ေတာတန္းေစ်း

အိမ္ျပန္ေရာက္ခိုက္ ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္ဖို႕ စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း ဆူဆူညံညံ ရန္ျဖစ္သံတို႕ျဖင့္ သီသီမာ တစ္ေယာက္ ႏိုးထလာရသည္။ သီသီမာတို႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ေတာတန္းေစ်းေလး တစ္ခု ရွိသည္။ မိုးမလင္းခင္ကတည္းက ရန္ျဖစ္သံ ေအာ္ဟစ္သံတို႕ျဖင့္ ဆူညံေနေလ့ရွိသည္။ သီသီမာ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲဒီ ေစ်းတန္းက အဲဒီေလာက္အထိ မစည္ကားေသးပါ။ အခုေတာ့ မနက္ေစာေစာ ေစ်းသာမကပဲ ဆိုင္ၾကီး ကနားၾကီး မ်ားျဖင့္ တစ္ေန႕လံုး ရွိေနေသာ ေစ်းတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေလျပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပဲ သီသီမာ လြမ္းမိပါသည္။

*****

သီသီမာတို႕ အိမ္က ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ရွိသည္။ အိမ္ေရွ႕က လမ္းတစ္ခု ေက်ာ္ျပီးလွ်င္ ျမစ္ကမ္းနားကို တန္းေရာက္သည္။ လမ္းေဘးနားက ကြက္လပ္ကေလး တစ္ခုစာ ေျမေနရာ အေက်ာ္က ျမစ္ကမ္းပါးက ေႏြရာသီဆိုလွ်င္ မတ္ေစာက္ျပီး မိုးတြင္းမွာေတာ့ ျမစ္ကမ္းနားမွာ ရပ္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္ေတြကိုပါ အိမ္ေရွ႕က လွမ္းျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေရအေတာ္ျပည့္သည္။ သီသီမာတို႕ အိမ္ေရွ႕နားေလာက္က ျမစ္ကမ္းပါးေပၚမွာ ဧရာမ ကုကၠိဳပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္ ရွိသည္။ ထိုအပင္ၾကီးေတြ ရွိေနျခင္းက သီသီမာတို႕အိမ္ကို တစ္ဖက္ကမ္း ေတာင္ေစာင္းေပၚက ညေနေစာင္းေနျပင္းျပင္းကို ကာကြယ္ေပးထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ သီသီမာက ထိုအပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္ကို ခ်စ္သလို အပင္ႏွစ္ပင္ၾကားက လွမ္းျမင္ေနရေသာ တစ္ဖက္ကမ္းျမင္ကြင္းကိုလည္း သိပ္သေဘာက်သည္။ တစ္ဖက္ကမ္းက ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ ေတာင္တန္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ေတာင္ေပၚက ေစတီပုထိုးငယ္မ်ားကို ငယ္ငယ္ကေတာ့ မေတာက္တေခါက္ ဝါသနာႏွင့္ ပန္းခ်ီေတာင္ ခဏခဏ ဆြဲဖူးသည္။

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ကမ္းနားေျမကြက္လပ္ကေလးကို အရင္းျပဳျပီး ပိုက္ဆံရွာဖို႕ သက္ဆိုင္သူ တို႕က စျပီး စိတ္ဝင္စားလာသည္။ အဲဒီေနရာမွာ အထည္ေဟာင္းေစ်း ဆိုျပီး သစ္သားေတြႏွင့္ အခိုင္အခန္႕ ေဆာက္သည္။ အမိုးကေတာ့ သက္ကယ္မိုး ျဖစ္သည္။ သီသီမာ ႏွစ္သက္ေသာ ျမစ္ကမ္းနား ျမင္ကြင္းကို အတည့္ပင္ ကြယ္သြားသည္။ ျမစ္ထဲမွာ သြားလာေနေသာ ေလွ သေဘၤာမ်ားကို ျမင္ရမည့္ အစား ေစ်းေရာင္း ေစ်းဝယ္မ်ား အသြားအလာကိုသာ ျမင္ရေတာ့သည္။ လမ္းေပၚမွာလည္း မနက္ မနက္ဆို ကုန္စိမ္းေစ်းသည္မ်ားက တစ္ဆိုင္စ ႏွစ္ဆိုင္စ ျဖစ္လာသည္။ သစ္သား အေဆာင္ၾကီးက ေဟာင္းႏြမ္းျပီး ေရနံေခ်းေရာင္ ခပ္မည္းမည္းႏွင့္ သက္ကယ္မိုးေတြ ႏွစ္မိုး သံုးမိုး လဲသြားသည္။ သီသီမာလည္း အတန္းေတြ တစ္တန္းျပီး တစ္တန္း ၾကီးလာသည္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဘာေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ၾကသည္မသိပါ။ အထည္ေဟာင္း ႐ံုၾကီး ဖ်က္လိုက္ရသည္။ ႐ံုၾကီး ထဲက ေစ်းသည္ေတြ ဒုကၡေရာက္တာကို မစာနာတာ မဟုတ္ေပမယ့္ သီသီမာကေတာ့ ကေလး ပီပီ သူသေဘာက်ေသာ တစ္ဖက္ကမ္းကို ျပန္ျမင္ခြင့္ ရေတာ့မည္ဟု ေတြးကာ ေပ်ာ္သည္။ ျမစ္ကမ္းနား ျပိဳမက်ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႕ ေက်ာက္စီနံရံ ဆိုလား ဘာလား ေဆာက္ေတာ့မည္ဟု ၾကားရသည္။ တစ္ဖက္ကမ္းက ျပဳျပင္မြမ္းမံျပီးေသာ ေရႊဘံုသာ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ လွမ္းျမင္ ဖူးေတြ႕ရသည္ကို သီသီမာတို႕ တစ္အိမ္လံုး ေက်နပ္ေနၾကသည္။ သီသီမာ ခ်စ္ေသာ ျမစ္ကမ္းပါးကို ထိန္းသိမ္း ျပဳျပင္ေတာ့မည္ဟု ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ျဖစ္ေနခ်ိန္က သိပ္ေတာင္ မၾကာလိုက္သလုိပင္။ ေနာက္ထပ္ ေစ်းဆိုင္ခန္းတစ္ခု ထပ္ေဆာက္ၾကျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေစ်း႐ံုတစ္ခု ပံုစံ ႏွစ္ဖက္တန္း အပိတ္ မဟုတ္ပဲ ဆိုင္ခန္းေတြက သီသီမာတို႕ အိမ္ေတြဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားေသာ တစ္ဖက္တန္းမ်ားျဖစ္သည္။

