ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အေဝးက အဝါေရာင္ႏွင္းဆီ

ဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာက အရင္ႏွစ္ေတြႏွင့္မတူ မၾကံဳစဖူးေအာင္ ေအးလွသည္။ သီဟသစ္ အတြက္ ဒီဇင္ဘာက အမွတ္တရေတြ မ်ားသည္။ ဒီဇင္ဘာမွာ သူ႕ကိုုေမြးခဲ့သည္။ ဒီဇင္ဘာမွာ သူခ်စ္ေသာ မိန္းကေလးႏွင့္ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။ သူခ်စ္ေသာ မိန္းကေလးကလည္း ဒီဇင္ဘာလမွာ ေမြးသူပင္ ျဖစ္သည္။ ေမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုုခဲ့သည့္ ဒီဇင္ဘာမွ ေရတြက္လွ်င္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္သည့္ ဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာေတာ့ သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္ တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္တာ ေသခ်ာသြားခဲ့သည္။ သူ႕ေမြးေန႕မွာ ေမ့ဆီက Happy Birthday message ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ပါ။ ေမက သာမန္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ေနၾကစိုု႕ ဟုု ဆိုုေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူစိမ္းေတြလိုုပင္ ခံစားေနရသည္။ ေမ့ကိုု သူ႕ခ်စ္သူေလး အေနႏွင့္ ခံစားခ်က္က ခုုထိ ေျပာင္းလဲ၍ မရေသးပါ။ သူ႕ဘက္က အျမင္မွာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပဲ ေမက သူ႕ကိုု သံေယာဇဥ္ ျဖတ္လိုုျခင္းကို နားမလည္ႏိုုင္ေသးပါ။

ဒီဇင္ဘာက သူ႕အတြက္ ေအးစက္ ခါးသက္စြာ အထီးက်န္လြန္းသည္။ ေမႏွင့္ စတင္ေတြ႕ဆံုုခဲ့ေသာ ဒီဇင္ဘာတစ္ခုုကိုု ျပန္သတိရသြားသည္။

*****

ဒီဇင္ဘာလက ပံုုမွန္ရာသီဥတုု မဟုုတ္ပဲ မုုန္တိုုင္း ရွိေနသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က မိႈင္းအံုု႕အံု႕ ျဖစ္ေနသည္။ သီဟသစ္သည္ မကာအိုု၊ Golden Dragon ဟိုုတယ္တြင္ ပထမည ကုုန္လြန္ခဲ့ေလျပီ။ အိပ္ခန္းထဲမွ လိုုက္ကာကို ေဘးသိုု႕ ဖယ္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ Macau Fisherman’s Wharf ကိုု လွမ္းျမင္ေနရသည္။ တရုုတ္ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အအံုု ပံုုစံတူတစ္ခုု ႏွင့္ အေဆာက္အအံုု ပံုုစံတူေလးမ်ား၊ လာေရာက္လည္ပတ္ေသာ ခရီးသြားကားမ်ား ရပ္ထားသည္ကိုု အေပၚစီးမွ ေတြ႕ေနရသည္။ ေနာက္ခပ္ေဝးေဝး ျမစ္အတြင္းမွာေတာ့ တံတားတစ္စင္း…။ သူ႕အေနႏွင့္ အလုုပ္ကိစၥႏွင့္ စင္ကာပူ၊ မေလးရွား ႏိုုင္ငံမ်ားသိုု႕ သံုုး ေလး ေခါက္ မက ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း မကာအိုုႏိုုင္ငံသိုု႕ ခုုတစ္ေခါက္က ပထမဆံုုး ေရာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕ကုုမၺဏီႏွင့္ ပူးေပါင္းလုုပ္ေဆာင္မည့္ လုုပ္ငန္းတစ္ရပ္အတြက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုုရန္ လာေရာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေရမိုုးခ်ိဳးျပီးေနာက္ မနက္စာစားရန္ ပထမထပ္သိုု႕ ဆင္းလာခဲ့သည္။ မနက္စာစားျပီးသည္ႏွင့္ သူတိုု႕ႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ ေနရာသိုု႕ သြားရမည္။ ရွစ္ထပ္ေျမာက္မွာ ဓာတ္ေလွကား ရပ္ျပီးေနာက္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။ နံနက္စာ စားခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ ဓါတ္ေလွကား အတြင္းမွာ လူမ်ားသည္။ ဝင္လာေသာ မိန္းကေလးက သူႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုုးေလာက္မွာ ရပ္လိုုက္သျဖင့္ ယဥ္ယဥ္ေလး ပ်ံ႕သင္းေသာ သနပ္ခါးနံဆန္ဆန္ ေမႊးရနံကိုု ရေနသည္။ ႏိုုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ပဲ ထင္သျဖင့္ ရိုုင္းရာလည္း က်မည္ စိုုးေသာေၾကာင့္ မိန္းကေလးကိုု မ်က္စိေဝ့၍ပင္ မၾကည့္ပါ။ ေနာက္ထပ္ ေလးထပ္ေလာက္ ဆင္းျပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ ထပ္တက္လာသျဖင္း မိန္းကေလးက သူနံေဘးနားသိုု႕ တိုုးလာရသည္။ သိုု႕ႏွင့္ သူလည္း တစ္ခ်က္ၾကည့္မိသြားသည္။ ေဘးတိုုက္မိုု႕ မ်က္ႏွာကိုု ေသခ်ာ မျမင္ရေသးေသာ္လည္း ဝတ္ထားေသာ အဝတ္အစားေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စား သြားသည္။ သူမ ဝတ္ထားသည္က ျမန္မာျပည္ထြက္ ခ်င္းလံုုခ်ည္အဆင္ ျဖစ္ေနသည္။ အနက္ေရာင္ ေအာက္ခံေပၚတြင္ အစိမ္းရင့္ရင့္မ်ားမ်ားႏွင့္ အဝါႏုုႏုုတိုု႕ စပ္ထားေသာ အဆင္။ ဒူးေအာက္နားေရာက္ေသာ ပံုုက်က် စကတ္ျဖစ္ျပီး အေပၚမွ အက်ႌမွာလည္း ခ်ည္သား အစိမ္းရင့္ရင့္ ေျပာင္ ျဖစ္သည္။ ကုုတ္အက်ႌအနက္ေရာင္ေလး တစ္ထည္ကိုုေတာ့ လက္ေပၚမွာ တင္ထားသည္။ သူက ေခါင္းငံုလိုုက္ေတာ့ ေဘးနားမွ ျဖဴဝင္း ေဖာင္းအိေသာ ေျခေထာက္ေလး တစ္စံုုကိုု ျမင္လိုုက္ရသည္။ ေျခသည္းေလးမ်ားက မတိုုမရွည္ႏွင့္ အေရာင္မပါေသာ အၾကည္ေရာင္ေလး တင္ထားသည္ထင့္ အနက္ေရာင္ ဖိနပ္ၾကိဳးေပၚမွ စိန္ပြင့္ေလးမ်ားႏွင့္ အျပိဳင္ သပ္ရပ္ေတာက္ပေနသည္။

စားေသာက္ခန္းမ ရွိရာ ပထမထပ္တြင္ ဓာတ္ေလွကားအတြင္းမွ သူမ ထြက္သြားေတာ့ သူ႕လိုုပင္ စားေသာက္ခန္းမသိုု႕ သြားပံုုရသည္။ စားခ်င္ရာ ၾကိဳက္သေလာက္ ယူ၍ရေသာ ဘူေဖး မနက္စာကိုု သူစားႏိုုင္သေလာက္ အနည္းငယ္စီ ထည့္ျပီး တစ္ပန္းကန္ ေမာက္ေမာက္အျဖစ္မွာ ခံုုေနရာ ထိုုင္ဖိုု႕ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ သူမက စားပြဲတစ္ခုုမွာ ထိုုင္ျပီးသား ျဖစ္ေနသည္ကိုု ေတြ႕လိုုက္ရသည္။ သူမကိုု ၾကည့္ရသည္မွာ ျမန္မာမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူသည္။ သူက မိတ္ဖြဲ႕ခ်င္သျဖင့္ သူမ စားပြဲတြင္ ထိုုင္ဖိုု႕ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ သူမက ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပျပီး မနက္စာကိုု ဣေျႏၵရရ ဆက္လက္ စားေသာက္ေနသည္။ သူကလည္း သူ႕မနက္စာကိုု စစားလိုုက္ရင္းမွ မေနႏိုုင္ေတာ့ပဲ ဘယ္ႏိုုင္ငံက လာပါသလဲ ဟုု အဂၤလိပ္လိုု ေမးလိုုက္မိသည္။ အဲဒီေတာ့မွ သူမကလည္း သူ႕ေလယူေလသိမ္းကိုု သတိထားမိသြားပံုုရျပီး သူ႕မ်က္ႏွာကိုု ျပန္ၾကည့္ရင္း သူ႕ေမးခြန္းကိုု အဂၤလိပ္လိုု ျပန္မေျဖပဲ “ျမန္မာႏိုုင္ငံက လာတာပဲလား” ဟုု ျမန္မာလိုု ျပန္ေျပာသည္။ အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ျဖစ္ၾကသည္။

“ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က သီဟသစ္ႏိုုင္ပါ၊ အလုုပ္ကိစၥေလး နည္းနည္း ရွိလိုု႕ လာတာပါ၊ ဒီကေရာ”

“ကၽြန္မ နာမည္ ေမႏွင္းဆီဝါပါ၊ Conference မွာ စာတမ္းဖတ္ဖိုု႕ လာတာပါ”

