၃၀၉၆ ရက္

၁၉၉၈ ရဲ႕ တစ္ခုေသာ ညေနခင္း။

နာတာရွာ ကမ္ပြတ္ရွ္ သည္ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာသည္။ သူမ ေက်ာင္းႏွင့္ အိမ္က သိပ္မေဝး။ ႏွစ္လမ္းေက်ာ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္လွ်င္ ေရာက္ျပီျဖစ္သည္။ ကမ္ပြတ္ရွ္ အသက္က ၁၀ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူမက အသက္အရြယ္ထက္ ပိုထြားသူမို႕ လွေသြးၾကြယ္စ ျပဳေနေလျပီ။ သို႕ေသာ္ သူမ စိတ္ကေတာ့ ကေလးစိတ္ သက္သက္ပါ။ သူမက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပၚမွာ ေတြ႕ေသာ ေက်ာက္ခဲေလးမ်ားကို ကန္ရင္း ေဆာ့ကစားေနသည္။ အရင္ေန႕ေတြကေတာ့ သူမ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လည္း အတူပါေနၾကျဖစ္သည္။ ယေန႕ေတာ့ သူက ဖ်ားေနသျဖင့္ ေက်ာင္းမလာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သူမ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။

ကမ္ပြတ္ရွ္သည္ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ မာမီက ဘာစားစရာ လုပ္ထားမလဲ ဆိုတာ ေတြးေနသည္။ သူမ ဆာေနျပီ။ မာမီက သူမကို အစားပုတ္ကေလး ဟု အျမဲတမ္း စတတ္သည္။ ဒီေန႕အဖို႕ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုသည္ကိုေတာ့ ကမ္ပူး ဘယ္လိုမွ ၾကိဳမျမင္ႏိုင္ပါ။ အစားအေၾကာင္းျပီးေတာ့ ဆရာမ ေပးလိုက္ေသာ အိမ္စာေတြ ေတြးမိသြားသည္။ ဒီေန႕ အိမ္စာကေတာ့ နည္းနည္းမ်ား ခက္မလား မသိပါ။ သူမက သခ်ၤာကို သိပ္မလိုက္ႏိုင္။ ဥာဏ္စမ္းေတြ ဆို ပိုဆိုးသည္။ ဂၽြန္႕ဆီက အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ ၾကည့္ရတတ္သည္။ သူတို႕ အိမ္ႏွင့္ သူမတို႕ အိမ္က သံုးအိမ္သာ ျခားသည္။ ခုေတာ့ သူက ဖ်ားေနသျဖင့္ သူမကို သခ်ၤာ ကူတြက္ေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

ေနာက္ဘက္မွ ကားသံၾကားသျဖင့္ ကမ္ပြတ္ရွ္က ေဘးဘက္သို႕ ပိုကပ္ေပးလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ကားက သူမကို ေက်ာ္မသြား။ ဗင္ကား အျဖဴေရာင္တစ္စီးက သူမေဘးသို႕ ရပ္လာသည္။ သူမက အံၾသျပီး ၾကည့္လိုက္ေသာ အခ်ိန္မွာပဲ သူမ ခါးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆြဲယူေပြ႕ျပီး ကားေပၚတင္ျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ သူမ အတြက္ ေအာ္ခ်ိန္ပင္ မရလိုက္ပါ။ အျဖဴေရာင္ အဝတ္စက သူမ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာျပီး ပိတ္ထားသည္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုလည္း ပလတ္စတစ္ ၾကိဳးႏွင့္ ခ်ည္လိုက္သည္ကို သိလိုက္သည္။ သူမ ဘယ္လိုမွ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူ႕ကားေပၚတြင္ ပါသြားရသည္။ ထို႕ေနာက္ သူမကို ေျမေအာက္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ပိတ္ထားျခင္း ခံရသည္။

*******

“မွတ္ထား၊ ငါ့နာမည္ ပရစ္လိုေပးလ္ တဲ့၊ မင္း ဒီမွာပဲ ေနရေတာ့မယ္ နားလည္လား”

သူကေျပာသည္။ ထိုလူသည္ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္။ သူမကို စူးစူးရွရွ ၾကည့္ေနေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွာ မူမမွန္ပဲ ဘလာသက္သက္ ျဖစ္ေနပံုႏွင့္။ သူ႕ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အရာရာ ေပ်ာက္ဆံုးျပီး အားငယ္ေနသူ ပံုစံမ်ိဳး။

