Shoes Gallery

ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္လွလွ ၾကိဳက္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ား အတြက္...

ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ရာဇ၀င္

(၁)

သီသည္ ေကာင္းကင္တြင္ပ်ံ၀ဲေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း သူမကိုသူမ ငွက္တစ္ေကာင္ဟု ထင္လာသည္။ အေတာင္ေညာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခဏနားျပီး မေသမခ်င္း ပ်ံသန္းေနရမယ့္ ငွက္တစ္ေကာင္ေပါ့။ အႏွစ္သံုးဆယ္ ပ်ံသန္းခဲ့ျပီးတဲ့အထိ ကိုယ္ပိုင္ အသိုက္တစ္ခုေတာင္ မပိုင္ေသးတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ။

(၂)

သီသီမာ ဆိုတာ ငယ္ငယ္္တုန္းကေတာ့ ဘာတစ္ခုကိုမွ ေလာဘတၾကီး လိုခ်င္ခဲ့သူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ တကယ္ပါ... သီငယ္ငယ္က အရုပ္ကေလးတစ္ခု မုန္႔ကေလးတစ္မ်ိဳး ကိုမွ လိုခ်င္လွပါခ်ည့္ ရဲ႕ ရယ္လို႔ ငိုယို မပူဆာတတ္ခဲ့ပါ။ အေဖမရွိတဲ့ အျဖစ္ကိုလည္း ၀မ္းနည္းအားငယ္ ေမးတာ ျမန္းတာ မ်ိဳးလည္း ရုပ္ရွင္ေတြ ၀တၲဳေတြ ထဲကလို မလုပ္တတ္ခဲ့။ အဘိုး၊ အေဒၚ နဲ႔ အေမ က သီ့ အားကိုးရာ အေန ႏွင့္ လံုေလာက္ျပီဟု ထင္သည္။ ရုပ္ရွင္ေတြ ထဲကလို ဘယ္သူက မွလည္း သီ့ကို အေဖ မရွိတဲ့ ကေလးရယ္ လို႔ မေလွာင္ေျပာင္စဖူး။ သီ ၇ တန္းမွာ အေဖ ျပန္ေရာက္ လာ ေတာ့လည္း သီ့ အတြက္ ဘာမွထူးထူး ျခားျခား မျဖစ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပဲ သီ ၾကီးျပင္းလာခဲ့သည္။

­­­­­သီငယ္ငယ္က အတန္းတိုင္းမွာ ပထမ ရခဲ့သည္။ ႏြားေျခရာခြက္ ထဲက ဖားသူငယ္လိုပဲ ထင္ပါရဲ႕။ သီ့ထက္ေတာ္တဲ့လူ မရွိခဲ့လို႔ ျဖစ္မွာပါ။ သီၾကိဳးစားတာေတာ့ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ျပိဳင္ဆိုင္လိုစိတ္ အနည္းငယ္ လည္း ရွိခဲ့ပါရဲ႕ ။ သို႔ေပမယ့္ မရမျဖစ္ရယ္လို႔ေတာ့ အလြန္အကြ်ံ မၾကိဳးစားခဲ့စဖူး။ စာေမးပြဲနဲ႔ ေ၀းရင္ ေ၀းသလို ၀တၲဳေလး ကာတြန္းေလး ဖတ္လိုက္ တီဗြီေလး ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ...။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း မွာေတာင္ သိပ္ ေလွ်ာ့ခဲ့တာ မဟုတ္။ စာတစ္ခုကို ႏွစ္ခါ အသင္ခံရမွာ ပ်င္းတတ္တဲ့ သီ က က်ဴရွင္လည္း တစ္ခုမွ မယူခဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးထြက္ခ်င္စိတ္ ကေတာ့ရွိခဲ့သည္။ သူမ်ားေတြလို ေဆးေက်ာင္း တက္ဖို႔ရယ္ ရည္မွန္းခ်က္ ထားခဲ့မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ သ့ီ မိသားစု နဲ႔ ဆရာမမ်ားလည္း ဂုဏ္တက္ေစခ်င္သည္။ သီကိုယ္တိုင္လည္း ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးကိုေတာ့ ထြက္ကိုထြက္ခ်င္တာ...။ သို႔ေပမယ့္လည္း...။

အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတာ့ သီ့မွာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သီက တိုက္လွလွ ကေလးေတြ ဒီဇိုင္းဆြဲျပီး ေဆာက္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဂုဏ္ထူးမပါတဲ့တစ္ဘာသာ ရဲ႕ အမွတ္က အေတာ္နည္းေနခဲ့ေသာ သီမွာ အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္ခဲ့ရ။ သီ့အိမ္ကေတာ့ သီ့ကို ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုေပၚသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သီကို စာႏွင့္ပတ္သက္လို႔လည္း ျဖစ္ေစခ်င္တာသာ ရွိလွ်က္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆူပူေအာ္ေငါက္တာမ်ိုဳး မရွိခဲ့ေသာ မိဘေတြကို စိတ္ပ်က္ေစခဲ့ျပီ ရယ္လို႔ စိတ္မေကာင္းတာ တစ္ခုသာ ရွိလွ်က္ ဆရာ၀န္ မျဖစ္ရတာ အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္ရတာ အတြက္ေတာ့ ၀မ္းမနည္းခဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ထိုအခ်ိန္ကစျပီး သီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်ခဲ့သည္။ ဘယ္ဘာသာပဲ ရရ Ph.D ေဒါက္တာ တစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ ရယ္လို႔ပါ။