သူမက ထိုုမွ်သာ ေျပာျပီး မနက္စာကိုု ဆက္စားေနသျဖင့္ သူ႕မွာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားသည္။ Frameless မ်က္မွန္ေအာက္မွ မ်က္ဝန္းမ်ားက ထက္ျမက္စူးရွစြာ လွပလြန္းသည္ကိုု သတိထားမိလိုုက္သည္။ မိတ္ကပ္ပါးပါး ေလာက္သာ လိမ္းထားျပီး နႈတ္ခမ္းနီေတာင္ ဆိုုးမထားေသာ သူမမ်က္ႏွာက သဘာဝအတိုင္း လွေနသည္။ သူက သူ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မိန္းမလွေလး မ်ားစြာႏွင့္ ေတြ႕ဆံုုဖူး ပတ္သက္ဖူးသူ ျဖစ္ပါသည္။ သိုု႕ေသာ္ ဒီမိန္းကေလးကေတာ့ တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႕ မတူပဲ တမူထူးျခားသည္ဟုု သူ ခံစားရသည္။ အျပစ္ကင္းစင္ေအာင္ ေခ်ာေမာေျပျပစ္ေသာ မ်က္ႏွာအလွထက္ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ယံုုၾကည္မႈရွိေသာ ဟန္ပန္က အရွိန္အဝါ တစ္မ်ိဳး ရွိေနသည္။ သူ႕လိုု မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ဆြဲေဆာင္ႏိုုင္သူကပင္ နည္းနည္း ရွိန္းေနရသည္။

မနက္စာ စားျပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးသား Golden Dragon ဟိုုတယ္မွ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူမက Macau Fisherman’s Warf သိုု႕ ကားလမ္းကူးကာ လမ္းေလွ်ာက္သြားမည္ ျဖစ္ျပီး သူကေတာ့ သူ႕ပါတနာမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ တစ္ျခား ဟိုုတယ္ရွိ ခန္းမတစ္ခုုသိုု႕ တကၠစီငွားျပီး သြားရမည္ ျဖစ္သည္။

*****

ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ သူက မနက္ေစာေစာထျပီး စားေသာက္ခန္းထဲမွာ မနက္စာစားရင္း သူမ လာသည္အထိ ေစာင့္ေနမိသည္။ ဒီေန႕ေတာ့ သူမက ခရမ္းရင့္ေရာင္ ေဘာင္းဘီရွည္ အက်ပ္ႏွင့္ ခရမ္းႏွင့္ အျပာေရာင္ ရွပ္အက်ႌအကြက္ကိုု ဝတ္ထားသည္။ ၾကိဳးရွည္ရွည္ အိတ္ၾကီးတစ္လံုုးကိုု လြယ္ထားသည္။ သူမက စားစရာဗန္းေလး ကိုုင္လာစဥ္ သူက သူ႕စားပြဲသိုု႕ ေခၚလိုုက္ေတာ့ သူမကလည္း မျငင္းမဆန္ လိုုက္လာသည္။ သူေရာ သူမပါ ေကာ္ဖီ မယူရေသးသျဖင့္ သူက သူ သြားယူေပးမည္ဟုု ေျပာေတာ့ သူမက Thanks ဟုု အျပံဳးတစ္စႏွင့္ ဆိုုသည္။ “ႏိုု႕ထည့္မွာလား” ဟုု သူက ေမးေတာ့ “ဟုုတ္ ထည့္မွာ” ဟုု ေျပာသည္။

“တစ္ခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက ဝမွာ ေၾကာက္လိုု႕ ေရွာင္ၾကတယ္ေလ” ဟုု သူက ေျပာေတာ့

“ကၽြန္မကေတာ့ အထူးတလည္ ေရွာင္မေနပါဘူး၊ ဒီမွာ ကၽြန္မ စားတာကိုု ၾကည့္ေလ” ဟုု သူမယူလာေသာ မနက္စာ အစံုုအလင္ပါသည့္ ပန္းကန္ကိုု ျပရင္း ေျပာသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေမလိုု႕ ေခၚလိုု႕ ရမလား မသိဘူး၊ နာမည္ကလည္း ရွည္ေတာ့ေလ..”

“ရပါတယ္ ၾကိဳက္သလိုု ေခၚပါ”

ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း သူမကိုု ဒီေန႕ Conference တက္ရဦးမွာလား ဘာအစီအစဥ္ရွိလဲ ေမးေတာ့ သူမက ျမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖိုု႕ အစီအစဥ္ကိုု ေျပာသည္။ သူရဲ႕ ဒီေန႕ အစီအစဥ္ကလည္း ဤအတိုုင္းပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ အတူတူသြားရေအာင္ ဟုု သူမကပင္ စတင္ေျပာသည္။

“ကၽြန္မကေလ ေျမပံုုလည္း သိပ္မၾကည့္တတ္ဘူး၊ လမ္းလည္း သိပ္မမွတ္မိတတ္ဘူး ရွင့္” ဟုု ေျပာသည္။

                                                                   

မနက္စာစားျပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား ဟိုတယ္က ေပးထားေသာ ေျမပံုုမ်ားကိုု ၾကည့္၍ ဘယ္ေနရာေတြ သြားမလဲ ဟုု တိုုင္ပင္ၾကသည္။ ထိုု႕ေနာက္ A Ma Temple သိုု႕ Bus ကားစီးျပီး အရင္ သြားသည္။ သူမႏွင့္ သူ႕မွာ တူညီေသာ ဝါသနာက ဓါတ္ပံုုရိုုက္ျခင္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူ႕မွာ Canon Mark II professional ကင္မရာ ပါလာသလိုု သူမမွာလည္း canon 70D professional ကင္မရာ ပါလာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေရာက္သမွ်ေနရာမ်ားမွာ ကင္မရာ ကိုုယ္စီႏွင့္ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုု ရိုုက္ၾကသည္။ Temple က အျပန္မွာေတာ့ ကမၻာလွည့္မ်ား စည္ကားေနသည့္ ေစ်းလမ္းမမ်ား၊ ေရွးခတ္ အၾကြင္းအက်န္ ဘုုရားရွိခိုုးေက်ာင္းေဟာင္း (Materdei) စသည့္ေနရာမ်ားသို႕ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ လည္ပတ္ၾကသည္။

သူမက နည္းပညာတကၠသိုုလ္တြင္ Ph.D (IT) တက္ေနေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမ၏ ဇာတိက အညာျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕မွ ျဖစ္ေၾကာင္း သူသိလာရသည္။ သူမမွာလည္း သူ႕လိုုပင္ အေဖ ဆံုုးပါးသြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အပ်ိဳၾကီး အစ္မတစ္ေယာက္၊ အိမ္ေထာင္သည္ အစ္ကိုုတစ္ေယာက္ႏွင့္ အစ္မတစ္ေယာက္ ရွိေၾကာင္း သူသိလာရသည္။  သူမ၏ သူ႕အေပၚ ဆက္ဆံပံုုက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိလွသည္။ သူ စပ္စုုသမွ်ကိုု ျပန္ေျဖေသာ္လည္း သူ႕ကိုုယ္ေရးကိုုယ္တာကိုု ျပန္လည္ ေမးျမန္းျခင္း မရွိပါ။ သူကသာ သူ႕မွာ အေဖ မရွိေတာ့ပဲ အေမႏွင့္ အတူေနေၾကာင္း၊ ညီတစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်ျပီး၊ ညီမ တစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္မက်ေသးပဲ သူတိုု႕ႏွင့္ အတူတူ ေနေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ျပန္ေျပာျပမိသည္။

ညဘက္တြင္ Fisherman’s Wharf မွ MGM အထိ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခရစၥမတ္နားနီး၍ ပံုုမွန္ထက္ ပိုုလွေနေသာ ေရာင္စံုုမီးေတြကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ျဖစ္ၾကသည္။ ကမ္းနားအစပ္က ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ ရုုပ္ထုုေရွ႕မွာ သူမကိုု ဓါတ္ပံုု ရိုုက္ေပးရေသးသည္။ Casino အတြင္းထဲ ဝင္ျပီး စပ္စုခ်င္ၾကေသာ္လည္း ပတ္စ္ပိုု႕စ္ကိုု ဟိုုတယ္ခန္းထဲ ထားခဲ့ေသာ သူမကိုု သူတိုု႕က ဝင္ခြင့္မျပဳ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုုေသာ္ အသက္ ၁၈ မျပည့္သူမ်ားကိုု ဝင္ခြင့္မျပဳေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူမကေတာ့ ၂၉ ႏွစ္ ျပည့္ျပီးသူ ကိုု ၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ဟုု သံသယ ရွိေနျခင္းကိုု သေဘာတက် ျဖစ္ေနေသးသည္။ သူမက သူ႕ထက္ ငါးႏွစ္တိတိ ငယ္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ပိုုင္းမွာ သူမက စာတမ္းဖတ္ပြဲတက္ျပီး ေန႕လည္စာစားျပီး ထြက္လာသည္။ သူကလည္း မနက္ပိုုင္းမွာ သူ႕ ပါတနာ၏ အိမ္ကိုု အလည္လိုုက္သြားျပီး ေန႕လည္စာ ေကၽြးသည္ကိုု စားကာ ျပန္လာသည္။ ေမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်ိန္းျပီး ပန္ဒါ ဥယ်ာဥ္သိုု႕ သြားၾကသည္။ ညဘက္ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ပဲ Fisherman’s Wharf အတြင္းမွ ခရစၥမတ္မီးမ်ားကိုု ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းကာ ခပ္ေစာေစာပင္ ဟိုုတယ္ ျပန္အိပ္ၾကသည္။

