ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ဖတ္ရႈျခင္း

ပရဟိတ သမားလည္း မဟုုတ္ဘူး

အတၱဟိတ သမားလည္း မဟုုတ္ဘူး

ကမၻာေျမၾကီး ကိုုယ့္တစ္ေယာက္အတြက္ ပိုုမေလးေလာက္ေအာင္ေတာ့

ကိုုယ့္တာဝန္ကိုုယ္ေက်ျပီး 

အသက္ရွင္သန္ေနသူပါ။

ၾကင္နာတတ္သူလည္း မဟုုတ္ဘူး

ရက္စက္တတ္သူလည္း မဟုုတ္ဘူး

လက္ေတြ႕က်က် ျမင္ျပီး နားလည္ေပးတတ္သူလိုု႕

ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုေတာ့ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေတြးထားတယ္။

ပဲ့ကိုုင္ရွင္လည္း တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးဘူး

ေမတၱာရွင္မေလးလိုုလည္း တစ္ခါမွ ဟန္မေဆာင္ဖူးဘူး

အေမ့ရဲ႕ ဒုုကၡအိုုးေလးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္

သူတစ္ပါးအေပၚေတာ့ ဒုုကၡမေပးတတ္ဖိုု႕ ၾကိဳးစားသူပါ။

တစ္ခါတေလ 

ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ဒုုကၡေပးတတ္တယ္

တစ္ခါတေလ

ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု အခ်စ္လြန္တတ္တယ္

တစ္ခါတေလ

သိရက္နဲ႕ မိုုက္မိုုက္ ေနတတ္တယ္

တစ္ခါတေလ

လုုပ္သင့္တာေတြ အတြက္ အပ်င္းထူေနတတ္တယ္။

တစ္ခါတေလ

လုုပ္ခ်င္တာေတြ အတြက္ အိပ္မက္မက္ ေနတတ္တယ္။

အသက္ရွင္ရျခင္းက ပ်င္းစရာ ေကာင္းလာတဲ့အခါ

စြန္႕စားခန္းေတြ အိပ္မက္ခ်င္လာျပန္လာတယ္။

ၾကိဳးစားအားထုုတ္ရျခင္းက ပင္ပန္းလာတဲ့အခါ

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြထဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနခ်င္လာျပန္တယ္။

ကိုုယ့္ဘဝကိုု မေက်မနပ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ

ေအာက္ကိုု ငံုုၾကည့္ရင္း ေျဖသာလိုုက္။

ကိုုယ့္ဘဝကိုု ေက်နပ္ေနတဲ့အခါ

အေပၚကိုု ေမာ့ၾကည့္ရင္း မေျဖသာလိုုက္။

ေမြးေန႕ေတြသာ တိုုးတိုုးလာတယ္

မွတ္တမ္းမွတ္ရာက ဘာမွေတာင္ မရွိေသးပါေလ။

သိဂၤါေက်ာ္

ဘာသာျပန္ ေဆာင္းပါးေတြလည္း ေရးဖိုု႕ၾကိဳးစားရင္း မေရးျဖစ္ပါဘူး။ စံုုေထာက္ဝတၱဳလည္း မေရးတာၾကာလိုု႕ ေရးဖိုု႕ ၾကိဳးစားရင္း ျပီးကိုု မျပီးဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘေလာ့ကိုု ပစ္ထားရာ မက်ေအာင္ ကဗ်ာမဟုုတ္ ဘာမဟုုတ္ေတြပဲ တင္ျဖစ္ေနတာပါ။   :)