တကၠသိုလ္မွာေတာ့ ႏြားေျခရာခြက္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အတြက္ သီလည္း အေတာ္ဆံုး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလယ္အလတ္ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ သီၾကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ သီီ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ေပါ့။ သီက ဘာကို ရည္မွန္းျပီး ဘာကို အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆိုတာ သီကိုယ္သီ မသိ။ ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ အတူ မာစတာ မျပီးခင္ပဲ ဆရာမ ၀င္လုပ္ခဲ့သည္။ ဂုဏ္သေရရွိ Professional တစ္ခု အေနနဲ႔ ... ျပီးေတာ့ Ph.D ဆက္တက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း တစ္ခု အေနနဲ႔ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ စာသင္တဲ့ အလုပ္ကို သီ လံုး၀ ၀ါသနာမပါ။ မပါေပမယ့္လည္း Ph.D ေဒါက္တာ ျဖစ္ဖို႔ဆို ဒီအလုပ္လုပ္မွပဲ ျဖစ္ႏိုင္မည္။ သီ့ မိသားစု မွာ သီ့ကို ႏိုင္ငံျခားပို႔ျပီး ေက်ာင္းထားႏိုင္မယ့္ အင္အား မ်ိဳးမွ မရွိေလပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ သီက ရည္မွန္းထားတာ မဟုတ္ပါပဲ တကၠသိုလ္ ဆရာမကေလး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီလိုပါပဲေလ... လူအမ်ားစုရဲ႕ Professional ေတြဟာ ရည္မွန္းမထားပဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြပါ။ သီ့၀ါသနာအရ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အတြက္ သိမ္းထားခဲ့သည္။ ဖြင့္ေျပာရင္လည္း အမ်ားက ေလွာင္ခ်င္ၾကလိမ့္မည္။

(၃)

သီက ငွက္တစ္ေကာင္ ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ခဏ ေနေနပါသည္။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ တိုး၀င္လာခဲ့တာပါ။ သီက သင္ယူရမွာကို ႏွစ္သက္တဲ့သူ။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာပဲ ေလ့လာသင္ယူခ်င္သည္။ စိတ္အားထက္သန္မႈ နဲ႕ စိတ္ၾကည္လင္မႈ ႐ိွမွ Research ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မည္ဟု သီကထင္သည္။

သီတို႕ အားလံုးက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာ ေနတတ္သူ ေတြမဟုတ္ရပါပဲ… ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္း ဆိုတဲ့ စကားကိုပင္ မၾကားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာရတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြ တင္းက်ပ္မႈေတြ ဆိုတာ မ်ားလြန္းရင္၊ လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ခ်ိဳးေဖာက္ခ်င္လာတတ္သည္ ဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။

အိမ္မွာဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္ခါမွ နစ္နစ္နာနာ ဆူပူေအာ္ေငါက္တာမ်ိဳး မခံခဲ့ရဖူး။ ဒီသင္တန္းကို တက္ကာမွ တစ္ေယာက္တည္းေရာ အမ်ားႏွင့္ေရာ ရစရာ မ႐ွိေအာင္ အေျပာအဆိုေတြ ခံေနရသည္။ အေဆာင္က ကန္႕သတ္မႈကတစ္မ်ိဳး၊ ေက်ာင္းက ကန္႕သတ္မႈကတစ္မ်ိဳး။ လူဆိုတာ အျမဲတမ္းေတာ့ အမွားႏွင့္ မကင္းႏိုင္ပါ။ စက္႐ုပ္ေတြလိုေတာ့ အတိအက် Program အတိုင္း အမွားကင္းကင္း လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။

ဆရာမ မလုပ္ခ်င္ပဲ အျမဲတမ္း ေက်ာင္းသားပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ သီသည္ ႐ွည္လ်ားလြန္းေသာ ေက်ာင္းခ်ိန္ကို စိတ္ပ်က္လာသည္။ သီက ညလူ ဆိုေတာ့ ညဘက္မွာပဲ စာလုပ္ျဖစ္တာမ်ားသည္။ မနက္ကို ေနာက္က်မွ အိပ္ရာထခ်င္သည္။ ၈ နာရီ ေက်ာင္းကို မီဖို႕အတြက္ အျမဲတမ္း ျပာယာခတ္ရသည္။ ဒါေတာင္ သီက သူမ်ားေတြလို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဟင္းေတြ ခ်က္တတ္သူ မဟုတ္လို႕။ ခ်က္ရင္လည္း ေက်ာင္းမီမွာ မဟုတ္ေတာ့။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေလာက္သာ အေၾကာ္အေလွာ္ လုပ္ထားျပီး ျဖစ္သလိုစားသူ။ ေက်ာင္းနားက ဆိုင္မွာ အျမဲ အားေပးတတ္သူ ျဖစ္သည္။

