ေမဦးမိုုး

ျငီးေငြ႕ေတးသြားေတြ ဆိုုညည္းေနတုုန္း
ျပတင္းေပါက္ထဲ မိုုးေငြ႕ေတြ ရိုုက္ခတ္လာတယ္
မိုုးေခါင္ေရရွားရပ္ကြက္က ငါးေတြ ရယ္ေမာစျပဳလာေပါ့။
ပက္ၾကားအက္ စိတ္ဓါတ္ေတြကေတာ့
ေရအိုုင္ထဲလိုု အလြယ္တကူ ျဖည့္ဖိုု႕ လြယ္မွာမဟုုတ္ဘူး။

ဝိုုင္တစ္စက္မွ မေသာက္ပဲ မူးေနသူပါ..
အလိမ္အညာအေငြ႕ေတြ မိေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာျပီးတဲ့ေနာက္
ေနြေႏွာင္းရဲ႕ ရူးသြပ္အရိပ္ေတြ ျပန္မလိုုခ်င္တာ အထာက်ရဲ႕။

မင္းမသိတဲ့ငါနဲ႕ ငါမသိတဲ့မင္းရဲ႕ ဇာတ္လမ္းပဲ
မိုုးတိမ္ညိဳေတြရဲ႕ အစကိုု ရွာမေတြ႕နိုုင္သလိုုမ်ိဳး
ဘယ္သူက စခဲ့မိမွန္းေတာင္ မသိလိုုက္ မသိဘာသာနဲ႕
ျဖဳန္းခနဲ ရြာခ်လိုုက္ေလတယ္။

ေမက ေမလိုု မက်င့္ၾကံနိုုင္မွေတာ့
ငါ့တစ္ကုိယ္စာ အတၱကိုု ဘာကိစၥ ထိန္းသိမ္းရမလဲ
မိုုးဆိုုတာ ရြာခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ရြာမွာပါ
အေၾကာင္းရင္း သိဖိုု႕က ငါ့အလုုပ္မွ မဟုုတ္ေလတာ။

ေမက ေမပီပီသသ ခဏေတာင္ မေနနိုုင္ခဲ့တာ
အဲဒီ မိုုးေတြ စလာကတည္းကေပါ့..။
ငါ့ပန္းပြင့္ကေလးေတြ အနားသတ္မလွမွာစိုုးလိုု႕
စိုုရံုုရြာဖိုု႕ ေတာင္းပန္ခ်င္တာေတာင္ မရတဲ့အခါ
သည္းၾကီးမည္းၾကီးကိုုသာ မျငိဳျငင္ဖိုု႕ ရွိပါေတာ့တယ္..။

ေမက မုုတ္သုုန္ကိုု ၾကိဳဆိုုရမွာလား မၾကိဳဆိုုရမွာလားေတာင္ မေသမခ်ာနဲ႕ပဲ
ေကာင္းကင္ရဲ႕ မ်က္ရည္နဲ႕ ေနြေႏွာင္းေတြကိုု လွပေစ..
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက မာေက်ာေအးခဲ ေနတဲ့ ႏွလံုုးသားမိုု႕လည္း
ရြာခ်ခ်ိန္မွာေတာင္ ေအးခဲ ေနခဲ့တာေလ..။

သိဂၤါေက်ာ္