27 July, 2011

ဇာတ္ေမ်ာ



မရြာေတာ့ဘူးလိုလိုနဲ႕ရြာခ်လိုက္တဲ့
ျပင္ဦးလြင္မိုးလိုပဲ
ေနာက္ထပ္ မခ်စ္ေတာ့ဘူးလိုလိုနဲ႕
ခ်စ္မိျပန္ေရာတဲ့။

ျဖတ္မယ္ ျဖတ္မယ္နဲ႕
ျဖတ္မိေနတာက
သံေယာဇဥ္မဟုတ္ပဲ
ဆံပင္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနပါေရာ။

ကိေလသာ ကိေလသာနဲ႕
ဟိုဟိုဒီဒီ လက္ညိႈးထိုးျပီး
ေရွာင္ရမလို ပယ္ရမလို လုပ္လုပ္ေနေပမယ့္
ႏွလံုးသားကလည္း ကိေလသာ မစင္ေလေတာ့
ျပတ္ျပီ ေျပာေျပာျပီးလည္း
မျပတ္ႏိုင္သူေပါ့။
မျပတ္ဘူး မဟုတ္လား ဆိုေတာ့လည္း
ျပတ္ျပီ လို႕ ေျပာခ်င္ျပန္ေရာ။

မင္းဘက္ကို ရွာရွာေဖြေဖြ ၾကည့္လည္း
ျဖတ္သင့္တဲ့ အျပစ္က
ေလာက္ေလာက္လားလားမွ မရွိခ်င္ပဲ။
သတၱိမရွိသူၾကီးလို႕
အျပစ္တင္ခ်င္လည္း တင္ေပါ့
တကယ္တန္းလည္း
မစြန္႕စားဝံ့တာ မွန္ရဲ႕။

ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ မွီခိုလာျပီးမွ
အေမ့ရင္ခြင္ကို ေျခစံုကန္ရမွာလည္း
မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ ထင္လိုထင္။
ကိုယ့္အတၱကိုယ္ ကိုးကြယ္ရင္း
ေနသားက်ေနတာ ၾကာျပီးမွ
ခ်နင္းရမယ္ဆိုလည္း
ေျပလည္ပါ့မလား ဆိုတာ စဥ္းစားစရာ။

ေၾကြးေဟာင္းေတာင္ ေၾကေအာင္ မဆပ္ႏိုင္တဲ့ ဘဝထဲ
ေၾကြးသစ္ခ်ဖို႕ရာေတာ့
မင္းကို ယံုၾကည္မႈက 
လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိရတဲ့အထဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း မယံုၾကည္ခ်င္ဘူး။
တစ္ေယာက္တည္းဘဝနဲ႕
မ႐ံုးမကန္ ေရစုန္ ေမွ်ာေမွ်ာေနခဲ့တာၾကာေတာ့လည္း
မင္းကို အားကိုးရဖို႕ မေသခ်ာတဲ့ဘဝမွာ
ကိုယ္တိုင္ ႐ံုးကန္ျပီး ပင္ပန္းရမွာလည္း
ေၾကာက္ေနေသးတယ္။

အဲလိုနဲ႕ပဲ
ေလာကီကို စိတ္ကုန္ကုန္ လာတယ္ဆိုျပီး
ရိပ္သာပဲ သြားေနဖုိ႕ စိတ္ကူးပါရဲ႕
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း
မင္းစကားတစ္ခြန္းထဲ ေမ်ာပါမိျပန္ေရာ။
အျပီးသြားခ်င္သြားေတာ့လို႕ မင္းကေျပာလည္း
မင္းစိတ္မကုန္မခ်င္း
ငါကလည္း စိတ္မျပတ္ႏိုင္ခဲ့သူပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ရတဲ့အထဲ
မီးထဲ တိုးရဲတဲ့ ပိုးဖလံတစ္ေကာင္လည္း မဟုတ္ခဲ့တာမို႕
ဒီဇာတ္ေမ်ာထဲ မလြတ္မလပ္နဲ႕
ယက္ကန္ယက္ကန္ ဆက္ေနတုန္းပဲ။

သိဂၤါေက်ာ္

22 July, 2011

ညိႈးမာန္ဖြဲ႕ လွည့္ကြက္ထဲက သားေကာင္ (ဇာတ္သိမ္း)



ဧည့္ခံပြဲေန႕ ေရာက္ဖို႕ ငါးရက္္သာ လိုေတာ့ေပမယ့္ ထိပ္ထားအေၾကာင္းကေတာ့ အစအနမွ မၾကားရေသးပါ။ သူ႕အိမ္က မဂၤလာပြဲကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ဖို႕ ေျပာေနေသာ္လည္း သူက ခုထိ မဖ်က္သိမ္းရေသး။ သူ႕တိုက္ခန္းမွာ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာေတြလည္း အထပ္လိုက္ပံုထားတုန္းပဲ ရွိေသးသည္။ သူ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာလည္း သူ႕ မဂၤလာပြဲ ပ်က္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ သတင္းေတြက ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနသည္။ အဲဒါအျပင္ သတို႕သမီးက အေျခအေန အဆင့္အတန္း နိမ့္က်ေနေၾကာင္း ခုမွ သိေသာေၾကာင့္ မဂၤလာပြဲကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္သူလႊင့္မွန္း မသိေသာ သတင္းတစ္ရပ္ ကလည္း အေတာ္ပ်ံ႕ေနသည္။ သူ႕ကို ကိုယ္တိုင္ လာေမးၾကေသာ လူေတြကိုေတာ့ သူက မဟုတ္ေၾကာင္းပဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕အိမ္ကလည္း အဲဒီသတင္းေတြေၾကာင့္ သူ႕ကို ေမးေသာ္လည္း သူက သူကိုယ္တိုင္လည္း ေသခ်ာမသိေသာ ကိစၥအတြက္ ဘာမွ မေျပာပဲ ေရွာင္ေနသည္။ ေနျခည္ထိပ္ထား ထြက္သြားကာစ ကေတာ့ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ထင္ျပီး သူ႕အိမ္က ဘာမွ မေျပာေသာ္လည္း ခုေတာ့ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ နာေနၾကျပီ။ သူမ ျပန္လာလွ်င္ေတာင္ သူတို႕ဘက္က သေဘာတူဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္၊ မဂၤလာပြဲကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းမည္ ဘာညာႏွင့္ အိမ္မွာ ေနရတာလည္း သူ႕မွာ နားပူလွျပီ။

အဲလို အခ်ိန္မွာ မဆံုတာၾကာေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ Gathering လုပ္မည္ဆို၍သာ သြားဖို႕ စီစဥ္ရသည္။ သူ႕မွာ လံုးဝ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္စိတ္ လည္း မရွိပါ။ စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ံုမွာ တာဝန္က်ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္က ဂ်ဴတီ ရွိသည္ မအားဘူး ဆို၍ အားလံုးက ဝိုင္းဝန္း ေျပာဆိုေနရာ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ျဖစ္ေသာ သူ႕မွာ မအားဘူးလို႕လည္း ေျပာခြင့္မသာပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေဆး႐ံုက တန္းလာမည္ ဆိုသျဖင့္ ေမာင္ေမာင့္ကို ဝင္ေခၚဖို႕ သူ တာဝန္က်သည္။ ေဆး႐ံုထဲ မဝင္ေတာ့ပဲ ေမာင္ေမာင့္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး သူေရာက္ေနေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ခဏေစာင့္ဖို႕ ေျပာသည္ႏွင့္ ကားကို ရပ္ခဲ့ျပီး အေပါက္ဝနားမွာ သူ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။

ေဆး႐ံုမွာ ဧည့္ခ်ိန္မို႕ ထင္သည္။ လူေတြ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ႏွင့္ ႐ႈပ္ေနသည္ကို သူ လိုက္ၾကည့္ေနခိုက္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး ကိုင္ျပီး ေဆး႐ံုထဲမွ ထြက္လာေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိပ္ထားမွ ထိပ္ထားပါပဲ။ အဝတ္အစား အျပင္အဆင္ကို ဖယ္ထားလိုက္လွ်င္ သည္မိန္းကေလးကို သူ မမွတ္မိစရာ အေၾကာင္း မရွိပါ။ သို႕ေပမယ့္ ထိပ္ထားက အဲဒီလိုပံုစံႏွင့္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား...။ မိန္းကေလးကို လိုက္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပင္ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ထြက္လာသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ဘယ္သူ႕ကိုမ်ား ဒီေလာက္ ၾကည့္ေနရတာတုန္း”
“ငါ့အသိ တစ္ေယာက္နဲ႕ တူလို႕ကြာ.. ဟိုမိန္းကေလးကို မင္းသိလား”
“ေနျခည္ထိပ္ထားနဲ႕ တူတာလား၊ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ သူ႕ကို ငါသိပါတယ္၊ သူ႕နာမည္ ရြက္လွတဲ့၊ သူ႕အေမက ဒီေဆး႐ံုမွာ တက္ေနတာ ၾကာျပီေလ၊ လာပါကြာ သြားရေအာင္”
မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး ဟု လက္ေလ်ာ့ျပီး ကားကို ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။
“ထိပ္ထားနဲ႕ တူတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ရွိတာ မင္း ငါ့ကို ဘာလို႕ မေျပာတာတုန္း၊ ငါ ထိပ္ထားကို ရွာေနမွန္း သိရဲ႕သားနဲ႕”
“မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ၊ ရြက္လွက မင္းရဲ႕ ထိပ္ထား ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ မင္း ေစ့စပ္ပြဲမွာ ငါ ထိပ္ထားကို ေတြ႕ေတာ့ ရြက္လွနဲ႕ ေတာ္ေတာ္တူတာ သတိထားမိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရြက္လွမွာ စိတၱဇျဖစ္ေနတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ၊ အေဒၚလည္း မရွိဘူး၊ မင္းရဲ႕ ထိပ္ထားလို ပညာတတ္ သေဌးသမီး ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး”

ေဆး႐ံုနားက ကားမွတ္တိုင္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ သူမကို ထပ္ေတြ႕ရျပန္သည္။ သူမ ဝတ္ထားေသာ ရွပ္အက်ႌ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ဖယ္ျပီး ထိပ္ထားလို ျမန္မာဆန္ဆန္ ဝမ္းဆက္ကေလး ဝတ္ေပးလိုက္လွ်င္ေတာ့...။ ကားမွတ္တိုင္ကို ေက်ာ္သြားျပီးမွ သူ ကားကို လမ္းေဘးမွာ ရပ္ပစ္လိုက္သည္။ ထိပ္ထားမွာ အျမႊာညီအစ္မ ရွိတာလား... ဒါမွမဟုတ္...။ သူ ဒီအတိုင္းေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ေက်ာ္မသြားႏိုင္ေတာ့ပါ။
“မင္း ကားကို ယူသြားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္၊ ငါ ေနာက္မွ လိုက္ခ်င္လည္း လိုက္ခဲ့မယ္၊ မလာႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္”
“ဟာ ေဟ့ေကာင္.. ေဟ့ေကာင္”
“သြားေတာ့၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး မလာရင္ ဟိုေကာင္ေတြ စိတ္ဆိုးေနလိမ့္မယ္”
သူကေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းျပီး မိန္းကေလးဆီ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ မိန္းကေလးက ကားလာရာဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသျဖင့္ သူ႕ကို မျမင္ပါ။
“ထိပ္ထား”
သူက ေခၚေတာ့ မိန္းကေလးက အမွတ္မထင္ လွည့္ၾကည့္ျပီး ထိတ္လန္႕သြားသည္။ အဲဒီ မ်က္ႏွာ အမူအယာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူမက ထိပ္ထားပဲ ဆိုတာ သူ႕အတြက္ ေသခ်ာသြားရသည္။
“ကၽြန္မ နာမည္ ထိပ္ထား မဟုတ္ဘူးရွင့္၊ လူမွားေနျပီ”
“ထိပ္ထား မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ရြက္လွ လား”
“ရွင္ ကၽြန္မနာမည္ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ”
“ခဏေလာက္ မင္းနဲ႕ ငါနဲ႕ စကားေျပာရေအာင္၊ လိုက္ခဲ့ကြာ”
“ဟင့္အင္း မလိုက္ဘူး၊ ဟိုမွာ ကားလာျပီ ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္”
သူမက ဇြတ္ထြက္သြားဖို႕ ျပင္ေသာေၾကာင့္ သူက စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ သူမ လက္ကို ဆြဲေခၚလာခဲ့မိသည္။
“ငါတို႕ လူရွင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ခုခု သြားရေအာင္၊ ငါမင္းကို ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ စကားေျပာ႐ံုပဲ”
သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ႐ံုးရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကားေမာင္းမသြားေသးပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္ပါ မေနသာေတာ့ပဲ ထြက္လာရသည္။
“ရြက္လွ၊ သူက ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ၊ မင္းကို သူ ရွာေနတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႕တူေနလို႕ ေမးခ်င္ေနတာပါ၊ လာပါ ကားေပၚတက္လိုက္၊ ဟိုဘက္နားက ေကာ္ဖီဆိုင္ကို သြားျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့”

