ပိေတာက္တစ္မ်က္ႏွာ အရာရာ

 

သူ သၾကၤန္ မလည္ျဖစ္တာ သံုး ေလး ႏွစ္ေလာက္ ရွိေနေလျပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက အလည္ျပန္ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုသျဖင့္ သၾကၤန္လည္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုယ့္အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ္ေတာ့ လူၾကီး လုပ္ေနရေသာ သူတို႕ အာလံုး သၾကၤန္ကားေပၚမွာေတာ့ လူငယ္ေတြ ျပန္ျဖစ္သြားၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ အားလံုးက အသက္ သံုးဆယ္တန္းကို ေရာက္ေနေလျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ျဖစ္ျပီး ကေလးရသူကလည္း ရေနၾကေလျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သၾကၤန္ရနံက သူတို႕ စိတ္ေတြကို ပ်ိဳမ်စ္ လန္းဆန္းေစသည္။ ပိေတာက္ ရနံတို႕ကလည္း ေနရာအႏွံ သင္းပ်ံျပီး သၾကၤန္ကို ပိုအသက္ဝင္ေစသည္။ သၾကၤန္အက်ေန႕မွာ ပိေတာက္ေတြ ကလည္း တစ္ျမိဳ႕လံုး ပြင့္ေဝေနသည္။

ျဖဴနီျပာဝါ မိန္းကေလးေတြက မ႑ပ္တိုင္းမွာ အလွခ်င္း ျပိဳင္ေနေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွမေန။ သူပဲ အသက္ၾကီးေနျပီလား မသိ။ အေပၚဟိုက္ ေအာက္တို ေဖာ္ခ်င္းတိုင္း ေဖာ္ျပီး ဝတ္ေနၾကေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို သူ႕စိတ္ထဲ သိပ္ၾကည့္မရခ်င္။ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ သူ႕မ်က္လံုးေတြက စိုက္စိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ မခြာရက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ပိေတာက္ပန္းေတြ ေဝေနေအာင္ ပန္ထားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္။ ညိဳေရာင္သမ္းေသာ အသားအေရက ပိေတာက္ပန္းခက္ အေရာင္ဟပ္ေသာေၾကာင့္ ဝင္းဝါေနသလိုပင္။ ဆံႏြယ္နက္နက္မ်ားက ခါးအထိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ စင္းစင္း က်ေနသည္။ အစိမ္းရင့္ေပၚမွာ အဝါေဖာက္ထားေသာ ခ်ည္ထည္ ဝမ္းဆက္ကေလးကို ဝတ္ဆင္ထားေသာေၾကာင့္ ပန္ဆင္ထားေသာ ပိေတာက္ခက္တို႕ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေနသည္။ အခုေခတ္မွာ ျမင္ရခဲေသာ ဒီဇိုင္းမ်ိဳး။ စကတ္တို ေဘာင္းဘီတို ေခတ္မွာ ျမန္မာဆန္ဆန္ ခ်ည္ထည္ လံုခ်ည္ကေလးႏွင့္ မိန္းကေလးက တစ္မ်ိဳးေလး ဆန္းေနသည္။ အသက္ကေတာ့ အေတာ္ေလး ငယ္ပံုရသည္။ ၂၀ ပင္ ျပည့္ေသးပံုမေပၚ။ ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပင္ ရင္ထဲကို ေအးျမသြားေစေသာ အလွမ်ိဳးပင္။

“ေဟ့ေကာင္ ေဇာ္မိုး စိတ္ထိန္းဦးေဟ့၊ မ်က္လံုးၾကီးလည္း ကၽြတ္က် သြားဦးမယ္”

“ငါကေတာ့ အိအိကို တိုင္မွာေနာ္”

သူတို႕က ေျပာသာ ေျပာၾကေသာ္လည္း ထိုမ႑ပ္မွာ ကားကို ရပ္လိုက္ၾကသည္။

“မင္း ကံေကာင္းတယ္ ေဟ့ သူ႕ေဘးက ေကာင္မေလးေတြက ငါ့႐ံုးက ကေလးမေလးေတြကြ၊ လာ သြားေရာရေအာင္”