သူက သူမကို ဘာမွေတာ့ မလုပ္ေသး။ အစားအေသာက္ကိုလည္း ပံုမွန္ေကၽြးထားသည္။ သတ္ေတာ့မည့္ ဝက္ကို ေကၽြးထားသလိုမ်ိဳး ေကၽြးေနသည္ဟု သူမက ထင္သည္။ အစားအေသာက္ လာေကၽြးတိုင္းမွာ သူက သူမကို ပြတ္သီး ပြတ္သတ္ လာလုပ္ေလ့ ရွိသည္။ ကမ္ပြတ္ရွ္ အတြက္ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးေသာ အရာ ျဖစ္သျဖင့္ ေၾကာက္၍ တုန္ေနသည္။ ေနာက္ထပ္ ဒီထက္ ဆိုးေသာ အရာမ်ား လာေတာ့မည္ကိုလည္း ကေလးသာသာမို႕ မေမွ်ာ္မွန္းမိပါ။ ေျမတိုက္ထဲမွ ထြက္ေျပးရန္ၾကိဳးစား ၾကည့္ေသာ္လည္း လံုးဝ ထြက္ေပါက္မရွိပါ။ သူဝင္လာျပီး ျပန္လွ်င္ အျပင္မွ ေသာ့ခတ္သြားေသာ အေပါက္ တစ္ခုသာ ရွိသည္။

မာမီ ႏွင့္ ဒက္ဒီကို တျပီး ကမ္ပြတ္ရွ္ ငိုမိသည္။ ငိုရလြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ခမ္းသြားေတာ့မလား ဟု ထင္ရသည္။ သို႕ေပမယ့္ ဘာမွ ျဖစ္မလာပါ။ တစ္ေန႕ျပီး တစ္ေန႕သာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ ကမ္ပြတ္ရွ္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသူ တစ္ေယာက္မွ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။

*******

သူမ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ သူက သူမကို ေျမတိုက္ခန္းထဲ အျမဲမထားေတာ့ပဲ သူ႕အိပ္ယာထဲသို႕ ေခၚထားသည္။ ကမ္ပြတ္ရွ္ အတြက္ ငရဲေန႕မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ကမ္ပြတ္ရွ္သည္ သူ႕အိပ္ရာေပၚတြင္ ထိတ္လန္႕ ေခ်ာက္ခ်ားစြာႏွင့္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး လွဲေနရသည္။ သူမေဘးမွာ သူလွဲေနျပီး သူမ၏ လက္ေကာက္ဝတ္ႏွင့္ သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကို ပလတ္စတစ္ၾကိဳးႏွင့္ ပူးခ်ည္ထားသည္။ သူမကို အသံတစ္ခ်က္မွပင္ ထြက္ခြင့္ မျပဳပါ။ ေအာ္ညည္းမိလွ်င္.. သူလုပ္ခိုင္းသည္ကို ျငင္းဆန္လွ်င္ သူမကို ရိုက္ႏွက္တတ္သျဖင့္ ကမ္ပြတ္ရွ္မွာ အသံမထြက္ရဲပဲ သူခိုင္းသမွ် လုပ္ေပးရျမဲ ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ စိတ္မေက်နပ္တိုင္း သူမကို ရိုက္ႏွက္ေလ့ရွိရာ တစ္ပတ္လွ်င္ အၾကိမ္ ၂၀၀ ေလာက္ အရိုက္ခံခဲ့ရသည္။