*****

သီသီမာတို႕ အိမ္ေရွ႕ႏွင့္ တည့္တည့္မွာ မိသားစု တစ္စု၏ ကုန္စိမ္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ရွိသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေႏြေန႕လည္မ်ားမွာ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ကို ေငးရင္း ေရွ႕ဘက္က ေစ်းဆိုင္မ်ား အေၾကာင္း အေတာ္သိလာသည္။ ထိုမိသားစုမွာ အဘြားတစ္ေယာက္ရွိသည္။ အဘြားဆိုေပမယ့္လည္း သီသီမာ့ အေမ ထက္ပင္ ငယ္ဦးမယ့္ပံု ရသည္။ အေဖႏွင့္ အေမ ဆိုတာကေတာ့ အလြန္ဆံုးမွ ၃၀ေလာက္သာ ရွိဦးမွာေပမယ့္ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ သားသမီးတာဝန္ တို႕ေၾကာင့္ အသက္ထက္ ပိုၾကီးရင့္ပံုေပါက္ေနသည္။ သူတို႕ရဲ႕ သမီးၾကီး ကပင္ ရွစ္တန္း ေရာက္ေနျပီ။ သူ႕ေအာက္က ေယာက်္ားေလးက ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ငယ္မည့္ပံု။ ေနာက္ထပ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္ ရွိသည္။ အငယ္ဆံုးက ေကာင္ကေလးကေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ရေသးသည့္ အရြယ္။ ျဖဴျဖဴသန္႕သန္႕ေလးမို႕လားမသိ၊ သူ႕အေမက ခ်န္ဒူးဝမ္ လို႕ ေခၚသည့္ ထိုကေလးက ခ်စ္စရာေလးမို႕ သီသီမာတို႕က လိုက္ၾကည့္ရင္း ထိုဆိုင္ကို အာ႐ံုစိုက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။

ခ်န္ဒူးဝမ္ အေမကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မရွိ၊ ဖိုသီဖတ္သီႏွင့္ ေလာကၾကီးကို စိတ္ကုန္ေနသည့္ ပံုႏွင့္ အျမဲတေစ ရွိတတ္သည္။ ခ်န္ဒူးဝမ္ အေဖကလည္း အက်ႌစုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ပင္ စက္ဘီးတစ္စီး စီးျပီး သြားလာေနတတ္သည္။ ခ်န္ဒူးဝမ္ အဘြားကေတာ့ ဆိုင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ၾကက္သြန္ေရြးေနတာျဖစ္ျဖစ္၊ ေဂၚဖီထုပ္အခြံခြာေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျမဲတေစ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္မလာသည့္ အခ်ိန္ အိမ္မွာလည္း ထမင္းခ်က္ရပံုေပၚသည္။ ခ်န္ဒူးဝမ္ အေမက အျမဲတမ္း မနက္လင္းသည္ႏွင့္ ဆိုင္ေရာက္ေနျပီး ေန႕လည္ခင္းက် အၾကီးမပဲျဖစ္ျဖစ္ အလတ္မပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႕အေဖပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းခ်ိဳင့္ လာပို႕တတ္သည္။ သူတို႕ မိသားစုမွာ သားသမီးေတြ အားလံုးကိုေတာ့ ေက်ာင္းထားေပးျပီး သူမ်ားတန္းတူ ဝတ္ႏိုင္စားႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနရပံုေပၚသည္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အိမ္ေထာင္က်ၾကျပီး သားသမီ၄ ေယာက္ႏွင့္ ႐ံုးကန္ေနရေတာ့ အေဖႏွင့္ အေမ ႏွစ္ေယာက္လံုးက တစ္ခါတရံေတာ့ ေလာကၾကီးကို စိတ္ကုန္ေနၾကပံုရသည္။ ကေလးေတြကိုလည္း လိုအပ္တာ ျဖည့္ဆည္းေပသည့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနေပးပံုေတာ့ မရ။ ေအာ္ေငါက္ ဆူပူေနတာသာ ေတြ႕ရသည္။ လင္မယားကလည္း မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕က သူမ်ားေစ်းသည္လင္မယားေတြလို အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ျပီး အၾကာၾကီး ျဖစ္ၾကျခင္းေတာ့ မဟုတ္သျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ ခဏေလာက္ ရန္ျဖစ္ျပီးလွ်င္ ေယာက်္ားျဖစ္သူက စက္ဘီးေလး စီးကာ ထြက္သြားတတ္သည္။ တစ္ခါတရံေတာ့လည္း ခ်န္ဒူးဝမ္ အေမႏွင့္ အဘြား ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးသည္။ ဘာအေၾကာင္းအရာေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေသခ်ာၾကားရေလာက္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ျဖစ္တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။

သီသီမာတို႕ တိုက္တစ္ျခမ္းကို ပြဲရံုအငွားထားသည္မို႕ ရိုးရိုးသားသား ပြဲ႐ံုအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္လည္း ခင္မင္သည္။ ပုခ်ိဳ ဆိုေသာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္၏ မိန္းမက အိမ္ေရွ႕ ေတာတန္းေစ်းမွာ ၾကက္သြန္အျဖဴ အနီ ေရာင္းသူမို႕ သီသီမာတို႕က သူ႕ဆီမွာ အျမဲအားေပးျဖစ္သည္။ သူတို႕မွာ သမီးေလး တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ ပုခ်ိဳက အသားအနည္းငယ္လတ္ေသာ္လည္း သူ႕မိန္းမက မည္းမည္းလံုးလံုးမို႕ သမီးေလးကလည္း မည္းမည္းကေလး၊ သို႕ေသာ္ ရုပ္ကေလးကေတာ့ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းသည္။ ကေလးကလည္း တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သည့္ျပင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးကလည္း အလုပ္ၾကိဳးစားသည္မို႕ သူတို႕မိသားစုက တျခား အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ စာလွ်င္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္ ရွိသည္။ ပုခ်ိဳကလည္း သူမ်ား အလုပ္သမားေတြလို အလုပ္ပင္ပန္းတာ အေၾကာင္းျပျပီး ေသာက္ေသာက္စားစား မရွိတာလည္း ပါသည္။ သူ႕သမီးေလးကိုဆို လွတပတ အက်ႌေလးေတြ ဆင္သည္။ စားခ်င္တာစား ဘယ္ေတာ့မွ ဟန္႕တားသည္မရွိပဲ အလိုလိုက္သည္။ ဒီလိုနဲ႕ ကေလးလည္း ေက်ာင္းေနရမည့္ အရြယ္ေရာက္လာသည္။ သူတို႕လည္း ေက်ာင္းထားႏိုင္ေသာ အေျခအေနမို႕ ထားမွာပဲ ထင္မိသည္။ ေနာက္မွ အေဒၚေျပာျပလို႕ သိရသည္က ပုခ်ိဳ သမီးေလးကို ေက်ာင္းႏွစ္ဝက္ ေလာက္သာ ထားျပီး ကေလးက ေက်ာင္းမွာ မေပ်ာ္ပဲ ငိုယိုေနသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းကထုတ္လိုက္ျပီဟု သိရသည္။ ေက်ာင္းမေပ်ာ္သျဖင့္ စာလည္း မရ။ စာမရေတာ့ ဆရာမရိုက္တာ ခံရသည္။ အဲေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ပိုျပီး မေပ်ာ္ေတာ့ပဲျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ အေဖႏွင့္ အေမကလည္း အသိဥာဏ္ မက်ယ္သူေတြမို႕ ကေလးရဲ႕ ေရွ႕ေရးကို မေတြးမေတာပဲ ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

