ေန၏ တစ္ဖက္ျခမ္း (၁)

(၁)

သုသည္ သူ႕ကို တစ္ခ်က္ စိုက္ေငးမိသြားသည္။ သူ႕ အသားအေရက တစ္ျခား ႏိုင္ငံျခားသားေတြလို နီစပ္စပ္ မဟုတ္ပဲ ျဖဴဝင္းေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုး အျပာေရာင္က သိပ္မေဖ်ာ့ပဲ မိုးျပာေရာင္လို သိသိသာသာ ျပာေနသည္။ မ်က္ခံုးထူထူ ႏွင့္ ဆံပင္ထူထူ ေတြကေတာ့ အနက္ေရာင္ စစ္စစ္ ျဖစ္သည္။ ဘာ ႏိုင္ငံသား မ်ား ပါလိမ့္ ဟု သု သိခ်င္လာသည္။ ဒီ ဗုဒၶဂါယာမွာ တိဘက္မ်ား၊ ထိုင္းမ်ား စသည္ျဖင့္ အေရွ႕တိုင္းဘက္က ဘုရားဖူးမ်ားသာ မ်ားေသာ္လည္း မ်က္လံုးျပာျပာႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ သိပ္ေတြ႕ရေလ့မရွိ ဟု ထင္သည္။ သူ႕ကို မဟာေဗာဓိ အတြင္းဘက္က ႐ုပ္ပြားေတာ္ၾကီး ေရွ႕မွာ က်က်နန ဘုရားရွိခိုးေနသည္ ကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ျပီးျပီမို႕ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သုသည္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ေခ်ာသည္ဟု အသိအမွတ္ျပဳဖို႕ ဝန္ေလးသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီလူကိုေတာ့ ျဖတ္ခနဲ ေတြ႕႐ံုႏွင့္ပင္ အေတာ္ေခ်ာေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ဟု စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ေပးလိုက္ျဖစ္သည္။ သု ၾကိဳက္တတ္ေသာ အေမရိကန္ မင္းသားေတြလို ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ျပီး ဟို မင္းသားေတြလို ႐ုပ္မၾကမ္းပဲ ဆြဲေဆာင္မႈ ပိုရွိသူ ျဖစ္သည္။ သူ႕အရပ္ကလည္း ၆ ေပ ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ရွိလိမ့္မည္။ အရပ္ ၅ေပ ၃ သာ ရွိေသာ သု နဲ႕ ယွဥ္ရင္ေတာ့ သုက သူ႕ ပခံုးေလာက္သာ ရွိႏိုင္သည္။

သုသည္ သူ႕ကို သြား မိတ္ဆက္ခ်င္ေသာ္လည္း သတၱိမရွိသလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ကို ထပ္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ကင္မရာေလး ကိုင္ျပီး ရင္ျပင္ေတာ္ကို ပတ္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။

ေဗာဓိရြက္  တစ္ရြက္တစ္ေလ ေလာက္ ေၾကြက်လာတာကိုလည္း ေကာက္ခ်င္သျဖင့္ ေအာက္ငံု႕ရင္း ေလွ်ာက္လာစဥ္ “ဟယ္လို” ဆိုေသာ အသံေၾကာင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကလည္း ေဘးမွာ ပါလာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒုကၡပါပဲ၊ ခုနက သူ႕ကို ခိုးၾကည့္မိတာကို သူ သိမ်ားသြားသလား မသိဟု မလံုမလဲ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။

“ခင္ဗ်ားက ျမန္မာ လူမ်ိဳးလား မသိဘူး”

ပီသေသာ အေမရိကန္ အသံထြက္ႏွင့္ သူေျပာေတာ့ သု အံ့ၾသသြားျပီး “yes” လို႕ ေျပာရင္း ေခါင္းညိတ္ လိုက္မိသည္။

“ကၽြန္ေတာ္လည္း ထင္လို႕ ေမးၾကည့္တာပါ၊ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္းလား၊ ၾကည့္ရတာ အဖြဲ႕နဲ႕ လာပံုမရဘူးေနာ္”

သူ႕ဆီက ေနာက္ထပ္ ၾကားရေသာ စကားက အဂၤလိပ္စကား မဟုတ္ပဲ ျမန္မာသံ စစ္စစ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သုမွာ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အံ့ၾသတၾကီး ျဖစ္သြားရသည္။

“ရွင္က ျမန္မာစကား ေျပာတတ္တယ္လား”

“ဟား ဟား.. ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာပဲေလ၊ ျမန္မာလို ေျပာတတ္တာေပါ့၊ ျမန္မာလူမ်ိဳး စစ္စစ္ပါဗ်ာ၊ ဒီေနရာကို ေအးေအး ေဆးေဆး လာခ်င္တာနဲ႕ အဖြဲ႕နဲ႕ မလာပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သပ္သပ္ လာခဲ့လိုက္တာ၊ ခင္ဗ်ားကေရာ..”

“ေအာ္...၊ ကၽြန္မက ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ရွင့္ကို ႏိုင္ငံျခားသားလို႕ ထင္မိလို႕ပါရွင္၊ ေဆာရီးပါ...၊ ကၽြန္မက အိႏၵိယကို သင္တန္းတစ္ခု လာတက္ရင္း အျပန္မွာ ဂါယာကို ဝင္ခ်င္လြန္းလို႕ အေဖာ္မရွိေပမယ့္ ျဖစ္ေအာင္ လာတာပါ”

“ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းဆို အဲလိုပဲ ထင္တတ္ၾကပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းက ေရာက္တာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီေန႕မနက္မွ ေရာက္တာဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့ ဘၾကီး ဘုန္းဘုန္းဆီ လာတာပါ၊ ျမန္မာေက်ာင္းမွာပဲ တည္းတယ္”

“ကၽြန္မလည္း ဒီေန႕မနက္ကမွ ေရာက္တာပါ၊ ကိုးလ္ကတၱားကေန ကားၾကံဳနဲ႕ လိုက္လာတာေလ၊ ျမန္မာေက်ာင္းမွာပဲ တည္းတာ ရွင့္”