ရြက္လွကေတာ့ သူ႕ကို ျမင္လိုက္ကတည္းက ထိတ္လန္႕ျပီး ငိုခ်င္သြားေသာ စိတ္ကို မနည္း ဣေျႏၵဆည္ေနရသည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲက စားပြဲမွာ ထိုင္ျပီးသည္ ေကာ္ဖီ ႏွစ္ခြက္ မွားျပီးသည္အထိ သူက ဘာမွ မေျပာေသးပဲ သူမကို အကဲခတ္ၾကည့္ေနသည္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူတို႕ကို ထားျပီး တကၠစီ တစ္စီး ငွားကာ Gathering ကို ထြက္သြားေလျပီ။ ရြက္လွကေတာ့ အျပစ္ရွိသူမို႕ သူ႕ကို တည့္တည့္ မၾကည့္ရဲသလို ျဖစ္ေနသည္။
“မင္းဆီက အက်ိဳးအေၾကာင္း ၾကားခ်င္တယ္၊ ေနျခည္ထိပ္ထား မဟုတ္ဘူးလို႕ မေျပာနဲ႕ေနာ္၊ ငါမယံုဘူး”
“ေနျခည္ထိပ္ထား ဆိုတာ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ ဘာမွ မသိဘူး”
ရြက္လွက ဘူးခံဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေျပာလိုက္ရင္း လုပ္မိလုပ္ရာႏွင့္ လာခ်ေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ကိုင္ထားလိုက္မိသည္။ အဲဒီမွာတင္ သူမ လက္မွ လက္စြပ္ကို သူက ျမင္သြားေလေတာ့သည္။
“ဟား.. ဟား.. မင္းက ျငင္းတယ္ဆိုလည္း သက္ေသခံ မက်န္ေအာင္ လုပ္မွေပါ့ကြာ၊ မင္း လက္က လက္စြပ္က ဘာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႕ အဲဒါကို ခုထိ စြပ္ထားေသးတာလဲ”
သူေျပာမွပင္ ရြက္လွက လက္စြပ္ကို သတိရသြားသည္။ ရြက္လွက ဘာေၾကာင့္ ႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္းႏွင့္ ဒီလက္စြပ္ကို ခုထိ မခၽြတ္ရက္ေသးတာပါလိမ့္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုန္းမိသည္။ အမွန္ေတာ့ ဒီလက္စြပ္ကိုပါ ခၽြတ္ထားခဲ့ဖို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ စြပ္ေပးခဲ့ေသာ လက္စြပ္ကေလးကို အမွတ္တရ အေနႏွင့္ သိမ္းထားခ်င္မိတာနဲ႕ပဲ ယူလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႕ အဆင့္အတန္းႏွင့္ လက္စြပ္တစ္ကြင္း တန္ဖိုးက ဘာမွလည္း ရွိတာမဟုတ္သည့္ျပင္ သူ႕ဆီ ထားခဲ့လွ်င္ပင္ စိတ္ဆိုးျပီး လႊင့္ပစ္ႏိုင္ေသာ ပစၥည္းတစ္ခုကို ယူလာတာ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ဘူး ထင္ျပီး ယူလာျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ခုမွေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေနျခည္ထိပ္ထား က ရြက္လွပါ ဆိုတာ ဝန္မခံလို႕ မရေသာ အေျခအေနသို႕ ေရာက္ခဲ့ရျပီ ျဖစ္သည္။
“အခု ကိုယ့္ကို ေျပာႏိုင္ျပီလား၊ မင္း ဘာေၾကာင့္ ထြက္ေျပး သြားတာလဲ၊ မင္းကို ဘယ္သူက ခိုင္းလို႕ အဲဒီလို လုပ္ရတာလဲ ဆိုတာ”
*******

မမဝင့္ဝါကေတာ့ မဂၤလာပြဲေန႕မွာ သူမကုိယ္တိုင္လာျပီး ရြက္လွ အေၾကာင္းကို ဖြင့္ေျပာဖို႕ ရည္ရြယ္သည္။ သူမက ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ရြက္လွ အေမကိုပါ ခဏ ေခၚလာဖို႕ ၾကံစည္ထားသည္။ သူမေျပာသည့္ အခ်ိန္မွာ ရြက္လွကလည္း ကိုယ္တိုင္ ဝန္ခံလိုက္ဖို႕ပင္။ ေနျခည္ထိပ္ထား၏ ဘဝ အစစ္အမွန္မွာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ Ph.D ဘြဲ႕ ရဖို႕ ေနေနသာသာ အေဝးသင္ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ေလး တစ္ခုပင္ အႏိုင္ႏိုင္ ယူထားရသူ ျဖစ္မွန္း သိသြားလွ်င္၊ စတိုးဆိုင္မွာ အေရာင္းစာေရးမ လုပ္ရင္း ႐ူးေနေသာ အေမ တစ္ေယာက္ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ ေနရသူမွန္း သိသြားလွ်င္... ထြဋ္ထိပ္စိုး ႏွင့္ သူ႕မိသားစု က လက္ခံေပးႏိုင္ပါ့မလား။ လက္ခံတာ လက္မခံတာက ေနာက္မွ ဆိုလွ်င္ေတာင္ မဂၤလာပြဲမွာ အၾကီးအက်ယ္ မ်က္ႏွာပ်က္ရမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပင္။

ရြက္လွက သူ႕ကို စိတ္ရင္းႏွင့္ ခ်စ္မိခဲ့ျပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ သူ႕အတြက္ နစ္နာေအာင္ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သူ႕ဘက္က ရြက္လွကို လက္ခံေပးရင္ေတာင္ ရြက္လွဘက္က သူႏွင့္ မထိုက္တန္ဟု ထင္သည္။ ေစ့စပ္ပြဲအထိ လုပ္ခဲ့ရတာကလည္း မမဝင့္ဝါ၏ ေက်းဇူးေတြကို ေထာက္ထား ခဲ့ရလို႕ပင္။ ဒီေလာက္ႏွင့္ပင္ လံုေလာက္ျပီဟု ထင္သည္။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ရြက္လွ ခ်စ္ရသူကို အရွက္ခြဲမွာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မၾကည့္ရက္ႏိုင္ေပ။ မမဝင့္ဝါ၏ ေက်းဇူးေတြကို ေနာက္မွပဲ ေက်ေအာင္ ျပန္ဆပ္ေတာ့မည္။ ေနျခည္ထိပ္ထား ဘဝက ထြက္လာခဲ့ျပီးေနာက္ မမဝင့္ဝါ၏ စတိုးဆိုင္ကိုလည္း ျပန္မသြား၊ သူသူ႕ အခန္းကိုလည္း ျပန္မသြားပဲ ရြက္လွတို႕ တိုက္ခန္းေဟာင္းေလးကိုပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
ေဖေဖႏွင့္ ေမာင္ေလး ရွိစဥ္ကေတာ့ မိသားစု ေလးေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနခဲ့ေသာ အခန္းေလးေပါ့။ ေဖေဖ ဆံုးသြားျပီး ေမေမလည္း ေဆး႐ံု ေရာက္ျပီးေနာက္ေတာ့ ဒီအခန္းေလးက ရြက္လွအတြက္ ဝမ္းနည္းျခင္း ျပတိုက္လို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘာမွလည္း မျပင္ဆင္ခ်င္ေတာ့ပဲ ပစၥည္းေဟာင္းေတြလည္း ဒီတိုင္းပဲ ထားထားသည္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူသူက သူမႏွင့္ လာေနဖို႕ ေခၚေသာအခါ အားရဝမ္းသာ လိုက္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူသူ႕ဆီ ေရာက္ကတည္းက ျပန္မၾကည့္ေတာ့ ေသာေၾကာင့္ မိုးယိုတာေတြ တံခါးပ်က္တာေတြ ကိုလည္း မျပင္ႏိုင္၊ လွည့္လည္း မၾကည့္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းကလည္း ဖုန္အထပ္ထပ္တက္ျပီး လူေနသည့္ အခန္းႏွင့္ မတူပဲ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ အဲဒီ အခန္းေလးကိုပဲ ေနလို႕ ရ႐ံုေလာက္ ရွင္းျပီး အနီးအနားက စတိုးဆိုင္ ခပ္ေသးေသးေလးမွာ အကူအလုပ္ လုပ္ျပီး ေနေနသည္။ ေမေမ့ကိုေတာ့ တစ္ပတ္တခါပဲ ခါတိုင္းလို သြားၾကည့္ျဖစ္သည္။ မမဝင့္ဝါကေတာ့ ရြက္လွကို ေဒါသထြက္ျပီး လိုက္ရွာေနေသးသည္ဟု သူသူကေျပာသည္။ သူသူကေတာ့ ရြက္လွ၏ တိုက္ခန္းေဟာင္းေလး အေၾကာင္းကို ေျပာမျပလိုက္ပါတဲ့။ ထြဋ္ထိပ္စိုး၏ မဂၤလာပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သတင္းေတြ လႊင့္မည္ဟု ေျပာသြားသည္ ဆို၏။ ခုခ်ိန္ေလာက္ ဆိုလွ်င္ မဂၤလာပြဲကို ဖ်က္သိမ္းျပီးေလာက္ျပီ ဟု ထင္သည္။ သူကေတာ့ ရြက္လွကို အဲေလာက္ထိ လိုက္မရွာႏိုင္ေကာင္းပါဘူး လို႕ ထင္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ထင္မွတ္မထားပဲ သူႏွင့္မွ တည့္တည့္တိုးရသည္။

ရြက္လွလည္း မတတ္သာေတာ့ပဲ မမဝင့္ဝါ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရသည္။ သူကေတာ့ မမဝင့္ဝါကို ေသခ်ာေတာင္မွ မမွတ္မိပါ။ အကုန္ေျပာျပသည္ ဆိုေသာ္လည္း ရြက္လွ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ ေျပာျပလို႕လည္း အက်ိဳးမရွိႏိုင္သည့္ အရာေတြပဲ။ မမဝင့္ဝါရဲ႕ ညိႈးမာန္ဖြဲ႕မႈေအာက္မွာ ရြက္လွတို႕ ႏွစ္ေယာက္က သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း ျဖစ္ဖို႕ရွိလို႕ ျဖစ္ရတယ္ပဲ သေဘာထား လိုက္ပါေတာ့မည္။ ကိုကိုႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေသာ အခိုက္အတန္႕ေလး အတြက္ေတာ့ ရြက္လွက မမဝင့္ဝါကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ခ်င္ပါေသးသည္။

