23 September, 2013

ထွက်ခွာခြင်းက ကပျာကရာနိုင်လေရဲ့

စိမ်းပြာရောင် တောင်တန်းများ…။ တလွန့်လွန့် မြစ်ရေ ကြည်လဲ့လဲ့များ…။ အစိမ်းရောင် သစ်ပင်တန်းများ…။ ရောင်နီက အမြဲတမ်း မလင်းတလင်း ဖြစ်နေသော အရပ်ဒေသ။ ခရမ်းရောင် ပန်းပွင့်များက လေမတိုက်ပဲ ယိမ်းက နေတတ်သည်။ အမှိုက်တစ်စ မရှိသော မြေညိုရောင် လမ်းမများက ကွေ့ကောက်နေသော်လည်း လှပသည်။ စိမ်းသက်ခြင်း ရနံမရှိသော လေပြေ ခပ်အေးအေး က မွှေးမြနေသယောင်…။

ဒီအရပ်ဒေသမှာ ကျွန်တော့်စိတ်ကို ကျွန်တော်ပိုင်သည်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို ကျွန်တော်ပိုင်သည်။ ဒီအရပ်ဒေသမှာ ကျွန်တော့်ကို လွှမ်းမိုး ချုပ်ချယ်မယ့်သူ မရှိ။ ဆူပူ ဆုံးမမယ့်သူ မရှိ။ ဒီအရပ်ဒေသမှာ ကျွန်တော်မုန်းသည့် ပွစိပွစိ အသံတွေ၊ ဆူပူသံတွေ၊ အတင်းတုတ်သည့် လေသံ သဲ့သဲ့တွေ မရှိ။ ငြိမ်းချမ်းလှသည်။ ဒီအရပ်မှာ ကျွန်တော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မှီခိုစရာ မလို။ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်သူနဲ့မှ နှိုင်းယှဉ်ပြောမယ့်သူ မရှိ။

 “မင်း အစ်ကိုကြီးဆို တစ်ခါမှ စာမေးပွဲ မကျဖူးဘူး၊ ဆေးတက္ကသိုလ်မှာ ဒီလောက် စာတွေ ခက်တာတောင် ပြန်ဖြေခဲ့ရတဲ့ ဘာသာဆိုတာ ရှားရှားပါးပါး၊ မင်းကျမှပဲ နှစ်ဝက် စာမေးပွဲကို လေးဘာသာ ကျရတယ်လို့”
ဖေဖေရဲ့ ဆူပူ ကြိမ်းမောင်းသံကို ကြားယောင်နေမိသေးသည်။
“မင်း ညီလေးဆို သူ့ဟာသူ ဂိုက် လုပ်ပြီး သူ့ကျောင်းစားရိတ်သူ ရှာနေတာ၊ နင်က သူ့ဆီကနေတောင် ပိုက်ဆံ ချေးသုံးသေးတယ်ဆို တော်တော် လိမ္မာတဲ့ အစ်ကိုပဲ”
မေမေက သူ အသုံးအဖြုံးကြီးလှတယ် လို့ အပြစ်ဆိုချင်သည်။
နှစ်ယောက်သားက တစ်ချိန်လုံး တစ်ရစပ် ပွစိ ပွစိနှင့် ဘာတွေ ပြောနေခဲ့မှန်းကို မမှတ်မိနိုင်တော့ပါ။ အဲဒါတွေကြောင့် အိမ်မပြန်ချင်တာကိုပဲ အတင်းကာရော ဖုန်းတွေ တဂွမ်ဂွမ် ဆက်ခေါ်လို့ ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ မပြန်ချင်ပဲ ပြန်သွားခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။

စာမေးပွဲ ကျခြင်းက ဘဝမှာ ဘယ်နှရာခိုင်နှုန်းလောက်များ အရေးပါနေပါလိမ့်။ ကျွန်တော်က အဲဒါကို နားလည်ဖို့ မကြိုးစားချင်သူ ဖြစ်တာ သူတို့ကလည်း နားမလည်နိုင်။ စာမေးပွဲ တစ်ခါကျခြင်းက ဘဝကို ဘယ်လောက်တောင်များ အောက်ကျ နောက်ကျ ဖြစ်သွားစေလို့ ကြက်တူရွေး စာအံခြင်းများကို မက်မက်မောမော လုပ်နေရမတဲ့လဲ။ ဘွဲ့တစ်ခုရခြင်းက ဘဝကို ဘယ်လောက်တောင်များ ပြောင်းလဲ သွားစေမှာတဲ့လဲ။ လူတွေရဲ့ အထင်ကြီးမှုကို ကျွန်တော်က ထမင်းစား ရေသောက်လောက်မျှ မက်မောခြင်း မရှိတာသည် ကျွန်တော့်မိဘတွေ အတွက်တော့ တစ်ဒုက္ခ။

“အသုံးကို မကျတဲ့ကောင်၊ ငါတို့သားလို့ ပြောဖို့တောင် ရှက်တယ်။ အကြီးရော အငယ်ရော လိမ္မာပါရက်နဲ့ အလယ်ခေါင်ကျမှ ဘယ်လို ဗီဇမျိုး ဖြစ်လာတယ် မသိပါဘူး”
ဖေဖေ့ စကားသံကို ကြားယောင်မိလျှင် ကျွန်တော် ထိုအိမ်သို့ ဘယ်တော့မှ မပြန်တော့ဘူး ဆိုသည့် စိတ်မျိုး ဖြစ်မိသည်။
“နင့်ရုပ်ကို ပြင်စမ်း၊ ဆူပုတ်ပုတ် လုပ်မနေနဲ့၊ မိဘကိုပဲ မကျေနပ်တဲ့ ရုပ်နဲ့၊ ငါတို့ပေးတဲ့ ပိုက်ဆံ မယူပဲ နင့်ဘဝနင် ရပ်တည်လို့ ရလို့လား၊ ဒီနှစ် ကျလို့ကတော့ နောက်နှစ် ကျောင်းမထားတော့ဘူး၊ မိဘက ပြည့်စုံတယ် ဆိုပြီး ပေါ့ပေါ့ နေတတ်တဲ့သူကို ငါအမုန်းဆုံးပဲ”
မေမေ့ကို ပြန်ပြောဖို့ စကားလည်း ကျွန်တော့်မှာ မရှိခဲ့ပါ။ ထိုအိမ်ကို နောက်ထပ် ပြန်မလာတော့ဘူး ဆိုသည့် ဆုံးဖြတ်ချက်က ခိုင်မာလာသလို..။ ထိုအိမ်က ပိုက်ဆံကို မယူပဲ မရပ်တည်နိုင်သော ဘဝမှာ ထိုအိမ်ကို ပုန်ကန်လို့ရော ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..။
*****

ဒီအရပ်မှာတော့ စိတ်မဝင်စားပဲ နားထောင်ချင်ယောင် ဆောင်ရခြင်းတွေ မရှိ။ စိတ်မပါပဲ သင်ယူရခြင်း၊ ကျက်မှတ်ရခြင်းတွေ မရှိ။ တစ်ချိန်ကတော့ ကျွန်တော်လည်း လိမ္မာတဲ့ ကျောင်းသားလေးလို ဟန်ဆောင်ဖူးသည်။ စာမှန်မှန် မကျက်သည့်တိုင် ကျောင်းတော့ မှန်မှန်တက်ခဲ့သည်။ အတန်းထဲကို စဝင်လာကတည်းက စာတွေ တရပ်စပ်သင်နေတတ်သော မျက်မှန်နှင့် ရုပ်တည်နှင့် ဆရာမကို ကျွန်တော် တစ်စက်မှ သဘောမကျခဲ့ပါ။ အရှေ့ခုံတန်းက မိန်းကလေးတွေ စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဂြိုဟ်သား ဘာသာစကားတွေ သင်နေသလိုပင်။ ပုံနှိပ်စာအုပ်ကို ဖွင့်ထားသော်လည်း ဘယ်စာမျက်နှာကို သင်နေသည်ကို ကျွန်တော်မသိခဲ့တဲ့ အကြိမ်တွေ များသည်။


ကျွန်တော်က တစ်ခြား ဘာကိုမှလည်း စိတ်မဝင်စားသူ ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ကျွန်တော် စိတ်ဝင်စားတာ တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ တွေးတော ငေးမောရခြင်းနှင့် စိတ်ကူးများကို ချရေးရခြင်း။ အတန်းထဲမှာ ရုပ်မချောသော ဆရာမများ သင်နေသည့် ပျင်းရိငြီးငွေ့စရာ သင်ခန်းစာတွေကို နားထောင်နေမည့်အစား ကျွန်တော့် ဇာတ်လမ်းထဲက ချစ်စရာ ကောင်မလေးကို စိတ်ကူးနေရခြင်းက ပိုကောင်းသည့်အကြောင်း ကျွန်တော်သိတာ ကြာပြီ ဖြစ်သော်လည်း ထုံးစံများကို မတွန်းလှန်ချင်သဖြင့် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် နားလည်ချင်ယောင် ဆောင်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။

ကျွန်တော်နှင့် ပုံမှန် ပေါင်းသင်းဖြစ်သော အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းက တစ်ယောက်သာ ရှိသည်။ တစ်နေ့တော့ သူကပြောသည်။ Game ကစားတာက စွဲတတ်သည် ဆိုသည့်အကြောင်း။ ကျွန်တော်က ဘယ်အရာမှ ကျွန်တော့်ကို စွဲလမ်းအောင် မလုပ်နိုင်သည့်အကြောင်း ပြန်ပြီး လောင်းကြေး ထပ်ခဲ့သည်။

ကျွန်တော်က ကောင်မလေးတွေကိုလည်း စိတ်မဝင်စား။ ပဲများတတ်သည့် မိန်းကလေးတွေကို လှည့်ကို မကြည့်ချင်။ ကျွန်တော်က နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးတတ်သည့် မိန်းကလေးတွေ၊ မော်ကွန်းထိန်း ပြောနေသည့်ကြားက ဆံပင်အရောင် ဆိုးတတ်သည့် မိန်းကလေးတွေကို မုန်းသည်။ ကျွန်တော့်ချစ်သူက နှုတ်ခမ်းနီမဆိုးတတ်၊ ဆံပင်အရောင်မဆိုးတတ်ပါ။ သို့သော် ကျွန်တော့်ချစ်သူက ဆရာတော့လုပ်တတ်သည်။ ဆေးလိပ်သောက်ကြည့်ဖို့၊ ဘီယာသောက်ကြည့်ဖို့ စွဲဆောင်တတ်သည့် အပေါင်းအသင်းတွေကိုလည်း မုန်းသည်။ ကျွန်တော့်ကို စောင့်ကြည့် အကဲခတ်နေမည့် မျက်လုံးတွေကိုလည်း မုန်းသည်။

ကျွန်တော်က မိုးရွာတဲ့ နေ့တွေကိုလည်း မုန်းသည်။ မိုးရွာတဲ့ နေ့မှာ မဖြစ်မနေ အပြင်ထွက်စရာ အကြောင်း ရှိလျှင် ပိုတောင် မုန်းသေးသည်။ ဥပမာ ကျောင်းတက်ရခြင်း။ စောစော အိပ်ရာထရခြင်းကိုလည်း မုန်းသည်။ စောစော အိပ်ရာဝင်ရခြင်းကိုလည်း မုန်းသည်။ နေပူကျဲတောက်သော ရာသီဥတုကိုလည်း မုန်းသည်။ ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်အသားတွေ နေလောင်မှာကို အသေကြောက်သူ ဖြစ်သည်။

ဒီအရပ်မှာကတော့ ရာသီဥတုက အမြဲ သာယာနေပါသည်။ မိုးတွေ ရွာသွန်းခြင်း မရှိ။ နေပူလောင်ခြင်း မရှိ။ လမိုက်ညလို မှောင်မည်းခြင်းမျိုးလည်း မရှိ။ ဒီအရပ်က လူတွေက ဆာလောင်မွတ်သိပ်ခြင်းလည်း မရှိ။ သစ်သီးတွေက ဘယ်တော့မှ မကြွေသလိုမျိုး အမြဲ ဝါဝင်းနေသည်။ မေမေ့ နှင်းဆီခင်းကို ဘယ်တော့မှ ကြည်နူးစိတ်နှင့် မကြည့်ခဲ့ဖူးသည့် ကျွန်တော်က ဒီအရပ်မှာ အမည်မသိ ပန်းတွေ အမြဲပွင့်တာကို အံ့သြ ငေးမောတတ် နေသည်။

ဒီအရပ်မှာ မလှပသည့် ချို့ယွင်းချက်က တစ်ခုလေးပဲ ရှိပါသည်။ ကျူးကျော်စော်ကားတတ်သည့် ရန်သူတော်တွေ ဖြစ်သည်။ ဒီလူတွေ ရှိလို့ ကျွန်တော် ဒီအရပ်ကို ရောက်လာရခြင်းပေါ့။ ကျွန်တော်က ဘယ်နေရာမှာမှ အသုံးမကျဘူး ဆိုတာ ဘယ်သူ ပြောခဲ့ဖူးသည့် စကားလဲ ဆိုတာ မေ့သွားဖို့ ဒီအရပ်က ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ကို သင်ပေးသည်။ အတန်းထဲက ကောင်မလေးတွေကို စေ့စေ့မကြည့်ဖူးသော ကျွန်တော်သည် အဲဒီကောင်မလေးကိုတော့ မကြည့်လို့မရသဖြင့် သူမ လှုပ်ရှားမှုတွေနောက် ထပ်ချပ်မခွာ လိုက်ခဲ့ရသည်။ အတူတူလက်တွဲပြီး ရန်သူတော်တွေကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ အခုတော့ သူမနှင့် ကျွန်တော် တော်တော်တောင် ရင်နှီးနေပြီ။ သူမကို ကျွန်တော်က ကျွန်တော်သဘောကျသော်လည်း မဝတ်ရဲသော ပန်းရောင် ကိုယ်ကျပ် အင်္ကျီလေး ဝတ်စေပြီး သဘောကျနေခဲ့သည်။ ကျွန်တော့်ကို အထင်ကြီးသည့် ကလေးသူငယ်နှင့် သက်ကြီး ရွယ်အိုများလည်း ရှိသည်။ ရန်သူတော်တွေ လာလျှင် သူတို့ကို ကျွန်တော်က ဘေးကင်း လုံခြုံရာသို့ ပို့ပေးရသည်။ ကျွန်တော့်ကို အားကိုးသည့် လူမျိုးစု အကြီးအကဲလည်း ရှိသည်။ သူက ကောင်မလေး အဖေ ဖြစ်သည်။ သူက ကျွန်တော့်ကို အဖေ့လို မကောင်းပြောပြီး ဆူပူလေ့ရှိသူ မဟုတ်။ ကျွန်တော့် အကြံဉာဏ်တိုင်းကို လိုက်နာဆောင်ရွက်တတ်သူ ဖြစ်သည်။
*****

သူငယ်ချင်းက ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပူစပြုသည်။ “မင်း အဲဒါကို စွဲလမ်းနေပြီ ငါ့လူ၊ မင်းပြောတော့ ဘာကိုမှ မစွဲလမ်းတတ်ဘူး ဆို၊ အခု ဖြတ်တော့၊ ငါ မင်းကို အစပြုပေးမိတာ မှားသွားတယ်”
“ငါ စွဲလမ်းတာ မဟုတ်ဘူး၊ ဖြတ်စရာ ကိစ္စဆို အချိန်မရွေး ဖြတ်လို့ရတယ် ကိုယ့်လူ၊ မဖြတ်ချင်သေးလို့ပါ၊ ငါ အဲဒီမှာ ပျော်တယ်ကွ” သူငယ်ချင်းကို ကျွန်တော်ပြောသည်။

သူ သိပ်စိတ်ပူနေမှာ စိုးသဖြင့် အဆောင် ပြန်လာပြီး ရေးလက်စ ဝတ္တုကို အဆုံးသတ်သည်။ ကျွန်တော် blog တစ်ခု လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးရှိသော်လည်း မလုပ်ဖြစ်သေးပါ။ ကျွန်တော့်မှာ ရေးပြီးသား ဝတ္တုတွေ သုံး၊ လေး ပုဒ် လောက် ရှိသည်။ ဘယ် မဂ္ဂဇင်းကမှ အရေးလုပ် ဖော်ပြမှာ မဟုတ်သလို ကျွန်တော်ကလည်း ပို့ဖို့ စိတ်ကူး လုံးဝ မရှိပါ။ Internet မှာတော့ blog တစ်ခု လုပ်ပြီး တင်ချင်သည်။ ကောင်မလေးတို့ဆီ သွားနေရသည်နှင့် internet တောင် သုံးဖို့ အချိန်မရှိ ဖြစ်နေသည်။

စိတ်ပေါက်ပေါက် ရှိသည်နှင့် ကျွန်တော့် ဝတ္တုထဲက ကောင်မလေးကို သေခိုင်းလိုက်သည်။ အချစ်အတွက်ကြောင့် ရူးသွပ်ခြင်း..။ မိဘတွေက သဘောမတူသဖြင့်  ချစ်သူနှင့် မပေါင်းရတော့ဘူး ဆိုပြီး ကြိုးဆွဲချ သတ်သေ သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ရေးသာ ရေးသော်လည်း အချစ်ကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေခြင်းကို ကျွန်တော်က ဟားတိုက်ရယ်ချင်သည်။ အချစ်အတွက် အသက်ပင်သေသေ ဆိုတာကို မယုံကြည်နိုင်ပါ။ ကျွန်တော့်ချစ်သူ ဆရာဝန်မလောင်းလေးရော ကျွန်တော်နှင့် သူ့မိဘက သဘောမတူဘူး ဆိုလျှင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေမှာတဲ့လား။ လုံးဝမှ မထင်ပါ။

သူနှင့် ကျွန်တော် မထင်မှတ်ပဲ ချစ်သူ ဖြစ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူက ကိုကြီးတို့ ဆေးကျောင်းက ဂျူနီယာ။ ကိုကြီးဆီ သွားရင်းနှင့် ခင်မင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူက ခင်ခင်မင်မင် အရောဝင်သဖြင့် ကျွန်တော်လည်း ချစ်သူ စမ်းထားကြည့်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူက ကျွန်တော်မုန်းသော မိန်းကလေးတွေ ပုံစံမျိုး ဆံပင်အရောင်ဆိုး၊ နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးပြီး အလှပြင်တတ်သူ မဟုတ်။ ရိုးရိုးလေးနှင့် ချစ်စရာကောင်းသူ ဖြစ်သည်။ သူ့ကို ကျွန်တော် တကယ် ချစ်မချစ် သိပ်တော့မသေချာပါ။ သို့သော်လည်း သူနှင့် ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ စကားမများ၊ ရန်မဖြစ်။ အမြဲတမ်း ပြေလည်သည်။ သူ ဆရာလုပ်တာတွေကို ပြန်မပြော နားမထောင် လုပ်တာက လွဲလျှင်ပေါ့။ ကျွန်တော့် ချစ်သူလေးကို သတိတော့ရသည်။ အိမ်ပြန်တုန်းက တစ်ခါ တွေ့ခဲ့ပြီးနောက် သူ့ ဆုံးမစကားတွေလည်း နားထောင်ခဲ့ရသေးသည်။ အဆောင် ပြန်ရောက်ပြီးမှ ဖုန်းမဆက်ဖြစ်သေး။ သူကလည်း စာကျက်စရာ ရှိသေးတာတွေ ဘာတွေနှင့် ဖုန်းဆက်လျှင်လည်း ကြာကြာပြောချင်တာ မဟုတ်တော့ ကျွန်တော်ကလည်း မဆက်ဖြစ်တာ များသည်။
*****

ရန်သူတော် ခေါင်းဆောင်က ရက်စက်သူဖြစ်သည်။ ခွန်အားကြီးပြီး မြန်ဆန်လှသူ ဖြစ်သည်။ သူ့ဘေးက နှစ်ယောက်မှာလည်း ထူးခြားသော အစွမ်းတွေ ရှိသည်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ခုထိ သူတို့လို အစွမ်းမျိုး မရသေး။ သို့သော် ကျွန်တော့်မှာ သူတို့ထက် နည်းဗျူဟာ ပိုပြည့်ဝသည်။ စာမေးပွဲ အောင်အောင် ဘယ်လို ကြိုးစားရမယ် ဆိုတဲ့ နည်းဗျူဟာမျိုးသာ မသိလျှင်နေမည်။ တိုက်ခိုက်မှုနှင့် ရှောင်တိမ်းမှုအတတ်မှာတော့ ကျွန်တော်က တစ်ဖက်ကမ်း ခတ်နေလေပြီ။ ကောင်မလေးနှင့် သူ့အဖေက ကျွန်တော့်အဖွဲ့သားတွေ ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့က သူတစ်ပါးနယ်မြေကို သိမ်းပိုက်ဖို့ထက် ကိုယ်ပိုင်မြေကို သိမ်းပိုက် မခံရဖို့ အရေး ကြိုးစားနေသူများဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ အရပ်က လိုတရမှုနှင့် လှပမှုကို သူတို့က မျက်စိကျကြသည်။