“ဒါ ကၽြန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေလ ေဇာ္မိုးသစ္တဲ့။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း ဖြင့္ထားတယ္ေလ၊ သင္တန္း နာမည္က Nania တဲ့”

သူငယ္ခ်င္းက မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကလည္း သူတို႕ နာမည္ကို ေျပာၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အတြန္းအပို႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပိေတာက္ဝါမေလး၏ နာမည္ကို သူသိခဲ့ရသည္။ လူပံုစံလိုပင္ နာမည္ကလည္း ရိုးရိုးကေလး။ မို႕မို႕ခင္ တဲ့။ မူလတန္းျပ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညီအစ္မ ဝမ္းကြဲမ်ားက အတင္းေခၚေသာေၾကာင့္သာ ပါလာရေၾကာင္း သိရသည္။ အခုမွ သိရေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဟိုး အရင္ကပင္ သိဖူးသူေတြလို ရင္းရင္း ႏွီးႏွီး ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူမက သူ႕ကို အစ္ကိုေဇာ္မိုး ေခၚသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားက မင္း ဘယ္ေနရာမ်ား ေရာက္ေနသလဲ မိန္းကေလးရယ္။ ဘာေၾကာင့္ တို႕ေတြ အခုမွ ေတြ႕ရတာလဲ။ သူ စိတ္ထဲမွ ေျပာမိသည္။

သူတို႕ ကား ဆက္ထြက္လာေသာ္လည္း သူ႕စိတ္က ပိေတာက္ဝါမေလး မို႕မို႕ခင္ ရွိေသာ မ႑ပ္မွာသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာ ေႏွးေကြးေနေသာ သူ႕ရင္ခုန္သံက အခုေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အခုန္ျမန္ေနသည္။

*****

သၾကၤန္အၾကတ္ေန႕က်ေတာ့ သူမက အျဖဴခံေပၚမွာ စိမ္းျပာေရာင္ ပြင့္ရိုက္ ခ်ည္ထည္ ဝမ္းဆက္ကေလးႏွင့္။ ပိေတာက္ပန္း မပြင့္ေတာ့ စံပယ္ပန္းခက္ကေလးမ်ားကို လွလွပပ ပန္ဆင္ထားသည္က မဟာဆန္ေနသည္။ မ႑ပ္ေပၚမွာမို႕ ေရသိပ္မစိုေသးေသာ သူမကို သူက ဖလားေလးႏွင့္ ေရသြားေလာင္းလိုက္သည္။ သူမက မ်က္ေစာင္းေလး တစ္ခ်က္ထိုးျပီး ကိုင္ထားေသာပိုက္ႏွင့္ သူ႕ကို လွည့္ပက္သည္။ သူမ မ်က္ေစာင္းေအာက္မွာ သူ႕ အတိတ္ေတြ အားလံုးကို ေမ့သြားခ်င္မိသည္။

“ကိုယ္ ဒီေန႕ ေရပက္ခံ မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ၊ ဒီမ႑ပ္မွာပဲ ေရပက္ခ်င္တယ္၊ ရမလား ဟင္”

“မို႕ ကေတာ့ မသိဘူးေလ၊ မမစိုးကို ေမးေပါ့”

သူမ ေျပာေသာ မမစိုးက သူ႕ သူငယ္ခ်င္း တိုးျမင့္ ကုမၸဏီက အေကာင့္တန္႕ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕ကို သူမတို႕ မ႑ပ္မွာ ေရပက္ခြင့္ ေပးသည္။ ေရပက္ခြင့္ ေပးသည့္အျပင္ သူမတို႕ ညီအစ္မေတြက မ႑ပ္ေနာက္ဘက္ရွိ ျခံထဲသို႕ ေခၚသြားျပီး မုန္႕လံုးေရေပၚ ေကၽြးၾကေသးသည္။

