ေန၏ တစ္ဖက္ျခမ္း (၃)

(၇)

“ေဆး႐ံုမွာ ဒီေလာက္ အေၾကြးေတြ တင္ေနတာကို မင္း ဘာလို႕ ငါ့ကို မေျပာတာလဲ နံသာ”

“မင္း ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ၊ အဲဒီ ပိုက္ဆံေတြကို မင္းဘာလုပ္ပစ္တာလဲ”

“နံသာကို ဘာမွ အျပစ္တင္ မေနနဲ႕ ကိုသစ္၊ နံသာလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာပဲ၊ ဟိုတစ္ခါ ျပႆနာ ျဖစ္ျပီးကတည္းက ေဆး႐ံုမွာ လူေလ်ာ့သြားတာ ကိုသစ္လည္း သိတာပဲ”

“အဲဒီ ျပႆနာ ၾကီးသြားတာလည္း မင္း ကိုင္တြယ္တာ မဟုတ္လို႕ပဲ နံသာ”

“နံသာ နဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး၊ နံသာရဲ႕ တာဝန္က ေဆး႐ံုကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႕ပဲ၊ ေဆးကုသတဲ့ ေနရာမွာ အမွားအယြင္း ျဖစ္သြားတာ ကိုသစ္ တာဝန္ပဲ၊ ကိုသစ္က ေဆး႐ံုအုပ္ၾကီးပဲေလ”

“ေလွ်ာ္ေၾကးေပးတာကို မယူပဲနဲ႕ မီဒီယာေတြမွာ ျပန္႕သြားတာ၊ မင္းေၾကာင့္ပဲ၊ တကယ္ဆို သူတို႕ကို ရေအာင္ ဆြဲေဆာင္ လိုက္ရမွာ”

“နံသာ ေျပာတယ္ေလ၊ သူတို႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေထာက္ပံ့လိုက္ပါတယ္ဆို၊ ျပီးေတာ့ မီဒီယာမွာ ပါေအာင္ ဖိအားေပးတာ၊ အဲဒါ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာေတာ့ ရေအာင္ မရွာပဲနဲ႕”

“အဲဒါ မင္းအလုပ္လို႕ ေျပာထားတယ္ေလ၊ ငါ့ အလုပ္က ေဆးကုဖို႕ေလ”

“ေတာ္ျပီ၊ ကိုသစ္နဲ႕ စကား မမ်ားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒီအေၾကြးေလာက္ကေတာ့ ကိုသစ္ အေဖကို အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ရင္ ရမွာပဲ ဟာ”

“အဲလို ေတာင္းရမွာ ကိုယ့္ သိကၡာက်လို႕ ေပါ့ကြ၊ ဒီ ေဆး႐ံု စဖြင့္တုန္းက ယူထားတဲ့ အရင္းအႏွီးကိုေတာင္ ျပည့္ေအာင္ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး”

“ေတာ္ျပီ၊ ကိုသစ္ကို ဒီကို ေခၚတာ အေၾကြးကိစၥ ေျပာဖို႕ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုသစ္ မိဘ စီစဥ္ေပးတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ေနတယ္ဆို”

“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေဖေဖ က ျဖစ္ေစခ်င္တာ ဆိုေတာ့ ျငင္းရခက္လို႕ေပါ့”

“ဒါျဖင့္ နံသာက ဘာလဲ၊ နံသာ အေၾကာင္း ကိုသစ္ မိဘ ေတြကို ဘာလို႕ မေျပာရဲတာလဲ၊ နံသာက ဘာျဖစ္ေနလို႕လဲ ေျပာပါဦး၊ နံသာကို ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္မွာလဲ”

“မင္းကို လက္ထပ္မယ္လို႕ ကိုယ္ တစ္ခါမွ ကတိ မေပးခဲ့ဖူးပါဘူး”

“ဘာေျပာတယ္ ကိုသစ္၊ ဘာေျပာတယ္၊ နံသာကို အေပ်ာ္တြဲခ်င္တာေပါ့ ဟုတ္လား၊ နံသာက တစ္ေကာင္ၾကြက္ မိန္းကေလး ဆိုျပီး အႏိုင္က်င့္ ခ်င္တာလား”

“မင္းက ပညာေလး တတ္တာပဲ ရွိတာ၊ တစ္ျခား ဘာမွ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေဖေဖ့ကို ေျပာလို႕ သေဘာတူမွာတဲ့လား၊ ဒီတိုက္ခန္းရယ္၊ မင္း အလွကုန္ လုပ္ငန္း အတြက္ ယူသံုးထားတဲ့ ေငြေတြရယ္၊ ဒါေလာက္ဆို ေတာ္ျပီေပါ့၊ မင္းကို ငါ စိတ္ကုန္ေနျပီ”

“ၾသ ကိုသစ္က ဒီလိုလား၊ ဒါဆိုလည္း နံသာ အေၾကာင္း သိေအာင္ ျပရေသးတာေပါ့”

“မင္း ဘာမွ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႕၊ ေဆး႐ံုက အေၾကြးေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ ပဲ စဥ္းစား၊ ငါ့အေဖကို အကူအညီ ေတာင္းဖို႕ေတာ့ မေျပာနဲ႕၊ မင္းနဲ႕ငါက တစ္ေလွတည္း စီးေတြပဲ၊ ဒီေဆး႐ံုရဲ႕ ရွယ္ယာေတြလည္း မင္းကို ငါ ေပးထားတယ္ေလ”

