ပိေတာက္ပံုျပင္

(၁)

လင္းသစ္စ က April ကို မၾကိဳက္ပါ။ April မွာ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ April မွာ ပိေတာက္ပန္းမ်ား ပြင့္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူက သၾကၤန္ကို မုန္းသည္။ ပိေတာက္ကို မုန္းသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ေမးလွ်င္ သူမေျဖတတ္ပါ။ သူ႕မွာ သၾကၤန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ၊ ပိေတာက္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အတိတ္ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိဖူးသည္လည္း မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူ သိတတ္စ ကတည္းက ပိေတာက္ကို ျမင္လွ်င္ ခါးခါးသီးသီး မၾကိဳက္ျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္လွ်င္ သူ႕ေမေမက ဘုရားတင္ဖို႕ ေစ်းထဲက ဝယ္လာတတ္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ပိေတာက္ပင္ရွိေသာ အိမ္က ခူးျပီး လာေပးလွ်င္ သူက ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုရင္း ပိေတာက္ပန္းေတြကို လႊင့္ပစ္ဖို႕ ေျပာတတ္သည္။ ေမေမလည္း သူ႕ျမင္ကြင္းထဲကေန ပိေတာက္ေတြကို ျမန္ျမန္ ယူသြားျပီး ဘုရားကပ္လိုက္ကာ သူ႕ကို ဘုရားစင္ေရွ႕မသြားဖို႕ ေျပာသည္။ ေမေမက သူ႕ကို အျမင္ကပ္ လာလွ်င္ေတာ့ အရင္ဘဝက ပိေတာက္ပင္ေပၚက က်ေသခဲ့သလား မသိဘူး ဟု ေျပာတတ္သည္။ လူတစ္ေယာက္မွာ Fobia တစ္ခု ရွိတတ္သည့္အတိုင္း သူ႕မွာ ပိေတာက္ မုန္းသည့္ ဖိုဘီးယား တစ္ခု ရွိေနျခင္းက မထူးဆန္းဟု ဆိုလွ်င္လည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။

သူက ေယာက်္ားေလး ေပမယ့္ ေပ်ာ့ႏြဲ႕ႏြဲ႕ စာၾကမ္းပိုး ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ သူ႕ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ အတြင္း တစ္ခါမွ သၾကၤန္မလည္ဖူး ဟုေျပာလွ်င္ ၾကားၾကသူေတြက ထူးဆန္းၾကမလား မသိေပ။ လူငယ္ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ သူက သၾကၤန္လည္ဖို႕ကို လံုးဝ စိတ္မဝင္စားခဲ့ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မည္သို႕ပင္ ေခၚေစ ဘယ္ေသာ အခါကမွ မလိုက္ခဲ့ပါ။ ငယ္ကတည္းက တစ္ခါမွလည္း ေရမပက္ခဲ့ပါ။ လူအမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ ႏွစ္ျခိဳက္ေသာ သၾကၤန္၊ ပိေတာက္ ဆိုေသာ အရာမ်ားသည္ သူ႕အတြက္ေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ အသြင္ကို ေဆာင္ေနခဲ့ပါသည္။ ေမေမ ေျပာသလိုပင္ သူ၏ အရင္ဘဝက သၾကၤန္၊ ပိေတာက္ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အတိတ္ဆိုးမ်ား ရွိခဲ့ေလသလား မေျပာတတ္ပါ။ သၾကၤန္ဆိုလွ်င္ သူက အိမ္မွာသာ ေနျဖစ္သည္။ ျပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္ကေတာ့ ေမေမ တိုက္တြန္းတာႏွင့္ တရားစခန္း ဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ တရားစခန္းမွာေတာ့ ဘာမွ နိမိတ္ဆိုုးေတြ ဘာေတြ မျမင္ပဲ ပံုုမွန္ အလုုပ္လုုပ္နိုုင္ခဲ့ပါသည္။

လင္းသစ္စက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္မိုု႕ ခြဲတာစိတ္တာ ေသြးသံရဲရဲေတြႏွင့္ ပတ္သက္ရေသာ္လည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္တတ္ပါ။ လင္းသစ္စ ရဲ႕ Fobia က ပိေတာက္ပန္းမ်ားႏွင့္ သၾကၤန္သာ ျဖစ္ပါသည္။

*********

ငု႐ံု က မိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားလိုပင္ ပိေတာက္ပန္းၾကိဳက္သူ ျဖစ္သည္။ ငုေတြ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေသာ ရာသီမွာ ေမြးလို႕ နာမည္ကိုပင္ ငု႐ံု လို႕ ေပးထားျခင္း မဟုတ္လား။ သၾကၤန္နားနီးလို႕ မိုးေလး တစ္ျဖိဳက္ႏွစ္ျဖိဳက္ ရြာျပီး ပိေတာက္ေတြ ပြင့္လာလွ်င္ သူေပ်ာ္သည္။ သူ၏ ေယာက်္ားေလး ဆန္ေသာ စိတ္တစ္ျခမ္းက ေယာက်္ားေလးလို ဝတ္ရတာမ်ိဳးကို ႏွစ္သက္တတ္သလို မိန္းကေလး ဆန္ေသာ စိတ္တစ္ျခမ္းက ပန္းကေလးေတြကို ႏွစ္သက္တတ္ျပန္သည္။ တစ္ျခားအခ်ိန္မွာ ပန္းပန္ေလ့ သိပ္မရွိေသာ္လည္း ပိေတာက္ေတြ ပြင့္လွ်င္ေတာ့ အိမ္ေနရင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခက္ေလာက္ေတာ့ ပန္တတ္သည္။

သူက သၾကၤန္ဆိုေသာ အသံကို ၾကားလွ်င္ပင္ ေပ်ာ္ေနတတ္သူ ျဖစ္ျပီး ရပ္ကြက္ထဲက ပ႑ပ္မွာ ေရပက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စုျပီး ေရပက္ခံ ထြက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ သၾကၤန္သည္ သူ႕အတြက္ ေပ်ာ္စရာအတိ။ သို႕ေသာ္ တစ္ခါတရံေတာ့ ဘာကိုမွန္း မသိ လြမ္းသလို ေဆြးသလိုလို ျဖစ္တတ္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုပဲ လြမ္းခ်င္သလိုလို..။ သို႕ေသာ္ သူ႕မွာ လြမ္းစရာ ဆိုလို႕ ဘာမွ မရွိ။ အသက္ ၂၃ ႏွစ္ ရွိခဲ့ျပီး ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္က ဘြဲ႕ရျပီးျပီ ျဖစ္သည့္တိုင္ ရည္းစားလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိေသး။ တစ္ဖက္သတ္ ၾကိဳက္ရသူပင္ မရွိ။ သို႕သည့္တိုင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေပ်ာက္ဆံုးေနသလို လြမ္းသည့္စိတ္က သၾကၤန္တြင္းတိုင္းမွာ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေပၚလာျမဲပင္။