သူမ ေခါင္းက စံပယ္ရနံ သင္းသင္းကို ႐ႈရႈိက္ရင္း ညိဳေခ်ာမေလး ေဘးမွာ တစ္ေနကုန္ ေရပက္ရေသာ အခ်ိန္ေတြက သူ႕အတြက္ အိပ္မက္အလား။ တစ္ရက္တာကို ဆြဲဆန္႕၍ ရလွ်င္ ဆြဲဆန္႕လိုက္ခ်င္သည္။

“အစ္ကို ေဇာ္မိုးကို စေတြ႕ကတည္းက ညီမရဲ႕ အစ္ကိုရင္း တစ္ေယာက္လိုပဲ သေဘာထားမိတာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေခၚမိတာ၊ ညီမကို အထင္ေတာ့ မေသးပါဘူးေနာ္”

“ဘယ္ကသာ အထင္ေသးရမွာလဲကြာ၊ ကိုယ္ကလည္း ျမင္ျမင္ခ်င္း ခင္မင္မိလို႕ပါ”

ညီမအရင္းလို ဆိုေသာ စကားကို တမင္ပင္ ထည့္မေျပာပဲ ထားလိုက္သည္။ သူ႕ဘက္ကေတာ့ သူမကို ညီမအရင္းလို ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူ႕စိတ္ရင္းကို ဖြင့္ဟေျပာဖို႕လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေန မဟုတ္ပါ။

ညဘက္ေရာက္ေတာ့ သူမအေၾကာင္း ျပန္ေတြးျပီး ၾကည္ႏူးေနဆဲ အိသက္လ်ာ ဆီက ဖုန္းဝင္လာသည္။ အိသက္လ်ာ ဆိုတာက သူရဲ႕ ၈ ႏွစ္တာ သက္တမ္းၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ ခ်စ္သူ မိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ ဘာမွေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္။ အိက သူမ အိမ္ရွိရာ နယ္ျပန္သြားသျဖင့္ ေနေကာင္းလား၊ ဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုတာမ်ိဳး ေမးတာသာ ျဖစ္သည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေျပာျပီးေနာက္ ဖုန္းခ်လိုက္ၾကသည္။

