သူ႕ဇက္ၾကိဳးကို
လႊတ္ေပးလိုက္ရတာ
ငါမွမဟုတ္ပါဘူး။
ဘယ္ေတာ့မွ မေသတဲ့
ပ်ံေနတဲ့ငွက္ဟာ
သူပဲေပါ့၊
မီးပံုထဲကလည္း
အနာတရနဲ႕ ခုန္ထြက္
႐ွင္သန္တတ္ေသးရဲ႕။
သစၥာမ႐ွိတဲ့
လိပ္ျပာတစ္ေကာင္
သူဟာ
ဝတ္ရည္မစားပဲ
ပြင့္ဖတ္ေျခြတတ္သူေပါ့။
သူ႕ခြာသံေတြေအာက္မွာ
႐ိုးစင္းအိပ္မက္ေၾကြက်
သူ႕ပါးစပ္က
ေသြးသံရဲရဲအာ႐ံုေတြ
ဝါးစားဆဲ။
သူ႕ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြ
ေကာင္းကင္ထဲ
ပဲ့တင္ထပ္လို႕။
တိမ္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳ
အေမွာင္ထုထဲဝင္တိုး
သက္ဆိုး႐ွည္ေနတဲ့ ျမင္း႐ိုင္း၊
ပဥၥလက္အတတ္နဲ႕
သားေကာင္ကို ညိႈ႕ယူ
အပိုင္းအစစ ျဖစ္သြားတာ
ျဖဴစင္မႈေတြေပါ့။
လွ်ိဳ႕ဝွက္တတ္တဲ့
မီးခိုးေငြ႕ေတြထဲ
သူ ကခုန္ဖို႕ၾကိဳးစားဆဲ။
ညေတြဟာ
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးထား
သူ ကဆုန္စိုင္းလိုက္ေတာ့
ၾကယ္ေတြငိုၾကေပါ့။
စိတ္ကူးထည္ေတြကို ဆုတ္ျဖဲ
တစ္ခါတစ္ေလလည္း
သူ တဟဲဟဲ ရယ္ေနတတ္၊
ေန႕လည္ေန႕ခင္းေတြတုန္းက
ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ အေၾကာင္း
ျမည္တမ္းရင္း
သူ ဟစ္ေၾကြးစဥ္မွာ
ကမၻာၾကီး တုန္ယင္သြားေပါ့။
သူ႕ေျခေထာက္ေတြကို
႐ိုက္ခ်ိဳးသိမ္းျပီး
ပံုစံခြက္ထဲ ျပန္ေနရတဲ့အခါ
ျမံဳေနတဲ့ အနာတစ္ခုလို
လိႈက္စားလို႕....။
(သိဂၤါေက်ာ္)
(႐ွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း ေလာက္က ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ စာအသစ္ မေရးႏိုင္ေသးတာနဲ႕ တင္လိုက္တာပါ။ ဘာအဓိပၸါယ္လည္းေတာ့ လာမေမးနဲ႕ေနာ္... သိေတာ့ဘူး :D)
ပံုေလးကို ဒီက ယူထားပါတယ္။
5 comments:
အင္း .. ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ၿပီး ေအာက္က စာကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ငယ္ငယ္တည္းက ကဗ်ာစပ္ ေကာင္းတယ္လို႕ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္ ...
တိမ္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳ
အေမွာင္ထုထဲဝင္တိုး
သက္ဆိုး႐ွည္ေနတဲ့ ျမင္း႐ိုင္း၊
ပဥၥလက္အတတ္နဲ႕
သားေကာင္ကို ညိႈ႕ယူ
အပိုင္းအစစ ျဖစ္သြားတာ
ျဖဴစင္မႈေတြေပါ့။
လွ်ိဳ႕ဝွက္တတ္တဲ့
မီးခိုးေငြ႕ေတြထဲ
သူ ကခုန္ဖို႕ၾကိဳးစားဆဲ။
ညေတြဟာ
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးထား
သူ ကဆုန္စိုင္းလိုက္ေတာ့
ၾကယ္ေတြငိုၾကေပါ့ ဆိုတဲ့ အပုိဒ္ ၂ ပိုဒ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ ...
ရွစ္တန္းကိုးတန္း အရြယ္ကတည္းက ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳး စပ္ႏိုင္တာကို သိပ္ကိုေလးစားမိပါတယ္ အစ္မ သိဂၤါေက်ာ္...
ငယ္ငယ္တုန္းက ေရးထားလုိ႕ေျပာလုိ႕သာ ယုံလုိက္ရတာ အင္.... အခုဆုိဘယ္ေလာက္ေရးလက္စ ရွိႏုိင္ပ... မွန္ဆရင္း ေမွ်ာ္.......
ေလးစားစြာျဖင့္
ကန
၈တန္း လက္ရာတဲ့လား။ မလြယ္ပါ့လား
အစ္မေရ...ကဗ်ာေတြ တ၀ၾကီးဖတ္သြားတယ္...။
ဖတ္လို့အရမ္းေကာင္း....:)
Post a Comment