သစၥာျဖင့္ တည္ေဆာက္ေသာ ႏွလံုးသား

“ခင္ဗ်ားမွာ ေထာက္ပံစရာ မိသားစု မ႐ွိဘူး ဆိုျပီး ဘာလို႕ ဒီေလာက္ေတာင္ၾကိဳးစားေနရတာလဲဗ်၊ မိန္းမယူဖို႕လား”

ခင္မင္သူ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာရေလာက္ေအာင္ပင္ သူက ေန႕ေရာ ညေရာ အလုပ္ေတြ ၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့သည္။ က်န္းမာေရး မထိခိုက္ေအာင္ စားေသာက္တာကလြဲလို႕ ဘာမွ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မသံုးစြဲ။ အေပ်ာ္အပါး ဆိုတာ ေဝလာေဝး။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ႐ွာႏိုင္ျပီး အိမ္ျပန္ႏိုင္ဖို႕ကသာ အဓိက ဦးတည္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕မွာ ဒီကို မလာခင္ကပင္ မိဘမ်ားက မ႐ွိခဲ့ေတာ့ပါ။ အေဖ့ အစ္ကို ဦးေလး တစ္ေယာက္၏ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ ဒီကို ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ထိုဦးေလး စိုက္ထားေပးခဲ့ေသာ အေၾကြးေတြကိုလည္း ဆပ္ႏိုင္ျပီးပါျပီ။ သူ႕ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ဦးတည္ရာက သူမ ဆီကို ျပန္ဖို႕ပင္။ သို႕ေသာ္ အခုအခ်ိန္မွာ သူမ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုေနထိုင္သလဲ ဆိုတာေတာင္ သူေသခ်ာမသိ။ သူမ သူ႕ကို ေစာင့္ေနလိမ့္မည္ လို႕ သူယံုၾကည္ထားသည္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

***

ေအာင္စစ္ပိုင္ ႏွင့္ ေမလရိပ္တို႕က အလယ္တန္း ကတည္းက တစ္ေက်ာင္းတည္း တက္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ လရိပ္က ထို ျမိဳ႕သစ္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ကေလး အမ်ားစုႏွင့္ အေျခအေန မတူေသာ္လည္း သူမ အေဒၚဆရာမက ထိုေက်ာင္းမွာ တာဝန္က်သျဖင့္ သူမက ထိုေက်ာင္းကို လိုက္တက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအာင္စစ္ပိုင္ တို႕ မိသားစုက သာမန္ လက္လုပ္လက္စားေတြ။ သားသမီးက သူ တစ္ေယာက္တည္း ႐ွိသျဖင့္သာ ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြ ထားႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လရိပ္ မိဘေတြ ကေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာ အေတာ္အတန္ ခ်မ္းသာသူေတြ ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ သူတို႕လည္း အေျခအေနေတြ အဆင့္အတန္းေတြလည္း မသိ႐ွိပဲ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။ ၾကီးလာေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္တို႕ တိုးပြားျပီး ၅၂၈ ကေန ၁၅၀၀ ကို ကူးေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။ ၉ တန္း ႏွစ္မွာပင္ သူတို႕ ခ်စ္သူအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေပမယ့္ အရင္ကတည္းက သြားအတူ လာအတူ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႕ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိၾက။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း စာေတာ္ၾကသူေတြ ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြကလည္း ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သူ အေနႏွင့္ဆိုလည္း သူတို႕ကေတာ့ သေဘာတူၾကမွာပင္။ သူမ အေဒၚကလည္း ေအာင္စစ္ပိုင္ကို ႐ိုး႐ိုးေအးေအး ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ခ်စ္ခင္သူမို႕ နည္းနည္းေတာ့ ရိပ္မိပံု ရေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္။

ျပႆနာက ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးမွ စသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို လရိပ္မိဘေတြ သိသြားေတာ့ မိုးမီးေလာင္ေတာ့သည္။ လရိပ္ကို ရန္ကုန္ ခ်က္ခ်င္း ပို႕ဖို႕ျပင္သည္။ တကၠသိုလ္တက္ရလွ်င္လည္း ရန္ကုန္မွာ တက္ရမယ့္ အတူတူ ခုကတည္းက ရန္ကုန္မွာေနျပီး သင္တန္းေတြတက္ရင္းေစာင့္ဖို႕ စီစဥ္သည္။ ေအာင္စစ္ အတြက္ကေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ရဖို႕ပင္ မေသခ်ာေသာ အေျခအေန။ ေမေမက အေတာ္ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနသည္။ ေဖေဖကလည္း ေမေမ့ ေဆးဖိုးကိုပင္ မနည္း ႐ွာေနရေသာ အေျခအေန။ ေအာင္စစ္က စာေမးပြဲ ေျဖျပီးကတည္းက ဝပ္ေ႐ွာ့မွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ေနရျပီ။ လရိပ္က ရန္ကုန္ မသြားခင္ ေျပးလာျပီးေျပာသည္။ “ထြက္ေျပးၾကစို႕” တဲ့။ သူမ ရန္ကုန္ကို တစ္ေယာက္တည္း မသြားခ်င္ပါ ဟု ဆိုသည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ စဥ္းစားစရာပင္ မလိုေသာ အေျခအေန။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တာ သူသိသည္။ သူမ ကို သူ ခ်စ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕ အသက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ငယ္ၾကေသးသည္။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ထူေထာင္ဖို႕ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေသး။ လရိပ္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ရသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္မွ စာေရးပါ၊ သူလာေတြ႕ပါမည္ ဟု ကတိေပးလိုက္ရသည္။