“ဒါျဖင့္ မင္း ကိုယ္နဲ႕ေတြ႕ခဲ့တာ အဲဒီ ဝင့္ဝါဖူး ဆိုတဲ့ မိန္းမ စီစဥ္လို႕ေပါ့ ဟုတ္လား၊ မင္း ကိုယ္နဲ႕ ပတ္သက္ခဲ့သမွ် အားလံုးက ဟန္ေဆာင္ထားတာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္၊ အခု ဘာေၾကာင့္ ဆိုတာ သိျပီ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ လုပ္ခဲ့သမွ် အတြက္ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ မေက်နပ္ေသးရင္လည္း မမဝင့္ဝါကိုပဲ သြားေျပာပါေတာ့၊ ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္”
“ေနဦး၊ မင္းအိမ္ကို လိုက္ပို႕ေပးမယ္”
ရြက္လွက ျငင္းေသာ္လည္း မရပဲ သူ႕ကားေပၚ လိုက္ခဲ့ရသည္။ မလိုက္လွ်င္လည္း ဒီေနရာကေန အနီးဆံုး ကားမွတ္တိုင္ကို သြားဖို႕ရာက ေဝးေသးသည္။

ရြက္လွက လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ရြက္လွ ေနေသာ တိုက္ခန္းတြဲကို ေရာက္ေအာင္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ခပ္ဆိုးဆိုး လမ္းကေလးကို ေလွ်ာက္ရေသးသည္။ သူ ရြက္လွကို ၾကည့္ေနမွန္း သိေသာ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ ေခါင္းငံုျပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

သူက သူ႕ဖူးစာရွင္ ဆိုျပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးက ဒီလို မိန္းကေလးမ်ိဳး တဲ့လား။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ တူညီေသာ ခ်စ္ျခင္းေတြ ရွိခဲ့သည္ လို႕ ခံစားနားလည္ ခဲ့တာ တကယ္ေတာ့ သူမဘက္က ဟန္ေဆာင္တာ တဲ့လား။ သူတို႕ ဇာတ္လမ္းက ဒီမွာတင္ ျပီးဆံုးသြားျပီလား။ သူ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ အိမ္အထိေတာ့ လိုက္ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေနာက္က လိုက္လာခဲ့မိသည္။ သူမကေတာ့ သူလိိုက္ၾကည့္တာကို မသိပါ။

အိုေဟာင္း ေဆြးေျမ႕ေနေသာ ေလးခန္းတြဲ သံုးထပ္တိုက္ ၏ အေပၚဆံုးထပ္အထိ သူမ တက္သြားသည္အထိ သူ ေနာက္က လိုက္လာခဲ့မိသည္။ အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မဖြင့္ေသးပဲႏွင့္ တိုက္ခန္းေရွ႕မွာ ငုတ္တုပ္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ အေပၚတက္မည့္ သူ႕ေျခလွမ္းေတြ ေလွကားထစ္မွာ တန္႕သြားျပီး အေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေနေသာ သူမကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ခုနက သူ႕ေရွ႕မွာတုန္းကေတာ့ မ်က္ရည္လည္ေနေသာ မ်က္ဝန္းကေလးမ်ားကို ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့ေသးသည္။ ခုမွ ဘာေၾကာင့္ ငိုေနရသလဲ မိန္းကေလး ရယ္။ အဲဒီ မ်က္ရည္ေတြဟာ ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္လို႕ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြပဲလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီး လိုက္ရေတာ့မလား။ သူ ျပန္လွည့္ဆင္းဖို႕ ျပင္လိုက္ျပီးမွ သူ႕စိတ္သူ မထိန္းႏိုင္ပဲ ဆက္တက္လာခဲ့မိသည္။ ငိုေနေသာ မိန္းကေလးကို သူ ဒီတိုင္းထားျပီး မသြားရက္ႏိုင္။ သူမက သူ႕အေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားခဲ့သည္ကို ေသခ်ာသိရမွ ျဖစ္မည္။ သူမဘက္က ဘယ္လိုပဲ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းေျပာင္း သူခ်စ္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးက သူမ တစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
*******

ထိပ္ထား ကို သူတို႕ ေနဖို႕ ျပင္ဆင္ထားေသာ တိုက္ခန္းသို႕ အတင္းဆြဲ ေခၚလာခဲ့သည္။ မဂၤလာပြဲမတိုင္ခင္ အထိ သူ႕မ်က္စိေရွ႕က ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“မင္းက ကိုယ့္ကို နာမည္ မပ်က္ေစခ်င္ဘူး ဆိုရင္ ဒီမဂၤလာပြဲကို အစီအစဥ္အတိုင္း ဆက္လုပ္ရမယ္ ထိပ္ထား”
“ဟင့္အင္း၊ အဲလို လုပ္လို႕ မျဖစ္ဘူး၊ မမဝင့္ဝါက မဂၤလာပြဲ ပ်က္ေအာင္ လုပ္မွာပဲ၊ ခုတည္းက ဖ်က္သိမ္းလိုက္တာ ေကာင္းတယ္၊ ကၽြန္မက ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျပီ လို႕ေတာင္ ထင္တာ”
“မဖ်က္သိမ္းရေသးပါဘူး၊ အဲဒီေန႕ မတိုင္ခင္ မင္းကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာမလို႕ပဲ၊ ဟိုမွာ ေတြ႕လား၊ ဖိတ္စာေတြ၊ မင္းေရာက္လာျပီ ဆိုေတာ့ ဒီေန႕ပဲ ေဝလိုက္လို႕ရျပီ”
“ကိုကို ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ၊ ခုေလာက္ဆို ကိုကို႕အိမ္ကလည္း စိတ္ဆိုးေနေလာက္ျပီ မဟုတ္လား”
“အဲဒါေတြ မင္းဘာမွ စိတ္ပူေနစရာ မလိုပါဘူး၊ ကိုယ္ပဲ ေျဖရွင္းမယ္၊ မင္းရဲ႕ မမဝင့္ဝါကိုလည္း ကိုယ္ပဲ အရင္ သြားေတြ႕လိုက္မယ္၊ သူ႕လိပ္စာသာ ေပးလိုက္”
“ကိုကိုရယ္.. မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ဆက္မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့၊ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ပါရေစ၊ ေနာက္လည္း လာမရွာပါနဲ႕ေတာ့”
“ဘာမွ မၾကားခ်င္ဘူးကြာ၊ တစ္ခုပဲ ေမးမယ္၊ မင္းမွာ ရြက္လွ အေနနဲ႕ ကိုယ့္အျပင္ ေနာက္ထပ္ ခ်စ္သူ ရွိသလားပဲ ေျပာ”
“ရွင္”
“မင္းမွာ လက္ထပ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ခ်စ္သူ ရွိသလားလို႕ ေမးတာ၊ ရွိရင္ေတာ့ ကိုယ္ လက္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္မယ္၊ ညာမယ္ေတာ့ စိတ္မကူးနဲ႕ ကိုယ္ ခုခ်က္ခ်င္း သြားေတြ႕မွာေနာ္”
“မရွိပါဘူး၊ ကၽြန္မလို မိန္းကေလးကို ဘယ္သူက ၾကိဳက္မွာလဲ”
“ေကာင္းတယ္၊ မင္းကို စားစရာ ဝယ္ပို႕ ျပီးရင္ ကိုယ္ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္၊ မင္းကို အျပင္ကေန ေသာ့ပိတ္သြားမွာေနာ္”
“ဟာ.. ကိုကိုက အဲလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႕ေလ”
“မလုပ္ရင္ မင္းက ထပ္ျပီး ထြက္ေျပးသြားမွာေပါ့၊ ဘယ္လို လုပ္မလဲ”
“ကၽြန္မ အေၾကာင္း ကိုကို႕ အိမ္ကလူေတြ သိသြားရင္ သေဘာတူေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္၊ မျဖစ္ပါဘူး”
“မဂၤလာပြဲ မျပီးမခ်င္း မင္းအေၾကာင္းကို တစ္ခြန္းမွ မေျပာနဲ႕၊ မင္း မေျပာရင္ မသိပါဘူး၊ ေဘးကၾကားတဲ့ သတင္းေတြကို ေကာလဟာလေတြလို႕ ေျပာထားျပီးသား၊ မင္းထြက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းကို တစ္ခုခု လုပ္ဇာတ္ခင္းလိုက္မယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္သာ ထား”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ကိုကို႕ကို လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး”
“လက္မထပ္ႏိုင္လို႕ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီကိစၥက ကိုယ္က အတင္းအဓမၼ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မင္းနဲ႕ သေဘာတူညီခဲ့တဲ့ ကိစၥပဲ”
“ကိုကို႕ကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပီးျပီပဲဟာ.. ကၽြန္မကို လႊတ္ေပးပါေတာ့”
“မရဘူးကြာ.. မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥ မင္း တာဝန္ယူရမွာပဲ၊ ဒီမဂၤလာပြဲကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ျပီးရင္ အနည္းဆံုး တစ္လတိတိ မင္း ဒီမွာ ေနရမယ္၊ မင္း မေက်နပ္ရင္ ကိုယ္ မင္းကို လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္ မထိဘူး၊ တစ္လ ျပည့္လို႕မွ မင္း ကိုယ့္ကို လက္မထပ္ခ်င္တာ ေသခ်ာရင္ ကိုယ္ မင္းကို ျပန္ ကြာရွင္းေပးမယ္”

*******

မနက္ပိုင္း လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးျပီးေနာက္ ညေနဘက္မွာေတာ့ ထြဋ္ထိပ္စိုး ႏွင့္ ေနျခည္ထိပ္ထား ရဲ႕ မဂၤလာပြဲက ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါသည္။ သူက ထိပ္ထား နဲ႕ သူမေဒၚေလးတို႕ နယ္ဘက္က အမ်ိဳးေတြဆီ သြားတုန္း ထိပ္ထားရဲ႕ ေဒၚေလး ဆံုးသြားေသာေၾကာင့္ ဒီကို ျပန္မလာႏိုင္ပဲ ၾကာေနရေၾကာင္း သူ႕အိမ္ကို ေျပာထားသည္။ ထိပ္ထားရဲ႕ ေဒၚေလး ဆိုသူကလည္း ေပ်ာက္သြားျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္းျပကို အိမ္ကလည္း လက္ခံၾကသည္။ ပြဲအတြက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသေယာင္ႏွင့္ ထိပ္ထားနဲ႕ ေမေမတို႕ မေတြ႕ေအာင္ သူက ေရွာင္ခိုင္းထားခဲ့သည္။

“ထိပ္ထားျဖင့္ ေၾကာက္လိုက္တာ၊ မမဝင့္ဝါ လာမွာလားလို႕၊ ပြဲျပီးမွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္”
“ကိုယ္ ေျဖရွင္းမယ္လို႕ ေျပာထားသားပဲ ထိပ္ထားရာ.. ဘာမွ ပူမေနပါနဲ႕”
ဝင့္ဝါဖူးဆီမွာ သူဘယ္လို ေတာင္းပန္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ထိပ္ထားကို ေျပာျပမေနခ်င္ပါ။ မဂၤလာပြဲမွာ လာျပီး မေႏွာက္ယွက္ဖို႕ အတြက္ ဝင့္ဝါဖူး ေရွ႕မွာ သူ ဒူးေထာက္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရသည္။ ဒါေတာင္ သူမက မဂၤလာပြဲမွာ မလာဖို႕ပဲ ကတိေပးျပီး သူ႕မိသားစုေတြကိုေတာ့ ထိပ္ထား အေၾကာင္း စာပို႕ျဖစ္ေအာင္ ပို႕မယ္လို႕ ျခိမ္းေျခာက္ သြားေသးသည္။
“ဒါေပမယ့္ ထိပ္ထား ကိုကို႕ ေမေမတို႕ကို အၾကာၾကီး လိမ္ညာမထားခ်င္ပါဘူး၊ ထိပ္ထားက သေဌးသမီး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပခ်င္တယ္”
“ေကာင္းျပီေလ၊ ကိုယ္တို႕ ဟန္းနီးမြန္းက ျပန္လာရင္ ေျပာလိုက္တာေပါ့၊ ကိုယ္တို႕မွာ ခံႏိုင္ရည္ ရွိဖို႕ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္”