သီသီမာက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနသူမို႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အျပန္ေလာက္သာ အိမ္ေရွ႕ေစ်းတန္းကို သတိထားၾကည့္မိေသာ္လည္း အိမ္မွာေနသူ အေဒၚတို႕ အေမတို႕ကေတာ့ အျမဲတမ္း ျမင္ေနရသည္မို႕ ေနာက္ထပ္ ေစ်းသည္မ်ား၏ မိသားစုဝင္မ်ား၊ အေျခအေနမ်ားကိုလည္း ၾကည့္႐ႈ သိရွိထားၾကေသးသည္။

*****

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေစ်းရံုၾကီးလည္း ဖ်က္သိမ္းခံလိုက္ရျပန္သည္။ ကန္ထရိုက္ တိုက္ခန္းေတြ ေဆာက္ေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္မပိုင္ေသာ ေျမေပမယ့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရျပန္သည္။ ျမစ္ကမ္းေဘးက တိုက္သည့္ ေလျပင္းေတြေၾကာင့္ ဖုန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ဝင္ပါတယ္ ညည္းညဴေနၾကေပမယ့္ အဲဒီ ေလေတြကိုေတာင္ မထိေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိုက္ခန္းေတြ ပိတ္ကာ သြားမယ့္ အေျခအေနက်ေတာ့လည္း သီသီမာတို႕က မၾကိဳက္ခ်င္ျပန္။ သီသီမာတို႕ ဆုေတာင္းေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မသိ။ တိုက္ခန္းေတြက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျဖစ္မလာပါ။ တျခား ျမစ္ကမ္းေဘး တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ျဖစ္လာေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕ တည့္တည့္ အျခမ္းမွာေတာ့ ျဖစ္မလာေသးပဲ ဝါးကပ္ ျခံစည္းရိုးၾကီးသာ ကာထားျပီး ေရတမာပင္ေတြ ေလာက္သာ စိုက္ထားသည္။ မနက္ပိုင္း ေစ်းသည္ေတြက အဲဒီ ျခံစည္းရိုး ေဘးမွာ ကပ္ျပီး ဆိုင္ထြက္ၾကသည္။ ေန႕လည္ခင္း ေနပူသည့္ အခ်ိန္ေလာက္က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိမ္းျပန္ၾကသည္။ ဟင္းရြက္သည္ေတြ.. ပန္းသည္ေတြ.. မနက္မနက္ မိုးမလင္းက ထဆူေနသည့္ ေစ်းသည္ေတြက ေနပူလာေတာ့ ေစ်းကြဲစ ျပဳလာသည္။ ကုန္စံုဆိုင္ တစ္ဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ ေလာက္သာ ယာယီအမိုးေတြ မိုးျပီး က်န္ရစ္သည္။ ခ်န္ဒူးဝမ္ တို႕ အေမဆိုင္လည္း ေနရာေျပာင္း သြားေသာေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ တုန္းကလို သတိ မထားျဖစ္ေတာ့။

ေစ်းသည္ ေစ်းဝယ္ေတြႏွင့္ တေနကုန္ ႐ႈပ္မေနတာကို သေဘာက်ေပမယ့္ တစ္ဖက္ကမ္းကို မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ထံုးသုတ္ထားသည့္ ဝါးကပ္အျဖဴမ်ား ကာရံထားသည္ကိုေတာ့ ၾကည့္မရျဖစ္မိျပန္သည္။ ဝါးကပ္ျခံစည္းရိုးက အားလံုးကို ျဖန္႕ကာထားေသာေၾကာင့္ အရင္ေစ်းေတြလို ကမ္းနားဘက္ ဆင္းသည့္ လမ္းလည္း မရွိေတာ့သည့္အတြက္ ဘယ္ေသာအခါကမွ အမိႈက္ကားမလာေသာ သီသီမာတို႕ ရပ္ကြက္က အမိႈက္ပစ္သည့္ ေနရာကို ဆင္းဖို႕ရာ လမ္းမရွိေတာ့ပဲ ျဖစ္သြားသည္။ အမိႈက္ကို ေတာတန္းေစ်းက အမိႈက္ပံုမွာ ေရာပစ္မိတာကို အမိႈက္သိမ္းသည့္ ကေလးေတြ ျမင္ၾကျပန္ရင္လည္း အေျပာအဆို ခံရျပန္သည္။ သူတို႕က ေစ်းထဲက အမိႈက္ပဲ သိမ္းတာျဖစ္ျပီး အိမ္က အမိႈက္ေတြ သိမ္းဖို႕ တာဝန္မရွိ ဟု ဆိုၾကသည္။ သူတို႕မလာခင္မွာ အမိႈက္ တစ္ေန႕စာ တစ္ေန႕စာ အမိႈက္ပံုကို ခိုးပစ္ရသည္။

သီသီမာ သေဘာက်သည့္ ကုကၠိဳပင္ၾကီးေတြကိုလည္း ေက်ာက္စီနံရံ လုပ္မည္ ဆိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ အျမစ္ပါမက်န္ ခုတ္လွဲပစ္ၾကသည္။ ေက်ာက္စီနံရံအတြက္ လူၾကီးေတြ လာၾကည့္မည္ ဆိုသည့္အခါတိုင္းမွာ ပ်ံက် ေစ်းသည္ေတြလည္း လာႏွင္ၾကသည္။ တစ္ေန႕လုပ္မွ တစ္ေန႕စားရသည့္ ေတာတန္းေစ်းသည္ေလးမ်ားမွာ ဒုကၡေရာက္ရသည္။ မနက္ေစာေစာ မႏွင္ခင္ကေတာ့ ေစ်းေကာက္က ေကာက္ထားျပီးသား။ ခဏ တျဖဳတ္ ေက်ာက္စီနံရံကို အာရံုစိုက္လိုက္ၾကျပီးေနာက္ ေသြးေအး သြားၾကျပန္သည္။ ဘာမွ ေျပာသံမၾကားရေတာ့။ ဘာမွလည္း လုပ္သံ မၾကားရ။