ေရာဂါသည္ ေမေမက ဘာမွမျဖစ္ပဲ ေဖေဖက အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ျပီး ဆံုးသြားသည္။ ေအာင္စစ္ အတြက္ အရိပ္တစ္ခု ျပိဳလဲသြားသလိုပင္။ ေမေမက အိပ္ရာထဲျပန္လဲ သြားေတာ့ ေအာင္စစ္ပဲ အစစ စီစဥ္ရသည္။ မၾကာပါ။ ေမေမကလည္း စိတ္ထိခိုက္ျပီး ေဖေဖ့ေနာက္ လိုက္သြားသည္။ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္သာ ကြာသည္။ ေအာင္စစ္ အတြက္ ေျဖဆည္ရာမရေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ အသိုက္ေပ်ာက္တဲ့ငွက္တစ္ေကာင္လို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ေလာကၾကီးထဲ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရသည္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ သူတစ္ေယာက္တည္း ဘဝကို ဆက္ေလွ်ာက္ရေတာ့မည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာႏွင့္ အေဖ့ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ပဲ ပစ္ထားခဲ့ေသာ အေဖ့အစ္ကိုက ဆက္သြယ္လာသည္။ ေအာင္စစ္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သေဘာႏွင့္ ဦးေလးေခၚရာ ရန္ကုန္သို႕ လုိက္သြားမိသည္။ ရန္ကုန္မွာ လရိပ္ႏွင့္ ျပန္ဆံုၾကသည္။ လရိပ္က ရန္ကုန္ေရာက္ကတည္းက တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ စာထည့္ခဲ့သည္။ သူကလည္း သူ႕မိဘေတြ မဆံုးခင္ကေတာ့ အျမဲတမ္း စာျပန္ခဲ့သည္။ လရိပ္က ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္ရသည္ ကို သူသိရသည္။ သူကေတာ့ အေဝးသင္ပဲ တက္ဖို႕ ေလွ်ာက္ထားသည္။

ဦးေလးက ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အေဝးသင္တက္မယ့္အစား ႏိုင္ငံျခား သြားျပီး အလုပ္လုပ္ဖို႕ အၾကံေပးသည္။ ထိုဦးေလးက ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျဖတ္သန္းေနေသာ လူပ်ိဳၾကီး။ ကုန္က်စားရိတ္အားလံုးလည္း ဦးေလးကပဲ စိုက္ေပးျပီး အစစအရာရာ စီစဥ္ေပးဖို႕ တာဝန္ယူသည္ ဆိုမွေတာ့ တြယ္တာစရာ မ႐ွိေသာ ေအာင္စစ္အတြက္ ျငင္းဆန္စရာ မ႐ွိပါ။ ခုလိုအေျခအေနႏွင့္ဆို လရိပ္မိဘေတြကလည္း သူတုိ႕ကို သေဘာတူဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္စရာ လံုးဝမ႐ွိပါ။ အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ေထာင္ႏိုင္ဖို႕ သူပိုက္ဆံ႐ွာရမည္ ဟု ေအာင္စစ္က ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လရိပ္ကို ေျပာျပေတာ့ သူမကလည္း တကၠသိုလ္မွာ မာစတာ ျပီးေအာင္ တက္ခ်င္ေသးတာမို႕ သူမ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကာလအတြင္း ေအာင္စစ္ တစ္ျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို႕ သေဘာတူလိုက္သည္။

ေအာင္စစ္ ေနာက္ေန႕သြားမယ္ဆို ဒီေန႕လို ေန႕မ်ိဳးမွာ လရိပ္ကို သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ လရိပ္ကို လူတစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေစ့စပ္ဖို႕ သူမ မိဘေတြက ေျပာလာသည္ဟု ဆိုသည္။ အဲဒီလူက ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနရင္ လာေတာ့မည္။ အဲလုိ ေလာရျခင္း အေၾကာင္းမွာလည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္း သူမ မိဘေတြက ရိပ္မိသြားေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ လရိပ္က သူ႕ကို မသြားေတာ့ဖို႕ ေျပာသည္။ ေလာေလာဆယ္ သူမက စာေမးပြဲေျဖျပီး ေက်ာင္းခဏ ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသား ထြက္ေျပးျပီး တစ္ေနရာမွာ ဘဝသစ္ ထူေထာင္ၾကဖို႕ စိတ္ကူးကို ေျပာလာသည္။ ေအာင္စစ္က လက္မခံႏိုင္ပါ။ အစစ စီစဥ္ျပီးေနေသာ ကိစၥတစ္ခုကို သူမဖ်က္ခ်င္ပါ။ ကုန္က်ထားတာကလည္း မနည္းဘူး မဟုတ္လား။ လရိပ္ကို နားလည္ေအာင္ ေျပာျပေတာ့ သူမက သူမပါ လိုက္ခ်င္သည္ဟု ဆိုလာျပန္သည္။ ဒီလိုေတာ့လည္း သူက သူမရဲ႕ ေ႐ွ႕ေရးကို မဖ်က္ဆီးခ်င္ပါ။ ႏွစ္ေယာက္သား သေဘာတူညီခ်က္ မရႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ လရိပ္က သူ႕မိဘေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူ ျငင္းဆန္မရႏိုင္မွာကိုလည္း သိထားသည္။ ေအာင္စစ္ အတြက္လည္း ေလာေလာဆယ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုျခင္းက မေက်မလည္ႏွင့္ပင္ ျပီးသြားသည္။  

သူသြားကာနီး သူမကို ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ဖုန္းမကိုင္ပါ။ သူ႕မွာ စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ပင္ ေလဆိပ္ကို ဆင္းခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္ သူမက ေလဆိပ္ကိုေတာ့ မွီေအာင္ လိုက္လာခဲ့ပါသည္။

“လရိပ္ ... ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ၊ ဖုန္းဆက္မရလို႕ ကိုယ္က စိတ္ပူေနတာ...”