ညဘက္ အိပ္တာ အရမ္းေနာက္က် သြားတဲ့ေန႕ေတြမွာ အိပ္ေရးမ၀ သျဖင့္ ေန႕ခင္းဘက္ အိပ္ငိုက္ျပီး စာလည္း ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ျဖစ္ပဲ တေနကုန္ စက္ခန္းထဲေနရတာ အဓိပၸါယ္မ႐ွိ သလိုပင္။ စာလုပ္ေစခ်င္၍ ေက်ာင္းခန္းထဲ ထည့္ထားေသာ္လည္း လူေတြကို သာခ်ဳပ္ကိုင္၍ ရမည္။ မထက္သန္ေသာ၊ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ေသာ စိတ္ေတြကိုေတာ့ သူတို႕ လိုခ်င္သလို ခ်ဳပ္ထိန္း၍ မရႏိုင္ပါ။ မနက္ ၈ နာရီက ညေန ၆ နာရီ သံုးေနရေသာ သီ႔ေက်ာင္းက ကြန္ပ်ဴတာကို သေဘာမက်ပဲ အေဆာင္က သီ႔ ကြန္ပ်ဴတာမွာပဲ သီလုပ္လက္စေလး ေတြကို ဆက္လုပ္ခ်င္ေနတာက ခက္သည္။ ေႏွးေကြးေလးလံတဲ့ ေက်ာင္းကစက္က မၾကာခဏ ေရနစ္တတ္တဲ့ Internet သံုးဖို႔ေလာက္ပဲ ေကာင္းသည္။ ဒီ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာက သီးသန္႔မ႐ွိေသာ ေနရာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အတူတူ ထိုင္ရတာမို႔ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ စာထဲမွာ အာ႐ံု၀င္စားဖို႔ အေတာ္ ၾကိဳးစားရသည္။ သီက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ႏွင့္တစ္ေယာက္ထဲေနမွ ပိုျပီး အလုပ္ျပီးသည္။ ညဘက္ အခန္းထဲမွာ စာလုပ္ဖို႕ စိတ္က ထက္သန္သည္။ ဒါေပမယ့္ တေနကုန္ ပင္ပန္းလာေသာ လူကမခံႏိုင္၊ မ်က္စိက မခံႏိုင္။ နားခ်င္သည္။

သီ အတြက္ ၂၄ နာရီ Internet မ႐ွိလည္းရသည္။ သီ့မွာ အျမဲတမ္း chat ေနသည့္ online friend ေတြလည္း မ႐ွိ။ သီ့က အရမ္းရင္းႏီွးသူ သူငယ္ခ်င္းေတြေလာက္ကိုသာ စကားမ်ားမ်ား ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။ တစ္ခါမွ မသိဘူး သူေတြႏွင့္ ဘာအေၾကာင္းအရာေတြ ေျပာရမွာလဲ။ သီ စာ႐ွာခ်င္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းကို သြားျပီး လိုခ်င္သည့္ references ေတြ႐ွာမည္။ ျပီးရင္ အခန္းထဲမွာ ကိုယ့္စာကို ျပီးေအာင္လုပ္ခ်င္သည္။ ျပီးရမည့္ အခ်ိန္မွာ ျပီးေအာင္လုပ္ဖို႕ကို သီ့ကို ဘယ္သူမွ တိုက္တြန္းစရာ မလိုပါ။

အရည္အခ်င္းစာေမးပြဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း သီကမုန္းသည္။ သီက အစကတည္းက စာက်က္အားသန္သူ မဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာမွ စာကက်က္ခ်င္သည္။ အဂၤလိပ္စာ ဆိုတာကိုလည္း ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္နည္းကတည္းက ငယ္ေၾကာက္လိုျဖစ္ေနေတာ့ သီစိတ္ေတြညစ္လာသည္။ Researcher တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို စစ္ေဆးဖို႕ အဂၤလိပ္စာက ပိုအေရးၾကီးလား၊ သူ႕Researchရဲ႕ ျပီးေျမာက္မႈနဲ႕ အရည္အေသြးက ပိုအေရးၾကီးသလား…။ မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ ဒီလမ္းကို သီမၾကိဳက္ေတာ့သည္ပဲ ျဖစ္ေစ လမ္းတစ္၀က္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လွည့္မျပန္ပါ။ မိဘပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ျဖဳန္းတီးထား ရသည့္ ဒီဘြဲ႕တစ္ခုကို သီ ရေအာင္ေတာ့ယူမွာပါ။

(၄)

အခု ေလာေလာလတ္လတ္ ႏွစ္မ်ားမွာ ဒီအလုပ္က ထြက္ျပီး တစ္ျခားေျပာင္းဖို႔ သီမွာ လံုး၀ စိတ္ကူးမ႐ွိ။ အျပင္မွာ လုပ္ဖို႕ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္ Experience လည္းမလံုေလာက္ဟု သီကိုယ္သီထင္သည္။ ဒီအလုပ္မ၀င္ခင္က ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ပဲ လုပ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကိုယ့္မွာ ဒီပညာနဲ႔ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရထားပါလ်က္ သူတို႕သင္တန္းက ဆင္းသူေတြ လက္ေအာက္မွာ အႏွိမ္ခံခဲ့ရေသးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သီက ခ်ည္ေႏွာင္ခ်င္ေသာ ၾကိဳးေတြကို မုန္းသည္။ ႏွစ္အကန္႔အသတ္ေတြ၊ ေငြေၾကး အေလ်ာ္အစားေတြ ကို မုန္းသည္။ တစ္သက္တာလံုး ပင္စင္ယူတဲ့ အထိေတာ့လည္း ဒီအလုပ္ကို လုပ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္မ႐ွိ။ သီက ယံုၾကည္ခ်က္ တစ္ခုႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခ်င္သူျဖစ္သည္။

သီ့လခက သီ့ စား၀တ္ေနေရး ႏွင့္ ေက်ာင္းစားရိတ္ အတြက္ ေလာက္ေအာင္ သံုးႏိုင္ေသာ ပမာဏမ မဟုတ္။ ၾကာေတာ့ ဒီအရြယ္အထိ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ မရပ္ႏိုင္ပဲ အိမ္ကို လက္ျဖန္႔ေနရသည့္ ဘ၀ကို သီစိတ္ပ်က္သည္။ ဒီအရြယ္အထိ မိဘအေပၚ တျပားတခ်ပ္မွ မေထာက္ပံႏိုင္ပဲ ဒုကၡေပးေနရသည့္ ဒီလမ္းကို သီဘာေၾကာင့္ ေရြးခဲ့ရသလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ျပင္လို႔ ရဦးမလဲ ေတြးေနေပမယ့္လည္း လမ္းေပ်ာက္ေနသလို ခံစားရသည္။