မျပန္ခင္ တစ္ေန႕မွာေတာ့ Ama နတ္ဖုုရားမ၏ ရုုပ္ထုုေတာ္ ရွိရာ ေတာင္သိုု႕ သြားၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုုး တစ္ေနကုုန္ အားေသာ္လည္း ရာသီဥတုုက သိပ္မေကာင္းသျဖင့္ ေဟာင္ေကာင္ဘက္သိုု႕ မကူးဖိုု႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ သြားရာမွ မ်က္စိလည္ျပီး မေရာက္သျဖင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ပိုုကုုန္သြားျပီးမွ တကၠစီႏွင့္ပင္ Ama Statue သိုု႕ သြားခဲ့ရသည္။ ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚသိုု႕ အခမဲ့ လိုုက္ပိုု႕ေပးေသာ ဘုုရားေက်ာင္းက ကားႏွင့္ တက္ရသည္။

ညဘက္မွာေတာ့ ညေစ်းကိုု ပတ္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ျပန္ လက္ေဆာင္မ်ား၊ လိုုခ်င္တာမ်ား ဝယ္ရင္း ခရစၥမတ္ မီးေရာင္ မ်ားေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ ခရစၥမတ္ မဟုုတ္လွ်င္ပင္ မကာအိုု ဆိုုသည္က ကက္စီႏိုုမ်ား ႏွင့္ ခ်မ္းသာေသာ ျမိဳ႕မိုု႕ ညဆိုုလွ်င္ တစ္ျမိဳ႕လံုုး မီးေရာင္စံုုမ်ားႏွင့္ ထိန္လင္းေနေသာ ျမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ညရႈခင္းက သာယာေသာ္လည္း မနက္ျဖန္ မနက္မွာ ေမႏွင့္ ခြဲရေတာ့မည္မိုု႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ခံစားေနခဲ့ရသည္။

 *****

မူလ အစီအစဥ္မ်ား အတိုုင္း သူက သူမထက္ တစ္ရက္ေစာ၍ မကာအိုုမွ ျပန္ခဲ့ရသည္။ သူမပံုုေတြ သူ႕ကင္မရာထဲမွာ မထုုတ္ရေသးတာ ပါလာေသးတာမို႕ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ပိုု႕ေပးဖိုု႕အတြက္ ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္အလွန္ gmail ေတြ ယူခဲ့ၾကသည္။ သူက တမင္သက္သက္ကိုု သူမပံုုမ်ားကိုု သူ႕ကင္မရာႏွင့္ ရိုုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ စေတြ႕ကတည္းကပင္ သူမက သူ႕အာရံုုကိုု ဖမ္းစားခဲ့သူ မဟုုတ္လား။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူမပံုုမ်ားကိုု laptop ထဲထည့္ၾကည့္ရင္း သူမကိုု သတိရေနသည္။ အေရးထဲ မာမီက သူခရီးသြားရင္း ရိုုက္သည့္ပံုုမ်ားကိုု ၾကည့္မည္ ဆိုုျပီး လာေႏွာက္ယွက္ ေနသျဖင့္ သူမ မပါေသာ ရႈခင္းပံုုမ်ားကိုု ျပရေသးသည္။

သူမ ဓာတ္ပံုုေတြကိုု mail ႏွင့္ ပိုု႕လိုုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူမကိုု facebook မွာ ရွာျပီး invite လိုုက္ေတာ့ သူမကလည္း လက္ခံသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတိုု႕ ႏွစ္ေယာက္ ညဘက္ေတြ online မွာ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။ မကာအိုုက ျပန္လာျပီးကတည္းက လူခ်င္းေတာ့ မေတြ႕ျဖစ္ၾကပါ။ သူက ရန္ကုုန္မွာ သူ႕ကုုမၺဏီ အလုပ္ေတြႏွင့္ မအားလပ္။ သူမကလည္း မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရေသာေၾကာင့္ မအားလပ္ပါ။ အျပင္မွာ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္က တကယ့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခင္မင္ခဲ့ၾကသူေတြလိုု ရင္းႏွီးလာသည္။ ညတိုုင္း မဟုုတ္ေတာင္ ႏွစ္ရက္ သံုုးရက္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဖုုန္းေျပာျဖစ္ၾကသည္။

ေမက သူ႕စိတ္ထဲမွာ ရွိလာေတာ့ ခါတိုုင္းလိုု အေပ်ာ္တြဲေသာ ေကာင္မေလးေတြကိုု မတြဲခ်င္ေတာ့ပဲ ျဖတ္လိုုက္သည္။ ျဖတ္မရသူ တစ္ေယာက္သာ က်န္သည္။ မာမီ့ သူငယ္ခ်င္း၏ သမီး သူ႕ထက္ ၁၀ ႏွစ္တိတိ ငယ္ေသာ ေကာင္မေလး မိုုးျဖဴျဖဴ။ သူကေတာ့ သူ႕ညီမေလးႏွင့္ တန္းတူ သေဘာထားျပီး ခင္မင္တာ ျဖစ္ေသာ္လည္း မာမီကေတာ့ သူႏွင့္ လက္ထပ္မည့္ သတိုု႕သမီးအေနနွင့္ သေဘာတူေနပံုုရသည္။ မိုုးျဖဴျဖဴဘက္က သေဘာထားကိုုေတာ့ သူလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ သူ႕ကိုု အစ္ကိုု တစ္ေယာက္လိုုေတာ့ ႏြဲ႕ဆိုုး ဆိုုးတတ္သည္။ သူ႕အားလပ္ရက္ကိုု ရွာၾကံလာျပီး shopping ထြက္ဖိုု႕ လိုုက္ပိုု႕ခိုုင္းတာ၊ သူ႕အိမ္က Home Theater မွာ ရုုပ္ရွင္အတူ လာၾကည့္တာမ်ိဳး လုုပ္တတ္သည္။ ညီမေလး သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ သူက ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာဖိုု႕ ခက္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမကလြဲ၍ ဘယ္သူမွ မရွိပါ။ မာမီ့အၾကံအစည္အတိုုင္း မျဖစ္ႏိုုင္ေၾကာင္းကိုုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာထားျပီးသား ျဖစ္သည္။

*****

ေမနဲ႕ စေတြ႕ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီး ေမနဲ႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်စ္ခဲ့တာ ငါးလတိတိ ရွိခဲ့ေလျပီ။ ေမ့ ေမြးေန႕မွာ သူက လူတစ္ရပ္ေလာက္ ရွိသည့္ ဝက္ဝံရုုပ္ၾကီး တစ္ရုုပ္ ပိုု႕ေပးခဲ့သလိုု သူ႕ေမြးေန႕မွာ ေမက အေကာင္းစား အမ်ိဳးသားကိုုင္ ေခါက္ပိုုက္ဆံအိတ္ကေလးကိုု သူမ ဓါတ္ပံုုေလးပါ ထည့္ျပီး ပိုု႕ေပးခဲ့သည္။ ဒီဇင္ဘာက သူ႕ဘဝအတြက္ အမွတ္တရမ်ား ျပည့္ျပီး သာယာေအးခ်မ္းေသာလ ျဖစ္သည္ဟုု သူက ထင္ခဲ့သည္။

သိပ္မၾကာေသးဘူး ဆိုုေသာ္လည္း သူ႕ဘက္ကေတာ့ တစ္ေလာကလံုုးကိုု ေၾကျငာျပီး ေမနဲ႕ လက္ထပ္ခ်င္လွျပီ။ ေမက Ph.D တက္ျပီးမွ လက္ထပ္ဖိုု႕ကိုု စဥ္းစားလိုု႕ ရမည္ လိုု႕ ဆိုုထားသည္။ ခုုေတာ့ ေမလည္း ေနာက္ သံုုး ေလး လေလာက္ဆိုု ေက်ာင္းျပီးေတာ့မည္ ဆိုုေတာ့ လက္ထပ္ဖိုု႕ကိုု စီစဥ္လိုု႕ ရျပီဟုု သူထင္သည္။ ႏွစ္ဖက္မိဘကိုု ဖြင့္ေျပာၾကဖိုု႕ ေမ့ကိုု ေျပာေတာ့ ေမကလည္း အသက္ ၃၀ အထိ အပ်ိဳၾကီး လုုပ္လာျပီးမွ အိမ္ကိုု ဖြင့္ေျပာရခက္ေနသည္ဟုု ဆိုုသည္။ ေမ့ကိုုသာ ေျပာသည္။ သူကိုုယ္တိုုင္ကလည္း မာမီ့ကိုု ေျပာဖိုု႕ရာ ေႏွာင့္ေႏွးေနရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေတာ့ ဒီပိတ္ရက္မွာ မာမီ့ကိုု ဖြင့္ေျပာျပလိုုက္ဖိုု႕ ဆံုုးျဖတ္သည္။ ေမက သူတိုု႕လိုု မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ပညာတတ္၊ ဣေျႏၵရေသာ တကၠသိုုလ္ဆရာမေလး တစ္ေယာက္မိုု႕ မာမီ သေဘာမတူစရာ မရွိလိုု႕ ထင္သည္။ ေမတိုု႕ဘက္ကလည္း သူ႕လို နာမည္ရ ကုုမၺဏီတစ္ခုုကိုု ဦးစီး လုုပ္ကိုုင္ေနသူကိုု သေဘာမတူစရာ မရွိဟုု ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု အထင္တၾကီး ေတြးထားသည္။