ဒီအရပ်ရဲ့ နယ်မြေအချုပ်အခြာအတွက် အမြဲတမ်း တိုက်ခိုက်နေရသည်။ ကျွန်တော်မရှိလျှင် ကောင်မလေးနှင့် သူ့အဖေ လူမျိုးစု ခေါင်းဆောင်တို့ နှစ်ယောက်တည်းသာ ဦးဆောင်ပြီး ခုခံရလိမ့်မည်။ အဲဒါကြောင့်လည်း ကျွန်တော်က ဒီအရပ်က မပြန်နိုင် ဖြစ်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီအရပ်က လူတွေက ကျွန်တော့် အကူအညီကို လိုသည်။ ကျွန်တော့်ကို အားကိုးသည်။ ဒီအရပ်မှာ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပိုင် ဆုံးဖြတ်ချက်များ ချနိုင်သည်။ မှားသည့်အခါ မှားပေမယ့် သူတို့က ကျွန်တော့်ကို ဘယ်တော့မှ အပြစ်မမြင်ပါ။ ကမ္ဘာပေါ်မှာ မမှားဖူးသည့်လူ ဆိုတာ ဘယ်မှာ ရှိလို့လဲလေ။

သူတို့က ကျွန်တော့်ကို မပြန်စေချင်ကြ။ အဲဒီအရပ်မှာ ရှိနေရသည့်အခါ ကျွန်တော့်မှာ ဆာလောင်မွတ်သိပ်ခြင်းလည်း မရှိ။ အိပ်ချင်စိတ်လည်း မရှိ။ ကောင်မလေးနှင့် ကျွန်တော် လက်တွဲပြီး ရန်သူများကို တိုက်ခိုက်ကြသည်။ ကျွန်တော့်ဓါးသွားမှာ သွေးတစ်စက်စက် ကျလို့..။ ကောင်မလေးရဲ့ လှံဖျားမှာလည်း သွေးတစ်စက်စက် ကျလို့..။ ရဲရင့်ခြင်းက ကျွန်တော့် နှလုံးသွေးများထဲမှာ နစ်ဝင်လို့။ နယ်မြေကာကွယ်ရခြင်းက ကျွန်တော့် ဂုဏ်သိက္ခာကို ကျွန်တော် ယုံကြည်မိခြင်း၏ အစ။ ရဲဘော် ရဲဘက်တွေက သူရဲကောင်းစိတ် ရှိသူများချည်းသာ။ ကျွန်တော့်ကို စောင့်ကြည့်နေကျ စိမ်းသက်သက် မျက်လုံးပိုင်ရှင်တွေလို မဟုတ်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် လုံခြုံမှုကို စိတ်ချလက်ချ ရှိစေသည်။ ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့၏ စွမ်းအားကို ရန်သူတော်တွေ တော်တော် ခံစားသွားရသည်။ သူတို့ နောက်သို့ ပြန်ဆုတ်ခွာ သွားကြသည်။ သူတို့ရဲ့ မကောင်းဆိုးဝါး မျက်နှာများမှာ အစွမ်းကုန် ရှုံ့မဲ့လို့…။ ကျွန်တော်ကို ကျိန်းဝါးသွားသေးသည်။ “မင်း ထွက်မပြေးနဲ့နော်၊ နောက်တစ်ခေါက် တွေ့ကြမယ်” တဲ့…။
*****

ကျွန်တော့်အခန်းလေးသို့ ကျွန်တော် ပြန်လာခဲ့သည်။ ရေမိုးချိုးမည်။ ထမင်းထွက်စားမည်။ ဝတ္တုတစ်ပုဒ် စရေးမည်။ မနက်ဖြန်မနက် ကျောင်းတက်ချင် တက်မည်။ ကောင်မလေးတို့ ဒေသကို ခဏတော့ စိတ်ချ လက်ချ ထားခဲ့နိုင်သည်။ နက်ဖြန်ညမှ သွားမည်။

ထမင်းစားပြီး ပြန်ဝင်လာတော့ ဘယ်သူကိုမှ အပြင်မှာ မတွေ့သဖြင့် နှုတ်ဆက်ရ သက်သာသွားသည်။ မျက်နှာဖုံးစွပ်တွေကို ကျွန်တော်မုန်းသည်။ “အသုံးမကျတဲ့ ကောင်” ဆိုသော အဓိပ္ဗါယ်တွေကို သူတို့မျက်လုံးတွေထဲမှာ ကျွန်တော်က ဖတ်တတ်နေတော့ ခက်လှသည်။ သူတို့ပြုံးပြတာ တွေ့သော်လည်း ပြန်ပြုံးမပြချင်လှ။ အဲလို လုပ်ပြန်တော့လည်း ကျွန်တော်ပဲ မကောင်း ဖြစ်ရဦးမည်။ တစ်ယောက်ခန်းလေးထဲ နေရတာ ကျွန်တော် တော်တော် ကံကောင်းသည်။ နှစ်ယောက်ခန်းသာဆို သူများကို ဂရုစိုက်ရခြင်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် မွန်းကြပ်နေရဦးမည်။

ဝတ္တုရေးဖို့ ပြင်သည်။ ကျွန်တော့်မှာ laptop ရှိသော်လည်း ဝတ္တုကို ဗလာစာအုပ်ထဲမှာ ဘောလ်ပင်နှင့် ချရေးရခြင်းကိုသာ ကျွန်တော်က နှစ်သက်သည်။ ဘာက စရမှန်းမသိ။ တစ်လုံးမှ စာမျက်နှာပေါ် ရောက်မလာ။ ကောင်မလေးတို့ အရပ်ကို သွားချင်စိတ် ပေါ်လာပြန်သည်။ ဒီည သွားမိလျှင် မနက်ဖြန် မနက် ကျောင်းတက်နိုင်တော့မည် မဟုတ်။ စာကြောင်း အသစ်တွေ ထွက်မလာသဖြင့် စာကြောင်း အဟောင်းတွေကို ပြန်ဖတ်နေမိသည်။ ဟိုတစ်ရက်က ဇာတ်သိမ်းခဲ့သည့် ဝတ္တု။ ဇာတ်လမ်းထဲက ကောင်မလေးက လည်ပင်းကို ကြိုးကွင်းစွပ်၍ သေသွားသည်ဟု ကျွန်တော် ရေးခဲ့သည်။ လည်ပင်းကို ကြိုးကွင်းစွပ်လိုက်လျှင် ဘယ်လိုများပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားမိပြန်သည်။ ကြိုးပေးသတ်တယ် ဆိုတာလည်း အဲလိုပဲ နေမှာလို့ တွေးသည်။ ဘယ်လိုများ ခံစားရမလဲ ဟု စမ်းသပ်ချင်လာသည်။

မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားမိသည်။ ကျွန်တော် မအိပ်တာ နှစ်ညလောက် ရှိပြီကို ကျွန်တော်က သတိမထားမိပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ အမှတ်ထားဟန်တူသည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ကောင်မလေးနှင့် တွေ့သည်။ ကျွန်တော်ရေးသော ဇာတ်လမ်းထဲက ကောင်မလေး မဟုတ်။ ကျွန်တော့်ချစ်သူ ကောင်မလေးလည်း မဟုတ်။ ကျွန်တော် သွားနေကျ အရပ်ဒေသက ကောင်မလေး ဖြစ်သည်။ မကောင်းဆိုးဝါး မျက်နှာနှင့် ရန်သူတော်များကို ကောင်မလေး တစ်ယောက်တည်း သူကိုင်နေကျ လှံတစ်ချောင်းနှင့် တိုက်ခိုက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
“မြန်မြန်လာပါ…၊ ရှင်မရှိလို့ မဖြစ်ဘူး၊ ဒီအရပ်ကို စွန့်မသွားပါနဲ့…၊ ဒီမှာပဲ အပြီးနေလိုက်ပါတော့…”
ကောင်မလေး အသံရော၊ တစ်ခြားလူတွေ အသံရော ကျွန်တော် ကြားရသည်။ ဝေးဝေးက ပဲ့တင်သံတွေလိုလို..။ နီးလာသလိုလို..။ ဝေးသွားသလိုလို…။ ကောင်မလေးကို ရန်သူတော်တွေ ဖမ်းသွားမှာကို ကျွန်တော် အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။
“ငါ ဘယ်လို လာရမလဲ၊ ငါ အဲဒီမှာ အပြီး နေချင်တယ် ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ”
ကျွန်တော်က တီးတိုး ပြန်မေးမိသည်။
“အဲဒါဆို ဒီမှာ မင်း အပြီးနေရလိမ့်မယ်”
အသံတစ်ခုက ပြတ်ပြတ်သားသား ပြောသည်။

ကျွန်တော် အလွန်ကြိုက်၍ သုံးခါပြန် ကြည့်ခဲ့သော avatar ဇာတ်ကားကို သတိရသွားသည်။ ဇာတ်သိမ်းခန်းမှာ မင်းသားက အဲဒီ အရပ်ကို အပြီးထွက်သွားခဲ့သည်။ သူချစ်သော မိန်းကလေးနှင့် မျိုးတူလူသား ဖြစ်သွားသည်။ အပြင်ဘက်က စိတ်ပျက်အားလျော့ရခြင်းတွေ မသန်စွမ်းခြင်းတွေနဲ့ ကင်းဝေးရာ သန်မာ ဖျတ်လတ်သော၊ အင်အားရှိသော လူသား ဖြစ်သွားသည်။

ကျွန်တော် အိပ်ရာက ကြည်ကြည်လင်လင် နိုးလာသည်။ “မင်း အဲဒီကနေ ထွက်ခွာခဲ့…၊ မင်းရဲ့ရှင်သန်ခြင်းကို စွန့်ခဲ့…” အသံကို ပြန်ကြားရသည်။ ကောင်မလေးနဲ့ အမြဲတမ်း အတူရှိဖို့အတွက် ကျွန်တော် လက်ရှိဘဝကနေ ထွက်ခွာမှ ဖြစ်နိုင်မည်။ ကျွန်တော် အိပ်ရာက ထလာခဲ့သည်။ ဝတ္တုထဲက ကောင်မလေး၏ ထွက်ခွာခြင်းကို သတိရသွားသည်။

ကျွန်တော့်မျက်စိက နိုင်လွန်ကြိုးခွေကို တွေ့သည်။ အဝတ်လှန်းကြိုး လုပ်ဖို့ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် အိမ်ကနေ ယူလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အုတ်နံရံတွင် အဝတ်ကြိုးတန်းလုပ်ဖို့ သံရိုက်ပြီးသားက အသင့်ရှိနေသည်။ ရှင်သန်ခြင်းကို စွန့်ဆိုသော စကားကို စမ်းသတ်ကြည့်ချင်လာသည်။ ခုနကတည်းက တွေးတောနေသော လည်ပင်းကို ကြိုးကွင်းစွပ်ခံရသည့် ခံစားချက်ကို လည်း ကိုယ်တိုင် ခံစားဖူးသွားမည်။ ဒါနဲ့.. ကြိုးကို အဲဒီလို အစ်သွားအောင် ဘယ်လို ချည်ရတာပါလိမ့်။ ကျွန်တော်ဖတ်ဖူးသည့် မှုခင်း စာအုပ်တွေထဲက ပန်းချီသရုပ်ဖော် ကြိုးကွင်းများကို မြင်ယောင်လာသည်။

ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို နိုင်လွန်ကြိုးခွေ ခေါက်တုံ့ရစ်ပြီး စွပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အုတ်နံရံမှ သံကို ချည်သည်။ ကြိုးကွင်းက လည်ပင်းကို အစ်မလာပါ။ “ဘယ်လိုပါလိမ့်” ဟု ကျွန်တော် ဦးနှောက်ခြောက်သွားသည်။ ထွက်ခွာခြင်း ဆိုတာကလည်း လွယ်ကူသော အရာတော့ မဟုတ်ဘူးပဲ။ ကျွန်တော် ကြည့်ခဲ့ဖူးသော ရုပ်ရှင်များထဲက ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေပုံကို သတိရသွားသည်။ ကုလားထိုင်ပေါ်တက်၊ ထုပ်တန်းမှာ ကြိုးချည်ပြီး နောက် ကုလားထိုင်ကို ခြေထောက်နဲ့ ကန်လိုက်တဲ့အခါ လည်ပင်းက ကြိုးကွင်းက တင်းသွားသည်။ အဲဒါဆိုရင် လျှာများ ထွက်နေမှာလား။ ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ကြီးတော့ မစီရင်ချင်ပါ။ ကျွန်တော့်အခန်းမှာ ထုပ်တန်းလည်း မရှိ။ ထိုင်ခုံလည်း မရှိပါ။

ဒီစမ်းသပ်မှုက မဟန်သေးပါဘူးဟု ကျွန်တော် စဉ်းစားသည်။ ထွက်ခွာမှုတို့ ရှင်သန်မှုတို့ ဘာမှ စဉ်းစားမနေပါနဲ့။ ပြန်အိပ်တာပဲ ကောင်းမည် ဟုတွေးလိုက်သေးသည်။
“မင်းခြေထောက်ကို ကွေးလိုက်လေ၊ ရှင်သန်ခြင်းကို ရပ်တန့်စေချင်ရင်.. မင်းခြေထောက်ကို ကွေးလိုက်..”
အသံက ဘယ်က လာသည်မသိ။ ကျွန်တော်သွားနေကျ နေရာက လူမျိုးစု အကြီးအကဲ များလား..။ သူက ကျွန်တော့်ကို သူ့သမီးနဲ့ ပေးစားချင်နေသည်။ ကျွန်တော် ပြန်ပြန် သွားတာကို မလိုလား။ အဲဒီမှာပဲ ကျွန်တော့်ကို အမြဲ နေစေချင်သည်။

သူ့စကားအတိုင်း ကျွန်တော့် ခြေထောက်ကို ကွေးလိုက်သည်။ ကြိုးကွင်းက ကျွန်တော့်လည်ပင်းမှာ တင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

အဲဒီအရပ်မှာ ကောင်မလေးက လှံတံကိုဝံ့၍ တိုက်ခိုက်နေဆဲ…။ ကျွန်တော် ဝင်လာတော့ သူ အားတက်သွားသည်။ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်၍ အပြုံးတစ်ချက်နှင့် နှုတ်ဆက်သည်။ အဲဒီအပြုံးကို အမြဲမြင်နေရလျှင် ကျွန်တော့်မှာ ဘာမှ နောင်တ ရစရာ မရှိ။ ကျွန်တော့် ဓါးကို မြှောက်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် ကျောချင်းကပ်မိသည်။ ရန်သူတွေ အဝေးကို ရှဲသွားသည်။ သွေးညှီနံများကြားမှ ပန်းရနံမွှေးမွှေးကို ကျွန်တော် ရလိုက်သည်။ ရောင်နီကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မလင်းတလင်း…။

သိင်္ဂါကျော်

22 September, 2013

ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အတြက္ အခ်က္ ၂၀



မိသားစုု ဆိုုသည္မွာ ေသြးသားစစ္စစ္မွ မဟုုတ္ပါ။ သင့္ကုိ သူတိုု႕ဘဝထဲမွာ တန္ဖိုုးထားျပီး ပါဝင္ေစခဲ့သူမ်ား၊ သင့္ ခႏၶာကိုုယ္ က်န္းမာေရး၊ သင့္ စိတ္ဓါတ္ စြမ္းအား ထက္သန္မႈ တိုု႕ကိုု တိုုးတက္ေစသူမ်ား၊ သင္ လက္ရွိ ဘယ္သူလဲ ဆိုုတာကိုု စိတ္ေရာ ကိုုယ္ပါ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ လက္ခံျပီး သင္လိုုအပ္တာကိုု ေထာက္ပံ့ေပးသူမ်ား…။ ထိုုကဲ့သိုု႕ေသာ သူမ်ားသည္ သင္၏ မိသားစုုဝင္ ရင္းခ်ာ ဟုုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုုတ္သည္ျဖစ္ေစ အမွန္တကယ္ ေပါင္းသင္းသင့္သူမ်ား ျဖစ္ပါ၏။

ေအာက္ပါ အခ်က္မ်ားမွာ ထိုုကဲ့သိုု႕ စစ္မွန္ ထူးျခားေသာ ဆက္ဆံေရးကိုု ရွာေဖြ ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ရန္ အတြက္ ျဖစ္ပါသည္။

၁။ မေကာင္းျမင္တတ္သူမ်ားထံမွ ဖယ္ခြာပါ။
ဥာဏ္ရွိသူ၊ အလုုပ္လုုပ္သူ၊ အေတြးအၾကံတူသူ လူေကာင္းမ်ားႏွင့္သာ ေပါင္းသင္းပါ။ သင့္ကိုု ကူညီမယ့္ ဆက္ဆံေရးသာ ျဖစ္သင့္ျပီး သင့္ကို နာက်င္ေစမယ့္ ဆက္ဆံေရး မျဖစ္သင့္ပါ။ သင့္နံေဘးတြင္ သင္ျဖစ္ခ်င္ေသာ လူပုုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုုသာ ဝန္းရံေနပါေစ။ သင္အေနႏွင့္ သိကၽြမ္းရတာ ဂုုဏ္ယူစရာေကာင္းသူ၊ သင္က ေလးစားသူ၊ သင့္ကိုု ခ်စ္ခင္ေလးစားသူ - သင့္တစ္ေန႕တာကိုု အနည္းငယ္ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရိုုးစင္းစြာ ေတာက္ပေစနိုုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုုသာ ေရြးခ်ယ္ပါ။ သင့္ကိုု မေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လုုပ္မယ့္ လူမ်ားနဲ႕ အခ်ိန္ကုုန္ေစဖိုု႕အတြက္ ဘဝဟာ တိုုေတာင္းလြန္းပါတယ္။

၂။ သြားျပီးသား သူမ်ား ထြက္သြားပါေစ။
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုုက သင့္ဆီမွာ သူတိုု႕ လိုုခ်င္တာ ရွိေနသေရြ႕ပဲ သင့္အနားမွာ ရွိေနမယ့္ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ရွိေနတာပါပဲ။ သင္က သူတိုု႕ကိုု မျဖည့္ဆည္းေပးနိုုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတိုု႕ ထြက္ခြာသြားမွာပါ။ သတင္းေကာင္းကေတာ့ သင့္ကိုု နာက်င္ေစတဲ့ အဲဒီ ေပါင္းပင္လိုု လူေတြ သင့္ဘဝထဲက ထြက္ခြာသြားျပီးတဲ့အခါ သင့္မွာ လူေကာင္းတစ္ခ်ိဳ႕ က်န္ခဲ့တာကိုုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ရွားရွားပါးပါး အျဖစ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်စ္သူေတြ ဆံုုးရံႈး ျပီးတဲ့အခါ ဘယ္သူက အစစ္အမွန္လဲ ဆိုုတာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လူေတြ သင့္ဆီက ထြက္ခြာသြားၾကတဲ့အခါ သူတိုု႕ သြားၾကပါေစ..။ သင့္ကိုု ခ်န္ထားရစ္ခဲ့သူေတြကိုု ခ်ည္ေႏွာင္ထားႏိုုင္စြမ္း သင့္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ရွိမွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဆိုုလိုုတာက သူတိုု႕ဟာ ဆိုုးတဲ့လူေတြ ဟုုတ္ခ်င္မွ ဟုုတ္မယ္။ သင့္ပံုုျပင္ထဲမွာ သူတိုု႕ ပါဝင္တဲ့ အပိုုင္းက ျပီးဆံုုးသြားျပီ ဆိုုတာပါပဲ။

၃။ သင္မသိတဲ့ လူေတြကိုု မွ်တတဲ့ အခြင့္အလမ္း ေပးပါ။
သင္ လူတစ္ေယာက္ကိုု ၾကည့္တဲ့အခါ - ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူတိုုင္းမွာ ပံုုျပင္တစ္ပုုဒ္ ရွိတယ္ဆိုုတာ သတိရပါ။ လူတိုင္းမွာ သူတိုု႕ကိုု ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ တစ္စံုုတစ္ရာကိုု ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ သူတိုု႕ ၾကီးျပင္းလာဖိုု႕ တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ တစ္စံုုတစ္ရာ ရွိခဲ့တယ္။ သင္သာ သူတိုု႕ကိုု အခြင့္အလမ္းတစ္ခုု ေပးရင္ သူတိုု႕မွာလည္း ထူးျခားတဲ့ တစ္စံုုတစ္ရာကိုု ျပန္ေပးဖိုု႕ ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆက္ဆံေရး အေဟာင္းက ၾကာရွည္ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး ဆိုုတဲ့အခါ ဆက္ဆံေရး အသစ္ကိုု စတင္ၾကည့္ပါ။ မရင္းႏွီးတဲ့ နယ္ပယ္ထဲကိုု ဝင္သြားေနတယ္ဆိုုတာ သိေနရင္းနဲ႕ပဲ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အသစ္ကိုု ထိေတြ႕ပါ။ သင္ယူေလ့လာဖိုု႕၊ စိန္ေခၚဖိုု႕၊ သင့္ဘဝကိုု ေျပာင္းလဲေစမယ့္ တစ္စံုုတစ္ေယာက္ကိုု ေတြ႕ဖိုု႕ အစဥ္အျမဲ အသင့္ရွိေနပါ။

