22 September, 2010

သံုးၾကိဳးတပ္ တေယာ

                                                                                                                                                   
ႏိုဝင္ဘာ ၁၈ ရက္ ၁၉၉၅။ တေယာဆရာ Itzhak Perlman ဟာ နယူးေရာ့ခ္ျမိဳ႕ လင္ကြန္း Center က Avery Fisher Hall က စတိတ္ခ်္ ေပၚကို လာခဲ့ပါတယ္။


ခင္ဗ်ား ပါးလ္မန္း ရဲ႕ ပြဲကို ၾကည့္ဖူးရင္ စတိတ္ခ်္ ေပၚကို သူေရာက္လာတာ သူ႕အတြက္ နည္းနည္းေနာေနာ ေအာင္ျမင္မႈ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိမွာပါ။ သူဟာ ကေလးဘဝတုန္းက ပိုလီယို ျဖစ္ခဲ့ဖူးလို႕ ေျခႏွစ္ဖက္ စလံုး မသန္စြမ္းပဲ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ သြားလာရသူပါ။ သူ စင္ျမင့္ ေပၚကို တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ေလွ်ာက္လာတာကို ျမင္ရတာ နာနာက်င္က်င္ ေႏွးေႏွးေကြးေကြးနဲ႕ပါ။

သူ႕ရဲ႕ ထိုင္ခံုကို ေရာက္တဲ့အထိ နာက်င္စြာနဲ႕ ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွစ္ခုကို ေအာက္ခ်ျပီး သူ ျဖည္းျဖည္းပဲ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အဆင္ေျပေျပျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တေယာကို ေကာက္ကိုင္၊ ပခံုးေပၚေမွးလို႕ သူ႕ေမးေအာက္နားမွာ ခ်လိုက္ျပီး တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ကို ေခါင္းညိတ္ျပလို႕ တီးခတ္ဖို႕ ျပင္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ပရိတ္သတ္ေတြဟာ ဒီလို ျပင္ဆင္မႈမ်ိဳးနဲ႕ အသားက်သြားပါျပီ။ စင္ျမင့္ေပၚကို သူ ေလွ်ာက္လာတုန္းကလည္း သူတို႕ဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အဆင္ေျပေအာင္ ထိုင္တုန္းကလည္း သူတို႕ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ဟာ သူ တီးခတ္ဖို႕ အဆင္သင့္ ျဖစ္တဲ့ အထိ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ခုခု မွားယြင္းသြားပါျပီ။ သူ နည္းနည္းေလာက္ အသံစမ္းျပီးခ်ိန္မွာ တေယာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဟာ ျပတ္သြားပါေတာ့တယ္။ အခန္းထဲမွာ ေသနတ္သံလို က်ယ္ေလာင္သြားတဲ့ အဲဒီ အသံကို ခင္ဗ်ား ၾကားႏိုင္မွာပါ။ ဒီ အသံရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အမွားတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အရာဟာ အမွားတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

သူထသြားျပီး  စင္ျမင့္ေပၚက ဆင္းမယ္၊ တစ္ျခား တေယာတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရွာလိမ့္မယ္ လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ အဲဒီလို မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ျပီး ခဏေလာက္ ေစာင့္တယ္။  ေနာက္ တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ကို စဖို႕ အခ်က္ျပလိုက္ပါတယ္။

တီးဝိုင္း စတင္ပါျပီ။ သူက သူ႕မွာ က်န္သေလာက္နဲ႕ပဲ တီးခတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူတီးခဲ့သမွ်ဟာ သူတို႕ အရင္က မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းျပီး တန္ခိုးရွိတဲ့ သန္႕စင္တဲ့ ေတးသြားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တေယာကို ၾကိဳးသံုးေခ်ာင္းတည္းနဲ႕ တီးခတ္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ လူေတြ သိထားၾကတာပါ။ ခင္ဗ်ားလည္း သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီညေတာ့ ပါးလ္မန္း က ဒါကို မသိဘူးလို႕ ျငင္းဆန္လိုက္ပါျပီ။

ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ျမင္ႏိုင္ပါတယ္… ေျပာင္းလဲေနတဲ့… အသစ္ဖြဲ႕စည္း ေပါင္းစပ္ထားတဲ့… သူ႕ေခါင္းထဲက အရာေတြကိုေလ။ ဒီအရာကေတာ့ သူတို႕တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အသံအသစ္ေတြ ရေအာင္ ၾကိဳးေတြကို ျပန္ညွိထားတဲ့ ပံုပါပဲ။

သူ ျပီးသြားတဲ့ အခါမွာ အခန္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ လူေတြဆီက ခ်ီးက်ဴးသံေတြ ညံသြားတယ္။ အခါတိုင္းနဲ႕ မတူတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး ထရပ္ၾကျပီး သူလုပ္သြားတာကို ၾသဘာေပးဖို႕ လုပ္လို႕ ရတာ မွန္သမွ် လုပ္ၾကေတာ့တယ္။

သူ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျငိမ္ေအာင္ အခ်က္ျပတယ္၊ ျပီးေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ အက်ယ္ၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ တည္ျငိမ္ျပီး ရင္ထဲက နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း လာတဲ့ အသံမ်ိဳးနဲ႕…။
“ခင္ဗ်ားတို႕ သိလား၊ တစ္ခါတေလမွာ ဂီတပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္က ခင္ဗ်ားမွာ က်န္သေလာက္ကေလးနဲ႕ ေတးဂီတေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဖန္တီးႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို ရွာေဖြဖို႕ပဲဗ်”

ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ စကားပါလဲ။ အဲဒီလို ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ သိႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒါ ဘဝရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပဲ။ ဂီတပညာရွင္ တစ္ေယာက္ အတြက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးအတြက္ပါပဲ။