မာမီ့ကိုု သူ႕မွာ ခ်စ္သူ ရွိေၾကာင္း ေျပာျပလိုုက္ေတာ့ မာမီက တအံတၾသျဖစ္ျပီး မယံုုသလိုု ၾကည့္သည္။ သူ႕ကိုု ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႕မွ တစ္တြဲတြဲ ေတြ႕မေနေသာေၾကာင့္ မယံုုႏိုုင္တာ ျဖစ္မည္။ သူႏွင့္ ေမကလည္း ခ်စ္သူျဖစ္ျပီးေနာက္ ႏွစ္ခါသာ လူခ်င္း ေတြ႕ဖူးသည္။ သူက ေမရွိရာ မႏၱေလးသိုု႕ သြားေတြ႕တာက တစ္ၾကိမ္၊ ေမက ရန္ကုုန္လာဖိုု႕ ကိစၥရွိသည္ႏွင့္ သူ႕ကိုု ခ်ိန္းျပီး ေတြ႕ၾကတာက တစ္ၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္သာ ရွိေသာေၾကာင့္ မာမီ မယံုုသည္မွာ အဆိုုးမဆိုုသာ။ sms message ပိုု႕တာ၊ viber ကေန chat တာ၊ ဖုုန္းေျပာတာကေတာ့ ေန႕တိုုင္း ညတိုုင္းလိုု လုုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မာမီက မသိႏိုုင္ပါ။

“မာမီ့သားက လက္ထပ္ဖိုု႕အထိ ရည္ရြယ္တဲ့ ခ်စ္သူ ဆိုုေတာ့ ဘယ္လိုု မိန္းကေလးမ်ိဳးလည္း သိခ်င္လိုုက္တာ ကြယ္”

“မာမီ ျမင္ရင္ ခ်စ္မွာပါ၊ ေမက အရမ္းခ်စ္စရာ ေကာင္းတာ၊ ျပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေလး..”

“သား ခုုန ေျပာတာ သူက ဆရာမ လုုပ္တယ္ ဟုုတ္လား”

“ဟုုတ္တယ္ မာမီ၊ ခုုေလာေလာဆယ္ Ph.D တက္ေနတာ ျပီးေတာ့မယ္၊ ျပီးရင္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ ရမွာေလ”

ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္ခဲ့ေသာ မာမီမ်ား အထင္ၾကီးမလားလိုု႕ သူက တမင္ ထည့္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ သိုု႕ေသာ္ အံၾသစရာ ေကာင္းစြာပင္ မာမီက သေဘာက်ပံုုမရပါ။

“သားနဲ႕ လက္ထပ္ျပီးရင္ေရာ သူက အလုုပ္ဆက္လုုပ္မွာလား ကြယ့္”

“လုုပ္မွာေပါ့ ေမေမရဲ႕ သူတိုု႕ အလုုပ္က စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားရတာတဲ့၊ ေက်ာင္းျပီးလိုု႕ အလုုပ္ဆက္မလုုပ္ရင္ ပိုုက္ဆံ အမ်ားၾကီး ေလ်ာ္ရမွာေလ”

“ပိုုက္ဆံမ်ားကြယ္၊ သားမွာ ေပါသားပဲ မဟုုတ္လား၊ ဘယ္ေလာက္ မိုု႕လိုု႕လဲ ေလွ်ာ္ေပးလိုုက္ေပါ့၊ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္မွ တနယ္တေက်းမွာ အလုုပ္သြားလုုပ္ေနဦးမွာလား”

“မာမီကလည္း ဒါကေတာ့ ေနာက္မွပဲ ေဆြးေႏြးၾကည့္တာေပါ့၊ သူလည္း သူ႕အလုုပ္ကိုု ခ်က္ခ်င္းၾကီးေတာ့ ဘယ္ထြက္ခ်င္ပါ့မလဲ”

ေမက သူ႕အလုုပ္ကိုု ဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏိုုးသည္ကိုု သူသိသည္။ သူ႕စိတ္အရေတာ့ ေမ အလုုပ္မထြက္လွ်င္လည္း ဘာမွ ကိစၥ မရွိပါ။

“ေနပါဦး၊ သူ႕မိဘေတြကေကာ ဘာအလုုပ္လုုပ္သတဲ့လဲ”

“ေမ့ မိဘေတြကလည္း အစိုုးရ ဝန္ထမ္းေတြပဲ မာမီ၊ အေဖက စိုုက္ပ်ိဳးေရးဘက္က အရာရွိ၊ အေမကေတာ့ အထက္တန္းျပ ဆရာမပါ”

“ဟုုတ္လား၊ ဒါဆိုုရင္ေတာ့ အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းဘူးပဲ”

“မာမီကလည္း..”

“ဟုုတ္တယ္ေလ၊ မိုုးျဖဴျဖဴတိုု႕ အေဖ ဆိုုရင္ လုုပ္ငန္းရွင္ၾကီး၊ သားေတာင္ သူ႕ဆီက အကူအညီေတြ ယူေနရေသးတယ္ မဟုုတ္လား၊ မိုုးေလးက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး၊ သူ႕ကိုုသာ ယူရင္ ေနာက္ပိုုင္း သားပဲ ဒီလုုပ္ငန္းၾကီးေတြ ဦးစီးရမွာ၊ ခုုေတာ့ ကိုုယ့္ကိုုပဲ လာမွီခိုုမယ့္လူကိုုမ်ား ယူဖိုု႕ စဥ္းစားေနတယ္ကြယ္၊ မာမီျဖင့္ သေဘာမက်ပါဘူး၊ ပညာတတ္ျပီး ပိုုက္ဆံမရွိတဲ့ လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ မာမီ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ခ်င္ဘူး”

“မာမီကလည္း ဗ်ာ၊ သားက ေမက လြဲရင္ ဘယ္သူ႕ကိုုမွ လက္မထပ္ဘူးေနာ္”

“ေအးပါေလ၊ စဥ္းစားၾကေသးတာေပါ့”

မာမီ့သေဘာထားက သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္ေအးစရာ မဟုုတ္ခဲ့ပါ။ ေမ့ကိုုေတာင္ ဘယ္လိုု ျပန္ေျပာရမွန္းမသိ၊ အားနာစရာ ျဖစ္ေနရသည္။

*****

မာမီက သူ႕ကိုု မိုုးျဖဴျဖဴ နဲ႕ သေဘာတူခ်င္စိတ္ ရွိေၾကာင္း ေမ့ကိုု သူ ေျပာျပဖူးသည္။ ေမက တစ္ျခား မိန္းကေလးေတြလိုု အေသးအဖြဲေလးေတြကအစ သဝန္တိုတတ္၊ စိတ္ေကာက္တတ္သူ မဟုုတ္ပါ။ ေမက သူ႕ကိုု အရာရာ နားလည္ေပးသည္။ တစ္ခါတရံေတာ့ ေမက သူ႕ကိုု သူခ်စ္သေလာက္ မခ်စ္ဘူးလို႕ပင္ ထင္မိသည္။ တစ္ခါတေလ သူကပင္ သူ႕ကိုု ဂရုုမစိုုက္ဘူး ဆိုုျပီး ေမ့ကိုု စိတ္ေကာက္မိေသးသည္။ အဲလိုုက်လည္း ေမက သူ႕ကို အျမဲတမ္း ျပန္ေခ်ာ့ရွာသည္။ သိုု႕ေပမယ့္ ေမက သူ႕ကိုု လက္မထပ္ခ်င္ေသးပါ။ သူ႕ကိုုမွ မဟုုတ္။ ေမက တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ျပီး အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာ ဝန္ေလးေနေၾကာင္း သူ႕ကိုု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ဖြင့္ေျပာသည္။ ေမက အပ်ိဳၾကီး လုုပ္ဖိုု႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိခဲ့သည္။ သူႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕ျပီး ခ်စ္မိသြားသည္။ လက္ထပ္ဖိုု႕ေတာ့ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဟု ေမက ေျပာသည္။ သူကေတာ့ ေမႏွင့္ အတူတူ ေနခ်င္လွျပီ။

မာမီ့ကိုု ဒုုတိယအၾကိမ္ ေမ့အေၾကာင္း ေျပာၾကည့္ေတာ့ မာမီက သူ႕ဟာသူ ေမတိုု႕မိသားစုုအေၾကာင္းကိုု စံုုစမ္းၾကည့္ျပီး ျဖစ္ေနသည္။ ပိုုပိုုလွ်ံလွ်ံ မရွိလွေသာ အစိုုးရဝန္ထမ္း လူလတ္တန္းစား မိသားစုမိုု႕ မာမီ သေဘာမက်ဘူးဆိုုေတာ့ သူစိတ္ထဲ မေကာင္းပါ။ သိုု႕ေသာ္ သူ႕တစ္သက္လံုုး မာမီ့စိတ္တိုုင္းက် လက္ခံ ေနထိုုင္ေပးခဲ့သူမိုု႕ ခ်က္ခ်င္းၾကီးေတာ့ မာမီ့ကိုု ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႕က်င္ လြန္ဆန္ဖိုု႕ ခက္ေနျပန္သည္။