“ေအာ.. ဒါဆို အေတာ္ပဲ တျခား ေနရာေတြ အတူတူ သြားၾကတာေပါ့၊ ကားေရာ စီစဥ္ျပီးျပီလား”

“ကားၾကံဳစီးလာတဲ့ အန္တီၾကီးကိုေတာ့ေျပာထားပါတယ္၊ သူ႕ကားပဲ အဆင္ေျပရင္ ငွားသြားမလားလို႕၊ ရွင္လည္း အတူလိုက္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ ႏို႕မို႕ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနမွာ”

“ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုန္းဘုန္းကိုေတာ့ ေျပာထားပါတယ္၊ သြားၾကတာေပါ့၊ ဘုန္းဘုန္းက ဒီမနက္ မအားလို႕ဆိုျပီး တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္တာ”

“ဟုတ္ကဲ့၊ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖာ္ရတာေပါ့ရွင္”

“ခင္ဗ်ား ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဓါတ္ပံုဆရာ လုပ္ေပးမယ္ေလ”

“ဟင္း.. ဟင္း.. ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းတာေပါ့ ရွင္”

မဟာေဗာဓိ ဘုရားၾကီး၏ ရင္ျပင္ေတာ္ အနီးအနား အတြင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေလွ်ာက္သြားျပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ ျဖစ္ၾကသည္။ သုက သု ကိုင္ေနၾက ႐ိုး႐ိုး digital canon ixus ကင္မရာေလး နဲ႕ပဲ ရိုက္ေသာ္လည္း သူ႕ ကင္မရာကေတာ့ ဓါတ္ပံုဆရာေတြ ကိုင္ေသာ Professional Digital ကင္မရာ အၾကီးစား ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ႐ႈခင္းလွလွေတြကို အမွတ္တရ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ခ်င္တာခ်င္းေတာ့ တူသည္။ သူ သုကို ႐ိုက္ေပးေသာ ပံုတိုင္းမွာ ဓါတ္ပံုဆရာ တစ္ေယာက္ ႐ိုက္သလို အယူအဆ ေကာင္းသည္။

မဟာေဗာဓိက ျပန္လာျပီး ျမန္မာေက်ာင္းမွာပဲ ေန႕လည္စာ ထမင္းစားလိုက္သည္။ သု အတြက္ေတာ့ သံုးလေလာက္ ျမန္မာ လက္ရာ ထမင္း ဟင္း မစားခဲ့ရသည္မို႕ ငါးပိရည္ ႏွင့္ ၾကက္သားဟင္း က စားေကာင္းလွသည္။ ထမင္းစားျပီး ေန႕လည္ တေရးတေမာ အိပ္ျပီးေနာက္ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ခ်ိန္းထားသည့္အတိုင္း အျပင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခဏေနေတာ့ သူ ႏွင့္ အတူ Guide လုပ္ေပးမည့္ ဘုန္းဘုန္းပါ ထြက္လာသည္။ နီးနီးနားနား သုဇာတာ ဃနာႏို႕ဆြမ္း ကပ္လွဴေသာ ေနရာသို႕ သြားၾကမွာမို႕ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေတြ႕ေသာ သံုးဘီး အေသးေလး ငွားျပီး သြားခဲ့ၾကသည္။

“မနက္က တစ္မနက္လံုး ေတြ႕ေနေပမယ့္ ခင္ဗ်ား နာမည္ ကၽြန္ေတာ္ မေမးမိေသးဘူး ေနာ္”

အုတ္တံတိုင္းေလးကို ေက်ာ္ျပီး တစ္ဖက္ လယ္ကြင္းမ်ားဆီ ၾကည့္ေနၾကရင္း သူက ေမးလာသည္။ ဟုတ္သားပဲ၊ သုလည္း သူ႕နာမည္ မသိေသးပါလား။

“ကၽြန္မ နာမည္က သုထက္သာ ပါ၊ နည္းနည္းေတာ့ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး၊ သု လို႕ပဲ ေခၚႏိုင္ပါတယ္”

“သုထက္သာ တဲ့လား၊ နာမည္ေလးက အဆန္းပဲေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္က ေနထက္ေခါင္ ပါ သု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကိုေန လို႕ပဲ ေခၚၾကပါတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုေန၊ တိုက္ဆိုင္တာက ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အလယ္ နာမည္ တစ္လံုးက တူေနတယ္ေနာ္”

“ဟုတ္သားပဲ၊ ေမာင္ႏွမ ေတြေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ား ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနမွာလဲ”

“ကၽြန္မက သံုးရက္ပဲ အခ်ိန္ရတယ္ ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္က ျဖတ္ျပီးသားေလ”

“ေၾသာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီမွာ ၇ ရက္ေလာက္ ေနမယ္ စိတ္ကူးတယ္”

အဲဒီက အျပန္မွာ ကမာကူရ ပံုတူ ထိုင္ေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္ၾကီး ကို သြားဖူးၾကသည္။ ဆည္းဆာခ်ိန္ ေရာက္ေနျပီမို႕ ရသမွ် အလင္းေရာင္ ႏွင့္ပင္ ဘုရားၾကီး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ႐ႈခင္းပံုေတြကိုသာ သုက ကိုယ့္ကင္မရာႏွင့္ကိုယ္ ႐ိုက္ျပီး သုပံုကိုေတာ့ သူကပဲ သူ႕ကင္မရာႏွင့္သူ ႐ိုက္ေပးေတာ့သည္။ ဘုရားက အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္ရွိ ဂ်ပန္ေက်ာင္း၊ ထိုင္းေက်ာင္း စသည့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