လေရာင္သစ္ ထြက္သြားေတာ့မွ နံသာ ဟားတိုက္ျပီး ရယ္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီအခ်ိဳး ခ်ိဳးျပီေပါ့။ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ျပျပီး နံသာကို လက္မထပ္ပဲ ေနလာတာ ခုေတာ့ လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး လို႕ ရွင္းရွင္း ေျပာသြားျပီ။ ဒီတိုက္ခန္းမွာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ အတူေနခဲ့တာ ဒီေလာက္နဲ႕ပဲ ျပီးရမွာလား..။ သိၾကေသးတာေပါ့ ေဒါက္တာလေရာင္သစ္ရယ္။ ရွင္ ဒီေဆး႐ံုကို ေသခ်ာေပါက္ ဆံုး႐ံႈးရေစ့မယ္။ ကၽြန္မ ဆီက ရွယ္ယာေတြကို ေစ်းေကာင္းေပးျပီး လာဝယ္ေနတဲ့ သူ ရွိျပီးသား။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မ ဆီမွာ ဒီေဆး႐ံုနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အားလံုး ရွိတယ္ ဆိုတာ ရွင္ ေမ့ေနျပီထင္တယ္။ ရွင္က ေဆးကုဖို႕ကလြဲျပီး က်န္တာ ဘာမွ သိတဲ့လူမွ မဟုတ္ပဲ။

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

(၈)

သုသည္ တစ္ရြာလံုး အႏွံ ေလွ်ာက္သြားျပီး လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္က လူသတ္မႈကို မသိမသာ စံုစမ္း ေနခဲ့သည္။ ဦးမင္းလ၏ တပည့္ေဟာင္း မ်ားမွာလည္း ရြာမွာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည္။ က်န္သည့္ လူမ်ားက ေသသည့္လူကေသ၊ ေျပာင္းသည့္ လူက ေျပာင္းကုန္ေပျပီ။ ေဒၚေလး ေဒၚငယ္လွ ေျပာသျဖင့္ ဦးမင္းလ ၏ သူငယ္ခ်င္းဟု သိရေသာ ဦးေရႊလံုးကေတာ့ ရြာမွာ ခုထိ ဆိုးမိုက္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူ႕မိန္းမကလည္း ဒဏ္မခံႏိုင္သျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေခၚျပီး ဆင္းသြားခဲ့သည္ ဟုဆိုသည္။ ထိုအိမ္ေထာင္ကြဲျပီးကတည္းက ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္လည္း အတည္တက် ထပ္မယူေတာ့ပဲ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ကာ သြားလာေနျပီး ၾကံဳရာမိန္းမႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးေနခဲ့သည္ ဟု ဆိုသည္။ အခုေတာ့ သူ႕တပည့္တပန္း အငယ္ေလးမ်ားလည္း ရွိျပီး ေသာက္စား ေပ်ာ္ပါးေနသူမို႕ ရြာက ေအာ့ေၾကာလန္ေနသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သုကေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ဦးမင္းလ က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ လူသတ္မႈ ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဦးေရႊလံုး အနည္းအပါးေတာ့ သိရမည္ ဟု ယူဆျပီး သူ႕ကို ေမးခြန္းေမးခြင့္ရဖို႕ အခ်ိန္အခါ ေစာင့္ရင္း ေနာက္က လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

သုသည္ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ရြာက အလွဴတစ္ခုမွာ သူ႕တပည့္ေတြ မပါပဲ ဦးေရႊလံုး တစ္ေယာက္ထဲ လာသည္ကို ေတြ႕သျဖင့္ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ရင္း ရင္းႏွီးေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္။ ဦးေရႊလံုးကလည္း ပါးနပ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး သုက ဘယ္သူေတြႏွင့္ အမ်ိဳးေတာ္သည္ကို သိႏွင့္ ေနခဲ့သည္။ ဦးမင္းလ အေၾကာင္း စကားစလိုက္သည္ႏွင့္ ပါးနပ္စြာ ေရွာင္ထြက္သည္။ ဦးမင္းလႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ဆိုေသာ္လည္း ကိစၥရပ္တိုင္းကို သူ မသိခဲ့ေၾကာင္း ၾကိဳတင္ စကားစကို ပိတ္ထားသည္။ ဦးေရႊလံုး ဆီမွ သတင္းစကား အစအန ရဖို႕မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိပါေပ။

သု ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရြာဦး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဦးေလးၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆရာေတာ္က မိတ္္ဆက္ေပးသျဖင့္ သိခဲ့ရသည္။ သူ႕နာမည္မွာ ဦးတုတ္ၾကီး ျဖစ္ျပီး ငယ္စဥ္က ဦးမင္းလ အိမ္မွာ လူယံု အလုပ္သမား လုပ္ဖူးေၾကာင္း သိရသည္။ ခုေတာ့ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္တိုင္း မွန္မွန္ လာေစာင့္သလို ဆရာေတာ္ နည္းလမ္း ညႊန္ျပသည့္အတိုင္း တရားဘာဝနာမ်ားကိုပါ အားထုတ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ဦးတုတ္ၾကီး ကို ဦးမင္းလ ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ဦးမင္းလ၏ အိမ္မွ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ျပီး ဦးမင္းလ အေပါင္းအသင္း တပည့္တပန္း လူမိုက္မ်ားထဲမွာ မပါဝင္ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။