ဟန္နီးမြန္း ဆိုေပမယ့္ သူမ်ားလို ကမ္းေျခ မသြားျဖစ္ပဲ ပုဂံ ေညာင္ဦး ဘုရားဖူးပဲ သြားလိုက္ၾကသည္။ ရြက္လွကို ကိုကို႕ မိသားစုက လက္ခံပါေစေၾကာင္း ဆုေတြ ေတာင္းခဲ့ရတာလည္း အေမာပင္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရြက္လွတို႕ ၾကိဳေတြးထားေသာ အေျခအေနကို ျပန္လာလာျခင္းမွာပင္ ၾကံဳလိုက္ရသည္။ ဝင့္ဝါဖူး ေပးေသာ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနျခင္းပင္။ ရြက္လွကလည္း ရည္ရြယ္ထားသည့္ အတိုင္း ဝန္ခံလိုက္ပါသည္။ အဲဒီမွာတင္ ကိုကို႕ အဘြားက အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္ျပီး မူးလဲသြားသည္။ ကိုကို႕ေမေမကလည္း ရြက္လွကို ႏွစ္ျပား မတန္ေအာင္ ေျပာဆိုျပီး ႏွင္ခ်သည္။ အခုခ်က္ခ်င္း ကြာရွင္းဖို႕ ေတာင္းဆိုသည္။ ကိုကို႕ေဖေဖ တစ္ေယာက္သာ ၾကားေနဝါဒီ လုပ္ေနသည္။ ဒီလို ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ ၾကိဳသိျပီးသားမို႕ ကိုကို႕ကို ဆက္မလုပ္ပါနဲ႕လို႕ ေတာင္းပန္သည့္ၾကားက သူက ဇြတ္တိုးခဲ့တာပင္။ ရြက္လွ လို မိန္းကေလး အေနႏွင့္ ဒီမိသားစု ၾကားမွာ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ျပီး ဆက္ေနသြားဖို႕ ဆိုတာ သိပ္ကို မလြယ္ေသာ ကိစၥတစ္ခုပါ။ ကိုကိုကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ကြာရွင္းလွ်င္ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ နာမည္ပ်က္ရမွာမို႕ တစ္လေလာက္ ေနမွ စဥ္းစားပါရေစ ဟု ဆိုသည္။ ရြက္လွတို႕ ႏွစ္ေယာက္က ခြဲေနဖို႕ နဂိုတည္းက စီစဥ္ထား၍သာ ေတာ္ေသးသည္။ သူ႕မိသားစု အိမ္မွာသာဆို တစ္နာရီေလာက္ ဆက္ေနဖို႕ေတာင္ ဝံ့ရဲမွာ မဟုတ္ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြက္လွ အျပစ္လို႕ပဲ ခံယူပါတယ္။ အညိႈးၾကီးသူက မမဝင့္ဝါ ေပမယ့္ ခံရသူ သားေကာင္က ရြက္လွ ရယ္ပါ။ ကိုကို ကြာရွင္းမယ္ ဆိုတဲ့ တစ္လျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရြက္လွ ကိုကို႕ေဘးနားက ေပ်ာက္သြားပါေတာ့မယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုကိုလည္း သူ႕မိသားစုကို ေျခစံုကန္ျပီး လိုက္ရွာမယ္ မထင္ေတာ့ပါ။

ရြက္လွက တစ္လျပည့္လွ်င္ ထြက္သြားဖို႕ ျပင္ဆင္ျပီးသားမို႕ ဧည့္သည္အတြက္ ထားသည့္ အခန္းထဲမွာပဲ ေနဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေနသည္။ ကိုကိုကလည္း ဘာမွမေျပာပဲ သူတစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းမွာ ေနသည္။ ထြက္သြားဖို႕ ျပင္ထားျပီးသား ဆိုေပမယ့္ ကိုကို႕ဇနီးအျဖစ္ ေနသည့္ အခ်ိန္ကေလး အတြင္းမွာ ကိုကို႕မိသားစု ႏွင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေျပလည္မႈ ရခ်င္သျဖင့္ ရြက္လွက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားပါသည္။ ကိုကို႕ အဘြားကို ဆံျပဳတ္ သြားပို႕ေတာ့လည္း ႏွင္ထုတ္ ခံရသည္။ ကိုကို မသိေအာင္ ကိုကို႕အိမ္ကို သြားျပီး ခ်က္ျပဳတ္ေပးဖို႕လည္း ၾကိဳးစားေနသည္။

ကိုကိုကေတာ့ ရြက္လွမွာ မျပည့္စံုေသးသည့္ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ ျပည့္စံုေစခ်င္၍ ထင္သည္။ ရြက္လွ အိမ္မွာ အားေနတာပဲ ဆိုျပီး သင္တန္းေတြ အမ်ားအပ္ေပးထားသည္။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ အတြင္းေရးမွဴး သင္တန္း။ အဲဒါေတြ အားလံုး တက္ရမည္ ဆိုေတာ့ ရြက္လွမွာ အားခ်ိန္ပင္ မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ရြက္လွက အေျခအေနေၾကာင့္သာ အေဝးသင္ တစ္ဘြဲ႕ေလာက္ႏွင့္ ေက်နပ္ေနရသူပါ။ တကယ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ကြာလီဖိုင္းေတာင္ ထြက္ခဲ့ေသးသည္။ ပညာရပ္ အသစ္ေတြ သင္ရတာ ရြက္လွလည္း သေဘာက်ပါသည္။ ကိုကိုကလည္း အလုပ္သြား၊ ရြက္လွကလည္း သင္တန္းသြားႏွင့္.. ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေနကုန္ အျပင္ထြက္ျပီး ညေနမွသာ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။ ကိုကိုက ရြက္လွကို ဖုန္းတစ္လံုး ဝယ္ေပးထားရာ တစ္ေန႕ တစ္ခါ ေလာက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ျပီး check သည္။
ေေမေမ့ကိုေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ တစ္ပတ္တစ္ခါ သြားေတြ႕သည္။ ကိုကိုက မလိုက္ပါနဲ႕ ေျပာလည္း မရပဲ အတင္းလိုက္ လိုက္ လာသည္။ ေမေမက ခုတေလာ အနည္းငယ္ သိတတ္ေနျပီမို႕ ကိုကို႕ကို သား သား ႏွင့္ ခင္မင္ေနျပီ။ ထိပ္ထား ကိုကို႕ဆီက တစ္ေန႕ ထြက္ခြာလာမွာမို႕ ေမေမ့ကို ကိုကို႕ အေပၚ သိပ္ျပီး သံေယာဇဥ္ မတြယ္ေစခ်င္ပါ။
*******

သူ႕အိမ္က သေဘာမတူတာ တစ္ခုကလြဲလွ်င္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဘဝက အဆင္ေျပေနသားပင္။ ေဖေဖႏွင့္ ေဒၚေလး ကေတာ့ သူ႕ဖူးစာပဲလို႕ သတ္မွတ္ျပီး ထိပ္ထားကိုလည္း ခ်စ္ခင္ရင္းစြဲက မပ်က္ေပမယ့္ ေမေမ ႏွင့္ ဘြားဘြားကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ထိပ္ထားအေပၚ မၾကည္လင္ႏိုင္ေသးပါ။ ေမေမတို႕ ခ်စ္ခင္မႈကို ရဖို႕ ထိပ္ထား ၾကိဳးစားေနတာလည္း သိပါသည္။ လက္ထပ္စဥ္က တစ္လျပည့္လွ်င္ ကြာႏိုင္သည္ရယ္လို႕ ထိပ္ထားကို ေျပာခဲ့မိတာကို သူကေတာ့ လံုးဝ ေမ့ေနပါျပီ။ ထိပ္ထားလည္း ေမ့ေနျပီ ထင္ပါသည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ခန္းတည္း အတူမေနတာက လြဲလွ်င္ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနျပီဟု သူကေတာ့ ယံုၾကည္ထားပါသည္။

“ထြဋ္ထိပ္ေရ.. ရြက္လွ အေမ ထြက္ေျပးသြားလို႕ ျမန္ျမန္လာခဲ့ကြာ၊ ရြက္လွ ဖုန္းကိုလည္း ဆက္မရလို႕”
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က ဖုန္းဆက္သျဖင့္ သူ အေျပးအလႊား ေဆး႐ံုသြားရသည္။ ရြက္လွ ဖုန္းကလည္း တကယ္ကို ဆက္လို႕မရပါ။ သင္တန္းခ်ိန္မို႕ ဖုန္းပိတ္ထားသလားေတာ့ မသိပါ။
“ခုတေလာ သိတတ္ေနျပီ ဆိုျပီး ေဆး႐ံုဝင္းထဲ ထြက္ခြင့္ေပးထားတာကြာ၊ သူနာျပဳ ဆရာမက ခဏေလး အနားမွာ မရွိတုန္း ခုလို ေပ်ာက္သြားတာပဲ၊ အျပင္ထြက္သြားတယ္ ထင္တာပဲ၊ ခါတိုင္းေတာ့ ဘယ္မွ မသြားတတ္ပါဘူး”
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က သူ႕လူနာ အေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူေရာ၊ ေမာင္ေမာင္ေရာ၊ သူနာျပဳဆရာမေရာ.. အေစာင့္ေတြေရာ အနီးအနားမွာ လိုက္ရွာၾကရသည္။ သူလည္း အနီးအနားထက္ နည္းနည္းေဝးသည့္ ေနရာေတြ အထိ ကားနဲ႕လည္း ပတ္ရွာသည္။ အျပင္ထြက္ ဆင္းေလွ်ာက္ျပီးလည္း ရွာသည္။ မေတြ႕ပါ။ ေတြ႕မယ့္ ေတြ႕ေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကပဲ အရင္ေတြ႕သြားသည္။ ေမာင္ေမာင့္ကို ျမင္ေတာ့ သူ႕ကို ျပန္ေခၚေတာ့မည္ ဆိုျပီး အေမက ေျပးသည္။ ေျပးရင္းႏွင့္ လမ္းမေပၚ ေရာက္သြားေတာ့ သူ႕ ကံၾကမၼာက မေတြးဝ့ံစရာ ျဖစ္သြားသည္။

ကိုကို သင္တန္းကို လိုက္လာျပီး အေမ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ရြက္လွမွာ မယံုႏိုင္ေအာင္ အ႐ုပ္ၾကိဳးျပတ္ ျဖစ္သြားသည္။ အေမတို႕ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္မွာ အတိတ္ဘဝ တစ္ခုခုက မေကာင္းတဲ့ ဝဋ္ေၾကြး တစ္ခုခု အတူတူ ရွိခဲ့ပံုေပၚသည္။ ေဖေဖတို႕ အက္ဆီးဒင့္မွာ မပါသြားေပမယ့္ ေမေမလည္း အက္ဆီးဒင့္ႏွင့္ပင္ အသက္ဆံုး႐ႈံးရရွာသည္။ ေမေမ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနေန ရြက္လွအတြက္က တိုင္တည္ရာ အားကိုးရာ တစ္ခု ျဖစ္ေနဆဲမို႕ ေမေမ ရွိေနေပးတာကပင္ ရြက္လွအတြက္ အားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အခုေတာ့ ေမေမ မရွိေတာ့။ ေမေမ့အတြက္ ဝဋ္ကၽြတ္သြားတယ္လို႕ ေျပာလည္း ရေပမယ့္ ရြက္လွ အတြက္ကေတာ့ ျဖည္မဆည္ႏိုင္စရာပင္။

