31 May, 2012

တစ္ရံတစ္ခါဆီက ျမိဳ႕


ေရႊအဆင္းဝင္းလက္
သမိုင္းအဆက္ဆက္က ေစတီေတာ္ေတြ…
အုုတ္ရိုုးေရာင္မပ်က္ ေရွးအဆက္ဆက္ရဲ႕
ေကာင္းမႈ လက္ရာ ေစတီေတာ္ေတြ…
အေရွ႕ဘက္က ေရာင္နီေအာက္မွာ
တင့္တယ္ေနတဲ့ျမိဳ႕ ။

ခပ္လွမ္းလွမ္း
အစိမ္းေရာင္ လယ္ကြင္းေတြဆီက
စပါးသင္းနံ ရလာမယ့္ အခ်ိန္ကိုု
ေမွ်ာ္လင့္ေနတတ္တဲ့ျမိဳ႕ ။

ညေမႊးပန္းရနံ႕ေတြ ေဆာင္ယူလာတတ္တဲ့
ညေလ ေအးေအးနဲ႕  အတူ
လေရာင္ဆမ္းတဲ့ သစ္ပင္တန္းေတြေအာက္
ဂစ္တာသံေတြ လြင့္လာတာကိုု
သာယာတတ္တဲ့ ျမိဳ႕ ။

ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ
အနာတရေတြလည္း ရဖူးပါရဲ႕ ၊
ခုုေတာ့လည္း
ေလးေထာင့္စပ္စပ္ မီးခံတိုုက္ေတြ ေနရာမွာ
အထပ္ျမင့္ အသစ္ေတြ တိုုးပြားလား တိုုးပြားရဲ႕ ၊
အေျခအေနမဲ့ေတြကေတာ့ အရင္လိုုပါပဲ။
ေရွးတစ္ေခတ္ ဘုုရင္လိုု
တတိယမ်က္လံုုး မပိုုင္ဆိုုင္ေပမယ့္လည္း
ကိုုယ္အားကိုုယ္ကိုုးတတ္ဖိုု႕  ၾကိဳးစားေနတဲ့ျမိဳ႕ ။

ဧရာဝတီရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈထဲ
ဒဏ္ရာေတြကိုု ေျဖခ်တတ္ခဲ့တဲ့
ေျမလတ္သူ ေျမလတ္သားေတြရဲ႕
ခ်စ္ျမတ္ႏိုုးခံ ျမိဳ႕ ။

ဘယ္ေတာ့မွ ကမ္းမကပ္တဲ့ သေဘၤာေတြကိုု
လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း
အေနာက္ဘက္ကမ္း ေတာင္တန္းေတြဆီက
ေတးသံကိုု နားစြင့္ရင္း
တံတားေပၚ ျဖန္႕ခင္းထားတဲ့
လိေမၼာ္ေရာင္ ဆည္းဆာကိုုခံစားတတ္တဲ ့ျမိဳ႕ ၊
စုုန္ခ်ီ ဆန္ခ်ီ ဝင္ထြက္သြားလာသူေတြကိုု ၾကိဳဆိုုရင္း
ဘယ္ေတာ့မွ အိုုမင္းျခင္း မရွိတဲ့ျမိဳ႕ ။

အဲဒီျမိဳ႕ကိုု
ငါခ်စ္တယ္…။

သိဂၤါေက်ာ္

29 May, 2012

သူ႕စိတ္က ကိုုယ့္ဆီ မရွိေတာ့တဲ့ အခါ

ူ႕စိတ္က ကိုုယ့္ဆီ မရွိေတာ့တဲ့ အခါ
ႏႈတ္ဆက္စကားေတြက
ဝတ္ေက်တန္းေက် ပံုုစံနဲ႕ လာတယ္၊
မေတြ႕ျဖစ္ဖိုု႕အတြက္
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက မ်ားလာတယ္။

သူ႕စိတ္က ကိုုယ့္ဆီ မရွိေတာ့တဲ့ အခါ
ခ်ိဳသာတဲ့ စကားေတြက 
နားခါးစရာေတြ ျဖစ္လာတယ္၊
ခ်စ္ခင္ဖူးတဲ့ အမူအယာေတြက
အျပစ္ျမင္စရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။