ဒီႏွစ္သၾကၤန္ေတာ့ ငု႐ံုတို႕ ေပ်ာ္ရမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသြားေလျပီ။ ဒီႏွစ္ သၾကၤန္တြင္းမွာ နယ္ျမိဳ႕ရွိ အဘြားတို႕ အိမ္မွာ တစ္အိမ္လံုး သြားေနမည္ ဟု ေမေမက ေၾကျငာထားသည္။ အဘြားက က်န္းမာေရး မေကာင္းသျဖင့္ ဒီႏွစ္ သၾကၤန္တြင္းမွာ သား သမီး ေျမးေတြ အားလံုးကို ေတြ႕ခ်င္သည္ ဟု ဆိုသည္။ နယ္က အဘြားအိမ္ကို ငုရံု တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူး။ ေမေမတိုု႕ တစ္ခါ သြားတုုန္းကလည္း ငုုရံုုက ဆယ္တန္းမိုု႕ မလိုုက္ပဲ က်န္ခဲ့ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမေမ့ကို ေဖေဖႏွင့္ သေဘာမတူသျဖင့္ ေမေမက အိမ္ေပၚက ဆင္းလာသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဘြားအိမ္နွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

*********

(၂)

စီစီသည္ ပိေတာက္ရနံမ်ားႏွင့္အတူ ႏိုုးထလာသည္။ ဒီေန႕က သၾကၤန္ အတက္ေန႕။ အခ်ိန္သင့္ အခါသင့္ပင္ ပိေတာက္ဖူးမ်ားက ပြင့္လာေလျပီ။ စီစီ့မွာ သၾကၤန္အၾကိဳေန႕ကတည္းက ပိေတာက္ဖူးေလးမ်ားကိုု တၾကည့္ၾကည့္ လုုပ္ကာ ပြင့္ဖိုု႕ ေမွ်ာ္ခဲ့ရသည္။ ဒီေန႕ေတာ့ ပိေတာက္ပန္းေတြ စိတ္ၾကိဳက္ပန္ျပီး ေရပက္ မ႑ပ္မွာ ေရပက္လိုု႕ ရျပီ။ စီစီတိုု႕ ျခံထဲက ပိေတာက္ပင္ၾကီးက အၾကီးၾကီး။ အပြင့္အမ်ိဳးအစားကလည္း ၾကီးျပီး ေရႊဝါေရာင္ေတာက္ေတာက္ အပြင့္လွလွ စိပ္စိပ္ပြင့္သည္။ စီစီက ငယ္ငယ္ကတည္းက ပိေတာက္ပန္း အရမ္းၾကိဳက္သည္။

စီစီသည္ အိပ္ရာထဲမွ ျပံဳးျပံဳးေလး ထလာျပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုုက္ကာ တစ္ဖက္ျခံသိုု႕ သြားဖိုု႕ျပင္သည္။ လေရာင္ ကိုု ပိေတာက္ပန္း ခူးခိုုင္းရမည္။ စီစီတိုု႕ ငယ္ငယ္ေလးတုုန္းကေတာ့ အေဖက ပန္ခူးေပးခဲ့သည္။ လေရာင္ အရြယ္နည္းနည္း ေရာက္လာကတည္းက စီစီ ပန္ဖိုု႕ ပိေတာက္ပန္းကိုု လေရာင္ပဲ ခူးေပးခဲ့တာေလ။

လေရာင္နွင့္ စီစီ ဆိုုတာ ျခံနီးျခင္းေတြ ျဖစ္တာမိုု႕ ငယ္ကတည္းက လည္ပင္းဖက္ ၾကီးလာၾကသူေတြ ျဖစ္ျပီး သူငယ္တန္းက ဆယ္တန္းအထိ ေက်ာင္းအတူတူ တက္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုုး ဒီနွစ္ ဆယ္တန္း ေျဖထားၾကသည္။ ဆယ္တန္းလည္း ေျဖျပီးျပီမိုု႕ ဒီနွစ္ အိမ္က စိတ္ၾကိဳက္ သၾကၤန္လည္ခြင့္ ေပးထားေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကိဳေန႕ကတည္းက စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႕ ျမိဳ႕ထဲပတ္သည္။ အက်ေန႕ နဲ႕ အၾကတ္ႏွစ္ရက္ မွာေတာ့ တစ္ျခား သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ အတူတူ ကားငွားျပီး ျမိဳ႕ပတ္ကာ ေရပက္ခံ ထြက္ခဲ့ျပီးျပီ။ ဒီေန႕ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက မ႑ပ္မွာ ေရသြားပက္ဖိုု႕ ခ်ိန္းထားၾကသည္။

“လေရာင္ေရ လေရာင္၊ ျမန္ျမန္ အိပ္ရာ ထေတာ့ေလ၊ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေနျပီ၊ ခူးေပးေတာ့”

စီစီက အသံေလး စာစာ စာစာနွင့္ လေရာင္တိုု႕ အိမ္ထဲ ဝင္လာေတာ့မွ လေရာင္က အိပ္ရာက ထသည္။ လေရာင္ကိုု မ်က္ႏွာ ျမန္ျမန္ သစ္ခိုုင္းျပီး ဗိုုက္ဆာလိုု႕ မုုန္႕စားဦးမယ္ ဆိုုတာကိုုပင္ မစားခိုုင္းေတာ့ပဲ အတင္းဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။ လေရာင္ ေမေမကေတာ့ သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္ကိုု ျပံဳးၾကည့္ျပီး က်န္ခဲ့သည္။

ပိေတာက္ပင္ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ စီစီက ေလာဘၾကီးလာသည္။ အေပၚဘက္ အကိုုင္းက အပြင့္ေတြကပဲ ပိုုလွသလိုုလိုု ပိုုမ်ားသလိုုလိုု ထင္လာျပီး လေရာင္ကိုု အတင္း တက္ခိုုင္းမိသည္။ စီစီ လက္ထဲမွာလည္း ပိေတာက္ကိုုင္းက နွစ္ကိုုင္းေလာက္ ရွိျပီးသား ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါကိုုေတာင္ ထပ္လိုုခ်င္ေနေသးသည္။ လေရာင္က ေတာ္ေလာက္ျပီ ဆိုုတာကိုု စီစီက အတင္းတက္ခိုုင္းသျဖင့္ လေရာင္ခဗ်ာ အေပၚထပ္ တက္ရသည္။ အေပၚကိုုင္းက ခပ္ေသးေသးကေလး။ လေရာင္ ကိုုယ္လံုုးကိုု မခံနိုုင္ေလာက္သည္ကိုု ႏွစ္ေယာက္လံုုး သတိမထားမိၾကပါ။

လေရာင္ ျပဳတ္က်လာေတာ့ စီစီ လန္႕ျပီးေအာ္လိုုက္မိသည္။ စီစီ့လက္ထဲက ပိေတာက္ခက္မ်ား ေအာက္ လြတ္က်သြားသည္။ ပိေတာက္ပင္ေအာက္မွာ ျပန္႕က်ဲသြားေသာ ပိေတာက္ပန္း အဝါပြင့္မ်ားမွာ ရဲရဲနီသြားကိုု ျမင္လိုုက္ရသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ စီစီ ဘာကိုုမွ မသိေတာ့။