ဒီေန႕က ရြက္လွက ကိုကိုႏွင့္ လက္ထပ္တာ တစ္လျပည့္သည့္ေန႕ ျဖစ္သည္။ ကိုကိုက သတိမထားမိေပမယ့္ ရြက္လွက သတိထားေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သိသည္။ အရင္ကတည္းက ကိုကိုက ရႊဲ႕ျပီး လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ႏွင့္ အတူ ဝယ္ထားသည့္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သည္။ ကိုကို႕ကို ေျပာလွ်င္ လက္ခံမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတာမို႕ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ လုပ္သြားဖို႕ အရင္တည္းက ဆံုးျဖတ္ျပီးထားခဲ့သည္။ ရြက္လွ သံုးေနက်၊ ဝတ္ေနက်  ပစၥည္းေလး နည္းနည္းပဲ ယူျပီး အိမ္က ဆင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကိုကို ေပးထားသည့္ မိုဘိုင္း ဖုန္းကိုလည္း အခန္းထဲမွာ ေသခ်ာ ထားပစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ရြက္လွကို ဖုန္းဆက္မရျခင္း ျဖစ္သည္။ ရြက္လွကို ဖုန္းဆက္လို႕ ရျပီး ေမေမ့ကို အရင္ လိုက္ရွာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဒီလို ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္။ ေမေမ ဒီလို ျဖစ္ရတာ ရြက္လွအျပစ္လည္း ပါသည္ ဆိုျပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို အျပစ္တင္မိသည္။

ေမေမ့ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ကိုကိုကပဲ အားလံုးစီစဥ္ေပး၊ ရြက္လွလည္း စိတ္ထိခိုက္ေနေသာေၾကာင့္ ကိုကို႕ တိုက္ခန္းမွာပဲ ျပန္ေနျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုကိုက ရြက္လွ ဆင္းသြားခဲ့တာကို သိကို မသိလိုက္ပါ။ ေမေမ့ ရက္လည္ကိုေတာ့ ကိုကို႕ေမေမကပဲ သူတို႕ ကိုးကြယ္ေနၾက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ စီစဥ္ေပးသည္။ လာတာေတာ့ မလာ။ ေဖေဖ ႏွင့္ ေဒၚေလးပဲ လာသည္။ ကိုကိုကေတာ့ ရြက္လွ စိတ္ထိခိုက္ေနတာႏွင့္ ပိုျပီး ဂ႐ုစိုက္ေပးေနသည္။

*******
ေမေမ့အေၾကာင္း ေမ့ထားျပီး သင္တန္းေတြ ျပန္တက္၊ ေနျမဲတိုင္း ျပန္ေနရင္း ရြက္လွလည္း ကြာရွင္းသည့္ ကိစၥကိုပင္ ေမ့သြားသည္။ ကိုကို႕ ေမေမကလည္း ရြက္လွကို သနားျပီး အရင္ထက္ ပိုေပ်ာ့ေျပာင္းလာသည္။ ရြက္လွ ေမ့သြားသည့္ အခ်ိန္မွာမွ ကိုကိုက သူ႕အိပ္ခန္း အံဆြဲထဲမွာ ထားခဲ့မိသည့္ ရြက္လွ တစ္ေယာက္တည္း လက္မွတ္ထိုးထားသည့္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကို ေတြ႕သြားသည္။

“ေနပါဦး ဒါက ဘာသေဘာလဲ၊ ထိပ္ထားက ဘယ္တုန္းက လက္မွတ္ထိုးထားတာလဲ” တဲ့ ။ ကိုကိုက ေမးေတာ့ အဲဒီေန႕က အေၾကာင္းကို အမွန္အတိုင္း ေျပာလိုက္ရသည္။ အဲဒီမွာ ကိုကိုက ေဒါသ ထြက္ေတာ့သည္။
“ထိပ္ထားက တကယ္ပဲ ကိုယ့္ကို ကြာရွင္းဖို႕ စဥ္းစားထားတယ္ေပါ့၊ ကိုယ္ကေတာ့ လက္ထပ္ကတည္းက တစ္ခါမွ အဲဒီလို မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး၊ ေမေမတို႕ သေဘာတူလာေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၾကိဳးစားၾကမယ္ လို႕ပဲ ေတြးထားတာ၊ ထိပ္ထားက ကိုယ့္အေပၚ တကယ္ ရက္စက္တာပဲ၊ ကိုယ့္ကို ခ်န္ထားခဲ့ဖို႕ သတၱိရွိတယ္ေပါ့“

“မဟုတ္ဘူး၊ ကိုကို႕ကို ခ်န္ထားခဲ့ဖို႕ သတၱိရွိလြန္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သင့္တယ္ ထင္လို႕ပါ၊ ကိုကိုပဲ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္လည္း တစ္ခါတည္း ဝယ္ထားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီကေန ထြက္သြားဖို႕ အစကတည္းက ျပင္ဆင္ခဲ့ျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ တကယ္ ကိုကို႕ အရိပ္ေအာက္ မသြားခ်င္ပါဘူး။ မတတ္သာလို႕...”

“မတတ္သာ စရာ ဘာရွိလဲ၊ ေမေမတို႕ကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကိုယ့္ကို မပစ္ႏိုင္ေတာ့ ထိပ္ထားကို လက္ခံလာမွာပဲ၊ အဓိပၸါယ္ မရွိဘူးကြာ၊ ကိုယ္ စိတ္ဆိုးတယ္၊ ခုေရာ သြားဦးမွာလား၊ ဒီတစ္ခါ သြားရင္ေတာ့ ကိုယ္လံုးဝ လိုက္မေခၚဘူးေနာ္”
“ဟင့္ ဟင့္ .. အဲဒါ ကိုကိုက ကၽြန္မ မရွိပဲ ေနႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာခ်င္တာလား၊ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုကို တစ္ေယာက္တည္းပဲ ခ်စ္ခဲ့တာ၊ ကိုကို႕အနားမွာ မေနရရင္ေတာင္ ကိုကို႕ကို အျမဲတမ္း ခ်စ္ေနမွာကို.. ေျပာရက္လိုက္တာ”

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိပ္ထားက တအိအိနဲ႕ ငိုေတာ့ သူကပဲ ျပန္ေခ်ာ့ရသည္။
“ေတာ္ျပီကြာ၊ မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္.. ေနာက္ကို ကိုယ့္ဆီကေန ထြက္သြားမယ္ ဆိုတဲ့ စကားလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာနဲ႕၊ ကိုယ္က တကယ္တန္းေတာ့ ထိပ္ထား မရွိပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး၊ ကိုယ္ ထိပ္ထားကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႕ မဆိုးနဲ႕ေနာ္၊ ေမေမ လက္ခံလာေအာင္ ကိုယ္တို႕ အတူတူ ၾကိဳးစားၾကမယ္ ဟုတ္ျပီလား”
ထိပ္ထားက မ်က္ရည္ေတြၾကားက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
“ကိုကို႕ကို ထားခဲ့ဖို႕ ၾကိဳးစားမိတဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကိုရယ္၊ ေနာက္ဆို ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုကို အနားကေန ထြက္မသြားေတာ့ပါဘူး ေနာ္..”

အျပင္ဘက္မွာ မိုးအံု႕ေနေသာ ရာသီဥတုကလည္း  တိမ္ေတြၾကားက တိုးထြက္လာေသာ ေနျခည္တစ္စေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သာယာ ၾကည္လင္လာေတာ့သည္။

သိဂၤါေက်ာ္

21 July, 2011

ညိႈးမာန္ဖြဲ႕ လွည့္ကြက္ထဲက သားေကာင္ (၂)



ရြက္လွသည္ ေဟာင္းႏြမ္း ႐ႈပ္ပြေနေသာ သူ႕အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ စိတ္ႏွင့္ လူႏွင့္ မကပ္သလို နံရံေထာင့္မွာ မွီကပ္၍ ထိုင္ေနမိသည္။ အရင္ကတည္းက ဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးအတြက္ ၾကိဳတင္ ေတြးေတာျပင္ဆင္ျပီးသားျဖစ္ပါလ်က္ တကယ္ ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း မခံစားႏိုင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီအလုပ္မ်ိဳးကို လက္ခံ လိုက္မိပါလိမ့္။ ရြက္လွကိုယ္ ရြက္လွ သိပ္ကို အသည္းမာလွသူၾကီးလို႕ ထင္ခဲ့လို႕မ်ားလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလို ေနာင္တရဖို႕ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေမ့ေမ့ ေဆးဖိုးေတြ အဆင္ေျပခဲ့ရတာကိုကပဲ မမဝင့္ဝါရဲ႕ ေက်းဇူး ရွိေနျပီ မဟုတ္လား။ မမဝင့္ဝါ ျဖစ္ေစခ်င္သလို အဆံုးထိ မလုပ္ေပးႏိုင္တာကိုေတာ့ ရြက္လွ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

ရြက္လွ ေဖေဖက ပြဲ႐ံုက စာေရးၾကီး ျဖစ္ခဲ့ျပီး ေမေမကေတာ့ သာမန္ အိမ္ရွင္မ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရြက္လွမွာ ၁၀ႏွစ္ တိတိ ငယ္ေသာ ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္လည္း ရွိခဲ့သည္။ ရြက္လွ ၁၀ တန္း ေအာင္ျပီးေသာ ႏွစ္မွာပဲ ေဖေဖႏွင့္ ေမာင္ေလးက ဆံုးသြားခဲ့သည္။ ဘုရားဖူး ခရီးက အျပန္ အေဝးေျပးကားၾကီး ေမွာက္ျပီး ေမေမ  တစ္ေယာက္သာ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့သည္။ အဲဒီခရီးမွာ ရြက္လွ တစ္ေယာက္သာ ကေလးေတြကို စာသင္ေနေသာ အလုပ္ ရွိေနသျဖင့္ က်န္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမေမ့ ခမ်ာလည္း သူ႕မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမာင္ေလးကို ေသြးသံရဲရဲ ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ေသဆံုး သြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အသိစိတ္ ကင္းမဲ့ကာ ႐ူးသြပ္ေသာ အျဖစ္သို႕ပင္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ရြက္လွတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေက်ာင္းခဲ့ရသည္။ တကၠသိုလ္ တက္ဖို႕လည္း စိတ္ကူး မယဥ္ရဲေတာ့ပဲ ရရာ အလုပ္ဝင္လုပ္ကာ အေဝးသင္သာ ဆက္တက္ခဲ့ရသည္။ ရြက္လွကလည္း တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ေနရသည့္ျပင္ ေမေမ့ အေျခအေနကလည္း အိမ္မွာ ထားဖို႕ပင္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ံုသို႕ ပို႕ထားလိုက္ရသည္။