♥♥♥♥♥

ေနာက္ေန႕ မနက္ေစာေစာ မနက္စာ စားျပီးသည္ႏွင့္ ရာဇျဂဳိဟ္ ဘက္သို႕ ငွားထားေသာ ကားႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကားေရွ႕ခန္းမွာ ကားေမာင္းသူရယ္၊ ဘုန္းဘုန္းရယ္ ထုိင္ျပီး ေနာက္ခန္းမွာ သု ႏွင့္ သူ ထုိင္သည္။ ပထမဆံုး ဘုရားရွင္ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ေသာ ေတာင္ကို သြားဖို႕ စီစဥ္ထားသည္။ ထြက္လာလို႕ နာရီဝက္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေနပူေဇာ္ပြဲ အတြက္ လာၾကေသာ ကားမ်ားႏွင့္ ပိတ္ေနသည္ကို ၾကံဳရျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ကားသမားက ဒီေန႕ မသြားေတာ့ပဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ေတာ့မည္ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းက မနည္း ေခ်ာ့ေျပာျပီး ေစာင့္ခိုင္းရသည္။ နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္ျပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကားေမာင္းလို႕ ရလာခဲ့သည္။

သူက စကားနည္းသူ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ေတြ႕မွ အရင္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို စကားနည္းသူ ထင္ထားခဲ့ေသာ သုကပင္ သူ႕ထက္ စကားမ်ားသူ ျဖစ္ေနရသည္။ သူကေတာ့ သုကို သိပ္စပ္စုတဲ့ မိန္းကေလး ဟု ထင္မလား မသိေပ။ သု ဘက္ကေတာ့ သူ႕အေၾကာင္း ခုထက္ ပိုသိခ်င္မိျပီး သူ႕ကို ခင္မင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ စကားမရွိ စကားရွာ ေျပာမိျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက Sun’s Highness ဆိုေသာ Fashion Company တစ္ခု ေထာင္ထားျပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း Design ထုတ္ကာ သူ႕ brand ႏွင့္ ရယ္ဒီမိတ္ အက်ႌမ်ား ထုတ္လုပ္သည္ဟု သိရသည္။  သု က အရင့္အရင္က ထင္ထားမိသည္မွာ Designer အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္သူမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ မဟုတ္လွ်င္ နည္းနည္းေတာ့ မိန္းမဆန္သူ (အေျခာက္) ေတြသာ လုပ္သည္ဟု ထင္ခဲ့သျဖင့္ သူ႕ပံုစံႏွင့္ ဒီအလုပ္ လုပ္သည္ ဆိုေတာ့ နည္းနည္း အံ့ၾသစရာ ျဖစ္သည္။ သုက ေရွ႕ေန တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္း သိသြားေသာအခါ သုက ေရွ႕ေနႏွင့္ မတူေအာင္ စကားနည္းသည္ ဟု ဆိုေသးသည္။

အရင္ဆံုး ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူရာ ေတာင္ကို သြားၾကသည္။ ေတာင္ေပၚ တက္ရတာ နည္းနည္း ပင္ပန္း ေပမယ့္ သုက အပင္ပန္းခံႏိုင္သူ ျဖစ္သျဖင့္ အဲဒီေတာင္ေလာက္ေတာ့ မမႈပါ။ အဲဒီက ဆင္းလာျပီးမွ ရာဇျဂိဳဟ္သို႕ ဆက္သြားၾကသည္။ အဲဒီခရီးက သု႕ ဘဝမွာ သြားခဲ့ဖူးေသာ ခရီးေတြထဲမွာ အေပ်ာ္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္။ သုကိုယ္တိုင္ သြားခ်င္လြန္းလို႕ တစ္ေယာက္တည္း အရဲစြန္႕ လာခဲ့ေသာ ခရီးမွာ သူပါ အေဖာ္အျဖစ္ ပါလာေတာ့ ေျပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ပင္။ အျပန္လမ္းမွာလည္း Bimbisara အက်ဥ္းေထာင္၊ Son Bhandar cave၊ ဓါတ္ေတာ္မ်ား သိမ္းဆည္းခဲ့ေသာ ဓါတ္ေတာ္တိုက္ေဟာင္း တို႕ကိုလည္း ဘုန္းဘုန္းက ဆင္းၾကည့္ေစသည္။ နလႏၵာ တကၠသိုလ္ေဟာင္း ေနရာ သို႕လည္း ေရာက္သည္။ တကၠသိုလ္သစ္ကိုလည္း ျပျပီး ဘုန္းဘုန္း က သူ႕သူငယ္ခ်င္း ဘုန္းဘုန္း ေနေသာ အေဆာင္သို႕ ေခၚသြားေတာ့ အိမ္ရွင္ ဘုန္းဘုန္းက လက္ဖက္သုပ္ေတြ၊ ငါးမုန္႕ေၾကာ္ ေတြႏွင့္ ဧည့္ခံလိုက္ေသးသည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ ညေန ခပ္ေစာေစာမွာ သုက ဘုန္းဘုန္းတို႕ စီစဥ္ေပးေသာ ကားၾကံဳႏွင့္ ျပန္ေတာ့မွာမို႕ ဗာရာဏသီ သြားဖို႕လည္း ေမာၾကီး ပန္းၾကီး ႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး မေလ့လာႏိုင္ ျဖစ္ေနမွာ စိုးသည္ႏွင့္ မသြားေတာ့ပဲ ေနလိုက္သည္။ ေရာက္စေန႕က သမိုင္းေၾကာင္း ေသခ်ာ ေျပာမျပရေသးသည္မို႕ ဘုန္းဘုန္းက မဟာေဗာဓိ ဘုရားၾကီးကို ထပ္လိုက္ပို႕ေပးျပီး တစ္ေနရာစီ၏ အေၾကာင္းကို ေသခ်ာ ျပန္ေျပာျပသည္။ ဘုန္းဘုန္း ျပန္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ဘာမွလည္း လုပ္စရာ မရွိသည္ႏွင့္ ဘုရားၾကီး ေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဘုရားရွိခိုးရင္း၊ ေဗာဓိရြက္ ေကာက္ရင္း ေနခဲ့ျဖစ္သည္။ သူက မျပန္ေသးေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ သုကိုပဲ အေဖာ္လုပ္ေပးျပီး ေနာက္ေန႕မွ တစ္ျခား က်န္ေသးသည့္ ေနရာမ်ားသို႕ သြားမည္ဟု ဆိုသည္။

