ျမစိမ္းေရာင္ ကမ္း႐ိုးတန္းသစ္ပင္

အျမဲတမ္းေတာ့လည္း
မုန္တိုင္းထန္ မေနခဲ့ပါဘူး
အဲဒီ ကမ္း႐ိုးတန္းမွာ ...။

ငွက္ေတြ တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္
ေမြးရပ္ေျမ စြန္႕ခြာတာကို ေငးၾကည့္ရင္း
အဲဒီမွာပဲ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့သူ။

ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေတာ့
သက္တမ္းရင့္ျပီး အပင္ျမင့္လာခဲ့တယ္
အဲဒီ ကမ္း႐ိုးတန္းမွာပဲ
ေနဒဏ္ ေလဒဏ္ ခံရင္း
တစ္ခါတရံလည္း
မုန္တိုင္းကို အံတုရင္းေပါ့။
အပင္ျမင့္လာေလေလ
ေလတိုက္ခံရေလေလနဲ႕
မုန္တိုင္းေတြ ၾကားထဲ
အကိုင္းအခက္ေတြ က်ိဳးတဲ့အခါက်ိဳး
အသီးအပြင့္ေတြ ေၾကြတဲ့ အခါ ေၾကြနဲ႕
ေနသာလာေတာ့လည္း
ရြက္ႏုဖားဖား ျပန္ေဝလို႕...။

အဲဒီ ကမ္း႐ိုးတန္းမွာပဲ
အျမင္မေတာ္တာေတြလည္း
ျမင္ရဖူးတယ္။
အၾကားမေတာ္တာေတြလည္း
ၾကားရဖူးတတယ္။
အနိဌာ႐ံုေတြလည္း
ခံစားရဖူးတယ္။
သံေယာဇဥ္ေတြလည္း မ်ားခဲ့ဖူးတယ္။
မုဒိတာေတြလည္း ပြားခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ
ဦးေႏွာက္လည္း အေၾကာတင္းလာတယ္။
ႏွလံုးသားလည္း အေရာင္ရင့္လာတယ္။
ခံစားခ်က္ေတြလည္း ေအးစက္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ
အေတာင္မပါတဲ့ သစ္တစ္ပင္ဟာ
စိမ္းလန္းေနဆဲ
ခိုကိုးရာမဲ့ေနဆဲ
အထီးက်န္ေနဆဲ
ဘုရားေပးသနားမယ့္
အေတာင္ပံတစ္စံု အတြက္
အိပ္မက္ မက္ေနဆဲ...။

သိဂၤါေက်ာ္