သူ႕စိတ္က ကိုုယ့္ဆီ မရွိေတာ့တဲ့ အခါ
ရင္ဘတ္ခ်င္း မတိုုက္ဆိုုင္မႈေတြက
မ်ားမ်ား လာတယ္၊
ရင္ခုုန္သံစည္းခ်က္သံစဥ္က
ျခားျခား လာတယ္။

သူ႕စိတ္က ကိုုယ့္ဆီ မရွိေတာ့တဲ့ အခါ
မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုုင္ရင္းကပဲ
တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာသလိုု ခံစားရ၊
ၾကိဳက္ေနၾက သီခ်င္းေတြနဲ႕
သာယာတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတာင္
ေအးစက္ၾကမ္းရွ တစျပင္ဝင္႐ိုုးစြန္းလိုု ခံစားရ။

သူ႕စိတ္က ကိုုယ့္ဆီ မရွိေတာ့တာ ေသခ်ာလာတဲ့အခါ
အေၾကာင္းျပခ်က္ မေတာင္းခံပါ၊
အတင္းအက်ပ္လည္း မခ်ည္ေႏွာင္ပါ၊
သြားလိုုရာ သြားခြင့္ေပးပါ၏၊
ထပ္တူညီေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ား ရွိသူသာ
ကိုုယ့္ဆီလာပါ။

သိဂၤါေက်ာ္

18 May, 2012

ရြံ႕ေပတဲ့ ကေလးမ်ား ပံုျပင္



တစ္ခါကေပါ့
ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ ကစားၾက
ရြံ႕အလူးလူးနဲ႕ ကြင္းထဲ
ျပန္တက္လာေတာ့
အေဖ့ေရွ႕မွာ တန္းစီရပ္
သူတို႕ကိုယ္မွာ ညစ္ေပမေနသလိုမ်ိဳးနဲ႕။
ဒါေပမယ့္လည္း ကေလးတိုင္းသိၾက
တစ္ခ်ိဳ႕တေလ မ်က္ႏွာမွာ
ရြံေတြ ေပေရေနတာကိုေပါ့။

အေဖက ေျပာတယ္
မ်က္ႏွာေပၚမွာ ရြံ႕ေပေနတဲ့တစ္ေယာက္ ထြက္ခဲ့တဲ့
ဘယ္သူမွ ထြက္မလာပါ
ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ကေလးတိုင္းက
မ်က္ႏွာမွာ ရြံ႕ေပနဲ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္
ထြက္သြားဖို႕ကို ေစာင့္ၾက
ဘယ္သူမွ
သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ရြံ႕ေပေနတာေတာ့
မသိႏိုင္ဘူးေလ။

Perfect Logician ေတြပါ
လူမွန္ရင္ အမွားမကင္းတာေတာ့
လူတိုင္းသိရဲ႕၊
သူတစ္ပါးရဲ႕ ျပစ္ခ်က္တိုင္းကို
အလြယ္တကူ ေထာက္တတ္သူေတြလည္း ျဖစ္ရဲ႕၊

ဒါေပမယ့္ေလ
ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အစြန္းအထင္းကိုေတာ့
ကိုယ္တိုင္ ဆင္ျခင္ဖို႕ ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္သင့္မျဖစ္သူ

သူလည္း လူ၊ ကိုယ္လည္း လူ။

သိဂၤါေက်ာ္


Muddy children ဆိုတာ reasoning နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ Logic puzzle ေလးပါ။ 
http://en.wikibooks.org/wiki/Logic_for_Computer_Science/Reasoning

16 May, 2012

ကမ္းေျခအပန္းေျဖစခန္းက ေျခာက္လွန္႕မႈ



ေအနန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အခင္ဆံုုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ပါ။ ေက်ာင္းကတည္းက ခင္မင္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကမွ ခုုခ်ိန္ထိ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အနည္းငယ္ထဲ တစ္ေယာက္ အပါအဝင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုုးဟာ သဘာဝအတိုုင္းမဟုုတ္တဲ့ ထူးျခားတဲ့ ကိစၥေတြကိုုလည္း စိတ္ဝင္စားတတ္ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုုးက အင္ဂ်င္နီယာေတြ ျဖစ္ေနျပီး အလုပ္လည္း မ်ားလွေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကဖိုု႕  အခြင့္အလမ္း နည္းျပီးေတာ့ ဖုုန္းထဲက ေမးလ္ထဲကေလာက္ပဲ ေတြ႕ျဖစ္ၾကပါတယ္။