အိ ႏွင့္ သူက တကၠသိုလ္မွာ ကတည္းက ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက သူတို႕ တကၠသိုလ္မွာက ေယာက်္ားေလး နည္းျပီး မိန္းကေလးက မ်ားသည္။ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းၾကရင္း ၾကာေတာ့ စိတ္ထားေတြ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းကေန အတြဲေတြ ျဖစ္လာၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း အဖြဲ႕ထဲမွ တင့္ႏိုင္ ႏွင့္ ေမမ်ိဳး ကေတာ့ ေက်ာင္းျပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကျပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ပင္ အေတာ္ၾကီးေနေလျပီ။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မာစတာ ဆက္တက္ၾကသည္။ အဲဒီေနာက္ ကိုယ့္အလုပ္မွာကိုယ္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကဦးမည္ ဆိုျပီး လက္ထပ္ဖို႕ကို ေရႊ႕ဆိုင္းၾကသည္။ အိ အိမ္ကလည္း သူ႕ကို သိပ္သေဘာမတူခ်င္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွေတာ့ မဟုတ္။ အိ အေဖၾကီးက သူ႕သမီးကို ေတာ္ရံုလူႏွင့္ မေပးစားခ်င္ပဲ တိုျခင္း သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က သူငယ္ခ်င္းဘဝမွ ခ်စ္သူ ျဖစ္လာသူေတြမို႕ သူမ်ား ခ်စ္သူ စံုတြဲေတြလို ႏုႏုရြရြ စကားလံုးေတြႏွင့္ ေျပာေလ့ ေျပာထလည္း မရွိ။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက လက္ေတြ႕ဆန္သူေတြမို႕ ပလီပလာ တီတီတာတာ စကားေတြလည္း ဘယ္သူကမွ မေျပာတတ္။ အိသက္လ်ာက မိန္းကေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း ခၽြဲႏြဲ႕ေသာ အသံမ်ိဳး ခ်ိဳသာေသာ အသံမ်ိဳး ႏွင့္ တစ္ခါမွသူ႕ကို မေျပာစဖူး။ ႏွစ္ေယာက္သား နင္ ငါ ႏွင့္ပင္ ေျပာၾကသည္။ ေမာင္လည္း မေခၚ၊ ကို လည္း မေခၚ။ သူကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ေခၚသလို အိအိပဲ ေခၚသည္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေတြ႕ျဖစ္ၾကလွ်င္ပင္ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ရုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ စာအုပ္အေၾကာင္း ေလာက္သာ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ မာစတာ ျပီးကာစ ကေတာ့ သူက အိအိကို လက္ထပ္ၾကရေအာင္ ဟု တစ္ခါေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ အိက သူ႕အေဖကို မေျပာရဲေသးဟု အခ်ိန္ဆြဲသျဖင့္ သူ႕ အစီအစဥ္က ျဖစ္မလာ။ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အိက ဘြဲ႕လြန္ ထပ္တက္ျပန္သည္။ “ငါက မတက္ခ်င္ပါဘူး၊ အိမ္က တက္ခိုင္းလို႕” ဆိုေသာ္လည္း အိ စိတ္မပါပဲ သူမ အိမ္က အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္းလို႕ ရမွာ မဟုတ္တာကို သိေနသည္။ သူ႕ကို ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္ ေစာင့္ခိုင္းေတာ့ သူ႕ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္တာ သူ႕အျပစ္မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား။ “နင္ ငါ့ကို လက္မထပ္ခ်င္လို႕ အခ်ိန္ဆြဲေနတာလား အိအိ” ဟု သူေျပာေတာ့လည္း “မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ နင္ကလည္း ငါ အိမ္ကိုလည္း ေျပာျပီးျပီေလ၊ ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႕ နင့္နဲ႕ လက္ထပ္မွာေပါ့” ဟု ဆိုသည္။

အိအိ ဘက္ကေတာ့ ဘယ္လို ေနတယ္ မသိေပမယ့္ သူ႕ဘက္ကေတာ့ အိ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ရင္ခုန္သံေတြ ေႏွးေကြးလာတာ ေသခ်ာသည္။ သူက အိဆီကို သြားေခၚတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ အိက သူ႕သင္တန္းကို လာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႕ တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ခါေတာ့ ေတြ႕ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အိက စာၾကည့္စရာ ရွိလို႕ ဆိုျပီး မလာလည္း သူ႕ဘက္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေန။ အိကို စကားနာလည္း ထိုးမေန။ အိကေတာ့ သူ႕ကို သေဘာထားၾကီးသူလို႕ ထင္ခ်င္ထင္မည္။ သူကေတာ့ အဲလို မဟုတ္။ အိမလာတာကိုပဲ သူ႕စိတ္ထဲမွာ သက္သာရာ ရသလို ျဖစ္ေနသည္။

ဒီလို အေျခအေနႏွင့္ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လို႕ ျဖစ္ပါ့မလားလို႕ ေတြးမိေသာ အေတြးကို ျပန္ျပန္ ဖ်က္ပစ္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုေနမွာေတာ့ သူတို႕ အေၾကာင္းကို ႏွစ္ဖက္ မိဘလည္း သိေနၾကျပီ။ ခြင့္လည္း ျပဳေပးၾကျပီးျပီ။ သူတို႕ ခ်စ္ သက္တမ္းကလည္း ၈ ႏွစ္ ရွိေတာ့မည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ ျပင္ဆင္လို႕ မေကာင္းတတ္ေတာ့ျပီ။ ျပီးေတာ့ သူ အိကို မခ်စ္ေတာ့တာေတာ့လည္း မဟုတ္ဟု ထင္သည္။ အရမ္းၾကီး ခ်စ္ေသြးၾကြ မေနေတာ့တာက အသက္ၾကီးလာလို႕လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။

