Temporary Home

Carrie Underwood ရဲ႕ သီခ်င္းေလးပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ေအးတယ္..။ ဒါေပမယ့္ စာသားေလးကို သေဘာက်မိလို႕ တင္လိုက္တာပါ။ အားလံုးဟာ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲ ျဖစ္ျဖစ္ Temporary home မွာ ေနေနရတာပဲေလ..။ ဘဝ ဆိုတာ ခဏတာ နားခိုရတဲ့ အိမ္ပဲ မဟုတ္လား...။

Little boy, 6 years old
A little too used to bein' alone
Another new mom and dad, another school
Another house that'll never be home

When people ask him
how he likes this place
He looks up and says with a smile upon his face


This is my temporary home
It's not where I belong
Windows and rooms that I'm passin' through
This is just a stop, on the way to where I'm going
I'm not afraid because I know
this is my
temporary home.

Young mom on her own
She needs a little help got nowhere to go.
She's lookin' for a job, lookin' for a way out
Because a half-way house will never be a home

At night she whispers
to her baby girl:
Someday we'll find a
place here in this world

This is our temporary home
It's not where we belong
Windows and rooms that we're passin' through
This is just a stop, on the way to where we're going
I'm not afraid because I know
this is our
temporary home.


Old man, hospital bed
The room is filled with people he loves
And he whispers don't cry for me
I'll see you all someday
He looks up and says "I can see God's face."

This is my temporary home
It's not where I belong
Windows and rooms that I'm passin' through
This is just a stop, on the way to where I'm going
I'm not afraid because I know
this is my
temporary home


This is our temporary home.

သိဂၤါေက်ာ္

ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အေတြးမ်ား

ေခ်ာ က အေတြးေတြ အေၾကာင္း ေရးခိုင္းလို႕ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေတြးတာေတြက မ်ားလြန္းလို႕ ဘာေရးရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေတြး ဆိုတာကလည္း တစ္စကၠန္႕မွာကို အမ်ားၾကီး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္လား...။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လုပ္စရာ ႐ွိတဲ့ Project အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနမိလို႕ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ကိုယ္က ဒီလိုပဲ Thesis တုန္းကလည္း ေခါင္းစဥ္ မေသခ်ာမခ်င္း အဲဒီအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနမိတာ.. လမ္းသြားတုန္းေရာ.. အိပ္ကာနီးေရာ.. Toilet ဝင္ခ်ိန္ေတာင္ စဥ္းစားးေနတတ္ေသးတာ...။ တစ္ခါတေလ ဝတၱဳဇာတ္လမ္း ဆက္မေရးတတ္ေတာ့ရင္လည္း ဒီလိုပဲ ေနရာမေရြး ေတြးေနတတ္တာ..။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေတြးလိုက္တာနဲ႕ စာနဲ႕ေရးျပီးသား ျဖစ္သြားရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း ေတြ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေတြးတာေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးေပမယ့္ စာအေနနဲ႕ေတာ့ အကုန္ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ အခ်ိန္ကုန္ အက်ိဳးမ႐ွိမွန္း သိေပမယ့္ ဝါသနာပါေနတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္တတ္တာကလည္း အားတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ယူေနျပန္ပါေရာ..။