သီ အသက္သံုးဆယ္ ႐ွိခဲ့ျပီ။ သိမ္းထားတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို အခုထိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ အခြင့္အေရး မရေသး။ သီလိုခ်င္ခဲ့တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြက အလွမ္းမမီႏိုင္တဲ့ အေ၀းမွာ…။ သီ့ အေပၚေကာင္းခဲ့တဲ့ မိဘေတြကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္ ၀င္ေငြႏွင့္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထားခ်င္သည္။ ဒါကလည္း အေ၀းက အိပ္မက္ ျဖစ္ေနဆဲ။ သီက ငွက္တစ္ေကာင္ေပမယ့္ ပ်ံသန္းဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ မွားယြင္းေနခဲ့ေတာ့လည္း ျမင့္ျမင့္ မပ်ံႏိုင္ျဖစ္ရသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီက အိပ္မက္ေတြကို သိမ္းထားဆဲပါ။ လႊင့္ပစ္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမ႐ွိ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သီပ်ံသန္းခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ ေက်နပ္စြာ ပ်ံသန္းဦးမွာပါ။ သီသီမာဟာ မေသမခ်င္း ပ်ံသန္းေနရမယ့္ ငွက္တစ္ေကာင္ပဲေလ။

သိဂၤါေက်ာ္

Japanese Dolls

ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဂ်ပန္ အ႐ုပ္ ကေလးေတြပါ။ သေဘာက်ၾကလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္

ရည္ရြယ္ခ်က္ ေပ်ာက္သြားျပီလို႔
ငါ့ကိုယ္ငါ ခံစားရတဲ့အခါ
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။

ေစတနာကို မသိတတ္ၾကတဲ့
ပတ္၀န္းက်င္မွာ
စိတ္ေကာင္းႏွလံုးသား တစ္စံု
နင္းေခ်ခံလိုက္ရ တဲ့အခါ
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။

တန္ဖိုးမ႐ွိတဲ့ ရလဒ္ တစ္ခုအတြက္
အိပ္မက္ေတြ ႏွစ္ျမွဳပ္ျပီး
ၾကိဳးစားေနရတယ္လို႕
ခံစားရတဲ့အခါ
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။

၁၅၀၀ ႏွိပ္စက္လို႕
အလြမ္းထဲမွာ ေမ်ာျပီး
နစ္ေတာ့မယ့္ အခါ
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။

ေပါင္မုန္႕၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နဲ႕
အေပါင္းအေဖာ္ျပဳလို႕
ရက္ၾကာလာတဲ့အခါ
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။

ေအာင္ျမင္မႈ ဗလာ
အသျပာလည္း မပါပဲ
ဒဏ္ရာသာ ျပည့္ေနဆဲမို႕
တကယ္ေတာ့လည္း
အိမ္မျပန္ခ်င္ပါဘူး…။

(သိဂၤါေက်ာ္)

Your Lucky Number

Numbers have been thought to hold mystic significance from the beginning of time. If a
certain number keeps coming up in your life it would be wise to pay attention to that
number's meaning. Some believe that a person's number could even represent the
development of the soul. According to this dictum, everyone must go through a series of
stages in order to attain perfection, and the first stage is represented by the number
one, and the highest level of development is represented by the number nine. In other
words, if your number is one, you may be a new soul, but if your number is nine, you're
about as close to perfection as a human being can be.

So how do you determine your number? Well, below are a couple of methods that are
often used.

The first one is based on your name. Write down your name on a piece of paper, then
look up the corresponding numbers on the graph below. Then add all the numbers
together, and keep adding them until you arrive at a single number. After you have the
number, look at the list below to see what your number means.

For instance Bill Gates would be 2+9+3+3+7+1+2+5+1=33 Then add 3+3 together to
make a single digit, 6. So Bill Gate's number is 6. He's fairly high up there in the way of
soul development!

Another method to find your number is to add the numbers of your birthdate in a similar
way. Suppose you were born on February 2, 1975, you'd arrive at your number like this:
0+2+0+2+1+9+7+5=26. Then add the two numbers together, 2+6, to equal 8.

But what else do these numbers mean? Well, here's a list with a short description of
each number:

1. You may be at the very beginning of your development. In other words, you're a new
soul with much to learn, so you're naturally curious about everything. You often find
yourself digging through books at the library. You're also a person who likes long and
lasting relationships. You're a leader, and possibly a workaholic. You generally take on
too much responsibility. But you're strong and you recover quickly. You have faith in
yourself and your abilities. You are compatible with people whose numbers are 4 or 9.

2. You are a very happy person, usually at peace with yourself and the things that are
going on around you. One of your weaknesses could be that you are very sensitive,
easily hurt. Yet, you're very good with finanical matters, and can build a highly
successful business. Your romantic partner should be a 7 or a 9.

3. You're the serious type, and you study all things around you similarly to a scientist.
You need to relax more and have fun. You sometimes take everything too seriously.
You're compatible with number 5 and 6.