“ေတာ္ပါ.. သူမ်ားဘက္ကို နည္းနည္းမွ မၾကည့္ပဲ သူလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မယ့္သူကမ်ား..”

“ကိုယ္လုပ္တာကလည္း တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ပဲေလကြာ..”

“လရိပ္လည္း သိပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ေအာင္ မ႐ွိတုန္း လရိပ္ အိမ္က ေပးစားတဲ့လူနဲ႕ ယူလိုက္ရရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး”

“အဲလို မေျပာပါနဲ႕ကြာ..၊ ကိုယ္တို႕ အရင္ အစီအစဥ္အတိုင္း လရိပ္က ေက်ာင္းျပီးေအာင္တက္ေလ၊ ေက်ာင္းမျပီးခင္ “အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသးဘူးလို႕ လရိပ္ အိမ္ကို ေျပာထားေပါ့ကြာ.. ကိုယ္နဲ႕လည္း မတြဲေတာ့ဘူး ဆိုရင္ လရိပ္ အိမ္က စိတ္ခ်မွာပါ”

“အလကား ေျပာတာ၊ စိတ္မပူပါနဲ႕ ေအာင္ရယ္၊ လရိပ္က ေအာင္ ျပန္လာတဲ့အထိ ေစာင့္မွာပါ၊ ေအာင့္ဘက္ကလည္း သစၥာမေဖာက္ေၾကးေနာ္..၊ တစ္ခုခုဆို လရိပ္က ေအာင့္ကို လာသတ္မွာ သိလား”

“ဟားဟား.. စိတ္ခ်ပါကြာ.. လရိပ္ကလြဲရင္ ကိုယ့္ဘဝမွာ ဘယ္သူမွ မ႐ွိပါဘူး”

အဲလိုႏွင့္ပင္ ေအာင္စစ္က ခ်စ္သူႏွင့္ အေဝးမွာ ၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းကို စေလွ်ာက္ခဲ့သည္။  သူ႕ပညာအရည္ခ်င္းႏွင့္ ရေသာ အလုပ္ဆိုတာကလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္မ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႕ဦးေလး စိုက္ထားေသာ အေၾကြးမ်ားကို ဆပ္အျပီးမွာ သူလည္း အခ်ိန္ပိုင္း ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းပါ ဆက္တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လရိပ္ကို ေရာက္ကာစကေတာ့ စာေရးဖူးသည္။ လရိပ္က အိမ္က သိသြားမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ စာမေရးပါႏွင့္ ဆိုေသာေၾကာင့္ သူ စာမေရးျဖစ္ေတာ့။ လရိပ္ဆီက ပထမပိုင္း တစ္ေစာင္ ႏွစ္ေစာင္ စာလာေသးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း မလာေတာ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္သားရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ သစၥာကေတာ့ မပ်က္ႏိုင္ ဟု သူ စိတ္ထဲက သိေနပါသည္။

*****

ေလဆိပ္ကို ေျခခ်လိုက္ကတည္းက ၾကိဳဆိုမယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မ႐ွိေပမယ့္လည္း သူ႕ရင္မွာ ေႏြးေထြးလာသည္။ မတတ္သာလို႕သာ ခြဲခြာလာရေသာ ေမြးရပ္ေျမ။ ခ်စ္သူ ႐ွိေသာ ေျမ။ သူ႕ေက်းဇူး႐ွင္ ဦးေလးကလည္း ျပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္ကပင္ ဆံုးသြားခဲ့ျပီ။ ဆံုးသြားျပီးမွ သူသိရသျဖင့္ ျပန္မလာျဖစ္ခဲ့ပါ။ ခုေတာ့ သူဟာ တစ္ေကာင္ၾကြက္စစ္စစ္။ ခ်စ္သူကလြဲလို႕ ဘယ္သူမွမ႐ွိ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ခ်စ္သူကလည္း ဘယ္ဆီ ေရာက္ျပီး ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမသိရေသာ သူ႕အျဖစ္က ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဇာတ္နာလွသည္။

လရိပ္က အရင္ကိုင္ေသာ mobile ဖုန္းကိုလည္း မကိုင္ေတာ့ပါ။ အရင္ ေနေသာ အိမ္မွာလည္း မေနေတာ့ပါ။ သူတို႕ ဇာတိေျမကို သြား စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့... အဲဒီမွာလည္း တစ္မိသားစုလံုး မ႐ွိေတာ့ပါ။ ရန္ကုန္ေျပာင္းသြားတာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိျပီ ဟု ေျပာၾကသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးထဲ သူမကို လြယ္လြယ္ကူကူ ႐ွာေတြ႕ရန္ မလြယ္ကူမွန္း သိေသာ္လည္း သူကေတာ့ လက္ေလွ်ာ့လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ခ်စ္သူကို မေတြ႕ရေသာ္လည္း သူေလွ်ာက္ရမည့္လမ္းကေတာ့ ရပ္တန္႕ထားလို႕ မရႏိုင္ပါ။ ဒီေျမေပၚ ျပန္ေနရခ်ိန္မွာ သူ႕ဘဝအဓိပၸါယ္ ႐ွိသြားလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း.. ခ်စ္သူ မ႐ွိေသာ သူ႕ဘဝက အရင္လိုပဲ အဓိပၸါယ္ ကင္းမဲ့ေနဆဲ...။ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို သူ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနဆဲ...။ အခ်စ္ေရးသာ ကံမေကာင္းေသာ္လည္း စီးပြားေရးမွာေတာ့ သူက ကံေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာလို႕ရႏိုင္သည္။ သူ လုပ္သမွ်က ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။