ကိုယ္ ေတြးျပီး ဇာတ္လမ္းဆင္တဲ့ အထဲမွာ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ အလြတ္မေပးတတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုမွ မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးထဲမွာ ေတြ႕ေပးျပီး ဇာတ္လမ္းဆင္ခ်င္ ဆင္တတ္ေသးတာ..။ ရည္းစားမ႐ွိေသးတဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ တစ္ခါတေလလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုျပင္ထဲက မင္းသားေလးလို လူမ်ိဳးနဲ႕ ေတြ႕ေပးတတ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ မင္းသမီးေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထားရတာ မၾကိဳက္ေတာ့ပဲ စိတ္ကူးထဲက မင္းသမီး ျဖစ္သြားျပန္ေရာ..။ ဘာလို႕ဆို ကိုယ္သာ ေယာက်္ားေလးဆိုလည္း ကိုယ္လိုလူမ်ိဳးကို မၾကိဳက္လို႕ပဲေလ..။ ဘာရယ္မဟုတ္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အစမ႐ွိ အဆံုးမ႐ွိ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း တစ္ခါတေလ ေတြးေနမိတာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း  အျပင္မွာသာ မေတြ႕တာ... စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ေတြ႕ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေတြးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ကိုယ္က အိပ္မက္ထဲမွာကို ေတြးေနတတ္တဲ့လူပါ။ ကိုယ္က သူမ်ားလို သိပ္အိပ္မက္ မမက္တတ္ဘူး။ မက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း သိပ္မမွတ္မိတတ္ပါဘူး။ တစ္ညတေလ မက္တတ္တဲ့့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာင္ ဝတၱဳဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေတြ ပါေသးတယ္။ ညဘက္ၾကည့္တဲ့ ဇာတ္ကားေတြကိုလည္း မစြဲလမ္း မပတ္သက္ပါပဲ မက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီအိပ္မက္ေတြကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပဲ ဇာတ္သိမ္းေလာက္သာ မွတ္မိတတ္တာပါ။

စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ အရာရာကို လွလွပပ ေတြးလို႕ရပါတယ္...။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း စိတ္ကူးယဥ္ ဝတၱဳေတြမွာ ေပ်ာ္စရာ ဇာတ္သိမ္းေတြ ႐ွိၾကတာေပါ့။ ျဖစ္ရပ္မွန္တိုင္းကေတာ့ မလွပၾကဘူးေလ။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာမၾကီး လည္း ျဖစ္လို႕ရတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ ႐ုပ္႐ွင္ ဒါ႐ိုက္တာၾကီးလည္း ျဖစ္လို႕ရတယ္။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စတိုင္က်က် ဖက္႐ွင္ ဒီဇိုင္းနာ လည္း ျဖစ္လို႕ရတယ္ေလ…။

ကိုယ္ ငယ္ငယ္ကဆို အလြမ္းဝတၱဳေတြ မဖတ္ဘူး။ အေမေတြ အေဒၚေတြ ဖတ္တဲ့ ေမာင္စိန္ဝင္းတို႕ ျငိမ္းေက်ာ္ တို႕ဆို အလြမ္းမ်ားလို႕ မၾကိဳက္ဘူး။ ခုထိလည္း မၾကိဳက္ပါဘူး။ ရသပိုင္းမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဝတၱဳေတြ ေလာက္သာ ဖတ္တာ။ အေပ်ာ္ဖတ္ဆိုရင္ေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ဇာတ္သိမ္းပဲၾကိဳက္တယ္..။ အေပ်ာ္ဖတ္ဝတၱဳေတြ အေရာင္းသြက္ေနတာလည္း ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဘဝအေမာေတြထဲက ေျပးခ်င္လို႕မွ ဖတ္တာဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕အပ်င္းေျပ ဖတ္တဲ့ လူေတြကလည္း ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ သိပ္မၾကိဳက္ၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ…။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က စဖတ္တာ စံုေထာက္ဝတၱဳေတြပါ။ ေအာင္ဇင္တို႕၊ ျမတ္ထြန္းသစ္တို႕၊ မင္းသိခၤတို႕ကို အေဒၚက အဖတ္မ်ားတာ။ ဆရာမၾကီး ကလ်ာ ရဲ႕ ဝတၱဳေတြ လည္း ပါေသးတယ္။ ဘာသာျပန္ေတြ ဆိုလည္း အေမ့ရဲ႕ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္မွာ ႐ွိတာေတြ အကုန္ေလာက္နီးနီးပဲ… အေဒၚနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ဖတ္ၾကတာေလ…။