“ခင္ဗ်ားက တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာကို တစ္ေယာက္တည္း လာတာ ေတာ္ေတာ္ သတၱိေကာင္းတာပဲေနာ္” တဲ့။ သူက ဆိုေသးသည္။ “ေၾသာ္၊ အိႏၵိယ ေရာက္လို႕မွ ဂါယာကို မလာလိုက္ရဘူး ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ႏွေမ်ာစရာ ေကာင္းမွာေပါ့ရွင္၊ သင္တန္းကိုလည္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ လာတက္ရတာပဲဟာ၊ ဒီကိုလည္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ လာလိုက္တာေပါ့။ ကိုယ္က ကံထူးလို႕ ဒီလို လာခြင့္ ၾကံဳတာပဲ၊ ဟိုကေန ပိုက္ဆံ အကုန္ခံျပီး သီးသန္႕လည္း မသြားဘူးႏိုင္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ေရာက္တုန္း လာရတာေပါ့”

“အင္းေလ၊ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေရာ အဲလိုပဲ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားတတ္သလား”

“မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မသြားပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ပဲ သြားတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း သြားဖို႕ လိုတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မ အရမ္း သြားခ်င္ေနျပီး၊ လိုက္ေပးမယ့္ အေဖာ္လည္း မရွိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း သြားတာပဲ၊ အိမ္ကလည္း ကၽြန္မကို စိတ္ခ်တယ္ေလ”

“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္မခ်ခ်င္ဘူးဗ်ာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္း ေဝးေဝးလံလံ ခရီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း မသြားသင့္ဘူး ထင္တာပဲ”

“အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မက ေယာက်္ားေလး ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့၊ သင္တန္း တက္ေနတုန္းကလည္း အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕က တိဘက္ ဒလိုင္းလားမားၾကီးကို ဖူးဖို႕ ဆိုျပီး ဒမရာဇက ဆိုလား အဲဒီေတာင္ေပၚကို သြားၾကတယ္ေလ၊ ညအိပ္ခရီး ျဖစ္ေနျပီး မိန္းကေလး အေဖာ္က မပါဘူး၊ ေယာက်္ားေလးေတြခ်ည္း သြားမွာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ မလိုက္လိုက္ရဘူး။ တကယ္ေတာ့ လိုက္ခ်င္တာေလ၊ ပထမ လိုက္မလို႕ပဲ၊ အတူတူ လိုက္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းမက မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုလို႕ က်န္ခဲ့ရတာေလ”

“ခရီးသြားရတာကို ဝါသနာ ပါတာလား”

“ဟုတ္တယ္၊ ခရီးသြားရတာကို ေပ်ာ္တယ္ေလ”

“ေနာက္တစ္ခါ ခရီးသြားခ်င္လို႕ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚလိုက္ေလ”

သုက ရယ္ေနေတာ့ သူက ထပ္ေျပာသည္။

“ဟာ တကယ္ေျပာတာ၊ ေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဖုန္းနံပါတ္၊ တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ၾကိဳေျပာေပါ့ ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ား ကို လာေခၚမယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မသြားနဲ႕ေနာ္”

သူက သူ႕နာမည္ႏွင့္ လိပ္စာပါေသာ ကတ္ျပားတစ္ခု ေပးသည္။ ေနထက္ေခါင္၊ CEO၊ Sun’s Highness Fashion Company၊ တဲ့။ သုမွာေတာ့ ေပးစရာ လိပ္စာကတ္ မရွိေပမယ့္ သု ဖုန္းနံပါတ္ကိုေတာ့ သူ႕ကို ေပးလိုက္ပါသည္။

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

(၂)

လင္းထြဋ္သာ၏ ဘဝသည္ သူ႕ အေမ ႏွင့္ အေဖ၏ အမုန္းတရားမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ၾကီးျပင္းလာရသလို ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႕ဘဝ အေဖာ္ကိုပင္ သူ႕အေဖ ႏွင့္ အေမက သတ္မွတ္ ေပးခဲ့သည္။ အေၾကာင္းအရင္းကို ေသခ်ာ ရွင္းမျပေသးပဲ ေအးလရိပ္ကို ရေအာင္ လိုက္ရမည္ ဆို၍ သူ႕မွာ ရေအာင္ လိုက္ခဲ့ရသည္။ ေအးလရိပ္ ဆိုတာကလည္း ခ်စ္စရာ သေဌးသမီး ေကာင္မေလး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လင္းထြဋ္သာ အတြက္ နစ္နာသည္ဟု မဆိုသာသည့္ျပင္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ၾကိဳက္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ နည္းမ်ိဳးစံုသံုး၍ ေအးလရိပ္ ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေအးလရိပ္ အေဖ၏ ယံုၾကည္မႈကို ရေအာင္ သူၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ေအးလရိပ္တို႕ အစ္ကိုၾကီး လေရာင္သစ္မွာ အထူးကု ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုမၸဏီ ကိစၥမ်ားကို ဝင္ေရာက္ မလုပ္ႏိုင္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ေအးလရိပ္ အေဖ ဦးမင္းလက အရည္အခ်င္းရွိေသာ သူ႕ကို အားကိုးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကုမၸဏီက သူ႕လက္ သူ႕ေျခ ျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ဆက္ခံသူ နာမည္ကေတာ့ သူ႕သား လေရာင္သစ္ ႏွင့္ သမီး ေအးလရိပ္ သာ ျဖစ္သည္။ သူက ဦးမင္းလ၏ ကုမၸဏီကို က်ဆင္း သြားေစခ်င္သည္။ တစ္စခ်င္း တစ္စခ်င္း ဆံုး႐ႈံးေအာင္ သူ လုပ္လုပ္ ေနသည္မ်ားကို အဘိုးၾကီး မရိပ္မိေသးပါ။ သူ႕အေမ ဆီမွ အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားကို ၾကားအျပီးမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဘိုးၾကီးကို က်ဆံုးေစခ်င္လာသည္။ သို႕ေသာ္ အဘိုးၾကီးမွာ အင္အား ရွိေနေသး ေသာေၾကာင့္ သူ႕အၾကံအစည္အတြက္ ပံ့ပိုးေပးမည့္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ လိုေနသည္မွာ အမွန္။ သူ႕မွာ အၾကံအစည္ ရွိေသာ္လည္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႕ အင္အား မရွိ ျဖစ္ေနသည္။