သုသည္ ဦးတုတ္ၾကီးႏွင့္ သံုးခါေလာက္ေတြ႕၍ စကားေျပာျပီးေသာအခါ ဦးတုတ္ၾကီးမွာ သု ဘက္သို႕ ပါလာသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္က ကိစၥကို ျပန္စဥ္းစားေပးပါမည္ ဟု ဆိုလာသည္။ သု စိတ္အထင္ေတာ့ ဦးတုတ္ၾကီး တစ္ခုခု သိထားသည္ ဟု ထင္သည္။ အဘိုးၾကီး၏ အမူအယာက တစ္ခုခုကို ဖုံးကြယ္ထားပံုေပၚေနသည္။ သူက သူေျပာလိုက္ေသာ အေၾကာင္းအရာေၾကာင့္ ဦးမင္းလ ႏွင့္ တစ္ျခားသူမ်ားကို ထိခိုက္မည္ကို စိုးရိမ္ေနသည့္ပံု ေပၚသည္။

“ဦးေလးၾကီး ရယ္ ကၽြန္မက အမွန္ကို သိခ်င္တာပါ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒုကၡေရာက္ေစခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဦးေလးၾကီး အဲဒီတုန္းက ဦးမင္းလ အိမ္မွာ လုပ္ေနတုန္း ဆိုေတာ့ တစ္ခုခုမ်ား ထူးျခားတာ ရွိလား ဆိုတာေလးပဲ ေျပာျပေစခ်င္တာပါ”

“လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၅ ႏွစ္ ဆိုတာက ၾကာ ၾကာ လွျပီေလကြာ၊ ဦးေလးလည္း ဘာမွ သိပ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး”

“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ဦးေလးၾကီးရယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ ေျပာတာေတာ့ ဦးေလးၾကီးက မွတ္ဥာဏ္ အရမ္းေကာင္းတာပဲတဲ့။ ေဟာထားတဲ့ တရားေတြ ဆိုရင္လည္း အလြတ္ေတာင္ ျပန္ရြတ္ျပႏိုင္တယ္ဆို၊ လုပ္ပါ ဦးေလးရယ္၊ ဦးပီတာ ေပ်ာက္သြားတဲ့ေန႕က ဦးမင္းလ အိမ္မွာ ဘာေတြ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ခဲ့လဲ ဆိုတာ နည္းနည္းေလာက္ စဥ္းစားေပးပါေနာ္”

“ေအး တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ အဲဒီေန႕ ညေနက မင္းလ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္ကေန ျပန္လာတာကို လွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္၊ အဲဒါကို ဘာလို႕ မွတ္မိေနတာလဲ ဆိုရင္ ငါက အဲဒီေန႕က တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္လုပ္ေနရတယ္၊ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး၊ ျပီးေတာ့ မင္းလကို ေျပာစရာ ရွိလို႕ ေစာင့္ေနတာ၊ သူ ျပန္လာတာ ျမင္လို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အက်ႌခၽြတ္နဲ႕ ပံုစံကလည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတာနဲ႕ ခဏေနမွ သြားေတြ႕မယ္ ဆိုျပီး ေစာင့္ေနတုန္း၊ သူ႕ အေပါင္းအသင္းေတြ ျပန္လာၾကတယ္၊ ပံုစံေတြကလည္း အက်ႌခၽြတ္ေတြနဲ႕ ဖုန္ေတြ သဲေတြနဲ႕ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ပံုမ်ိဳးေတြနဲ႕။ ငါလည္း မဝင္ေသးပဲ အေပါက္ဝကေန ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မင္းလ နဲ႕ ေတြ႕ျပီး စကားေျပာေနၾကတာ ေတြ႕တာနဲ႕ ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့ သူတို႕ ေျပာတာ ၾကားရတယ္။ မင္းလက ေမးတယ္၊ ေသခ်ာ လုပ္ခဲ့ရဲ႕လား တဲ့။ သူတို႕က ေျပာတယ္၊ လုပ္ခဲ့တယ္တဲ့ ဘယ္သူမွ သိမွာ မဟုတ္ဘူး တဲ့။ အက်ႌေတြေကာ ထည့္ခဲ့လား ဆိုေတာ့ အားလံုး ထည့္လိုက္ျပီ၊ တုတ္ေတြေကာပဲ လို႕ ေျပာတယ္။ အခု စိတ္ပူရမွာ ေကာင္မေလးပဲ တဲ့ ေကာင္မေလး ထြက္ေျပးသြားတာကို ရေအာင္ တားလိုက္ရမွာ လို႕ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ မင္းလက သူ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ပါဘူး လို႕ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ ျပန္သြားၾကတယ္။ ငါလည္း အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူတို႕ ဘာအေၾကာင္း ေျပာေနမွန္း နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ငါက ဟိုဘက္ရြာက ေနမေကာင္းေနတဲ့ အဘြားဆီ သြားဖို႕ သူ႕ကို ခြင့္ေတာင္းဖို႕ပဲ။ မင္းလ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ျပန္ထြက္လာမွ ငါလည္း သြား ခြင့္တိုင္ရဲတယ္။