ရြက္လွ အေဝးသင္တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရျပီးေနာက္ မမဝင့္ဝါတို႕ ပိုင္ဆိုင္ေသာ ဖက္ရွင္ဆိုင္ၾကီးမွာ သူငယ္ခ်င္း သူသူ ႏွင့္ အတူ အေရာင္းစာေရးမ အလုပ္ရခဲ့သည္။ အဲဒီမွာတင္ မမဝင့္ဝါက ရြက္လွရဲ႕ သားနား သန္႕ျပန္႕ေသာ ႐ုပ္ရည္ေလးကို သတိထားမိသြားရာက ဒီဇာတ္လမ္း စတင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ သေဌးသမီး ဝင့္ဝါဖူးက ရြက္လွတို႕ႏွင့္ ရြယ္တူေလာက္သာ ရွိဦးမွာေပမယ့္ အားလံုးက မမဝင့္ဝါ ပဲ ေခၚၾကသည္။ မမဝင့္ဝါက ရြက္လွ အေမ အေၾကာင္း သိျပီး အမ်ားၾကီး အကူအညီ ေပးခဲ့သည္။ ရြက္လွ မေပးႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနေသာ ေမေမ့ ေဆးဖိုးေတြကိုလည္း ရွင္းေပးခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ေန႕ေတာ့ မမဝင့္ဝါက ရြက္လွကို ေျပာစရာ ရွိသည္ ဆိုျပီး ေကာ္ဖီဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ေခၚသြားခဲ့သည္။ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို လက္စားေခ်မည့္ ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ ရြက္လွကို မင္းသမီး လုပ္ခိုင္းျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ဝင့္ဝါဖူး ဆိုတာ ျပင္သစ္က Fashion Design ပညာ ဒီပလိုမာ ရျပီး မိန္းကေလးဝတ္ ဖက္ရွင္ဆိုင္ၾကီး ေထာင္ျပီး ကိုယ့္ စီးပြားေရး ကိုယ္ ဦးေဆာင္ေနသူ။ ႐ုပ္ရည္ဆိုတာကလည္း ဘယ္ေယာက်္ားမွ ႏွစ္ခါျပန္ မၾကည့္ပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိသူ ဟု အားလံုးက သတ္မွတ္ထားသူ။ ဝင့္ဝါဖူးကို စကားကမ္းလွမ္းသူေတြ အေျမာက္အျမား ရွိေပမယ့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ စိတ္ၾကိဳက္မေတြ႕ေသးပဲ ေခါင္းေခါက္ ေရြးေနတုန္းသာ ျဖစ္သည္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေအာင္သြယ္ တစ္ေယာက္က လာျပေသာ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဝင့္ဝါဖူး သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်က္ေတြ အားလံုးလိုလို ႏွင့္ ကိုက္ညီသူ ရယ္လို႕ ေတြ႕ဆံုဖို႕ လက္ခံလိုက္မိခဲ့သည္။ ဝင့္ဝါဖူးက စကာႏွင့္ စစ္ေသာေနရာ တင္က်န္ေသာ ထို တစ္ေယာက္က အေတာ္ ကံေကာင္းသူလို႕ပင္ ေျပာ၍ ရသည္။ ဝင့္ဝါဖူး အထင္က တစ္ဖက္လူက လက္ခံျပီး ၍သာ သူမကို ေတြ႕သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ေတြ႕ၾကျပီး ေနာက္မွာ ဝင့္ဝါဖူး ထင္သလို မဟုတ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ထိုလူက မိဘ အစီအစဥ္ ေၾကာင့္သာ ဝင့္ဝါဖူးကို ေတြ႕ရျခင္း ျဖစ္ျပီး သူ႕မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ စိတ္ကူး မရွိေသးေသာေၾကာင့္ ဝင့္ဝါဖူးကို လက္မခံႏိုင္ပါေၾကာင္း ပထမဆံုး တစ္ေခါက္မွာပင္ ျပတ္ျပတ္သားသား အျငင္းခံလိုက္ရသည္။

ဝင့္ဝါဖူး တစ္သက္မွာ သူမက ျငင္းခဲ့ရတာေတြသာ ရွိလွ်က္ သူမကို မလိုလားသူေတာ့ မရွိစဖူး။ သူမ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ ၾကည့္ျပီး ခံစားခ်က္ မရွိေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ျငင္းလိုက္ေသာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူမ မာနကို အၾကီးအက်ယ္ ထိခိုက္သြားသည္။ သူ႕ ရုပ္ရည္ကို ၾကည့္ျပီး သူမဘက္က အနည္းငယ္ေတာင္မွ စိတ္ကူးယဥ္ ေက်နပ္ ေနမိခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း ပိုျပီး စိတ္နာစရာ ျဖစ္ရသည္။ စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမိဘေတြက စီစဥ္ေပးသူ မိန္းကေလး အားလံုးကို သူ႕ဘက္က အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိ ျငင္းေနခဲ့ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ သူက ေဂးလ္ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကီးက်ယ္ေသာသူလဲ။ သူ႕မာနကို ဘယ္လို ျပန္ခ်ိဳးရမလဲ၊ ဘယ္လို မိန္းကေလးမ်ိဳး ကိုမွ သူ သေဘာက်မွာလဲ၊ ဆိုတာ ဝင့္ဝါဖူး အခ်ိန္တိုင္း စဥ္းစားေနခဲ့သည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ အသားျဖဴျဖဴ မျပင္မဆင္နဲ႕ေတာင္မွ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ ဝန္ထမ္း ေကာင္မေလးကို ေတြ႕ေသာအခါ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စမ္းၾကည့္ဖို႕ အၾကံတစ္ခု ရခဲ့သည္။ သူမက တကယ့္ကို အဆင့္အတန္း နိမ့္ေသာ မ်ိဳး႐ိုးက။ အေမကလည္း စိတၱဇ ေဆး႐ံုမွာ။ ကဲ.. တကယ့္ကို မ်ိဳးေကာင္း ႐ိုးေကာင္း ဂရိတ္ မိန္းကေလးကိုမွ လိုခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ သူလို လူမ်ိဳး အတြက္ ဘယ္ေလာက္ သင့္ေတာ္မယ့္ မိန္းကေလးမ်ိဳးလဲ..။ ဝင့္ဝါဖူးကို ျငင္းလိုက္တဲ့ သူ႕အတြက္ အဲဒီလို အဆင့္အတန္းနဲ႕ မိန္းကေလးမ်ိဳးနဲ႕ ျဖစ္သြားေစခ်င္သည္။ ဒီတစ္ေယာက္ကို သူမၾကိဳက္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ရွာမည္။ အဲဒီလို လုပ္ရမွ ဝင့္ဝါဖူး စိတ္ေက်နပ္ ႏိုင္လိမ့္မည္။

မမဝင့္ဝါ စကားေတြကို ၾကားရေသာအခါ ရြက္လွလည္း အလြယ္တကူ လက္ခံခဲ့မိသည္။ မမဝင့္ဝါက အေမ့အတြက္ တစ္ႏွစ္စာ ေဆး႐ံုစားရိတ္ကို တာဝန္ယူေပးမည္ ဟု ေျပာခဲ့သည္ကိုး။ အဲဒီ ၾကီးက်ယ္လွတဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ အတြက္ အဲဒီေလာက္ နာမည္ပ်က္မႈက ဘာမွ မမႈေလာက္ ဟုု ထင္ခဲ့သည္။ ရြက္လွ အတြက္လည္း ဘဝႏွင့္ ရင္းရသည္ အထိ မလုပ္ေစရပါ လို႕ မမဝင့္ဝါက ကတိေပးခဲ့သည္။ ရြက္လွရဲ႕ တာဝန္က ရြက္လွကို အဲဒီေယာက်္ား သေဘာက် ေရြးခ်ယ္ သြားေစဖို႕ပဲ။ အဲဒီလူ သေဘာက်လို႕ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္ျပီးလွ်င္ အဲဒီ မဂၤလာပြဲမွာ ရြက္လွရဲ႕ ဘဝမွန္ကို အားလံုး သိသြားေအာင္ လုပ္ျပီး ရြက္လွကေတာ့ ထြက္လာခဲ့႐ံုပဲတဲ့..။ ရြက္လွ အတြက္ အေဆာင္အေယာင္ အဆင့္အတန္း ႏွင့္ အေျခအေန တစ္ခုကို မမဝင့္ဝါက အားလံုး စီစဥ္ေပးသည္။ လက္ရွိေနေနေသာ ရြက္လွ သူငယ္ခ်င္း သူသူ႕ အခန္းက ေျပာင္းျပီး မမဝင့္ဝါ စီစဥ္ေပးထားသည့္ တိုက္ၾကီးမွာ ရြက္လွကို သြားေနခိုင္းသည္။ သူသူက နယ္ကေပမယ့္ ေခ်ာင္လည္ေသာ မိသားစုကမို႕ အေဆာင္ေကာင္းေကာင္း အခန္းက်ယ္ တစ္ခန္း ငွားေနရာ ထိုအေဆာင္က ရြက္လွတို႕ လုပ္ေသာ ဆိုင္ႏွင့္ နီးေသာေၾကာင့္ ရြက္လွကိုလည္း သူသူက သူ႕အခန္းမွာပဲ အတူေနေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အခု ကိစၥကိုလည္း သူသူ႕ကို အကုန္ ေျပာျပထားေသာေၾကာင့္ သူသူကေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ေပ။

ဆိုင္က ယူနီေဖာင္းကလြဲျပီး အျမဲတေစ ကိုယ္လံုးကို မေပၚလြင္ေစသည့္ ရွပ္အက်ႌ ပြပြ၊ တီရွပ္ပြပြ လိုမ်ိဳးကိုသာ ဝတ္ေလ့ ရွိေသာ ရြက္လွကို မမဝင့္ဝါ ကိုယ္တိုင္ ဖက္ရွင္က်က် ဝတ္စံုေတြ ခ်ဳပ္ေပးသည္။ ဟိုဘက္အိမ္က ျမန္မာဆန္တာကို တန္ဖိုးထားေသာ အိမ္မို႕ ဆိုျပီး ျမန္မာျဖစ္ တန္ဖိုးၾကီးၾကီး ဝမ္းဆက္ေတြ ခ်ဳပ္ေပးသည္။ အေနအထိုင္ အေျပာအဆိုက အစ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ ပံုေပါက္ေအာင္ မမဝင့္ဝါက ေနတိုင္း လာသင္ေပးသည္။ နာမည္လွလွ ေရြးမည္ ဆိုေတာ့ ရြက္လွ မွတ္ပံုတင္ထဲက ေနျခည္ထိပ္ထား ဆိုသည့္ အေဖ ေပးခဲ့သည့္ နာမည္ကိုပဲ ယူလိုက္သည္။ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ကလြဲျပီး အဲဒီ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ နာမည္ကို ရြက္လွက မသံုးပါ။ ဘယ္ေနရာ မဆို သိပ္လည္း ျပဳစု ယုယ စရာ မလိုပဲ ရွင္သန္ႏိုင္သည့္ ရြက္လွ ဆိုသည့္ အေမ ေပးခဲ့သည့္ နာမည္ကိုသာ သေဘာက်သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကလည္း ရြက္လွပဲ ေခၚသည္။ ေနျခည္ထိပ္ထား ရဲ႕ အေဒၚ ဆိုတာကလည္း မမဝင့္ဝါပဲ ရွာေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထြဋ္ထိပ္စိုး ရဲ႕ အေဒၚႏွင့္ ဆက္စပ္မိေအာင္လည္း တမင္ပင္ ဖန္တီး ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရြက္လွကို ဓါတ္ပံုျမင္႐ံုႏွင့္ သေဘာက်ျပီး လက္ခံလိုက္ေတာ့ မမဝင့္ဝါ စိတ္ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ရသည္။

ရြက္လွ ထည့္မတြက္ခဲ့မိသည္က ရြက္လွရဲ႕ ႏွလံုးသားကိုသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူက တကယ့္ကို တည္ၾကည္ခန္႕ျငားေသာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို တစ္ေန႕လံုး ထိုင္ၾကည့္ ေနခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိျပီး ေခ်ာေမာေသာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ ဆီမွာ ရြက္လွက ဘယ္လို ႏွလံုးသားႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ိဳးမို႕ မက်ဆံုးပဲ ေနႏိုင္မွာလဲ။ သူႏွင့္ ပထမဆံုး ေတြ႕ကတည္းက ရြက္လွရဲ႕ အစိမ္းသက္သက္ ႏွလံုးသားက အခုန္ျမန္ခဲ့ရပါသည္။ သို႕ေပမယ့္ မမဝင့္ဝါ သင္ေပးထားသလို ခပ္တည္တည္ ခပ္မွန္မွန္ႏွင့္ ဣေျႏၵၾကီးေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္လို ေျပာဆို ဆက္ဆံႏိုင္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ရြက္လွက ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းလည္း မရွိလွသလို ေယာက်္ားေလး ေတြႏွင့္ စကား ေျပာဆို ဆက္ဆံရမွာကိုလည္း ရွက္ေၾကာက္ တတ္သူ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ မမဝင့္ဝါက ကိုယ့္ဘက္က တစ္ၾကိမ္တည္းႏွင့္ က်႐ံႈးသြားသည့္ပံု မေပါက္ေအာင္ေန ဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ႕ကို သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္လို ခံစားလာရသည္း ရြံတြန္႕တြန္႕ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ရင္းႏွီးလာသည္။ သူ႕ႏွင့္ ေျပာဆိုရာတြင္ ဟန္ေဆာင္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ ပံုမွန္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္ ေျပာဆိုမိလာသည္။