ငယ္ငယ္က ဂ်ဴးရဲ႕ ဝတၱဳေတြေတာင္ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ မ႐ွိမျဖစ္မိုး က်မွ စၾကိဳက္တာ…။ ေၾကမြသြားေသာ တိမ္တိုက္မ်ား ကိုေတာ့ ၇ တန္းတုန္းက အတန္းထဲမွာ ဆရာ မလာတဲ့ အခ်ိန္လည္း ႐ွိေနတာနဲ႕ ဖတ္တာ ႏွစ္အုပ္လံုး ျပီးသြားတာပဲ။ ခုေတာ့ ဂ်ဴးကို တကယ္ၾကိဳက္တယ္။ သူ႕ဝတၱဳေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကို သေဘာက်တာ မက်တာထက္ ေရးသမွ် ဝတၱဳတိုင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕… ေနာက္ျပီး ခုခ်ိန္ထိလည္း အပ်ိဳၾကီးဘဝမွာ လွလွပပ ရပ္တည္ေနႏိုင္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ပိုျပီး ေလးစား အားက် ပါတယ္။ 

 စာေရးဆရာထဲက ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ေလးစားအားက်တဲ့သူေတြက A.J. Cronin နဲ႕ Robin Cook ပါ။ A.J. Cronin ဆရာဝန္အလုပ္က အနားယူျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွ စာေပေလာကကို ဝင္လာတာေတာင္ အမ်ားၾကီး ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့သူမို႕ ေလးစားမိတာပါ။ သူ႕ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ အားလံုးကို ကိုယ္ၾကိဳက္တယ္။ ကိုယ္လည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္လို႕ အိပ္မက္ေတြကို မစြန္႕လႊတ္ဖို႕ တြန္းအားေပးေနသလိုပဲ။ Robin Cook ကလည္း ဆရာဝန္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူ႕ဝတၱဳေတြကေတာ့ ဆရာဝန္ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အေျခခံတဲ့ စံုေထာက္ အက္႐ွင္ဇာတ္လမ္းေတြပါ။ ေလာေလာဆယ္ မွတ္မိေနတာကေတာ့ COMA ဆိုတဲ့ ဝတၱဳပါ။ စာေရးျခင္းသက္သက္နဲ႕ အသက္ေမြးတဲ့ စာေရးဆရာ စစ္စစ္ေတြထက္ ကိုယ္က အဲလို အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ပညာရပ္ကိုလည္း ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ရပ္တည္ရင္းနဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာသူေတြကို ပို ေလးစားအားက်မိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာေတြေတာ့ အမ်ားၾကီး ႐ွိေသးတာေပါ့။

ေနာက္ထပ္ အားက်မိတဲ့သူက အမ်ိဳးသမီး ဒါ႐ိုက္တာ မီမီလီဒါပါ။ အမ်ိဳးသမီး ဒါ႐ိုက္တာ ေပမယ့္ drama ကားေတြ႐ိုက္တာ မဟုတ္ပဲ Deep Impact တို႕ Peacemaker တို႕လို ကားမ်ိဳးေတြ ႐ိုက္တာပါ။ ၂၀၀၉ မွာလည္း Antonio Banderas၊ Morgan Freeman တို႕နဲ႕ Thick as Thieves ကို ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေခတ္မီ အက္႐ွင္ကားေတြ science fiction ေတြ ႐ိုက္ႏိုင္ဖို႕က အေဝးၾကီးလိုေနပါေသးတယ္။ (ကိုယ့္ကို သိန္း ႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ေလာက္ ထုတ္ေပးမယ့္ ပ႐ိုဂ်ဴဆာ ႐ွိရင္ေတာ့ ပီျပင္ေအာင္ ႐ိုက္ျပမယ္ေလ :D)။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ညီမငယ္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားမွာ မင္းသမီး မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုပဲ။ ေတာထဲေတာင္ထဲေတြ.. ေျပးလႊား လႈပ္႐ွားရတဲ့ ကားေတြ ႐ိုက္မွာမွန္း ၾကိဳသိေနၾကတယ္ေလ…။ ေနာက္ဆံုးခန္းမွာေတာ့ မင္းသားနဲ႕ ၾကည္ႏူးတဲ့ အခန္း ပါေစရမယ္လို႕ သူတို႕ကို ေျပာရတယ္.. ဟားဟား..။ Computer Special Effects ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ဝင္စားေပမယ့္လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာရယ္.. သင္တန္းေၾကးေတြကလည္း ေစ်းၾကီးျပီး တကယ္တတ္ေအာင္ သင္ႏိုင္တဲ့ သင္တန္းလည္း သိပ္မ႐ွိတာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ မတက္ျဖစ္ေသးဘူး။ (ျမန္မာႏိုင္ငံက ထုတ္တဲ့ ကာတြန္းကားေတြထဲက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ေရးတဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို အ႐ုပ္ဆိုးတယ္ေလ :D)