ညေန ေနက ျပင္းျပင္းျပျပ အိမ္ထဲကို ထိုးဝင္တိုင္း အရိပ္ေကာင္းခဲ့ေသာ ကုကၠိဳပင္ၾကီးမ်ားကို သတိရၾကသည္။ ျခံစည္းရိုး အတြင္းမွာ အေစာင့္တဲ တစ္ခုကလြဲလို႕ ဘာမွ ျဖစ္မလာတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားသည္။ ျခံစည္းရိုး အတြင္းက ေရတမာပင္ေတြေတာင္ ျခံစည္းးရိုးကို ေက်ာ္ထြက္လာေနျပီ။ ကုန္စိမ္းသည္မ်ားကေတာ့ ျခံစည္းရိုးေရွ႕မွာ ထြက္ျမဲ ထြက္လ်က္။ သီသီမာလည္း တာဝန္က်ရာေနရာကို သြားျပီး အိမ္ကို သြားလိုက္ ျပန္လိုက္။

တစ္ခါတရံေတာ့ သီသီမာ စဥ္းစားမိသည္။ အဲဒီ ျမစ္ကမ္းေဘးက ေျမကြက္ကေလးကို ဘယ္သူပိုင္သလဲလို႕...။ ႏုိင္ငံေတာ္က ပိုင္တာလား...၊ ျပည္သူေတြက ပိုင္တာလား...၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိတဲ့ လူတစ္စုက ပိုင္တာလား...။ သီသီမာ ဥာဏ္ေလာက္ႏွင့္ မေတြးတတ္ႏိုင္ပါ။ သီသီမာက ေျမနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ဥပေဒ ေတြ ဘာေတြ ဘာမွ မသိပါ။ သို႕ေသာ္ အဲဒီ ေျမကြက္ကေလးကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပိုင္ဆိုင္သူ ဟူ၍ မရွိခဲ့တာေတာ့ သီသီမာ သိခဲ့ပါသည္။ အဲဒီေျမကို လက္ညိႈးထိုး ေရာင္းခြင့္ ရွိသလား သီသီမာ မသိပါ။ သို႕ေသာ္ ကန္ထရိုက္ယူလိုက္သည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ဆီက ဝယ္လိုက္မွန္းမသိ၊ သက္ဆိုင္မႈေတာ့ ရွိသြားျပီ ျဖစ္ပါသည္။ သီသီမာတို႕ အိမ္ေရွ႕ဘက္ မဟုတ္သည့္ ျမစ္ကမ္းေဘး ဘုရားတစ္ဆူ နားမွာေတာ့ တိုက္ခန္းေတြ ဆိုင္ခန္းေတြ ေဆာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ သီသီမာ့ စိတ္ကူးႏွင့္ေတာ့ လားလားမွ မကိုက္ပါ။

သီသီမာ့ စိတ္ကူးအတိုင္းဆို ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ပန္းျခံေလး ဘာေလး လုပ္ျပီး သာယာလွပေအာင္ လုပ္ထားမည္။ ျမစ္ကမ္းပါး ၾကာရွည္တည္တံ့ေအာင္ ေက်ာက္စီနံရံကို လွလွပပ ခိုင္ခိုင္ခန္႕ခန္႕ေလး လုပ္ထားမည္။ လမ္းေတြအလည္မွာေတာင္ အလွအပ ဆင္ထားသည့္ အပင္ေတြ စိုက္ႏိုင္သားနဲ႕... ဒီ လမ္းေဘး.. ကမ္းေဘးနားကို အလွအပ အပင္ေတြ စိုက္လို႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား...။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း လမ္းခြဆံုႏွင့္ လမ္းေပၚမွာ အသြားအလာပိတ္ေလာက္ေအာင္ ထြက္ေနသည့္ ေတာေစ်းသည္၊ ကုန္စိမ္း ပ်ံက် ေစ်းသည္ေတြကို အဲဒီေျမကြက္လပ္ေလးထဲမွာ တရားဝင္ မနက္ပိုင္း ေစ်းကေလး လုပ္ေပးျပီး ေရာင္းခြင့္ ျပဳလိုက္ရင္လည္း ရရဲ႕သားနဲ႕။ အဲဒါဆိုရင္ လမ္းလည္း မပိတ္ေတာ့။ အဲဒီေစ်းသည္ေတြကလည္း အလြန္ဆံုး ညေနက်လွ်င္ အားလံုး ျပန္ၾကမွာပဲမို႕ သီသီမာရဲ႕ ညေန႐ႈခင္းေလးလည္း မပ်က္ႏိုင္။ သို႕ေသာ္ ဘာပဲ စိတ္ကူးယဥ္ယဥ္... သီသီမာက လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူ မဟုတ္သည့္အတြက္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။

*****

သီသီမာတို႕ အိမ္ေရွ႕က ေတာတန္းေစ်းကေတာ့ ဘာေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းေျပာင္း သူက ေနရာမေျပာင္းပဲ ရွိေနဆဲသာ ျဖစ္သည္။ အရင္တုန္းက လူၾကီး လာမည္ ဆိုျပီး ခဏ ခဏ လာႏွင္ၾကေသးသည္။ သို႕ေပမယ့္ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္ ဘယ္လူၾကီးကမွလည္း ဒီကမ္းနားလမ္းေပၚကို လာမၾကည့္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕လည္း ဂရုမစိုက္ေတာ့။ ဘယ္လူၾကီးပဲ ျမိဳ႕ကို လာလာ.. ဒီေတာတန္းေစ်းကို ေတာ္ရံု လာမႏွင္ေတာ့ပါ။ ဒီေတာတန္းေစ်းကေန ေစ်းေကာက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ ရေနတာဆိုေတာ့ တရားဝင္ လိုကို ျဖစ္ေနေလျပီ။ သီသီမာ တို႕ အိမ္မွာလည္း တယ္လီဖုန္း ေျပာရင္ေတာင္ အျပင္က အသံေတြ ဆူဆူညံညံဝင္လို႕ ကိုယ့္ဖုန္းထဲက အသံကိုယ္ မၾကားရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တာလည္း ရိုးေနပါျပီ။

“ဒီေနရာက ငါ အျမဲတမ္းထြက္ေနတဲ့ ေနရာ၊ ဒီနားမွာ ခဲႏွစ္လံုး ထားထားတာ မေတြ႕ဘူးလား၊ တစ္ျခားလြတ္တဲ့ ေနရာ သြားထြက္”

“ဒီေစ်းမွာ ဘယ္ေနရာမွ အတည္တက် မရွိဘူး၊ ညည္းပိုင္တဲ့ ေစ်း မို႕လို႕လား လာလုပ္မေနနဲ႕၊ ငါ အရင္ေရာက္တာ ငါ့ေနရာပဲ”

“အပ်ိဳၾကီး ရွင္ ဒီဘူးသီး ႏွစ္လံုးဖိုး မေပးရေသးဘူး မဟုတ္လား”

“ေအာင္မယ္ ေပးျပီးပါျပီ၊ ခုနကပဲ နင့္ကို ေပးလိုက္တာ နင့္လက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြနဲ႕ ေရာသြားျပီး မသိေတာ့တာ ေနမွာေပါ့”