သူျပန္ေရာက္ျပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္ကာနီး အခ်ိန္ေလာက္က်မွ လရိပ္ သူငယ္ခ်င္း ခ်ိဳခ်ိဳ ႏွင့္ သူေတြ႕ခဲ့ျပီး လရိပ္တို႕ မိသားစု ဘယ္မွာေနသည္ကို သိခဲ့ရသည္။ လရိပ္ မိဘေတြလည္း အရင္ေလာက္ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ပဲ အရင္လိုလည္း မာန္မာန မျပင္းထန္ေတာ့ေၾကာင္း သိရေတာ့ သူ႕အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိလာသည္။ သူကလည္း အရင္က ေအာင္ေအာင္မွ မဟုတ္ေတာ့ပဲေလ...။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း႐ွင္ကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီပဲ။ တကယ္ေတာ့ လရိပ္ အိမ္ေထာင္မက်ေသးဘူး ဆိုတာကပင္ သူ႕အတြက္ အၾကားခ်င္ဆံုး စကားတစ္ခြန္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ က်န္တာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ဂ႐ုမစိုက္ခ်င္။ သူေမွ်ာ္လင့္သလိုပင္ ခ်စ္သူက သူ႕ကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။

*****

လရိပ္ အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့မွ သူေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အေျခအေနတစ္ခုလည္း ႐ွိေနခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕စိတ္ကေတာ့ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမည္ မဟုတ္ပါ။

လရိပ္က ျငင္းဆန္သည့္ ၾကားမွ သူက လက္ထပ္ျဖစ္ေအာင္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ခုလိုအခ်ိန္မွေတာ့ လရိပ္ မိဘမ်ားကလည္း မကန္႕ကြက္ၾကေတာ့ပါ။

သူတို႕အိမ္မွာ အိမ္အကူ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ေခၚထားေသာ္လည္း လရိပ္က ခ်က္တာျပဳတ္တာကို ကိုယ္တိုင္ စီစဥ္တာမ်ားသည္။ အရင္က ေအာင္စစ္ တစ္ေယာက္တည္း ေနစဥ္က ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေသာ အိမ္ကေလးမွာ ယခုေတာ့ အသက္ဝင္ ေတာက္ပလာသည္။ လရိပ္က သူ႕ဘီးတပ္ ကုလားထိုင္ေလးႏွင့္ သူ႕ဟာသူ ေလွ်ာက္သြားဖို႕လည္း အသားက်ေနျပီ။ အေဒၚၾကီးကို ျခံထဲမွာ ပန္းခူးခိုင္းျပီး ဘုရားပန္းအိုးေတြ သူ႕ဟာသူ လဲသည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာလည္း လွတပတ ပန္းအိုး ထိုးတတ္သည္။ ေအာင္စစ္ အလုပ္သြားေသာ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕ ကြန္ပ်ဴတာ ကေလး ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္တတ္သည္။ ေအာင္စစ္က ေန႕လည္ဘက္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဖုန္းအျမဲဆက္သည္။ ညေနဘက္ တစ္ခါတရံ ေနာက္က်မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဆက္တတ္သည္။ စက္႐ုပ္လို လႈပ္႐ွားေနျဖစ္ေသာ သူ႕ဘဝအတြက္ လရိပ္က ေပ်ာ္႐ႊင္ေစေသာ အလင္းေရာင္ကေလး...။ သူ႕နံေဘးက ထပ္ခ်ပ္မကြာ မလိုက္ႏိုင္ေစကာမူ လရိပ္ အိမ္မွာ ႐ွိေနျခင္းက သူ႕ဘဝကို အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝေစသည္။ တစ္ခါတရံေတာ့လည္း ညစာစားပြဲေတြ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြမွာ လရိပ္ႏွင့္ အတူတြဲ၍ တက္ခ်င္မိသည္။

*****

“ေအာင္၊ ေဒၚမို႕မို႕ထြဋ္ ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ဟင္”

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ အမ်ိဳးသမီးဝတ္အက်ႌ တံဆိပ္ တစ္ခု ထုတ္တဲ့ လုပ္ငန္း႐ွင္ တစ္ေယာက္ပဲ၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီဇိုင္းနာ တစ္ေယာက္ပဲေလ၊ လရိပ္က အဲဒီနာမည္ကို ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ”

“ဒီလိုပဲ သိတာေပါ့၊ ေအာင္နဲ႕ အရမ္း အတြဲညီတာပဲလို႕ လူတကာက ေျပာၾကတယ္တဲ့”

“ဘာ၊ ဘာျဖစ္တယ္”

“ဒင္နာေတြမွာ ဆိုလည္း အတူတူ တြဲျပီး တက္ေနၾက ဆို”