၄။ လူတိုုင္းကိုု ၾကင္နာပါ၊ ေလးစားပါ။
သင့္အေပၚမွာ ရိုုင္းျပတဲ့ လူပင္ ျဖစ္ပါေစ၊ လူတိုုင္းကိုု ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံျပီး ရိုုေသေလးစားပါ။ သူတိုု႕ မေကာင္းေသာ္လည္း သင္ကေတာ့ ေကာင္းရပါမယ္။ ရိုုေသေလးစားထိုုက္သူ ရယ္လိုု႕ ခြဲျခား သတ္မွတ္ရိုုးမရွိပါ။ လူတိုုင္းကိုု အဆင့္အတန္း တေျပးညီ သတ္မွတ္၍ ေကာင္းမြန္စြာ ဆက္ဆံပါ။ လူေတြက သင့္ရဲ႕ ၾကင္နာမႈကိုု သတိထားမိ လာၾကမွာပါ။

၅။ လူမ်ားကိုု သူတိုု႕ရဲ႕ အရွိအတိုုင္း လက္ခံပါ။
မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတိုု႕ကိုု ေျပာင္းလဲဖိုု႕ ဆိုုတာ မျဖစ္နိုုင္တဲ့ ကိစၥပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ သင့္ကိုုယ္သင္ မလိုုအပ္ပဲ စိတ္ပင္ပန္းမႈ အျဖစ္မခံပါနဲ႕။ တစ္ျခားလူေတြကိုု ေျပာင္းလဲဖိုု႕ ၾကိဳးစားတာထက္ သူတိုု႕ကိုု သင္ကပဲ အေထာက္အပံ့ ေပးလိုုက္ပါ။ ဥပမာ အေနနဲ႕ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ျပဳလိုုက္ပါ။

၆။ သူတစ္ပါးကိုု အားေပးေထာက္ပံ့ပါ။ ေကာင္းခ်ီးေပးပါ။
သင့္နံေဘးက အေပါင္းအသင္းမ်ား ရွိေနျခင္းရဲ႕ အံၾသစရာေကာင္းမႈကိုု အသိအမွတ္ျပဳ တန္ဖိုုးထားျခင္းက ေကာင္းမြန္တဲ့ ေနရာဌာနမ်ား- ထုုတ္လုုပ္ဖန္တီးနိုုင္ေသာ၊ ေက်နပ္နွစ္သိမ့္မႈ ေပးစြမ္းနိုုင္ေသာ၊ ေအးခ်မ္းေသာ ေနရာမ်ား ကိုု ဦးတည္ေစမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီအတြက္ တိုုးတက္မႈကိုု ျဖစ္ေစတဲ့ အဲဒီလူမ်ား အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနပါ။ သူတိုု႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြ အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ေၾကာင္းေျပာေပးပါ။ သူတိုု႕ရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးမႈေတြ အတြက္ ပြင့္လင္းစြာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါ။ သြားတဲ့ အရာေတြက ျပန္လာတတ္ပါတယ္။ လူအမ်ားကိုု သင္က ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈက ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ သင့္အတြက္ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈအေနနဲ႕ ေရာက္လာမွာပါ။

၇။ မျပည့္စံုုလွတဲ့ သင္ကိုုယ္တိုုင္ရဲ႕ ျပည့္စံုုမႈ
သင့္ကိုုသင္ တစ္ျခားတစ္ေယာက္လိုု ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတဲ့ ဒီလိုု ရူးသြပ္တဲ့ ကမၻာၾကီးမွာ သင့္ရဲ႕ ေကာင္းမြန္မႈကိုု စြမ္းနိုုင္သမွ် ထိန္းသိမ္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတိုု႕က သင္ရဲ႕ မတူညီမႈေတြအတြက္ သင့္ကိုု ရယ္ေမာတယ္၊ သင္ကလည္း အဲဒီလိုုပဲ သူတိုု႕ကိုု ျပန္ရယ္ေမာတယ္။ သင့္ကို ျပံဳးေစတဲ့ လူေတြနဲ႕ အခ်ိန္မ်ားမ်ား အတူေနပါ။ သင့္ကိုု စိတ္ဖိစီးမႈ ျဖစ္ေစတဲ့ လူေတြနဲ႕ အခ်ိန္နည္းနည္းပဲ ေနပါ။  ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ဟာ လူတိုုင္းအတြက္ ျပည့္စံုုသူ ျဖစ္မေပးနိုုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ကိုု သိဖိုု႕ အခ်ိန္ယူၾကိဳးစားေပးတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕လူနည္းနည္းအတြက္၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ကိုု ခ်စ္တဲ့ လူအနည္းငယ္ အတြက္ပဲ ျပည့္စံုုတဲ့သူ ျဖစ္နိုုင္မွာပါ။ အဲဒီ လက္ေရြးစင္ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ရဲ႕ မျပည့္စံုုလွတဲ့ ျပည့္စံုုမႈကိုုပဲ ခ်စ္ၾကတာပါ။

၈။ လူမ်ားကိုု ခြင့္လႊတ္ျပီး ေရွ႕ဆက္တိုုးပါ။
သင့္အသည္းႏွလံုုးထဲမွာ အမုုန္းတရားေတြ ထည့္ထားျပီး သင့္ဘဝကိုု မေနပါနဲ႕။ သင္မုုန္းတဲ့ လူေတြထက္ သင့္ကိုုယ္သင္ ပိုုမိုု နာက်င္ေစပါလိမ့္မယ္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုုတာ “မင္း ငါ့ကိုု လုုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥက အိုုေကပါတယ္” လိုု႕ ေျပာတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ “မင္းလုုပ္ခဲ့တဲ့ အရာ အတြက္ ငါ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုု ထာဝရ ပ်က္စီးေအာင္ လုုပ္ခြင့္မျပဳဘူး” လိုု႕ ဆိုုလိုုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဟာ ကုုစားျခင္းပါပဲ။ သင့္ရဲ႕ အတိတ္ကိုု ဖ်က္ဆီးပစ္ရမယ္၊ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုုတာ ေမ့ပစ္လိုုက္ရမယ္ လိုု႕ ဆိုုလိုုတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ခါးသီး နာက်ည္းမႈေတြကိုု ထြက္သြားေစဖိုု႕ ဆိုုလိုုတာပါ။ အဲဒီအစား မေတာ္တဆမႈကေန သင္ခန္းစာ ယူျပီး သင့္ဘဝကိုု ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ဖိုု႕ပါ။ သင့္ကိုု နာက်င္ေစခဲ့သူေတြကိုု မုုန္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေလ်ာ့လာတဲ့အခါ သင့္ကိုု ခ်စ္တဲ့သူေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ပိုုေပးလာနိုုင္တာကိုု သတိရပါ။

၉။ ေန႕တိုုင္း တစ္ျခားသူေတြအတြက္ နည္းနည္းေလာက္ လုုပ္ေဆာင္ေပးပါ။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ အေသးအဖြဲ အရာေလးေတြက တစ္ျခားသူေတြရဲ႕ အသည္းႏွလံုုးမွာ အၾကီးမားဆံုုး အစိတ္အပိုုင္း ျဖစ္သြားနိုုင္ပါတယ္။ သင္ဟာ လူတိုုင္းအတြက္ အရာရာတိုုင္းကိုု လုုပ္ေဆာင္မေပးနိုုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူအနည္းစုုအတြက္ေတာ့ အရာရာတိုုင္း ျဖစ္ေအာင္ လုုပ္ေပးနိုုင္ပါတယ္။ အဲဒီ သင့္ဘဝထဲက လူတစ္ခ်ိဳ႕က ဘယ္သူေတြ ဆိုုတာ ဆံုုးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ျပီး သူတိုု႕ကိုု သစၥာရွိရွိ ဆက္ဆံပါ။

၁၀။ သင့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အစစ္အမွန္ ေတြကိုု ဂရုုစိုုက္ေပးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ၾကီးျပင္းလာတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္း အေရအတြက္ မ်ားဖိုု႕ထက္ စစ္မွန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရွိဖိုု႕က ပိုုျပီး အေရးၾကီးတယ္ ဆိုုတာ စဥ္းစားတတ္လာပါတယ္။ ဘဝဆိုုတာ ပါတီပြဲ တစ္ခုုလိုုပါပဲ။ သင္ လူအမ်ားၾကီး ဖိတ္တယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေစာေစာ ျပန္သြားတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္ညလံုုး ေနတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က သင္နဲ႕ အတူရယ္ေမာတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က သင့္ကိုု ရယ္ေမာတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲ ျပီးဆံုုးခ်ိန္မွာေတာ့ သင့္ကိုု အမိႈက္ေတြ အရႈပ္အပြေတြ ကူညီျပီး ရွင္းလင္း ေပးမယ့္သူက နည္းနည္းပဲ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီ အမိႈက္ အရႈပ္ေတြကိုု ဖြခဲ့တဲ့သူကလည္း က်န္ခဲ့တဲ့ သူတိုု႕ မဟုုတ္ၾကပါဘူး။ အဲဒီလူေတြက သင့္ဘဝမွာ သူငယ္ခ်င္း အစစ္ေတြပါပဲ။

၁၁။ အျမဲတမ္း သစၥာေစာင့္ထိန္းပါ။
အခ်စ္စစ္နဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ခင္မင္မႈ ဆိုုတာ ခြဲျခားလိုု႕ ရတဲ့အရာ မဟုုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုု ဆက္ဆံေရးေတြ ဆိုုတာ လူႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ရွိမေနေတာင္မွပဲ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ စိတ္ရင္း အစစ္အမွန္ ရွိေနတာပါ။ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုု ျဖစ္လာျပီ ဆိုုတာနဲ႕ သစၥာေစာင့္ထိန္းမႈ ဆိုုတာ ရွိရမွာပါ။ အဲဒါ ေရြးခ်ယ္စရာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဦးစားေပးရမယ့္ အရာပါ။ သစၥာရွိမႈ ဆိုုတာ အရာရာတိုုင္းပါပဲ။

၁၂။ သင္နဲ႕ ပတ္သက္သူေတြနဲ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံျပီး ေနတာ ပိုုေကာင္းပါတယ္။
လူသားခ်င္း ဆက္ဆံေရးမွာ မိုုင္ အကြာအေဝးေတြက တိုုင္းတာစရာ မဟုုတ္ဘူး ဆိုုေပမယ့္ သက္ေရာက္မႈေတာ့ ရွိပါတယ္။ လူႏွစ္ဦး မိုုင္မ်ားစြာ ေဝးကြာေနေပမယ့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္လိုု ရွိေနနိုုင္ပါတယ္။ သင္ ဂရုုစိုုက္တဲ့သူ တစ္စံုုတစ္ေယာက္ကိုု ဥေပကၡာျပဳမထားပါနဲ႕။ ဘာျဖစ္လိုု႕လဲဆိုုေတာ့ အာရံုုစိုုက္မေပးနိုုင္တာက ေဒါသထြက္တဲ့ စကားလံုုးေတြထက္ သူ႕ကိုု ပိုုျပီး နာက်င္ေစလိုု႕ပါပဲ။ သင္နဲ႕ ပတ္သက္သူေတြနဲ႕ အျမဲတမ္း ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနပါ။ သင့္မွာ သူငယ္ခ်င္း အေရအတြက္ မ်ားမ်ား မလိုုအပ္ေပမယ့္ အနည္းငယ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြေတာ့ ရွိေနရမယ္ ဆိုုတာ သတိရပါ။  အဲဒီလိုုလူေတြကိုု ဂရုုစိုုက္ေပးဖိုု႕က အေရးၾကီးတဲ့ အလုုပ္တစ္ခုုပါ။

၁၃။ သင့္ရဲ႕ ကတိစကားေတြကိုု ထိန္းသိမ္းပါ၊ အမွန္အတိုုင္း ေျပာပါ။
သင္ တစ္စံုုတစ္ရာ လုုပ္မယ္လိုု႕ ေျပာခဲ့ရင္ တကယ္ လုုပ္ပါ။ တစ္ေနရာ သြားမယ္လိုု႕ ေျပာထားရင္ အဲဒီ ေနရာမွာ ရွိေနပါ။ သင္ တစ္စံုုတစ္ရာ ခံစားရတယ္ လိုု႕ ေျပာရင္ တကယ္ပဲ ျဖစ္ပါေစ။ သင္ မလုုပ္နိုုင္ရင္၊ မဟုုတ္နိုုင္ရင္၊ မလိမ္ပါနဲ႕။ လူေတြကိုု ေရွ႕တင္ အမွန္အတိုုင္း ေျပာတာက အျမဲတမ္း ပိုုျပီး ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ ဦးေခါင္းေတြ၊ အသည္းႏွလံုုးေတြနဲ႕ ကစားပြဲ မကစားပါနဲ႕။ တစ္ဝက္တစ္ျပက္ အမွန္တရားေတြလည္း မေျပာပါနဲ႕။ သင့္ကိုု ယံုုၾကည္ခ်င္တဲ့ လူေတြက သင့္ဆီက အမွန္စစ္စစ္ကိုုပဲ လိုုခ်င္တာပါ။ တစ္ဝက္တစ္ျပက္ အမွန္ ဆိုုတာ လိမ္တာထက္ ပိုုျပီး မေကာင္းပါဘူး။ အခ်စ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းခင္မင္မႈကိုု မနာက်င္ေစဖိုု႕ သတိထားပါ။ လိမ္ညာေျပာတာ၊ လွည့္စားတာ၊ လွည့္ပတ္တာက လူေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုု နာက်င္ေစပါတယ္။ သင့္ကိုုယ္သင္ မေသခ်ာပဲနဲ႕ သူတစ္ပါးရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ ရႈပ္ေထြးေအာင္ မလုုပ္ပါနဲ႕။ အျမဲတမ္း ပြင့္လင္း ရိုုးသားပါ။

၁၄။ သင္ လိုုခ်င္တဲ့ အရာကိုု ေပးပါ။
သင္ မေပးခ်င္တဲ့ အရာကိုု မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႕။ ေရႊေရာင္ စည္းမ်ဥ္းကိုု စတင္ လိုုက္နာပါ။ သင္ အခ်စ္ကိုု လိုုခ်င္ရင္ အခ်စ္ကိုု ေပးပါ။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ လိုုခ်င္ရင္ ေဖာ္ေရႊ ခင္မင္ပါ။ ေငြေၾကး လိုုခ်င္ရင္ အလုုပ္လုုပ္ပါ။ ရိုုးရိုုးေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အလုုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

၁၅။ သင္ ဆိုုလိုုခ်င္တဲ့ အရာကိုုပဲ ေျပာဆိုုပါ။ ေျပာတဲ့အတိုုင္းလည္း အဓိပၺါယ္ ရွိပါေစ။
သူ႕အလိုုလိုု သိဖိုု႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာထက္ သင့္ဘဝထဲက လူေတြကိုု သူတိုု႕ လိုုခ်င္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ေပးပါ။ သတင္းအခ်က္အလက္ ဆိုုတာက ဆက္သြယ္မႈ လုုပ္ငန္းေဆာင္တာကို ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္ေေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးတဲ့ အရာပါ။ တစ္ျခား လူေတြရဲ႕ စိတ္ကိုု ဖတ္ဖိုု႕ မၾကိဳးစားပါနဲ႕။ တစ္ျခားလူေတြကိုုလည္း သင့္စိတ္ကိုု ဖတ္ခြင့္ မျပဳပါနဲ႕။ မိသားစုုအတြင္း၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြခ်င္း၊ စီးပြားေရး လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္မ်ားအတြင္း ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာ အမ်ားစုုဟာ ၾကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေသးသည္ျဖစ္ေစ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈ ညံဖ်င္းတဲ့ အခ်က္ကေန စတင္ တတ္ပါတယ္။

၁၆။ တစ္ျခားလူမ်ားကိုု သူတိုု႕ ကိုုယ္ပိုုင္ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခြင့္ေပးပါ။
သင့္ရဲ႕ အတိတ္က အေတြ႕အၾကံဳအရ မဆံုုးျဖတ္ပါနဲ႕။ သူတိုု႕ရဲ႕ ေနထိုုင္မႈ ဘဝဟာ သင္နဲ႕ မတူညီပါဘူး။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အတြက္ ေကာင္းတဲ့အရာ ျဖစ္နိုုင္ေပမယ့္ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ မေကာင္းနိုုင္ပါဘူး။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ မေကာင္းတဲ့အရာ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို ပိုုေကာင္းေအာင္ ေျပာင္းေပးနိုုင္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ လူေတြကိုု သူတိုု႕ ကိုုယ္ပိုုင္ အမွားေတြ လုုပ္ခြင့္ေပးျပီး သူတိုု႕ ကိုုယ္ပိုုင္ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ပါေစ။

၁၇။ နည္းနည္းေျပာျပီး မ်ားမ်ား နားေထာင္ပါ။
အၾကံဥာဏ္ နည္းနည္းပဲ ေပးတာက မၾကာခဏ ဆိုုသလိုု အေကာင္းဆံုုး အၾကံဥာဏ္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ လူေတြက အၾကံဥာဏ္ အမ်ားၾကီး မလိုုပါဘူး။ သူတိုု႕လိုုတာက နားေထာင္ေပးမယ့္ နားတစ္စံုုရယ္၊ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ခြန္အားျဖည့္ေပးမႈရယ္ ပါပဲ။ သူတိုု႕ လိုုခ်င္တဲ့အရာက သူတိုု႕ စိတ္တြင္း တစ္ေနရာမွာ ရွိျပီးသားပါ။ စဥ္းစားေတြးေတာဖိုု႕ အခ်ိန္ပဲ လိုုတာပါ။ သူတိုု႕ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ မေသခ်ာတဲ့ ခရီးေတြကိုု ဆက္လက္ သံုုးသပ္ဖိုု႕ လိုုတဲ့အခါ၊ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းကိုု ရွာေဖြဖိုု႕လိုုတဲ့အခါ ကူညီေပးဖိုု႕ပါပဲ။

၁၈။ အေရးမပါတဲ့ ျငင္းခုုန္မႈေတြကိုု ဒီတိုုင္း ထားလိုုက္ပါ။
သင့္အတြက္ မွန္မယ့္အရာက တစ္ျခား တစ္စံုုတစ္ေယာက္ဆီမွာ မွားဖိုု႕ မရွိပါဘူး။ အမွန္တရားဆီ ဦးတည္တဲ့ လမ္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားစုုမွာ အဲဒါက အဲဒီေလာက္မ်ားမ်ား ျပႆနာ မရွိလွပါဘူး။

၁၉။ မသံုုးမဝင္တဲ့၊ နာက်င္ေစတဲ့ ေဝဖန္ခ်က္ေတြကိုု လ်စ္လ်ဴရႈပါ။
ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ သင့္ကိုု မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုုးျဖတ္မေပးနိုုင္ပါဘူး။ သူတိုု႕က သင့္အေၾကာင္းကိုု နားေထာင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ သင္ခံစားရသလိုု ခံစားရမွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ သင္ ဘာပဲ လုုပ္လုုပ္ သင္နဲ႕ အျမင္မတူတဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ အျမဲတမ္း ရွိေနမွာပါပဲ။ သင့္ ႏွလံုုးသားက မွန္တယ္လိုု႕ ယံုုၾကည္တာကိုုပဲ လုုပ္ဖိုု႕ အာရံုုစိုုက္ပါ။ လူအမ်ားစုု ဘယ္လိုု ထင္မယ္၊ သင္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာေျပာၾကမယ္ ဆိုုတာက အေရးမၾကီးလွပါဘူး။ ကိုုယ့္ဟာကိုုယ္ ဘယ္လိုု ခံစားရတယ္ ဆိုုတာကပဲ အေရးၾကီးတာပါ။