“မဟုတ္တာေအ၊ ဘာပိုက္ဆံမွ က်ဳပ္လက္ထဲမရွိဘူး၊ ဘာမွ ေရာစရာ မရွိဘူး၊ အပ်ိဳၾကီးေနာ္ ေတာ္ ရီးတီး ရားတား မလုပ္နဲ႕၊ မေပးရေသးဘူး၊ သူမ်ား ပစၥည္း အလကားယူဖို႕ မစဥ္းစားနဲ႕”

“က်ဳပ္တို႕က သူမ်ားပစၥည္း ဘယ္ေတာ့မွ အလကားမယူဘူး၊ မတရား မစြပ္စြဲနဲ႕”

“ေတာ္ မလိမ္နဲ႕ အမွန္အတိုင္းေျပာ”

“က်ဳပ္တို႕က ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္တတ္ဘူး၊ က်ိန္ေျပာရဲတယ္၊ ေပးျပီးျပီ”

“က်ဳပ္ေစ်းေရာင္းေနတာ ေစ်းဦးေတာင္ မေပါက္ေသးဘူး၊ ေတာ္ ျမိဳဖို႕ ဆို႕ဖို႕ မေပးႏိုင္ေသးဘူး”

“ဒီမိန္းမ ငါရိုက္လိုက္ရ နာေတာ့မယ္၊ အခုေပးစမ္း ငါ လုပ္စရာရွိလို႕၊ နင့္ကို တစ္ေန႕က ေပးထားတာ ကုန္သြားျပီလား”

“အမယ္ေလး၊ ကုန္ထမ္းလို႕ ရလာတာက နည္းနည္း ေသာက္တာက မ်ားမ်ား၊ က်ဳပ္ကို ေပးထားတာ ဆန္ဖိုးနဲ႕တင္ ကုန္ျပီ၊ က်ဳပ္ေစ်းေရာင္းေနလို႕ ေတာ္တို႕ သားအဖေတြ ဟင္းနဲ႕ ေကၽြးနဲ႕ စားေနရတယ္ မွတ္ပါ”

“ဘာမွ အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႕ ငါ နက္ျဖန္က် ျပန္ေပးမယ္၊ ဒီေန႕ အလုပ္ပိတ္တဲ့ ေနမို႕လို႕ကြ၊ ႏို႕မို႕ မင္းကို ေအာက္က်ခံျပီး ေတာင္းမေနဘူး”

“ေတာင္းမေနနဲ႕ ရွင္၊ မေပးႏိုင္ဘူး၊ ေစ်းေကာက္ဖိုးေတာင္ မရေသးဘူး၊ ဘာနဲ႕ ေပးရမတုန္း၊ မေက်နပ္ရင္လည္း လဲေသလိုက္”

ဒါမ်ိဳးေတြက သီသီမာတို႕ အိမ္ေရွ႕မွာ မၾကာခဏ ၾကားေနၾက ရန္ျဖစ္သံမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ေနက် ဟင္းရြက္သည္ အေဒၚၾကီးကို အားလံုးက အပ်ိဳၾကီး လို႕ ေခၚၾကသည္။ ဒီလို အဆင့္အတန္းမ်ိဳးမွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အိမ္ေထာင္က်ၾက၊ ကေလးေမြးၾက ႏွင့္ သံသရာလည္ေနခ်ိန္မွာ ထို အပ်ိဳၾကီးကေတာ့ အေမႏွင့္ အတူေန၍ လုပ္ေကၽြးေေနသူ ျဖစ္သည္။ သို႕ေပမယ့္ သူ႕မွာလည္း သားအမိ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဆိုလွ်င္ေတာ့ စားေလာက္ ေသာက္ေလာက္ ျဖစ္မွာေပမယ့္ အရက္သမား ေမာင္တစ္ေယာက္ကို ေပးရကမ္းရ၊ အိမ္ေထာင္သည္ ညီမ တစ္ေယာက္ကို ေကၽြးရေမြးရ ႏွင့္ ရွာမေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ သီသီမာ တို႕အိမ္ကလည္း တစ္ခါတေလ ေစ်းသြားခိုင္း၊ အိမ္ရွင္းခိုင္း လုပ္စရာရွိလွ်င္ ထို အပ်ိဳၾကီးကိုပဲ လုပ္ခိုင္းျပီး မုန္႕ဖိုးေပးေနၾက ျဖစ္သည္။ စားစရာ ေသာက္စရာ ပိုပို လွ်ံလွ်ံ ရွိလွ်င္လည္း သူ႕ကိုပဲ ေကၽြးျဖစ္သည္။ အေမ့ရဲ႕ မေတာ္ေတာ့တဲ့ အက်ႌေတြ လံုခ်ည္အက်ေတြလည္း သူ႕ကို ေပးျဖစ္သည္။

သို႕ေပမယ့္ အဲဒီ အပ်ိဳၾကီး ဆိုတာကလည္း အိမ္ေရွ႕မွာ ရန္သံုးခါ ျဖစ္လွ်င္ ႏွစ္ခါကေတာ့ သူပါတာခ်ည္းပင္။ တစ္ခါတေလေတာ့ သူ လိမ္တာ ဟု သီသီမာတို႕က ထင္ၾကသည္။ သူ႕စကားကို နားေထာင္သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေသးသည္။ အိတ္တစ္လံုး ထမ္းျပီး ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ ခပ္သြပ္သြပ္ လူၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုလူၾကီးကလည္း လိုက္ေတာင္းရမ္းရင္း သီသီမာတို႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ခဏ နားခ်င္သည္။ သီသီမာတို႕ အိမ္ေရွ႕ ဆိုေတာ့ အပ်ိဳၾကီး ဆိုင္အနီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ အပ်ိဳၾကီးက မၾကိဳက္သျဖင့္ ေအာ္ေအာ္ထုတ္သည္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလး ေပးျပီး ႏွင္ထုတ္သည္။ ဟိုလူၾကီးကလည္း သူမ်ားေျပာတာ နားမေထာင္ခ်င္ေနမည္။ အပ်ိဳၾကီးက ႏွင္လႊတ္လွ်င္ေတာ့ ေၾကာက္ျပီး ျပန္ရသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ အနီးအနားက ေစ်းသည္ေတြက သူ႕ကို ထုိလူၾကီးႏွင့္ စၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အပ်ိဳၾကီးရဲ႕ ဟင္းရြက္ဆိုင္ကေလးက သူမ်ားေတြလို ၾကီးၾကီးမားမားလည္း မဟုတ္ပါ။ မနက္ေစာေစာ ေတာသည္ေတြ လာေရာင္းတဲ့ အထဲက ေစ်းသက္သာတာေလးေတြ ျပန္ဝယ္ေရာင္းသည္။ သူက ထီးအစုတ္ေလး မိုးျပီး တေနကုန္ေရာင္းသူမို႕ ေနျမင့္ရင္ ျပန္ခ်င္ေသာ ေစ်းသည္ေတြက သူတို႕ ပစၥည္းေတြကို သူ႕ဆီမွာ ထားပစ္ခဲ့တတ္ၾကသည္။ ေစ်းေလ်ာ့ေရာင္းခဲ့သူကလည္း ေရာင္းခဲ့သည္။ အဲဒါေတြကို သူက တစ္ေနကုန္ ေရာင္းရသည္။