“ေနစမ္းပါဦး၊ ဒီကိစၥ ဘယ္သူက ခၽြန္ေပးလိုက္တာလဲ၊ ဒင္နာေတြမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕ၾကတာပဲ၊ သူကလည္း အတြဲမပါ၊ ကိုယ္ကလည္း အတြဲမပါေတာ့ တစ္ခါတေလလည္း အတူထိုင္ျဖစ္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒါနဲ႕ပဲ ေလွ်ာက္ေျပာစရာလားကြာ၊ လူေတြကလည္း ခက္ပါတယ္”

“ေအာင္က အဲလို မိန္းမမ်ိဳးကို ယူခဲ့သင့္တာေလ၊ အခု လရိပ္ကို လက္ထပ္ခဲ့တာ ေနာင္တမ်ား ရေနျပီလားလို႕”

အဲဒီစကားတစ္ခြန္းကေတာ့ သူ႕အခ်စ္ကို ေစာ္ကားရာ က်သည္ဟု သူထင္ျပီး ေဒါသထြက္သြားသည္။

“ဟုတ္တယ္၊ ေနာင္တရတယ္၊ ငါ့အလုပ္မွာ အေထာက္အကူ မရတဲ့ မိန္းမမ်ိဳး၊ ငါ့ေဘးမွာ အျမဲတမ္း တြဲမလိုက္ႏိုင္တဲ့ မင္းလို မိန္းမမ်ိဳးကို ယူမိတာ ေနာင္တရတယ္ သိလား”

စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာျပီး သူထြက္လာခဲ့သည္။ လရိပ္ ဘယ္လို ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္ကို သူမသိေတာ့။ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းျပီး ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ခပ္ၾကာၾကာထိုင္သည္။

သူ ျပန္ကာနီးမွာ စိုးမင္းႏိုင္၊ ဝဏၰ တို႕ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ သူတို႕က မူလတန္းကေန ဆယ္တန္း အထိ ခင္မင္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အခု စိုးမင္းႏိုင္ကလည္း ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ေနသည္။ အိမ္ေထာင္မက်ေသး။ ဝဏၰ ကေတာ့ ဇာတိမွာပဲ အိမ္ေထာင္က်ျပီး အခုကေတာ့ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ခဏ လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႕က အတင္းေခၚသျဖင့္ စိုးမင္းႏိုင္အိမ္ကို ပါသြားသည္။ လရိပ္ကို ဖုန္းဆက္မလို႕ လုပ္ျပီးမွ ေလာေလာဆယ္ စကားမ်ားလာတာကို သတိရျပီး တမင္ မဆက္ပဲ ထားလိုက္သည္။ တစ္ညေလာက္ေတာ့ ပစ္ထားလိုက္ဦးမည္။ သူ႕ကိုမ်ား ေဒၚမို႕မို႕ထြဋ္ လို အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ စကားနာထိုးရတယ္လို႕...။ သူ႕ထက္ အသက္လည္းၾကီးေသး.. ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆရာလုပ္ဖို႕လည္း ဝါသနာပါေသာ ထို အမ်ိဳးသမီးကိုမ်ား ေအာင္စစ္ က ၾကိဳက္လိမ့္မည္ဟု ထင္သလား...။ လရိပ္ကေလးက ေတာ္ေတာ္ ခက္ေသးသည္။ ေအာင္စစ္ တစ္သက္မွာ သူမ တစ္ေယာက္ကလြဲျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့တာကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေသးတာပဲလား...။ သူမ ကိုယ္သူမပဲ အားငယ္ေနတာလား... မသိပါ။

မဆံုတာၾကာျပီ ျဖစ္ေသာသူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ဆံုျဖစ္ၾကတာမို႕ ညဘက္ ဘီယာေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကတာ ေတာ္ေတာ္ညနက္သြားသည္။ ေတာ္ေသးသည္က ေနာက္ေန႕က တနဂၤေႏြမို႕ ကုမၸဏီပိတ္လို႕ ေတာ္ေသးသည္။ မနက္က်ေတာ့လည္း ေနာက္က်မွ ႏိုးလာၾကသည္။ သူက ႏိုးႏိုးခ်င္း ျပန္ခ်င္ေသာ္လည္း သူတို႕ကတားထားသျဖင့္ မျပန္ျဖစ္ေသးပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ပါသြားသည္။ အလုပ္တာဝန္ေတြ ေမ့ထားျပီး လူငယ္ေတြလို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႕လည္း အဲဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေနျဖစ္တာ ၾကာျပီ မဟုတ္လား..။

အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေနျမင့္ေနေလျပီ။ လရိပ္ကို ျပန္ေခ်ာဖို႕ စဥ္းစားရင္း လိုက္႐ွာေတာ့ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ရ။ အဲေတာ့မွ သူပ်ာသြားသည္။ အေဒၚၾကီးကို ေအာ္ေခၚေတာ့မွ မီးဖိုခန္းထဲက ထြက္လာျပီး လရိပ္ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚ၍ ထိုသူငယ္ခ်င္းက လာေခၚသြားေၾကာင္း သိရသည္။ ျပႆနာက မက်ယ္သင့္ပဲ က်ယ္သြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ လရိပ္ သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ ခ်ိဳခ်ိဳပဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳ႕ အိမ္ကို သူ သိေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း လိုက္သြားမိသည္။ လရိပ္ အဲေလာက္ထိ ျဖစ္သြားမယ္ မထင္မိခဲ့။ ညက ဖုန္းမဆက္မိတာလည္း သူ႕အမွားပါ။ လရိပ္ႏွင့္ လက္ထပ္ျပီးကတည္းက တစ္ခါမွ ညဘက္ ညနက္ေအာင္ပင္ အျပင္မထြက္ခဲ့ဖူးပါ။

