တစ္ရံတစ္ခါဆီက ျမိဳ႕

ေရႊအဆင္းဝင္းလက္

သမိုင္းအဆက္ဆက္က ေစတီေတာ္ေတြ…

အုုတ္ရိုုးေရာင္မပ်က္ ေရွးအဆက္ဆက္ရဲ႕

ေကာင္းမႈ လက္ရာ ေစတီေတာ္ေတြ…

အေရွ႕ဘက္က ေရာင္နီေအာက္မွာ

တင့္တယ္ေနတဲ့ျမိဳ႕ ။

ခပ္လွမ္းလွမ္း

အစိမ္းေရာင္ လယ္ကြင္းေတြဆီက

စပါးသင္းနံ ရလာမယ့္ အခ်ိန္ကိုု

ေမွ်ာ္လင့္ေနတတ္တဲ့ျမိဳ႕ ။

ညေမႊးပန္းရနံ႕ေတြ ေဆာင္ယူလာတတ္တဲ့

ညေလ ေအးေအးနဲ႕  အတူ

လေရာင္ဆမ္းတဲ့ သစ္ပင္တန္းေတြေအာက္

ဂစ္တာသံေတြ လြင့္လာတာကိုု

သာယာတတ္တဲ့ ျမိဳ႕ ။

ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ

အနာတရေတြလည္း ရဖူးပါရဲ႕ ၊

ခုုေတာ့လည္း

ေလးေထာင့္စပ္စပ္ မီးခံတိုုက္ေတြ ေနရာမွာ

အထပ္ျမင့္ အသစ္ေတြ တိုုးပြားလား တိုုးပြားရဲ႕ ၊

အေျခအေနမဲ့ေတြကေတာ့ အရင္လိုုပါပဲ။

ေရွးတစ္ေခတ္ ဘုုရင္လိုု

တတိယမ်က္လံုုး မပိုုင္ဆိုုင္ေပမယ့္လည္း

ကိုုယ္အားကိုုယ္ကိုုးတတ္ဖိုု႕  ၾကိဳးစားေနတဲ့ျမိဳ႕ ။

ဧရာဝတီရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈထဲ

ဒဏ္ရာေတြကိုု ေျဖခ်တတ္ခဲ့တဲ့

ေျမလတ္သူ ေျမလတ္သားေတြရဲ႕

ခ်စ္ျမတ္ႏိုုးခံ ျမိဳ႕ ။

ဘယ္ေတာ့မွ ကမ္းမကပ္တဲ့ သေဘၤာေတြကိုု

လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း

အေနာက္ဘက္ကမ္း ေတာင္တန္းေတြဆီက

ေတးသံကိုု နားစြင့္ရင္း

တံတားေပၚ ျဖန္႕ခင္းထားတဲ့

လိေမၼာ္ေရာင္ ဆည္းဆာကိုုခံစားတတ္တဲ ့ျမိဳ႕ ၊

စုုန္ခ်ီ ဆန္ခ်ီ ဝင္ထြက္သြားလာသူေတြကိုု ၾကိဳဆိုုရင္း

ဘယ္ေတာ့မွ အိုုမင္းျခင္း မရွိတဲ့ျမိဳ႕ ။

အဲဒီျမိဳ႕ကိုု

ငါခ်စ္တယ္…။

သိဂၤါေက်ာ္