အခုလို ပိေတာက္ဝါမေလး၊ ညိဳေခ်ာမေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့မွ မလႈပ္ရွား တတ္ေတာ့ဘူး ထင္သည့္ သူ႕ ႏွလံုးေသြးတို႕ တက္ၾကြလႈပ္ရွား လာရသည္။ အခ်စ္ ဆိုတာ ေျပာင္းလဲတတ္သည္ ဆိုတာကို ယံုရေတာ့မည္ ထင္သည္။ အခ်စ္က သူ႕အလိုလို ေျပာင္းလဲ ျဖစ္တည္ လာေသာ္လည္း ကတိသစၥာကေတာ့ ေျပာင္းလဲလို႕ မေကာင္းတတ္ေသာ အရာ ဆိုတာ သူ နားလည္ပါသည္။

*****

အတက္ေန႕ မနက္ေစာေစာမွာ မိုးတျဖိဳက္ ႏွစ္ျဖိဳက္ က်ေတာ့ လက္က်န္ ပိေတာက္ ဖူးေလးေတြက ပြင့္လာၾကသည္။ နံေဘးျခံက ပိေတာက္ပင္ၾကီးက အက်ေန႕က မပြင့္ခဲ့ပဲ ဒီေန႕က်မွ အစြမ္းကုန္ပြင့္ေနသည္။ အဲဒီျခံမွာက လူၾကီးေတြခ်ည္းပဲမို႕ ပိေတာက္ပန္းကို ဘယ္သူက ဂရုတစိုက္ ခူးမေန။ သူလည္း ခါတိုင္းေတာ့ ပိေတာက္ပန္း ပြင့္တာ မပြင့္တာ သတိထားမိသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း အခုေတာ့ ပိေတာက္ပန္းၾကိဳက္သူေလး တစ္ေယာက္ကို သတိရျပီး ပိေတာက္ေတြ အခိုင္လိုက္ ခြင့္ေတာင္းျပီး ခူးမိသည္။ သူမကို ေပးေတာ့ ဝမ္းသားအားရ ျဖစ္သြားျပီး ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ မရွိပဲ ပန္ဆင္သည္။ ဒီေန႕လည္း သူက သူမေလးတို႕ မ႑ပ္မွာပင္ တစ္ေနကုန္ ေရပက္ျဖစ္သည္။ သၾကၤန္ ေနာက္ဆံုးေန႕မို႕ ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မွာကို ေတြးမိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္း။ သူမကို ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းေတာ့ အိမ္မွာ ဖုန္းမရွိဟု ဆိုေသာ္လည္း အိမ္ေဘးနားက ဖုန္းကိုေတာ့ ေပးရွာပါသည္။ E-mail ရွိလားဆိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို တစ္ခါမွ ေကာင္းေကာင္း မသံုးဖူးဘူး၊ အင္တာနက္ ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိဘူး ဟု ဆိုသျဖင့္ သူ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရသည္။ သူက အရဲစြန္႕ျပီး “ညီမမွာ ရည္ရြယ္ထားတဲ့သူ ရွိသလား” ဟု ေမးမိသည္။ သူမက မ်က္လႊာေလး ခ်ျပီး မရွိေသးပါဘူး ဟု ဆိုေတာ့ သူရင္ထဲမွာ အတိုင္းမသိ ေပ်ာ္ရသည္။ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ ႏွင့္ လိပ္စာကတ္ကို ေပးလိုက္ျပီး အားရင္ ဖုန္းဆက္ပါ ဟု ေျပာမိသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ခုခု လစ္ဟာေနသလို ခံစားရသည္။ ညိဳေခ်ာမေလး မို႕မို႕ခင္ကို သူ႕အနားမွာ ထာဝရ ရွိေစခ်င္မိသည္။ အိ အေပၚ သစၥာေဖာက္သလို ျဖစ္ရတာကိုလည္း အျပစ္ရွိသူလို ခံစားရသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူ႕စိတ္ကို သူ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္။ သၾကၤန္အေပ်ာ္ တစ္ခုအေနႏွင့္ပဲ ထားျပီး မနက္ျဖန္ကစလို႕ မို႕မို႕ခင္ကို ေမ့ပစ္လိုက္ရေတာ့မွာလား...။ သူမကို သူ ေမ့ႏိုင္ပါ့မလား။ အခ်စ္မရွိေတာ့ေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို အိသက္လ်ာႏွင့္ပဲ ထူေထာင္လိုက္ရေတာ့မွာလား။ သူ ဘာမွ မေတြးခ်င္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ပုလင္းထဲက နတ္သမီး ဂ်င္းနီ ဆီက ပါဝါေတြ ယူကာ သၾကၤန္ရက္ေတြကို ေနာက္ထပ္တိုးလိုက္ခ်င္သည္။