*****

သီသီမာတို႕ အိမ္ပံုစံက အိမ္ေရွ႕ သံတံခါးၾကီး ေရွ႕မွာ ေကာ္ရစ္တာလို ေနရာလြတ္ နည္းနည္း က်န္သည္။ အခုလို သံဇကာ မကာခင္ကဆို ေစ်းသည္ေတြက ေနျမင့္ျပီ ဆိုတာနဲ႕ တက္တက္လာတတ္ၾကသည္။ ျမဴနီစပယ္က လာႏွင္လွ်င္လည္း တက္လာၾကသည္။ သီသီမာတို႕အိမ္က ခပ္ေအးေအး ေနခ်င္သူေတြမို႕ အဲလို ရႈပ္ရႈပ္ ယွက္ယွက္ကို လံုးဝမၾကိဳက္။ ခဏတျဖဳတ္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေျပာဖို႕လည္း အားနာၾကတာမို႕ ေျပာလည္း မေျပာရက္၊ ၾကိဳက္လည္း မၾကိဳက္ႏွင့္ စိတ္ညစ္ရသည္။ အခုလို သံဇကာ ကာျပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးေလး လုပ္လိုက္မွပင္ ေအးေတာ့သည္။

သံဇကာ မကာခင္ကဆို ညဘက္ လာအိပ္ေသာ အရူးတစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိေသးသည္။ ဘယ္က ဘယ္လို သိၾကသည္မသိ.. သူ႕နာမည္က ဝင္းေမာင္ လို႕ သိရသည္။ သူ႕ပါးစပ္ကေတာ့ ေျပာမည္မထင္။ သူ႕ကို သိေသာသူမ်ားက ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္မည္။ သူက အ႐ူး ဆိုေပမယ့္ သူမ်ား အ႐ူးေတြလို ပါးစပ္က ေပါက္ေပါက္ ေဖာက္သလို ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ ေလွ်ာက္ေအာ္ ေနတာမ်ိဳး မရွိပါ။ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ အ႐ူးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေန႕ခင္းဘက္ ဘယ္ေနရာသြားေနျပီး ဘာေတြ စားေသာက္ေနသည္ မသိေသာ္လည္း ညဘက္က်လွ်င္ေတာ့ သီသီမာ တို႕ အိမ္ေရွ႕ကို လာအိပ္တတ္သည္။ သီသီမာတို႕ တစ္ဖက္ခန္းက ပြဲရံုကို ငွားထားသျဖင့္ ဂိုေထာင္သေဘာမ်ိဳး အျမဲလို ပိတ္ထားတတ္ေသာေၾကာင့္ ထို ေနရာ ေရွ႕မွာ လာအိပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အ႐ူးဝင္းေမာင္က အရင္တုန္းက ေက်ာင္းဆရာ ဟု သူ႕ကို သိသူေတြက ေျပာၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္ အခုလို ဘဝ ေရာက္ရသည္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္ၾကပါ။ ေနာက္ေတာ့ သီသီမာ တို႕က ႏွင္မလႊတ္ပါပဲ အဲဒီ အ႐ူးဝင္းေမာင္လည္း လာမအိပ္ေတာ့။ သူ႕အိမ္က ျပန္ေခၚသြားတာလား၊ ဘာလားေတာ့ မသိ။ အနီးအနား ရြာမွာ သူ႕မိသားစု ရွိသည္ လို႕ေတာ့ ေျပာသံၾကားသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ သူ ေသသြားျပီ လိုလို သတင္းၾကားရသည္။ ဘာေၾကာင့္ ေသသြားတယ္၊ ဘယ္မွာ ေသတယ္ေတာ့ မသိၾကပါ။

ေနာက္ထပ္ သီသီမာတို႕ အိမ္ ဂိုေထာင္ အခန္းေရွ႕မွာ လာစတည္းခ်ခ်င္ေသာ အရူးမ တစ္ေယာက္ ရွိေသးသည္။ သူကေတာ့ လူမသိ သူမသိ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ရူးေနသူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စစခ်င္းေတာ့ သူလို ငါလို ေစ်းသည္မ တစ္ေယာက္လို႕ပင္ ထင္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ မူမမွန္ပံုေတြကို ေတြ႕လာရသည္။ ေန႕ခင္း ေနပူခ်ိန္ေတြမွာ သီသီမာတို႕ ေဘးခန္း ေရွ႕ကို ေရာက္လာတတ္သည္။ သူ႕မွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ေလာက္ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္လည္း ရွိသည္။ မနက္မနက္ကို ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ ေစ်းေရာင္း စားသည္။ ေစ်းဝယ္ပါးသြားသည့္ အခ်ိန္က်လွ်င္ေတာ့ ထင္ရာျမင္ရာေတြ ေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ ေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့သည္။ သူေနခဲ့ေသာ အိမ္ကို ေျပာျခင္းလား... သူ႕ေယာက်္ားကို ေျပာျခင္းလား ေသခ်ာေတာ့ မသိႏိုင္ပါ။ သူ႕ကို မတရား စြပ္စြဲသည့္အေၾကာင္း၊ သူတို႕ေတြက ယုတ္မာသည့္အေၾကာင္း.. စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းအရာ အစံုပါသည္။ မသိတဲ့ လူအဖို႕ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ေနသလားလို႕ ထင္ႏိုင္သည္။ သီသီမာတို႕လည္း အစကေတာ့ အဲလိုပင္ ထင္ခဲ့သည္။ ေနာက္မွသာ သူ႕အေၾကာင္းကို သိရျခင္း ျဖစ္သည္။ သီသီမာတို႕ အိမ္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးက အရိပ္ေအာက္မွာလည္း ေန႕ခင္းဘက္ ေနတတ္သည္။ ျပီးရင္ သူ႕ ဟင္းရြက္ေရြးတာ ဘာညာ လုပ္ရင္း ေအာ္ဟစ္ ေျပာေနေလေတာ့သည္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း မနက္ေစာေစာစီးစီး ကတည္းက ဘယ္သူ႕ကို မေက်နပ္မွန္းမသိ ဆူဆူညံညံ ေျပာေနတတ္သည္။ သူ႕ကေလးေလးကလည္း ျဖဴျဖဴသန္႕သန္႕ ခ်စ္စရာ၊ သနားစရာေလးပါ။ သို႕ေပမယ့္ သူ႕အေမကို မပတ္သက္ခ်င္ သျဖင့္ ေကၽြးတာ ေမြးတာ ေပးတာ ကမ္းတာ လည္း မလုပ္ျဖစ္ပါ။ အဆင္မသင့္လွ်င္ သူ႕ကို အထင္ေသးတာပါ ဆိုျပီး ရန္ေတြ႕ ခံရႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ တစ္ခါတရံေတာ့ သူေျပာတာေတြ ၾကားေနရျပီး သူ႕ဘဝ အေၾကာင္း သိခ်င္စိတ္ ေပါက္လာမိသည္။ သူ႕အိမ္က ဘယ္မွာလည္း... သူ႕ေယာက္်ားက ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ... ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရသလဲ...။ သီသီမာ သိခ်င္မိသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကို သြားျပီး စပ္စုရဲေသာ သတၱိေတာ့ သီသီမာ့ မွာ မရွိပါ။