အခုု ေျပာမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ လြန္ခဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က ကၽြန္ေတာ္တိုု႕  မြမ္ဘိုုင္းမွာ ရွိခဲ့စဥ္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ public holiday နဲ႕ weekends ေပါင္းျပီး ငါးရက္ေက်ာ္ေလာက္ ပိတ္ရက္ ရခဲ့ပါတယ္။ အလုုပ္ေတြမ်ားျပီး ခရီးမထြက္ ျဖစ္တာလည္း ၾကာခဲ့ျပီမိုု႕  ဇနီးက ကမ္းေျခကိုု ခရီးထြက္ၾကဖိုု႕  အၾကံျပဳလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအနန္ကိုု ဖုုန္းဆက္ျပီး အားမအား ေမးေတာ့ သူနဲ႕ သူ႕ဇနီးကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ သေဘာတူတာနဲ႕  သြားၾကဖိုု႕ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

မြမ္ဘိုုင္းနဲ႕ ၁၈၀ ကီလိုုမီတာ ေလာက္ေဝးျပီး ကားေမာင္းသြားရင္ ၃ နာရီအေလာက္ အၾကာမွာ ေရာက္ႏိုုင္တဲ့ မူရတ္ဒ္က ကမ္းေျခ အပန္းေျဖစခန္းကိုု သြားၾကဖိုု႕ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအနန္ရဲ႕ ကားနဲ႕  မနက္ ၇နာရီေလာက္မွာ စထြက္ခဲ့ေတာ့ ၁၀နာရီေလာက္မွာ အပန္းေျဖစခန္းကိုု ေရာက္ပါတယ္။ အပန္းေျဖစခန္းက တကယ့္ကို လွပါတယ္။ မူရတ္ဒ္ ကမ္းေျခနဲ႕  အနီးဆံုုး ေတာင္ေျခမွာ ေဆာက္ထားတာပါ။ ေရွ႕ဘက္မွာ ပင္လယ္ကိုု ျမင္ေနရျပီး ေနာက္ဘက္မွာကေတာ့ ေတာအုပ္တစ္ခုု ရွိေနတာဟာ တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ကိုု သဘာဝကိုု ခံစားမိေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကမ္းေျခကို ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရကူးလိုုက္၊ ေဆာ့လိုုက္နဲ႕  တကယ္ သေဘာက်စရာ အခ်ိန္ပါပဲ။ တည္းခိုေဆာင္ကိုု ေန႕ခင္းေလာက္မွ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေန႕လည္စာ ျမန္ျမန္စား ခဏေလာက္နား ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုုး အရမ္း ျမင္ခ်င္ေနတဲ့ Janjira fort ဘက္ကိုု ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီကေန ည ၈ နာရီေလာက္မွ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ညစာစားျပီးေတာ့ အခန္းထဲမွာပဲ အနားယူၾကဖိုု႕ ဆံုုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပင္ပန္းေနေပမယ့္ ေအနန္က ေခၚတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ သူတို႕အခန္းဘက္ကူးျပီ ကတ္ ေဆာ့ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးနဲ႕  သူ႕ဇနီးကလည္း ခင္ေနေတာ့ ကိစၥ မရွိပါဘူး။

သူ႕အခန္းကိုု ဝင္လိုုက္တယ္ ဆိုုရင္ပဲ ႐ုုတ္တရက္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္ကို သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိေစတဲ့ ေအးစိမ့္တဲ့ ခံစားမႈကိုု ခံစားလိုုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေအနန္ကိုု ေျပာေတာ့ သူက ပင္လယ္ဘက္က လာတဲ့ အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လိုု႕ ဆိုုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလိုုပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လိုု႕ ထားလိုုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ၂ နာရီေလာက္ ကတ္ကစားၾကပါတယ္။ ည ၁၂ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ အဆံုုးသတ္ျပီး ကိုုယ့္အခန္းကိုုယ္ ျပန္လာၾကပါတယ္။