*****

“ေဇာ္မိုး၊ နင္ သၾကၤန္တုန္းက ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ ျငိခဲ့တယ္ဆို”

အိသက္လ်ာ၏ အေမးကို သူမညာခ်င္။ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျဖလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ အိအိ၊ ငါတို႕ထက္ေတာ့ အေတာ္ငယ္တယ္၊ ၂၀ ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္၊ မူလတန္းျပ ဆရာမေလး တဲ့”

“အဲဒီေတာ့...”

“အဲဒီေတာ့ ဆိုတာ ဘာလဲ”

“နင္ အဲဒီ ေကာင္မေလးကို ဘယ္လို ခံစားမိလုိ႕လဲ၊ တင့္ႏိုင္တို႕က ေျပာေတာ့ နင္ သူတို႕နဲ႕ေတာင္ ေရပက္ခံ မလိုက္ေတာ့ပဲ ေကာင္မေလး ရွိတဲ့ မ႑ပ္မွာပဲ ေရပက္က်န္ခဲ့တယ္ဆို”

“ဟုတ္တယ္”

“ဘာ ဟုတ္တာလဲ၊ ငါေမးတာ ေျဖေလ၊ အဲဒီ ေကာင္မေလးကို ဘယ္လို သေဘာထားတာလဲလို႕”

“အဲဒီ ေကာင္မေလးကို ငါခ်စ္တယ္၊ သူ႕ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ ခ်စ္မိသြားတာ၊ ဘယ္လိုမွ ငါ့ကိုယ္ငါ တားလို႕မရဘူး၊ အိ”

သူ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံလိုက္သည္။ သူ အိကို မညာခ်င္။ သူ႕ စိတ္က အိအေပၚ သစၥာ ေဖာက္မိေသာ္လည္း သူ႕ဘက္က စ၍ တရားဝင္ေတာ့ အိကို မထားခဲ့ခ်င္။ အိ ဘက္က ထြက္ေပါက္တစ္ခု ဖြင့္ေပးလွ်င္ေတာ့ သူ အိကို ေက်းဇူးတင္မိလိမ့္မည္။ သူ အတၱၾကီးရာက်တာ ကိုလည္း သူ႕ကိုယ္သူ သိပါသည္။ သို႕ေသာ္...။

အိသက္လ်ာ ျငိမ္က်သြားသည္။ သူမ မေမွ်ာ္လင့္မိေသာ အေျဖ။ တစ္သက္တာ ရည္ရြယ္ထားသူ ဆီက တစ္ျခား မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိေနပါျပီ ဟု ဝန္ခံစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ သူမ ဘက္က ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ သူမက ဟန္လည္း မေဆာင္တတ္။ ဒီျပႆနာကိုလည္း ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမွန္းမသိ။

“ငါ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ဒီကိစၥကို ေနာက္မွပဲ ရွင္းမယ္”

အိ ျပန္သြားေတာ့ ဒီကိစၥ ဖြင့္ေျပာမိတာ မွားျပီလား ဟု သူေတြးသည္။ မေျပာလွ်င္ သူ႕တစ္သက္လံုး မ်ိဳသိပ္ထားရေတာ့မည္။ သူမေျပာပဲ သူမ်ားဆီက သိတယ္ ဆိုရင္လည္း အိက သူ႕ကို ယံုေတာ့မွာ မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝန္ခံလိုက္ရတာကို သူ ေနာင္တမရ။ အိ ကိုေတာ့ သနားသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူ႕ကိုယ္သူလည္း သနားေသးသည္။