ေနာက္ေန႕ မနက္ အေစာၾကီးပဲ အဲဒီအိမ္က ထြက္ခဲ့တာ။ အဲဒီမနက္ ျဖစ္တဲ့ ကိစၥေတြ ငါဘာမွ မသိလိုက္ဘူး။ ဟိုဘက္ရြာ ေရာက္ေတာ့ အဘြားက အေျခအေန မေကာင္းတာနဲ႕ ငါလည္း မျပန္ႏိုင္ဘူး။ အဘြားဆံုးျပီးမွ ျပန္သြားေတာ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာသြားျပီ။ ရြာမွာ ဟိုကိစၥေတြ ျဖစ္သြားတာ သူမ်ားေတြ ေျပာမွ သိရတယ္။ ရဲေတြ ေမးတဲ့ အထဲလည္း ငါမပါ လိုက္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ရဲေတြကို တကူးတက သြားေျပာရေလာက္ေအာင္လည္း ငါက ဘာမွ ေရေရရာရာလည္း သိတာမွ မဟုတ္တာ။ ေနာက္ပိုင္းမွ စဥ္းစားရင္းနဲ႕ ပီတာ ေပ်ာက္ေနတာနဲ႕ သူတို႕ ေျပာတာေတြကို ဆက္စပ္မိလာတာ။  ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ ဘာမွလည္း သက္ေသရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ရဲေတြက ငါေျပာတာကို ယံုခ်င္မွ ယံုမွာ၊ မင္းလ တို႕ သိရင္ေတာ့ ငါ့ကိုပါ သတ္ရင္ သတ္ၾကမွာ။ အဲဒီေတာ့ ငါ ပါးစပ္ပိတ္ ေန႐ံုအျပင္ မရွိဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြက္ ငါ့မွာ အျပစ္ရွိသလို ခုထိ ခံစားေနရတယ္။ မင္းလ တို႕ မိသားစု ေျပာင္းသြားျပီး ေနာက္ပိုင္း ငါလည္း ေၾကာက္ရမယ့္လူ မရွိေတာ့လုိ႕ ပီတာကို ဘယ္မွာ ျမွဳပ္ထားတာ ျဖစ္မလဲ ဆိုျပီး ရြာျပင္မွာ သြားသြား ရွာေသးတယ္။ ငါေတြ႕သေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေျခရာ လက္ရာ မပ်က္ဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ ငါလည္း လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာပဲ။ ”

သု ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ အမ်ားၾကီး ပိုတိက်ေသာ သတင္းကို ဦးတုတ္ၾကီး ဆီက ရလိုက္သျဖင့္ အေတာ္ အံၾသ ဝမ္းသာ သြားမိသည္။ ကိုပီတာကို ဦးမင္းလ တို႕ အဖြဲ႕ သတ္ျပီး ျမွဳပ္ထားတာ ေသခ်ာသည္။ ကိုပီတာကို ျမွဳပ္ထားေသာ ေနရာကိုသာ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္လွ်င္ အမႈမွန္ ေပၚႏိုင္သည္။ ထိုေနရာ ဤအနီးအနား ရြာအစပ္ေလာက္မွာသာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ခုလို ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္မွ ထိုေနရာကို သု ဘယ္လိုလုပ္ ရွာႏိုင္ပါမည္နည္း။

ပန္းငံု ထြက္ေျပးလာခဲ့သည္ ဆိုေသာ ရြာ ေတာင္ဘက္ အစပ္ကို သု သြားၾကည့္သည္။ ေနရာတိုင္းက ခ်ံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းေတြႏွင့္မို႕ ဘယ္ေနရာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိဟု ထင္ရသည္။ အဲဒီေတာင္ဘက္မွာပဲ ပန္းငံု၏ အုတ္ဂူ ရွိသည္။ သု သည္ ဘာရယ္မဟုတ္ ပန္းငံု၏ အုတ္ဂူ ေရွ႕ သြားျပီး စကားေတြ ေျပာမိသည္။

“မပန္းငံုရယ္၊ ကၽြန္မကို ကူညီပါ၊ ကိုပီတာကို ျမွဳပ္ထားတဲ့ ေနရာကို သိေအာင္ အကူအညီေပးပါ၊ မပန္းငံုတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ လက္စားေခ်ခြင့္ရေအာင္ ကူညီပါ၊ ကိုပီတာကို ျမွဳပ္ထားတဲ့ ေနရာကို ညႊန္ျပေပးပါေနာ္..”

အဲဒီ ေသာၾကာညမွာပဲ ေနထက္ေခါင္ကလည္း သတိတရ ဖုန္းဆက္လာသည္။

“ဟယ္လို သု၊ ဘယ္လိုလဲ အတိတ္ေဟာင္းကို တူးဆြတဲ့ အေျခအေန၊ ထူးျပီလား”

“အသံၾကီးက ေလွာင္တဲ့ ေလသံၾကီးနဲ႕၊ ဟြန္း.. ထူးတယ္ေနာ္.. ထူးတယ္၊ သုကို ေထာက္ခံမယ့္ သက္ေသ တစ္ေယာက္ ရထားျပီ”

သုက ဦးတုတ္ၾကီး ဆီက ၾကားရသမွ်ကို ေျပာျပလိုက္သည္။

“ဒါဆိုရင္ ကိုပီတာကို ျမွဳပ္ထားတဲ့ ေနရာကိုသာ ရွာႏိုင္ရင္ သု အမႈေပၚျပီေပါ့”

“ဒီရြာ တစ္ပတ္လည္ကို သု ဘယ္လိုလုပ္ ရွာရမလဲ၊ ဘာသဲလြန္စ မွလည္း မရွိဘူး၊ ကိုေန ဒီ weekends ဘာအလုပ္ရွိလဲ၊ အားရင္ လာခဲ့ပါလားလို႕၊ သုမွာ ဘယ္သူမွ တိုင္ပင္စရာလူ မရွိဘူး”