တစ္ေန႕လံုုး ပင္ပန္းထားတာနဲ႕  ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဇနီးပါ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ပါတယ္။ ၁ နာရီ ခြဲ ေလာက္က်ေတာ့ အခန္းတံခါးကိုု ေခါက္သံၾကားရပါတယ္။ ဘယ္သူပါလိမ့္ ဆိုုျပီး ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အံၾသစရာ ေအနန္ကိုု အခန္းေရွ႕မွာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သူ႕ကို ၾကည့္ရတာ နည္းနည္းလည္း စိုးရိမ္ပူပန္ ေနပံု ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထြက္လာျပီးေတာ့ သူ႕ဇနီး ဂ်ယို ရုတ္တရက္ အရမ္းေအးျပီး အဖ်ားတက္သလို တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္လာတယ္ လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါေတာ့တယ္။ ေအနန္ကေတာ့ အဲလို ေအးတာမ်ိဳး မခံစားရတဲ့ အတြက္ အံၾသမိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကိုပါ သူ႕ေဆးအိတ္ကို ယူျပီး ေအနန္တို႕ အခန္းကို လိုက္ခဲ့ဖို႕ ေျပာရပါတယ္။ အဲဒီ အခန္းထဲကို ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသက္မသာ ခံစားမႈ တစ္စံုတရာကို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။  ဂြမ္းေစာင္ ႏွစ္ထည္နဲ႕ ေထြးပတ္ထားတဲ့ တိုင္ေအာင္ ဂ်ယိုဟာ တုန္ယင္ျပီး သြားခ်င္းရိုက္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ဂ်ယိုကို စမ္းသပ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူမဟာ ဖ်ားသလို ခံစားေနရျပီးေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ေရခဲတံုးလို ေအးစက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးလည္း သူမကို အဖ်ားက်ဖို႕နဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ေဆးတိုက္ျပီး အနားယူခိုင္းထားလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း သူတို႕ကို ဒီတိုင္း ထားမသြားရက္တာနဲ႕ သူတို႕ အခန္းထဲမွာပဲ ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေအနန္က အိပ္ရာေပၚမွာ ထိုင္ျပီး ဂ်ယိုရဲ႕ လက္ကို ကိုင္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း အခန္းထဲက ခံုေတြမွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သက္သာသလို ထိုင္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ မနက္ ၃ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီအျဖစ္ ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ကတ္ခ်ိဳးေနခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ယိုဟာ ရုတ္တရက္ အိပ္ရာေပၚကေန ထထိုင္လိုက္ျပီးေတာ့ သူမ မ်က္လံုးေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရင္က တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူမ ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေအနန္က သူမကို ေပြ႕ဖက္ျပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ ရုတ္တရက္ ေအနန္ လက္ထဲက ႐ံုးထြက္ျပီး သူ႕လည္ပင္းကို ဖမ္းကိုင္ တြန္းပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အင္အားက ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲ ဆိုရင္ ေအနန္ဟာ အိပ္ရာကေန ေျခာက္ေပေလာက္ ေဝးတဲ့ ေကာ္ေဇာေပၚကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ေအနန္လို အရပ္ ၆ေပ ၃ လက္မ၊ ၉၀ ကီလို ေလာက္ ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အဲလို တြန္းပစ္လုိက္ႏိုင္တာဟာ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ အင္အားတစ္ခု ရွိမွပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဂ်ယိုဟာ ႐ုတ္တရက္ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေရရြတ္လိုက္ပါတယ္။ “ငါသြားပါရေစ၊ ငါသြားရမယ္” ။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီ အသံဟာ ဂ်ယိုရဲ႕ အသံ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ယိုဟာ ထရပ္ျပီး ေကာ္ရစ္တာ ဆီကို သြားဖို႕ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေအနန္လည္း