ဒီသၾကၤန္

ျပန္ေရာက္လာပါျပီ။ 

ဒီသၾကၤန္ပိတ္ရက္မွာ ရည္မွန္းမထားပဲ သီလ႐ွင္ဝတ္ရင္း တရားစခန္းဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေမတို႕ တကၠသိုလ္နားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပါ။  ဒုလႅဘ ကံထူး႐ွင္မဲေတြ ေဖာက္ျပီး ရဟန္းခံ၊ သီလ႐ွင္ဝတ္တာ ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနၾကျဖစ္ျပီး စတုတၳအၾကိမ္ ႐ွိခဲ့ပါျပီ။ ကိုယ္လည္း သူမ်ားက သီလ႐ွင္ ဝတ္မယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အရမ္း ဝတ္ခ်င္သြားတာနဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း သြားျပီး စံုစမ္းခိုင္းေတာ့ မဲေပါက္ျပီး မဝတ္တဲ့လူ႐ွိေသးလို႕ အစားဝတ္လို႕ ရတယ္ဆိုတာနဲ႕ ဝတ္ျဖစ္သြားတာပါ။ 
အၾကိဳေန႕ ညေနပိုင္း ဒုလႅဘ ရဟန္း၊ သီလ႐ွင္မ်ား ျဖစ္ျပီးေနာက္ သိမ္ဆင္း ေလာင္းလွဴၾကပါတယ္။

ျပီးေတာ့ သီလ႐ွင္မ်ားပါ အပါအဝင္ အနီးအနား ရပ္ကြက္မွ သိမ္ဆင္း ေလာင္းလွဴခ်င္သူမ်ားအတြက္ ရပ္ကြက္၊ လမ္းမ်ား အတိုင္း ၾကြခဲ့ၾကပါတယ္။

သၾကၤန္အၾကိဳေန႕ ညေန သံုးနာရီေလာက္က စဝင္ခဲ့ျပီး ႏွစ္ဆန္း ႏွစ္ရက္ေန႕ မနက္ပိုင္းမွာ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ နံနက္ပိုင္း ၄း၀၀၊ ၄း၃၀ မွာ အိပ္ရာက ထျပီး ၅း၀၀ မွာ ဘုရားဝတ္တက္ကာ နာရီဝက္ခန္႕ တရားထိုင္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ နံနက္ အာ႐ုဏ္ဆြမ္း စားရပါတယ္။ ခဏနားျပီး နံနက္ ၇း၀၀ နာရီမွာ တရားနာ သို႕ တရားထိုင္ျခင္း ကို တစ္နာရီၾကာ လုပ္ရပါတယ္။ ၈း၀၀ မွာ နားျပီး ၈း၃၀ မွာ တရားနာ သို႕ တရားထိုင္ျခင္း ျပန္စပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္မွာ ဆရာေတာ္ ကိုယ္တိုင္ တရားေဟာျပီး ၉း၀၀ သို႕ ၉း၁၅ မွာ ျပီးဆံုးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၉း၃၀ ေလာက္မွာ ေက်ာင္းေန ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႕ ဒုလႅဘ ရဟန္းမ်ားက ဆြမ္းခံထြက္ၾကရပါတယ္။ သီလ႐ွင္မ်ားကေတာ့ လာေရာက္ၾကတဲ့ ဥပုသ္သည္မ်ားနဲ႕အတူ တရားနာျပီး ကိုးပါးသီလ ခံယူၾကရပါတယ္။ တရားနာျပီး ခဏအၾကာ ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဆြမ္းစားၾကရပါတယ္။ 

အခ်ိဳပြဲေတြ ဘာေတြ စားရင္း မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီမွာ စားေသာက္ျခင္း အမႈ ျပီးသြားေတာ့ အနားယူၾကျပီး မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွာ အလုပ္စခန္း ျပန္စပါတယ္။ သိပ္မျပည့္စံုတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္မို႕ ဆြမ္းစားေဆာင္နဲ႕ တရားနာခန္းမက အတူတူ ျဖစ္ေနေတာ့ စားပြဲခံုေတြ ဟင္းက်န္ ဆြမ္းက်န္ေတြ ႐ွင္းလင္း သိမ္းဆည္းျပီးမွ တရားထိုင္ရာ ခန္းမ အျဖစ္ ျပန္ျပင္ဆင္ႏိုင္မွာ မို႕ပါ။ ၂ နာရီကေန ၃ နာရီ အထိ တရားထိုင္၊ ျပီးေတာ့ နားျပီး ၅ နာရီမွာ ပဋိစၥသမုပၸတ္ တရားေတာ္ သင္ၾကား ေဟာေျပာပါတယ္။ ၆ နာရီမွာ ျပီးျပီးေတာ့ ၂ နာရီ နားပါတယ္။ ၈ နာရီမွာ တရားနာျခင္း သို႕ တရားထိုင္ျခင္း ျပန္လည္ စတင္ျပီး ည ၉ နာရီမွာ ျပီးဆံုးပါတယ္။