သူႏွင့္ ပိုမို ရင္းႏွီးလာသည္ႏွင့္ အမွ် သူ႕မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္း အေၾကာင္းလည္း ပိုသိလာသည္။ သူ႕ကို ခ်စ္မိခဲ့ေပမယ့္ သူ႕လို လူမ်ိဳးႏွင့္ ရြက္လွလို မိန္းကေလးက ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို သိျမင္လာသည္။ မမဝင့္ဝါ၏ လက္စားေခ်ျခင္းက ဘယ္ေလာက္ အဓိပၸါယ္ရွိသည္ကို သိလာသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း မမဝင့္ဝါကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းသည္ သူ႕အျပစ္မွ မဟုတ္ပဲ။ မမဝင့္ဝါကို အထင္ေသး ေစာ္ကားျခင္းလည္း မဟုတ္။ သူမၾကိဳက္လို႕ သူ မေရြးျခင္းပဲ။ ဒါကိုပဲ မမဝင့္ဝါက အညႈိးၾကီး သြားသည္ကိုေတာ့ ရြက္လွက အခု နားလည္ မေပးႏိုင္ေတာ့။ သူ႕စိတ္ဓါတ္ကို သိလာသည္ႏွင့္ အမွ် မမဝင့္ဝါကို တမင္ နာက်င္ေအာင္ လုပ္ျခင္း မဟုတ္သည္ကို နားလည္လာသည္။ ရြက္လွက ဘာကိုပဲ နားလည္ နားလည္၊ အခုမွေတာ့ ဘာမွ ျပင္ဆင္လို႕ မရေတာ့ပါ။ မမဝင့္ဝါ ရင္းႏွီးထားရသည္ကလည္း တန္ဖိုးမနည္း ရွိလွျပီ။ မမဝင့္ဝါ၏ ေက်းဇူးေတြ ကလည္း ရြက္လွ အေပၚမွာ အမ်ားအျပား ရွိေနသည္။ ရြက္လွ အေနႏွင့္ ဆက္လုပ္႐ံုပဲ ရွိသည္။

ရြက္လွက တတ္ႏိုင္သေလာက္ လူသိရွင္ၾကား ပြဲ ျဖစ္မလာေစခ်င္ေသးေသာေၾကာင့္ ေစ့စပ္ပြဲ မလုပ္လိုေၾကာင္း ျငင္းေသာ္လည္း မရပဲ သူတို႕ဘက္က အတင္း လုပ္လိုၾကသည္။ မမဝင့္ဝါကလည္း လုပ္တာကို သေဘာက်သည္။ ရြက္လွက မမဝင့္ဝါကို မရဲတရဲ ေဈးဆစ္လိုက္ေသးသည္။ ေစ့စပ္ပြဲ လုပ္ျပီးလွ်င္ ရြက္လွ ထြက္လာေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ မမဝင့္ဝါက လံုးဝ သေဘာမတူပါ။ လက္ထပ္ပြဲ အထိ လူသိရွင္ၾကား လုပ္ေစလိုသည္။ ရြက္လွ အတြက္ ဒီဇာတ္လမ္းထဲက ဘယ္လို ႐ံုးထြက္မလဲ မသိတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူ ႏွင့္ သူ႕မိသားစုကသာ ရြက္လွရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကို သိရွိသြားပါက ရြက္လွကို ေတာ္ေတာ္နာက်ည္း သြားႏိုင္သည္။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း လက္ရွိ အေျခအေနကို အတုအေယာင္ ဆိုတာ ေမ့ထားလိုက္ျပီး တကယ္လိုပင္ ခံစားၾကည့္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနပစ္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ အတူ ေနခြင့္ရေသာ ဒီအခ်ိန္ကေလးကို ရြက္လွ တန္ဖိုး ထားရမည္ မဟုတ္ပါလား။ သူ ႏွင့္ ရြက္လွ ႏွစ္ဦးသား စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးထားေသာ ေစ့စပ္လက္စြပ္ကေလးကို ရြက္လွ အပိုင္လို သေဘာထားလိုက္သည္။ သူ႕ တိုက္ခန္းကို ရြက္လွ စိတ္ၾကိဳက္ ျပင္ပစ္လိုက္သည္။ မဂၤလာပြဲအတြက္ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ ကိုလည္း ရြက္လွ စိတ္ၾကိဳက္ အေရာင္ ႏွင့္ အဆင္ကို ေရြးပစ္လိုက္သည္။ မဂၤလာ အိပ္ရာခန္း အတြက္လည္း ရြက္လွ စိတ္ၾကိဳက္ အေရာင္ေတြ သံုးပစ္လိုက္သည္။ စံုတြဲ အလွဓါတ္ပံုေတြလည္း အမ်ားၾကီး ႐ိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြက္လွ ထြက္သြားလွ်င္လည္း အဲဒီ ဓါတ္ပံုေတြ နည္းနည္းေတာ့ အမွတ္တရ ယူသြားရမည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တိုက္ခန္း မွာ လာေနျဖစ္ၾကေတာ့ ရြက္လွ ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ထမင္း၊ ဟင္းေတြ သူ႕ကို ေကၽြးခြင့္ရတာ ေပ်ာ္သည္။ သူသာ စိတ္ရွိလွ်င္ ရြက္လွဘဝ ညစ္ႏြမ္းလွ်င္ေတာင္ ေက်နပ္စြာ ခြင့္ျပဳလိုက္အထိ ႐ူးမိုက္စိတ္ ျဖစ္မိသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူက တကယ့္ကို ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး ရြက္လွကိုလည္း တန္ဖိုးထားသူ ျဖစ္သည္။ ရြက္လွ တို႕ႏွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္သလို စားေသာက္ျပီး ႐ုပ္ရွင္ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတုန္း သူက ရြက္လွကို ခ်စ္စႏိုး ျဖစ္လာလွ်င္ ပါးကေလးကို လိမ္ဆြဲတာ၊ ဆံပင္ေလးကို ေဆာ့ကစားတာကလြဲျပီး ဘာမွ မပိုပါ။ ထြက္ေျပးရမယ့္ အခ်ိန္ မတိုင္ခင္ အထိေတာ့ ရြက္လွက စင္ဒရဲလား မင္းသမီးေလးေပါ့။ အဲဒီေန႕ မတိုင္ခင္ ဘာအေၾကာင္းမွ မစဥ္းစားပဲ ေနဖို႕ ၾကိဳးစားေနပါသည္။
*******

“ေနျခည္ထိပ္ထား ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အတုအေယာင္ ဘဝ တစ္ခုပါ။ ေနျခည္ထိပ္ထား ပိုင္ဆိုင္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ အားလံုးကလည္း ဟန္ေဆာင္ထားတာပါ။ တကယ့္ ေနျခည္ထိပ္ထား အစစ္အမွန္က ကိုကို နဲ႕ ဘယ္လိုမွ မထိုက္တန္တဲ့ သာမန္အဆင့္အတန္းက မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ။ ဘယ္သူက ခိုင္းလို႕ လုပ္ရတယ္ ဆိုတာ မေျပာပါရေစနဲ႕ေတာ့။ တကယ္ေတာ့ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ ျပီးတဲ့ ညက်မွ ထြက္ေျပးလာဖို႕ ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုကို႕ကို အဲေလာက္ထိ မ်က္ႏွာ မပ်က္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ထိပ္ထားကို ခြင့္လႊတ္ဖို႕ ေျပာခြင့္မရွိပါဘူး။ ကိုကို ထိပ္ထားကို ေမ့လိုက္ပါေတာ့”

သူ႕အတြက္ ထိပ္ထား ေပးထားခဲ့ေသာ စာပါ။ အဲဒီစာကို သူ႕ဟာသူပဲ ဖတ္ျပီး အိမ္ကိုေတာ့ မျပခဲ့ပါ။ သူမမွာ ဘာအေၾကာင္း ရွိလို႕ သူ႕ကို ဒီလို လုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ သိခ်င္သည္။ သူမ ေျပာတဲ့ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ ဘဝဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ သူ႕ကို ဒီလို လုပ္ခ်င္တာလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာသိရမွ ျဖစ္မည္။ ထိပ္ထား ေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုတာ သူ႕မိသားစု ႏွင့္ သူႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုးသူေတြ သိကုန္ေတာ့ လက္ထပ္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့ စိတၱဇနဲ႕ မိန္းကေလး သဘာဝအတိုင္း တစ္ေနရာရာ ခဏ ထြက္သြားသည္ ဟု ထင္ၾကသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ေနရင္ေတာ့ ျပန္လာႏိုင္သည္ ဟု ထင္ျပီး သိပ္စိတ္မပူၾက။ သူကေတာ့ ထိပ္ထား စာ အရ အျပီးထြက္သြားသည္ကို သိလိုက္သည္။ ထိပ္ထားကို ေနရာအႏွံမွာ လိုက္ရွာခဲ့သည္။ သူမ၏ ဆိုင္ကလည္း ပိုင္ရွင္ အသစ္ ျဖစ္ေနျပီး သူမ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ တိုက္ႏွင့္ ျခံကလည္း လျပတ္ႏွင့္ ငွားေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ သူမ၏ အေဒၚဆိုသူပါ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ေနသည္။ မဂၤလာပြဲအတြက္ သူ႕ဘက္က အကုန္ခံျပီး ျပင္ဆင္ေနတာကလြဲလို႕ သူမအတြက္ သီးသန္႕ရယ္လို႕ ဝယ္ေပးခဲ့ရေသာ တန္ဖိုးၾကီး ပစၥည္းလည္း မရွိပါ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတူေနဖို႕ ျပင္ဆင္ေနေသာ တိုက္ခန္းမွာ ထားသည့္ သူတို႕ အလွဓါတ္ပံုမ်ားထည့္ထားသည့္ အယ္လ္ဘမ္ တစ္အုပ္ကလြဲျပီး သူမ ဘာမွ ယူမသြားပါ။ ေစ့စပ္ပြဲတုန္းက ေမေမက သူမကို အျပီးေပးျပီး ဆင္ေပးလိုက္သည့္ ခရမ္းစြဲႏွင့္စပ္ထားသည့္ စိန္တစ္ဆင္စာကိုလည္း အိပ္ခန္းထဲက အံဆြဲထဲမွာ ဒီအတိုင္း ထားသြားသည္။ သူမအတြက္ သူဝယ္ေပးထားသည့္ ဝတ္စံုေတြႏွင့္ ဖိနပ္ေတြပါ အဲဒီ အိပ္ခန္းထဲမွာပဲ ထားသြားသည္။

