ကမၻာၾကီးက ဘာလို႕ ပန္းသီးပင္ေတြနဲ႕ ျပည့္မေနရတာလဲ

 

တစ္ရက္မွာေပါ့.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပန္းသီးပင္ေတြ ၾကီးထြားလာတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး စဥ္းစားခဲ့မိပါတယ္။ အရသာ ရွိျပီး အရည္ရႊမ္းတဲ့ ပန္းသီးတစ္လံုးကို အားရပါးရ အၾကီးၾကီး ကိုက္စားေနခဲ့ရင္းနဲ႕ေပါ့။ ပါးစပ္ထဲမွာ ပန္းသီး အေစ့ တစ္ေစ့ ေတြ႕လို႕ လႊင့္ပစ္မယ္ ဆိုျပီး လက္ဝါးေပၚ ထုတ္ၾကည့္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ပန္းသီးေစ့ကို ေသခ်ာ ၾကည့္မိတယ္။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္တယ္။ အဲဒါက အနက္ဘက္ ေရာက္လုလု အညိုရင့္ေရာင္။ သူ႕ ပံုစံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖေယာင္းတိုင္ မီးေတာက္ ကို သတိသြားေစတယ္..။ အညိုရင့္ေရာင္ မီးေတာက္ကေလး တစ္ခု...။

ကၽြန္ေတာ့ လက္ဖဝါးထဲမွာ ပန္းသီးပင္ တစ္ပင္ ဆုပ္ကိုင္ ထားရတယ္လို႕ ေတြးထင္လိုက္မိတယ္။ ဒီ အေစ့ ေသးေသးကေလးကေန သူ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ပန္းသီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပးႏိုင္တဲ့ လွပတဲ့ အပင္ၾကီးတစ္ပင္ျဖစ္လာမွာေလ။ အဲဒီ ပန္းသီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာက တစ္လံုးစီ တစ္လံုးစီ မွာလည္း အေစ့ေတြ အမ်ားၾကီး ပါဦးမယ္၊ အဲဒီ အေစ့ေတြကေန ေနာက္ထပ္ ပန္းသီးပင္ အသစ္ေတြ ထပ္ေပါက္ျပီး ပန္းသီးေတြ အမ်ားၾကီး ထပ္သီးဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႕ ဒီကမၻာၾကီးက ပန္းသီးပင္ေတြနဲ႕ ျပည့္မေနရတာလဲ...။

သဘာဝရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းက အဲဒီ အေစ့ေတြထဲက နည္းနည္းေလးကိုပဲ ရွင္သန္ ၾကီးျပင္းေစလို႕ေပါ့။ အမ်ားစုက သူတို႕ ၾကီးျပင္းတဲ့ အစမွာကတည္းက ဖ်က္ဆီးခံ ခဲ့ၾကရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲကို မၾကာခဏ ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းက လူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းပါ။ အံၾသစရာ အၾကံဥာဏ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိတ္ထဲကို ေရာက္ ေရာက္ လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ  သူတို႕ ေသဆံုးကုန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အပင္ေသးေသးေလး ေပါက္လာေအာင္ကို ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ၾကဘူး။ သူတို႕ကို ကာကြယ္သင့္ေပမယ့္လည္း မကာကြယ္ခဲ့ၾကဘူး။ ေနာင္က်မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္မက္ေတြ ဘာျဖစ္သြားခဲ့တာလဲလို႕ အံၾသေနၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႕ အေကာင္အထည္ မေပၚခဲ့တာလဲ ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ပန္းသီးေစ့ေလးကို စားပြဲေပၚ တင္လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ဆီကေန ေရာင္ျပန္ထြက္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ေလး ဘယ္လို လာတယ္ဆိုတာ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ သဘာဝရဲ႕ ေသးငယ္တဲ့ အံ့ၾသမႈကေလးပါ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ပန္းသီးပင္ေတြ ၾကီးထြားလာေအာင္ အေသအခ်ာ လုပ္ေဆာင္တဲ့အခါ အၾကိမ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အေစ့တစ္ေစ့ကေန အစို႕အေညွာက္ ေပါက္လာေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရမယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လုပ္ခဲ့ဖို႕ လိုပါသလဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီးေတာ့လည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြြကေတာ့ သူ႕အလိုအေလွ်ာက္ အပင္ေပါက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းသီးပင္ တစ္ပင္ စိုက္သလိုပဲ အၾကိမ္မ်ားစြာ ၾကိဳးစားရမွာပါ။ အလုပ္ေကာင္း တစ္ခု ရဖို႕ အလုပ္ေတြ ရာနဲ႕ခ်ီ ေလွ်ာက္ရသလိုေပါ့။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာမူၾကမ္းကို လက္မခံခင္မွာ အၾကိမ္ ႏွစ္ရာေလာက္ ပို႕ခဲ့ရႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းကို မေတြ႕ခင္ လူေတြ ဒါဇင္ေပါင္း မ်ားစြာနဲ႕ ေတြ႕ဆံု ခဲ့ရႏိုင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အိပ္မက္ကို ဆက္လက္ စိုက္ပ်ိဳးေနမယ္ ဆိုရင္ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္ လာမွာပါပဲ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ သူမ်ားေတြက ခင္ဗ်ားကို ေျပာလိမ့္မယ္... ခင္ဗ်ား ကံေကာင္းလို႕ ေအာင္ျမင္လာတာပါ လို႕။ တကယ္တမ္းေတာ့ ခင္ဗ်ား မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းကေန သင္ယူ ေလ့လာျပီး ပိုေကာင္းေအာင္ ျပင္ဆင္၊ ဗဟုသုတ အသစ္ေတြနဲ႕ ထပ္ျပီး ၾကိဳးစားခဲ့လို႕ပါ။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ၾကိမ္၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္..။ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈက ခင္ဗ်ားဆီ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ပန္းသီးအေစ့ေလးကို ထပ္ျပီး ေကာက္ယူ လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဝးကို လႊင့္ပစ္မယ့္ အစား ပန္းအိုး အလြတ္ တစ္လံုး ယူလာျပီး သူ႕ကို ေျမၾကီးထဲ ထည့္ စိုက္လိုက္ပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာ အဲဒါက ဂုဏ္ယူစရာ အပင္တစ္ပင္ အျဖစ္ ၾကီးထြား ရွင္သန္လာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳးစားခဲ့ဖူး ဆိုရင္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို ဘယ္ေတာ့မွျမင္ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ေပါ့ေလ...။

(Growing Apples ကို ျပန္ဆိုပါသည္။)

သိဂၤါေက်ာ္