အားရွိသေလာက္ ၾကိဳးစားျပီး ဂ်ယိုကို သူမ အိပ္ရာေပၚ ျပန္ေခၚလာရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေတာ့ အျပင္ထြက္ျပီး အကူအညီရွာပါတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္ အတြင္း ဟိုတယ္ ဝန္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာက္လာျပီး ကူညီၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂ်ယိုကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းထဲကို ေရႊ႕ဖို႕ ခ်က္ခ်င္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငါးေယာက္ဟာ ဂ်ယိုကို မခ်ီျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းထဲကို ပို႕ရပါတယ္။ ဂ်ယိုကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုးပဲ “ငါသြားပါရေစ၊ ငါသြားရမယ္” လို႕ ညည္းတြားေနပါတယ္။ ဂ်ယိုဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္ရာေပၚကို ေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ ပံုမွန္ စျဖစ္သြားပါတယ္။ ဂ်ယိုဟာ ႐ုန္းကန္ ေနတာကို ရပ္ျပီး အိပ္ေမာက် သြားပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ ၅နာရီ ေလာက္ရွိျပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ယိုကို ဝင္ပူးတဲ့ ဝိညာဥ္ဟာ မနက္လင္းကာနီးမို႕ပဲ အားေလွ်ာ့သြားေလသလား အခန္းေျပာင္းလုိက္လို႕ပဲ ထြက္သြားသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ check out လုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ နည္းနည္း ပင္ပန္း ေနသေယာင္ ရွိေပမယ့္ ဂ်ယိုဟာ ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာ လံုးဝ ေနေကာင္းပါျပီ။ မေန႕ညက အျဖစ္ေတြကိုလည္း လံုးဝ မမွတ္မိပါဘူး။ သူမ ႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းထဲ ေရာက္ေနတာကို အံၾသ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဟိုတယ္က ျပန္မွ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အားလံုး ရွင္းျပမယ္လို႕ ေအနန္က သူမကို ႏွစ္သိမ့္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေအနန္ ေကာင္တာမွာ ေငြရွင္းေနတုန္း ဟိုတယ္ ဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚျပီး လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က အဲဒီအခန္းမွာ စံုတြဲ တစ္တြဲ မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
စံုတြဲ တစ္တြဲ လာတည္းခဲ့ျပီး ညဘက္မွာ ၾကီးၾကီးမားမား ရန္ပြဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီးကို ထားျပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးကို အခန္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္တာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ရဲေတြ လာေရာက္ စံုစမ္း စစ္ေဆးခဲ့ေပမယ့္ သူမနဲ႕ ရန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားကို ရွာမေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေက့စ္ ကိုလည္း မၾကာခင္မွာ ပိတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း လာတည္းတဲ့ လူေတြမွာ ဘာ မေတာ္တဆမႈမွ မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သန္႕ရွင္းေရး ဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ အဲဒီအခန္းထဲ ေရာက္တိုင္း ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ခံစားခဲ့ရတယ္ လို႕ ဆိုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ မျပန္ခင္မွာ မန္ေနဂ်ာကို အဲဒီ ကိစၥ အသိေပးျပီး အဲဒီ အခန္းထဲက မကၽြတ္မလြတ္ေသးတဲ့ ဝိညာဥ္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး တစ္ခုခု လုပ္ဖို႕ အၾကံေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အဲဒီကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္မေရာက္ေတာ့တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အၾကံေပးတဲ့ အတိုင္း မန္ေနဂ်ာ လုပ္မလုပ္ကိုေတာ့ မသိရေတာ့ပါ။