၂၀။ ကိုုယ္ကိုုယ္တိုုင္နဲ႕ ဆက္သြယ္မႈကိုုလည္း ဂရုုစိုုက္ေပးပါ။
အနာက်င္ဆံုုး အရာေတြထဲက တစ္ခုုက တစ္ျခားလူေတြကိုုပဲ ဂရုုစိုုက္ ခ်စ္ခင္ေပးေနျပီး ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ဆံုုးရံႈးျခင္းပါ။  သင့္ကိုုယ္သင္ အထူးသီးသန္႕အေနနဲ႕ ခ်စ္ခင္ဖိုု႕ကိုု ေမ့ေလ်ာ့ေနတာပါ။ တစ္စံုုတစ္ေယာက္က သူတိုု႕ သင့္ကိုု ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္က သင္ဘယ္လိုု ခံစားခဲ့ရသလဲ ဆိုုတာ ေတြးၾကည့္ပါ။ တစ္စံုုတစ္ေယာက္က သင္ အလုုပ္ေကာင္းေကာင္း လုုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုုျပီး ခ်ီးက်ဴးခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္၊ သင့္ကိုု ေနရာေကာင္းတစ္ခုုခုုကိုု ေခၚသြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္၊ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုုန္းက သင္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္ မဟုုတ္လား။ အဲဒီ တစ္စံုုတစ္ေယာက္က သင္ကိုုယ္တိုုင္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေရာ…။

 20 Things to Start Doing in Your Relationships by PositiveMed Team ကိုု သင့္ေလ်ာ္သလိုု ျပန္ဆိုုပါသည္။

သိဂၤါေက်ာ္

13 September, 2013

ေနာင္တႏွင့္အတူ ဘဝကိုု ရွင္သန္ျခင္းသည္ အရံႈးကိုု ရင္ဆိုုင္ရသည္ထက္ ဆိုုးသည္


 ရိုု႕စ္သည္ မိသားစုုႏွင့္အတူဗီယက္နမ္ ဒုုကၡသည္စခန္းမွ အေမရိကန္နိုုင္ငံသိုု႕ လာခဲ့စဥ္က သူ႕အသက္မွာ ရွစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သူက သူ႕အေဖလိုုဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာမည္ ဟုုေတြးထားခဲ့သည္။ သူသည္ ေဆးပညာဘြဲ႕ ရရွိျပီးေနာက္ အရိုုးအေၾကာဌာနတြင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ အလုုပ္လုုပ္ခဲ့ရသည္။

ဘြဲ႕လြန္တက္ရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္လာေသာအခါ ရိုု႕စ္သည္ သူ႕အသည္းႏွလံုုးက ဤအလုုပ္ထဲတြင္ ရွိမေနသည္ကို ေတြ႕လာသည္။ သူသည္ သူ႕အိပ္မက္ေနာက္သိုု႕ လိုုက္ခ်င္လာခဲ့သည္။ သူက ရံႈးနိမ့္ရျခင္းသည္ ေနာင္တရျခင္းေလာက္ မဆိုုးဟုု သေဘာေပါက္ခဲ့သည္။ သူသာ သူ႕အိပ္မက္ ေနာက္သိုု႕ မလိုုက္ခဲ့လွ်င္ သူ႕တစ္စိတ္တစ္ပိုုင္းက ေသေနသလိုုမ်ိဳး ခံစားခဲ့ရသည္။

သူက ဖိနပ္မ်ားကိုု ခ်စ္သည္။ သူ၏ သင္တန္းကာလတစ္ေလွ်ာက္ ေျခေထာက္ေပၚတြင္ ရပ္ခဲ့ရေသာ ၾကမ္းတမ္းေသာနာရီမ်ားစြာ..။ အဲဒီေနာက္ သူသည္ ဖိနပ္မ်ားကိုု သြားၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႕ကိုုယ္သူဆုုခ်ခဲ့သည္။ သူသည္ သူ၏ နာက်င္ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားအတြက္ သက္သာမည့္ ကုုထံုုးေပးမည့္ ဆိုုင္တစ္ဆိုုင္သိုု႕ သြားရလိမ့္မည္။ တစ္ေန႕တာလံုုး မတ္တပ္ရပ္ျပီး အလုုပ္လုုပ္ႏိုုင္မည့္ ဖိနပ္တစ္ရံကိုု ဒီဇိုုင္းဆြဲဖိုု႕ရာ သူေတာင့္တမိသည္။ ရိုု႕စ္သည္ စတိုုင္လ္က်ေသာ ဖိနပ္တစ္ရံ စီးလိုုသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႕ေျခေထာက္ကို မနာမက်င္ေစမည့္ ဖိနပ္အျမင့္တစ္ရန္ ျဖစ္သည္။ သူမကိုု တားဆီးႏိုုင္မည့္ တစ္ခုုတည္းေသာအရာသည္ ရံႈးနိမ့္မွာကို ေၾကာက္ရြံ႕မႈပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

သူသည္ သူ၏ အရံႈးကိုုေၾကာက္ရြံ႕မႈကို ေက်ာ္လႊားနိုုင္ျပီးေသာအခါ သူ႕ကိုုတားဆီးနိုုင္ေသာအရာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဟုု စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ သူ၏ ေဆးပညာသင္ၾကားခဲ့မႈက ေလ့လာရာတြင္ လြယ္ကူေစရန္ အေထာက္အပံ ျဖစ္ခဲ့သည္ကိုု ေတြ႕ရသည္။ သူ႕အိပ္မက္ကိုု သူရံႈးနိမ့္ပါက ေဆးပညာဘက္ကိုု ျပန္သြားနိုုင္ေၾကာင္း သူသိေနေသာေၾကာင့္ပင္။

ဖိနပ္လုုပ္ငန္းလုုပ္ကိုုင္ၾကေသာ အီတလီမွ လူတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ သိကၽြမ္းသည့္ အေရာင္းစာေရးမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ဖိနပ္ ဘယ္လိုုလုုပ္သည္ကိုု ေလ့လာရန္ အတြက္ မီလန္ျမိဳ႕သိုု႕ ဦးတည္ခဲ့သည္။ သူသည္ ေျခေထာက္ ကုုထံုုးကုုသေသာဆိုုင္မွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုု ဘယ္လိုုဖိနပ္မ်ိဳးလိုုခ်င္သည္ကိုု ေမးၾကည့္ခဲ့သည္။ သူသည္ လူဦးေရထဲမွ အစိတ္အပိုုင္းၾကီးၾကီး ျဖစ္ေသာ သူတိုု႕ ေျခေထာက္မ်ားအတြက္ ပိုုက္ဆံမ်ားမ်ား ကုုန္က်ခံနိုုင္မည့္သူမ်ားကိုု ေတြးဆခဲ့သည္။ ၁၉၉၈ ခုုႏွစ္တြင္ သူသည္ အေသးစား စီးပြားေရးလုုပ္ငန္းေကာ္မတီ ထံမွ ေခ်းေငြ ေဒၚလာ ႏွစ္သိန္း ရရွိခဲ့သည္။

တံဆိပ္အသစ္ တစ္ခုုကိုု စရန္အတြက္ ေဒၚလာ ၁၀ မီလီယံေလာက္ ကုုန္က်မည္ဟုု သူ႕ကိုုေျပာခဲ့သည္။ သူ႕တြင္ ထိုုမွ်ေလာက္ ပိုုက္ဆံမရွိခဲ့ပါ။ သိုု႕ေသာ္ ဖိနပ္ဆိုုင္ အေျမာက္အျမားသိုု႕ သူ၏ နမူနာဖိနပ္မ်ားကိုု ျပသရန္ စိတ္အားထက္သန္ ခဲ့သည္။

သူသည္ အၾကိမ္မ်ားစြာ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့စရာမ်ား ၾကံဳခဲ့ရသည္။ သိုု႕ေသာ္ သူ႕အိပ္မက္ကိုု္ မစြန္႕လႊတ္ခဲ့ပါ။ သူ၏ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္း၏ ရလာဒ္အေနျဖင့္ သူ၏ ဖိနပ္စင္တန္းကိုု ကမၻာတစ္ဝွန္းရွိ ဆိုုင္ေပါင္း ၂၂၀ေက်ာ္မွာ ေတြ႕ျမင္နိုုင္သည္။ အေမရိကန္နိုုင္ငံတြင္ ဆိုုင္ေပါင္း ၄ဆိုုင္၊ ျပင္သစ္တြင္ တစ္ဆိုုင္ ရွိသည္။ ထိုုဖိနပ္မ်ားသည္ ေစ်းမသက္သာလွပါ။ ေဒၚလာ ၂၀၀ ႏွင့္ ၄၀၀ ၾကားတြင္ ရွိသည္။ သိုု႕ေသာ္ ကိတ္မုုန္႕ ပူပူမ်ား ေရာင္းေနရသလိုုပင္ ေရာင္းရသည္။ ထိုုဖိနပ္မ်ားသည္ စတိုုင္က်သည္၊ သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည္၊ လွပသည္။

သူသည္ ခြဲစိတ္ကုုဆရာဝန္ လုုပ္ေနေသာ (မတ္တပ္ရပ္ျပီး အလုုပ္လုုပ္္ေနရေသာ) ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အကူအညီေပးသူ ျဖစ္ေၾကာင္း သူအရင္ ဆံုုခဲ့ဖူးသည့္ ပါေမာကၡက ေျပာသည္။ သူ႕ အကူအညီသည္ နည္းနည္းကေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း သူသည္ နာက်င္မႈမွ သက္သာရာရေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ယခုုအခါ ဖိနပ္အရန္ေပါင္း ၂၀၀ေက်ာ္ ပိုုင္ဆိုုင္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ ေနာင္ အနာဂါတ္တြင္ ဖိနပ္ေစ်းနႈန္းမ်ား ပိုုမိုု သက္သာလာဖြယ္ရာ ရွိသည္။

ရိုု႕စ္သည္ ပထမဆံုုးအေနႏွင့္ ထိုုလုုပ္ငန္းထဲသိုု႕ ဝင္ေရာက္ရန္ ကံေကာင္းေသာရပ္နားခ်ိန္ အခိုုက္အတန္႕ကေလးရရွိခဲ့သည္။ သိုု႕ေသာ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ၾကိဳးစားအားထုုတ္ဖိုု႕ႏွင့္ အိပ္မက္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုုက္ဖိုု႕ေတာ့ လိုုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ အားလံုုးကေတာ့ ရိုု႕စ္လိုု ျဖစ္နိုုင္ၾကမည္ မဟုုတ္ပါ။ သိုု႕ေသာ္ သူ႕အေၾကာင္းသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ စိတ္ကူးဥာဏ္ ကြန္႕ျမဴးျခင္း၏ နမူနာပံုုျပင္တစ္ပုုဒ္ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ သူ႕မိသားစုုသည္ ဘာမွ မရွိပဲႏွင့္ လာခဲ့ၾကသည္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အလုုပ္ၾကိဳးစားသည္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုုမစြန္႕လႊတ္၊ ေကာင္းေသာအလုုပ္၊ ေကာင္းေသာကိုုယ့္က်င့္တရားႏွင့္ ေနထိုုင္သည္။ အဲဒီလိုုႏွင့္ သူသည္ ေအာင္ျမင္ေသာပံုုျပင္တစ္ပုုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

သိဂၤါေက်ာ္

A True Success Story - Taryn Rose Started a Multi Million Dollar Business Making Shoes
Living a Life of Regret is Worse Than Failure by Shana Dines ကိုုသင့္ေလွ်ာ္သလိုု ျပန္ဆိုုပါသည္။

12 September, 2013

မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အကုုသိုုလ္


(၁)

၁၀လပိုုင္း ၂၅ရက္ေန႕။

အေလာင္းကိုု ေတြ႕ရေသာ ေနရာမွာ လမ္းေဘး ျခံဳပုုတ္အတြင္းဘက္ တစ္ေနရာတြင္ ျဖစ္သည္။ ေနရာက ကားလမ္းေဘး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကားမ်ားအသြားအလာ ရွိေသာ္လည္း လမ္းေလွ်ာက္သူ အသြားအလာကေတာ့ သိပ္မရွိလွပါ။ မိုုးရာသီ ျဖစ္ေသာ္ေၾကာင့္ ေပါင္းပင္မ်ားလည္း ရွည္လ်ားေနသည္ ျဖစ္ရာ အေလာင္းကိုု ကားေပၚကေန လြယ္လြယ္ကူကူ မျမင္နိုုင္ခဲ့ပါ။ အေလာင္းကိုု စေတြ႕ေသာသူမွာ ကားေလေလ်ာ့့ သျဖင့္ ေအာက္ ဆင္းၾကည့္ေသာ ကားေမာင္းသမား တစ္ဦးက စေတြ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတြ႕ရွိေသာသူက စိမ္းတိုု႕ Crime Scene Investigation (မႈခင္းစံုုစမ္းေဖာ္ထုုတ္ေရးအထူးတပ္ဖြဲ႕)သိုု႕ အေၾကာင္းၾကားသျဖင့္ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အခင္းျဖစ္ရာႏွင့္ သက္ဆိုုင္ေသာ နယ္ေျမရဲတပ္ဖြဲ႕မွ ရဲအရာရွိ ႏွင့္ ရဲတပ္သား ႏွစ္ေယာက္လည္း ေရာက္ရွိေနပါသည္။



စိမ္းဝတီတိုု႕ အခင္းျဖစ္ေသာ ေနရာသိုု႕ ေရာက္သြားေသာအခါ အေလာင္းမွာ အတန္ငယ္ ပုုပ္ပြ ေနေလျပီ။ ထိုု႕အျပင္ အေလာင္းမွာ ေခါင္းပိုုင္း မပါပဲ ကိုုယ္လံုုးခ်ည္း ျဖစ္သည္။အမ်ိဳးသမီးအေလာင္း ျဖစ္ျပီး စိမ္း ခန္႕မွန္းရသေလာက္ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀နီးပါး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဗမာျဖစ္ ခ်ည္ထည္ဝမ္းဆက္ကိုု ဝတ္ဆင္ထားေသာ္လည္း ပံုုစံမွာ အဆင့္အတန္းျမင့္ပံုုေပါက္ေနသည္။ ဆြဲၾကိဳး၊ လက္စြပ္၊ နားကပ္ စသည္ တစ္ခုုမွ မပါသျဖင့္ ပစၥည္းလုု လူသတ္ သေဘာမ်ိဳးေတာင္ သက္ေရာက္ေနသည္။ စိမ္းသည္ အေလာင္းကိုု ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လွန္ေလွာၾကည့္ေသာ္လည္း အေလာင္း၏ ကိုုယ္လံုုး ကိုုယ္ထည္တြင္ ေသေစေလာက္ေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ တစ္ခုုတစ္ေလမွ မေတြ႕ရပါ။ ေသေစေလာက္ေသာ ဒဏ္ရာသည္ ျဖတ္ထားေသာ ဦးေခါင္းပိုုင္းတြင္ ရွိနိုုင္သည္။



စိမ္းဝတီတိုု႕အဖြဲ႕သည္ အနီးအနား ေတာစပ္ႏွင့္ ေခ်ာက္ထဲတြင္ တတ္နိုုင္သေလာက္ ရွာေဖြေသာ္လည္း ဦးေခါင္းပိုုင္းကိုု မေတြ႕ရသလိုု ဘာ ေျခရာ လက္ရာမွလည္း မေတြ႕ရပါ။လူသတ္သမားသည္ ေသသူကိုု အလြယ္တကူ မသိေစလိုုေသာ အၾကံအစည္ျဖင့္ တမင္ျဖတ္ယူထားျခင္း ျဖစ္ရာ အနီးအနားတြင္ေတာ့ ေတြ႕နိုုင္မည္ မဟုုတ္ပါ။ ရဲစြမ္းနိုုင္ကေတာ့ အေလာင္းထားသြားသူ၏ ေျခရာကိုု ေကာက္ဖိုု႕ ၾကိဳးစားေနရင္းမွ သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ေခါင္းကိုုပါ ျဖတ္ျပီးမွ ဤေနရာသိုု႕ သယ္ယူလာျခင္း ျဖစ္ရမည္ဟုု ေတြးေနသည္။ အေလာင္း အနီးတြင္ ေသြးစ ေသြးနမ်ား မေတြ႕ရပါ။ အေလာင္းက ေသြးဆုုပ္ေနေလျပီ။စိမ္းအထင္ေတာ့ ေသေနသည္မွာ သံုုးရက္ ေလးရက္ေလာက္ၾကာျပီဟုု ထင္ရသည္။ ရဲစြမ္းနိုုင္ကလည္း ထိုုကဲ့သိုု႕ပင္ ထင္သည္။



ထက္အာကာသည္အေလာင္းႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု ရႈေထာင့္မ်ိဳးစံုုမွ ဓါတ္ပံုုရိုုက္ေနသည္။ အနီးအနားမွာ ေပါင္းပင္မ်ား ေပါက္ေရာက္ေနသျဖင့္ စိမ္းတိုု႕ ေျခရာ အပါအဝင္ လူနင္းထားေသာ ေျခရာ လက္ရာမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ေျခရာတိတိက်က် ရယူ၍ေတာ့ မျဖစ္နိုုင္ပါ။



ႏြယ္နီနိုုင္ကေတာ့ အေလာင္း၏ လက္ႏွစ္ဘက္စလံုုးက လက္ေဗြရာကိုု ရယူေနသည္။ ဦးေခါင္းပိုုင္း မပါသျဖင့္ ေသသူ မည္သူ ျဖစ္သည္ကိုု ပထမဆံုုး ရွာေဖြၾကရမည္ မဟုုတ္လား။ ကားလမ္းေဘး ျဖစ္သျဖင့္ ဤအနီးအနား ျမိဳ႕အျပင္ တစ္ျခားျမိဳ႕မွ ကားႏွင့္ လာေရာက္ ပစ္သြားသည္လည္း ျဖစ္နိုုင္သည္။ သိုု႕ေသာ္ ပထမဆံုုးေတာ့ အနီးအနားျမိဳ႕တြင္ လူေပ်ာက္တိုုင္ထားျခင္း ရွိမရွိ အရင္စစ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ႏြယ္နီနိုုင္ႏွင့္ ထက္အာကာကိုု အနီးဆံုုးျမိဳ႕သိုု႕ သြားေရာက္ စံုုစမ္းရန္ လႊတ္လိုုက္ျပီး စိမ္းႏွင့္ ရဲစြမ္းနိုုင္က ဌာနသိုု႕ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

*****



ဌာနသိုု႕ ျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ ရဲစြမ္းနိုုင္က သူယူလာခဲ့ေသာ လက္ေဗြရာမ်ားကိုု scan ဖတ္ကာ ကြန္ပ်ဴတာထဲသိုု႕ ထည့္သည္။ ထိုု႕ေနာက္ လက္ေဗြ Database ထဲမွ အေလာင္းကိုု ေတြ႕ရွိေသာ ေနရာႏွင့္ အနီးဆံုုးျမိဳ႕တြင္ ေနထိုုင္သူမ်ား၏ လက္ေဗြရာမ်ားႏွင့္ တိုုက္ဆိုုင္ စစ္ေဆးထားလိုုက္သည္။စိမ္းဝတီကေတာ့ အေလာင္းႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု ရိုုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုုမ်ားကိုု ကူးယူ၍ ျပန္စစ္ေဆးသည္။ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေတြ႕ရွိရပါ။ တစ္ျခားတစ္ေနရာတြင္ သတ္ခဲ့ျပီးမွ ယူလာျပီး ပစ္ခဲ့မွန္း သိသာေနပါသည္။



ခဏေနေတာ့ စိမ္းဝတီ ရင္ခြဲရံုုသိုု႕ သြားလိုုက္သည္။ စိမ္းတိုု႕ဌာန၏ မႈခင္းဆရာဝန္ျဖစ္ေသာ ေဒါက္တာဇလပ္ျဖဴက အေလာင္းကိုု စစ္ေဆးေနဆဲ ျဖစ္သည္။

“ဘာထူးျခားတာ ေတြ႕ျပီလဲ မျဖဴ”

“ထူးျခားတယ္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး၊ ေသတာက ၅ရက္ ေလာက္ေတာ့ ရွိျပီ။ ကိုုယ္ခန္႕မွန္းတာေတာ့ ေခါင္းျဖတ္လိုုက္လိုု႕ ေသတယ္ ထင္ရတယ္။ ကိုုယ္ေပၚမွာ ဘာဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္မွ မရွိဘူး။ ေခါင္းမွာ ထိခိုုက္ဒဏ္ရာရျပီး ေမ့ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လုုပ္တာလည္း ျဖစ္နိုုင္တယ္။ အဲဒီေနာက္ Freezer ထဲ ေလး ငါး ရက္ေလာက္ ထည့္ထားတယ္ ထင္ရတယ္။ အဲဒီက ေအးလာတဲ့ အရွိန္နဲ႕ အသားေတြက သိပ္မပုုပ္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ေသခ်ာ စစ္ၾကည့္ေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲက ထုုတ္ထားတဲ့ အသားေတြလိုု ျဖစ္ေနတယ္။ ခုု ရင္ဘတ္ကိုု ခြဲစိတ္ ၾကည့္ေနတယ္။ ေတြ႕ရသမွ်ေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိဘူး”