4. you're the affectionate one. Unfortunately, you can also be overly possessive...and
can be considered a hoarder. Still, there are moments when you are overly generous,
and when you are, your luck seems to improve considerably. This is an important lesson
for you to learn in order for your soul to grow and move on to the next step. You
compatible numbers are 1 and 6.

5. You're the giving one. You always give more than you take. You often share not only
your affection, but material things such as money. You have a sense of humor and are
outgoing and friendly. You are well liked by most people you meet even if you are a
practical joker sometimes. You're compatible with 5 and 3.

6. You're the go-getter. You may be an athelete, since you're very physically active. Your
weakness is your jealousy. You often have a tendency to get jealous over minor things.
You should learn to curb these petty feelings in order to move to the next level of
achievement. You're compatible with 2 and 3.

7. You're the sympathic one. Unfortunately, you have a difficult time showing your
emotions sometimes, and people could mistake this for coolness. You're also very neat
about yourself and your environment. You have an excellent sense of organization.
You're compatible with 4 and 6.

8. You're fond of luxury and spending money, which could be your weakness. You love
nothing more than having a good time. You are loyal and stable, but can be possessive
and stubborn at times. You're compatible with 1 and 6.

9. You're at the end of your soul's development. You are imaginative and creative, an
artist or author, a musician, or dancer...or you work in some other creative field. Doing
what you love most is more important to you than making a lot of money. You love a lot
of color and drama. You are also a very sensuous lover, but you have a tendency to let
your heart rule your head. You're compatible with 1 and 9.

အခ်စ္မွာဦးသူ ရ၏

၁၉၀၄ ခုႏွစ္တြင္ တင္းနိစၥျပည္နယ္ ေနာက္စ္ဗီးလ္ၿမိဳ႕၌ မီးရထားလမ္းေဆာက္လုပ္ေရး ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာေတြ စခန္းခ်ေလသည္။ အယ္လ္ အင္ အမ္စခန္းတြင္ ေယာက်္ားသားမ်ားအတြင္ တဲစခန္းမ်ား၊ ေႏြးေထြးေသာ မီးဖိုမ်ား၊ လက္ရာေကာင္းေသာ စားဖိုမွဴးမ်ားႏွင့္ ေခတ္အမီဆံုးေသာ လက္နက္ကိရိယာေတြ အစံုအလင္ ရွိသည္။ အမွန္မွာေတာ့ ရာစုႏွစ္အလွည့္အေျပာင္း တစ္ခုတြင္ မီးရထားလမ္း ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ ၿမိဳ႕ျပအင္ ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အလုပ္ လုပ္ရျခင္းသည္ တကယ့္ကို ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။ လူပ်ိဳလွည့္ခ်င္စရာ မိန္းကေလးမ်ားက အလုပ္ခြင္နယ္ပယ္မွာ အလြန္ကို ရွားပါး လွသည္ မဟုတ္လား။

ဘင္ဂ်မင္ မာရဲလ္သည္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူသည္ အရပ္ရွည္ ရွည္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္ကာ လူေတြႏွင့္ပတ္သက္ လွ်င္ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ဆက္ဆံေျပာဆိုတတ္သည္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနတတ္သည္။ သူသည္ နယ္လွည့္ သြားလာေနရေသာ မီးရထားလမ္း အင္ဂ်င္နီယာဘ၀ကို ေပ်ာ္ေမြ႔ေနသူျဖစ္သည္။ သူ႔အသက္ ၁၃ႏွစ္အရြယ္မွာ မိခင္ျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာပင္ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြ ႀကီးမာခဲ့၍ သူသည္ တစ္ကိုယ္တည္းေနတတ္ လာခဲ့သည္။

သူသည္လည္း တျခားေယာက်္ားသားေတြလို ပင္ တစ္ခါတရံမွာ မိန္းမသားအေဖာ္ ရွိခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ိဳး ေတာင့္တတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ၏ ဆႏၵကို သူႏွင့္ ဘုရားသခင္မွလြဲ၍ မည္သူမွ်မသိေအာင္ သိုသိပ္ထား သည္။ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ရေစႏိုင္ေလာက္သည့္ ေႏြဦးတစ္ေန႔မွာေတာ့ အလြန္ထူးျခားလွေသာ သတင္း ေကာင္းသည္ သူတို႔စခန္းအတြင္းသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာ၏။ ထို သတင္းကေတာ့ သူတို႔စခန္းအႀကီးအကဲ၏ ခယ္မအလည္လာမည္ ဆိုသည့္ သတင္းပင္ျဖစ္သည္။ စခန္း မွာ ရွိေနသူေတြအားလံုးကလည္း သူမႏွင့္ပတ္သက္၍ အခ်က္သံုးခ်က္ကိုသာ သိထားၾကသည္။ တစ္ခ်က္က သူမ၏အသက္သည္ ၁၉ႏွစ္၊ ဒုတိယတစ္ခ်က္က သူမ သည္ အပ်ိဳ၊ တတိယအခ်က္က သူမသည္ အလြန္လွသည္ဟူ၍ပင္။ ထိုေန႔ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ စခန္းရွိလူမ်ားသည္ သူမ၏ အေၾကာင္းကို ဟိုစစ ဒီစစ ေျပာဆိုလာၾက၏။ သူမ၏ မိဘမ်ားက ေတာင္ပိုင္းေဒသတြင္ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႔လာေသာ အသား၀ါေရာဂါဆိုးမွ လြတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ သူမကို ဤစခန္းသို႔ လႊတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္သံုးရက္ဆိုလွ်င္ သူမ ဒီစခန္းကို ေရာက္လာေပေတာ့မည္။ စခန္းမွ တစ္ေယာက္က သူမ၏ဓာတ္ပံုကို ေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ထိုဓာတ္ပံုသည္ စခန္းတစ္ခုလံုးသို႔ ပ်ံ႕ႏွ႔ံသြားၿပီး သူမကို သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ စိတ္၀င္စားေနၾကေလသည္။