အဲဒီမွာပဲ လင္းထြဋ္သာကို လူတစ္ေယာက္က ဆက္သြယ္လာသည္။ Sun’s Highness Fashion ၏ CEO ေနထက္ေခါင္ ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုလူ႕မွာ ဘယ္လို အေၾကာင္းေတြ ရွိသည္ သူ မသိေပမယ့္ ထိုလူကလည္း ဦးမင္းလ၏ ကုမၸဏီကို က်႐ံႈးေစခ်င္သူ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုလူမွာ အကြက္ခ်ထားေသာ အၾကံေကာင္းမ်ား ရွိေနသည္။ ထိုလူက သူ႕ကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ မသိေသာ္လည္း သူ႕ဘက္က ေသခ်ာေပါက္ ပူးေပါင္းလာလိမ့္မည္ကို ၾကိဳသိေနပံု ရသည္။ ထိုလူ႕ ကုမၸဏီ၏ အရွိန္အဝါျဖင့္ အဘိုးၾကီး၏ ႏိုင္ငံျခား အဆက္အသြယ္မ်ားကိုပါ သိမ္းယူ ႏိုင္လာသည္။ Sun’s Highness Fashion မွာ နာမည္ရ ကုမၸဏီ ျဖစ္လာေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း CEO မွာ လူျမင္ကြင္းသို႕ သိပ္လာေလ့ မရွိေပ။ GM ကသာ အစစ အရာရာ လုပ္ေဆာင္ေလ့ ရွိသည္။ CEO ေနထက္ေခါင္ ႏွင့္ သူ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဖုန္းေျပာ ခဲ့ၾကေသာ္လည္း လူကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ရမည့္ ကိစၥမ်ားမွာမူ GM ကိုစိုးသက္ေအာင္ သာ လာေလ့ရွိသည္။ သူတို႕ အစီအစဥ္ေအာက္တြင္ ဦးမင္းလ၏ ကုမၸဏီတစ္ခုလံုးမွာ သိမ္းယူရန္ အသင့္အေနအထားသို႕ ေရာက္လုနီးေနျပီ ျဖစ္သည္။

ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက ဦးမင္းလ ကို ထိခိုက္ေစရန္ သူ အခ်စ္ဆံုး သမီးျဖစ္ေသာ ေအးလရိပ္ကို ထိခိုက္ နစ္နာ ေစျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆျပီး သူ႕ကို ေအးလရိပ္ႏွင့္ ကြာရွင္းေစခ်င္သည္။ သူ႕ စိတ္ရင္း အမွန္ကေတာ့ ေအးလရိပ္ကို မထိခိုက္ေစခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူ ေၾကာင့္ သူတို႕ ကုမၸဏီ ပ်က္စီးသြားသည္ကို သိသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေအးလရိပ္ ႏွင့္ သူတို႕ ဆက္ဆံေရးကေတာ့ ဆံုးခန္းတိုင္မည္မွာ အမွန္ပင္။ ေနထက္ေခါင္ ကေတာ့ သူ႕အေနႏွင့္ ေအးလရိပ္တို႕ မိသားစုကို မသိေစလိုလွ်င္ အဆံုးသတ္ခ်ိန္မွာ သူ႕နာမည္ မပါေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ေပးမည္ဟု ကတိေပးထားသည္။

သူက ဦးမင္းလ၏ စီးပြားေရး ဆံုး႐ံႈးသြားသည္ထက္ အတိတ္က အမႈကို အမွန္အတိုင္း ေပၚေပါက္ ေစလိုသည္။ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမ့ကို မယံုၾကည္လို၍ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဤကိစၥမွာ တရားခံက ဦးမင္းလ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ကို သက္ေသ မျပႏိုင္သည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သက္ေသမျပႏိုင္ေသာ အမႈတစ္ခုကို ဦးမင္းလ က်ဴးလြန္သည္ဟု အတတ္စြပ္စြဲျပီး လက္စားေခ်ရမည္ ဆိုလွ်င္ သူ႕ဘက္က မတရား ဟု ယူဆသည္။ သူက လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္က အမႈကို ဦးမင္းလ အမွန္ပင္ က်ူးလြန္ေၾကာင္း သက္ေသ အေထာက္အထား လိုခ်င္ေနသည္။ ဦးမင္းလ မွာ အျပစ္ရွိခဲ့သည္ မွန္မွသာ သူက သူတို႕ အၾကံအစည္ကို ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္သည္။ ကုမၸဏီကို သိမ္းလိုက သိမ္း၍ ရေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူက သူ႕အၾကံႏွင့္သူ ဆိုင္းထားရန္ ေျပာသည္ကို ေနထက္ေခါင္ကလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဆိုင္းထားရန္ သေဘာတူသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူက အတိတ္က အမႈေဟာင္းကို ေဖာ္ဖို႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အကူအညီ ေတာင္းရန္ စဥ္းစားထားသည္။

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

(၃)

အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ ျဖစ္သည့္ ကိုကို ႏွင့္ မေတြ႕ရတာ ၾကာျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သုက ကိုကိုႏွင့္ ေတြ႕ဖို႕ လမ္းစ ရွာေနတုန္း အေၾကာင္းတစ္ခု ရလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေန႕ သု လိုက္ေသာ အမႈတစ္ခု ႏိုင္ေသာ အထိမ္းအမွတ္ႏွင့္ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ခ်ိန္းျပီး ညေနစာ စားျဖစ္ၾကသည္။ အဲဒီ အမႈကို ေဖာ္လိုက္ႏိုင္သည့္ အတြက္လည္း သုက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနသည္ေလ။ အမ်ားက ထင္ထားၾကေသာ တရားခံကို မဟုတ္မွန္ေၾကာင္း သက္ေသ အျပည့္အစံု ရွာျပႏိုင္သည့္ျပင္ တကယ့္ တရားခံ အစစ္ကိုပါ သုက ရွာေပးႏိုင္ခဲ့သည္။