ေဒါက္တာဇလပ္ျဖဴက စိမ္းကိုု မၾကည့္ပဲ သူ ဖြင့္ထားေသာ အေလာင္း၏ ရင္ဘတ္နဲ႕ ဝမ္းဗိုုက္ပိုုင္းကိုု အာရံုုစိုုက္ရင္း ေျပာသည္။

“ဒီအမ်ိဳးသမီးက ေတာ္ေတာ္ က်န္းမာေရး ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပဲ၊ သူ႕အတြင္းကလီစာေတြ ဘာမွ မပ်က္စီးေသးဘူး၊ က်န္းမာေရး လုုိက္စားပံုုရတယ္၊ ၾကည့္ေလ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ အရြယ္မွာ ဗိုုက္ေခါက္ကလည္း သိပ္မထူေသးဘူး၊ ေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္ လုုပ္တဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္။ ျပီးေတာ့ အပ်ိဳၾကီး စစ္စစ္ သိလား၊ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလိုုက္တာ ကြယ္”



“ဟုုတ္လား၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မျဖဴ၊ ခုုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕မွာ ေသသူ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ ဆိုုတာ သိရဖိုု႕ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ လုုပ္ရဦးမွာ၊ ေသသူမွာ လက္ဝတ္လက္စား တစ္ခုုမွ မေတြ႕ရတာလည္း လုုိခ်င္လိုု႕ ယူသြားတာ ဟုုတ္ခ်င္မွ ဟုုတ္မယ္၊ ဘယ္သူမွန္း သိမွာစိုုးလိုု႕ အစေဖ်ာက္ထားတာ ျဖစ္မယ္”



“အင္း ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တာပဲေနာ္၊ ဘယ္သူကမ်ား လုုပ္ပါလိမ့္”

“အဲဒါ ရွာရမွာ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ အလုုပ္ေပါ့ မျဖဴရယ္၊ ျပန္လိုုက္ဦးမယ္ေနာ္”

“ဟုုတ္ပါျပီ၊ ကိုုယ္လည္း ေနာက္ထပ္ ထူးျခားတာ ေတြ႕ရင္ ေျပာပါ့မယ္”

*****



ထက္အာကာ ႏွင့္ ႏြယ္နီနိုုင္တိုု႕သည္ အခင္းျဖစ္ပြားရာႏွင့္ အနီးဆံုုး ျမိဳ႕ရွိ ရဲဌာနသိုု႕ လိုုက္ပါသြားျပီး လူေပ်ာက္တိုုင္ထားေသာ မႈခင္းမ်ားကိုု စစ္ေဆးၾကသည္။ ယခုုရက္ပိုုင္းအတြင္း လူေပ်ာက္တိုုင္ထားေသာ အမႈ သံုုးမႈ ရွိေသာ္လည္း ယခုု ေသဆံုုးေသာ အသက္အရြယ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မပါပါ။စိမ္းဝတီကိုု ဖုုန္းဆက္ေျပာလိုုက္ေတာ့ စိမ္းက အနီးအနား ျမိဳ႕ငယ္မ်ားမွာပါ စံုုစမ္းျပီးမွ ျပန္လာဖိုု႕ ေျပာသည္။ ထိုုစခန္းမွ ျပန္ထြက္လာျပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား အနီးဝန္းက်င္ရွိျမိဳ႕ငယ္ေလးမ်ားတြင္ စံုုစမ္းရန္ကားျဖင့္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ နယ္ေျမ ရဲစခန္း ငါးခုုကိုု ေမးခဲ့ရာတြင္ လူေပ်ာက္တိုုင္ထားသူ တစ္ေယာက္သာ ရွိျပီး ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနသည္။ ရပ္ကြက္ ရံုုးမ်ားမွာပါ လွည့္လည္ ေမးျမန္းခဲ့ေသာ္လည္း ေသဆံုုးသူႏွင့္ အသက္အရြယ္ ကိုုက္ညီသူ တစ္ေယာက္မွ မပါသည္ႏွင့္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။



စိမ္းဝတီသည္ အခင္းျဖစ္ပြားရာ ေနရာသိုု႕ ကားႏွင့္ လာပစ္သည္ ဆိုုပါက ထိုုေနရာသိုု႕ မေရာက္ခင္ ျဖတ္လာရမည့္ အနီးဆံုုး Toll gate ရွိ CCTV ကင္မရာမ်ားကိုု သြားစစ္ေဆး လိုုက္ေသးေသာ္လည္း ဘယ္လိုုလူကိုု target ထားျပီး ရွာရမွန္း မသိသည့္အတြက္ ဘာမွ ထူးျခားမႈ မရွိပါ။



အေလာင္း၏ လက္ေဗြရာကိုု တစ္နိုုင္ငံလံုုးရွိ လူအမ်ား၏ လက္ေဗြရာမ်ား အပါအဝင္ နိုုင္ငံသားမွတ္ပံုုတင္ပါ အခ်က္အလက္မ်ား သိမ္းဆည္းထားေသာ Database ႏွင့္ တိုုက္ဆိုုင္စစ္ေဆးရာတြင္ အေလာင္းေတြ႕ရွိရာ ေနရာႏွင့္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ ျမိဳ႕ရွိ လူမ်ားႏွင့္ အရင္ဦးဆံုုး စစ္ေဆးၾကည့္ေသာ္လည္း တူသူ မရွိပါ။ စစ္ေဆးျခင္းကိုု ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ရဲစြမ္းနိုုင္က ထိုုအေၾကာင္းကိုု စိမ္းဝတီကိုု ေျပာေတာ့ စိမ္းဝတီက တစ္နိုုင္ငံလံုုးရွိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ တိုုက္ဆိုုင္ စစ္ေဆးၾကည့္ရန္ ေျပာလိုုက္သည္။ ေသသူသည္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္က ဟုုတ္ခ်င္မွ ဟုုတ္လိမ့္မည္။ ဘယ္ျမိဳ႕က လာသည္ကိုု အတပ္မေျပာနိုုင္ပါ။ တစ္နိုုင္ငံလံုုး အခ်က္အလက္ႏွင့္ တိုုက္ဆိုုင္ စစ္ေဆးရန္ အခ်ိန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ယူလိမ့္မည္။ ထိုု နာရီပိုုင္းမ်ား အတြင္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား လုုပ္စရာ ရွိမည္ မဟုုတ္ပါ။

*****



(၂)

ရဲစြမ္းနိုုင္သည္ အေထြအထူး လုုပ္စရာ မရွိသည္ႏွင့္ အခ်က္အလက္ တိုုက္စစ္ေနေသာ ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႕တြင္ ထိုုင္ျပီး ငိုုက္ေနရာမွ ထလိုုက္ခ်ိန္တြင္ ကြန္ပ်ဴတာေပၚ၌ အေျဖတစ္ခုု တက္ေနသည္ကိုု ေတြ႕လိုုက္ရသည္။ ၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ လက္ေဗြရာခ်င္း ၉၈.၇ ရာခိုုင္နႈန္း ကိုုက္ညီသူ ရွိသည္ ဆိုုေသာ အေျဖ ျဖစ္ေနသည္။



စိမ္းဝတီႏွင့္ ႏြယ္နီနိုုင္သည္ ဦးေခါင္းမပါေသာ လူသတ္မႈကိုု ျပန္လည္သံုုးသပ္ရင္း သဲလြန္စ တစ္ခုုတစ္ေလမွ မရွိသျဖင့္ စိတ္ဓါတ္က်ေနစဥ္ ရဲစြမ္းနိုုင္ လာေခၚသျဖင့္ လက္ေဗြရာ တူညီသူကိုု လိုုက္လာၾကည့္ၾကသည္။ ေသသူႏွင့္ လက္ေဗြ တိုုက္ဆိုုင္ စစ္ေဆးျခင္း ၉၈ရာခိုုင္နႈန္း တူညီသူမွာ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု၊ အသက္ ၃၇ ႏွစ္၊ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္၊ KS Fashion မွ ျဖစ္ေနသည္။စိမ္းဝတီသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရဲစြမ္းနိုုင္ကိုု ေခၚ၍ KS Fashion ရွိရာသိုု႕ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။



KS Fashion သိုု႕ေရာက္ေသာအခါ လက္ရွိ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ အျဖစ္ တာဝန္ယူထားသူ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုက စိမ္းဝတီတိုု႕ကိုု လက္ခံ စကားေျပာသည္။

“ဟုုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ဘာမ်ား အကူအညီ ေပးရမလဲ မသိဘူး”

သူမက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပင္ ေျပာသည္။ အသက္က ၃၇ ခန္႕ရွိမည္။ ေခတ္မီသပ္ရပ္စြာ ဝတ္စားထားေသာ္လည္း ဖက္ရွင္ကုုမၺဏီမွ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္အေနနွင့္ေတာ့ ဝတ္ပံုုစားပံုုက အနည္းငယ္ လိုုေနသလိုုပင္။ စိမ္းဝတီ ထင္ထားသေလာက္ ထည္ဝါမႈ မရွိသလိုု ဖက္ရွင္က်မႈလည္း မရွိပါ။ သာမန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ရုုပ္ရည္က ဗိုုလ္ဆန္ဆန္ ေခ်ာေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ သူမ မ်က္လံုုးမ်ားကိုု စိမ္း သေဘာမက်မိပါ။ စိမ္းကပင္ ဦးေဆာင္၍ သူမကိုု ေမးခြန္းမ်ား ေမးလိုုက္သည္။



“အစ္မ နာမည္က ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုေနာ္၊ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုနဲ႕ ဘာမ်ားေတာ္စပ္သလဲ မသိဘူး”

“ဟုုတ္ကဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အျမႊာအစ္မပါ၊ သူက အခုုေတာ့ လန္ဒန္မွာ ေနေနတယ္”

“ဗ်ာ..၊ လန္ဒန္မွာ ေနေနတယ္ ဟုုတ္လား၊ ဒါဆိုု သူက အခုု ျမန္မာနိုုင္ငံမွာ မရွိေတာ့ဘူးလိုု႕ ေျပာတာလား”

“ဟုုတ္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လိုု႕လဲ ရွင္၊ သူက လန္ဒန္ကိုု အျပီးသြားေနေတာ့မယ္ ဆိုုျပီး သူ႕ကုုမၺဏီကိုုေတာင္ ကၽြန္မကိုု လႊဲသြားခဲ့တာပါ”

“သူက ဘယ္တုုန္းက သြားတာပါလဲ”

“၂၂ရက္ေန႕က သြားတာပါ ဒီေန႕ ၂၇ ရက္ ဆိုုေတာ့ ၅ရက္ ေလာက္ေတာ့ ရွိပါျပီ”

“သူ သြားျဖစ္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ အခုုလာတာက ေသဆံုုးသူကိုု အတည္ျပဳဖိုု႕ပါ၊ ဦးေခါင္းမပါတဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္း ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္၊ လက္ေဗြရာကိုု စစ္ၾကည့္ေတာ့ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုနဲ႕ ကိုုက္ညီေၾကာင္း ေတြ႕ရလိုု႕ လာေျပာတာပါ”

“မျဖစ္နိုုင္ပါဘူးရွင္၊ သူ တကယ္သြားတာပါ၊ သူသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေတာ့ မရွိပါဘူး၊ သူက e-mail ပိုု႕ျပီး ေခၚခဲ့လိုု႕ ကၽြန္မေရာက္လာ ရတာပါ၊ အိမ္က အေဒၚၾကီးနဲ႕ ေကာင္မေလးေတြေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတာပဲေလ”

“ဟုုတ္ကဲ့ပါ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု နိုုင္ငံျခား သြားမသြား ဆိုုတာေတာ့ ေလဆိပ္ အဝင္အထြက္ မွတ္တမ္းကိုု စစ္ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ သိမွာပါ၊ ဒါနဲ႕ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုက ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု သြားျပီးမွ ဒီကိုု ေရာက္လာတယ္ ဆိုုေတာ့ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ ရာထူးကိုု ဘယ္လိုု လႊဲသြားတာလဲ”

“မမက ဒီကုုမၺဏီမွာ ရွယ္ယာ အမ်ားဆံုုးပိုုင္တာေလ၊ ဘာဆံုုးျဖတ္ခ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးၾကီးရင္ ၾကီးသလိုု အစည္းအေဝး မေခၚပဲ ခ်ခြင့္ရွိတယ္တဲ့၊ က်န္တဲ့ ဒါရိုုက္တာေတြ၊ ရွယ္ယာဝင္ လူၾကီးေတြကိုုလည္း e-mail ပိုု႕ျပီး အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါတယ္၊ ဘယ္သူကမွလည္း ကန္႕ကြက္မယ့္လူ မရွိခဲ့ဘူးလိုု႕ ေျပာပါတယ္”

“ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု က ဘာေၾကာင့္ အေလာတၾကီး နိုုင္ငံျခားကိုု ထြက္သြားတာလဲ ဆိုုတာ သိပါသလား”

“အေလာတၾကီးရယ္ေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး၊ မမမွာ အစီအစဥ္ ရွိျပီးသားပါ”

“အစီအစဥ္ ရွိတယ္ဆိုု ဘာျဖစ္လိုု႕ ကုုမၺဏီအစည္းအေဝး က်င္းပျပီး ရာထူးလႊဲအပ္တာေတြ ဘာေတြ လုုပ္မသြားတာလဲ”

“သူက တမင္ အဲဒီလိုု မ်က္ႏွာစံုုညီ ေျပာမထြက္လိုု႕ပါတဲ့”

“အခုုလိုု အျပီး သြားေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကိုုေရာ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု သိပါသလား”

“သူ႕ကိုုယ္ေရးကိုုယ္တာ ကိစၥပါ၊ ရွင္တိုု႕ကိုုေတာ့ ေျပာျပလိုုက္ပါ့မယ္၊ သူ႕ခ်စ္သူက ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္၊ မြတ္စလင္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ သူက လက္မထပ္နိုုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ျဖတ္လည္း မျဖတ္နိုုင္ဘူးေလ၊ ဒီမွာ ေနေနရင္ ပိုုျပီး မျဖတ္နိုုင္ ျဖစ္ေနမွာ စိုုးလိုု႕နဲ႕ တူပါတယ္၊ တစ္ျခားမွာပဲ ေနဖိုု႕ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္တာေပါ့၊ သူက ဟိုုကပဲ ဘြဲ႕ရခဲ့တာေလ၊ သူ႕အတြက္ ေနေရးထိုုင္ေရး၊ အလုုပ္အကိုုင္ကလည္း ပူစရာ မရွိပါဘူး၊ အဆင္သင့္ပါပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ သြားတာပါ”



“အခုု ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုက ဘယ္မွာ ေနတာပါလဲ”

“ကၽြန္မ မမအိမ္မွာပဲ ေနတာပါ”

“ခုုလိုု ေျဖေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုတိုု႕ အိမ္ကိုု ခဏသြားျပီး အိမ္ကလူေတြကိုု နည္းနည္း ေမးခ်င္ပါတယ္၊ ဖုုန္းဆက္ေပးထားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ဖုုန္းဆက္ထားလိုုက္ပါမယ္”



“ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု အေနနဲ႕အပန္းမၾကီးဘူးဆိုုရင္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု လိုု႕ ထင္ရတဲ့ အေလာင္းကိုု သြားျပီး အတည္ျပဳေပးနိုုင္မလား မသိဘူးေနာ္၊ ဟုုတ္ရင္လည္း ဟုုတ္တယ္၊ မဟုုတ္ရင္လည္း မဟုုတ္ဘူး ေပါ့ေနာ္”



စိမ္းဝတီသည္ အေလာင္း စစ္ေဆးရန္အတြက္ မႈခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေလာင္းမ်ားကိုု သီးသန္႕ထားေသာ ေရခဲတိုုက္သိုု႕ သြားရန္ေျပာျပီး ေဒါက္တာဇလပ္ျဖဴ ဆီသိုု႕ ညႊန္ေပးလိုုက္သည္။

*****



စိမ္းဝတီႏွင့္ ရဲစြမ္းနိုုင္ တိုု႕သည္ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ေပးလိုုက္ေသာ လိပ္စာအတိုုင္း သူ႕အိမ္သိုု႕ သြားခဲ့ၾကသည္။ ခန္႕ညားလွပေသာ အျပာေရာင္ ႏွစ္ထပ္တိုုက္ၾကီးက က်ယ္ဝန္းေသာ ျခံၾကီးအလယ္တြင္ ထီးထီးတည္ရွိေနသည္။ တိုုက္ၾကီးက ၾကီးသေလာက္ အိမ္တြင္ အိမ္ေထာင္ထိန္း အေဒၚၾကီး ေဒၚသိန္းသိန္း၊ အိမ္အကူ ေနာ္ေဖာ ႏွင့္ ေဝေဝ တိုု႕သာ ရွိသည္။ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုသည္ အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာ သံုုးႏွစ္ကပင္ ကားတုုိက္မႈ ျဖစ္၍ ဆံုုးပါးသြားၾကျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ေဒၚသိန္းသိန္းမွာ မိဘမ်ား လက္ထက္ကတည္းက ေဆြမ်ိဳးလိုု ေနလာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သိုု႕ေသာ္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုသည္ စကားနည္းသူ ျဖစ္ျပီး သီးသန္႕ ေနတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရမ္းၾကီး ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ျခင္း မရွိဟုု ဆိုုသည္။



“ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ႏိုုင္ငံျခား ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဒၚၾကီး ရွိေနတယ္ေပါ့ေနာ္၊ အဲဒီတုုန္းက သူ႕ပံုုစံက တစ္ခုုခုု ထူးျခားတာမ်ား သတိထားမိသလား ဟင္”

“ပံုုစံက ထူးျခားတာ မထူးျခားတာေတာ့ မသိပါဘူးကြယ္၊ ဆိုုင္းမဆင့္ ဗံုုမဆင့္ သြားမယ္ဆိုုျပီး ထသြားလိုုက္တာပဲ၊ သြားကာနီးလည္း ဘာေတြ ရႈပ္ေနမွန္းမသိပါဘူး၊ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မဆိုုင္လိုုက္ရပါဘူးကြယ္။ လိႈင္ျမတ္စုု လာေနမယ္လိုု႕ ေျပာသြားတယ္၊ ေဒၚၾကီးကျဖင့္ ခါတိုုင္းလိုု ခဏသြားတယ္ပဲ ထင္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ အျပီးသြားေနတာတဲ့ကြယ္”

“ဒီအိမ္နဲ႕ျခံကိုု ဘယ္သူပိုုင္တာလဲ ေဒၚၾကီး”

“သူတို႕ညီအစ္မရဲ႕ ဘိုုးဘြားပိုုင္ပဲေလ၊ ဒါေပမယ့္ ေဒၚၾကီး ေျပာသင့္လားေတာ့ မသိဘူး၊ လိႈင္ျမတ္စုုက လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက နိုုင္ငံေရး လုုပ္ျပီး အဖမ္းခံရမွာ စိုုးတာနဲ႕ ထြက္ေျပးေနခဲ့တာ၊ မိဘေတြကလည္း အဲဒါေတြ လုုပ္လိုု႕ အေမြျပတ္စြန္႕ခဲ့တယ္၊ သူတိုု႕ မိဘေတြ မဆံုုးပါးခင္ကတည္းက ခိုုင္ျမတ္စုုကိုုပဲ တိုုက္ေရာ ျခံေရာ အေမြေတြ အားလံုုးလြဲထားတယ္။ လိႈင္ျမတ္စုုကေတာ့ တကၠသိုုလ္ စတက္တဲ့ ႏွစ္မွာပဲ အိမ္က ဆင္းသြားျပီး ခုုမွ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ၊ ခိုုင္ျမတ္စုုက သူ႕ကိုု လႊဲသြားတယ္ ဆိုုေတာ့ သူတိုု႕ခ်င္း အရင္ကတည္းက အဆက္အသြယ္ ရွိၾကသလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ”

“ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု သြားျပီး ဘယ္ႏွရက္ေလာက္ၾကာမွ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ေရာက္လာတာလဲ”

“၂ ရက္ပါ”

“ဘယ္ကေန လာတယ္လိုု႕ ေျပာသလဲဟင္”

“ထိုုင္းနိုုင္ငံကေန ေလယာဥ္နဲ႕ လာတယ္လိုု႕ ေျပာတာပဲ သူ႕အစ္မဆီက internet ကပိုု႕တဲ့စာ ရရျခင္း လာတာပဲတဲ့”

“သူတိုု႕ ညီအစ္မက အျမႊာေနာ္၊ ေဒၚၾကီးတိုု႕ ဘာနဲ႕ ခြဲၾကသလဲ”