ကိုယ္က အဲလိုပဲ ဟုိဟိုဒီဒီ အေတြးမ်ားတတ္တဲ့ အက်င့္႐ွိလို႕ တကယ္ အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္ ပညာေရးဘက္မွာလည္း မထူးခၽြန္ခဲ့ပါဘူး။ အားတဲ့အခ်ိန္ ႐ုပ္႐ွင္ေလးၾကည့္လိုက္ ဝတၱဳေလး ဖတ္လိုက္ လုပ္ေနမွေတာ့ ပညာေရးမွာ ဘယ္ ထိပ္ဆံုး ေရာက္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ကိုယ့္မိဘေတြကေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္႐ွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ဆင္ေျခေပးစရာ ႐ွိပါတယ္။ ကိုယ္က မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းဘူးလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျမဲေျပာတတ္တယ္။ စာက်က္ရတဲ့ အခ်ိန္ အာ႐ံုမ်ားရင္လည္း က်က္မရဘူး။ ဘာသံမွ မၾကား၊ လူတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိတဲ့ ေနရာမွာက်က္မွ ကိုယ္က စာရလြယ္တာေလ.. :D ။ အဲဒါေၾကာင့္ စာေတြ ျပန္က်က္ရမယ့္ ကေလး ဘဝေတာ့ ျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ 
တစ္ေလာက Movie 5 က ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္႐ွင္ တစ္ကား ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ေျပတီဦးနဲ႕ ျမန္မာမႈျပဳျပီး ႐ိုက္ထားတာလည္း အိမ္ျပန္တဲ့ ကားေပၚမွာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္ကေလးက လူၾကီး ျဖစ္ခ်င္လို႕ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႕ တကယ္ျဖစ္သြားျပီး ကစားစရာ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း မင္းသမီး နဲ႕ ေတြ႕ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြရဲ႕ မျဖဴစင္မႈေတြ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ လွည့္ဖ်ား ညစ္ပတ္မႈေတြေၾကာင့္ ကေလး ျပန္ျဖစ္ခ်င္ျပီး ပထမ ဆုေတာင္းခဲ့တဲ့ ေနရာျပန္သြားျပီး ကေလးအျဖစ္ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းလိုက္တဲ့ ကားပါ။ ကေလး အျဖစ္ ဆုေတာင္းအျပီးမွာပဲ မင္းသမီးက လုိက္လာေတာ့ သူက ဆုေတာင္းျပီးသြားေၾကာင္း ေျပာျပီး မင္းသမီးကိုပါ သူ႕လို ျဖစ္ေအာင္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါလား လို႕ ေျပာေတာ့ မင္းသမီးက သူ ကေလးဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ ဖူးျပီမို႕ ျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကိုယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကေတာ့ ဘယ္သူမွ ကေလးဘဝ ျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ေ႐ြးရမယ့္ ဘဝ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမယ့္ အခ်ိန္ကိုေတာ့ ျပန္ေရာက္ခ်င္ပါတယ္။ ခုေန အဲဒီ အ႐ြယ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ လက္႐ွိအလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ လုပ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. ဘြဲ႕လြန္ကို တစ္ျခားႏိုင္ငံမွာ တက္ဖို႕ ၾကိဳးစားခ်င္ ၾကိဳးစားမိလိမ့္မယ္ေလ။ ခုေန စိတ္ကူးကေတာ့ အရင္နဲ႕ မတူမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလည္း လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ စိတ္ညစ္ညဴးေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ…။ မိဘ မိသားစုရဲ႕ ေနာင္ေရးကို စဥ္းစားရင္သာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာ မွန္ရဲ႕လားလို႕ စဥ္းစားမိတာပါ။ ဘယ္မွာေနေနလည္း ကိုယ္က ေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေအာင္ေနျပီး ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျဖတ္သန္းတတ္တဲ့သူပါ။ ဘယ္သူမွ မ႐ွိလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားတဲ့အခါ ေတြးခ်င္တာေတြး ေရးခ်င္တာေရး… ႐ုပ္႐ွင္ေလး ၾကည့္ခ်င္တဲ့ အခါၾကည့္လိုက္၊ စာအုပ္ေလး ဖတ္တဲ့ အခါ ဖတ္လိုက္နဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနေနတဲ့သူပါ။ ကိုယ္က တစ္ခါတေလ စိတ္ေလေနရင္၊ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားလာရင္လည္း အဲလိုပဲ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္၊ စာအုပ္ဖတ္ျပီး ေမ့ေအာင္လုပ္လိုက္တယ္ေလ။

ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားတဲ့အတိုင္း ေရးတာေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ျဖစ္ကုန္ပါျပီ။ ေခ်ာ ရဲ႕ Tag အေၾကြးကို ဆပ္တာပါေနာ္…။ လာဖတ္တဲ့ သူ အေပါင္းကို အားနာပါတယ္.. :P ။

သိဂၤါေက်ာ္

ေတာမီး

သစ္ေတာအုပ္ေတြကို ျဖတ္လာတဲ့ မီး ေပါ့
သဘာဝရဲ႕ အလွအပေတြကို ေလာင္ကၽြမ္းလို႕...၊
တစ္ေနရာက တစ္ေနရာ ခုန္ကူးရင္း
သစ္ပင္ေတြကိုလည္း မီးပူတိုက္၊
တဖ်စ္ဖ်စ္ တေျဖာက္ေျဖာက္ အသံေတြနဲ႕
ညကို ေခ်ာက္ခ်ားေစျပီး
အသက္ေတြ ေျခြရတဲ့အတြက္
သူေပ်ာ္ေနေလရဲ႕။

သစ္႐ြက္ေတြ... ထင္႐ွဴးပင္ျမင့္ေတြနဲ႕ ကစားရင္း
သူလာခဲ့တဲ့ ခရီးတေလွ်ာက္
သစ္ေတာကေတာ့ လံုးပါးပါးတာပဲ...။

ေက်းငွက္ငယ္ေတြလည္း
အႏၱရာယ္အတြက္ အၾကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြး
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
လံုျခံဳရာ ေကာင္းကင္မိခင္ဆီ
အေတာင္မေညာင္းမခ်င္း ပ်ံသန္းၾကဖို႕ပဲေပါ့။

ေတာရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့
အေကာင္ပေလာင္ေတြ အားလံုးအတြက္
ငရဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ည...။

ခပ္ေဝးေဝး ေတာင္ယာလုပ္သားေတြေတာင္
ပစၥည္း တစ္ဖက္၊ ကေလး တစ္ဖက္ နဲ႕
အဲဒီ မီး.. အလည္လာမွာေၾကာက္လို႕
လြတ္ရာ သြားဖို႕ ျပင္ၾကေပါ့...။


နာရီ ေပါင္းမ်ားစြာ
သူေဆာ့ကစားလို႕ အားရကာနီးမွ
ဟိုေဝးေဝးျမိဳ႕က မီးသတ္ကား တစ္စီး
အသံေပးရင္း လာေနျပီ။
သူ႕အတြက္ေတာ့
ျပာေတြကို ေျခရာအျဖစ္ထားျပီး
တိတ္တိတ္ေလး ျပန္႐ံုပါပဲ...။

သိဂၤါေက်ာ္

Ref: Forest Fire by George E. Thompson
The Forest Fire by John Stone

(အေပၚကပံုေတြက ျမိဳ႕သစ္မွာ ေတာမီးေလာင္တုန္း ႐ိုက္ထားတဲ့ပံုေတြပါ)