*********

(၃)

ငုုရံုုသည္ အဘြားအိမ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ျခံထဲက ပိေတာက္ပင္အိုုၾကီးကိုု ေတာ္ေတာ္ မ်က္စိက်သြားသည္။ ပိေတာက္ပင္ၾကီးက နွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္တာ သိသာေလာက္ေအာင္ ပင္စည္က တုုတ္ခိုုင္ အိုုမင္းေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခက္အလက္မ်ားကေတာ့ ေဝဆာ ေနဆဲျဖစ္သည္။ အပင္ေပၚကိုု ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အဖူးေလးမ်ားကိုု ေတြ႕ရသည္။ သၾကၤန္မိုုး တစ္ျပိဳက္ေလာက္ ရြာလိုုက္လွ်င္ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။ ငုုရံုုသည္ အဘြားျခံၾကီးကိုု သေဘာက်သြားမိသည္။ ရန္ကုုန္မွာေတာ့ တိုုက္ခန္းက ဘယ္ေလာက္က်ယ္သည္ ဆိုုဆိုု ျခံအက်ယ္ၾကီးေလာက္ေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မရွိ။ ပိေတာက္ပန္း ဆိုုလည္း သူမ်ားက လာေရာင္းမွ ဝယ္ျပီး ဘုုရားတင္နိုုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ငုုရံုုလည္း နည္းနည္း ပန္တာေပါ့ေလ။ ခုုလိုု ပိေတာက္ပန္းကိုု အပင္က ခူးျပီး ဘုုရားတင္နိုုင္မည္ ဆိုုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းလဲေနာ္။

“ဘြားဘြား၊ ျခံထဲက ပိေတာက္ပင္ၾကီးက အၾကီးၾကီးပဲေနာ္၊ အဖူးေလးေတြ အမ်ားၾကီးဖူးေနျပီ၊ ပြင့္ရင္ အရမ္းလွမွာပဲ”

ငုုရံုုက သူ႕စိတ္ထဲ ရွိသည့္အတိုုင္း ေျပာမိေတာ့ နဂိုုကတည္းက မ်က္ႏွာမေကာင္းေသာ ဘြားဘြား မ်က္ႏွာက သိသိသာသာ ပ်က္သြားသည္ကိုု သတိထားမိသည္။ ငုုရံုု စကားထဲ ဘာမ်ား အမွားပါသြားသလဲ မသိေတာ့ပါ။ ေမေမက စကားလႊဲျပီး တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေျပာကာ နားၾကေတာ့ ဟုု ဘြားဘြားက ဆိုုတာႏွင့္ ငုုရံု အတြက္ ေပးထားေသာ အခန္းထဲသိုု႕ ဝင္လာခဲ့လိုုက္သည္။ ဘြားဘြားကလည္း ခုုမွ ေတြ႕ရတဲ့ ေျမးမေလးကိုု ၾကိဳဆိုုတာ ဝမ္းပန္းတသာ မရွိပါလားေနာ္ လိုု႕ ေတြးမိေသးသည္။ ခဏေနေတာ့ ေမေမ ငုုရံုုအခန္းထဲ လိုုက္လာသည္။

“ဘြားဘြားက သမီးကိုု သေဘာမက်လိုု႕ မဟုုတ္ပါဘူး သမီးရယ္၊ သမီးက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ အရမ္းတူေနေတာ့ သူ႕ညီမကိုု သတိရျပီး မ်က္နွာပ်က္ေနတာပါ”

“သမီးက ဘြားေလးနဲ႕ တူတာလားဟင္ ေမေမ”

“မဟုုတ္ဘူး သမီးရဲ႕၊ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းတယ္၊ သမီးက ဘြားေလးစီစီရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း လေရာင္ နဲ႕ ရုုပ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ ဆင္ေနတာ၊ သူတိုု႕ ဆံုုးသြားေတာ့ ေမေမက ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာ ဆိုုေတာ့ မွတ္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး၊ ဓါတ္ပံုုေတြ ျပန္ၾကည့္ထားလို႕ သိတာ၊ သမီးကိုု မေမြးခင္က ေမေမ အိပ္မက္မက္ဖူးေသးတယ္၊ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ေမေမနဲ႕ အတူလာေနမယ္လိုု႕ ေျပာတာ၊ အဲဒီ လေရာင္ပဲ ထင္တယ္ကြယ္၊ သူတိုု႕ အတူရွိေနေသးရင္ေတာ့ သမီး ဘိုုးေလး ျဖစ္ေနမယ္ ထင္တယ္၊ ေမေမလည္း အစကေတာ့ မယံုုဘူး၊ သမီးကိုု ေမြးလာေတာ့ ေခါင္းမွာ အမာရြတ္ကေလး တစ္ခုု ပါလာတယ္ေလ၊ ေမေမျဖင့္ အဲဒီေနရာမွာ ဆံပင္ေတာင္ မေပါက္မွာ စိုုးရိမ္ေနတာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ငါ့သမီးကေလး ဆံပင္ကြက္ၾကား ျဖစ္မေနပဲ ခုုလိုု ထူထူေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ေပါက္လာလိုု႕”

 “ျပီးေတာ့ သမီး၊ အဲဒီ ပိေတာက္ပင္ အေၾကာင္း ဘြားဘြားကိုု မေျပာရဘူးေနာ္၊ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္ရင္လည္း မခူးရဘူးေနာ္”

“ဟင္ ေမေမကလည္း ဘာလိုု႕လည္း”

“ေမေမ သမီးကိုု ေနာက္မွ ေျပာျပမယ္၊ အဲဒီ ပိေတာက္ပင္ေအာက္ကိုုလည္း မသြားရဘူးေနာ္၊ ကဲ ကဲ နားျပီးေတာ့ ေရေလး ဘာေလး ခ်ိဳး”

“ဟုုတ္ ေမေမ”

ညက်ေတာ့မွ ေမေမ့ဆီက ပိေတာက္ပင္ၾကီးနွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေၾကကြဲစရာ ပံုုျပင္တစ္ပုုဒ္ကိုု ၾကားလိုုက္ရသည္။ ဘြားေလး စီစီသည္ ပိေတာက္ပင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်လာသည့္ အခ်စ္ဆံုုး သူငယ္ခ်င္းေလးကိုု ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ျမင္လိုုက္ရျပီး သတိလစ္ရာသြားရာမွ သတိျပန္ရလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ စိတ္ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာလိုုက္ပါ။ အိမ္က မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ရႈထားသည့္ ၾကားမွ လြတ္သြားသည့္ ညတစ္ညမွာပင္ ထိုုပိေတာက္ၾကီးမွာ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု သတ္ေသခဲ့သည္။

