ပ်က္ခ်ိန္တန္

ေရမ်ားတဲ့ ေနရာေတြမွာ
ေရစီးဆင္းမႈက အျမဲမျပတ္ေပမယ့္
ေရခမ္းေျခာက္တဲ့ ေနရာေတြမွာေတာ့
ေရတစ္စက္ တစ္စက္ ရဖို႕ မနည္းပါပဲ။
ကံအေၾကာင္းတရား မတူညီတာကို
ဘယ္နတ္ဖုရားကမွ ညွိယူလို႕ မရတာပါ။

အခါမဲ့ မိုးေတြရြာတာက
အတြင္းစိတ္ထဲက ေလာဘေတြထက္
ပိုႏိုင္ပါ့မလား။
မေတာ္တဆ မီးေတြက
အတြင္းစိတ္ထဲက ဣသာ မစၦိရိယေတြထက္
ပိုျပီး ေလာင္ျမိဳက္ႏိုင္ပါ့မလား။
အပူလွဳိင္း ဆိုတာေတြက
အတြင္းစိတ္ထဲက ေဒါသေတြထက္
ပိုုပူႏိုင္ပါ့မလား။

မသိနားမလည္ျခင္းေတြက
တစ္စစီျပန္႕က်ဲေနတဲ့
လမ္းေပၚက ပန္းေတြရဲ႕ အစပါ။
ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရျခင္းေတြက
စြန္႕ပစ္ခံ ပန္းေတြရဲ႕ အစပါ။
သေႏၶမေအာင္တဲ့ ပန္းေတြကို ပြင့္လန္းေစဖို႕ရာ
အားလံုးမွာ တာဝန္ရွိပါရဲ႕ ။

အတၱဖံုးထားတဲ့ ဆႏၵေတြကို မခ်ိဳးႏွိမ္ပဲနဲ႕
ျငိမ္းခ်မ္းႏိုင္စရာ လမ္းစရွိပါ့မလား။

အသစ္အသစ္ေတြဆီ လမ္းေဖာက္ရင္းနဲ႕
ယဥ္ေက်းမႈ အေဟာင္းေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္လာတာေရာ
သတိထားမိၾကရဲ႕လား။

အက်ိဳးဆက္တိုင္းမွာ အေၾကာင္းတရားက ရွိပါတယ္
လက္မခံခ်င္တာပဲ ျဖစ္မွာပါ။

စိတ္ကူးယဥ္ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြေလာက္
ခမ္းခမ္းနားနား မရွိပဲနဲ႕
ကမၻာၾကီးက တစ္စစီ ပဲ့ေၾကြေတာ့မွာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္ေလး မေရာက္ခင္တခဏ
အမုန္းတရားနဲ႕ အတၱေတြ ေလွ်ာ့ခ်ၾကဖို႕ရာ
အားလံုးပဲ ၾကိဳးစားသင့္ပါရဲ႕။

သိဂၤါေက်ာ္
25.2.2016