ေနာက္ဆံုုးေတာ့ သူက မာမီ့ကိုုေရာ ေမ့ကိုပါ ႏွစ္ဖက္စလံုုးကိုု နားပူနားဆာ လုုပ္ျပီး ေတြ႕ဆံုုေပးဖိုု႕ လုုပ္ႏိုုင္ခဲ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေမ လာသည့္ေန႕က သြားမၾကိဳႏိုုင္ခဲ့။ ညီမေလး ေမြးေန႕ႏွင့္ တိုုက္ေနသျဖင့္ ညီမေလးကိုု မနက္ေစာေစာ ေရႊတိဂံုုဘုုရား လိုက္ပိုု႕ေပးလိုုက္ရေသးသည္။ ေမက တြက္ကတ္တတ္သူ မဟုုတ္သျဖင့္ တကၠစီႏွင့္ သူမသူငယ္ခ်င္းေတြ အေဆာင္ကိုု သြားသည္။ ေရာက္စေန႕က ဖုုန္းပဲ ဆက္ျပီး မေတြ႕ျဖစ္ၾက။ ေနာက္တစ္ရက္မနက္ပိုုင္းက်မွ သူ႕အိမ္ကိုု ေခၚလာျပီး မာမီႏွင့္ ေတြ႕ေပးဖိုု႕ ျဖစ္သည္။ ညီမေလးကလည္း အခုုမွ သူႏွင့္ ေမ့အေၾကာင္း သိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္း မိုုးျဖဴျဖဴကိုု ျငင္းထားသည္ကိုု ဂ်ီက်ျပီး သူ႕ကိုု ေမႏွင့္ လံုုးဝ သေဘာမတူဘူး လုုပ္ေနျပန္သည္။

ေမ့ကိုု သူေခၚလာေတာ့ မာမီက ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လက္ခံစကားေျပာေပး၍ ေတာ္ပါေသးသည္။ သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတာ ပံုုမွန္ အဆင္ေျပေနပံုုရေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေမ့ကိုု စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေအာင္ မာမီ တစ္ခုုခုု ေျပာလိုုက္မွာ စိုုးရိမ္ေနသည္။ ရုုပ္ရွင္ေတြ ဝတၱဳေတြ ထဲကလိုု သူ႕ကိုု တစ္ေနရာ ပထုုတ္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္အလွန္ စိတ္ထဲရွိတာေတြ ေျပာလိုုက္ၾကမွာလည္း စိုုးရိမ္ေနသည္။ ေမက မရင္းႏွီးသူေတြႏွင့္ဆိုု စကားနည္းတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မာမီ့စိတ္ထဲ ေအးစက္ျပီး မေဖာ္ေရြသူလိုု႕ ထင္သြားမွာလည္း သူက ၾကားထဲက စိုုးရိမ္ေနရျပန္သည္။

“သမီးက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ေဒါက္တာဘြဲ႕ေတာင္ ယူေတာ့မွာဆိုု ေတာ္လိုုက္တာကြယ္၊ အန္တီတိုု႕က ပညာေရးမွာ ပါရမီ မပါလိုု႕ ဘြဲ႕ေတာင္ မရခဲ့ရေတာ့ ပညာေရးမွာ ေတာ္တဲ့သူေတြကိုု တကယ္ ခ်ီးက်ဴးတာ”

ေမကေတာ့ “ဟုုတ္” ဆိုုျပီး ျပံဳးေနသည္။

“ေက်ာင္းျပီး သြားရင္ေရာ မႏၱေလးမွာပဲ ေနရမွာလားကြယ့္”

“ဟုုတ္ကဲ့၊ သမီးအလုုပ္က မႏၱေလးမွာ ဆိုုေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ဆက္လုပ္ရမယ္ ထင္တာပဲ၊ ဒီထက္ ေဝးတဲ့ေနရာ မေျပာင္းရဖိုု႕ေတာ့ ဆုုေတာင္းေနရတာပဲ”

“အခုု သမီးက ဘာရာထူး..၊ အေဆာင္မွာေနတာဆိုုေတာ့ ကိုုယ့္လခနဲ႕ ကိုုယ္ေရာ ေလာက္ရဲ႕လားကြယ့္၊ အိမ္ကိုုေရာ ျပန္ေထာက္ႏိုုင္ရဲ႕လား..”

“လက္ေထာက္ကထိကပါ အန္တီ၊ အခုုက ေက်ာင္းလည္း တက္ေနရတုုန္းဆိုုေတာ့ စာအုုပ္ဝယ္ရတာ ဘာညာ၊ တစ္ျခား လိုုအပ္တာေတြလည္း ရွိေတာ့ အိမ္ကိုုေတာ့ ျပန္မေပးႏိုုင္ပါဘူး အန္တီ၊ ကိုုယ့္ဟာနဲ႕ကိုုယ္ေတာင္ မနည္းေလာက္ေအာင္ သံုုးရတာ ဆိုုပါေတာ့၊ သမီးအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာတိုု႕ ပရင္တာတိုု႕ေတာင္ အိမ္က ဝယ္ေပးရတာေပါ့ အန္တီရယ္”

“ေၾသာ္ ေၾသာ္.. အိမ္ေထာင္က်ျပီး ကေလးေတြ ဘာေတြ ရလာရင္ေရာ သမီးအလုုပ္နဲ႕ဆိုု အဆင္ေျပပါ့မလားကြယ္…”

“ဒါကေတာ့ သမီးလည္း ေလာေလာဆည္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳဖိုု႕လည္း ေသခ်ာ မစဥ္းစားရေသးေတာ့ မသိေသးပါဘူး အန္တီ”

“ေအးေပါ့ေလ.. ေနာက္မွပဲ စဥ္းစားေပါ့… အခုုေတာ့ ထမင္းစားၾကရေအာင္ကြယ္၊ သမီးလာမယ္ ဆိုုေတာ့ အန္တီ ကိုုယ္တိုုင္ မီးဖိုုေခ်ာင္ ဝင္ျပီး ခ်က္ထားတာကြယ့္၊ အခါတိုုင္းေတာ့ ေန႕တိုုင္းမဝင္ပါဘူး အေဒၚၾကီး လုုပ္ဖိုု႕ကိုု ဟင္း စီစဥ္ေပးတာပဲ ရွိတယ္”

“ဟုုတ္ အန္တီ၊ သမီးက ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားပါတယ္.. အန္တီ အလုုပ္ရႈပ္သြားျပီ”

“အန္တီ့ သားကေတာ့ ဂ်ီးမ်ားတယ္ကြယ့္ အမယ္ေလး၊ ဒီအိမ္မွာ ေန႕တိုုင္း သူ႕အၾကိဳက္ပဲ လိုုက္ျပီး ခ်က္ေပးေနရတာ”

ထမင္း အတူစားၾကျပီးေတာ့ ေမ့ကိုု သူ အေဆာင္ျပန္ပိုု႕ေပးသည္။ ညီမေလးကေတာ့ သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ေမြးေန႕ ေကၽြးရမည္ ဆိုုျပီး ထမင္း ျပန္လာမစားပါ။

သူ႕အေနႏွင့္ မာမီက ေမ့အေပၚ ဆက္ဆံတာ သိပ္မဆိုုးသည့္ျပင္ ေမကလည္း မာမီအေပၚ အဆင္ေျပေျပ ျပန္ေျပာလာသည့္ အတြက္ အေျခအေနမဆိုုးဟုု ထင္ေသာ္လည္း ေမ့အျမင္ကမူ တစ္မ်ိဳးပါေပ။ မာမီက သူမကိုု သေဘာမက်သည္ကိုု ခံစားမိသည္ဟုု ဆိုုသည္။

“ေမကေတာ့ လက္ထပ္ဖိုု႕ စိတ္ကူး ရွိေသးတာ မဟုုတ္ဘူး.. ကိုုႏိုုင္က လက္ထပ္ခ်င္တယ္ ဆိုုလိုု႕ စဥ္းစားေပးတာ၊ အလုုပ္ကေတာ့ လံုုးဝ မထြက္ႏိုုင္ဘူး ေနာ္၊ အိမ္ေထာင္သည္ေတြလည္း ဒီလိုုပဲ အလုုပ္လုုပ္ေနၾကတာပဲကိုု ”

“အင္းပါကြာ၊ ေမ့ကိုု အလုုပ္မထြက္ခိုုင္းပါဘူး၊ ေမ့ကိုု မခြဲနိုုင္္လိုု႕.. ေမ့ကိုု ပိုုင္ဆိုုင္ခ်င္လိုု႕ လက္ထပ္ၾကမယ္လိုု႕ ေျပာတာ၊ ေမ့ စိတ္တိုုင္းက် လုုပ္ပါ”

“ဒါေပမယ့္ ကိုုႏိုုင့္ မာမီက ေမ့ကိုု အလုုပ္မလုုပ္ေစခ်င္တဲ့ ပံုုစံပဲ၊ ေမ့ လခေလး ႏွစ္ပဲ တစ္ျပားနဲ႕ လုုပ္မေနနဲ႕ လိုု႕ ေျပာင္ မေျပာရံုုတမယ္ပဲ၊ လခ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရရ ေမ့အလုုပ္ကိုု ေမခ်စ္တယ္၊ ေမ သင္ထားတဲ့ ပညာေတြကိုု မီးဖိုုေခ်ာင္ထဲမွာပဲ ထားဖိုု႕ေတာ့ မျဖစ္ႏိုုင္ဘူး”

“ဟုုတ္ပါျပီကြာ၊ မာမီ့ကိုု ကိုုယ္ နားလည္ေအာင္ ေျပာပါ့မယ္”

“ေနာက္ျပီးေတာ့ ေမက မီးဖိုုေခ်ာင္ ကိစၥ သိပ္စိတ္ဝင္စားမဟုုတ္ဘူး၊ ဘာဟင္းမွလည္း သိပ္ေကာင္းေကာင္း မခ်က္တတ္ဘူးေနာ္၊ ေမ့ တစ္ေယာက္စာ အတြက္ဆိုု ေမက ျဖစ္သလိုု ဟင္းေတြပဲ ခ်က္စားတာ၊ သူ႕သားက ဂ်ီးမ်ားတယ္ တဲ့ ၾကိဳေျပာထားတာ၊ ေမ့ကိုု ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္ေကၽြးရမယ္ ဆိုုတဲ့ သေဘာေပါ့၊ မခ်က္ႏိုုင္ပါဘူး၊ ေမ ခ်က္တတ္သလိုုပဲ ခ်က္မွာေပါ့၊ ဟြန္းး ၾကိဳေျပာထားတာေနာ္..”