“ဒါဆိုု ဒီပိေတာက္ပင္ၾကီးက နိမိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့ေနာ္.. ဒါေပမယ့္ ခုုတ္ေတာ့ မပစ္ဘူးေနာ္ ေမေမ”

“ခုုတ္ပစ္ဖိုု႕ လုုပ္ၾကေသးတယ္တဲ့ ဒါေပမယ့္ ေသသြားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က သူတိုု႕ အဲဒီ ပိေတာက္ပင္ၾကီးမွာ ေနေနရပါတယ္ လိုု႕ အိပ္မက္ေပးၾကလိုု႕ မခုုတ္ပဲ ထားခဲ့ရတယ္တဲ့။ ေမေမ ငယ္ငယ္တုုန္းက ၾကားဖူးတာပဲ”

ငုုရံုုသည္ လေရာင္ နွင့္ စီစီ တိုု႕ နွစ္ေယာက္အေၾကာင္း စဥ္းစားျပီး ညအိပ္ေတာ့ အိပ္မက္မ်ားပင္ မက္ေနေသးသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ လေရာင္က ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးေနျပီး စီစီက လက္ထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုုက္ႏွင့္။ ခဏေနေတာ့ လေရာင္က ပိေတာက္ပင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်လာသည္။ လေရာင္ေခါင္းမွထြက္ေသာ ေသြးေတြက ပိေတာက္ပန္းေတြနွင့္ ေရာသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လေရာင္ မဟုုတ္ေတာ့ပဲ လေရာင္ေနရာမွာ ငုုရံုု ကိုုယ္တိုုင္ ျဖစ္သြားသည္။ ငုုရံုုတစ္ေယာက္ ထိတ္လန္႕စြာ ေအာ္ဟစ္ျပီး လန္႕ႏိုုးလာသည္။ ခုုန ေမေမ ေျပာတာ စိတ္စြဲသြားလိုု႕ ထင္သည္။ တကယ္ေတာ့ ငုုရံုုက အဲလိုု အိပ္မက္ေတြ ဘာေတြ သိပ္မက္တတ္လွတာ မဟုုတ္ပါ။ မက္လွ်င္လည္း ဘာေတြမွန္းမသိပဲ နိုုးလာလွ်င္ ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့တာ မ်ားသည္။ ခုုအိပ္မက္ကေတာ့ တကယ့္ကိုု ထင္ထင္ရွားရွား ျပတ္ျပတ္သားသား။ ငုုရံုုသည္ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ တုုန္ေနေသာေၾကာင့္ ေရထေသာက္ျပီး ျပန္အိပ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

*********

ငုုရံုု ဒီျခံၾကီးထဲ ေရာက္ျပီးေနာက္ သံုုးရက္ေျမာက္ ျဖစ္သည့္ သၾကၤန္အက်ေန႕မွာပင္ ပိေတာက္ပင္ၾကီးက တစ္ပင္လံုုး ျမိဳင္ျမိဳင္ ပြင့္ေလေတာ့သည္။ ဒီေန႕ ပြင့္မည္ ဆိုုတာ ငုုရံုု ညကတည္းက သိျပီးသား။ ပိေတာက္ပင္ေအာက္ မသြားႏွင့္ ဆိုုေသာ္လည္း ပိေတာက္ၾကိဳက္ေသာ ငုုရံုုက ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ခိုုးသြားျပီး ၾကည့္ထားျပီးျပီ။ အခုုလည္း မနက္စာ စားျပီးသည္ႏွင့္ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က ခိုုးထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပိေတာက္ပင္ၾကီးက ဟိုုဘက္ျခံႏွင့္ နီးေသာ ျခံေဘးဘက္မွာမိုု႕ ငုုရံုုကိုု လိုုက္မၾကည့္လွ်င္ မျမင္နိုုင္ပါ။

ငုုရံုုသည္ ဖုုထစ္ေနေသာ ပိေတာက္ပင္ ပင္စည္ကိုု ကုုတ္ကတ္ျပီး တက္ကာ အပင္ေပၚေရာက္သြားသည္။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တက္ေနၾက အပင္လိုု႕ေတာင္ ထင္ရသည္။ ငုုရံုုက အဲဒီလိုုလူမ်ိဳး။ ပန္းၾကိဳက္တတ္ေသာ မိန္းမစရိုုက္အျပင္ ခုုလိုု ေယာက်္ား ဆန္ဆန္ အလုုပ္မ်ိဳးလည္း မၾကာခဏ လုုပ္တတ္ေသးသည္။ ငုုရံုုက မ်ားမ်ားၾကီး ေလာဘမၾကီးပါဘူး။ ဘုုရားတင္ဖိုု႕ သံုုးခက္ေလာက္၊ ငုုရံုုပန္ဖိုု႕ အခက္ကေလး တစ္ခက္ဆိုု ရျပီပဲ။ ငုုရံုုက လက္လွမ္းမွီေသာ အပြင့္ေဝေနသည့္ ပိေတာက္ကိုုင္း တစ္ကိုုင္းကိုု မိမိရရ ခ်ိဳးလိုုက္သည္။ ပိေတာက္ကိုုင္းကိုု ေျမၾကီးေပၚ ပစ္မခ်ရေအာင္ ေအာက္ကေန ဖမ္းေပးမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲဟုု ေတြးလိုုက္ေသးသည္။ ခုုေတာ့ မတတ္နိုုင္ဘူးေပါ့ ေျမၾကီးေပၚ ပစ္ခ်ရမွာပဲ။ ငုုရံုုသည္ သိပ္ျမင့္ျမင့္ မတက္ပါပဲ လက္လွမ္းမီရာ ခ်ိဳးတာႏွင့္ပင္ အပြင့္ေဝေဝ အကိုုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရလိုုက္သည္။

ငုုရံုုသည္ လြယ္လြယ္ကူကူေလးပင္ အပင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဒီပိေတာက္ကိုုင္းေတြ အမ်ားၾကီးကိုု ဘယ္သူမွ မျမင္ေအာင္ အိမ္ထဲ ဘယ္လိုု သြင္းရမလဲ။ ဘုုရားပန္းကပ္ျပီးတာေတာင္ အမ်ားၾကီး ပိုုေနဦးမွာ။ ငုုရံုုသည္ သူေရာက္ေနေသာ ေနရာက တစ္ဖက္ျခံနွင့္ အေတာ္နီးေနတာ သတိထားမိသြားျပီး ဟိုုဟိုုသည္သည္ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေသာ့ခတ္မထားသည့္ ေဘးတံခါးေလး တစ္ခုုကိုု သြားေတြ႕သည္။ တစ္ဖက္ျခံမွာ ပိေတာက္ပင္ ရွိပံုုမေပၚပါ။ အိမ္နီးနားခ်င္း ေတြပဲ ပိေတာက္ပန္း သြားေပးသင့္တာေပါ့ေနာ္။ ရန္ကုုန္မွာတုုန္းကဆိုု ေဖေဖ့ အသိအိမ္က သူ႕ျခံထဲက ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္တိုုင္း လာေပးေနၾက မဟုုတ္လား။

