လရဲ႕အေဝး

အဲဒီတစ္ခ်ိန္ကေတာ့

သူ႕အရိပ္ကို

ကိုယ္ ခိုခြင့္ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။

ကိုုယ္႐ံႈးနိမ့္ေမာပန္းတဲ့ အခါေတြတိုင္း

သူ႕ေခၽြးသိပ္စကားေတြနဲ႕

ေအးျမေစခဲ့တာေပါ့။

ကိုယ္လက္ေလွ်ာ့့မယ္ ၾကံတုိင္းလည္း

သူ႕ရင္ခြင္မွာ လံုျခံဳေစျပီး

အားသစ္ေတြ ထည့္ေပးခဲ့ျမဲ။

သူမ႐ွိရင္ ကိုယ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး…

ကိုယ္မ႐ွိရင္လည္း သူမျဖစ္ႏိုင္ဘူး..လုိ႕

ဖြင့္မေျပာပဲ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ သစၥာေတြနဲ႕။

ဒါေပမယ့္ေလ

ဘဝဆိုတာ

ဝတၱဳတစ္ပုဒ္လို

ဇာတ္သိမ္းကို ၾကိဳေတြးလို႕မွ မရႏိုင္တာ…။

တစ္ခါတစ္ရံ

ဇာတ္လမ္းတြဲေတြလိုလည္း

ရင္နင့္စရာ ေဝးကြာမႈေတြ

႐ွိတတ္တာ သဘာဝေပါ့။

သူ႕ရဲ႕ အရိပ္ေအာက္

ဟိုအေဝးမွာ…

သူ႕အလင္းကို တမ္းတရင္းနဲ႕

မေရႏိုင္တဲ့ အိပ္ပ်က္ညေတြ…။

ကို္ယ္လည္း မမွားဘူး၊

သူလည္း မမွားဘူး၊

ကံၾကမၼာကပဲ မွားခဲ့တာပါ။

အဆံုးသတ္ မဟုတ္ေသးဘူးလို႕ေတာ့…

ေမွ်ာ္ခ်င္မိေသးရဲ႕၊

ကိုယ့္ဘဝကို

သူ႕ရင္ခြင္ကလြဲလို႕

ဘယ္မွာမွ မျမွဳပ္ႏွံခ်င္ခဲ့တာ…

ကိုယ့္လမင္းလည္း အသိပါ။

အိပ္မက္ေတြ တူခဲ့ရင္

သစၥာေတြ သိမ္းထားႏိုင္ခဲ့ရင္

တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့

လရဲ႕ အလင္းေအာက္ကို

ကိုယ္အေရာက္လာခဲ့မွာပါ။

သိဂၤါေက်ာ္

18.2.2010

10:10 PM