*****

“နင္ အဲဒီေကာင္မေလးကို စိတ္ျပတ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ကို ျဖတ္ခ်င္တာလား”

ေနာက္တစ္ပတ္က်ေတာ့ အိသက္လ်ာက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ဖြင့္ေမးသည္။

“သူ႕ကို ငါ ဘာမွ မေျပာရေသးဘူး၊ ငါတို႕ သၾကၤန္တုန္းက ေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္၊ ရင္ႏွီးခဲ့ၾကတယ္ ဒါပဲေလ၊ ငါ လက္ထပ္မယ့္ သူက နင္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ငါ နင့္ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး အိ၊ အဲဒါ ေသခ်ာေနျပီ၊ အဲဒါကို နင္ လက္ခံႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႕ စီစဥ္ထားတဲ့ အတိုင္း လက္ထပ္ၾကမယ္”

“နင္ ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာတာလား၊ နင္ ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာတယ္ေပါ့”

“ဟုတ္တယ္ အိ၊ ငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေအးစက္ ေနၾကျပီပဲ၊ နင့္ဘက္ကေတာ့ မသိေပမယ့္ ငါ့ဘက္ကေတာ့ နင့္အေပၚ အရင္လို ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ငါ သူ႕ကို ပဲ ခ်စ္တယ္၊ အဲဒီ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္တယ္၊ ဒီရက္ေတြမွာ ငါ့ကိုယ္ငါ ေသခ်ာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေနတယ္၊ အဲဒါ ေသခ်ာေနျပီ၊ အဲဒီေတာ့ ငါ့ဘက္ကေတာ့ နင့္အေပၚ ကတိ မဖ်က္ခ်င္ဘူး၊ နင့္အေပၚ အခ်စ္ မရွိေတာ့တဲ့ ငါ့ကို လက္ခံႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ လက္ထပ္ပါ။ ငါ နင့္အေပၚ သစၥာ ရွိမွာပါ၊ အဲ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ကိုေတာ့ ငါမပိုင္ဘူးေပါ့၊ လူအေနနဲ႕ကေတာ့ နင့္ ခင္ပြန္းသည္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွိေနမွာပါ”

အိသက္လ်ာလို မာနၾကီးျပီး ျပတ္သားသူ တစ္ေယာက္က ဒီ ေမးခြန္းကို ဘယ္လို ေျဖမည္ ဆိုတာ သူ မွန္းဆထား ျပီးသား။ သူ မွန္းဆတာ မမွားပါ။

“နင္က ငါ့ကို အက်ပ္ကိုင္တာေပါ့၊ ငါ လက္မခံႏိုင္လို႕ လက္ထပ္ပြဲကိုဖ်က္ရတယ္ေပါ့၊ နင္ ေတာ္ေတာ္ ယုတ္မာျပီး အတၱၾကီးတဲ့ ေယာက်္ားပဲ ေဇာ္မိုးသစ္၊ ရတယ္ေလ၊ ငါ နင့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႕ ေသသြားပါေစ၊ ကိုယ့္ကို မခ်စ္ေတာ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး၊ ငါတို႕ လမ္းခြဲၾကတာေပါ့၊ နင္ ဒီစကားကို ၾကားခ်င္တာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ႏွစ္ဖက္ မိဘကိုေတာ့ ငါတို႕ ဘာလို႕ လမ္းခြဲရတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာျပရလိမ့္မယ္၊ ငါက သစၥာမဲ့တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး၊ ကတိ ဖ်က္တဲ့သူလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။”

“ရပါတယ္၊ နင္ ၾကိဳက္သလို ေျပာပါ”