“သု မေဖာ္ႏိုင္တဲ့ အမႈဆိုတာ မရွိဘူး၊ သိလား ကိုကို၊ သု ကိုင္လိုက္ရင္ အမႈမွန္ ေပၚကိုေပၚေစရမယ္”

သုက ကိုကို႕ကို ၾကြားလိုက္ေသးသည္။ အဲဒီမွာ ကိုကိုက စကားတစ္ခြန္းေျပာလာသည္။

“နင္ လိုက္လို႕ မေပၚမယ့္ အမႈတစ္ခုေတာ့ ရွိေနတာ ေသခ်ာတယ္ သုသုေရ” တဲ့။ သူက ေနာက္ေနျခင္း မဟုတ္။ အတည္ေပါက္ ေလသံ ႏွင့္ ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။

“အမယ္ ကိုကိုက သုကို အထင္ေသးတာလား၊ သုက တကယ္ေတာ့ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ဘက္မွာေတာင္ လုပ္သင့္တာ၊ သုက စံုစမ္းရတာ ဝါသနာ ပါတယ္ သိလား”

“ငါ နင့္ အေၾကာင္းကို သိပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီစကားကို စရတာေပါ့၊ နင္လည္း အခု ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့ပဲ၊ ငါတို႕ မိသားစုရဲ႕ ေသြးေၾကြးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး နင္လည္း သိသင့္တယ္လို႕ ထင္တယ္၊ ေမေမ ကေတာ့ နင့္ကို ဒီကိစၥထဲ မပါေစခ်င္ဘူး ဆိုျပီး ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘူး၊ ငါကေတာ့ နင့္ အရည္အခ်င္းကို ယံုလို႕ ဒီကိစၥကို ျပန္ျပီး စံုစမ္းေပးေစခ်င္တာပဲ”

“ကိုကို႕ စကားၾကီးကလည္း သိုင္းဝတၱဳထဲက စကားၾကီး လိုပဲ၊ ေသြးေၾကြး ဟုတ္လား၊ သုလည္း ဘာမွ နားမလည္ပါလား”

သုတို႕ မိသားစုမွာ သု မသိေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ရွိေနတာေတာ့ ေသခ်ာေနေလျပီ။ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမက သု ကို ကေလးလိုပင္ သေဘာထားျပီး ကိုကို႕ကိုသာ လူၾကီးအရာထားျပီး တိုင္ပင္ၾကသည္။ ကိုကိုက သု ထက္ အသက္ ၇ ႏွစ္ ပိုၾကီးသည္။

“ေျပာမယ္ေလ၊ နင့္ကို ေျပာခ်င္လို႕ကို အစပ်ိဳး လိုက္တာပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၅ႏွစ္ က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူသတ္မႈ တစ္ခုကို နင္ ျပန္ျပီး ေဖာ္ထုတ္ေပးရမယ္၊ တရားခံ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကို စံုစမ္းေပးရမယ္၊ ဘယ္လိုလဲ သုသု၊ နင္လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား”

“ကိုကို တကယ္ ေျပာေနတာလား”

“တကယ္ေျပာေနတာေပါ့၊ အသတ္ခံ ခဲ့ရတဲ့ လူက နင့္ ဘၾကီး အရင္း၊ ေမေမ့ရဲ႕ အစ္ကိုေပါ့၊ ေဖေဖရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္တယ္ေလ”

“သု တကယ္ စိတ္ဝင္စားလာျပီ ကိုကို၊ ေျပာျပပါဦး”

“ေမေမတို႕ အရင္က ရြာမွာ ေနခဲ့တယ္ ဆိုတာ နင္သိတယ္ေနာ္၊ နင့္ကို မေမြးခင္ႏွစ္ကမွ ရြာက ေျပာင္းလာၾကတာ၊ ရြာမွာ ခုထိ တို႕ ေဆြမ်ိဳးေတြ ရွိေသးတယ္၊ အဲဒီကို နင္သြားရမယ္ သုသု၊ နင္ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို ေခၚသြားေပါ့၊ ေမေမတို႕ေတာ့ မသိေစနဲ႕ဟာ၊ ငါက သူတို႕ လက္စားေခ်ခ်င္တဲ့ နည္းနဲ႕ လုပ္တာထက္၊ ဒီအမႈမွန္ကို ကို ေပၚေစခ်င္တာ”

ကိုကို ေျပာျပေသာ ပံုျပင္ကို နားေထာင္ျပီးေနာက္ သုထက္သာ ကိုယ္တိုင္လည္း ထိုအမႈကို ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္ရန္ စိတ္ဝင္စား လာခဲ့ေတာ့သည္။

♥♥♥♥♥

သုသည္ လစာမဲ့ခြင့္ တစ္လ တင္ျပီး ရြာမွာ သြားေနဖို႕ စီစဥ္ထားသည္။ သု ရြာသို႕ သြားမည္ ဆိုေသာအခါ ကိုကို ေျပာတဲ့အတိုင္း သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေခၚသြားဖို႕ စဥ္းစားသည္။ ေလာေလာဆယ္ ေပါင္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးက ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ခြင့္ယူျပီး လိုက္ခဲ့ဖို႕က မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အဲဒီမွာပင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္မိသည္။ “ေနာက္တစ္ခါ ခရီးသြားခ်င္လို႕ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚလိုက္ေလ” ဟု ဆိုခဲ့သူ တစ္ေယာက္။ ခုဆို ဂါယာက ျပန္ေရာက္တာ တစ္လ ေက်ာ္ ႏွစ္လ နီးပါး ရွိေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သု သူ႕ဆီ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ပါ။ အမွန္ကို ဝန္ခံရလွ်င္ သူ႕ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႕ သု ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ ၾကံစည္ဖူးပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သုရဲ႕ မာနကေလးက တင္းခံျပီး မဆက္ျဖစ္ပါ။ တကယ္ဆို ေယာက်္ားေလး ဘက္ကသာ အရင္ စဆက္သင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ခုေတာ့ သူက သုကို အဆက္အသြယ္ လံုးဝ မလုပ္ခဲ့ပါ။ သု ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္ သူ႕မွာ ရွိေသးရဲ႕လား မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ သုမွာ ကိစၥ ရွိလာျပီပဲ။ သူေပးခဲ့သည့္ ကတိကို တည္မတည္ သု ဖုန္းဆက္ၾကည့္သင့္သည္ မဟုတ္လား။