*****

တကယ္ေတာ့ လရိပ္က အိမ္က ဆင္းလာျခင္း မဟုတ္ပါ။ ခ်ိဳခ်ိဳ႕ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳက သူ႕မဂၤလာေဆာင္အတြက္ တိုင္ပင္စရာ႐ွိ၍ လာမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ နင္မလာနဲ႕ ငါ့ကို လာေခၚဟု ေျပာျပီး လိုက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ အေဒၚၾကီးကိုေတာ့ တမင္႐ြဲ႕ျပီး မွာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက ညက ဖုန္းေတာင္ မဆက္ပဲ ဘယ္မွာ သြားအိပ္ေနသလဲ... ျပန္လာမွ ႐ွာပါေစေတာ့ လို႕ တမင္ကို ခ်ိဳခ်ိဳ႕ အိမ္ကို သြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳ႕ အိမ္မွာလည္း သူ႕မိဘေတြ ခရီးသြားေနလို႕ ဘယ္သူမွ မ႐ွိပါ။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ပဲမို႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာင္စစ္ လည္း ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာမည္ဟု မထင္ပါ။

ေအာင္စစ္က ခ်ိဳခ်ိဳတို႕ အိမ္ကို တစ္ခါေရာက္ဖူးသည္မို႕ ခက္ခက္ခဲခဲ မ႐ွာရပဲ ေရာက္သြားသည္။ ျခံတံခါးက ပိတ္မထားပဲ ဟ ေနေသာေၾကာင့္ ေခၚမလို႕ ျပင္ျပီးမွ မေခၚပဲ ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ ျခံထဲကို ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ေက်ာကို ျမင္ရေတာ့ လရိပ္လို႕ ထင္လိုက္သည္။ သူမက ပန္းခူးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ လရိပ္က ဒီလို သြားလာေနဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္တာကို သတိရသြားသည္။ သို႕ေသာ္ သူမက ပန္းခူးျပီး၍ အိမ္ဘက္သို႕ လွည့္လာေသာအခါ ေအာင္စစ္ႏွင့္ တည့္တည့္ တိုးေတာ့သည္။ တကယ္ပင္ လရိပ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမလက္ထဲမွာ ႏွင္းဆီပန္းမ်ား...။ သူမသည္ ပံုမွန္လိုပင္ သြားလာေနသည္။ သူ႕ကို ျမင္လိုက္ေတာ့မွ လန္႕ျပီး လက္ထဲက ပန္းမ်ားပင္ လြတ္က်မလို ျဖစ္သြားသည္။

“လရိပ္၊ လရိပ္လား..”

“ေအာင္”

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕အျပစ္ထက္ ကိုယ့္အျပစ္က ပိုၾကီးေနျပီး ႐ွင္းဖို႕ခက္ေနေလျပီ ဟု လရိပ္က ေတြးမိသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳကလည္း အသံၾကားသျဖင့္ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာသည္။

“လရိပ္ ေျခေထာက္ ေကာင္းသြားျပီလား...”

ေအာင္စစ္က အံၾသတၾကီး ေမးသည္။

“လရိပ္ ေျခေထာက္က ေကာင္းေနတာ ၾကာလွျပီေလ...၊ ႐ွင့္ကို ေျပာဖို႕ ခက္ေနလို႕တဲ့၊ ကဲ ခုေတာ့ ေတြ႕သြားျပီ၊ လရိပ္မေရ ႐ွင္းျပလိုက္ေတာ့”

ခ်ိဳခ်ိဳက အ႐ႈပ္ထဲ မပါခ်င္သလို ပခံုးတြန္႕၍ အိမ္ထဲျပန္ဝင္သြားသည္။

“ေကာင္းေနတာ ၾကာျပီ ဟုတ္လား.. ကိုယ္တို႕ လက္မထပ္ခင္ကတည္းက ေကာင္းေနတာေပါ့ ဟုတ္လား၊ ဘာျဖစ္လို႕ မေျပာတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႕ ညာထားရတာလဲ”

“လရိပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေအာင္ရယ္၊ လရိပ္ ဒီလို ဘဝမ်ိဳးမွာဆို ေအာင္ လက္ထပ္ရဲပါ့မလားလို႕ စမ္းၾကည့္ခ်င္တာနဲ႕ ဟန္ေဆာင္ေနရင္းက ေနာက္ေတာ့ ေျပာဖို႕ ခက္သြားလို႕ပါေအာင္ရယ္..”

