လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္

တကယ္ပါ
ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဗလာဟင္းလင္းနဲ႕
ဘာမွ ေရးမထားတဲ့ စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္လို..
တိမ္တစ္စ ၾကယ္တစ္မႈန္မရွိတဲ့ ေကာင္းကင္လို..
အသစ္စက္စက္ ေဆးသုတ္ကာစ နံရံျဖဴတစ္ခ်ပ္လို..
ဘာျဖစ္သလဲေနာ္
အမိႈက္သ႐ိုက္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနမွာထက္စာရင္
ဘာမွ မရွိတာကိုပဲ အလိုရွိပါတယ္။

တကယ္ပါ
ႏွလံုးသားထဲလည္း အခန္းလြတ္အျပည့္နဲ႕
စိတ္ဝင္စားစရာ မရွိတဲ့
ေခ်ာင္က်က်ေနရာက တိုက္ခန္းတြဲတစ္ခုလို
အသံုးမျပဳပဲ ေဟာင္းသြားေတာ့မလို..
ဘာျဖစ္သလဲေနာ္..
စ႐ိုက္ဆိုးေတြ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ျပဳလို႕
နာက်င္က်န္ရမွာထက္စာရင္
အသစ္စက္စက္ အခန္းလြတ္အျဖစ္ကိုပဲ
အလိုရွိပါတယ္။

ကိုယ့္မနက္ခင္းေတြ ကိုယ့္ဟာကို ႏိုးထလာခဲ့တာ
အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ၾကာေပါ့၊
ဘယ္သူကမ်ား ဂ႐ုစိုက္ေနမွာလဲ
ေန႕တစ္ေန႕ဟာ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ျပီးဆံုးသြား။

လူမသိ သူမသိ ပြင့္လာျပီး
လူမသိ သူမသိ ေၾကြက်သြားမွာခ်င္း တူရင္ေတာင္
ျမက္ခင္းေပၚက အေလ့က် ပန္းကေလးလို
ဘဝမွာ လွတဲ့ အခ်ိန္ ရွိဖူးသလား..
ဆူးေတြ မ်ားလြန္းလို႕
ဘယ္သူမွ ခူးခ်င္စိတ္ မရွိတဲ့ ပန္းပါ။

ဒါေပမယ့္လည္း
တကယ္ပါ
တစ္ခါတေလေတြထဲက
တစ္ခါတေလေတြထဲမွာပဲ
အထီးက်န္ျခင္းကို ျငီးေငြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။
တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းထဲ
အသားက်တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕
နာရီမ်ားကို ေမ့ထားသူပါ။

သိဂၤါေက်ာ္