“ရပါတယ္ကြာ၊ မိန္းမယူတာက ခ်စ္လိုု႕ ယူတာပဲကြာ၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားရဖိုု႕ေတာ့ကြာ စားဖိုုမွဴး ေကာင္းေကာင္းပဲ ရွာေတာ့မွာေပါ့”

“ျပီးတာပဲ.. ခက္တာက ေမက အိမ္ကိုု ဘယ္လိုု ေျပာရမွန္းကိုု မသိေသးဘူး၊ အိမ္ကေလ ေမ့ကိုု ဘယ္သူနဲ႕မွ ယူေစခ်င္တာ မဟုုတ္ဘူး၊ အပ်ိဳၾကီးပဲ လုုပ္ေစခ်င္တာ၊ ေမကလည္းေလ ဒီခ်ိန္ထိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေနခဲ့တာဆိုုေတာ့ ဒီအသက္အရြယ္က်မွ ခ်စ္သူ ရွိေနျပီ ဆိုုတာ ေျပာရခက္ေနတာ”

“ေမကလည္းကြာ.. ေျပာရမွာေပါ့.. ကိုုယ့္ကိုု မခ်စ္ဘူးလား.. နည္းနည္းေတာ့ သတၱိေမြးလိုုက္ပါ”

“အင္းပါ.. ဒါေပမယ့္ ကိုုႏိုုင္လည္း ကိုုႏိုုင့္ အိမ္ကိုု ေသခ်ာေအာင္ လုုပ္ပါဦး”

“ကိုုယ္ကေတာ့ ေမကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕ကိုုမွ မယူႏိုုင္ဘူး လိုု႕ ေျပာျပီးသား”

“ဒါနဲ႕ ကိုု႕မာမီက ေတာ္ေတာ္ အသားျဖဴတယ္ေနာ္.. ကိုုႏိုုင္နဲ႕ တစ္ျခားစီပဲ၊ ဘာ တိုုင္းရင္းသား စပ္တာလဲ”

“ကိုုယ့္မာမီက တရုုတ္ေသြးစပ္တယ္ေလ၊ မာမီ့ အေဖက တစ္ရုုတ္အစစ္၊ အေမက ရွမ္းတရုုတ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မာမီ့ အသားကျဖဴေဖြးေနတာ၊ ကိုုယ့္အေဖက တရုုတ္ေသြး နည္းနည္းေလးပဲ ပါတာဆိုုေတာ့ အသားညိဳတယ္၊ အဲေတာ့ ကိုုယ္က မာမီ့လိုု အသားမျဖဴဘူးေလ”

“ေၾသာ္.. ကိုုႏိုုင့္မွာ တရုုတ္ေသြး ငါးမူးသားေလာက္နီးနီး ပါတာေပါ့ေနာ္.. မထင္ရဘူး.. ဟိ”

အဲဒီတုုန္းကေတာ့ သူ အသားမျဖဴျခင္း အတြက္ ေမက ဟာသ လုုပ္ျခင္းကိုု ထူးထူးျခားျခား မခံစားခဲ့ရပဲ ေနာက္ပိုုင္းမွာ ေမက သူ႕ကိုု လက္မထပ္ႏိုုင္ရျခင္းထဲက အေၾကာင္းတစ္ခုု အေနႏွင့္ ျပလိမ့္မည္ဟုုလည္း မထင္ခဲ့မိပါ။ မာမီႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက သူ႕ကို မိုးျဖဴျဖဴ ႏွင့္ သေဘာတူၾကျခင္း အေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ခ်မ္းသာေသာ သေဌးသမီး ျဖစ္သည့္ျပင္ တရုတ္မကေလး ျဖစ္ေန၍ ျဖစ္သည္ကို သူကေတာ့ သတိမထားမိခဲ့ပါ။

*****

သူႏွင့္ ေမ့အေၾကာင္း ေမ့ အစ္ကိုႏွင့္ အစ္မမ်ားကေတာ့ သိရွိျပီး ျဖစ္သည္။ သေဘာလည္း တူၾကသည္။ ေမက သူမ အေမကို တီးေခါက္ၾကည့္ေတာ့ သူမကို ဘယ္သူႏွင့္မွ အိမ္ေထာင္မျပဳေစခ်င္ပံု ေပၚသည္ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာရဲေသးပဲ ျဖစ္ေနသည္။ သူကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေအာင္ သူတို႕ မဂၤလာပြဲကို ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ မွာ လုပ္ခ်င္သည္။ မာမီက သိပ္သေဘာမတူခ်င္ ျဖစ္ေနသည္ ဆိုေသာ္လည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္တာမ်ိဳး မလုပ္သျဖင့္ သူကေတာ့ ေမႏွင့္ လက္ထပ္ဖို႕ကို အျမန္ဆံုး စီစဥ္ခ်င္သည္။ ၾကားထဲမွာ တစ္လေက်ာ္သာ ျခားသျဖင့္ ေမက ျမန္လြန္းသည္၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုျပီး သူ႕ကို ေျပာေသးေသာ္လည္း သူမအေမကို တစ္ပတ္အတြင္း ရေအာင္ ေျပာၾကည့္မည္ဟု သူ႕ကို ကတိေပးထားသည္။ မာမီက သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေမ့ကို အတင္းအက်ပ္ မကန္႕ကြက္ေသာ္လည္း မိုးျဖဴျဖဴႏွင့္ေတာ့ ခုထိ သေဘာတူေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို နီးစပ္ေအာင္လည္း နည္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ ၾကံစည္ေနဆဲျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူႏွင့္ မာမီတို႕ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ကိစၥတစ္ခုက ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူ႕ထက္ ၁၀ႏွစ္ တိတိ ငယ္ေသာ သူအခ်စ္ဆံုး ညီမေလးက ခိုးရာ လိုက္ေျပးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕ စိတ္ထဲ ငယ္ေသးသည္ဟု ထင္ေနေသာ ညီမေလးက ခုလို လုပ္သြားေသာအခါ သူ႕ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ မာမီဆို ပိုဆိုးေတာ့မည္။ ေကာင္ေလးက ညီမေလးလိုပင္ ရိုးရိုးဘြဲ႕ တစ္ဘြဲ႕ ရျပီးေသာ္လည္း အလုပ္အကိုင္ တည္တည္တံ့တံ့ မရွိပဲ အဆိုေတာ္ေယာင္ေယာင္၊ ေတးေရးေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ သူတို႕ ၾကိဳက္ေနသည္ကို သူနည္းနည္းေလးမွ မရိပ္မိခဲ့ပါ။ သူတို႕ကလည္း လူခ်င္းေတြ႕သည္ထက္ သူႏွင့္ေမ့ လိုပင္ ဖုန္းေျပာလိုက္ online chat လိုက္ လုပ္တာမ်ားပုံရသည္။ ေကာင္ေလး မိဘေတြက နယ္မွာ စတိုးဆိုင္ၾကီး ဖြင့္ထားသျဖင့္ အေျခအေန သိပ္မဆိုးေသာ္လည္း ေမာင္ႏွမက ေျခာက္ေယာက္ ရွိသည္။

ေကာင္ေလး မိဘေတြက ညီမေလးကို ျပန္လာအပ္ေသာ္လည္း မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္မေပးႏိုင္ဟုဆိုသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အေျခအေနျဖစ္သျဖင့္ မာမီက သူ႕သမီးကို သူ႕ဘာသူပင္ မဂၤလာပြဲ လုပ္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရသည္။ ျပန္လာအပ္သည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ ညီမေလးတို႕  လင္မယားကို အိမ္ေပၚမွာ ေခၚတင္ထားခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာက အလုပ္မရွိ၊ ေနစရာကလည္း မရွိ။ ညီမေလး ဆိုတာကလည္း တစ္သက္လံုး အိမ္မွာ လိုတရ ေနလာသူျဖစ္ေတာ့ ဘဝအေၾကာင္း ဘာမွ သိသူလည္း မဟုတ္ေပ။ မာမီက သူ႕သမီးကို ပစ္မထားႏိုင္သလို သူကလည္း သူ႕ညီမေလးကို ပစ္မထားႏိုင္ပါ။

သူ လက္ထပ္ဖို႕  ရည္ရြယ္ထားေသာ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ညီမေလးတို႕ မဂၤလာပြဲ က်င္းပသည္။ ေမ့ကို ဖိတ္ေသာ္လည္း ေမက ခြင့္ယူ၍ မရသျဖင့္ မလာႏိုင္ပါ။ သူတို႕ အတြက္ကိုေတာ့ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေသးပဲ ျဖစ္ရသည္။ မာမီကလည္း တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္မဂၤလာ မလုပ္ေကာင္း ဘာညာ ေျပာျပီး သူ႕ မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ပံု ျပေနသည္။ သူ႕ဘက္ကလည္း ဘာမွ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါ။ မာမီက သူ႔ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္တည္းမွာ တစ္ေယာက္က သူစိတ္တိုင္းမက်သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားျပီးေနာက္ က်န္ေသာ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သူ စိတ္တိုင္းက်သူႏွင့္သာ ျပဳေစလိုသည္ဟု သူ႕ကို ေျပာသည္။ သူကေတာ့ မာမီ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ဆင္းရဲ ေနတုန္းမို႕  ဘာမွ အျပင္းအထန္ မျငင္းေသးပဲ ေနေနျခင္းျဖစ္သည္။

