အဲဒီေႏြမွာ
အေနာက္ဘက္က ပန္းခင္းေတြ
ညေနခင္း ႏြမ္းလ်သလိုမ်ိဳး
ေန႕ဘက္ သြပ္တ႐ွိန္႐ွိန္
ပိတ္ေလွာင္က်ဥ္းၾကပ္
အခန္းက်ဥ္းထဲကည
အိပ္မက္ဖို႕ အခြင့္အေရး သိပ္မရပါပဲလ်က္
ေမာဟခါးခါးေတြဝါး
ေလာဘပူပူေတြ မ်ိဳေသာက္
မစၦိရိယ မီးလွ်ံေတြ တညီးညီး နဲ႕
အိပ္မက္ေတြလည္း အပူေလာင္ခဲ့။
ေနရာလည္း မ႐ွိ
ေဝဒနာလည္ မ႐ွိ
ဘလာဟင္းလင္း ရင္ခြင္နဲ႕လူ
ညပ်က္ညရဲ႕ အေမွာင္တစ္ဝက္ေအာက္
ေျပးထြက္ေလွ်ာက္ခဲ့ေလတယ္။
(ခပ္ငယ္ငယ္က ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ)
သိဂၤါေက်ာ္
10 comments:
ေႏြဆုိမွေတာ႕ ပူမွာေပါ႕ မ ေရ ဟဲဟဲ လာေနာက္သြားတယ္ေနာ္ သိလား ဂ်စ္လုိ႕ စတာ ခ်ိတ္ခ်ိဳးနဲ႕
ကဗ်ာေလးလာခံစားသြားတယ္ေနာ္ မ ေရ ပူေနရင္ အဲယားကြန္း ဖြင္႔ေနာ္ ဟီးးးး
ဘုုိင္ တာ႔တာ
အိပ္မက္ပူပူ ဆိုတဲ့အသံုးေလးက သစ္တယ္ဗ်...။
ခက္ခဲေမာပန္းေနေတြ ျဖတ္သန္းရတဲ့အခါ အိပ္စက္ခ်ိန္မွာေတာင္ အိပ္မက္ဟာ ပူပူေလာင္ေလာင္ ျဖစ္ေနမွာ..။
ျမိဳ႕လယ္ေခါင္က လူျဖစ္ရမယ္... ဟဲဟဲ
အိမ္မက္ကဘာလို႔ပူရတာလည္း
ေနာက္ကိုမပူေအာင္ေရခ်ိဳးၿပီးမွအိပ္ေနာ္
စိတ္ညစ္ေနတုန္းေရးတဲ့ကဗ်ာလား... :)
ေအာ္ ညေလးက ငယ္ငယ္ကတဲက ကဗ်ာဆရာမျဖစ္ခဲ့သကိုး.. အိမ္မက္ပူထဲက လြတ္ေျမာက္ပါေစလို႔....
ဘလာဟင္းလင္းရင္ခြင္နဲ့....ဆိုတာ
အေတာ္ခံရခက္တဲ့ ေ၀ဒနာမ်ိဳးလို့ထင္တာပဲ...။
ခပ္ငယ္ငယ္ကေရးထားတဲ့ကဗ်ာေလးကို ခပ္ေျဖးေျဖးေလးဖတ္သြားပါတယ္....:)
ေနရာလည္း မ႐ွိ
ေဝဒနာလည္ မ႐ွိ
ဘလာဟင္းလင္း ရင္ခြင္နဲ႕လူ
ညပ်က္ညရဲ႕ အေမွာင္တစ္ဝက္ေအာက္
ေျပးထြက္ေလွ်ာက္ခဲ့ေလတယ္။
ကဗ်ာေလးကိုၾကိဳက္တယ္ညီမေရ...ငယ္ငယ္တုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာဆိုေပမယ့္ သစ္လြင္မႈေတြကိုၿမင္ေနရတုန္းပါပဲ..လက္ရာကေတာ့ ေၿပာင္ေၿမာက္ပါတယ္
အိပ္မက္ေတြေတာင္အပူေလာင္သတဲ႕လား..
ေကာင္းလိုက္တဲ႕အသံုး...
ငယ္ငယ္ကကဗ်ာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိအံုးမယ္ထင္တယ္...
ေလာဘ၊ ေမာဟနဲ႕ မစၦိရိယ မီးလွ်ံေတြ ေတာက္ေလာင္ေနသမွ် အိပ္မက္ေတြလည္း ပူေလာင္ေနမယ္ဆိုတာ သိပ္ဆန္းလွတဲ့ အရာမဟုတ္ပါဘူး...
ဒါကိုျမင္တတ္ေအာင္ ေရးျပသြားတာကေတာ့ ...
ဆန္းတယ္...
Post a Comment