“အဓိပၸါယ္မ႐ွိတာကြာ.. ဒါ ကိုယ့္အခ်စ္ကို မယံုၾကည္တာပဲ၊ လရိပ္ ဒုကၡိတ ျဖစ္သြားတာနဲ႕ ကိုယ္က စိတ္ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္လို႕ ထင္တာလား၊ ဟာ... တကယ္ပဲကြာ.. ဟိုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းကေရာ၊ ဒီမွာေရာ.. ကိုယ့္ အနီးအနားမွာ မိန္းကေလးေတြ ႐ွိသားပဲ.. ကိုယ္က ခင္ခင္မင္မင္ေတာင္ သိပ္မေနခဲ့ဘူး...။ လရိပ္ကလြဲလို႕ ကိုယ့္အခ်စ္ကို ေပးစရာ ဘယ္သူမွ မ႐ွိဘူး၊ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ လရိပ္ တစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိခဲ့တာ၊ သိရဲ႕သားနဲ႕ကြာ.. ကိုယ့္ကိုမ်ား.. ကိုယ့္အခ်စ္ကိုမ်ား စမ္းခ်င္ရတယ္လို႕... ကိုယ္တကယ္ စိတ္မေကာင္းဘူး”

ေအာင္စစ္က တကယ္ စိတ္နာခ်င္သည္။ သူက ေျပာျပီး လွည့္ထြက္သြားေတာ့ လရိပ္က ေနာက္ကလိုက္ျပီး သူ႕လက္ကို ဆြဲထားသည္။

“လရိပ္ သိပါျပီ ေအာင္ရယ္၊ ေအာင္အခ်စ္ကို လရိပ္ ယံုျပီးသားပါ၊ လရိပ္လည္း ေအာင့္အေပၚ သစၥာ႐ွိခဲ့တာပဲ၊ ဒီေျခေထာက္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ ေအာင္ သိရဲ႕လား ဟင္၊ ေအာင္ တစ္ခါမွ မေမးဖူးဘူး မဟုတ္လား”

“ဒါကေတာ့  ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ မင္း စိတ္ဆင္းရဲေနမွာ စိုးလို႕ ကိုယ္က မေမးတာပဲ၊ ကဲ ေျပာစမ္းပါဦး ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ျပီး ဘယ္တုန္းက ေကာင္းသြားတာလဲ၊ ဟင္...၊ မဂၤလာပြဲကို သူမ်ားေတြလို လွလွပပ ေလွ်ာက္လို႕ ရရဲ႕သားနဲ႕ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚက က်င္းပရတာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား..၊ ကိုယ့္မွာေတာ့ မင္းကို သနားလိုက္ရတာ”

“ေအာင္ မ႐ွိတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ေမေမတို႕က လရိပ္ကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးဖို႕ စီစဥ္ၾကတယ္ေလ၊ ပထမ တစ္ခါေတာ့ အဲဒီ တစ္ေယာက္က နားလည္မႈ ႐ွိလို႕ သူ႕ဘက္ကပဲ ဖ်က္ေပးလိုက္တယ္၊ ေနာက္ထပ္ စပ္ေပးတာေတြကိုလည္း လရိပ္က အမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းျပျပီး ျငင္းခဲ့တာ၊ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ေမေမတို႕က လံုးဝ ျငင္းမရေအာင္ လုပ္တယ္၊ ေဖေဖ အလုပ္ကလည္း မေကာင္းေတာ့ အဲဒီလူ ဆီမွာ အေၾကြးေတြ အမ်ားၾကီး တင္ေနတယ္ေလ၊ သူကလည္း လရိပ္ကို ရေအာင္ ယူမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့လူ၊ မဂၤလာပြဲနားနီးလာေတာ့ လရိပ္ ထြက္ေျပးလို႕မရေအာင္ကို အိမ္မွာ ပိတ္ထားၾကတယ္၊ အဲဒါလည္း လရိပ္လည္း ေသသြားရင္လည္း ေအးတာပဲ ဆိုျပီး အေပၚထပ္ ဝရံတာေပၚက ခုန္ခ်လိုက္တာ၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေခါင္းက ျမက္ခင္းေပၚကို က်ျပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္က်ိဳးသြားတယ္၊ ေက်ာ႐ိုးလည္း ခိုက္မိျပီး ေအာက္ပိုင္းေသသလို ျဖစ္သြားတယ္ေလ၊ ေမေမ တို႕လည္း အဲေတာ့မွ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားၾကတာ၊ ဟိုလူကိုလည္း ႐ွိတာေရာင္းခ်ျပီး အေၾကြးဆပ္လိုက္တယ္၊ သူကလည္း လရိပ္ ခုလိုျဖစ္သြားမွေတာ့ မယူခ်င္ေတာ့ဘူးေလ”

“ဝရံတာေပၚက ခုန္ခ်တာ.. လရိပ္ကေလးရယ္ ဘာလို႕ အဲေလာက္ေတာင္ ႐ူးရတာလဲကြာ၊ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း၊ လရိပ္ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္ ကိုယ္ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ ဟင္၊ အဲေလာက္ အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ေနရင္လည္း ကိုယ့္ကို ဆက္သြယ္ပါေတာ့လားကြာ..”

“ေအာင့္ကို ဆက္သြယ္ပါေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာေတြက ျပန္ေရာက္လာတယ္ေလ”

“ကိုယ္ အိမ္ခန္း ေျပာင္းသြားတာ ထင္တယ္၊ လရိပ္တို႕ အိမ္ေျပာင္းသြားလို႕ ကိုယ္လည္း ဆက္သြယ္လို႕ မရေတာ့ လိပ္စာအသစ္ ေပးလို႕လည္း မရေတာ့ဘူးေလ”

“တကယ္ေတာ့ ေအာင္ တင္မဟုတ္ဘူး၊ ေမေမတို႕ ေဖေဖတို႕လည္း လရိပ္ ျပန္ေကာင္းေနတာကို မသိေသးဘူး၊ ခ်ိဳခ်ိဳ တစ္ေယာက္ပဲ သိတာ၊ ေအာင္ မလာခင္ေလးတင္ ေမေမတို႕က လရိပ္ကို ကုေပးေနတဲ့ ဆရာဝန္ကေလးကို သေဘာက်ေနေသးတာေလ၊ လရိပ္ သာ ေကာင္းသြားျပီ ဆိုလို႕ကေတာ့ စပ္ဟပ္ဦးမွာပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမ တို႕ကို ပညာေပးခ်င္တာနဲ႕ ဒီအတိုင္းေနေနတာ”