ငုုရံုုသည္ သူ႕ဟာသူ စိတ္ဆံုုးျဖတ္ျပီး ေဘးတံခါးေလးကိုု ဖြင့္ဝင္ကာ တစ္ဖက္ျခံထဲသိုု႕ ပိေတာက္ကိုုင္းမ်ားႏွင့္အတူ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္ေပါက္ဝမွာ လူရိပ္တစ္ရိပ္ ျမင္တာနွင့္ အေတာ္ပဲ ဆိုုျပီး ဝမ္းသာအားရ ေခၚလိုုက္မိသည္။

“အိမ္ရွင္တိုု႕ ပိေတာက္ပန္း လာေပးတာပါ”

ထိုုလူသည္ ပိေတာက္ပန္း ဆိုုေသာ အသံကိုု ၾကားျပီး ငုုရံုုလက္ထဲမွ ပိေတာက္ပန္းမ်ားကိုု ၾကည့္ကာ တြန္႕ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕မ်က္နွာက ငုုရံုုလက္ထဲ စက္ဆုုပ္ရြံရွာစရာေတြ ကိုုင္ထားသလိုု သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။

“မင္း ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလိုု႕ ပိေတာက္ပန္းေတြ ယူလာတာလဲ၊ အခုုထြက္သြားစမ္း..”

သူက ရုုတ္တရက္ ေအာ္ေျပာေတာ့ ငုုရံုုပင္ ေၾကာင္အအ ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္လိုုပါလိမ့္။ ေစတနာနဲ႕ ပိေတာက္ပန္းေတြ ဘုုရားတင္ဖိုု႕ လာေပးတာကိုု…။ ေနပါဦး..။ ဒီအိမ္က ဗုုဒၶဘာသာ မဟုုတ္ဘူးလားမသိ။ ဗုုဒၶဘာသာ မဟုုတ္လည္း အလွပန္းအိုုးေတာ့ ထိုုးလိုု႕ ရတာပဲ မဟုုတ္လား။ ဒါကိုု ဒီေလာက္ စိတ္ဆိုုးစရာလား..။

သူ႕အသံေၾကာင့္ အိမ္ထဲက အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦး ထြက္လာသည္။

“သားေရ.. ဘာျဖစ္တာလဲ”

“ပိေတာက္ပန္း လာေပးတာတဲ့ ယူမထားနဲ႕ေနာ္ ေမေမ”

သူက ဒါပဲ ေျပာျပီး ငုုရံုုကိုုလည္း တစ္ခ်က္မွ ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ အိမ္တြင္းသိုု႕ ဝင္သြားေတာ့သည္။

“သားက ဒီလိုုပဲ၊ အားနာလိုုက္တာ..၊ သမီးက ပိေတာက္ပန္းလာေပးတာလား”

“ဟုုတ္ကဲ့ အန္တီ သမီးက ဟိုုဘက္ျခံကပါ၊ ပိေတာက္ပန္းေတြ အမ်ားၾကီး ပြင့္ေနတာနဲ႕ အန္တီတိုု႕လည္း ဘုုရားပန္းကပ္ရေအာင္ လာေပးတာပါ”

“ေၾသာ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သမီးရယ္၊ သားက ပိေတာက္ပန္းမၾကိဳက္လိုု႕ ေျပာတာပါ၊ ဘယ္လိုုမွ သေဘာမထားပါနဲ႕ေနာ္”

“ဟုုတ္ ရပါတယ္ အန္တီ၊ ဒီပန္းေတြကိုု ထားခဲ့ရမလား ျပန္ယူသြားရမွာလား ဟင္…”

“အိုု ထားခဲ့ပါ၊ အန္တီက ၾကိဳက္ပါတယ္၊ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ေအာင္ယူျပီး ဘုုရားတင္လိုုက္ျပီး သူတိုု႕ကိုု ဘုုရားခန္းထဲ မလာနဲ႕ ေျပာရင္ ရပါတယ္၊ ေက်းဇူးပဲေနာ္”

ငုုရံုုသည္ အိမ္ျပန္လာရင္း ထိုုအန္တီ့ ေျပာစကားကိုု ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ အဲဒီအိမ္မွာ ပိေတာက္ပန္း မၾကိဳက္တာ ဟိုုလူ တစ္ေယာက္တည္း ဟုုတ္ပံုုမရ။ ငုုရံုုသည္ အဲဒီအိမ္မွာ အေအာ္ ခံရတာတင္မက အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ပိေတာက္ပန္းခူးသည့္အမႈနွင့္ ဘြားဘြား သီသီ၏ အဆူကိုုလည္း ခံရေသးသည္။ ဒါေတာင္ ငုုရံုုက တံခ်ဴနွင့္ ခူးတာလိုု႕ လိမ္ေျပာထားတာ ျဖစ္သည္။ ပိေတာက္ပင္ေပၚ တက္မွန္းသာ သိလိုု႕ကေတာ့ မလြယ္ပါ။

*********

ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ မွာေတာ့ ပိေတာက္ပန္း မုုန္းေသာ ထိုုလူႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ဖိုု႕ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ ဘြားဘြားက ညဘက္ၾကီး ေသြးတိုုးျပီး ေခါင္းမူးေတာ့ ေဒၚၾကီးက ဟိုုဘက္အိမ္ကိုု သြားေျပာသည္။ ထိုုလူက ဆရာဝန္ ဆိုုေတာ့ လာၾကည့္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမေမ့ အစ္မ အပ်ိဳၾကီး ႏွင့္ ဟိုုဘက္အိမ္က သူ႕ေမေမက သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သည္တဲ့။သူ႕နာမည္က ေဒါက္တာလင္းသစ္စ။

ဘြားဘြားကိုု ၾကည့္ေပးျပီး ျပန္ေတာ့ သူက ငုုရံုုကိုု ဟိုုေန႕က ေအာ္မိသည့္ ကိစၥအတြက္ ေတာင္းပန္သည္။ သူက ပိေတာက္ပန္းဆိုု လံုုးဝ မၾကည့္ခ်င္၊ အနံမခံခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တတ္လိုု႕ပါဟုု ဆိုုသည္။ ေျပာရင္း ဆိုုရင္း အဲဒီ ပိေတာက္ပန္းမ်ားကိုု ငုုရံုုက အပင္ေပၚ တက္ခူးခဲ့မွန္း သူသိသြားေတာ့ သူကလည္း ငုုရံုုကိုု အစကတည္းက ရင္းနွီးျပီးသား သူ႕သူငယ္ခ်င္းလိုုမ်ိဳး ဆူေျပာျပန္သည္။ ထူးဆန္းတာက ငုုရံုုႏွင့္ သူ ခုုမွ စစကားေျပာဖူးတာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ရိႈးတိုုးရွန္းတန္းေတြ မရွိပဲ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြလိုု ျဖစ္သြားသည္။ သူႏွင့္ ငုုရံုု အစကတည္း သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးသူေတြလိုု…။