Sanjub ၏ A Beach Resort Haunting ကို သင့္ေလ်ာ္သလို ျပန္ဆိုပါသည္။

သိဂၤါေက်ာ္

09 May, 2012

ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း အေၾကာင္း


 
ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ
စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္
ဘာေၾကာင့္မွန္းလည္း
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ နားမလည္ေတာ့ဘူး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံခါးပိတ္ထားမိတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ
တိတ္တဆိတ္ ေနေပ်ာ္သလိုလိုနဲ႕
ကူကယ္ရာမဲ့သေယာင္ လုပ္ယူခံစား
မေျပာပေလာက္ ေပမယ့္လည္း
အတြင္းလိႈက္ ႐ူးသြပ္တဲ့ ဒဏ္ရာ
ေသရာပါေတာ့မလား။

အျပင္ထုတ္မေျပာျဖစ္တဲ့
စကားလံုးေတြနဲ႕ပဲ ေနထိုင္ေတာ့မယ္
ကိုယ္တိုင္ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ လွပမႈနဲ႕
တစ္စစီ ျပန္႕က်ဲတဲ့ အေတြးေတြထဲ
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တမ္းတမႈေတာင္မွ
ပါမွန္းမသိ ပါေနေသးရဲ႕။

ကမၻာၾကီး ပူေႏြးလာေနတဲ့ အေၾကာင္း
တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေျပာသံၾကားလိုက္တယ္
တို႕အားလံုး သြားမွာပဲတဲ့
ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆိုတယ္
ဘယ္ေလာက္ၾကာမွ လဲ တဲ့။
အဲဒီေနာက္
ေယာက်္ားေတြက ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းေတြ အေၾကာင္းေျပာ
မိန္းမေတြက ဟင္းခ်က္နည္း အေၾကာင္းေျပာ
ငါ ဘာမွ စိတ္မဝင္စားဘူး
စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတုန္းပဲ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ရွာမေတြ႕ႏိုင္မွေတာ့
စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးတာေလာက္ကို
စကားထဲ ထည့္ေျပာမေနခ်င္ဘူး
ဒါေပမယ့္ ေျပာမိေနပါေရာ..။

အျပင္မွာ မိုးေတြ ရြာေနတယ္
ဘယ္သစ္ရြက္မွာ တင္က်န္တဲ့ မိုးစက္က ငါလဲ
မျမဲတဲ့ အရာေတြထဲက တစ္ခုအပါအဝင္ပါ
ဘာကိုမ်ား ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႕ ၾကိဳးစားေနဦးမလဲ
ေပ်ာက္ဆံုးသြားလည္း သြားပါေစေပါ့။

သိဂၤါေက်ာ္



 

07 May, 2012

ေရာက္ခဲ့သမွ် ရိုက္ခဲ့သမွ် ၃ (Paris)

ဧပရယ္ လကုန္က ပဲရစ္ကို ႏွစ္ရက္ နဲ႕ တစ္ည သြားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ Groningen ျမိဳ႕ကေန Utrech ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ကို ရထား ၂ နာရီေလာက္စီး၊ အဲဒီကမွ Euroline Express ညကား နဲ႕ သြားေတာ့ Paris ကို မနက္ေစာေစာ ၆ နာရီေလာက္ ေရာက္ပါတယ္။ ဟိုတယ္ကို check in ဝင္ဖို႕လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသးေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးနဲ႕ပဲ ျမိဳ႕ကို ပတ္ဖို႕ စိတ္ကူးထားခဲ့ပါတယ္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး မိုးကလည္း စိတ္ကုန္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တဖြဲဖြဲ ရြာေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ထီးေစာင္းျပီး ေလွ်ာက္သြားရေတာ့တာပဲ။ Notre Dame Cathedral ေရာက္ေတာ့ မိုးေတြ ေတာ္ေတာ္အံုဆိုင္းျပီး ရြာေနပါတယ္။

Love padlocks ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ တံတားတစ္ခုပါ။
 
ေနာက္ေတာ့ Sein ျမစ္ကမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ မိုနာလီဇာ ရွိတဲ့ Louvre ျပတိုက္ကို ေရာက္ေတာ့ ျပတိုက္ထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ မိုးကလည္း ေတာ္ေတာ္ ရြာေနေတာ့ လူတိုင္းပဲ ထီးေတြနဲ႕ တန္းစီေနခဲ့ရပါတယ္။ သိပ္အၾကာၾကီးေတာ့ မစီရပဲ ဝင္ခဲ့ရပါတယ္။

ဒီျပတိုက္ထဲမွာေတာ့ ၾကိဳက္သေလာက္ ဓါတ္ပံု ရိုက္လို႕ရပါတယ္။ မိုနာလီဇာကိုလည္း မွန္ထဲထည့္ထားေတာ့ ၾကိဳက္သလို ရိုက္လို႕ရပါတယ္။




ျပတိုက္က ထြက္လာေတာ့ မိုးစဲသြားပါျပီ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႕သမွ် ရိုက္ရင္းနဲ႕ပဲ Arc de Triomphe အထိ သြားခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္လိုပဲ လမ္းတေလွ်ာက္ သြားလာေနတဲ့ Tourist ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။