အိမ္ေရွ႕က ေတာတန္းေစ်းမွာ သီသီမာ သေဘာက်တာ တစ္ခုက အိမ္ေရွ႕မွာ ပန္းေတြ အစံုအလင္ ျမင္ရျခင္းပင္။ ဘုရားပန္းအိုး ထိုးဖို႕ လိုရင္ ေဟာ္လန္သစၥာပန္း လိုသလား၊ ပန္းထိမ္မႏိုင္ လိုသလား၊ ဂႏၶမာ၊ အီစတာ၊ ေမျမိဳ႕ပန္း၊ ႏွင္းပန္းျဖဴေတြ၊ ၾကယ္ပန္းေတြ၊ ခိုင္ေရႊဝါပန္းေတြ သူ႕ အခ်ိန္နဲ႕သူ ၾကိဳက္ရာ သြားဝယ္လို႕ ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းက ပန္းအိုးေလး အတြက္လည္း ႏွင္းဆီပန္း အဝါေရာင္ေတြ ထိုးမလား.. နီညိဳေတြ လိုခ်င္သလား.. ေရေမႊး ႏွင္းဆီ ၾကိဳက္သလား.. ဝယ္လို႕ အလြယ္တကူ ရသည္။ စံပယ္ပန္းေတြ ဆိုလည္း ရာသီမေရြး ေမႊးၾကိဳင္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ သၾကၤန္တြင္းဆို လည္ပင္းမွာ ဆြဲသည့္ စံပယ္ပန္းကံုး တုတ္တုတ္ၾကီးေတြ ဝယ္ျပီး ဘုရားလွဴရတာကို သီသီမာ သေဘာက်သည္။  ပန္းသည္မ တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကလည္း အပ်ံစား.. မို႕မို႕ျမင့္ေအာင္ တဲ့။ အစကေတာ့ အေျပာင္အျပက္ ေခၚသလား ထင္မိေသာ္လည္း မဟုတ္ပါ။ သူ႕ နာမည္အရင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႕ကလည္း တစ္ခါတေလ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကမွန္း မသိ၊ ဆူၾက ညံၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕က ေစ်းသည္မေတြက ႏွစ္လံုးတို႕ သံုးလံုးတို႕ ဆိုလည္း ႏိုင္သေလာက္ ထိုးၾကေသးသည္။ ဒိုင္ကိုင္သည့္ သူကလည္း ကိုင္သည္။ ေပါက္သည့္လူကလည္း ဆိုင္ကယ္ေတြ ဘာေတြႏွင့္ ျဖစ္လို႕...။ ေနာက္တစ္ခါ ႐ႈံုးျပန္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ ျပန္ေရာင္းရသည့္ျပင္ ဆိုင္ပါျပဳတ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးသည္။

*****

သီသီမာတို႕ ေနရာက ျမစ္ကမ္းနား ေဘးမွာ ဆိုေပမယ့္ ေရၾကီးလာလွ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ အထိ ေရမဝင္ေသာ ေနရာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ႏွစ္ ၁၀၀ လွ်င္ တစ္ခါ ျဖစ္တတ္ေသာ လြန္ခဲ့ေသာ အခါက တစ္ျမိဳ႕လံုး ေရၾကီး စဥ္ကပင္ သီသီမာတို႕ အိမ္ကို ေရမဝင္ခဲ့ဟု အေမတို႕က ေျပာျပသည္။ သီသီမာ တို႕ အိမ္ေရွ႕က ျမစ္ကမ္းပါးသာ ျပိဳလွ်င္ေတာ့ တစ္ျမိဳ႕လံုး ေရလႊမ္းျပီး ဘယ္ေနရာမွ က်န္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဟု ေျပာၾကတာပင္။ သို႕ေပမယ့္ ျမစ္ကမ္းပါးတို႕ ထံုးစံအတိုင္း ေရတိုက္စားတာေတာ့ ရွိတာမို႕ ေက်ာက္စီနံရံ ေဆာက္ဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ထို ေက်ာက္စီနံရံ ဆိုတာကလည္း ခုထိေတာ့ သီသီမာတို႕ အိမ္ေရွ႕ဘက္နားကို ေရာက္မလာေသးပါ။ အစီအစဥ္ခ်တုန္းက ခ်ခဲ့ေပမယ့္ အေကာင္အထည္မေဖာ္ပဲ ပ်က္သြားတာလည္း အမ်ားၾကီး ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ျမစ္ကမ္းပါးကို ေသခ်ာ ထိန္းသိမ္း မထားေပမယ့္လည္း ျမစ္ကမ္းပါးေဘးနားက ေျမကြက္ကို ဝယ္ရဲသူေတြကေတာ့ အမ်ားအျပား ရွိတာ အံၾသစရာ ေတြ႕ရသည္။ သစ္သားတဲ ေဆာက္ျပီး ဆိုင္ဖြင့္ဖို႕ ေလာက္သာ လို႕ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ထပ္တိုက္ အခိုင္အခန္႕ ေဆာက္၍ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ေနရဲတာကေတာ့ သတၱိေကာင္းသည္ ဆိုရမည္။ အဲဒီေျမကို ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္စာ စာခ်ဳပ္ႏွင့္ ဝယ္ခဲ့ၾကသလဲ သီသီမာ မသိပါ။ သီသီမာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပိဳက် မျပိဳက် မေသခ်ာေသာ အဲဒီ ေနရာမွာ မေနခ်င္တာ ေသခ်ာသည္။ သီသီမာသာ မေနခ်င္ေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕မွာတင္ အခိုင္အခန္႕ ႏွစ္ထပ္တိုက္က ႏွစ္လံုးေလာက္ ရွိသည္။ ဆိုင္ဖြင့္ျပီး လူပါေနေသာ သစ္သားအိမ္ အခိုင္အခန္႕ေတြက သံုးေလး ငါး အိမ္ ရွိသည္။ ညဘက္အထိ လူေတြ အဝင္အထြက္ ရွိၾကသည္။ ဆူဆူညံညံ သီခ်င္းေတြ  တီဗြီေတြ ဖြင့္ၾကသည္။