ေဒၚၾကီး ေျပာျပလိုု႕ သူ႕အေၾကာင္းေတြ သိရသည္။ သူကိုုလည္း ဒီအိမ္က ဆံုုးပါးသြားခဲ့ေသာ ဘြားေလးစီစီ ဝင္စားတာလိုု႕ သူ႕အိမ္ မိသားစုုက ယံုုၾကည္ၾကသည္။ သူက ေယာက်္ားေလး ျဖစ္သျဖင့္ အရပ္အေမာင္း၊ ရုုပ္ရည္ေတာ့ ဘြားေလးစီစီ ႏွင့္ သိပ္မတူေသာ္လည္း အစားအေသာက္ အေနအထိုုင္ အၾကိဳက္တူသည္ဟုု သူ႕အဘြားက ေျပာဖူးသည္။ သူ ငယ္ငယ္တုုန္းက အိပ္မက္ထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းနီနီေတြလိုု႕ မက္ဖူးျပီး၊ လေရာင္ေသျပီ လိုု႕လည္း ေယာင္ယမ္းျပီး ေအာ္ဖူးသည္။ နည္းနည္း ၾကီးလာမွ အဲလိုု အိပ္မက္ေယာင္တာ ေပ်ာက္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ စီစီဘဝတုုန္းက သူ႕ေၾကာင့္၊ သူ ပိေတာက္ပန္း ခူးခိုုင္း မိလိုု႕ လေရာင္ ေသရတယ္ ဆိုုျပီး ပိေတာက္ပန္းကိုု မုုန္းေနသည္ဟုု သူတိုု႕က ယူဆၾကသည္။

*********

(၄)

လင္းသစ္စ က စီစီ ဝင္စားသူ ဟုုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ငုုရံုုက လေရာင္ ဝင္စားသူ ဟုုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဒီဘဝမွာေတာ့ သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္က ရက္တိုုတိုုအတြင္း ခိုုင္ခိုုင္မာမာ ျဖစ္တည္ခဲ့ေလသည္။ လင္းသစ္စ ပထမဆံုုး တာဝန္အေနနွင့္ ဒီျမိဳ႕နယ္မွာပဲ တာဝန္က်ေတာ့ သူ႕အဘိုုးအဘြားျခံထဲမွာပဲ ေနေနသည္။ ငုုရံုုကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အလုုပ္မရွိေသးသူမိုု႕ ရန္ကုုန္ျပန္ျပီး သင္တန္းေတြ ဆက္တက္ေနသည္။ ဘာမွ ထူးျခားဆန္းျပားေသာ ဇာတ္လမ္းေတြ မရွိပါ။ ညတိုုင္းလိုု တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖုုန္းစဆက္တတ္သည္။ ငုုရံုုကလည္း မိန္းကေလး ဆန္ဆန္ မူတတ္သူ မဟုုတ္ရာ လင္းသစ္စ မဆက္လွ်င္ သူကပဲ အရင္ စဆက္တတ္သူ ျဖစ္သည္။

ငုုရံုုတိုု႕က သူ႕ဟာသူ အဆင္ေျပေနေသာ္လည္း အဆင္မေျပမႈကိုု စသည္က ေဗဒင္ကိန္းခန္း ဝါသနာပါေသာ လင္းသစ္စ၏ အဘိုုး ျဖစ္သည္။ လင္းသစ္စ က လင္းက စမွည့္ထားေသာ္လည္း ေသာၾကာသား ျဖစ္သည္ တဲ့။ ငုုရံုုက နာမည္အတိုုင္း တနလၤာသမီး ျဖစ္သည္။ တနလၤာ ႏွင့္ ေသာၾကာက အိမ္ေထာင္ဖက္ သက္မရွည္ “ေသာက” ကိန္း မိေနသည္ဟုု သူ႕ဟာသူ တြက္ခ်က္ကာ မျဖစ္နိုုင္ဟုု သူ႕ေျမးကိုု ေျပာသည္။ သူတိုု႕ ႏွစ္ေယာက္က ဒီေလာက္ ညတိုုင္း ဖုုန္းေျပာေနေတာ့လည္း အိမ္ကလူေတြက နည္းနည္းေတာ့ ရိပ္မိလာၾကသည္ေပါ့။ တကယ့္တကယ္ေတာ့ သူတိုု႕ ႏွစ္ေယာက္က ဘာမွ မဟုုတ္ေသး။ ဒီလိုုပဲ သူ႕ေဆးရံုုအေၾကာင္း၊ ကိုုယ့္သင္တန္းအေၾကာင္း၊ သူ႕အၾကိဳက္၊ ကိုုယ့္အၾကိဳက္ အလာပ သလာပ ေတြ ေျပာၾကတာ ျဖစ္သည္။

လင္းသစ္စ အဘိုုးက အဲလိုု ေျပာေသာအခါ ငုုရံုု အဘြား ေဒၚသီသီ ကလည္း ေထာက္ခံသည္။ သူ႕ခင္ပြန္းက တနလၤာသား၊ သူက ေသာၾကာသမီး ျဖစ္ျပီး သူ႕ခင္ပြန္းက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ဆံုုးပါးသြားသည့္အတြက္ သူက ထိုုေဗဒင္ ကိန္းခန္းကိုု ယံုုၾကည္သည္။ အဲဒီအျပင္ လင္းသစ္စ ႏွင့္ ငုုရံုုတိုု႕ ႏွစ္ေယာက္တြဲမိလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ မဟုုတ္၊ အရင္ဘဝက အျဖစ္ကိုုပဲ ၾကည့္၊ အခုုဘဝ နွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီး အဲလိုု အျဖစ္မခံနိုုင္ ဆိုုျပီး အယူသည္းၾကျပန္သည္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူငယ္ခ်င္း အဆင့္က မတက္ေသးေသာ ငုုရံုုတိုု႕ ႏွစ္ေယာက္ကိုု ခုုပဲ ၾကိဳက္ေနၾကျပီ ထင္ျပီး သင့္ေတာ္သူ အသီးသီးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရက္သား ခ်ေပးၾကမည္ဟုု စီစဥ္ၾကသည္။ ငုုရံုု ေဖေဖ ႏွင့္ လင္းသစ္စ ေဖေဖကေတာ့ ေယာက်္ားသားေတြမိုု႕ ဘာမွ ဝင္မပါပဲ ငုုရံုုတိုု႕ စိတ္ၾကိဳက္ သေဘာတူေသာ္လည္း က်န္မိသားစုုဝင္ အားလံုုးက မျဖစ္ေျမာက္ေရးဘက္မွ မဲမ်ားၾကသည္။