ေမႏွင့္ သူလည္း အရင္ေလာက္ ဖုန္းမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္မ်ား ေနၾကတာလည္း ပါသည္။ သူကလည္း ညီမေလး ကိစၥႏွင့္ စိတ္ရႈပ္၊ ေမကလည္း သူ႕  Thesis ျပီးကာနီးမို႕  စိတ္ရႈပ္ႏွင့္ အပိုေတြ မေျပာခ်င္ၾကေတာ့တာလည္း ပါသည္။ သူက မဆက္ျဖစ္သည့္အခ်ိန္မွာ မာမီက ေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္သည္ ဆိုေတာ့ သူနည္းနည္း အံ့ၾသသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ မာမီ့ အၾကံအစည္ကို သိရသည္။ မာမီက ေမ့ကို မိုးျဖဴျဖဴ အေၾကာင္းေျပာသည္ ဆို၏။ သူက ေမ့ကို မိုးျဖဴျဖဴ အေၾကာင္း ေျပာျပမထားသည္မွာ ဘာေၾကာင့္မွေတာ့ မဟုတ္။ မိုးျဖဴျဖဴကို သူက သူ႕ညီမေလးႏွင့္ အတူတူ ညီမေလးလိုပင္ သေဘာထားတာမို႔၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေျပာင္းလာႏိုင္စရာ မရွိတာမို႕  ေမ့စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္မွာ စိုးျပီး မေျပာျဖစ္ေတာ့တာပင္။ ခုလို မာမီက ေျပာေတာ့ ေမ့စိတ္ထဲ ဘယ္လိုေနမည္လဲ။ မာမီက ေမ့ကို သူသေဘာက်ေသာ ေခၽြးမ ရွိပါလွ်က္ ေမ့ကို သေဘာတူေပးရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေမကလည္း သူ႕အလိုအတိုင္း လက္ထပ္ျပီးလွ်င္ အလုပ္ကထြက္သင့္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္ ဆို၏။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္မွ လက္ထပ္ၾကျပီး ရန္ကုန္အိမ္မွာပင္ အားလံုး စုေပါင္းေနၾကဖို႕  ေမ့ကို မာမီက ေျပာခဲ့သည္။

စိတ္မေကာက္တတ္ေသာ ေမက သူ႕ကို ဘာမွ မရစ္ေသာ္လည္း မိုးျဖဴျဖဴႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ခုသြားပံု ရသည္။ မာမီ့ကိုေတာ့ အလုိက္သင့္ေျပာခဲ့သည္ ဆိုျပီး ေမက သူ႕ကိုေတာ့ လက္ထပ္ျပီးလွ်င္လည္း လံုးဝ အလုပ္မထြက္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္း၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ညီမေလးတို႕ လင္မယားလည္း ရွိေနေသာ ေယာကၡမအိမ္မွာလည္း လိုက္မေနခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူကလည္း ေမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း သပ္သပ္ေနဖို႕  အစကတည္းက စိတ္ကူးထားသူ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေမက အလုပ္မထြက္လွ်င္ သူႏွင့္ အျမဲတမ္း အတူမေနႏိုင္ပဲ မာမီတို႕ အိမ္မွာ ေနသည္က ပိုအဆင္ေျပမလား ဟုေတာ့ ေတြးမိသည္။

*****

ေမလထဲမွာ မာမီ ေမြးေန႕  လုပ္ေတာ့ ေမ ေရာက္လာေသးသည္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မဟုတ္ပဲ မာမီ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ သူတို႕ေမာင္ႏွမ၏ အရင္းႏွီးဆံုးသူမ်ားသာ ဖိတ္ျပီး ပြဲလုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ေခါက္မွာ ညီမေလးတို႕ လင္မယားေရာ၊ မာမီ့ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြ၊ သူ႕ ေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲေတြႏွင့္ပါ ေမ့ကို မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ေမ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ဟန္ တူသည္။ သူတို႕မိသားစုကသာ ေမြးခ်င္းနည္းေသာ္လည္း မာမီ့မွာ ေမာင္ႏွမ ကိုးေယာက္ထဲက ရန္ကုန္ ဝန္းက်င္မွာ လက္ရွိ ေနေနေသာ ေလးေယာက္ရဲ႕ မိသားစုကပင္ မ်ားလွသည္။ သူတုိ႕ ျခံက်ယ္ၾကီး တစ္ျခံလံုးမွာ အမ်ိဳးေတြႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။

မာမီက ေမ ေပးေသာ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ကို ယူျပီး ေဘးခ်ထားရာမွ ျပန္မၾကည့္ေတာ့သည္ကို သူက ၾကားထဲက ေမ့ကို အားနာေနေသးသည္။ (ေမေပးသည္က ျပင္ဦးလြင္ အေႏြးထည္အေကာင္းစား တစ္ထည္ျဖစ္သည္ကို ေနာက္မွ သိရသည္။ မာမီက တံုးသည္၊ မၾကိဳက္ ဆိုျပီး အိမ္က အေဒၚၾကီးကို ေပးလိုက္သည္ကို ေမ ျပန္မသိ၍သာ ေတာ္ေသးသည္။) မိုးျဖဴျဖဴေပးေသာ ကိုရီးယားျဖစ္ ရင္ထိုးၾကီးကိုေတာ့ ေမြးေန႕မွာကတည္းက ထုတ္၍ ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားခဲ့သည္ကိုလည္း သူက ဘာမွန္းမသိ မေက်နပ္ခဲ့ပါ။

သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုးက ေမ့ကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံခဲ့သည္ ဆိုရမည္။ ေမ့ကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစမည့္ လခအေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း စပ္စုၾကသည္က လြဲ၍ေပါ့ေလ။ မိုးျဖဴျဖဴက မာမီ့ေဘးမွာ ကပ္ခၽြဲေနတာကို ေမ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ဘူး ဆိုလွ်င္ေပါ့ေလ။ ေမ့ဘက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို သူမစရိုက္ႏွင့္ ဆန္႕က်င္၍ အားလံုးကို ေဖာ္ေရႊစြာ ဆက္ဆံေပးခဲ့တာ သူသိပါသည္။ ထိုေန႕က ပြဲျပီးကာနီးမွ ေမ့ကို သူ ျပန္ပို႕ေပးလိုက္သည္။ ေမျပန္ကာနီးမွာ မာမီက “ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ လာလည္ေနာ္ သမီး၊ ဘာမွ အားနာစရာမလိုဘူး၊ ေနာက္ဆို သမီးအိမ္ ျဖစ္မွာပဲေလ၊ အိမ္ဆိုတာ ေမာင္ႏွမေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြ အတူတူေနၾကမွ စည္ကားတာေပါ့ သမီးရဲ႕” ဟု နႈတ္ဆက္သည္။ ေမကေတာ့ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ ပ်က္သြားသည္ဟု သူ႕စိတ္ထဲ ထင္လိုက္သည္။

ေနာက္ေန႕ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေမက သူ႕အမ်ိဳးေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာမွ မေျပာေသာ္လည္း ညီမေလး အမ်ိဳးသားကို ၾကည့္မရေၾကာင္းသာ သူ႕ကို အတင္းေျပာသည္။ ေမ့ကို စကားေတြ လာေျပာျပီး ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းေၾကာင္း၊ ဖုန္းဆက္မည္ဟု ေျပာေၾကာင္း၊ အဲဒါ သူေျပာစရာ ဘာအေၾကာင္းရွိသလဲ ဟု ေမက ဆိုသည္။ သူကေတာ့ ညီမေလးက ေမ့ကို ဆက္သြယ္ခ်င္၍ ေတာင္းတာ ျဖစ္မည္ဟု ေျဖျပီး ေျပာလိုက္ရေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ေယာက္ဖအေၾကာင္း သူလည္း ရိပ္မိသည္ပင္။

“လက္ထပ္ျပီးရင္ ကိုႏိုင့္ မာမီ ေျပာသလို အတူတူ ေနမွာလား၊ ေမကေတာ့ အိမ္ခြဲေနခ်င္တယ္ သိလား၊ ရုပ္ရွင္ထဲက ကိုရီးယားေခၽြးမေတြ၊ တရုတ္ေခၽြးမေတြ ၾကည့္ျပီး ေၾကာက္လြန္းလို႕ပါ”

“မာမီက ေမထင္သလို မဆိုးပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လည္း ေမ့လိုပဲ သီးသန္႕ ေနခ်င္ပါတယ္၊ လက္ထပ္ျပီးရင္ ေမက အလုပ္ထြက္ျပီး ကိုယ္နဲ႕ အျမဲတမ္း ေနေတာ့မွာလား၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေမျပန္သြားရင္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အဲဒီအိမ္မွာ ဘယ္လို ေနရမလဲ ေမရဲ႕”

ေမက ခဏေတာ့ ျငိမ္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ

“ကိုႏိုင္လည္း တကယ္ေတာ့ ေမ့ကို အလုပ္ထြက္ေစခ်င္တာပဲလား”

“ဒါကေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ေမ့ကို အျမဲရွိေစခ်င္လို႕ လက္ထပ္မွာပဲေလ၊ အေဝးမွာ သြားမေနရဘူးဆိုရင္ ၾကိဳက္တာေပါ့ ေမရဲ႕”