သူက လိင္ကိစၥထက္ သူမကို ပြတ္သပ္ရသည္ကိုပင္ သာယာေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ကမ္ပြတ္ရွ္သည္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ သူ႕အိပ္ရာေပၚတြင္ ဝတ္လစ္စလစ္ လဲေလ်ာင္းေနရေလ့ ရွိသည္။ သူအလုပ္သြားသည့္ အခါမွာေတာ့ သူမကို ေျမတိုက္ခန္းထဲမွာပင္ ေသာ့ခတ္ထားခဲ့ေလ့ရွိသည္။ ကမ္ပြတ္ရွ္သည္ သူမကိုယ္သူမ စက္ဆုပ္လာသည္။ သူမ အတြက္ လြတ္လမ္း မရွိေတာ့ဟု ထင္လာသည္။ ထိုလူႏွင့္ပင္ တစ္သက္လံုးေနရေတာ့မလား ဟု သူမကိုယ္သူမ ျပန္ေမးမိသည္။ ဘုရားသခင္ကို တိုင္တည္ျပီး ဆုေတာင္းမိေသာ အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မေရႏိုင္ေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္ ဘုရားသခင္ကလည္း သူမကို ခုထိမျမင္ေသး။ သူမကို ဒုကၡတြင္းထဲမွာ ဘယ္အထိ ဆက္ထားမွာလဲ။ သူမ ဆက္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။

သူမကို ေရတိုက္ထားခဲ့ေသာ ခြက္က ဖန္ခြက္ျဖစ္ေနေသာ တစ္ေန႕မွာေတာ့ သူမက ထိုဖန္ခြက္ကို ခြဲ၍ လက္ေကာက္ဝတ္ကို လွီးကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူက အလုပ္က ေစာေစာျပန္လာျပီး အခ်ိန္မီ ေတြ႕သြားသျဖင့္ မ်ားမ်ားစားစား ေသြးထြက္ခြင့္ပင္ မရလိုက္ပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း အၾကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို႕ လုပ္ခဲ့ေသးေသာ္လည္း အၾကိမ္တိုင္းမွာ သူက လက္ဦးသြားသျဖင့္ ကမ္ပြတ္ရွ္ မွာ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။

*******

ပရစ္လိုေပးလ္သည္ ကမ္ပြတ္ရွ္၏ ဆံပင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း အေတာ္ပင္ ဇီဇာေၾကာင္သူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူမ၏ ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ တစ္ပင္မွ ရွိေနသည္ကို မၾကိဳက္ပါ။ သူမကို ေခါင္းတံုးတံုးေပးထားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကမ္ပြတ္ရွ္သည္ သူ႕ကို ဘာတစ္ခုမွ အတိုက္အခံမလုပ္ေတာ့ပဲ ေနလိုက္သည္။ သူမ၏ ေသျခင္း ရွင္ျခင္းကိုလည္း အေလးမထားေတာ့။ စိတ္ထဲမွာ ဗလာသက္သက္သာ ထားလိုက္သည္။ သူခိုင္းသမွ် မျငင္းမဆန္လုပ္ျခင္း အားျဖင့္ အသားအနာလည္း သက္သာမည္ မဟုတ္လား။ သူမ ဘဝက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆံုးေနျပီ ျဖစ္ေသာ ဘဝ။ အားလံုး ဗလာသက္သက္။ 

သူမ အသက္ ၁၆ ႏွစ္မွာေတာ့ သူမကို ေကၽြးေနေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ အရြယ္ေရာက္သူ တစ္ေယာက္အတြက္ လိုအပ္သည္ထက္ ေလးပံုတစ္ပံုေလာက္သာ ေကၽြးေတာ့သည္။ သူမ၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားသည္။ အစာအိမ္ေရာဂါပါ စြဲကပ္ျပီး တစ္ခ်ိန္လံုး နာက်င္ေနသည္။ ပရစ္လိုေပးလ္ကလည္း သူမကိုယ္သူမ မည္သူမည္ဝါမွန္း မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ကာ နာမည္အသစ္ တစ္ခုႏွင့္ ေနသြားဖို႕ တစ္ခ်ိန္လံုး ဖိအားေပးေနသည္။

နာက်င္မႈက ၾကီးစိုးေနသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို႕ကိုေတာင္မွ မလုပ္ေဆာင္ပါ။ သူမက ေသျခင္းကို ေတာင့္တေနပါသည္။ နာက်င္မႈကို ၾကာရွည္မခံစားလိုပါ။ ထာဝရဘုရားသခင္က သူမကို ေခၚေဆာင္ဖို႕ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနပါသည္။ သူမမွာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ နာက်င္မႈက ခံစားႏိုင္သည္ထက္ အစမ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ေနခဲ့ပါျပီ။

