ဇာတ္ေမ်ာ

မရြာေတာ့ဘူးလိုလိုနဲ႕ရြာခ်လိုက္တဲ့

ျပင္ဦးလြင္မိုးလိုပဲ

ေနာက္ထပ္ မခ်စ္ေတာ့ဘူးလိုလိုနဲ႕

ခ်စ္မိျပန္ေရာတဲ့။

ျဖတ္မယ္ ျဖတ္မယ္နဲ႕

ျဖတ္မိေနတာက

သံေယာဇဥ္မဟုတ္ပဲ

ဆံပင္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနပါေရာ။

ကိေလသာ ကိေလသာနဲ႕

ဟိုဟိုဒီဒီ လက္ညိႈးထိုးျပီး

ေရွာင္ရမလို ပယ္ရမလို လုပ္လုပ္ေနေပမယ့္

ႏွလံုးသားကလည္း ကိေလသာ မစင္ေလေတာ့

ျပတ္ျပီ ေျပာေျပာျပီးလည္း

မျပတ္ႏိုင္သူေပါ့။

မျပတ္ဘူး မဟုတ္လား ဆိုေတာ့လည္း

ျပတ္ျပီ လို႕ ေျပာခ်င္ျပန္ေရာ။

မင္းဘက္ကို ရွာရွာေဖြေဖြ ၾကည့္လည္း

ျဖတ္သင့္တဲ့ အျပစ္က

ေလာက္ေလာက္လားလားမွ မရွိခ်င္ပဲ။

သတၱိမရွိသူၾကီးလို႕

အျပစ္တင္ခ်င္လည္း တင္ေပါ့

တကယ္တန္းလည္း

မစြန္႕စားဝံ့တာ မွန္ရဲ႕။

ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ မွီခိုလာျပီးမွ

အေမ့ရင္ခြင္ကို ေျခစံုကန္ရမွာလည္း

မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ ထင္လိုထင္။

ကိုယ့္အတၱကိုယ္ ကိုးကြယ္ရင္း

ေနသားက်ေနတာ ၾကာျပီးမွ

ခ်နင္းရမယ္ဆိုလည္း

ေျပလည္ပါ့မလား ဆိုတာ စဥ္းစားစရာ။

ေၾကြးေဟာင္းေတာင္ ေၾကေအာင္ မဆပ္ႏိုင္တဲ့ ဘဝထဲ

ေၾကြးသစ္ခ်ဖို႕ရာေတာ့

မင္းကို ယံုၾကည္မႈက 

လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိရတဲ့အထဲ

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း မယံုၾကည္ခ်င္ဘူး။

တစ္ေယာက္တည္းဘဝနဲ႕

မ႐ံုးမကန္ ေရစုန္ ေမွ်ာေမွ်ာေနခဲ့တာၾကာေတာ့လည္း

မင္းကို အားကိုးရဖို႕ မေသခ်ာတဲ့ဘဝမွာ

ကိုယ္တိုင္ ႐ံုးကန္ျပီး ပင္ပန္းရမွာလည္း

ေၾကာက္ေနေသးတယ္။

အဲလိုနဲ႕ပဲ

ေလာကီကို စိတ္ကုန္ကုန္ လာတယ္ဆိုျပီး

ရိပ္သာပဲ သြားေနဖုိ႕ စိတ္ကူးပါရဲ႕

အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း

မင္းစကားတစ္ခြန္းထဲ ေမ်ာပါမိျပန္ေရာ။

အျပီးသြားခ်င္သြားေတာ့လို႕ မင္းကေျပာလည္း

မင္းစိတ္မကုန္မခ်င္း

ငါကလည္း စိတ္မျပတ္ႏိုင္ခဲ့သူပါ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ရတဲ့အထဲ

မီးထဲ တိုးရဲတဲ့ ပိုးဖလံတစ္ေကာင္လည္း မဟုတ္ခဲ့တာမို႕

ဒီဇာတ္ေမ်ာထဲ မလြတ္မလပ္နဲ႕

ယက္ကန္ယက္ကန္ ဆက္ေနတုန္းပဲ။

သိဂၤါေက်ာ္