“အလုပ္ေတာ့ အေထြအထူး မရွိပါဘူး၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့ မလာခ်င္ဘူး၊ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္၊ အဲဒီရြာမွာ ကိုပီတာ ဆိုတဲ့ အရိပ္ၾကီးက ရွိေနတယ္ေလ..၊ ဒါေပမယ့္ သု တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ လာခဲ့ပါ့မယ္၊ မနက္ျဖန္ မနက္အေစာၾကီး ထြက္ခဲ့မယ္၊ ဟုတ္ျပီလား”

အဲဒီညမွာပဲ သု အိပ္မက္ တစ္ခု မက္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ သုသည္ ရြာေတာင္ဘက္က ေတာစပ္တစ္ေနရာသို႕ ေရာက္ေနျပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနသည္။ အဲဒီေနရာမွာ သရက္ပင္ပ်ိဳ ႏွစ္ပင္က ညေန ေနကို အရိပ္မိုး ေပးထားသည္။ ခဏေနေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ေနထက္ေခါင္ ျဖစ္ေနသည္။ မဟုတ္ပါ။ ေနထက္ေခါင္ မဟုတ္ပါ။ ကိုပီတာ သာ ျဖစ္သည္။ သု သည္ သု မဟုတ္ပဲ မပန္းငံု ျဖစ္ေနသည္ ဟု ထင္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ အဲဒါလည္း မဟုတ္ပါ။ သုသည္ တစ္ျခား တစ္ေနရာကေန မပန္းငံု ႏွင့္ ကိုပီတာ တို႕ ခ်ိန္းေတြ႕သည္ကို ၾကည့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ ဘာေတြ ေျပာေနသည္ကိုလည္း သု မၾကားရပါ။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ခုခုကို ျငင္းေနၾကပံု ရသည္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပင္ သစ္ပင္မ်ား ေနာက္ကြယ္မွ လူငါးေယာက္ ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူတို႕ မ်က္ႏွာေတြကို သု ေသခ်ာ မျမင္ရသလို သူတို႕ကိုလည္း သု ေသခ်ာ မသိပါ။ သူတို႕လက္ထဲမွာ သစ္သား တုတ္မ်ား ကိုင္ထားၾကသည္။ တစ္ေယာက္၏ လက္ထဲမွာေတာ့ ဓါးေျမွာင္ တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္သည္။ လူႏွစ္ေယာက္က ပန္းငံုကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားျပီး သံုးေယာက္က ကိုပီတာကို ဝိုင္း႐ိုက္ၾကသည္။ ဓါးေျမွာင္ ကိုင္ထားေသာ တစ္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ပံုရသည္။ သူက လဲက်ေနေသာ ကိုပီတာကို ဓါးႏွင့္ ထိုးလိုက္သည္။ က်န္လူမ်ားက ထပ္႐ိုက္ၾကသည္။ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ လူႏွစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာ မပန္းငံုက ႐ံုးကန္ ေအာ္ဟစ္ေနသည္။ ဓါးေျမွာင္ႏွင့္ လူက မပန္းငံုကို စကားေျပာသည္။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ေလာက္ ပါးကို ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ ႐ိုက္သျဖင့္ မပန္းငံု ျငိမ္သြားသည္။ အဲဒီေနာက္ ဓါးေျမွာင္ႏွင့္ လူက မပန္းငံုကို အႏိုင္က်င့္ဖို႕ ၾကိဳးစားသည္။ က်န္သည့္လူမ်ားက ဝိုင္းၾကည့္ျပီး ရယ္ေမာ ေနၾကသည္။ သု ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ သို႕ေသာ္ ျမင္ကြင္းကို ဆက္လက္ၾကည့္ ေနရသည္။

သု ေၾကာက္လန္႕ ေမာပန္းျပီး အိပ္ရာက ႏိုးလာသည္။ ေန႕လည္က မပန္းငံုရဲ႕ အုတ္ဂူကို သြားျပီး စကားေတြ ေျပာခဲ့မိလို႕ စိတ္စြဲျပီး မက္တာလား။ တကယ္ မပန္းငံုကပဲ သူတို႕ အတိတ္ဘဝက ျဖစ္ရပ္ေတြကို သု ျမင္ေအာင္ ျပလိုက္တာလား အတတ္ မေျပာႏိုင္ပါ။ အဲဒီေနရာကိုေတာ့ သု ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါသည္။

♥♥♥♥♥

ေနထက္ေခါင္ ေရာက္လာျပီးေတာ့ သုႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ရြာ ေတာင္ဘက္ ေတာစပ္သို႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ မေန႕ညက  အိပ္မက္ အေၾကာင္း ေနထက္ေခါင္ကို ေျပာျပေတာ့ သု စိတ္စြဲလုိ႕ မက္တာပါ လို႕ သူကေျပာသည္။ တကယ္တမ္း ေသခ်ာ သြားၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီဘက္မွာ အေလ့က်ေပါက္ေနေသာ အပင္ၾကီးေတြက အေတာ္မ်ားေနသည္။ ေအာက္ဘက္မွာက ဆူးခ်ံဳပင္ေတြ ေပါက္ေနသည္။ ခ်ံဳေတြကို တိုးျပီး အထဲဘက္ ဝင္ၾကည့္ေတာ့မွ ညက သု ေတြ႕ခဲ့ေသာ ေနရာကို ျပန္ျမင္လိုက္ရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္က လူတစ္ရပ္ သာသာေလာက္သာ ရွိေသးသည့္ အပင္ပ်ိဳကေလး ႏွစ္ပင္က ခုေတာ့ အိုမင္းေနေသာ သစ္ပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ အဲဒီ သရက္ပင္ႏွစ္ပင္၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ေနသည့္ ပံုသ႑န္ကို သု ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသည္။