ကိုုရီးယားရုုပ္ရွင္ေတြ ထဲကလိုု ငုုရံုုကိုု အိမ္ေထာင္ဖက္ ေတြ႕ဖိုု႕ ေျပာေတာ့ ငုုရံုု ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ လင္းသစ္စကိုုလည္း ဆရာဝန္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတင္း ျဖစ္ေစခ်င္ေနသည္ ဆိုုသည္။ ေသာက ေတြ ဘာေတြ ငုုရံုုတိုု႕က မယံုုၾကည္ပါ။ သူ႕ဘာသူ ျဖစ္ကိန္း ရွိေတာ့လည္း ျဖစ္ေပါ့၊ ဘာတတ္မလဲေနာ္…။ တနလၤာနဲ႕ ေသာၾကာမိုု႕ ျဖစ္ရမယ္လိုု႕ေတာ့ တစ္ထစ္ခ် ေျပာနိုုင္ပါ့မလား…။

*********

“ငုု နင္ အိမ္ေထာင္ဖက္ ေတြ႕တယ္ဆိုု၊ ဘယ္လိုုလဲ အဆင္ေျပရဲ႕လား”

“အာ.. ကိုုလင္းရာ၊ ပံုုမလာပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲလူၾကီးက ကၽြန္ေတာ့့္ကိုု သေဘာက်သြားျပီတဲ့ ဘယ္လိုု လုုပ္မတုုန္း”

“ဟား ဟား.. ေမေမ့ စကားနားေထာင္လိုုက္ေပါ့၊ သမီးလိမၼာေလး မဟုုတ္ဘူးလား”

“သမီးလိမၼာေလး ေပမယ့္ ကိုုယ့္မခ်စ္တဲ့လူကိုုေတာ့ မယူနိုုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဘယ္လိုုလဲ၊ ကိုုလင္းေရာ အိမ္က သေဘာတူနဲ႕ ဆရာဝန္မေလးနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပေနျပီလား၊ ေခ်ာေခ်ာေလးဆိုု”

“ေခ်ာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြေတြပါဟာ သူ႕ကိုု ငါ ဘယ္လိုုမွ ခံစားလိုု႕ မရပါဘူး”

“ဟုုတ္လား..”

“ငုု ငါေျပာစရာရွိတယ္”

“ေျပာေလ ကိုုလင္းရ၊ ခုလည္း ေျပာေနတာပဲကို ဘာလဲ”

“ငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ရင္ ကံမေကာင္းနိုုင္ဘူး ဆိုုတာ နင္ယံုုလား၊ နင္ေၾကာက္လား ဟင္..”

“ကိုုလင္းကလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္ျပီး ေမးတာလဲ၊ ငုုေတာ့ အဲေလာက္ၾကီး မယံုုပါဘူး၊ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္ပါဘူး၊ ကိုုယ့္မွာ ျဖစ္ဖိုု႕ ကံပါလာရင္ေတာ့ ျဖစ္မွာပဲေပါ့”

“ဒါဆိုု နင္ ငါ့ေနာက္ကိုု လိုုက္ရဲလား..”

“ကိုုလင္းကလည္း ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ”

“နင့္ကိုု ငါခ်စ္တယ္၊ စေတြ႕ကတည္းက ငါ့စိတ္ထဲမွာ သတ္မွတ္ျပီးသား၊ ဘယ္လိုု စေျပာရမွန္းမသိလိုု႕ မေျပာရဲေသးတာ၊ ခုုအိမ္က ဟိုုဆရာဝန္မေလးနဲ႕ ေစ့စပ္ေတာ့မယ္ တကဲကဲ လုုပ္ေနတယ္၊ ငါ လက္မခံနိုုင္ဘူးဟ၊ ငါတိုု႕ ႏွစ္ေယာက္ ခိုုးေျပးၾကရေအာင္၊ နင္ ငါ့ေနာက္ကိုု လိုုက္မလား”

“ဟာ.. မဟုုတ္တာပဲ ကိုုလင္းကလဲ အဲလိုု မလုုပ္နိုုင္ပါဘူး၊ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြလည္း မဟုုတ္”

“ငါတကယ္ အတည္ေျပာေနတာ၊ ငါအခုု ျခံထဲဆင္းျပီး ဖုုန္းေျပာေနတာ၊ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ ေရာက္ျပီ ငါရန္ကုုန္ ဆင္းလာမလိုု႕၊ နင္ ငါ့ကိုု ခ်စ္တယ္ မဟုုတ္လား၊ မွန္မွန္ေျပာဟာ..”

“ဟင္၊ အဲလိုု တစ္ခါတည္း ဖုုန္းထဲက အေျဖေတာင္းတဲ့ လူမ်ိဳး ၾကံဳဖူးပါဘူး”

“ငုု ကလည္း ဟာ နင္နဲ႕ ငါနဲ႕ ၾကားမွာ မူေနစရာ လိုုလိုုလား”

“ဟြန္းး မမူပါဘူး ကိုုလင္းရယ္၊ ငုုကလည္း ကိုုလင္းကလြဲျပီး တစ္ျခား ဘယ္သူ႕မွ မခ်စ္နိုုင္ပါဘူး”

“ဒါဆိုုျပီးေရာ၊ ဒီသၾကၤန္ပိတ္ရက္မွာ တိုု႕ေတြ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္ဖိုု႕ စီစဥ္ရေအာင္၊ ဒါဆိုု သူတိုု႕လည္း ဘာမွ တတ္နိုုင္ေတာ့မွာ မဟုုတ္ဘူးေလ”

“ကိုုလင္းရယ္၊ ေနပါဦးဟာ၊ ခြင့္ေတာ့ ေတာင္းၾကည့္ရဦးမွာေပါ့၊ ငုုတိုု႕ တစ္ခါမွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမၾကည့္ဖူးပဲနဲ႕.. ခြင့္ျပဳရင္ ျပဳမွာပါ”

“ရမွာမဟုုတ္ဘူး၊ ငါသိပါတယ္၊ ငုုလည္း သိသားနဲ႕၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုုက္ရင္ ပိုုဆိုုးေနမယ္၊ ငုုကိုု တစ္ခါတည္း အိမ္ထဲမွာ ပိတ္ျပီး သူတိုု႕ သေဘာတူတဲ့လူနဲ႕ ေပးစားလိုုက္ရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ”

“အင္.. အဲလိုုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”

“ဒါဆိုု ငါေျပာတာ နားေထာင္ေနာ္၊ ငါစီစဥ္လိုုက္မယ္”

*********

သၾကၤန္ဆိုု တစ္ခါမွ ခရီးမထြက္ဖူးေသာ၊ တရားစခန္း ဝင္ခ်င္ဝင္၊ မဝင္လွ်င္ အိမ္တြင္းေအာင္းေလ့ရွိေသာ လင္းသစ္စတစ္ေယာက္ အခုုေတာ့ ခရီးထြက္ခဲ့ရသည္။ ကံၾကမၼာက ထူးျခား ဆန္းၾကယ္သည္။ ပိေတာက္မုုန္းေသာ လင္းသစ္စ တစ္ေယာက္မွ ပိေတာက္ပန္းၾကိဳက္ေသာ မိန္းကေလးႏွင့္ ဖူးစာဆံုုရသည္။ သၾကၤန္ခရီးထြက္ဖိုု႕ ေရြးခ်ယ္ေတာ့ လင္းသစ္စက ပိေတာက္ေတြ သိပ္ေဝေလ့မရွိေသာ ျပင္ဦးလြင္ကိုု ေရြးခ်ယ္လိုုက္သည္။ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေနတာ ျမင္လွ်င္ ခုုထိ သူ႕စိတ္က ရႈပ္ေထြးျပီး မႏွစ္မသက္ ျဖစ္မိတုုန္း။

