ဒီတစ္ပတ္ပိတ္ရက္မွာ ခရီးသြားေနလို႕ စာမေရးျဖစ္တာပါ။ ဘေလာ့နဲ႕ အဆက္မျပတ္ခ်င္လို႕ နည္းနည္း ကေလးဆန္ေပမယ့္ အေတြးေလးကို သေဘာက်မိတဲ့ ငယ္ငယ္က ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္တင္လိုက္ပါဦးမယ္။
ပစ္သံခတ္သံၾကားမွာ
ျပိဳလဲသြားတဲ့
သကၠရာဇ္ေတြ
တအိအိ ျပိဳက်ေနၾက
မနက္နဲ႕ညေတြ
တစ္နာရီ၊ တစ္နာရီမွာ
ေျပာင္းေျပာင္းသြားၾကတဲ့ ဘဝေတြ…။
မနက္၊ ည …
နာရီ၊ မိနစ္ …
သကၠရာဇ္ …
အားလံုးအိုသြား
ေသဆံုးသြား
ျပီးေတာ့…
ေမြးဖြား
လည္ပတ္
ရာစုေတြ ဆက္ခဲ့…။
ခ်ိဳးျဖဴငွက္နဲ႕
အႏုျမဴရဲ႕ၾကား
ဘဝခါးခါးေတြ
မစားခ်င္ပဲ စားေနရ
ဘဝမ်ားမ်ားဟာ
မေျပာင္းခ်င္ပဲ ေျပာင္းေနရ။
မတည္မျငိမ္တဲ့
ဒီေလာကထဲ
အျမဲတမ္းမေဟာင္း
ထာဝရ႐ွင္သန္တာ …
မေသတဲ့ ကဗ်ာ။
(သိဂၤါေက်ာ္)
ပံုကို http://farm3.static.flickr.com မွ ယူထားပါတယ္။
8 comments:
ကဗ်ာေလး လာခံစားသြားတယ္ ညီမေလးေရ.. အစ္မေတာ့ ကဗ်ာဆို လံုး၀မစပ္တတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခံစားေပးတတ္တယ္။ ဒီကဗ်ာေလး တကယ္ေကာင္းတယ္..
မမ ကဗ်ာေတြက လူငယ္ဆန္တယ္... အေတြးအေခၚေတြ လတ္ဆတ္တယ္... ႀကိဳက္တယ္...
ကဗ်ာ ကေတာ့ ပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရွင္သန္ေနမွာပါပဲ....
လန္းတယ္.....
မေရ..ဟုတ္တယ္..ကဗ်ာေတြဘယ္ေတာ႕
မွမေသဘူး..........
ကဗ်ာေလးက အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ကဗ်ာဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသတဲ့ အရာတစ္ခုဆုိလဲ မမွားပါဘူးေလ။
မေသတဲ့ ကဗ်ာေလးကို လာဖတ္သြားပါတယ္။ ဆက္လက္ ရွင္သန္ပါေစ။
ကဗ်ာေလးက ေကာင္းသားပဲ...
ကေလးလည္း မဆန္ပါဘူး...
အေတြးအေခၚက တကယ္ရင့္က်က္တယ္...
းဝ)
ဒါလည္းၾကိဳက္တာပဲ....:)
Post a Comment