“ေမ ရန္ကုန္ေျပာင္းရေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့မယ္ ကိုႏိုင္ရယ္၊ အလုပ္ေတာ့ မထြက္ခ်င္ဘူး၊ အလုပ္မရွိပဲ အိမ္မႈကိစၥလုပ္၊ ကေလးထိန္း လုပ္ေနတဲ့ မိန္းမေတြရဲ႕ ဘဝကို အရမ္းမုန္းတာ ”

“အင္းပါ၊ ကိုယ္ကေတာ့ ေမ့သေဘာပါ”

အဲဒီညကေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အေတာ္ၾကာၾကာ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ေန႕ေတြက်ေတာ ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားျပန္သည္။ သူကလည္း အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းျပီး ေစာေစာအိပ္သြားတာ မ်ားသည္။ ေမကလည္း သူ႕ကို ဖုန္းစ မဆက္သည္မွာ ၾကာျပီ။ အဲသည္လိုႏွင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရး ေအးစက္သြားမည္ဟု သူကမထင္ခဲ့ပါ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေမ အျမဲ ရွိေနသလို ေမ့စိတ္ထဲမွာလည္း သူ ရွိေနလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။

*****

“ေမ လက္မထပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေမ အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာ ေၾကာက္လာတယ္၊ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ၊ အိမ္ေထာင္သည္တာဝန္ေတြ ေမ လုပ္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး၊ ဒီအသက္အရြယ္အထိေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ျပီးမွ အပူမရွာခ်င္ေတာ့ဘူး တကယ္၊ ေမ့ကို သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ သေဘာထားပါေတာ့”

ေမက ေျပာလာေသာအခါ သူ႕စိတ္ထဲ အေလးအနက္ရယ္လို႕ မထားမိေသးပါ။ ေမက ဟိုအရင္ ခ်စ္ခြင့္ပန္စဥ္ကပင္ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳး ဆန္ဆန္ စကားေတြ ေျပာဖူးျပီးသားမို႕  တကယ္တမ္း ျပတ္ျပတ္သားသားၾကီး ျဖစ္သြားမည္ မထင္ေသးပါ။

“ေမကလည္းကြာ ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ၊ ကို႕ကို မခ်စ္ဘူးလား၊ ကိုယ္ကေတာ့ ေမ့ကို အရမ္းခ်စ္တာ၊ ခ်စ္သူပါ ဆိုမွ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းလို ျပန္ေနလို႕ ရမလဲကြာ ခက္တာပဲ၊ မရဘူး ကိုယ့္ခ်စ္သူက ေမပဲ”

“ေမ ေနာက္ႏွစ္ ဧပရယ္မွာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႏွစ္ႏွစ္ သုေတသန သြားလုပ္ဖို႕ ရွိတယ္ ကိုႏိုင္၊ ေမ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ သြားခ်င္တယ္၊ ကိုႏိုင့္ကိုလည္း မေစာင့္ေစခ်င္ဘူး၊ ကိုႏိုင့္မာမီ သိရင္လည္း ဘယ္လိုမွ သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး”

သူကေတာ့ ေမ့ကို မသြားေစခ်င္ပါ။ အျမဲတမ္း အတူတူ ေနခ်င္ပါသည္ ဆိုမွ ႏွစ္ႏွစ္ထပ္ခဲြရမည္ ဆိုေတာ့…။ သို႕ေပမယ့္ ေမ စိတ္ဆိုးသြားမွာ စိုးလို႕ အဲလိုေတာ့ မေျပာပါ။

“သြားေပါ့ ေမရဲ႕  လက္ထပ္ျပီးမွ သြားလည္း ရတာပဲေလ”

 “အဲဒီ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ျခား အေၾကာင္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ၊ ေမ ေသခ်ာ စဥ္းစားခဲ့ျပီးျပီ”

“ေမ့ အေမက သေဘာမတူလို႕လား”

“ေမေမ့ကို အရိပ္အျမြက္ ေျပာေတာ့ အရမ္းၾကီး မတားပါဘူး၊ သင့္ေတာ္တဲ့သူဆို လက္ထပ္ေပါ့တဲ့၊ ေမေမက ကိုႏိုင္ တစ္ရုတ္ေသြး စပ္တာကို သိပ္မၾကိဳက္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မေျပာပါဘူး၊ ေမက ေမ့ဘာသာ တစ္ျခားဟာေတြ အကုန္ ေလွ်ာက္စဥ္းစားတာပါ”

“ဘာေတြ စဥ္းစားတာလဲ ေမ၊ မာမီက အလုပ္ထြက္ခိုင္းမွာ စိုးလို႕လား၊ အိမ္မွာ အတူေခၚေနမွာ စိုးလို႕လား၊ တစ္ခုခ်င္းေျပာ၊ ကိုယ္ေျဖရွင္းမယ္”

“မေျပာခ်င္ဘူး၊ ေမ စိတ္မပါေတာ့တာပါ၊ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေတာ့တာ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုႏိုင္”

“ေမ အသစ္ေတြ႕ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”

“မဟုတ္တာ၊ ေတာ္ပါျပီ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ကို စိတ္ေတြ ရႈပ္ရလြန္းလို႕ ထပ္လည္း မထားခ်င္ပါဘူး၊ ေတြ႕လည္း မေတြ႕ပါဘူး၊ ေနာက္ဆို ဖုန္းေတြလည္း သိပ္မဆက္ပါနဲ႕ေတာ့၊ သာမန္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ေနၾကရေအာင္ပါေနာ္”

“ေမ တကယ္ ေနႏိုင္တယ္ေပါ့”

“ေနႏိုင္ပါတယ္၊ ေနႏိုင္ေအာင္ ေနမွာေပါ့”

ေမက တကယ္ ေနႏိုင္ပါသည္။ သူ႕ကို တကယ္ကို message လည္းမပို႕။ ဖုန္းလည္း စမဆက္ေတာ့ပါ။ မေနႏိုင္သည့္သူက ဆက္ရင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာပါသည္။ ခါတိုင္း ခ်စ္သူေတြလို ”အရမ္းခ်စ္တာပဲ” ဘာညာ ေတြကိုေတာ့ မေျပာရ ဟု ေမက တားျမစ္ထားသည္။ ရက္ဆက္ ဖုန္းဆက္မိလွ်င္လည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုျပျပီး ခ်က္ခ်င္း ခ်သြားသည္။ ေမက တကယ္ပင္ သူ႕ကို သံေယာဇဥ္ျဖတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနေလျပီ။

အဲဒီလိုႏွင့္ သူလည္း ေမ့ဆီက ေအးစက္စက္ စကားသံေတြ မၾကားခ်င္တာႏွင့္ပင္ ဖုန္းသိပ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့။ လူခ်င္း ခ်ိန္းေတြ႕ဖို႕ေတာ့ အေဝးၾကီး ေဝးသြားေလျပီ။ ေမ့ကို အရင္က သူနားလည္သည္ ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ခုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ခ်စ္သူ ရွိလွ်က္ႏွင့္ အပ်ိဳၾကီးပဲ လုပ္ေတာ့မည္ ဆိုသည္က ဘာသေဘာလည္း နားမလည္ႏိုင္ပါ။ တရားေပါက္လို႕ သီလရွင္ ဝတ္သြားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေျဖသာေသးသည္။ အခုေတာ့ ေမ့ကို သူနားမလည္ႏိုင္သလို သူ႕ဘက္ ျပန္ပါလာေအာင္ နားခ်လို႕လည္း မရႏိုင္ေတာ့ပါ။

ေနာက္ေတာ့ ေမက ဖုန္းနံပါတ္ေျပာင္းသြားသည္။ သူ႕ကို ဖုန္းနံပါတ္ အသစ္ ျပန္မေပးပါ။ ေမ့အစ္မဆီက သူသိရေသာ္လည္း ေမ မေပးလိုေသာ ဖုန္းမို႕ သိပ္မဆက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ေမ့ေမြးေန႕မွာေတာ့ ေမ့ ဖုန္းနံပါတ္ အသစ္ဆီ ေမြးေန႕ဆုေတာင္း sms ေတာ့ ပို႕လိုက္ေသးသည္။ ေမက “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဆိုတာေတာ့ ျပန္သည္။ သူလည္း ေမ့ဆီ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ပို႕မေပးျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူ႕ေမြးေန႕ ေရာက္ေတာ့ ေမက sms တစ္ေစာင္ပင္ ပို႕ေပးေဖာ္ မရပါ။

ဒီနွစ္ ဒီဇင္ဘာက သူ႕အတြက္ တကယ္ကိုပင္ ေအးစက္လြန္းလွပါသည္။ အျပင္က အေအးလိႈင္းရဲ႕ ေအးစက္မႈထက္ ေမ့ဆီက ေအးစက္မႈက သူ႕ရင္ကို ပိုျပီးအထိနာေစပါသည္။ ေမနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ဒီဇင္ဘာ၊ ေမနဲ႕ ခ်စ္ေနေသာ ဒီဇင္ဘာ ေတြလို သူ႕ ဒီဇင္ဘာက မခ်ိဳေတာ့ပါ။ ခူးယူခြင့္ ရွိမည္ ထင္ခဲ့ေသာ အဝါေရာင္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္က အခုေတာ့ သူႏွင့္ အေဝးမွာ ခူးဆြတ္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါ။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ပတ္သက္ ခ်စ္ခင္ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳေသာ အဝါေရာင္ ႏွင္းဆီ အေနႏွင့္ သူကေတာ့ အေဝးက ႏွင္းဆီကို ေငးၾကည့္ေနရေတာ့မွာပင္။

သိဂၤါေက်ာ္

29.12.2013.