အိမ္ျပန္ျပီး ေဒၚၾကီး ေဒၚငယ္လွ၏ ေယာက်္ား ဦးၾကီး ဖိုးစံ ႏွင့္ သူ႕သား ေကာင္းစံ ကို ေျပာျပေတာ့ ဦးၾကီးက မယံုၾကည္ခ်င္ေသာ္လည္း သု ကို အားနာ၍ လိုက္ေပးရန္ ျပင္သည္။ သုက မေသခ်ာေသးခင္မွာ သူမ်ားေတြလည္း အမ်ားၾကီး မသိေစခ်င္ေသးပါ။ ေပါက္တူးေတြ ေပါက္ျပားေတြကို ေနထက္ေခါင္ ကားေနာက္မွာ တင္ျပီး ရြာေတာင္ဘက္ကို သြားဖို႕ ျပင္ေနတုန္း ဦးၾကီး ေကာင္းစံက ေနာက္တစ္ေယာက္ ေခၚခ်င္သည္ ဟု ေျပာသည္။

“သူက ျမိဳ႕က ရဲအုပ္ကေလး တစ္ေယာက္ပါ၊ ဒီရြာကို လာဖူးတယ္ေလ၊ ပီတာတို႕ ပန္းငံုတို႕ အမႈ အေၾကာင္းလည္း သိတယ္၊ အဲဒါ စိတ္စြဲလမ္းျပီး သု လိုပဲ အိပ္မက္တယ္ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္၊ မပန္းငံုက သူ႕ကို အိပ္မက္ထဲမွာ ေျပာတယ္တဲ့ ရြာေတာင္ဘက္ ေတာစပ္မွာ ကိုပီတာကို သတ္ျပီး ျမွဳပ္ထားတဲ့ ေနရာကို သြားတူးေပးပါလို႕ ေျပာတယ္တဲ့။ ပန္းငံုကို ရြာ ေတာင္ဘက္နားမွာ ေတြ႕ခဲ့တယ္ ဆိုေတာ့ အားလံုးက အဲဒီဘက္မွာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ပဲ ထင္ၾကတာဆိုေတာ့ အဲဒါကို စိတ္စြဲတာ ျဖစ္မွာပါ။ သူေျပာတာကို ဘယ္သူမွ မယံုၾကဘူး၊ သူလည္း ဘယ္ေနရာကို တူးရမယ္မွန္း ေသခ်ာ မမွတ္မိဘူး ဆိုေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ျပန္သြားတာ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လ ေလာက္ကပဲ၊ အခု အဲဒီမွာ တူးမယ္ ဆိုရင္ သူ႕ကိုလည္း ေခၚသင့္တယ္”

“သူက ဘယ္မွာ ေနတာတုန္း ဦးၾကီးရဲ႕၊ ေတာ္ၾကာ မဟုတ္ရင္ သူက သုကို ဟားေနမွာေပါ့”

“မေတြ႕လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ သူကလည္း ဒီကိစၥကို စိတ္ဝင္စားတာ သူ႕ကို ေခၚလိုက္မယ္၊ ဦးၾကီးမွာ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ရွိတယ္။ သူက ဟုိဘက္ ျမိဳ႕တင္ ေနတာ၊ သူ႕ကားနဲ႕ လာရင္ နာရီဝက္ေလာက္ပဲ ၾကာမွာ”

“ဦးၾကီး ေခၚခ်င္လည္း ေခၚလိုက္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ေခၚေပးမယ္ ဖုန္းနံပါတ္ေျပာ”

သရက္ ႏွစ္ပင္ၾကားကို သူတို႕ တူးေနတုန္း နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ တကယ္ပဲ ရဲအုပ္ ကိုရဲသူ ေရာက္လာပါသည္။ သူတို႕ ဆက္တူးၾကသည္။ အနွစ္ ၃၀ ေက်ာ္မွာ ေျမ အေနအထားေတြလည္း ေျပာင္းေနျပီ ဆိုေတာ့ လြယ္လြယ္ေတာ့ မေတြ႕ပါ။ သူတို႕ တူးေနတုန္း သုက အနီးအနား ေလွ်ာက္သြားျပီး ၾကည့္ေနသည္။

“သုေရ ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႕ အေကာင္ရွည္နဲ႕ ေတြ႕မယ္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးၾကီး မသြားပါဘူး”