“ဟယ္လို သုလား”

သူ ျပန္ေျဖေသာ အသံကို ၾကားရေသာ အခါ သုမွာ အနည္းငယ္ေတာ့ ဆြံ႕အ သြားသည္။ သု ဖုန္းနံပါတ္ကို သူ မွတ္မိေနသားပဲ။

“ကိုေနလား၊ သု မွန္း ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ”

“သု ဖုန္းနံပါတ္ေပးကတည္းက ကိုယ့္ဖုန္းထဲမွာ မွတ္ထားတယ္ေလ၊ ကဲ ေျပာ ဘာကိစၥ ရွိလို႕လဲ”

ဒါနဲ႕မ်ားေတာင္ တစ္ခါမွ သုကို မဆက္ခဲ့။ သုကပဲ စဆက္ရမယ္ လို႕ သူက သတ္မွတ္ထားတာလား။ မုန္းစရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ လူေနာ္။

“ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သုက ဒီေလာက္ၾကာေနျပီ ဆိုေတာ့ သုကို မွတ္မိေသးရဲ႕လား လို႕”

“အဲဒီက ျပန္လာျပီးေတာ့ ကိုယ္လည္း အလုပ္ေတြ အရမ္း႐ႈပ္ေနလို႕ ဖုန္း မဆက္ျဖစ္တာပါ၊ သုကို သတိရပါတယ္”

“ဟြန္း.. ထားပါေတာ့၊ ကိုေန ေျပာခဲ့တဲ့ စကားကို မွတ္မိေသးလားလို႕ ဆက္ၾကည့္တာပါ။ သု ခရီးသြားစရာ ရွိတယ္။ အဲဒါ လိုက္ေပးႏိုင္မလား လို႕၊ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနရင္လည္း ရပါတယ္”

“အခုေတာ့ အားသြားပါျပီ၊ အရမ္း အလုပ္မ႐ႈပ္ေတာ့ပါဘူး၊ ပံုမွန္ပါပဲ၊ သုက ဘယ္ေတာ့ေလာက္ သြားခ်င္တာလဲ”

“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ သန္ဘက္ခါ ေလာက္ေပါ့၊ သိပ္ေတာ့ အေရးမၾကီးပါဘူး၊ ကိုေန အားတဲ့ ရက္ေပါ့”

“ေကာင္းျပီေလ၊ ကိုယ္ အားေအာင္ လုပ္လိုက္လို႕ ရပါတယ္၊ ဘယ္ကို သြားမွာလဲ”

“ျပည္ နားက ရြာတစ္ရြာကိုပါ၊ ေမေမတို႕ အရင္တုန္းက ေနခဲ့တဲ့ ရြာပါ၊ စံုစမ္းစရာေလး နည္းနည္း ရွိလို႕”

“ကိုယ္ ဘယ္ႏွရက္ေလာက္ အားေအာင္ လုပ္ခဲ့ရမွာလဲ”

“သု ကို လိုက္ပို႕ျပီးရင္ ရျပီေလ၊ သုကေတာ့ နည္းနည္း ၾကာၾကာေနမွာ၊ အဲဒီမွာ အမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္ေလ၊ ဆက္သြယ္ျပီးျပီ”

“ဟုတ္ျပီ၊ ကိုယ္လာေခၚမယ္ေလ၊ ဘယ္ကို လာေခၚရမလဲ”

“ခေရပင္ လမ္းခြဲ”

“ဟင္.. ဘာ၊ သု အိမ္က အဲဒီနားမွာလား”

“ဟုတ္ပါဘူး၊ အိမ္ေရွ႕ကို ကားနဲ႕ လာေခၚတာ ေမေမတို႕ မေတြ႕ေစခ်င္လို႕၊ သု အဲဒီကို သြားမွာ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ မသိဘူး၊ သု အစ္ကို တစ္ေယာက္ပဲ သိတယ္ေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ခေရပင္လမ္းခြဲမွာပဲ ေစာင့္ေနမယ္လို႕၊ အဲဒီက လမ္းသင့္တယ္ေလ၊ သန္ဘက္ခါ မနက္ေစာေစာ ၆ နာရီေလာက္ ေနာ္ ”

“ၾသ အဲလိုလား၊ ဟုတ္ပါျပီကြာ၊ ကိုယ္လာခဲ့မယ္ ေစာင့္ေနေနာ္”

♥♥♥♥♥

သုတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ရြာကို ေရာက္ေတာ့ မြန္းလြဲေနေလျပီ။ ေမေမ့ အစ္မ တဝမ္းကြဲ ေဒၚငယ္လွတို႕ မိသားစုက ဝမ္းသာအားရ ၾကိဳရွာသည္။ သုက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္မဆက္ရခင္မွာပင္ ေမေမႏွင့္ တူ၍ သိလိုက္သည္ ဟု ဆိုသည္။ သူတို႕က ကိုေန႕ကို သု အမ်ိဳးသားလို႕ ထင္ေနၾကသည္။ သု သူငယ္ခ်င္းပါ ဟု ေသခ်ာ မိတ္ဆက္ေပးေသာ အခါ သူကလည္း ေနကာ မ်က္မွန္ခၽြတ္ျပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မွ အိမ္ရွင္ မိသားစုက တအံ့တၾသ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ဝိုင္းအံု ၾကည့္ၾကေတာ့သည္။ သုတို႕လည္း ဘာမ်ား ပါလိမ့္ ဟု ထူးဆန္းသြားသည္။ ေဒၚၾကီး ေဒၚငယ္လွက “ကိုပီတာ” ဟု အက်ယ္ၾကီး ေခၚလိုက္သည္။