ဘင္သည္ ထိုမိန္းကေလး ေရာက္လာမည့္ အေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ကာ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္ သူ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အ႐ူးအမူးျဖစ္ေနၾကသည့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေနာက္ေျပာင္ေနသည္။
“ဘင္၊ မင္း သူ႔ရဲ႕ဓာတ္ပံုကို တစ္ခ်က္ကေလး ေတာ့ ၾကည့္လိုက္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့မွ မင္းစိတ္မ၀င္စားဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ငါတို႔ကို ေျပာျပ” ဟု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဘင့္ကို မခံခ်င္ေအာင္ေျပာသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘင္ကေတာ့ ေခါင္းကိုခါၿပီး တဟားဟားရယ္ ရင္း ေရွာင္ထြက္သြားသည္။
ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ကုန္လြန္သြားေသာအခါ စခန္းမွာရွိေနသည့္ လူေတြအားလံုးသည္ မိမိတို႔၏ အလုပ္ကိုပင္ အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူမ စီးလာမည့္ရထားသည္ စေနေန႔ မနက္ ေစာေစာ အခ်ိန္တြင္ ဆိုက္ေရာက္လာေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိုးပန္းလိုသူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ အႀကံအစည္မ်ား ကို အေသးစိတ္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ သူတို႔ အားလံုးသည္ ေရမိုးခ်ိဳးသန္႔စင္၍ ေခါင္းမွာ ဆီေတြ ေျပာင္လက္ေနေအာင္လိမ္းကာ ဆံပင္ေတြကို ေနာက္လွန္ၿဖီးသင္ထားၿပီး သူမအလြယ္တကူ ေမ့မသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ သြားေရာက္ ႀကိဳဆိုၾကမည္ ျဖစ္ သည္။ ထိုအခါ သူမသည္ သူတို႔အုပ္စုကို ေသေသခ်ာ ခ်ာ ၾကည့္ၿပီး အေခ်ာေမာဆံုးတစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ ကာ ခ်စ္သူအျဖစ္ေရြးခ်ယ္လိမ့္မည္ ဟု သူတို႔ ထင္ေနၾကသည္။ ကံအထူးဆံုးလူ အႏိုင္ယူေၾကးဟု သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ညႇိႏႈိင္းသေဘာတူထားၾကေသးသည္။ ကိုယ္စီကေတာ့ မိမိသည္သာ မဟာကံထူးရွင္ျဖစ္ရမည္ဟု ေသြးနားထင္ေရာက္ေနၾကေလသည္။