သူတို႕ တူးေနေသာ ေနရာရဲ႕ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ လက္ပံပင္အို တစ္ပင္ ရွိေနသည္။ အျမစ္မ်ား အနီးမွာ အျမစ္တစ္ျခမ္းပါ ပါေအာင္ ေရတိုက္စားျပီး ခြက္ဝင္ေနေသာ ေျမလိုဏ္ေခါင္း တစ္ခုလည္း ရွိသည္။ သု က အဲဒီေနရာကို ဘာရယ္ မဟုတ္ သြားၾကည့္မိသည္။ အဲဒီနားမွာ ေပါက္ေနေသာ အစိမ္းေရာင္ အပင္ကေလး၏ အရြက္ေတြက လွသည္။ အပင္ကေလးကို ကိုင္ၾကည့္ေနတုန္း အနားမွာ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ အရာကေလး တစ္ခုကို ျမင္မိလိုက္သည္။ ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမၾကီးမ်ား ကပ္ေနေသာ လက္စြပ္တစ္ကြင္း ျဖစ္ေနသည္။ သုက ေျမၾကီးေတြကို ပြတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ပံုသ႑န္ ပိုေပၚလာသည္။ ခပ္ၾကီးၾကီး ေလးေထာင့္ပံု ေယာက်္ားဝတ္ ေရႊလက္စြပ္ တစ္ကြင္း။ ေသခ်ာပြတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးေထာင့္ေပၚမွာ M ဆိုေသာ စာလံုးကို ေတြ႕ရသည္။ M ဆိုေတာ့ ဦးမင္းလရဲ႕ လက္စြပ္မ်ားလား။ ဦးတုတ္ၾကီးကို ျပၾကည့္လွ်င္ေတာ့ သိေကာင္း သိႏိုင္သည္။

သူတို႕ ေနရာ နည္းနည္း ေရႊ႕ျပီး ထပ္တူးေနၾကသည္။ သံုးေပ အနက္ေလာက္မွာပဲ တစ္ခုခု ရွိေနမွန္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေဆြးေျမ႕ေနေသာ သစ္သားတုတ္တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္းသား တုတ္မို႕ အႏွစ္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေျမၾကီးထဲမွာ ေဆြးေျမ႕ေနတာေတာင္ ခုထိ တစစီ ျဖစ္မသြားေသးေပ။

“ဒီေနရာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ သုေရ၊ သုေျပာတာ မွန္ေလာက္တယ္။ ကိုယ္တို႕ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ေတြ႕ျပီ”

ေနထက္ေခါင္က ေျပာသည္။ Sun’s Highness ၏ CEO ေျမၾကီးတူးေနတာကိုသာ သူ႕လူေတြ သိလွ်င္ ဘာေျပာမလဲ မသိေပ။

“သုလည္း ဒီမွာ တစ္ခု ေတြ႕ထားတယ္၊ ေယာက်္ားဝတ္ လက္စြပ္ တစ္ကြင္းပဲ”

တြင္းထဲမွ လူအားလံုးက သုကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။

“ဒီေပၚမွာ M လို႕ ထြင္းထားတယ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဝတ္တာ ဦးၾကီး ျမင္ဖူးလား၊ ဦးမင္းလ ဝတ္တာ ျမင္ဖူးလား”

“မသိဘူးကြယ္ ဦးၾကီးက အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးတယ္၊ ကိုမင္းလ နဲ႕လည္း သိပ္မပတ္သက္ဖူးဘူး၊ သူ ေရႊလက္စြပ္ေတာ့ ဝတ္တယ္ ထင္တယ္။ ဒါ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူးကြယ့္”

ဦးၾကီးကို နားခိုင္းျပီး သူတို႕ သံုးေယာက္ပဲ ဆက္တူးၾကသည္။ တုတ္ေဆြး အပိုင္းအစမ်ားႏွင့္ ဓါးေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္း ေတြ႕ေတာ့ ပိုေသခ်ာသြားသည္။

သုက လက္စြပ္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ရပ္ေနတုန္း သစ္ကိုင္းမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ ေနထက္ေခါင္ရဲ႕ ကုတ္အကႌ်ထဲက ဖုန္းျမည္သံကို ၾကားရသည္။

“ကိုေန ေရ ဖုန္းလာေနတယ္၊ ကိုေန..”

“သု ကိုင္လိုက္ပါကြာ၊ ခဏေနမွ ျပန္ဆက္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္၊ ဒီမွာ ကိုယ္တို႕ ေတြ႕ေနျပီ”

“ကိုေန႕ ေကာင္မေလး ဆိုရင္ သု ကိုင္လိုက္လို႕ ျပႆနာ တက္ေနမယ္ေနာ္”

“ဟား ဟား.. ဘယ္ ေကာင္မေလးမွ မရွိဘူး၊ ကိုင္လိုက္ပါ၊ ဘယ္သူတဲ့လဲ”

“STA တဲ့”

“စိုးသက္ေအာင္ ပါ၊ ကိုင္လိုက္”

သူ႕ ဖုန္းကို ထူးလိုက္ေတာ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ အသံကို ၾကားရသည္။ သူက သု႕အသံကို ၾကားေတာ့ အံ့ၾသသြားပံုရသည္။

“ဒါ ေနထက္ေခါင္ရဲ႕ ဖုန္း မဟုတ္ဘူးလား”

“ဟုတ္ပါတယ္ ရွင္၊ သူ အခု ဖုန္း မကိုင္ႏိုင္ေသးလို႕ ခဏေနမွ ျပန္ဆက္မယ္လို႕ ေျပာပါတယ္”

“သူ႕ကို ေျပာလိုက္ပါ၊ MoonShape က လင္းထြဋ္သာ မေန႕ညက အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္လို႕ ခုထိ သတိမရေသးဘူး လို႕၊ ဒီမွာ လုပ္စရာေတြ ရွိလာလိမ့္မယ္၊ ျမန္ျမန္ ျပန္ခဲ့လို႕၊ အဲလို ေျပာရင္ သူသိပါတယ္ ”

“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာလိုက္ပါ့မယ္ ရွင္”