*******

၂၀၀၆၊ ၾသဂုတ္လ။

သူမ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ပရစ္လိုေပးလ္က သိသည္။ သူ႕ကို ဘာမွ မဆန္႕က်င္၊ ခိုင္သမွ် လုိုက္လုပ္ျပီး၊ အရင္လိုလည္း တအီအီ ငိုမေနေတာ့သျဖင့္ သူ႕ဘက္က နည္းနည္း ေလွ်ာ့လာသည္။ သူမကို အစားေလ်ာ့ေကၽြးထားသျဖင့္ ထြက္မေျပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အားနည္းေနတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ သူမကို အရင္လို အျမဲတမ္း ၾကိဳးခ်ည္မထားေတာ့။ အိပ္ခန္းထဲမွာ ဟိုဟို သည္သည္ လြတ္လြတ္လပ္ သြားခြင့္ေပးလာသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္စိေအာက္မွာပင္ ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႕ေတာ့ သူက အခန္းထဲမွာ ဖုန္စုပ္စက္ႏွင့္ ဖုန္ရွင္းဖို႕ ေျပာလာသည္။ ကမ္ပြတ္ရွ္လည္း ဖုန္စုပ္စက္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ သတင္းစာ ဖတ္ေနသည္။ သူမက ဖုန္စက္ကို တြန္းရင္း မီးဖိုေဆာင္ လမ္းၾကားထဲသို႕ ဝင္လိုက္သည္။ ထိုမီးဖိုေဆာင္တြင္ ေနာက္ဘက္သို႕ ထြက္ေသာ တံခါးတစ္ခု ရွိသည္ကို သူမ သိသည္။ သူက ဖုန္စုပ္သံကို နားစြင့္ေနမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သူမသိသည္။ သူမက သူ႕မ်က္ကြယ္ရာ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဖုန္စုပ္စက္ကို ဒီအတိုင္းဖြင့္ထားျပီး ေနာက္ေပါက္မွ ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ ဖုန္စုပ္စက္ကေတာ့ သူ႕ဟာသူ အသံျမည္ေနဆဲ။

ကမ္ပြတ္ရွ္သည္ အနီးရွိ အိမ္တစ္အိမ္သို႕ သြား၍ လူေခၚဘဲလ္ကို သြားတီးသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ တံခါးပြင့္လာျပီး အိမ္ရွင္မ်ားက သူမကို အံၾသစြာ ၾကည့္ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ ကမ္ပြတ္ရွ္တစ္ေယာက္ ၈ႏွစ္ၾကာ ေဝးကြာခဲ့ရေသာ မိဘမ်ား အိမ္သို႕ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ သူမ ထြက္ေျပးသြားမွန္း သိေတာ့ ပရစ္လလိုေပးလ္လည္း သူ႕အိမ္မွ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ရဲမ်ား ေရာက္လာေသာအခါကို သူ႕ကို အိမ္မွာ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။

*******

ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာ။

ဝုဖ္ဂန္ ပရစ္လိုေပးလ္၊ ၄၄ ႏွစ္ သည္ ရဲမ်ားလက္မွ ထြက္ေျပးရင္း ရထားေရွ႕သို႕ ခုန္ခ်၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသြားေၾကာင္း သိရသည္။

********

Sep 7. 2010, The Indian Express တြင္ ဖတ္လိုက္ရေသာ ေဆာင္းပါးတိုေလး တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္၍ ဝတၱဳအေနႏွင့္ ျဖည့္စြက္ ေရးသားပါသည္။ ယခုအခါ အသက္ ၂၂ႏွစ္ ရွိျပီ ျဖစ္ေသာ Austrian မိန္းကေလး Kampush သည္ သူမ၏ ၈ႏွစ္ၾကာ အေတြ႕အၾကံဳကို 3096 Days အမည္ျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္ေဝခဲ့ပါသည္။

P.S နာတားရွားက အဲ့ေန႔ကေရာ ေနာက္ပိုင္းေရာ ခုေရာ သူ႕မိဘ အိမ္ကို မျပန္ဘူး။ အစက ရဲစခန္း၊ ေဆးပညာရွင္ေတြ ေရွ႔ေနေတြနဲ႔ လူမူ႔ဌာနက ေစာင့္ေရွာက္ထားၿပီးခုေတာ့ တေယာက္တည္း ေနတယ္။ လို႕ မအယ္က ေျပာထားပါတယ္..။

သိဂၤါေက်ာ္