ဒီလူဟာ သူ႕ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ၾကိဳးေလးၾကိဳး ရွိတဲ့ တေယာနဲ႕ ဂီတေတြ ဖန္တီးခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ရုတ္တရက္ ပြဲတစ္ပြဲရဲ႕ အလယ္က်မွ ၾကိဳးသံုးၾကိဳးတည္းနဲ႕ ဘယ္လို ဂီတမ်ိဳး ဖန္တီးရမလဲ ဆိုတာ သူ႕ဟာသူ ရွာေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဒီည ၾကိဳးသံုးၾကိဳးတည္းနဲ႕ သူဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဂီတက ၾကိဳးေလးၾကိဳး နဲ႕တုန္းက သူလုပ္ခဲ့ဖူးသမွ်ထက္ ပိုျပီး လွပတယ္။ ပိုျပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတယ္။ ပိုျပီး အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေစတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနထိုင္တဲ့ ဒီလိုု မတည္ျငိမ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲျမန္လွတဲ့ ရႈပ္ေထြးတဲ့ ေလာကၾကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အလုပ္ကလည္း ေတးဂီတ ဖန္တီးသလိုပါပဲဲ။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိသမွ်နဲ႕ ေတးဂီတဖန္တီးၾကတယ္…၊ အဲဒီေနာက္.. ရွိတာေတြက ၾကာၾကာမတည္ျမဲႏိုင္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ က်န္သမွ်နဲ႕ပဲ ေတးဂီတ ဖန္တီးၾကဖို႕ပဲေပါ့။

Three Stringed Violin by Author Unknown
Itzhak Perlman ရဲ႕ ပံုေတြကိုေတာ့ Google ကေန ရွာျပီး ထည့္ထားပါတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္



14 comments:

ေမပယ္လ္ said...

စာအုပ္တစ္ခုမွာ ဖတ္ဖူးခဲ့ေပမယ့္
ဘာသာျပန္ပုံလက္ရာမတူတဲ့ အတြက္ အရသာေလးကေတာ့
တစ္မ်ိဳးေလးနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကုိ ျပန္ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့တယ္.ေက်းဇူး

ေ၀လင္း said...

သိပ္မွန္တာပဲဗ်ာ..။ သိပ္ေကာင္းတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ က်န္တာေလးေတြနဲ႔ပဲ ဖန္တီးၾကရမွာပါပဲ..။

ကိုေဇာ္ said...

ၾကည္႔စမ္း။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ။ မေန႕ကပဲ စာအုပ္ အေဟာင္းေတြထဲက ဆရာ အတၱေက်ာ္ စာအုပ္ကို ဖတ္လို႔ ဒါေလးကို ျပန္ဖတ္မိေသးတယ္။ ဘာသာျပန္တဲ႔ ဟန္မတူေတာ႔လည္း အယူအဆသစ္ေလးကို ျမင္ရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီစာေလးက ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။

လင္းဒီပ said...

ၾကိဳးသံုးၾကိဳးနဲ႔ တီးဖို႕ၾကံဳလာတဲ့ အခါ ေတြေဝမေနဘဲ ေရွ႕ဆက္ရဲဖို႕ပါပဲ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုယ္႕မွာရွိတဲ႕ၾကိဳးေတြအျဖတ္ခံရတဲ႕အခါ က်န္ေနတဲ႕ၾကိဳးေတြနဲ႕ အလွဆံုးေတးသြားကို ဖန္တီးႏိုင္ဖို႕ လိုတယ္..

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ပါရမီရွင္ပါပဲဗ်ာ..
ရွိတာနဲ႔ လွလွပပ တင္ျပနိုင္တာ..လြယ္မွတ္လို႔

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

အင္း..ရွိတာနဲ႔ လွလွပပ တင္ျပနိုင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္မွတ္လို႔

SHWE ZIN U said...

ရွိသမွ် နဲ႕ အေကာင္းဆံုးလုပ္သြားႏိုင္တာ ေတာ္လိုက္တာ


မွ်ေဝျခင္းအတြက္ေက်းဇူးပါ
ေရႊစင္ဦး

လသာည said...

အားက်မွတ္သားစရာ တကယ္ေကာင္းပါတယ္။ သေဘာလည္း က်မိတယ္။

ဘာသာျပန္ တင္ျပ မွ်ေ၀းေပးတာ အရမ္းေက်းဇူးေနာ္။

ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး) said...

တေယာကို ၾကိဳးသံုးၾကိဳးနဲ႕ ထိုးတယ္ဆိုလို႕ ဘယ္လုိပါလိမ့္ လို႕ ဖတ္ၾကည့္မိမွ တကယ္ေလးစားသြားတယ္။ ကိုးဆိုရင္ေတာ့ သံုးၾကိဳးနဲ႕ တစ္ဘားေတာင္ျပည့္ေအာင္ ထိုးနိုင္ပါ့မလား

ျမေသြးနီ said...

ျပည့္စံုမွဳနဲ႕ ဖန္တီးတာထက္..
ရွိတာေလးနဲ႕ ရေအာင္ ဖန္တီးသြားတာမွ..
ဖန္တီးရွင္အစစ္။

မယ္႔ကိုး said...

မွ်ေဝေပးတာ ေက်းဇူးပါေနာ္ မ။

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ဒီစာေလး........ခုမွဖတ္ဖူးတယ္......။
ဖတ္ခြင့္ရလို႔ ေက်းဇူးပါ.......မသိဂၤါ.......။

ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္.......
ဏီလင္းညိဳ

blackroze said...

ျပည္႔စံုေအာင္မရွိဘူးဆိုၿပီး
စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနမဲ့အစား..ရွိတာေလးနဲ႕
အဆင္ေျပေအာင္လည္းရင္ဆိုင္တတ္ရမယ္..