စာသင္ခန္းနံပါတ္ ၆၀၈

ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေဂ်းလ္ နဲ႕ ကၽြန္မ ဟာ အခန္းနံပါတ္ ၆၀၈ ရဲ႕ ေရွ႕မွာ ကစားေနတုန္း သူ႕ ဆရာမ တစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူမက ကၽြန္မ နဲ႕ ေဂ်းလ္ကို သမီးရည္းစားေတြလို႕ ထင္ျပီး မွတ္ခ်က္ခ် သြားလို႕ ကၽြန္မ ရွက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဆရာမရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာ ေၾကာက္ရြံ ထိတ္လန္႕မႈ ျပည့္သြားျပီး ကၽြန္မကို အထူးအဆန္း ျမင္ရသလို စုိက္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာလည္း မသက္မသာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမက ဆရာမမို႕ ကၽြန္မ ခံစားခ်က္ကို ဘာမွ မေျပာလိုက္ေတာ့ပါဘူး။

သူမ ထြက္သြားျပီးေတာ့ ကၽြန္မ ေဂ်းလ္ကို တစ္ခုခု ေျပာဖို႕ လွည့္လိုက္ေတာ့ သူက အရင္ ကၽြန္မကို ေျပာပါတယ္။ “ငါလည္း ဒါကို သတိထားမိပါတယ္၊ သူက အရင္က ဒီလို မထူးဆန္းပါဘူး၊ လူေတြကိုလည္း ဒီလို စိုက္မၾကည့္တတ္ဘူး”

အဲဒီည ၁၁ နာရီ ခြဲ ေလာက္မွာ ကၽြန္မဟာ အိပ္ရာ ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း မ်က္ႏွာၾကက္ ကို စိုက္ၾကည့္ ေနတုန္း အသံတစ္ခု ကို ၾကားခဲ့ပါတယ္။ “ဒီမွာ အခ်စ္ကေလး၊ ဒီကို လာပါလား”

ကၽြန္မ တကုိယ္လံုး ေအးခဲသြားျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ လိုက္ရွာေတာ့ အနီးအနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူး။ အဲဒီ အသံက ဘီဒို အနီးအနားက ထြက္ေပၚလာတယ္လို႕ ထင္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ အိပ္ရာေပၚက အျမန္ ခုန္ထျပီး ဧည့္ခန္းကို ေျပးခဲ့ပါတယ္။ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ျပီး တံခါးေပါက္ေတြ အားလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့သြားျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ ၅နာရီ ၄၀ မွာ ကၽြန္မ ႏိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္မ ကြန္ပ်ဴတာကို သံုးေနတုန္း အဲဒီ အသံကို ထပ္ၾကားရျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ အသံက ေျပာေနတာ မသဲကြဲပါဘူး။ “ မင္း..  ေသျခင္း...  ေက်ာင္း ” သူေျပာတဲ့အထဲမွာ တစ္ျခား စကားလံုးေတြလည္း ပါေပမယ့္ ကၽြန္မက ေသခ်ာ မၾကားလိုက္ပါဘူး။ အဲဒီဟာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ မူမမွန္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ အျပင္ကို ေျပးထြက္ျပီး မိဘေတြကို ေျပာခဲ့ေပမယ့္ သူတို႕က ကၽြန္မကို မယံုၾကပါဘူး။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းမသြားခင္မွာ သူတို႕နဲ႕ပဲ အတူတူ ေနေန ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕က ကၽြန္မကို ဘာမွေတာ့ မွတ္ခ်က္ မေပးၾကေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္မ ေဂ်းလ္ကို ထူးဆန္းတဲ့ ေနရာက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အဲဒီ အသံနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သူက ယံုၾကည္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့ပါတယ္။ သူက ကၽြန္မစကားကို ရယ္မပစ္တာကပဲ ကၽြန္မကို စိတ္သက္သာရာ ရေစပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူ႕ဆရာမက စာသင္ခန္း ထဲကို ဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကို သူ႕ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ဖို႕ ေျပာပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကို စာသင္ခန္း ၆၀၈ ထဲကို ေခၚသြားတာပါ။ ေရာက္ေတာ့ သူက “မင္း မေန႕ညက အသံေတြ ၾကားခဲ့သလား” လို႕ ကၽြန္မကို ေမးခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မ အံ့ၾသျပီး သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ ကၽြန္မ မေန႕ညက အသံ ၾကားတဲ့ အေၾကာင္း သူ ဘယ္လို သိခဲ့ပါသလဲ..။

“ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မကို အဲဒီလို ေမးတာလဲ” လို႕ ကၽြန္မက ေမးေတာ့

“ဘာလို႕မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပါပဲ ေမးၾကည့္တာပါ” လို႕ သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။

အဲဒီညကလည္း အသံကို ထပ္ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္ေနပါျပီ။ အဲဒီအသံကေန ႐ံုးထြက္ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ႐ူးခ်င္သလို ျဖစ္ျပီး အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာလိုက္မိပါတယ္။

“မင္း အဲဒါကို ရပ္လို႕ မရဘူးလား”

“မင္း ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တေစၦပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းဆိုးဝါးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ေပ်ာက္သြားစမ္းပါ။ ငါ့ကို လာ မေႏွာက္ယွက္နဲ႕ေတာ့”

အဲဒီညက တစ္ျခား အသံ ထပ္မၾကားေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႕က် အဲဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပျပီး ေဂ်းလ္ရဲ႕ ဆရာမကို အဲဒီ အသံအေၾကာင္း ေမးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူက သက္ျပင္းရွည္ၾကီး ခ်ျပီး  ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္လံုး ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းကို မေဆာက္ခင္က ဒီေနရာက သခ်ႌဳင္း တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ ၾကားေနတဲ့ အသံက ကၽြန္မထက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကီးတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံပါ။ ဆရာမရဲ႕ အေျပာအရ အဲဒီ မိန္းကေလးဟာ ျမိဳ႕မွာ အေခ်ာဆံုး မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ကား အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ျပီးေနာက္ သူမရဲ႕ အလွတရားေတြ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္။ မိန္းကေလးဟာ အရမ္း စိတ္ပ်က္ျပီး သူ႕ကိုယ္သူ ဓါးနဲ႕ ထိုးျပီး သတ္ေသ သြားပါတယ္။ ဆရာမ ေျပာတာေတာ့ ဒီမိန္းကေလးရဲ႕ ဝိညာဥ္ကို ပထမေန႕ မွာကတည္းက ကၽြန္မ ေနာက္မွာ ျမင္ခဲ့ျပီး သူမက ကၽြန္မ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ မ်က္ႏွာကို သူမကိုယ္ပိုင္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ရွိေနခဲ့တယ္ လို႕ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္မ ေအးစိမ့္ျပီး ၾကက္သီးထသြားပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ တစ္ျခား ကမၻာက အရာေတြကို ျမင္ေနခဲ့တာပါလား။

အဲဒါက ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား အဆံုးသတ္ပါ့မလဲ...။

Ting Ting ရဲ႕ Classroom 608 ကို ျပန္ဆိုပါတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္