“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ လရိပ္ကေလး ဒုကၡေတြ ခံလိုက္ရတာကြာ၊ ကိုယ္က မသိပဲ စိတ္ဆိုးမိေတာ့မလို႕၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ မသကၤာျဖစ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္က စိတ္ဆိုးမွာေနာ္..၊ လရိပ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က မေျပာင္းလဲပဲ ခ်စ္မွာ သိလား၊ ကိုယ့္ကိုလည္း ယံုေပးေနာ္”

“လရိပ္က ေအာင့္ကို ယံုျပီးသားပါ၊ ဟိုကိစၥက ေအာင့္ကို စတာပါ၊ ဒါေလး ေျပာတာနဲ႕ ေအာင္က စိတ္ဆိုးျပီး ထြက္သြားတာကိုး၊ ဘယ္မွာ သြားအိပ္ေနတာလဲ ေျပာ”

“ညတုန္းက ကိုယ္က တကယ္ေတာ့ ခဏပဲ သြားတာပါကြာ၊ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ေနလို႕၊ စိုးမင္းႏိုင္ နဲ႕ ဝဏၰ ေလ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ခုမွျပန္ေတြ႕တာ၊ အဲဒါ သူတို႕ေခၚတာနဲ႕ စိုးမင္းႏိုင္အိမ္ကို ပါသြားတာ၊ ဖုန္းကေတာ့ တမင္သက္သက္ ညစ္ျပီး မဆက္တာ၊ ကိုယ့္ကို မဟုတ္တာ ေျပာခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလး ေနပါေစ ဆိုျပီး ပစ္ထားလိုက္တာ၊ ဒီမနက္ ျပန္လာေတာ့ လရိပ္ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားျပီ ဆိုလို႕ ကိုယ့္မွာကြာ တကယ္ heart ကို ထိသြားတာပဲ”

“သြားပါ သူမ်ားကလည္း တစ္ညလံုး ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆင္းရဲရတယ္မွတ္လဲ၊ အိပ္လို႕ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး၊ ေအာင္မ်ား ျပန္လာမလားလို႕ ေမွ်ာ္ေနရင္းနဲ႕ ဟင့္”

လရိပ္က ညတုန္းက ခံစားမႈကို ျပန္သတိရသြားျပီး မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။ သူ တကယ္ပဲ လရိပ္ကို စိတ္ပ်က္သြားျပီလားလို႕ ငိုခဲ့ရတာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ...။ အရင္တုန္းက ငိုခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီမွတ္ကာမွ ျပန္ေရာက္ေလျပီလားလို႕ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမႈက ခုထိေတာင္ မေျပခ်င္ေသးပါ။

“ေဟ့ ဘာလို႕ ငိုရတာတုန္း၊ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ၊ မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္၊ ခု အားလံုးျပီးသြားျပီပဲ၊ ေနာက္ဆို ကိုယ္လည္း မ႐ြဲ႕ေတာ့ဘူး၊ လရိပ္လည္း ကိုယ့္အေပၚ ဘာမွ မညာရဘူး၊ ဟုတ္ျပီေနာ္၊ ကိုယ့္ကို သံသယ႐ွိရင္လည္း ဖြင့္ေမး၊ လရိပ္မွာ တစ္ခုခု ျပႆနာ႐ွိရင္လည္း ကိုယ့္ကို ေျပာ ဟုတ္လား၊ ဒီဘဝမွာေတာ့ ကိုယ္တို႕ကို ဘယ္အရာကမွ မခြဲႏိုင္ေတာ့ပါဘူးကြာ”

လရိပ္ကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းရင္း သူ ေျပာမိသည္။ လရိပ္ ခံစားခဲ့ရေသာ ဒုကၡက သူ႕ထက္ မ်ားခဲ့ပါသည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သစၥာမွန္လို႕သာ ခုလို ျပန္ေပါင္းစည္းရတာပါ။

“ေအာင့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ လရိပ္ဆီကို ျပန္လာခဲ့တာကိုပါ၊ ဒီတစ္သက္ ဒီလို အခ်ိန္ကို ေရာက္ႏိုင္ပါေတာ့မလားေတာင္ ထင္ခဲ့ရပါတယ္ ေအာင္ရယ္၊ လရိပ္ ေအာင့္ကို မဆံုး႐ံႈးခ်င္လို႕ သဝန္တိုမိသလို ျဖစ္သြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္...”

 

လရိပ္က မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ သူ႕ကို ေျပာမိသည္။ ဒီတစ္ခါ က်တဲ့ မ်က္ရည္ကေတာ့ ဝမ္းသာလို႕က်တဲ့ မ်က္ရည္ပါေလ။ လရိပ္အတြက္ ထာဝရ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ေပးမယ့္ သူ႕ရင္ခြင္မွာ တစ္သက္စာ လံုျခံဳေတာ့မွာပါ။ ေနာက္ကို သူ႕ေဘးမွာ လရိပ္ အျမဲတမ္း လိုက္ေနေတာ့မွာပါ။ သစၥာနဲ႕ တည္ေဆာက္ေသာ ႏွလံုးသား အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈက ဘယ္အခါမွ ပ်က္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။

သိဂၤါေက်ာ္

6.3.2010

12:16 AM