နွစ္ေယာက္သား အိမ္ေတြကိုုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနွင့္ ခရီးထြက္မည္ ဆိုုျပီး ယံုုေအာင္ ညာခဲ့ၾကသည္။ အေပါင္းအသင္း မင္တတ္ေသာ၊ မၾကာခဏ ခရီးသြားေလ့ရွိေသာ ငုုရံုုကိုု ငုုရံုုအိမ္က သိပ္မအံ့ၾသေသာ္လည္း လင္းသစ္စ အိမ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံၾသျပီး စစ္လား ေဆးလား လုုပ္ၾကေသးသည္။ ရန္ကုုန္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုုပင္ အကူအညီေတာင္းျပီး ေျပာခိုုင္းရေသးသည္။ လင္းသစ္စက ဦးဆံုုး ရန္ကုုန္ ဆင္းလာျပီး ငုုရံုုနဲ႕ ခ်ိန္းရသည္။

ခုုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ရန္ကုုန္-ျပင္ဦးလြင္ ေစတမန္ Express ကားေပၚတြင္ ေရာက္ေနၾကျပီ။ မၾကီးမငယ္ႏွင့္ ခိုုးေျပးရတာ ရွက္စရာ ေကာင္းေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာလည္း အေကာင္းသား။ ငုုရံုုက ျပင္ဦးလြင္ ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း လင္းသစ္စက တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးပါ။  ကားေပၚမွာ ရွိေနတုုန္း ညဘက္ မိုုးတစ္ျပိဳက္ႏွစ္ျပိဳက္ ရြာတာကိုု ၾကံဳရသည္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ ေျမသင္းနံေတြ ႏွင့္အတူ ေျမျပင္က သိပ္သိပ္သည္သည္း ျဖစ္ေနသည္။ ၾကိဳတင္ မွာထားေသာ ဟိုုတယ္မွာ တည္းၾကသည္။ မနက္က်လွ်င္ တရားရံုုးမွာ လက္မွတ္သြားထိုုးၾကမည္။ မႏၱေလးက သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းလာျပီး အသိသက္ေသ လုုပ္ေပးလိမ့္မည္။

မနက္ေစာေစာ ဟိုုတယ္က ထြက္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ့ တိုုက္တုုိက္ဆိုုင္ဆိုုင္ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေနေသာ ပိေတာက္ပင္တစ္ပင္ကိုု လမ္းေဘးမွာ ျမင္ရသည္။ လင္းသစ္စက သူမၾကိဳက္ေသာ အနံကိုု သတိထားမိသြားစဥ္ ဟိုုဟိုုဒီဒီ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ငုုရံုုက ပိေတာက္ေတြကိုု စျမင္သြားသည္။ ပိေတာက္ေတြကိုု တံခ်ဴႏွင့္ ခူးေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။

“ဟယ္ ဟိုုမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးေနတယ္၊ တစ္ခက္ေလာက္ ေတာင္းေပးေနာ္”

ငုုရံုုသည္ ရုုတ္တရက္ေတာ့ လင္းသစ္စ ပိေတာက္ မုုန္းတာကိုု ေမ့ျပီး ေျပာလိုုက္မိသည္။ ေဖေဖႏွင့္ အတူသြားရင္း အဲလိုု ေတြ႕လွ်င္လည္း ေဖေဖ့ကိုု ေတာင္းခိုုင္းဖူးသလိုု ေျပာလိုုက္မိတာ ျဖစ္သည္။ လင္းသစ္စလည္း ငုုရံုုဆြဲေခၚရာသိုု႕ ပါသြားရင္း သူေျပာသလိုုပင္ ပိေတာက္ပန္း ေတာင္းေပးလိုုက္သည္။ ပိေတာက္ပန္းေတြ ျမင္ေသာ္လည္း အရင္ေလာက္ စိတ္ထဲ မေၾကာက္ရြံမိေတာ့။ ခ်စ္ေသာ မိန္းကေလးက ပိေတာက္ၾကိဳက္သူ ျဖစ္ေန၍လား မေျပာတတ္ပါ။ ပိေတာက္တစ္ခက္က လင္းသစ္စ လက္ထဲ ေရာက္လာသည္။ ငုုရံုုကလည္း သူမုုန္းေသာ ပိေတာက္တစ္ခက္ သူ႕လက္ထဲမွာ ရွိေနတာကိုု သေဘာတက် ျဖစ္သြားရင္း “ပန္ေပးေလ” ဟုု ေျပာမိသြားသည္။ လင္းသစ္စကလည္း ခါတိုုင္းလိုု ပိေတာက္ေတြ႕တာနဲ႕ မ်က္ႏွာလႊဲတာ၊ ေအာ္ဟစ္တာေတြ မလုုပ္ေတာ့ပဲ အသာတၾကည္ပင္ ငုုရံုုေခါင္းက ကလစ္ေလးကိုု ျဖဳတ္ကာ ပန္ေပးလိုုက္သည္။ ငုုရံုုကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးကေလး…။ ငုုရံုုသာ အနားမွာ ရွိေနလွ်င္ လင္းသစ္စ အတြက္က ဘယ္အရာကိုုမွ ေၾကာက္စရာ မလိုုေတာ့ဟုု ခံစားရသည္။

“ပိေတာက္က ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းပါဘူး ကိုုလင္းရယ္ေနာ္..၊ ငုုရံုုနဲ႕ ကိုုလင္း စေတြ႕တာလည္း ပိေတာက္ေတြ လာေပးရင္း စေတြ႕တာေလ၊ ပိေတာက္က ငုုရံုုတိုု႕ ဖူးစာရွင္ပါေနာ္.. ငုုရံုုတိုု႕ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ပိေတာက္က ေကာင္းျခင္းေတြပဲ ေဆာင္က်ဥ္းလာမွာပါ ယံုုထားလိုုက္ပါေနာ္”

ငုုရံုုက လင္းသစ္စ လက္ကိုု တြဲခိုု ေလွ်ာက္ရင္း ေျပာလိုုက္မိသည္။

“ဒါေပါ့… ငုုရံုုသာ ငါ့အနားမွာ အျမဲရွိေနရင္ ဘာမွ ဂရုုမစိုုက္ပါဘူး၊ အရာရာ ရင္ဆိုုင္နိုုင္ပါတယ္..”

သိဂၤါေက်ာ္