အခု လက္ရွိ တိုက္မွာေတာင္ သီသီမာက မေနခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္ညဴးလွျပီ။ ဟိုအရင္က တစ္ဖက္တန္းက အခုေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ႏွစ္ဖက္တန္း ျဖစ္ခဲ့ရျပီ။ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာက တစ္ေနကုန္ ထြက္သည့္ျပင္ ညဘက္ လူေနသည့္ ကုန္စံုဆိုင္၊ ဟင္းရြက္ဆိုင္ေတြ အျပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပါ ရွိသည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ ဆိုတာကလည္း ေန႕ဘက္ လူရွိသည့္ အခ်ိန္အျပင္ ညေနဘက္ ညဘက္ပါ မက်န္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ ႏွင့္ သီခ်င္းသံေတြ အက်ယ္ၾကီး ဖြင့္သည္။ သူတို႕ ဖြင့္သည့္ အခ်ိန္ဆို သီသီမာ တို႕မွာ ကိုယ့္အိမ္က တီဗြီသံကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မၾကားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ညေနဘက္ ေနေအးေအး ေလေအးေအးမွာ အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ ဖို႕ေတာင္ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အိမ္ေရွ႕ဘက္မွာ အလုပ္သမားေတြ ေယာက်္ားေတြႏွင့္ လူ႐ႈပ္လွသည္။ သူတို႕ကလည္း ၾကည့္စရာ တစ္ျခားေနရာ မရွိေသာေၾကာင့္ အိမ္ထဲကို ၾကည့္ၾကသည္။ ဇီဇာေၾကာင္ေသာ သီသီမာ့ အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးကလည္း အဲဒါကို လံုးဝမၾကိဳက္။ “မ်က္ႏွာ႐ူးေတြ... အိမ္ေရွ႕မွာ လမ္းသလားစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး၊ သီခ်င္းေစာင္း ဆိုစရာလည္း အရြယ္တူ၊ အဆင့္တူတဲ့လူ ဒီအိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး” အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးက ပြစိ ပြစိ ေျပာရင္း စိတ္ေတြတိုေနတတ္သည္။ အဲလိုမွန္း ၾကိဳသိခဲ့ရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပိုက္ဆံစုျပီး ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ တည့္တည့္ ေနရာေတြကို ဝယ္ထားလိုက္ပါတယ္ ဟု သီသီမာ တို႕ မိသားစု ေျပာမိေသးသည္။ သီသီမာတို႕ မိသားစု ဆိုတာကလည္း ပိုက္ဆံ အပိုအလွ်ံ သိပ္မရွိသည့္ ဝန္ထမ္းေတြမို႕ ဒီ ေစ်းႏွင့္ ပတ္သက္သူ၊ ဒီေနရာႏွင့္ ပတ္သက္သူေတြႏွင့္လည္း အဆက္အဆံ မရွိေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕ဆီက ဘယ္လို ဝယ္ရ၊ ငွားရမွန္း၊ ဘယ္ေလာက္ကုန္မယ္မွန္းလည္း မသိခဲ့ပါ။

သီသီမာ သေဘာက် ႏွစ္သက္ခဲ့သည့္ တစ္ဖက္ကမ္းက ႐ႈခင္းကိုေတာ့ တစ္ဖက္ကမ္း ကူးသည့္ တံတားၾကီးေပၚက သြားၾကည့္မွပင္ ျမင္ရေတာ့မည့္ အေနအထား ျဖစ္သြားပါျပီ။ ကမ္းနားေျမေတြ အကုန္လံုးက အလြတ္မက်န္ေတာ့ပါ။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို ေရာင္းစားခဲ့သည္ ဆိုသည္ကေတာ့ သီသီမာ မသိႏိုင္ေသာ အေျခအေန ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေနရာကို သေဘာမက်ေတာ့ေသာ္လည္း ဘိုးဘြားပိုင္ အေမြလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ပစ္ရခက္ျပန္သည္။ တစ္ျခားမွာလည္း အိမ္ပိုင္ ယာပိုင္ ထပ္ဝယ္ႏိုင္ေလာက္ေသာ အေျခအေန မဟုတ္သည္မို႕ ဒီလို ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ ငရဲခန္း အလည္က အိမ္မွာပင္ ဆက္ေနေနရဆဲ။ အိမ္ေရွ႕က ေတာတန္းေစ်းကလည္း သူ႕ဟာနဲ႕သူ ဆက္လက္ တည္ရွိေနဆဲ။ သီသီမာတို႕အိမ္ကလည္း ေတာတန္းေစ်းကို အားျပဳကာ အသားငါး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အခ်ိန္မေရြး ရႏိုင္သည္ ဆိုျပီး ခုခ်ိန္ထိ ေရခဲေသတၱာတစ္လံုး မဝယ္ျဖစ္ေသး။ ေစ်းသည္ေတြ တိုးလာေတာ့ ေစ်းတန္းက တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာသည္။ အသံေတြက တစ္ျဖည္းျဖည္း မ်ားလာသည္။ ေစ်းကြဲခ်ိန္ လာရွင္းသည့္ တံျမက္လွည္း သမားေတြေၾကာင့္ မွန္တံခါး မတပ္ႏိုင္ေသးေသာ အိမ္ထဲမွာ ဖုန္ေတြ ဝင္ျမဲ ဝင္လွ်က္...။ အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း သီသီမာက အိမ္မွာ အျမဲတမ္း ေနရမည့္ အလုပ္မ်ိဳးကို မေရြးမိခဲ့ျခင္းလား မသိပါ။

သီသီမာကေတာ့ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ႏွစ္သက္သူမို႕ တစ္ပတ္တစ္ခါမွ ေစ်းသြားခ်င္ သြားရပါေစ... ေတာတန္းေစ်း တစ္ခု အိမ္ေရွ႕မွာ ရွိေနတာကိုေတာ့ မုန္းသည္။ သို႕ေပမယ့္ ကိုယ့္တစ္လစာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေလာက္ငေအာင္ မနည္း သံုးေနရေသာ သီသီမာ့ ဘဝမွာ မိဘေတြကို ျခံနဲ႕ဝင္းနဲ႕ တိုက္အသစ္ တစ္လံုး ဝယ္ေပးဖို႕ဆိုတာ အိပ္မက္ပင္ မမက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနဆဲမို႕ ေတာတန္းေစ်း ေဘးမွာ ေနေနရဆဲ...၊ မၾကားခ်င္ေသာ ဆူညံသံေတြကို ၾကားေနရဆဲ...၊ မျမင္ခ်င္ေသာ မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ေနရဆဲပါ။ ေတာတန္းေစ်းၾကီးကလည္း ေတာသည္ေတြတင္ မက တစ္ေနကုန္ထြက္သည့္ ဆိုင္ခံုေပၚက ေစ်းသည္ေတြႏွင့္ စည္ကားေနဆဲပါ။

သိဂၤါေက်ာ္