ပ်က္ခ်ိန္တန္တဲ့ ေရာဂါ

အတၱကင္းေယာင္ေဆာင္ျပီး
ဆီမီး ထြန္းညိွခ်င္သူေတြ မ်ားေနေလရဲ႕ ။
တကယ့္တကယ္တမ္းက်
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တစ္စက္ကေလးမွ အေလာင္ကြ်မ္း မခံႏိုင္ၾက။

တစ္ဖက္စြန္းေရာက္ေတြက
ေျမွာက္လိုက္ၾက ပင့္လိုက္ၾက
တြန္းလိုက္ၾက ထိုးလိုက္ၾက
ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကမွ မွန္သတဲ့လား။
အမွန္နဲ႕ အမွားၾကားက ဒြိဟေတြလြန္ဆြဲ
ေလာကဟာ ဒီအတိုင္းပါပဲ၊
ဘယ္သူက အမွားကင္းတဲ့ အမွန္အစစ္ကို
ယံုၾကည္ႏိုင္မလဲ။

ကမၻာေျမၾကီးကစျပီး
ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ
ရလိုမႈကို ရူးသြပ္ျပီး ေလာဘသင့္။
ယံုၾကည္မႈကို ရူးသြပ္ျပီး ေမာဟသင့္။
စိတ္အလိုက် မျဖစ္တိုင္းမွာ ေဒါသသင့္။
ဒီမိႈင္းေတြနဲ႕ ေရာဂါသင့္ေနတဲ့ ကမၻာၾကီးလည္း
ပ်က္လုနီးခ်ိန္ေရာက္ေပါ့။

ကိစၥရပ္တိုင္းဟာ ကံစီမံရာ အတိုင္းပါပဲ၊
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အရာေတြလည္း
ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္ရမယ့္ တစ္ေန႕ေတာ့ ရွိလာမွာ ေသခ်ာတဲ့အခါ
ကိုယ္ မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တာေတြကိုလည္း
ထိန္းသိမ္းဖို႕ ၾကိဳးစားသင့္ပါရဲ႕လား။

ဘယ္ေတာ့မဆိုပါပဲ
မမွ်တမႈေတြက တိုးသထက္ တိုးလာဖို႕ပဲရွိတယ္။
စစ္မီးေတာက္ေတြလည္း
ျငိွမ္းရင္းျငိွမ္းရင္းနဲ႕ပဲ
တစ္စတစ္စ ပြားမ်ားလာေလရဲ႕။

မေကာင္းမႈကို သိလွ်က္နဲ႕ မိုက္မဲေနၾကဆဲ။
ေမာဟတြင္းနက္သူတို႕  မိုက္မဲေနၾကဆဲ။
ေလာဘတြင္းနက္သူတို႕ ငရဲမေၾကာက္ၾကဆဲ။
ေဒါသတြင္းနက္သူတို႕ ေလာင္ကြ်မ္းေနၾကဆဲ။

ကမၻာၾကီးက သူ႕ကိုယ္သူ ေဆးေၾကာသန္႕စင္ခ်င္လာတဲ့အခါ
သူ႕ကပ္ဆိုးေရာဂါေတြ ေဝမွ်လိမ့္မယ္။
အဲဒီအခါက်မွေတာ့
ကမၻာၾကီးကို အျပစ္မတင္ေၾကးေပါ့။

သိဂၤါေက်ာ္
31.3.2014