ေသာၾကာေန႔ညမွာေတာ့ စခန္းရွိ လူမ်ားသည္ စေနေန႔မွာ ၀တ္စားဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ေရခ်ိဳးသူက ခ်ိဳးသည္။ ဘင္သည္ စခန္းမီးပံုေဘးရွိ သစ္တံုးေပၚတြင္ ထိုင္ေန၏။ မီးပံု၏ မီးအလင္းေရာင္ထဲတြင္ လိေမၼာ္ေရာင္ တစ္စံုတစ္ရာ လက္ခနဲျဖစ္သြားသည္ကို ဘင္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူသည္ ထိုအရာကို ခ်က္ခ်င္းေကာက္ယူလိုက္၏။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူတို႔၏ အေရးအတြက္ အလုပ္႐ႈပ္ၿပီး၊ မိမိကိုယ္မိမိသာ ဂ႐ုစိုက္ေနၾကေသာ ေၾကာင့္ မိန္းကေလး၏ ဓာတ္ပံုကို ေျမႀကီးေပၚမွာ ဒီအတိုင္း ပစ္ခ်ထားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ဘင္သည္ မိန္းကေလး၏ ဓာတ္ပံုကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကိုင္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ၾကေသာ စခန္းရွိ လူမ်ားသည္ အလြန္ တအံ့တၾသ ျဖစ္သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘင္သည္ ဗာဂ်ီးနီးယားဂေရ႕စ္၏ ဓာတ္ပံုကို ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ရတနာတစ္ပါး ကို သူ႔လက္ႀကီးထဲမွာ ကိုင္တြယ္ထားသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုဓာတ္ပံုကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ကိုေသာ္လည္းေကာင္း မည္သူမွ် သတိမထားမိၾကေပ။ ဓာတ္ပံုထဲက မေခ်ာေလး၏ ပံုကို ပထမဦးဆံုးစၾကည့္မိစဥ္မွာ ေျပာင္းလဲသြားသည့္ ဘင္၏ မ်က္ႏွာအမူအရာကို မည္သူမွ် သတိမထားမိၾကပါ။ ဘင္၏ မ်က္ႏွာအမူအရာ မွာ တစ္ခဏခ်င္းမွာပင္ စခန္းရွိလူမ်ားအားလံုးသည္ သူ၏ ၿပိဳင္ဘက္ေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီဟု ယူဆရမည့္ မ်က္ႏွာထားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဘင္တစ္ေယာက္ သူ႔တဲဆီသို႔ ျပန္သြားကာ ေန၀န္းႀကီးေတာင္စြယ္မွာ ၀င္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ၿပီး စခန္းမွ ထြက္ခြာသြားသည္ကို မည္သူမွ် မသိလိုက္ၾကေပ။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ခင္းမွာေတာ့ အယ္လ္အင္ အမ္စခန္းမွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြအားလံုး မီးရထားဘူတာ႐ံုမွာ စု႐ံုးေနၾကေလသည္။ ဗာဂ်ီးနီးယား၏မိသားစုမွာလည္း စခန္းမွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ား၏ ပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး မရယ္မိဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ စခန္းမွ လူမ်ား၏ မ်က္ႏွာေတြမွာ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳမွ အစ မုတ္ဆိတ္ရိတ္သင္ထားသည့္ မ်က္ႏွာေတြအဆံုး အမ်ိဳးစံုေနသည္။ အေပါစားေရေမႊးအစံုကိုလည္း ဆြတ္ဖ်န္းထားၾကေလသည္။ ဘူတာကို လာၾကသည့္ လူေတြထဲမွ အမ်ားစုသည္ လမ္းမွာေတြ႕ေသာ ေတာပန္းမ်ားကိုပင္ ခူးလာခဲ့ၾကေလသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည့္ ရထားဥၾသသံကို ၾကားရၿပီးေနာက္ ရထားႀကီး ဘူတာထဲသို႔ ဆိုက္လာသည္။ အယ္လ္ အင္ အမ္စခန္း တစ္ခုလံုးက ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ရေသာ မေခ်ာေလးသည္ ရထားေပၚမွ ပလက္ေဖာင္းေပၚသို႔ ဆင္းလာပါေတာ့သည္။ သူမကို ျမင္လိုက္ရေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ားမွာ သက္ျပင္းသက္မ အကုန္ခ်ၾကေလသည္။ သူမသည္ သူတို႔ျမင္ခဲ့ရသည့္ ဓာတ္ပံုထဲက ထက္ပင္ ပိုၿပီး ေခ်ာေမာလွပေနေသးသည္။ ေနာက္ ေတာ့ လာႀကိဳၾကသူအေပါင္း၏ ႏွလံုးသားတို႔မွာ လြန္စြာ စိတ္ပ်က္သြားၾကေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူမ၏ လက္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္းျဖင့္တြဲလ်က္ အစြမ္းကုန္ၿပံဳးေနသည့္ ဘင္ဂ်မင္ကိုပါ ေတြ႔လိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ မေခ်ာေလးကလည္း ဘင္ဂ်မင္ကို ေမာ့ၿပီးၿပံဳးျပ ေနသည္ကိုပါေတြ႕လိုက္ရ၍ ပိုးခ်င္ပန္းခ်င္ေနၾကေသာ လာႀကိဳသူအေပါင္းတို႔မွာ သူတို႔ႀကိဳးစားလည္း အလကား ပဲဆိုတာကို သေဘာေပါက္ သြားၾကေလသည္။
ေနာက္ေတာ့ ဘင္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက “မင္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရထားေပၚမွာ ပါလာရတာလဲကြာ” ဟု ၀ိုင္းေမးၾက၏။