“လိႈင္ျမတ္စုု ရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာ အမွတ္တစ္ခုု ရွိတယ္ေလ၊ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဝတ္ပံုုစားပံုုက မတူဘူး၊ ခိုုင္က မိန္းကေလးဆန္တယ္၊ လိႈင္က ေယာက်္ားေလးလိုု ဝတ္ေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ခြဲရလြယ္တယ္ေလ၊ သူတိုု႕က ဘယ္ေတာ့မွ ဆင္တူ မဝတ္ဘူး”

“အဲဒီေတာ့ ပံုုမွန္ဆိုုရင္ေတာ့ ခြဲဖိုု႕ မလြယ္ဘူးေပါ့ေနာ္”

“အင္း ဟုုတ္တယ္”

“ေက်းဇူးပါပဲ ေဒၚၾကီး ေနာက္သိခ်င္တာ ရွိမွ လာေမးပါဦးမယ္”



ထို႕ေနာက္ အိမ္မွ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုု ေမးျမန္းၾကည့္ေသာအခါမွာလည္း ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ ပိုုမသိရပါ။ စိမ္းတိုု႕ ျပန္ေသာအခါ အေဒၚၾကီးက ျခံထဲအထိ လိုုက္ပိုု႕သည္။ ျခံထဲမွ အလွစိုုက္ပန္းပင္ေလးမ်ားက ညိႈးေနသည္။

“ေဒၚၾကီးတိုု႕ မာလီက အပင္ေတြ ေရမေလာင္းဘူးထင္တယ္၊ ေနရွိန္ျပင္းေတာ့ ညိႈးေတာင္ေနျပီ”

ရဲစြမ္းနိုုင္က အမွတ္တမဲ့ ေျပာလိုုက္သည္။

“ဟုုတ္တယ္ ဦးေအး ရွိတုုန္းကဆိုု အပင္ေတြကိုု သိပ္ဂရုုစိုုက္တာ၊ အခုု အသစ္ခန္႕ထားတဲ့ လူကေတာ့ ျခံေစာင့္ရံုုေလာက္ပဲ ရတယ္ကြယ္”

“အရင္လူက ဘာျဖစ္လိုု႕ ထြက္သြားတာလဲ ေဒၚၾကီးရဲ႕”

“မသိပါဘူး၊ အဲဒါလည္း ထူးဆန္းတာပဲ၊ သူလည္း ဒီမွာ မိသားစုု လိုုပဲ ေနလာတာ ၾကာျပီကိုု၊ ရုုတ္တရက္ သမီးဆီ ျပန္ေနေတာ့မယ္ ဆိုျပီး ျပန္သြားတာ၊ မခိုုင္ မသြားခင္ေလးပါပဲ၊ ေဒၚၾကီးတိုု႕ေတာင္ နႈတ္မဆက္သြားဘူး၊ မခိုုင္ ေျပာမွပဲ သိရတယ္”

“ေၾသာ္”

“ဘာေတြ ျဖစ္ေနမွန္းကိုု မသိပါဘူးကြယ္၊ ျခံေစာင့္အျပင္ မခိုုင္ရဲ႕ဒရိုုင္ဘာကလည္း မခိုုင္မရွိေတာ့ရင္ အလုုပ္မလုုပ္ေတာ့ဘူး ဆိုုျပီး ထြက္သြားလိုု႕ မလိႈင္က ေနာက္အသစ္တစ္ေယာက္ ထပ္ခန္႕ထားရတာ”

“ေၾသာ္၊ ဒါနဲ႕ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုကိုု ေလဆိပ္ လိုုက္ပိုု႕တာက ဘယ္သူ..”

“လူေဟာင္းေလ၊ သူလိုုက္ပိုု႕ခဲ့တာ၊ အထဲကိုု ဝင္သြားတာ ၾကည့္ျပီးမွ ျပန္ခဲ့တာလိုု႕ ေျပာတယ္၊ သူလည္း မခိုုင္သြားလိုု႕ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာ၊ သူ႕သားက လာေနပါလိုု႕ ေခၚေနတာကိုုေတာင္ မခိုုင္ကိုု တစ္ျခား ဒရိုုင္ဘာနဲ႕ စိတ္မခ်ဘူး ဆိုုျပီး ေမာင္းေပးေနတာေလ၊ မခိုုင္ မရွိေတာ့ အလုုပ္ထြက္သြားတာေပါ့”

“ေၾသာ္ ဟုုတ္ကဲ့၊ ခုုလိုု ေျပာျပပါ ေက်းဇူးပဲ ေဒၚၾကီး”



ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု၊ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု တိုု႕ အိမ္မွ စိမ္းဝတီ ႏွင့္ ရဲစြမ္းႏိုုင္တို႕ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ နိုုင္ငံျခားသိုု႕ အျပီးထြက္သြားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ လက္ေဗြရာက ေသဆံုုးသူ၏ လက္ေဗြရာႏွင့္ တူေနျခင္းသည္ ဘယ္လိုု အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါနည္း။ တစ္ခုုခုုေတာ့ မွားေနျပီ ထင္သည္။ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုသည္ နိုုင္ငံျခားသိုု႕ ထြက္မသြားခင္ အသတ္ခံခဲ့ရျခင္းလား။ တကယ္ပဲ လန္ဒန္ျမိဳ႕သိုု႕ ထြက္ခြာသြားခဲ့သလား ဆိုုသည္ကိုု ေသခ်ာေအာင္ အရင္ လုုပ္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။

*****

(၃)

စိမ္းဝတီႏွင့္ စြမ္းနိုုင္သည္ ေလဆိပ္အဝင္အထြက္ မွတ္တမ္းကိုု စစ္ေဆးရန္ ေလဆိပ္သိုု႕ ကိုုယ္တိုုင္ပဲ သြားလိုုက္ၾကသည္။ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုသည္ ထိုုေန႕တြင္ အမွန္တကယ္ပဲ ျပည္ပသိုု႕ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါသည္။ သူမကိုု ပတ္စ္ပိုု႕ႏွင့္ တိုုက္ဆိုုင္စစ္ေဆးခဲ့ေသာ ဝန္ထမ္းကိုုယ္တိုုင္က မွတ္မိသိရွိေနခဲ့သည္။ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုသည္ ထိုုင္း၊ စင္ကာပူ၊ ဂ်ပန္ စသည့္ နိုုင္ငံမ်ားသိုု႕ မၾကာခဏ ဆိုုသလိုု သြားေနက် ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ထိုုေန႕က ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု လိုုက္ပါသြားေသာ ရန္ကုုန္-ဘန္ေကာက္ ေလယာဥ္ကိုု စစ္ေဆးၾကည့္ေသာ အခါ၌လည္း ထိုုေလယာဥ္ေပၚတြင္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု၏ ခံုုနံပါတ္သည္ အလြတ္ျဖစ္မေနပါ။ လိုုက္ပါသြားသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုသည္ လန္ဒန္သိုု႕ သြားသည္ ဆိုုေသာ္လည္း လန္ဒန္အထိ လက္မွတ္ကိုု မျပခဲ့ပါ။ ရန္ကုုန္-ဘန္ေကာက္ လက္မွတ္ကိုုသာ ျပခဲ့ပါသည္။ သတ္သတ္စီ ဝယ္ထားခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုုင္သည္။ လန္ဒန္ ေရာက္သည္ မေရာက္သည္မွာ မေသခ်ာေသာ္လည္း ထိုုင္းနိုုင္ငံသိုု႕ ထြက္ခြာခဲ့သည္ကေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။



“ဘယ္လိုုလဲ စြမ္းေရ၊ မင္းရဲ႕ Fingerprint Program မ်ား မွားေနသလား၊ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ဆိုုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ေသဆံုးသူ မဟုုတ္နိုုင္ဘူးနဲ႕ တူတယ္ေနာ္”

“ဟာ ဘယ္ႏွယ့္ စိမ္းရာ၊ အဲဒီ Program က ဘယ္တုုန္းကမွ မမွားဖူးဘူး၊ ၉၈.၇  ရာခိုုင္နႈန္းေတာင္ မွန္တဲ့လူက မေသခ်ာပဲ ေနပါ့မလား၊ တစ္ခုုခုုေတာ့ လြဲေနတယ္၊ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုက ထြက္သြားျပီးမွ ျပန္ဝင္လာတာမ်ားလား”

“အင္း၊ ဟုုတ္တယ္ ငါတိုု႕ ေမ့ေတာ့မလိုု႕၊ အထြက္စာရင္းပဲ စစ္ရေသးတာ၊ အဝင္ မစစ္ရေသးရေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ရက္ကစျပီး အဝင္စာရင္း သြားျပန္စစ္ရေအာင္”

“ဟုုတ္”



သိုု႕ေသာ္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုသည္ ထြက္ခြာျပီးကတည္းက ျပန္ဝင္မလာခဲ့ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ရန္ကုုန္ အျပည္ျပည္ဆိုုင္ရာ ေလဆိပ္မွ ျပန္ဝင္မလာခဲ့ပါ။ ၂၄ရက္ေန႕ အဝင္စာရင္းတြင္ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုကိုု ေတြ႕ရသည္။ ထိုုင္းနိုုင္ငံမွ လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ၂၂ရက္ေန႕တြင္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုက ထြက္ခြာသြားျပီး ၂၄ရက္ေန႕တြင္ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ဝင္ေရာက္လာသည္။ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု သည္လည္း ျမန္မာနိုုင္ငံသား ပတ္စ္ပိုု႕ကိုုပင္ ကိုုင္ေဆာင္သူ ျဖစ္သည္။



အေၾကာင္းမထူးသည္ႏွင့္ နွစ္ေယာက္သား ဌာနသိုု႕ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ဌာနကိုု ေရာက္ေတာ့ ႏြယ္နီနိုုင္ႏွင့္ ထက္အာကာလည္း ရွိေနသည္။ လူသတ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ရရွိထားေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကိုု ျပန္လည္ သံုုးသပ္ ၾကည့္ၾကသည္။ လူသတ္တရားခံ ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သဲလြန္စကေတာ့ တစ္စံုုတစ္ရာမွ ရွိမေနပါ။

“အဲေတာ့ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုကိုုလည္း ေသသူလိုု႕ အတည္ျပဳလိုု႕ မရဘူးေပါ့”

ထက္အာကာက ေမးသည္။

“ေနဦး အဲလိုု ေျပာဖိုု႕က အေရးၾကီးတာ တစ္ခုု ရွိေသးတယ္၊ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုကိုု အတည္ျပဳခိုုင္းထားတာ ရွိေသးတယ္၊ မျဖဴ ဆီလႊတ္လိုုက္တယ္၊ သူ ျပေပးလိုုက္လိမ့္မယ္၊ ဖုုန္းဆက္လိုုက္ဦးမယ္”



စိမ္းဝတီက ေျပာေျပာဆိုုဆိုု ေဒါက္တာဇလပ္ျဖဴဆီသိုု႕ ဖုုန္းဆက္လိုုက္သည္။

“မျဖဴ ခုုနက ေသသူရဲ႕ ညီမလိုု႕ ထင္ရတဲ့သူကိုု လႊတ္လိုုက္တယ္၊ လာသလား ဟင္”

“အင္း လာသြားတယ္၊ ကိုုယ္လံုုးကိုု ၾကည့္ရတာေတာ့ သူ႕အျမႊာအစ္မ လံုုးဝ မဟုုတ္ပါဘူးလိုု႕ အခိုုင္အမာ ျငင္းသြားတယ္”

“ေၾသာ္ အဲလိုုလား၊ ေက်းဇူးပဲ မျဖဴ”



“ခုုေတာ့ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာ ေသခ်ာသြားျပီေပါ့”

ရဲစြမ္းနိုုင္က ေျပာလိုုက္သည္။

“ေနဦး စြမ္း၊ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုက အျမႊာညီမအရင္း ဆိုုေပမယ့္ အေဝးၾကီးမွာေနတာ၊ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္ ဆိုုေပမယ့္ အတူတူေနတဲ့သူမွ မဟုုတ္တာ၊ သူက ဟုုတ္တယ္ မဟုုတ္ဖူး ေျပာတာကို ယံုုလိုု႕ ရပါ့မလား၊ အိမ္မွာ အတူေနတဲ့ အေဒၚၾကီးကို ၾကည့္ခိုုင္းသင့္တာ မဟုတ္လား”

“ဟုုတ္တာေပါ့ စိမ္း၊ အေဒၚၾကီးကမွ ပိုုသိမယ္ ထင္တယ္၊ ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ သြားေခၚျပီး လိုုက္ပိုု႕လိုုက္မယ္ေလ”

စြမ္းနိုုင္က ေထာက္ခံသည္။

“အင္း ေကာင္းတယ္၊ လူၾကီး ဆိုုေတာ့ သြားတတ္မွာ မဟုုတ္ဘူး”



“ျပီးေတာ့ နိုုင္ငံျခား အျပီးထြက္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ခိုုင္လံုုရဲ႕လား ဆိုုတာလည္း သိဖိုု႕ လိုုေသးတယ္”

“ဟုုတ္တယ္ စိမ္း၊ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ေျပာလိုုက္တဲ့ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုရဲ႕ ခ်စ္သူ ဆိုုတဲ့လူကိုုလည္း ေမးဖိုု႕ လိုုမယ္ ထင္တယ္”

ႏြယ္နီက ေျပာသည္။

“ဟုုတ္တယ္၊ အဲဒီလူနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ႏြယ္နီနဲ႕ ထက္ နဲ႕ပဲ သြားစံုုစမ္းလိုုက္ပါ၊ ငါက ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု အေၾကာင္း နည္းနည္း စံုုစမ္းလိုုက္ဦးမယ္”

*****



စိမ္းဝတီသည္ တစ္ဖက္နိုုင္ငံ နယ္စပ္တြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ေနထြဋ္ႏွင့္ နယ္ခံ အဆက္အသြယ္ တစ္ေယာက္ကိုု ဆက္သြယ္၍ ေဒၚလိႈင္စုုျမတ္အေၾကာင္း စံုုစမ္းေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္သည္။ နယ္စပ္ဂိတ္ အဝင္အထြက္ မ်ားကိုပါ စစ္ေဆးေပးရန္ ေျပာလိုုက္သည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ အေထာက္အထားလည္း မရွိေသာ္လည္း စိမ္းဝတီ စိတ္ထဲတြင္ ေဒၚလိႈင္စုုျမတ္ကိုု သကၤာမကင္း ျဖစ္ေနမိသည္။



စိမ္းဝတီသည္ အထူးတလည္ လုုပ္စရာ မရွိသည္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕တြင္ ထိုင္ျပီး ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု၊ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုတိုု႕ႏွင့္ ပတ္သက္သည္မ်ားကိုု ရွာၾကည့္လိုုက္သည္။ ေဒၚခိုင္ျမတ္စုု ၏ KS Fashion ကုုမၺဏီသည္ အာရွအထိပင္ ပ်ံႏွံစ ျပဳျပီး နာမည္ေကာင္း ရေနေသာ brand တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ေဒၚခိုင္ျမတ္စုုသည္ London မွ ဒီဇိုုင္းပညာ ဒီပလိုုမာဘြဲ႕ ရရွိထားသူ ျဖစ္သည္။ သူကိုုယ္တိုုင္လည္း ဒီဇိုုင္းေရးဆြဲေလ့ ရွိသည္။ ယခုုအခ်ိန္အထိ ခ်စ္သူရည္စား မထားပဲ တစ္ကိုုယ္တည္း ေနလာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ က်န္းမာေရး လိုုက္စားသူလည္း ျဖစ္သည္။ အိမ္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္စက္ျဖင့္ ေန႕စဥ္ ေလွ်ာက္ေလ့ ရွိျပီး ေလ့က်င့္ခန္း ပံုုမွန္ လုုပ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ေမးျမန္းခန္း တစ္ခုုတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။



ေဒၚလိႈင္ျမတ္ႏြယ္နွင့္ ပတ္သက္၍ေတာ့ အင္တာနက္ေပၚတြင္ ဘာမွ မရွိ။ သူမ၏ ခပ္ေဝးေဝးမွ ဓါတ္ပံုုကိုု ေဖာ္ျပထားေသာ Facebook page တစ္ခုု ရွိသည္။ သူမသည္ ထိုုင္းနိုုင္ငံ တကၠသိုုလ္တစ္ခုုမွ နိုုင္ငံေရးသိပၺံ အဓိကျဖင့္ မဟာဘြဲ႕ ရရွိထားသူ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ စာမ်က္ႏွာတြင္ နိုုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သတင္းမ်ားကိုု အမ်ားဆံုုး တင္ထားသည္။ သူမသည္ အိမ္မွ ဆင္းသြားကတည္းက နယ္စပ္ရွိ စခန္းတစ္ခုုတြင္ ေနထိုုင္ခဲ့ပံုုရသည္။ သူမတြင္ အတူေန ခ်စ္သူ ရွိသည္။



ခဏၾကာေတာ့ ရဲစြမ္းနိုုင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။

“အေဒၚၾကီးက ဘာေျပာလဲ”

စိမ္းက အေလာတၾကီး ေမးလိုုက္သည္။ စိမ္း စိတ္ထဲတြင္ ေသသူသည္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ျဖစ္ရမည္ဟုု ထင္ေနသည္။

“အေလာင္းက ေရခဲထားျပီးမွ ျပန္ပြေနတာဆိုုေတာ့ အေဒၚၾကီးက ေသခ်ာေတာ့ မေျပာနိုုင္ေပမယ့္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ျဖစ္နိုုင္တယ္ လိုု႕ ေျပာတယ္၊ ပံုုသ႑န္အခ်ိဳးအစားကလည္း တူတယ္တဲ့၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္တုုန္းက ေခ်ာ္လဲလိုု႕ ခိုုက္မိထားတဲ့ ဒဏ္ရာက အမာရြတ္ကိုုလည္း ဘယ္ဘက္ ဒူးမွာ ေတြ႕တယ္ လိုု႕ ေျပာတယ္”

“ဟင္ ဟုုတ္လား၊ ဒါဆိုုရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ ေသသူက ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုပါ”

“ေသသူက ေဒၚခိုုင္ျမတ္စု ဆိုုရင္ နိုုင္ငံျခားကိုု ထြက္သြားတာက ဘယ္သူလဲ၊ သူနိုုင္ငံျခား ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ္ေတာ့ ေသျပီးေနျပီ မဟုုတ္လား”

စြမ္းႏိုုင္က ေျပာသည္။ စိမ္းက

“ဟုတ္တယ္ေလ၊ နိုုင္ငံျခားကိုု ထြက္သြားတာက ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုလည္း ျဖစ္နိုုင္တာပဲ၊ သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္က အျမႊာပဲ ပံုုစံေျပာင္းလိုုက္ရင္ ရျပီပဲဟာ..”