အိသက္လ်ာ ဆီက ထြက္ေပါက္ကို သူ ရခဲ့ေလျပီ။ အိသက္လ်ာ ဘက္က လမ္းခြဲျပတ္စဲမႈကို ရလွ်င္ မို႕မို႕ခင္ ဘက္ကို စဖို႕က ဘာမွ မခဲယဥ္းပါ။ တစ္လ ေလာက္ ၾကိဳးစား အျပီးမွာပဲ မို႕မို႕ခင္ ဆီက သူ လိုခ်င္ေသာ အေျဖကို ရခဲ့သည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ ေရွးေရစက္ ရွိသည္ဟု သူယံုၾကည္သည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အိမ္ကေတာ့ အိသက္လ်ာ ႏွင့္မွ မဟုတ္လွ်င္ ဘယ္သူနဲ႕မွ သေဘာမတူပါဘူး ဆိုေသာ ျပင္းထန္ေသာ ရာဇသံကို သူရင္ဆိုင္ရသည္။ အိသက္လ်ာႏွင့္ သူ႕ကို သိေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဆီက သစၥာမဲ့သူ၊ ဦးေႏွာက္ မရွိသူ ဆိုေသာ အထင္ေသး ရႈတ္ခ် အၾကည့္ေတြကို သူရင္ဆိုင္ရသည္။ ဘာေတြပဲ ရင္ဆိုင္ရပါေစ သူမမႈပါ။ အိ ကို စေျပာကတည္းက ဒါေတြ ရင္ဆိုင္ဖို႕ကို ၾကိဳေတြးျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။

“အဲဒီေကာင္မေလးက အိ ထက္ ဘာေတြ သာလို႕ နင္က ၾကိဳက္ရတာလဲ၊ အိလို လူကို ထားျပီး အဲဒီလို အေဝးသင္ဘြဲ႕ေတာင္ မရေသးတဲ့ မိသားစုမ်ားတဲ့ ေကာင္မေလးကို ၾကိဳက္တာ နင္ ႐ူးေနလို႕လား”

အိသက္လ်ာရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ညီမေတြက သူ႕ကို ရန္ေတြ႕ၾကသည္။ သူ ရူးေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ သို႕ေပမယ့္ သူ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ သူ ေနာင္တ မရပါ။ သူလည္း ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေသာ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေကာင္မေလး ဘက္က ဘာေတြ မျပည့္စံုပါေစ၊ သူ ဂရုမစိုက္ပါ။ မိဘကို ဆန္႕က်င္သူ မျဖစ္ခ်င္၍သာ ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ခြင့္ေတာင္းေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ပိေတာက္တစ္မ်က္ႏွာ အတြက္ သူ အရာရာ ရင္ဆိုင္ဝံ့ပါသည္။ အခ်စ္သည္ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ေစႏိုင္ေသာ စြမ္းအားျဖစ္သည္ကို သူ ယံုၾကည္ပါသည္။ သူ အိအေပၚတြင္ မေကာင္းခဲ့ေသာ အျပစ္ကို ေနာင္ဘဝက်မွ ဝဋ္လည္ခ်င္ လည္ပါေစေတာ့။ အခုဘဝမွာေတာ့ အခ်ိန္မသင့္ပဲ ပြင့္လာခဲ့ေသာ ပိေတာက္တစ္ခက္ကို ခူးဆြတ္ႏိုင္ဖို႕ အရာအားလံုးကို စြန္႕ရမယ္ ဆိုလည္း သူ ဘက္ကေတာ့ ေနာက္တြန္႕ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။

*****

(ပံုကို http://www.myanmarchitchat.net/2009/04/happy-thingyan-2009-with-ong-seng-moe.html မွ ယူပါသည္။)

သၾကၤန္တြင္း အိမ္ျပန္မွာမို႕   ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အေနနဲ႕   သၾကၤန္ဝတၱဳေလး တစ္ပုဒ္ တင္လိုက္ပါတယ္။ သစၥာေဖာက္တတ္တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြက သေဘာက်ျပီး သစၥာကို ကိုးကြယ္တတ္တဲ့ မိန္းကေလး ေတြကေတာ့ သေဘာက်မယ္ မထင္ပါဘူး  :D ။

သိဂၤါေက်ာ္