MoonShape က လင္းထြဋ္သာ တဲ့။ ကိုကို ေပါ့။ ကိုကို အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္လို႕တဲ့၊ ဒုကၡပဲ။ ကိုေန နဲ႕ ကိုကို နဲ႕ ဘယ္တုန္းက သိေနပါလိမ့္။

“ကိုေန၊ သူကေျပာတယ္၊ MoonShape က လင္းထြဋ္သာ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္လို႕တဲ့၊ အဲဒါ ကိုေန႕ကို ျမန္ျမန္ ျပန္ခဲ့ပါတဲ့”

“ဘာ.. အက္ဆီးဒင့္က ဘယ္လို ျဖစ္တာတဲ့လဲ”

“အဲဒါေတာ့ ေျပာမသြားဘူး၊ ျပန္ရေအာင္ ကိုေန၊ အဲဒီ လင္းထြဋ္သာ ဆိုတာ သု အစ္ကို ပဲ၊ ကိုေနနဲ႕ ဘယ္တုန္းက သိေနတာလဲ”

“သု အစ္က..၊ လင္းထြဋ္သာက သု အစ္ကိုလား၊ သူ႕မွာ ညီမ တစ္ေယာက္ ရွိမွန္းေတာ့ သိတယ္၊ သု မွန္းမသိဘူး၊ ကိုယ္တို႕က အလုပ္ခ်င္း အဆက္အစပ္ ရွိတယ္ေလ”

“ျပန္ၾကရေအာင္ ကိုေန၊ တက္ခဲ့ေတာ့”

“လာျပီ၊ လာျပီ၊ ဒီမွာလည္း အ႐ိုးလား မသိဘူး၊ ေတြ႕ေနျပီ”

“အေရးၾကီးရင္ ျပန္လိုက္ေလ၊ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လုပ္ထားလိုက္မယ္၊ စိတ္ခ်ပါ”

“ကိုရဲသူ ရွိေနတာ ေတာ္ေသးတယ္၊ လုပ္စရာ ရွိတာေတြ ဆက္လုပ္ထားေပးပါေနာ္၊ ကၽြန္မ တို႕ ျပန္မွ ျဖစ္မယ္”

“စိတ္ခ်ပါ၊ အ႐ိုးေတြ ေတြ႕ရင္ ဌာနကို အေၾကာင္းၾကားျပီး စစ္ေဆးဖို႕ေတြ ဘာေတြ လုပ္မွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေလ၊ ခုန ဆက္ထားတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္လို႕ ရတယ္ မဟုတ္လား”

“ရတယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းပဲ၊ ေက်းဇူးပဲ ကိုရဲသူ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားေတာ့မယ္”

 အိမ္ျပန္ျပီး သု ပစၥည္းေတြ ျပန္ယူေတာ့မွ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ေသာ သု ဖုန္းမွာ ေမေမ ေခၚထားေသာ miss call ကို ေတြ႕သည္။ ျပန္ဆက္ျပီး သု အခု လာေနျပီ ဟု ေျပာလိုက္ရသည္။ ေနထက္ေခါင္ ကလည္း သူ႕လူဆီ ဖုန္း ျပန္ဆက္ေနပံု ရသည္။

ေနထက္ေခါင္ကလည္း သု စိုးရိမ္ေနမွန္း သိသျဖင့္ ဘယ္မွာမွ မနားပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းလာခဲ့သည္။ လင္းထြဋ္သာကို သူ႕ေယာက္ဖ ေဒါက္တာလေရာင္သစ္၏ New Moon ေဆး႐ံုမွာပဲ တင္ထားေၾကာင္း သိရသည္။ သုကို ေဆး႐ံုေရွ႕ကိုပဲ ပို႕ေပးလိုက္သည္။

“သု ေရ၊ ေဆး႐ံုကို ကိုယ္မလိုက္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ သု မိသားစုေတြလည္း ရွိေနမွာပဲ ဆိုေတာ့.. ေနာက္မွပဲ ကိုလင္းကို ကုိယ္လာၾကည့္ေတာ့မယ္၊ ကိုလင္းကို ကားတိုက္တာ မေတာ္တဆ မဟုတ္ဘူး၊ တမင္ တိုက္ျပီး ေမာင္းေျပး သြားတာ တဲ့”

“တမင္ တိုက္တာ ဟုတ္လား၊ ဟုတ္ရဲ႕လား ဟင္၊ ကိုကို႕ကို ေသေစခ်င္တဲ့လူ ရွိတယ္ေပါ့”

“ျမင္လိုက္တဲ့လူ ရွိတယ္ တဲ့၊ အဲဒါ ဘယ္သူ လုပ္တာလဲ ဆိုတာ ကိုယ္ စံုစမ္းရဦးမယ္၊ စီးပြားေရး ကိစၥေတြက ႐ႈပ္တယ္ေလ သုရဲ႕၊ သု မသိတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရွိတာေပါ့၊ ညက်မွ သုဆီ ဖုန္းဆက္မယ္ ဟုတ္ျပီလား”

“ဟုတ္ျပီေလ၊ ေက်းဇူးပဲေနာ္ ကိုေန၊ သု သြားလိုက္ဦးမယ္၊ တစ္ခုခု ထူးရင္ သုကို ဖုန္းဆက္ေနာ္၊ ကိုရဲသူ ဖုန္းဆက္ရင္လည္း ေျပာဦးေနာ္”

“စိတ္ခ်၊ ကိုယ္သြားျပီ၊ bye”

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

သိဂၤါေက်ာ္