“ကိုပီတာ နဲ႕ တူလိုက္တာကြယ္၊ ကိုပီတာ ျပန္လာသလိုပဲ၊ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ကိုပီတာ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အရြယ္ေလာက္ ဆိုေတာ့ ကိုပီတာမ်ား ျပန္လာသလားလို႕ ထင္လိုက္ေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ သိပါတယ္ကြယ္၊ ကိုပီတာ ေပ်ာက္သြားတာ ၃၅ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနျပီပဲ၊ ခုေန ျပန္လာရင္ေတာင္ အဘိုးၾကီး ျဖစ္ေနေရာ ေပါ့။”

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီသတင္းက တစ္ရြာလံုး ျပန္႕သြားျပီး ကိုပီတာကို သိခဲ့ေသာ ဦးၾကီး၊ ေဒၚၾကီး မ်ားက ကိုပီတာ ႏွင့္ တူေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနသည္ ဆိုျပီး ေနထက္ေခါင္ကို လာၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ေထရာတည္းပဲ၊ ခၽြတ္စြပ္ပဲ၊ အဝတ္အစား ပံုစံပဲ ေျပာင္းသြားတာ၊ ကိုပီတာ ဝင္စားတာ ျဖစ္ရမယ္၊ စသည္ျဖင့္ သူတို႕က ေျပာၾကသည္။ သူ႕ကို ေမ်ာက္ပြဲၾကည့္သလို အၾကည့္ခံရေသာေၾကာင့္ ေနထက္ေခါင္ မ်က္ႏွာမွာလည္း အနည္းငယ္ရဲျပီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။

ဒီကိစၥက တကယ္လည္း အံ့ၾသစရာ ေကာင္းသည္။ သုရဲ႕ လာရင္းကိစၥကိုလည္း အေထာက္အကူ အမ်ားၾကီး ျဖစ္သြားသည္။ သု ဒီရြာကို လာရျခင္းမွာ အဲဒီ ကိုပီတာ ေပ်ာက္ဆံုးရေသာ အမႈကို စံုစမ္းဖို႕ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ ထင္ထားသလို ကိုပီတာမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္း မဟုတ္ပဲ အသတ္ခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႕ သု လာေရာက္ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အခု သူတို႕က ကိုပီတာႏွင့္ တူေသာ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကိုပီတာကို အားလံုးက သတိရသြားၾကျပီ။ သုက အတင္း စကားဆက္စပ္ျပီး သတိရေအာင္ လုပ္ေပးစရာပင္ မလိုေတာ့။ သူတို႕ မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ အလိုက္သင့္ ေပၚလာေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေမးျမန္းဖို႕ပဲ လိုေတာ့သည္။

“သု ဒီရြာကို ဘာလာလုပ္တာလည္း လို႕ ကိုယ္ ေမးလို႕ ရမလား”

“ရပါတယ္ ကိုေန၊ သုလည္း ေျပာျပ မလို႕ပါပဲ၊ အဲဒါ ေျပာမျပခင္၊ ကိုေန႕ကို တစ္ခု ေမးခ်င္တယ္၊ ကိုေန လူဝင္စား ဆိုတာကို ယံုလား”

“ဘာလဲ၊ သုကလည္း ကိုယ့္ကို ကိုပီတာ ဝင္စားတယ္လို႕ ထင္တာလား၊ မသိဘူးကြာ၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္းတယ္၊ နာမည္တူ လူတူ မရွား ေပါ့”

“ကိုေန ငယ္ငယ္တုန္းက အရင္ဘဝ အေၾကာင္း ဘာညာ မွတ္မိတာမ်ိဳး မရွိဘူးလား၊ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ လူဝင္စား ေတြက အဲလို မွတ္မိတယ္ တဲ့”

“ဟား ဟား.. ကိုယ္ကေတာ့ ဘာမွ မမွတ္မိပါဘူးကြာ၊ တကယ္ပါ၊ ဘာမွကို မသိတာ”

ေနထက္ေခါင္ အတြက္ သူ႕ငယ္ဘဝကို မွတ္မိသမွ်ကေတာ့ သူ႕ အေဖ ၏ ရက္စက္မႈမ်ား၊ သူ႕အေမ ၏ ပစ္ခြာမႈမ်ား သာ ျဖစ္သည္။ သူ႕အေပၚ ေကာင္းသူ ဆို၍ နာနီ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္သာ ရွိခဲ့သည္။

“ဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြ ၾကာျပီးမွ ဒီလို ႐ုပ္မ်ိဳး တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္တည္လာတယ္ ဆိုတာ အေၾကာင္းမဲ့ တူတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ကိုေနဟာ ကိုပီတာ ဝင္စားတာလို႕ သုလည္း ထင္တယ္၊ ဒီရြာမွာ ေနရင္းနဲ႕ အရင္ဘဝ အေၾကာင္းေတြ မွတ္မိခ်င္လည္း မွတ္မိလာမွာေပါ့”

“ဟင္.. မဟုတ္တာ၊ အရင္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာ ျပန္ေရာက္လို႕ ျပန္မွတ္မိတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အတိတ္ေမ့ ေနတာမ်ိဳးမွာသာ အသံုးက်မွာေလ၊ ခုဟာက ကိုယ္က အတိတ္ေမ့ေနတာမွ မဟုတ္တာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ မွတ္မိမွာတုန္း”

“အရင္ဘဝ ဆိုတာလည္း အတိတ္ပဲေလ ကိုေန”

“မဟုတ္ေသးပါဘူး သု ရာ၊ ေတာ္ပါေတာ့၊ သု ေျပာမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းသာ ေျပာေတာ့”

“သု ေျပာမွာလည္း ကိုပီတာ အေၾကာင္းပဲေလ၊ ကိုပီတာက ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးကို လိုခ်င္တဲ့ ျပိဳင္ဘက္က သတ္တာကို ခံလိုက္ရတာ၊ သု ဒီကို လာတာ ဒီအေၾကာင္းကို စံုစမ္း ေဖာ္ထုတ္ဖို႕ပဲ”

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

သိဂၤါေက်ာ္