တရားထိုင္တာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက အဘိုးေရာ အေမေရာ ေျပာဆိုၾကတာနဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ထားတာနဲ႕ နည္းစနစ္ေတြကိုလည္း သိေနေပမယ့္လည္း မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ခပ္ငယ္ငယ္ကမွ တစ္ခါတရံ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ထိုင္ဖူးေသးေပမယ့္ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ လံုးဝကို ဘာမွလည္း မလုပ္ျဖစ္တာပါ။ ခုတရားစခန္းဝင္ေတာ့မွပဲ စနစ္တက် လုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုယ္က သူမ်ားထက္ပိုျပီး အေတြးမ်ားတတ္တဲ့ လူမို႕ ေျပးလႊားေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို တည္ျငိမ္ေအာင္ထိန္းဖို႕ အေတာ္ၾကိဳးစားရေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သမွ် ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ အက်ိဳး႐ွိေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ တရားစခန္းဝင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ရဲ႕ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘာဝနာ အလုပ္ကို လုပ္ေနသင့္တာပါ။ တခ်ိဳ႕က တရားစခန္းဝင္တယ္၊ ဝင္တယ္ ဆိုျပီး အိမ္လည္း ျပန္ေရာက္ေရာ တရားဆိုတာ ဘယ္ေနမွန္းမသိ လံုးဝေမ့ပစ္ျပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြထဲပဲ ျပန္နစ္ေနတတ္ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္အခ်ိန္ေသမလဲ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္တဲ့ အရာပါ။ အသက္ငယ္ေသးတာပဲ ဆိုျပီး ေသမင္းကလည္း မေခၚပဲ ေနမွာ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ နဲ႕ ထိုက္သင့္သေလာက္ ျပည့္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရမွာပါ။ (တကယ္တမ္းေတာ့ ကိုယ္လည္း မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကို သတိေပးခ်င္လို႕ပါ ) 

ကိုယ္တို႕ အားထုတ္ခဲ့တာ မိုးကုတ္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ရဲ႕ တရား နည္းလမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸတ္ စက္ဝိုင္းၾကီးကိုေတာ့ ျပန္႐ွင္းမျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မိုးကုတ္ တရားစခန္း ဝင္ဖူးတဲ့ သူတိုင္း သိမွာပါ။ ဆရာေတာ္ ေဟာတာကလည္း ႐ွင္းလင္း ျပတ္သားျပီး နားလည္လြယ္ပါတယ္။ (ဒါေပမယ့္ စာေမးပြဲစစ္မယ္လို႕ ေျပာေတာ့ ဘယ္သူမွ မလႈပ္ၾကပါဘူး..။ :D)

အတိုဆံုး နဲ႕ ကိုယ္သိသလို တရား နည္းစနစ္ေလး ေတာ့ျပန္ေျပာပါရေစ...။ ၾကာ႐ွည္ထိုင္ႏိုင္မယ့္ ပံုစံနဲ႕ ကိုယ္ႏွစ္သက္သလို ထိုင္ႏိုင္ပါတယ္။ (ေျခေထာက္တစ္ခုနဲ႕ တစ္ခု မဖိပဲ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါ) ခါးကို ခပ္ဆန္႕ဆန္႕ သင့္ေလ်ာ္သလိုထားႏိုင္ပါတယ္။ အထိုင္ျပင္ျပီးရင္ေတာ့ ႏွာသီးဖ်ားက ဝင္ေလ ထြက္ေလကို သိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာနာပါန ကမၼဌာန္း သက္သက္ကပဲ စိတ္တည္ျငိမ္ သမာဓိ ရေစျခင္း၊ ေရာဂါမ်ား ေပ်ာက္ကင္းေစျခင္း အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ရ႐ွိေစပါတယ္။ ဝိပႆနာ အေနနဲ႕ ပြားမ်ားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္ အသက္႐ႈေနရင္း ႏွာသီးဖ်ားကို ႐ိုက္ခတ္ျပီး ဝင္သြားတဲ့ေလ၊ ထြက္သြားတဲ့ေလကို သိေနရင္း စိတ္တည္ျငိမ္လာျပီ ဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕  ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကို စိတ္အာ႐ံု အသိနဲ႕ ျခံဳၾကည့္ျပီး ေဝဒနာ (ယားနာ၊ နာတာ၊ က်င္တာ၊ ေအးတာ၊ ပူတာ စသည္) ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေနရာကို သိစိတ္ကို ေျပာင္း သိရပါမယ္။ ေဝဒနာ ရဲ႕

ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တတ္တဲ့ သေဘာေလးကို သိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ တရားစခန္း ဝင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက ျပည္ျမိဳ႕ သံတေခ်ာင္းလမ္း၊ ျပည္တကၠသိုလ္ အနီးက မဟာေဇယ်ံဳေက်ာင္းတိုက္မွာပါ။ ဆရာေတာ္ကလည္း သက္ေတာ္ ငယ္႐ြယ္ျပီး လက္႐ွိ ပဲခူးတိုင္း ဥကၠဌ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသင္ ပညာေရးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပါ။ အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္က ေက်ာင္းသားမ်ားအျပင္ မတတ္ႏိုင္႐ွာတဲ့ ခပ္ေဝးေဝး ႐ြာမ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားပါ လာေရာက္တက္ၾကပါတယ္။ သူငယ္တန္းမွ ဆယ္တန္းအထိ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ပံုမွန္ လခေပး ငွားရမ္းထားျပီး သင္ၾကားေစပါတယ္။ ဆရာေတာ္က တရားပြဲမ်ား လိုက္လံေဟာၾကားရင္း ရ႐ွိေသာ အလွဴေငြမ်ားကို အဲဒီ ပရဟိတ လုပ္ငန္း အတြက္ သံုးစြဲေနတာပါ။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲၾကီး နီးလာရင္လည္း နာမည္ၾကီး က်ဴ႐ွင္ဆရာမ်ားကို ငွားရမ္းေပးျပီး ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို  Guide လုပ္ေပးေစပါတယ္။ က်ဴ႐ွင္တက္ဖို႕ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ဘယ္သူမဆို လာေရာက္ တက္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ 

ကိုယ္တို႕ ညအိပ္ရတဲ့ အေဆာင္က ကေလးေတြရဲ႕ ေက်ာင္းေဆာင္ပါ။ မျမင္ဖူးတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေျမျဖဴနဲ႕ ေရးတဲ့ ေက်ာက္သင္ပံုးေတြ ႐ွိပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ထိုင္ခံု ခပ္စုတ္စုတ္ေလးေတြကို စုျပီး ကုတင္လုပ္ေပးထားတာပါ။ အိမ္က လူေတြကလည္း ကိုယ့္ကို သီလ႐ွင္ဝတ္ခ်င္တာ ၾကိဳမေျပာလို႕ ဆိုျပီး ေျပာၾကပါတယ္။ ၾကိဳေျပာရင္ ပိုျပီးျပည့္စံုတဲ့ ေက်ာင္းမွာ ဝတ္ဖို႕ စီစဥ္ေပးမွာေပါ့လို႕ ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ တရားအလုပ္လုပ္ခိုက္မွာ ျပည့္စံုတာ မျပည့္စံုတာကို စကားထဲ ထည့္မေျပာခ်င္ပါ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ပညာေရး၊ ကေလးေတြ အတြက္ လွဴခ်င္စိတ္နဲ႕ ေနာင္ တရားစခန္းေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းတိုက္အသစ္ ေဆာက္လွဴခ်င္ေတြေတာ့ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ မိသားစုက ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာ အ႐ုဏ္ဆြမ္း တစ္နပ္စာ လွဴခဲ့ျပီး ထြက္တဲ့ ေန႕မွာလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းနည္း ထပ္လွဴခဲ့ပါေသးတယ္။ ပရဟိတ အလွဴကို စိတ္ဝင္စားၾကသူမ်ား အတြက္ ဒီေက်ာင္းတိုက္ကိုလည္း လွဴႏိုင္ပါတယ္လို႕ သတင္းေပးလိုက္ပါရေစ..။

သိဂၤါေက်ာ္