အဲဒီကမွ Eiffel Tower ဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕လည္း ထပ္ေရာက္ပါေသးတယ္။

 

အဲဒီေနာက္ေတာ့ booking လုပ္ထားတဲ့ Stella Hotel ကို ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ပတ္ရွာလိုက္ရပါတယ္။ လြယ္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကလည္း အဝတ္တစ္စံု ေရပုလင္း တစ္လံုး၊ ေပါင္မုန္႕ တစ္ထုပ္ပဲ ပါတာကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ေလးလာပါျပီ။ ေက်ာပိုးအိတ္ အၾကီးၾကီးေတြ လြယ္ျပီး သြားလာေနတဲ့ Tourist ေတြကို ေတာ္ေတာ္ ေလးစားမိပါရဲ႕။ ဟိုတယ္မွာ အိတ္ကို ခ် ကင္မရာပဲ ယူျပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ Montparnasse 56 tower အေပၚကိုေတာ့ မတက္ေတာ့ပဲ ေအာက္ကပဲ ဓါတ္ပံု ရိုက္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ ေတြ႕တဲ့ bus ကားစီးျပီး sacre Coeur ဆိုတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ရွာျပီး သြားလိုက္ပါေသးတယ္။ ေနမဝင္ခင္ ေရာက္သြားျပီး ျပန္မယ္ ဆိုေတာ့ ေမွာင္သြားတာနဲ႕ ဟိုတယ္နား ေရာက္မယ့္၊ အလာတုန္းက လာခဲ့တဲ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကလည္း ရွာမေတြ႕ေတာ့တာနဲ႕ ေၾကာက္ျပီး Taxi ငွား ျပန္လာရပါတယ္။


ကိုယ္က သြားခ်င္လြန္းလို႕သာ ေလွ်ာက္သြားေနတာ.. တကယ္ေတာ့ ေျမပံုလည္း ေသခ်ာမၾကည့္တတ္၊ လမ္းလည္း သိပ္မမွတ္မိ တတ္တဲ့ သူပါ။ လမ္းေတြ မွားမွားေနတာနဲ႕ပဲ ေလွ်ာက္ရမွာထက္ကို ပိုေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ ခဏ ခဏပါ။ ေအာက္ကပံုေတြကေတာ့ ဒုတိယ ေန႕မွာ ရာသီဥတုကလည္း သာယာတာနဲ႕ ဆိန္းျမစ္ကမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ရင္း ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုေလးေတြပါ။






 Louvre ျပတိုက္ဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္ျပီး ရုိက္ခဲ့တာေတြပါ။


ဒါကေတာ့ ဘာမွန္း မသိဘူး ဘတ္စ္ ေပၚက လွမ္းေတြ႕တာနဲ႕ ဆင္းျပီး ရိုက္ခဲ့တာ..။ စစ္သမိုင္းျပတိုက္ လိုမ်ိဳး ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အထဲေတာ့ ဝင္မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ျပင္သစ္မွာ ျပတိုက္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပါ။


ဒုတိယေန႕ ေန႕လည္မွာေတာ့ Disneyland ကို Rer ရထား စီးျပီး သြားခဲ့ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မိုးနည္းနည္း အံု႕ေနျပီမို႕ တိမ္ျပာျပာေအာက္က ပံုေတြေတာ့ မရခဲ့ေတာ့ပါဘူး။







အေပၚက space mountain ဆိုတဲ့ ရိုလာကိုစတာ လိုမ်ိဳးဟာကို စီးခဲ့တယ္။ ကားကေလး ေမာင္းခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မရွိေတာ့ ေလွ်ာက္ၾကည့္ ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး ည ၈ နာရီေလာက္မွာ ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ Disneyland က ည ၁၁ မွ ပိတ္မွာပါ။ ျပန္အထြက္မွာ မိုးက တဖြဲဖြဲ ရြာလာပါျပီ။  ကားက ည  ၁၁ နာရီ ထြက္မွာမို႕ Euroline Bus gate ကို ေစာေစာျပန္ေရာက္ေနေအာင္ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္