ထိုအခါ ဘင္က “မင္းတို႔ေတြအကုန္လံုးနဲ႔အတူ ငါပါေရာၿပီး သူကေလးကို ပိုးပန္းဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ ငါ့မွာ အခြင့္အေရးရဖို႔မလြယ္ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ္ကြ။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈကို ခံခ်င္ရင္ သူ႔ကို အရင္ဆံုး ျမင္ခြင့္ရမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ငါ သေဘာေပါက္ထားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း ဒီဘူတာရဲ႕ ေရွ႕က တစ္ဘူတာကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး သူ စီးလာမယ့္ ရထားကို သြား ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ရထားေရာက္လာေတာ့ ငါလည္း ရထားေပၚတက္ၿပီး ငါ့ကိုယ္ငါ သူ႔ကိုလာေရာက္ႀကိဳဆို တဲ့ အဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္”
“ဟ၊ ငါတို႔နဲ႔ အနီးဆံုးဘူတာက ၁၇မိုင္ ေလာက္ေ၀းတာပဲက” ဟု ဘင့္ မိတ္ေဆြေတြထဲမွ တစ္ေယာက္က မယံုႏိုင္သလို ၀င္ေျပာသည္။
“မင္း သူစီးလာတဲ့ ရထားကိုမီဖို႔ဆိုရင္ ၁၇မိုင္ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာပဲ။ ၁၇မိုင္ ဆိုတဲ့ခရီးက တစ္ညလံုးေတာင္ ေလွ်ာက္ရမွာ” ဟုလည္း ဆိုသည္။
“ေအးေလ၊ ငါ တစ္ညလံုး လမ္းေလွ်ာက္သြား ခဲ့တာပဲ” ဟု ဘင္က ျပန္ေျဖသည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ ဘင္ဂ်မင္ မာရဲလ္သည္ ဗာဂ်ီးနီးယား ဂေရ႕စ္ကို ပိုးပန္းခဲ့ရာ အခ်ိန္တန္ေသာအခါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳ လိုက္ၾကေလသည္။ သူတို႔တြင္ သားသမီး ငါးေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ၁၂ႏွစ္အရြယ္သားကေလးတစ္ေယာက္က ေတာ့ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အထင္ေျပာရလွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးမဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးၾကသလို ထာ၀ရမကုန္ခမ္းႏုိင္ေသာ အခ်စ္မ်ိဳးကို ထူေထာင္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။ ေသာၾကာေန႔တိုင္း ခ်ိန္းေတြ႔ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့မည္မဟုတ္ပါ။ လက္ေတြ႔ဘ၀ မွာေတာ့ ဘင္သည္ ဗာဂ်ီးနီးယားႏွင့္ အခ်ိန္ျပည့္ ေနရရွာသည္ မဟုတ္ပါ။ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ ၏တာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ေနရသည္။ သူတို႔သမီးေလး ေမြးစဥ္ကဆိုလွ်င္ ဘင္သည္ သမီးတစ္လျပည့္မွသာ ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ဘင္သည္ ဗာဂ်ီးနီးယားကို အလြန္ ေစ်းႀကီးေသာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားသို႔ ေခၚမသြားပါ။ ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ဟူ၍ ေပးဖူးသည္မွာလည္း ရံဖန္ရံခါမွသာ ၀ယ္ေပးျဖစ္သည့္ သံလြင္ဆီပုလင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ဗာဂ်ီးနီးယားသည္ ည၀တ္အက်ႌကို၀တ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာကိုပတ္ကာ ဘင္ကို လိုက္ဖမ္းသလားဆို တာကိုေတာ့ ဒီကေန႔အထိတိုင္ မသိႏိုင္ေသာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ ရွိေနပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္သိသမွ် သူတို႔အေၾကာင္းကေတာ့ သူတို႔သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္သစၥာရွိျခင္း၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေလးေလးစားစားႏွင့္ ေတြးေတြးဆဆ ဆက္ဆံျခင္း၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုင္ျခင္း ျဖင့္ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ သားသမီးမ်ား ကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည္။ အခက္အခဲ ကာလမ်ားကို ရင္ဆိုင္ရာတြင္လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေမတၱာမျပယ္ခဲ့ေပ။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘင္ႏွင့္ ဗာဂ်ီးနီးယားတို႔၏ ျမစ္ေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေလး ဘ၀ကတည္းက ဘိုးဘိုးဘင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဘိုးဘိုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဘြားဘြား ဗာဂ်ီးနီးယားကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ဘြားဘြား ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ ၈၅ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ဘြားဘြားသည္ ဟိုနားဒီနား လမ္းေလွ်ာက္မသြားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေဖးကူမွသာ သြားလာႏိုင္သည္။ ဘြားဘြားသည္ အ႐ိုးအဆစ္ေယာင္ေသာေရာဂါေၾကာင့္ ခါးလည္း ကိုင္းေနၿပီျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဘြားဘြားသည္ အ႐ိုးအဆစ္ေယာင္သည့္ ေရာဂါေၾကာင့္ ေ၀ဒနာခံစား ေနရသည့္ လူမမာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ဘိုးဘိုးႏွင့္ ေတြ႔စကမူ အလြန္စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာလွပါ သည္။ ထိုစဥ္က ဘိုးဘိုးသည္ ဘြားဘြားႏွင့္ တြဲကခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ဘြားဘြားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာေလ့ေျပာထရွိသည့္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္မွာ တစ္ခ်ိန္က သူသည္ အလြန္ ေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ၏စိတ္၀င္စားမႈကို ခံရဖို႔အတြက္ မီးရထား စခန္းတစ္ခုလံုးမွ ကိုလူေခ်ာေတြက ဘူတာမွာလာႀကိဳၾကသည့္ အေၾကာင္းမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုကိုလူေခ်ာေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ သူ၏ အခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရၿပီး သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္သည့္အတြက္ ၁၇ မိုင္ခရီးကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၿပီး လာခဲ့ရေၾကာင္းလည္း မျဖစ္မေန ပါေလသည္။

Ben and Virginia By Gwin Williams

ခ်ယ္ရီသစၥာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

Hospital Window

Two men, both seriously ill, occupied the same hospital room.

One man was allowed to sit up in his bed for an hour each afternoon to help drain the fluid from his lungs.
His bed was next to the room's only window.

The other man had to spend all his time flat on his back.

The men talked for hours on end. They spoke of their wives and families, their homes, their jobs, their involvement in the military service, where they had been on vacation.

Every afternoon when the man in the bed by the window could sit up, he would pass the time by describing to his roommate all the things he could see outside the window.

The man in the other bed began to live for those one hour periods where his world would be broadened and enlivened by all the activity and color of the world outside.

The window overlooked a park with a lovely lake. Ducks and swans played on the water while children sailed their model boats. Young lovers walked arm in arm amidst flowers of every color and a fine view of the city skyline could be seen in the distance.

As the man by the window described all this in exquisite detail, the man on the other side of the room would close his eyes and imagine the picturesque scene.

One warm afternoon the man by the window described a parade passing by.

Although the other man couldn't hear the band - he could see it. In his mind's eye as the gentleman by the window portrayed it with descriptive words.

Days and weeks passed.

One morning, the day nurse arrived to bring water for their baths only to find the lifeless body of the man by the window, who had died peacefully in his sleep. She was saddened and called the hospital attendants to take the body away.

As soon as it seemed appropriate, the other man asked if he could be moved next to the window. The nurse was happy to make the switch, and after making sure he was comfortable, she left him alone.

Slowly, painfully, he propped himself up on one elbow to take his first look at the real world outside. He strained to slowly turn to look out the window beside the bed.

It faced a blank wall.

The man asked the nurse what could have compelled his deceased roommate who had described such wonderful things outside this window.

The nurse responded that the man was blind and could not even see the wall.

She said, "Perhaps he just wanted to encourage you."


Epilogue:

There is tremendous happiness in making others happy, despite our own situations.
Shared grief is half the sorrow, but happiness when shared, is doubled.
If you want to feel rich, just count all the things you have that money can't buy.