စိမ္းတိုု႕ႏွစ္ေယာက္ ေျပာဆိုုေဆြးေႏြး ေနဆဲမွာပင္ ႏြယ္နီနိုုင္ႏွင့္ ထက္အာကာတိုု႕ ျပန္လာၾကသည္။

“ေဒၚခိုုင္စုုျမတ္နဲ႕ ခ်စ္ေနၾကတယ္ ဆိုုျပီး ရင္းႏွီးတဲ့လူေတြ သိေနၾကတာက MM Mart ပိုုင္ရွင္ ဦးျမင့္ျမတ္တိုုးပါ၊ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ သြားေတြ႕ခဲ့တယ္”

“ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာေတြ ေျပာေသးလဲ”

“သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္ ခင္မင္ခဲ့ၾကတာ သံုုးႏွစ္ေလာက္ ရွိျပီတဲ့၊ သူက ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုကိုု လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းခဲ့ဖူးေပမယ့္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုက ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းခဲ့တယ္တဲ့၊ အဲဒီေနာက္ သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္က မိတ္ေဆြရင္းေတြလိုုပဲ ဆက္ျပီး ခင္ခဲ့ၾကတာ ၾကာျပီတဲ့။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ခုုထက္ထိ လက္မထပ္ေသးပဲ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ဆက္ခင္ေနတာပါတဲ့၊ အခုု ေလာေလာဆယ္မွာလည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူးတဲ့၊ ႏိုုင္ငံျခား သြားမယ့္အေၾကာင္းလည္း သူ႕ကိုု ဘာမွ ၾကိဳမေျပာပဲ sms message တစ္ေစာင္ပဲ ပိုု႕ခဲ့တာတဲ့၊ သူက message ေတြ ထပ္ပိုု႕ေပမယ့္ တစ္ေစာင္မွ မျပန္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ သြားတုုန္းကလည္း ေသခ်ာမသိလိုု႕ လိုုက္မပိုု႕လိုုက္ရဘူးတဲ့၊ သူက e-mail ေတြ ပိုု႕ထားေပမယ့္လည္း မျပန္ဘူးတဲ့၊ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ကိုု အံ့ၾသေနတယ္ လိုု႕ ေျပာပါတယ္”

“အင္း၊ ဘယ္ စာျပန္ေတာ့မလဲ၊ အဲဒီ mail ေတြ ပိုု႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုက ေသေနျပီေလ”

စိမ္းက ေျပာလိုုက္သည္။



အေျခအေနမ်ားအရ ေသသူသည္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ျဖစ္နိုုင္ေၾကာင္း သံုုးသပ္ျပလိုုက္သည္။ အိမ္တြင္ အတူေနအေဒၚၾကီးက ေသသူ၏ အမာရြတ္ကိုု မွတ္မိပံုု၊ ကိုုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအစား တူတယ္ေျပာပံုုကိုုပါ ေျပာျပလိုက္သည္။ ထိုု႕ျပင္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုတို႕ အိမ္က ျခံေစာင့္ႏွင့္ ကားေမာင္းသမား ထြက္သြားသည္ကိုပါ သတိရျပီး ေျပာမိသည္။



“ဒီလိုု မျဖစ္နိုုင္ဘူးလား၊ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုက သူေျပာတဲ့ အခ်ိန္မတိုုင္ခင္ကတည္းက ေရာက္လာခဲ့ျပီး သူ႕အစ္မကိုု သတ္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္မွ ပစ္ဖိုု႕ အခြင့္အေရး မရေသးေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္သိမ္းထားတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အစ္မ အေနနဲ႕ ေလဆိပ္ကေန ထြက္သြားတယ္၊ ေနာက္ ၂ရက္ၾကာမွ သူကိုုယ္တိုုင္အေနနဲ႕ အတည္အလင္း ျပန္ဝင္လာတယ္”



“စိမ္း စိတ္ကူးယဥ္ လြန္းေနျပီ မဟုတ္လား၊ ညီအစ္မ အရင္းၾကီးကိုု သတ္ပစ္တယ္ ဆိုုတာေတာ့ ဘယ္လိုုမွ မျဖစ္နိုုင္ဘူး ထင္တယ္၊ ေနာက္ျပီး သူ႕အစ္မ အေနနဲ႕ ထြက္တာတိုု႕ ျပန္ဝင္လာတာ တိုု႕က စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္လြန္းတယ္၊ သက္ေသလည္း မရွိဘူး မဟုုတ္လား”

ႏြယ္နီနိုုင္ကေျပာသည္။



“အင္း”

စိမ္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုုက္မိသည္။

“သက္ေသေတာ့ မရွိဘူးေပါ့၊ ငါေတာ့ အဲလိုုပဲ ထင္ေနတယ္၊ ရွာရမွာေပါ့.. သက္ေသကိုု”

“ငါက ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုတိုု႕ အိမ္က အလုုပ္ထြက္သြားတယ္ ဆိုုတဲ့ ျခံေစာင့္ကိုု ေတြ႕ေအာင္ရွာျပီး ဘာျဖစ္လိုု႕ ထြက္သလဲ ဆိုုတာ နည္းနည္း ေမးၾကည့္မယ္၊ ထက္က ဒရိုုင္ဘာကိုု ေတြ႕ေအာင္ ရွာျပီးေမး၊ ေလဆိပ္သြားတဲ့ ေန႕က ဘာေတြ ထူးျခားလဲ ဆိုုတာ၊ ႏြယ္နီနဲ႕ စြမ္းက ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု အသတ္ခံရတဲ့ ရက္ပိုုင္းေလာက္က သူတိုု႕အိမ္နဲ႕ အနီးတဝိုုက္ မီးပြိဳင့္ေတြက CCTV ေတြကိုု အကုုန္စစ္ၾကည့္ပါ၊ ျပီးေတာ့ နယ္စပ္ဂိတ္ေတြက အဝင္အထြက္ကိုု ေမးထားတာ ဖက္စ္ ထိုုးရင္ ေသခ်ာ ယူထားလိုုက္ဦးေနာ္၊ ဌာနက mail ထဲကိုု ပိုု႕ခ်င္လည္း ပိုု႕လိမ့္မယ္ စစ္ထားလိုုက္ေပါ့”



ရဲစြမ္းႏိုုင္က စိမ္းႏွင့္ အျမင္တူသည္။ လက္ေဗြ စစ္ခ်က္ကိုု ယံုုၾကည္ျပီး ေသသူသည္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ျဖစ္ရမည္ဟုု သူက ယံုုသည္။ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုကိုုလည္း သကၤာမကင္း ရွိသည္။ ႏြယ္နီနိုုင္ႏွင့္ ထက္အာကာကေတာ့ ဘာမွ ေရေရရာရာ မေဝခြဲနိုုင္။ ညီအစ္မခ်င္း သတ္တာေတာ့ မျဖစ္နိုုင္ဟုု သူတိုု႕က ယံုုၾကည္ေနသည္။

*****

(၄)

စိမ္းသည္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုတိုု႕အိမ္မွ အလုုပ္ထြက္သြားခဲ့ေသာ ျခံေစာင့္ၾကီး ဦးျမေအးကိုု ရွာေတြ႕ခဲ့သည္။ အသက္ ၅၅ႏွစ္ခန္႕၊ သန္သန္မာမာႏွင့္ ရိုုးသားပံုုေပါက္သည္။ သမီးျဖစ္သူ မိသားစုုႏွင့္ အတူတူ ေနေနသည္။ ပထမေတာ့ သူက ဘာမွမေျပာပါ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ အလုုပ္ထြက္ခဲ့သလဲ ဟုု ေမးေသာအခါ သူ႕သမီးက လာေနဖိုု႕ ေခၚေသာေၾကာင့္ အလုုပ္ထြက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုုသာ ေျပာသည္။ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု အသတ္ခံရေၾကာင္း၊ အလုုပ္မထြက္ခင္အခ်ိန္က ထူးျခားမႈတစ္ခုုခုု ရွိခဲ့လွ်င္ေျပာျပဖိုု႕ ေျပာေသာအခါမွ သူက သူ႕ကိုု ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုက ေလွ်ာ္ေၾကး ပိုုက္ဆံျပီး အလုုပ္ထြက္ခိုုင္းခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့သည္။



“အဲဒီေန႕က မနက္ေစာေစာစီးစီး ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်ဳပ္က ထံုုးစံအတိုုင္း ေမးတာကိုုပဲ သူက မၾကိဳက္သလိုုလိုုနဲ႕၊ ေနာက္ေတာ့မွ အဲဒီ ဧည့္သည္က က်ဳပ္တိုု႕ မမေလး ခိုုင္ျမတ္စုုရဲ႕ ညီမမွန္း သိသြားလိုု႕ ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္ေလ၊ အဲဒီေန႕က မမေလးက ကုုမၺဏီလည္း မသြားဘူး၊ ေန႕လည္ေလာက္က်ေတာ့ က်ဴပ္ကိုု အလုုပ္ထြက္ေတာ့လိုု႕ ေျပာတယ္၊ သူ႕ညီမကို က်ဳပ္က ခ်က္ခ်င္း ဝင္ခြင့္မေပးတာကိုုမ်ား စိတ္ခုုသြားသလား မသိပါဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဘယ္သိပါ့မလဲ၊ သူ႕ညီမက က်ဳပ္အလုုပ္ဝင္ကတည္းက အဲဒီအိမ္မွာ ရွိမွ မရွိတာကို၊ ပိုုက္ဆံေတာ့ သံုုးလစာ မက အမ်ားၾကီးေပးလိုုက္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီျခံနား မလာနဲ႕လိုု႕ ေျပာလိုုက္တယ္၊ ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ပဲ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုု ထုုတ္လိုုက္တယ္လိုု႕လည္း ဘယ္သူ႕ကိုုမွ မေျပာပါနဲ႕တဲ့။ က်ဳပ္စိုုက္ထားတဲ့ ပန္းပင္ေလးေတြေတာ့ ထားခဲ့ရမွာ ႏွေျမာသား၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္နိုုင္မလဲဗ်ာ၊ အိမ္ရွင္က မေနေစခ်င္မွေတာ့ ထြက္ခဲ့ရတာေပါ့”



“ဦးေလးကိုု အလုုပ္ထြက္ဖိုု႕ ေျပာတာ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုလား၊ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုလား”

“ခိုုင္ျမတ္စုု ပဲ ထင္တာပါပဲ၊ အဲလိုုပဲ အိမ္ေနရင္း ဝမ္းဆက္ကေလး ဝတ္ထားတာပဲ၊ ဦးေလးကိုု အလုုပ္ထြက္ဖိုု႕ ပိုုင္ပိုုင္နိုုင္နိုုင္ေျပာတာ ခိုုင္ျမတ္စုု မဟုုတ္ရင္ ဘယ္သူ ျဖစ္မလဲ၊ အသံက နည္းနည္းေတာ့မာတယ္၊ အရင္က တစ္ခါမွေတာ့ အဲလိုု မေျပာဖူးဘူး”

“ဟုုတ္ကဲ့ပါ ဦးေလး၊ တကယ္လိုု႕ လိုုအပ္လာရင္ အဲဒီေန႕က ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုရဲ႕ ညီမ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု လာတယ္ ဆိုုတာကိုုေတာ့ ဦးေလး ေျပာျပေပးနိုုင္တယ္ မဟုုတ္လား”

“ေျပာနိုုင္ပါတယ္၊ ဦးေလးက မသိလိုု႕ ေမးျမန္းျပီး ေစာင့္ခိုုင္းမိတာ အားနာေနတာ၊ တကယ္ေတာ့ သူလည္း ဒီအိမ္က အိမ္ရွင္ပဲေလ၊ သူ႕ကိုု အဲလိုု လုုပ္ေတာ့ စိတ္ဆိုုးသြားတယ္ ထင္တယ္ကြယ္”



စိမ္းသည္ ဦးျမေအးထံမွ အျပန္တြင္ ညေနေစာင္းေနေလျပီ။ ဦးျမေအး အိမ္ကိုု သိေအာင္ ရွာရသည္မွာ တေနကုုန္ခဲ့သည္။ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုကိုု ေမးခ်င္သည္မ်ား ေပၚလာသျဖင့္ သူမကိုု ဖုုန္းဆက္လိုုက္ေတာ့ ကုုမၺဏီမွာ မရွိေတာ့ပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီ ဆိုုသျဖင့္ အိမ္ကိုု လိုုက္သြားလိုုက္သည္။



“ေဒၚလိႈင္ျမတ္စု ဒီအိမ္ကိုု ဘယ္ေန႕က ေရာက္လာတာလဲ၊ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ႏိုုင္ငံျခားသြားျပီးမွ ေရာက္လာတာလား၊ မသြားခင္က ေရာက္လာတာလား ဆိုုတာ ေသခ်ာေအာင္ ျပန္ေမးၾကည့္ခ်င္လိုု႕ပါ”

စိမ္းက ေျပာလိုုက္သည္။

“မမ ႏိုုင္ငံျခား သြားျပီးမွ ေရာက္လာတာပါ၊ ၂၄ ရက္ေန႕ပါ၊ မမက ကၽြန္မ ေရာက္လာေအာင္ကိုု မေစာင့္ပဲ ၂၂ ရက္ေန႕ကတည္းက သြားခဲ့တာပါ”

“ဟုုတ္ကဲ့ပါ”

စိမ္းက ယံုုခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုုက္ေသာ္လည္း သူမ ညာေနတာကိုုေတာ့ ေသခ်ာ သိသြားျပီ ျဖစ္သည္။ ျခံေစာင့္ ဦးျမေအးက သူမသည္ ၂၀ ရက္ေန႕ မနက္ေစာေစာ ေရာက္လာေၾကာင္း ေသခ်ာ ေျပာခဲ့ျပီးျပီ မဟုုတ္ပါလား။



“ေသသြားတဲ့ အေလာင္းက မမ မဟုုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္၊ မမ နိုုင္ငံျခားမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ရွိေနပါတယ္၊ မေန႕ညကပဲ ကၽြန္မဆီ စာ (mail) ပိုု႕ထားပါေသးတယ္”

“အဲဒီ mail ေလး ၾကည့္လိုု႕ ရမလား မသိဘူးေနာ္”

“ရပါတယ္ ခဏေနာ္”

ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုက သူ႕ ipad ကေလးကိုု ထုုတ္ျပီး wireless ခ်ိတ္ဆက္ကာ သူ႕ e-mail ကိုု ဖြင့္ျပသည္။

စာမွာ ထူးထူးျခားျခား မဟုုတ္ပါ။ သူမ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊ လိႈင္ျမတ္စုုလည္း ဒီက အလုုပ္မွာ အဆင္ေျပမယ္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေၾကာင္း ဒါေလာက္သာ ျဖစ္သည္။

ထိုုအိမ္မွ စိမ္း ျပန္လာခဲ့သည္။ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု အေပၚ မသကၤာမႈက ပိုု၍တိုုးလာေလသည္။

*****



ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ အားလံုုး ဆံုုၾကျပီး အမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။



ထက္အာကာသည္ ထိုုအိမ္မွ အလုုပ္ထြက္သြားေသာ ဒရိုုင္ဘာ ဦးေလးၾကီးႏွင့္ ေတြ႕ျပီး ေမးခဲ့သည္။ ဒရိုုင္ဘာကေတာ့ အလုုပ္ထြက္ခိုုင္း၍ ထြက္ျခင္း မဟုုတ္ပဲ သူ႕သေဘာႏွင့္သူ ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒရိုုင္ဘာက စစ္မႈထမ္းေဟာင္း တစ္ဦးျဖစ္ျပီး ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု အတြက္ အလုုပ္လုုပ္ေပးရမည္ကိုု သေဘာမက်ေသာေၾကာင့္ ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္ ဟုု သိရသည္။ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု သြားေသာေန႕က သူပင္ လိုုက္ပိုု႕ေပးခဲ့သည္။ သူမ ေလဆိပ္အတြင္းဘက္ ဝင္သည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့သည္ဟုု သိရသည္။ သူ႕အေျပာအရေတာ့ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုက အခါတိုုင္းထက္ပင္ စကားနည္းေနသည္ဟုု ဆိုုသည္။ ျမန္မာႏိုုင္ငံမွ အျပီးထြက္ခြာမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည္ ထင္သျဖင့္ သူလည္း ဘာမွ မေမးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ဘာျဖစ္လိုု႕ သြားရသလဲဟုု သူက စပ္စုုေသးေသာ္လည္း သူမက ေျပာမျပခဲ့ဟုု သိရသည္။



စိမ္းကလည္း သူသိခဲ့သမွ်ကိုု ျပန္ေျပာျပလိုုက္သည္။ ျခံေစာင့္ၾကီး ဦးျမေအး ဆီမွ သိရသမွ်ႏွင့္ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုသည္ ပထမတစ္ေခါက္ အိမ္သိုု႕ ေရာက္ခဲ့ျခင္းကိုု လိမ္ထားသည့္အေၾကာင္း…။



“ဦးျမေအး ေျပာတာ မွန္တယ္၊ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုက လိမ္ေျပာတာပဲ” စြမ္းနိုုင္က ေျပာလိုုက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ သူတိုု႕ အိမ္ကိုု လာရမယ့္ အနီးဆံုုး လမ္းေပၚက CCTV ကင္မရာေတြထဲက ပံုုေတြကိုု လိုုက္စစ္ျပီးျပီ၊ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု သိုု႕မဟုုတ္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုေပါ့၊ သူတိုု႕က အျမႊာဆိုုေတာ့ က်ိန္းေသေတာ့ မေျပာနိုုင္ဘူး ဆိုုေပမယ့္ တကၠစီနဲ႕ လာတာ ဆိုုေတာ့ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု မျဖစ္နိုုင္ပဲ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုပဲ ျဖစ္နိုုင္တယ္၊ ဝတ္စားပံုုကလည္း ရွပ္အက်ႌနဲ႕ ခရီးေဝးက လာတဲ့ ပံုုဆိုုေတာ့ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ျဖစ္တာ ေသခ်ာတယ္၊ အဲဒါ ၂၀ ရက္ေန႕ကပဲ၊ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု အသတ္ခံရတယ္လိုု႕ ယူဆရတဲ့ ေန႕ကပဲ၊ သူတိုု႕အိမ္ကိုု လာတဲ့ လမ္းေပၚက CCTV ႏွစ္ေနရာမွာ မ်က္ႏွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕လိုုက္ရတယ္”



“ေကာင္းတယ္၊ အဲဒီ တကၠစီ နံပါတ္ကိုုေရာ ျမင္ရသလား”

“တစ္ေနရာမွာ ျမင္လိုုက္ရလိုု႕ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ထားတယ္ စိမ္း”

“အဲဒီ တကၠစီသမားကိုု ရွာျပီး ေမးရမယ္၊ သူ ဘယ္ကေန ငွားလာသလဲ ဆိုုတာကိုု၊ ဟိုုဘက္ နယ္စပ္က ေတာင္းထားတဲ့ စာရြက္ေတြေရာ ေရာက္ျပီလား”

“ေရာက္မလာေသးဘူး စိမ္း၊ စာတစ္ေစာင္ေတာ့ ဝင္လာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ အဆက္အသြယ္ ကိုုသုုတ ဆီက၊ သူ ေသခ်ာေအာင္ စံုုစမ္းစရာေလးေတြ ရွိလိုု႕ ဒီမနက္မွ ပိုု႕ေပးမယ္ လိုု႕ ေရးထားတယ္”



ရဲစြမ္းနိုုင္က သူမွတ္လာေသာ တကၠစီနံပါတ္ကိုု ထည့္ျပီး တကၠစီေမာင္းသူမ်ား စာရင္း (Database) မွာ ရွာေနသည္။



ခဏၾကာေတာ့ ကိုုသုုတဆီမွ စာ (mail) ဝင္လာသည္။ ၁၈ ရက္ေန႕က လိႈင္ျမတ္စုု နာမည္ႏွင့္ နယ္စပ္ဂိတ္မွ ဝင္လာသူ ရွိေၾကာင္း အေထာက္အထား အတိအက်ပါသည္။ ထိုု႕အျပင္ ေနထြဋ္ကလည္း ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု အေၾကာင္းလည္း သူ စံုုစမ္းထားသမွ် mail ပိုု႕လာသည္။ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုသည္ တစ္ဖက္ႏိုုင္ငံရွိ နာမည္ၾကီး တကၠသိုုလ္တစ္ခုုမွ ဘြဲ႕ရထားသည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည့္အျပင္ တိုုက္ခိုုက္ေရး သင္တန္းဆင္း လက္ေရြးစင္ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္ ဟုုဆိုုသည္။ ယခုုေတာ့ သူမသည္ နယ္စပ္စခန္းမွ အျပီးထြက္ကာတစ္ဖက္နိုုင္ငံသား ကျပားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူေနေနသည္။ထုိသူမွာ ေလာေလာဆယ္ အလုုပ္အကိုုင္ အဆင္မေျပသည့္အတြက္ အေၾကြးမ်ားစြာ တင္ေနသည္ ဟုုဆိုုသည္။ သူတိုု႕သည္ က်ဥ္းထဲ က်ပ္ထဲ ေရာက္ေနသျဖင့္ လိႈင္ျမတ္စုုက ျမန္မာနိုုင္ငံရွိ သူ႕မိသားစုုထံသိုု႕ ျပန္ကာ အကူအညီေတာင္းရန္ ၾကံစည္ထားသည္ ဆိုုေသာ အတြင္း သတင္းပါရလာသည္။ ၁၈ ရက္ေန႕က ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုသည္ ျမန္မာနိုုင္ငံသိုု႕ ဝင္လာခဲ့ျခင္းမွာ သူ႕မိသားစုုထံ ေငြေၾကး အကူအညီေတာင္းရန္ ျဖစ္ရမည္။ ထိုု႕ေနာက္ မည္သိုု႕ ျဖစ္ခဲ့သည္ကိုု မသိနိုုင္ေသးပါ။



ရဲစြမ္းနိုုင္က တကၠစီသမား၏ ဖုုန္းနံပါတ္ကိုု ရရွိသြားျပီး ၂၀ ရက္ေန႕ မနက္ေစာေစာက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဘယ္ေနရာက ငွားလာခဲ့သလဲ ဆိုုသည့္အေၾကာင္းကိုု ေမးျမန္းေနသည္။ ၂၀ ရက္ေန႕ မနက္ေစာေစာက အေဝးေျပးဂိတ္မွ ( ) ကားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကိုု ထိုုလိပ္စာသိုု႕ ပိုု႕ေပးခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း အငွားကားေမာင္းသူက မွတ္မွတ္မိမိ ေျပာျပပါသည္။



စိမ္းဝတီကေတာ့ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုကိုု ပိုုင္ပိုုင္ႏိုုင္ႏိုုင္ စြပ္စြဲနိုုင္မည့္ အခ်က္ ဘယ္ႏွခ်က္ ရွိသလဲဟုု ျပန္လည္ စဥ္းစားေနသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ယခုု ရရွိထားေသာ အခ်က္မ်ားက ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ၂၀ ရက္ေန႕တြင္ သူ႕အစ္မအိမ္သိုု႕ ေရာက္လာေၾကာင္း အေထာက္အထားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သူမအစ္မကိုု သတ္ျပီး အေလာင္းကိုု ေဖ်ာက္ဖ်က္ပါသည္ဟုု သက္ေသျပစရာက တစ္ခုုမွ မရွိေသးပါ။ သိုု႕ေသာ္ လိႈင္ျမတ္စုုက သူ႕အစ္မ အိမ္သိုု႕ ၂၄ ရက္ေန႕မွ ေရာက္လာပါသည္ ဟုု ဘာေၾကာင့္ ညာရပါသနည္း။

*****

(၅)

လႈိင္ျမတ္စုုထံသိုု႕ လူတစ္ေယာက္က ဖုုန္းဆက္လာသည္။ သူ မသိေသာ နံပါတ္တစ္ခုု ျဖစ္သည္။ စကား ေျပာလိုုက္ေတာ့မွ အလုုပ္ထုုတ္ပစ္လိုုက္ေသာ  ျခံေစာင့္ၾကီး ဦးျမေအး ျဖစ္ေနသည္။ အဲဒီေန႕က လိႈင္ျမတ္စုု လုုပ္ခဲ့သမွ် အားလံုုးကိုု သူသိေနသည္ ဟုု ဆိုုသည္။ ရဲကိုု ဖြင့္မေျပာေစခ်င္လွ်င္ သူ႕ကိုုပိုုက္ဆံေပးရမည္ဟုု ေငြညွစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူသိေနတာ ျဖစ္နိုုင္ပါ့မလား။ ခိုုင္ျမတ္စုု အခန္းထဲမွာ ျဖစ္သမွ်ကိုု သူသိေနသည္ ဆိုုျခင္းမွာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မဟုုတ္ႏိုုင္ပါ။ သူ႕ကိုု အလုုပ္ထြက္ရန္ ေျပာသူမွာ ခိုုင္ျမတ္စုု မဟုုတ္ေၾကာင္း သိေနသည္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ဘယ္ေလာက္ ရိပ္မိေနသလဲေတာ့ အစ္ေအာက္ ၾကည့္ရမည္။

“ကၽြန္မ ဘာမွ မဟုုတ္တာ မလုုပ္တဲ့ အတြက္ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မရွိပါဘူး။ ရွင္နဲ႕လည္း ဘာမွ ပတ္သက္စရာ မရွိပါဘူး”

“ဘာမွ မလုုပ္ဘူး ဟုုတ္လား၊ မင္းအစ္မ ခိုုင္ျမတ္စုုကိုု သတ္ခဲ့တယ္ေလ၊ ေခါင္းျဖတ္ျပီး ေခါင္းကိုု ျခံထဲမွာ ျမဳွပ္ထားတယ္၊ ကိုုယ္လံုုးကိုု ကားနဲ႕ သယ္သြားတယ္။ တစ္ေနရာရာမွာ ပစ္ဖိုု႕ ေနမွာေပါ့၊ က်ဳပ္ျခံထဲက ထြက္သြားေပမယ့္ အိမ္မျပန္ေသးပဲ မင္းကိုု မသကၤာလိုု႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ”

“အဘိုုးၾကီး၊ ရွင္ အေျခအျမစ္မရွိပဲ ေလွ်ာက္ေျပာမေနပါနဲ႕၊ ရွင္ေျပာတာကိုု ဘယ္သူက ယံုုမွာလဲ၊ ရွင့္ကိုုေတာင္ ျပန္တရားစြဲ လိုု႕ရေသးတယ္။”

“မင္း ထြက္သြားခိုုင္းခိုုင္းခ်င္း က်ဳပ္ ထြက္မသြားခဲ့ဘူးကြ၊ မင္းကိုု မသကၤာလိုု႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာ၊ မင္းအစ္မရဲ႕ ေခါင္းကိုု ဘယ္ေနရာမွာ ျမွဳပ္ထားသလဲ ဆိုုတာေတာင္ က်ဳပ္သိတယ္၊ မင္းေျပာသလိုုပဲ က်ဳပ္ ရဲကိုု တိုုင္ရင္ ရဲက ယံုုပါ့မလား ဆိုုျပီး တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာခဲ့တာ၊ မေန႕က ရဲေမ တစ္ေယာက္ လာေမးတယ္၊ က်ဳပ္မေျပာလိုုက္ေသးဘူး၊ အင္း… မင္းက က်ဳပ္ေတာင္းတဲ့အတိုုင္း မေပးႏိုုင္ဘူး ဆိုုရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ လာေမးရင္ အမွန္အတိုုင္း ေျပာလိုုက္ရမွာပဲ”



“ေကာင္းျပီေလ၊ ဦးေလးနဲ႕ ကၽြန္မ လာေတြ႕ျပီး လိုုခ်င္တဲ့ ပိုုက္ဆံကိုု ေပးမယ္၊ မနက္ျဖန္ ေန႕ခင္း ၂ နာရီ၊ ကၽြန္မရံုုးခန္းနဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုုး အေဆာက္အအံုုက (…) ကြန္ဒိုုက အခန္းနံပါတ္ (…) ကိုလာခဲ့ပါ၊အဲဒီအခန္းက ကၽြန္မ အိမ္မျပန္နိုုင္တဲ့အခါ ခဏတျဖဳတ္ေနတဲ့ အခန္းပဲ၊ အခန္းဖြင့္တဲ့ နံပါတ္က (….)။ ကၽြန္မ မေရာက္ေသးရင္လည္း ဝင္ျပီး ေစာင့္ေနပါ၊ ရဲေတြ ပါလာတာ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ပါလာတာ ေတြ႕ရင္ တစ္ျပားမွ ရမွာမဟုုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ ဦးေလး ေျပာတာေတြက သက္ေသမရွိတဲ့ အတြက္ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္မွာ မဟုုတ္ဘူး”

“ေကာင္းပါျပီ၊ ဦးေလးလည္း ေငြအရမ္း လိုုေနလိုု႕ ေျပာရတာပါကြယ္”

*****



ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု၏ လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွ ထြက္လာေသာ လိုုင္စင္မဲ့ ေသနတ္ကေလးသည္ ဦးျမေအးကိုု ခ်ိန္လွ်က္သား ရွိေနသည္။ ကုုမၺဏီမွ လူမ်ားကေတာ့ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု သူ႕ရံုုးခန္းထဲမွာ ရွိေနသည္ဟုု ထင္ေနၾကလိမ့္မည္။ သူ႕သီးသန္႕ရံုုးခန္းမွာက ဝင္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ရွိသည္။ ဝင္ေနက် ဝင္ေပါက္ကို အတြင္းမွ ေသာ့ခတ္ခဲ့ျပီး အသံုုးမျပဳေသာ တစ္ဖက္အေပါက္မွ ရုုပ္ဖ်က္ျပီး ထြက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အတြင္းေရးမွဴးမေလးကိုလည္း တစ္နာရီေလာက္ အတြင္း လာမရွာႏိုုင္ေအာင္ အလုုပ္ေပးခဲ့ျပီးသား ျဖစ္သည္။



“ဦးေလး တကယ္သိတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး ညာေျပာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုုင္ဘူး၊ ဦးေလး အလုုပ္ထြက္သြားရတဲ့ အတြက္ တန္ရာ တန္ေၾကးထက္ အမ်ားၾကီးပိုုျပီး ေပးထားျပီးသားေလ၊ ကၽြန္မကိုု အဲဒီလိုု လုုပ္တဲ့အတြက္ ဦးေလး ေသရေတာ့မယ္၊ စိတ္မေကာင္းပါဘူး”

“ဦးေလး ညာမေျပာပါဘူး၊ မင္းအစ္မကိုု မင္း တစ္ခုုခုု လုုပ္ခဲ့တာ သိထားတယ္၊ ဦးေလး သိခ်င္တာ တစ္ခုုပဲ ရွိတယ္၊ မင္းတိုု႕ဟာ ညီအစ္မ အရင္းေတြပါကြယ္၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီလိုု လုုပ္ရက္ခဲ့တာလဲ ဆိုုတာ ဦးေလး မေသခင္ ေျပာျပသြားပါ”



“ဟုုတ္တယ္၊ ဦးေလးက ေသရေတာ့မွာပဲ၊ ေျပာႏိုုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလး ထင္သလိုု ကၽြန္မအစ္မကိုု သတ္ခ်င္လိုု႕ သတ္ခဲ့တာ မဟုုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မက သူ႕ဆီက ပိုုက္ဆံေလး နည္းနည္းေလာက္ ေခ်းဖိုု႕ လာတာပါ၊ မိဘအေမြေတြလည္း သူပဲ ရထားတာ၊ သူ ဒီေလာက္ ခ်မ္းသာေနျပီပဲ၊ ကၽြန္မ လိုုတဲ့ ပိုုက္ဆံေလး နည္းနည္းေလာက္ လႊဲေပးေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွာမိုု႕လဲ၊ အဲဒါကိုု သူက သူေတာင္းစားကိုု ေပးသေလာက္ပဲ ေပးျပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မလာနဲ႕ လိုု႕ ေျပာတယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မက စိတ္ဆိုုးျပီး တြန္းပစ္လိုုက္မိတာေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ ဦးေလး မျမင္ခဲ့ဘူး မဟုုတ္လား၊ အထင္နဲ႕ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မဟုုတ္လား။ ”

“က်ဳပ္ကိုု အလုုပ္ထြက္ဖိုု႕ေျပာတာ မမေလး ခိုုင္ျမတ္စုု မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာ သိတယ္၊ သူဆိုုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီလိုု ေျပာမွာ မဟုုတ္ဘူး”

“သူ လဲက်ျပီး စားပြဲေစာင္းနဲ႕ တိုုက္မိသြားတယ္၊ ေသြးေတာ့ သိပ္မထြက္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အသက္မရွိေတာ့ဘူး၊ သူ႕ေနရာမွာ ကၽြန္မ အစားဝင္ေနရရင္ ေကာင္းမလားလိုု႕ စဥ္းစားေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက သူ႕လိုုမ်ိဳး တစ္သက္လံုုး မေနနိုုင္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႕ေနရာမွာ ခဏပဲ အစားဝင္ျပီး သူ႕ကိုု ဘယ္သူမွန္းမသိေအာင္ ပစ္လိုုက္ဖိုု႕ စိတ္ကူးလိုုက္တာ၊ စီစဥ္စရာ ရွိတာေတြ စီစဥ္ဖိုု႕ သူ႕ကိုု ေခါင္းျဖတ္ျပီး ေရခဲ ေသတၱာထဲ ခဏထည့္ထားရေသးတယ္၊ ေနာက္မွ ပစ္လိုုက္ရတာ၊ ေခါင္းကိုုေတာ့ ဦးေလး ေျပာသလိုုပဲ ျခံထဲမွာပဲ လံုုလံုုျခံဳျခံဳ ျမွဳပ္ထားလိုုက္ရတာေပါ့၊ ခုု အဲဒါေတြ ဦးေလး သိသြားျပီ ဆိုုေတာ့ ဦးေလး ေသရေတာ့မွာ.. ကၽြန္မ အခ်ိန္အမ်ားၾကီး မေပးနိုုင္ဘူး၊ ကုုမၺဏီ ျပန္သြားရဦးမွာ”



လိႈင္ျမတ္စုုက လံုျခံဳေရးခလုုတ္ ဖြင့္ထားျပီးသား ပစၥတိုုကေလးကိုု ဦးျမေအး၏ နဖူးတည့္တည့္သိုု႕ ခ်ိန္လိုုက္သည္။

“ေသနတ္ကိုု ခ်လိုုက္ပါ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု”

အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ေသနတ္ကိုုယ္စီနဲ႕ သူ႕ကိုု ခ်ိန္ထားသည္ကိုု ေတြ႕လိုုက္ရသည္။ တစ္ရက္က သူ႕ကိုု ေမးခြန္းမ်ား လာေမးခဲ့ေသာ မႈခင္းစံုုစမ္းေဖာ္ထုုတ္ေရး အထူးတပ္ဖြဲ႕က ဟုုဆိုုသည့္ အရာရွိႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။

“ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုကုိ လူသတ္မႈနဲ႕ ဖမ္းလိုုက္ပါျပီ”

လိႈင္ျမတ္စုုက ေသနတ္ကိုု သူတိုု႕ဘက္သိုု႕ လွည့္ခ်ိန္လိုုက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ဦးျမေအးကလည္း သြက္လက္စြာပင္ ပစ္ကြင္းထဲမွ ထြက္၍ စိမ္းတိုု႕ ေနာက္သိုု႕ ေရာက္သြားသည္။

“ရွင္တိုု႕မွာ ဘာသက္ေသ ရွိလိုု႕လဲ”

“ခုုနက ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ေျပာတဲ့ စကားေတြ အကုုန္ အသံဖမ္းထားပါတယ္”



စိမ္းဝတီက ဦးျမေအးကိုုယ္ေပၚတြင္ ထည့္ေပးထားေသာ အသံဖမ္းစက္ေလးကိုု ျပရင္း ေျပာလိုုက္ေလသည္။

“ျပီးေတာ့ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ၂၀ ရက္ေန႕မနက္က အဲဒီအိမ္ကိုု ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းလည္း သက္ေသေတြ ရွိေနတယ္ေလ၊ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုက ၂၀ ရက္ေန႕မွာ အသတ္ခံလိုုက္ရတာပဲ၊ အေလာင္းကိုု ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားျပီး ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ဟန္ေဆာင္ျပီး ေနတယ္၊ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုက နဂိုုကတည္းက အိမ္က လူေတြနဲ႕ စကားသိပ္မေျပာတဲ့ လူဆိုုေတာ့ ဟန္ေဆာင္ရတာ သိပ္ျပႆနာမရွိဘူး၊ ကုုမၺဏီကိစၥ ဘယ္လိုုစီစဥ္လိုု႕ ရမလဲလိုု႕ ခင္ဗ်ား အဆက္အသြယ္ေတြဆီ စံုုစမ္းတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ကြန္ပ်ဴတာကေန e-mail ေတြ ပိုု႕တယ္၊ သူ႕ e-mail account က သူ႕စက္ထဲမိုု႕ အျမဲဝင္ထားတာဆိုုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္၊ သူ႕ဖုုန္းကေန message ေတြ ပိုု႕တယ္၊ေလယာဥ္လက္မွတ္က ၂၂ ရက္အတြက္ပဲ ရေတာ့ အဲဒီေန႕မွ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ပတ္စ္ပိုု႕နဲ႕ နိုုင္ငံျခားထြက္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ၂၄ ရက္ေန႕မွ လိႈင္ျမတ္စုု အျဖစ္နဲ႕ အိမ္ကိုု ဝင္လာတယ္၊ ျပန္ေရာက္မွ ေရခဲေသတၱာထဲက အေလာင္းကိုု ထုုတ္ျပီး ကားလမ္းေဘးမွာ သြားပစ္တယ္၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာက ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ႏိုုင္ငံျခား သြားျပီးမွ အေလာင္းကိုု ေတြ႕ေစခ်င္လိုု႕ပဲ မဟုုတ္လား”



“ရွင္က ဇာတ္လမ္းဆင္တာ ေတာ္သားပဲေနာ္”

“ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ လူေတြ ခင္ဗ်ား အခန္းနဲ႕ ခင္ဗ်ားျခံထဲကိုု ဝရမ္းနဲ႕ သြားရွာေနပါျပီ၊ တကယ္လိုု႕မ်ား ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု ရဲ႕ေခါင္းကိုု ေတြ႕ရရင္ေတာ့ သက္ေသက ေတာ္ေတာ္ခိုုင္လံုုသြားပါျပီ”

“ဦးျမေအးကိုုလည္း ရွင္တိုု႕ လုုပ္ခိုုင္းတာလား”

“ဟုုတ္တယ္၊ ဦးျမေအးကိုု အဲဒီလိုု ေျပာဖိုု႕ သင္ေပးလိုုက္တာ၊ ခင္ဗ်ား ကိုုယ့္စိတ္ကိုု မလံုုပဲ တစ္ေနရာမွာ ေတြ႕မယ္ ဆိုုတာ သိေနတယ္ေလ၊ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုုကိုု ခင္ဗ်ား သတ္တယ္ ဆိုုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သက္ေသက မရွိဘူးေလ”

စိမ္းဝတီက ေျပာလိုုက္သည္။

ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ဘာမွ မေျပာႏိုုင္ေတာ့ပါ။

*****

ျခံက်ယ္ၾကီး အတြင္းမွာ လူဦးေခါင္းေလးတစ္ခုုကိုု ဘယ္ေနရာမွာ ျမွဳပ္ထားမွန္းမသိပဲ ရွာရသည္မွာ တကယ္ေတာ့ လြယ္ကူေသာ အလုုပ္မဟုုတ္ပါ။ တကယ္ ျမွဳပ္မျမွဳပ္ ေသခ်ာသည္လည္း မဟုုတ္ပါ။ ကိုုယ္လံုုးကိုု ပစ္သလိုု ဦးေခါင္းကိုုပါ တစ္ေနရာရာမွာ ပစ္ခဲ့လည္း ျဖစ္နိုုင္သည္ မဟုုတ္ပါလား။ သိုု႕ေသာ္ ထူးဆန္းစြာပင္ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုက သူ႕အစ္မ ဦးေခါင္းကိုု ျခံထဲမွာသာ ျမွဳပ္ထားခဲ့သည္။ ထက္အာကာ၏ အခ်စ္ေတာ္ အယ္ေဇးလ္ရွင္းေခြးၾကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္လည္း အခ်ိန္ကုုန္ သက္သာသြားသည္။ အပြင့္ေသးေလးမ်ားပြင့္ေသာ ႏွင္းဆီပင္ အသစ္ကေလး၏ ေအာက္တည့္တည့္မွာ ျဖစ္သည္။ အပင္ကေလးမွာ စိုုက္သာထားျပီး ေရမွန္မွန္မေလာင္းေသာေၾကာင့္ ညိႈးႏြမ္းစျပဳေနေလျပီ။စိမ္း၏ သက္ေသမရွိေသာ ေတြးေတာခ်က္က မွန္ကန္သြားေလသည္။



ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုုက အားလံုုးဝန္ခံေသာအခါ ေျပာျပသည္မွာ သူသည္ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု အေနႏွင့္ နိုုင္ငံျခားမသြားခင္ ထိုုအခန္းမွာ ေနစဥ္က ေသာ့ခတ္ထားေသာ ေရခဲေသတၱာနားမွာ ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု၏ ေခါင္းျပတ္ၾကီးကိုု ျမင္ျမင္ေနေသာေၾကာင့္ ထိုုေခါင္းကိုု ထုုတ္ယူ၍ ညဘက္ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ျခံထဲတြင္ ျမွဳပ္ထားလိုုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုု ဆိုုသည္။



ေဒၚခိုုင္ျမတ္စုု၏ ဦးေခါင္းခြံတြင္ ေဒၚလိႈင္ျမတ္စုု ေျပာသည့္အတိုုင္း ခိုုက္မိသည့္ ဒဏ္ရာတစ္ခုု ရွိေနပါသည္။ သိုု႕ေသာ္ စစ္ေဆးခ်က္အရ ေဒါက္တာဇလပ္ျဖဴက ေျပာသည္မွာ ေခါင္းမွ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေသျခင္း မဟုုတ္ပဲ ေခါင္းျဖတ္လိုုက္ေသာ အခါမွ ေသဆံုုးျခင္း ျဖစ္နိုုင္သည္ဟုု ဆိုုပါသည္။



မည္သိုု႕ပင္ျဖစ္ေစ အျမႊာညီအစ္မအျဖစ္ ေမြးဖြားလာလွ်က္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ရုုပ္ရည္ခ်င္း တူေသာ္လည္း စိတ္ဓါတ္ျခင္း မတူ၊ ဘဝခ်င္း မတူခဲ့ပဲ တစ္ေယာက္ ပေယာဂႏွင့္ တစ္ေယာက္က ေသခဲ့ရရွာသည္။ မိဘမ်ားသာ ရွိေသးလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္ထုုမနာ ျဖစ္ေလမည္ မသိပါ။ မိဘမ်ား ရွိေသးလွ်င္လည္း ဤကဲ့သိုု႕ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ယခုုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုုးအတြက္ ဝဋ္ေၾကြးၾကမၼာက ေရွာင္လႊဲ၍ မရနိုုင္ခဲ့ပါ။



သိဂၤါေက်ာ္



(နည္းပညာဆိုုင္ရာစံုုစမ္းခ်က္မ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္း နာမည္မ်ားသည္ စိတ္ကူးသက္သက္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း..။ မေရးတာ ၾကာျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဟာကြက္ ရွိပါက စာေရးသူ၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း..)