သူကေတာ့ လြယ္လြယ္ လက္မေလွ်ာ့ႏိုင္ပါ။ သူမ ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ရျပီး သူမ သေဘာထားကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေမးျပီးမွသာ လက္ေလွ်ာ့ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ လက္ထပ္ဖို႕ ရက္က တစ္လနီးနီး လိုေသးသည္မို႕ သူကေတာ့ သူမ ဓါတ္ပံုကိုပါ ေပးျပီး သူ လူယံုမ်ားကိုလည္း လိုက္ရွာခိုင္းထားသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူမကို အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ သူမက တကယ့္ကို အကယ္ဒမီ မင္းသမီး တစ္ေယာက္လို သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းသူလား...။ သူ႕အေပၚမွာ ဆက္ဆံခဲ့သမွ်က ဟန္ေဆာင္ခဲ့တာပဲလား...။ အဲဒီ အျပစ္ကင္းစင္သည္ ထင္ရသည့္ မ်က္ဝန္းလဲ့လဲ့ ေတြက တစ္စံုတစ္ခုကို ဖံုးကြယ္ထားသည္လို႕ သူ လံုးဝကို မထင္မိခဲ့ပါလား။ သူ႕တိုက္ခန္းမွာ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ျပီး တီဗြီၾကည့္ေနသည့္အခါ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း “ကိုကိုနဲ႕ အတူတူ ေနခ်င္ေသးတယ္၊ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး” လို႕ ေျပာတတ္ခဲ့တာကေရာ ဟန္ေဆာင္ျခင္း တစ္ရပ္ပဲလား။ သူ႕ကို အသည္းခြဲဖို႕ သက္သက္ သူမက လာခဲ့တာတဲ့လား...။ သူမကို လိုက္ရွာေနေသာ ရက္ေတြမွာ သူ႕အလုပ္ထဲလည္း လုပ္သာ လုပ္ေနရသည္။ လံုးဝ စိတ္ပါဝင္စားမႈ မရွိ။ အားလံုးကလည္း သူ႕မဂၤလာကိစၥမွာ ျပႆနာ ရွိေနတာကို သတိထားမိကုန္ၾကျပီ။ သူကေတာ့ သူမ ျပန္မလာေတာ့မွန္း သိေပမယ့္ မဂၤလာပြဲကို ခုထိ မဖ်က္သိမ္းေသးပဲ ထားသည္။ သူမဘက္ကသာ လက္ခံမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူမက ဘယ္လို အဆင့္အတန္းမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ဘက္က လက္ထပ္ပြဲကို ဆက္ျပီး က်င္းပဖို႕ အဆင္သင့္ ရွိပါသည္။
*******
ဆက္ရန္
သိဂၤါေက်ာ္

20 July, 2011

ညိႈးမာန္ဖြဲ႕ လွည့္ကြက္ထဲက သားေကာင္ (၁)


ငယ္ငယ္က သူ႕ကို မယ္မယ္ ေပးထားသည့္ နာမည္က ထိပ္တင္ထြဋ္။ သူ သိတတ္လာေတာ့ ထိပ္တင္ ဆိုသည့္ နာမည္ၾကီးက ေ႐ွးဝတၱဳေတြထဲက နာမည္ၾကီးႏွင့္ တူသည့္အတြက္ သူ႕ဟာသူ ေျပာင္းလိုက္သည့္နာမည္က ထြဋ္ထိပ္စိုး။ ဘြားဘြားၾကီးက သူမ နာမည္ ထိပ္တင္မမၾကီး ဆိုတာကို ဂုဏ္ယူလွသလို ေမေမကလည္း သူမ နာမည္ ထိပ္တင္ခင္မမ ဆိုတာကို သေဘာက်လွသည္။ သူ မသိႏိုင္သည့္ ဘယ္ ဘိုးေဘး ဘီဘင္ ကလည္း ေတာ့ မသိပါ။ ဘြားဘြား ႏွင့္ ေမေမက သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕ မွဴးၾကီး မတ္ၾကီး မ်ိဳးႏြယ္ ဟု ဆိုသည္။ မယ္မယ္ၾကီးတို႕ မယ္မယ္ တို႕ စသည့္ အေခၚအေဝၚ ေတြကိုေတာင္ ေဖေဖက မရအရ ေျပာင္းထားရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူသိသေလာက္ ေမေမတို႕ မ်ိဳး႐ိုး စဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာ လာသလို ေဖေဖ တို႕ ဘက္ကလည္း မ်ိဳး႐ိုး စဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာလာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမ ကိုလည္း မိဘမ်ားက စပ္ဟပ္ ေပးစားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႕ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဒၚေလး ကိုလည္း မ်ိဳးၾကီး ႐ိုးၾကီး ထဲက အရာရွိၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ စီစဥ္ ေပးခဲ့သည္။ သူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာက ကေလး မရသျဖင့္ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ မ်ိဳး႐ိုး ဆက္ခံသူ ျဖစ္ေနရသည္။

အခုေတာ့ သူက ႏိုင္ငံျခားကလည္း ဘြဲ႕လြန္ တစ္ခု ယူျပီး ျပန္လာခဲ့ျပီ။ သူကိုယ္တိုင္ ဦးစီးေသာ ကုမၸဏီ တစ္ခုလည္း ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ျပီ။  အသက္ကလည္း ၃၀ ေက်ာ္စျပဳခ်ိန္မွာ ဘြားဘြားႏွင့္ ေမေမက သူ႕ကို မိန္းမ ေပးစားဖို႕ အေရး စီမံကိန္းတစ္ခုလို ၾကံစည္လာသည္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ျပီ ျဖစ္ေသာ ဘြားဘြား ကလည္း မွတ္ဥာဏ္ ေမ့ေလ်ာ့တာ ဘာညာေတာင္ မရွိပဲ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိသူမို႕ အိမ္မွာလည္း အစစ ေနရာတကာ ဝင္ပါတတ္တုန္းပင္။ ေဒၚေလးကလည္း သူ႕ရဲ႕ ဝမ္းမနာသား မိန္းမရဖို႕ အေရးမွာ တစ္တပ္ တစ္အား ပါေသးသည္။ ေမေမ့ သူငယ္ခ်င္း ေဒၚေမရီ ဆိုသည့္ အဘြားၾကီးကလည္း ေအာင္သြယ္ အလုပ္မွာ နာမည္ၾကီးသူ တစ္ေယာက္ဟု ဆိုသည္။ သူ႕ကို တစ္ပတ္တစ္ပတ္မွာ ဓါတ္ပံု သံုးပံုေလာက္ ပံုမွန္ ျပသည္။ သူ႕ကို ျပသည့္ ဓါတ္ပံုေတြ ဆိုတာ သူတို႕ ေလးေယာက္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ စကာတင္ေတြသာ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ိဳး႐ိုး၊ ပညာအဆင့္အတန္း၊ စီးပြားေရး အေျခအေန၊ ႐ုပ္ရည္ေျပျပစ္မႈ စသည္ စသည္ သူတို႕ သတ္မွတ္ထားသည့္ စံႏႈန္းေတြေတာ့ အေသးစိပ္ေတာ့ သူမသိပါ။ သူက ေလာေလာဆယ္မွာ အိမ္ေထာင္ေရးကို လံုးဝ စိတ္မဝင္စားေသး။ သူ ႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္ေရာက္ကာမွ စတင္ခဲ့ရသည့္ သူ႕အလုပ္ကို တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ ေလာက္သာ ေခါင္းထဲ ရွိသည္။ အရင္ကတည္းကလည္း သူက မိန္းကေလးေတြႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မေနတတ္သူမို႕ သူ႕မွာ ခ်စ္သူ ရယ္လို႕ ပီပီျပင္ျပင္ ဆိုစရာလည္း တစ္ေယာက္မွေတာင္ မရွိခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းတုန္းက သေဘာက်ခဲ့တာ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေပမယ့္ သူ႕အဘြား၊ သူ႕အေမ ရဲ႕ စံႏႈန္းနဲ႕ ကိုက္ညီပါ့မလား ဆိုတာ စဥ္းစားရင္းနဲ႕ပင္ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။

သူတို႕ ျပသမွ် ဓါတ္ပံုေတြကို ေသခ်ာေတာင္ မၾကည့္ပဲ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ျငင္းပစ္ေနေတာ့ ေမေမ က သိပ္ လက္မခံခ်င္ေတာ့။ သူ႕ရဲ႕ Selection အေကာင္းစားေလးေတြ လြတ္သြားမွာ စိုး၍ထင္သည္။ သူ႕ကို ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး တစ္ခါေလာက္ ေတြ႕ခိုင္းသည္။ ေမေမ ေရြးထားေသာ မိန္းကေလးေတြက တကယ့္ကို ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႕မထင္ေတြ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူက ဒီႏွစ္အတြင္း သူ႕စီးပြားေရးကိုသာ အာ႐ံုစိုက္လိုသည့္အတြက္ ဘယ္နည္းနဲ႕ ျဖစ္ျဖစ္ ျငင္းဖို႕ စဥ္းစားထားျပီး ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ ဆိုတာ အခ်စ္မပါပဲ မျပဳမျဖစ္ ျပဳကို ျပဳရမည္ ရယ္လို႕ သူ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးစဖူး။ သူ ခ်စ္ေသာ မိန္းကေလးကို သူ႕အိမ္က သေဘာမတူလွ်င္ မယူပဲ ေနခ်င္ေနမည္။ သူမခ်စ္ေသာ မိန္းကေလးကိုေတာ့ အိမ္က သေဘာတူတာေလာက္ႏွင့္ လက္မထပ္ခ်င္ပါ။ ႏွစ္လ အတြင္းမွာ မိန္းကေလး ငါးေယာက္ႏွင့္ သူေတြ႕ခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္မွ သူ႕ႏွလံုးသားကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္မို႕ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းႏွင့္ ဇာတ္လမ္းျဖတ္ခဲ့သည္။ ထိုအထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က သူမကို ျငင္းသည့္အတြက္ သူ႕ကို အညိႈးတၾကီး ရွိသြားခဲ့လိမ့္မည္ ဟုေတာ့ သူက ေယာင္ေယာင္ေလးမွ ေတြးမထားခဲ့မိပါ။
*******
သူ႕သေဘာထားကို ေမေမတို႕ သိေအာင္ အျပတ္ေျပာထားျပီးေနာက္ ငါးလေလာက္ ေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလး ႏွင့္မွ မစပ္ဟပ္ေတာ့ပဲ ျငိမ္ေနၾကျပန္သည္။ ၃၅ မေက်ာ္ခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳရမည္ ရယ္လို႕ေတာ့ သူ႕ကို ရာဇသံေပးထားသည္။ ဘြားဘြားကလည္း မေသခင္မွာ သူေျမး အိမ္ေထာင္က်တာ ျမင္သြားခ်င္သည္တဲ့။ သူ႕ဘက္ကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ေမေမတို႕ ေရြးထားသည့္ အေကာင္းစားေလးေတြသာမက သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္က သူလို ငါလို သာမန္ အေခ်ာအလွေလးမ်ား ကိုလည္း စိတ္မဝင္စားမိေသးပါ။ သူ႕အသက္က ခုမွ ၃၂ သာ ရွိေသးသည့္အတြက္ ေနာက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ နားေအးပါးေအး ေနႏိုင္ေလာက္သည္ ဟု ထင္ေနဆဲမွာပင္ ေဒၚေလးက တစ္စခန္း ထလာျပန္သည္။ ဒီဓါတ္ပံုေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ၾကည့္ပါဦး သားရယ္ တဲ့။

“ဟာ ေဒၚေလးရာ လာျပန္ျပီဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏွစ္ထဲမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ စိတ္မဝင္စားေသးပါဘူး ဆိုမွပဲ၊ ဓါတ္ပံုေတြ ယူယူ လာျပီး ေဒၚေလးတို႕ပဲ မ်က္ႏွာပ်က္ရမွာ”
“သားရယ္၊ တကယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ၊ နာမည္ေလးကလည္း အပ်ံစား၊ ေနျခည္ထိပ္ထားတဲ့။ ႏိုင္ငံျခားက Ph.D ဘြဲ႕ ရျပီးသား၊ အေဖက စစ္ဘက္က အရာရွိၾကီး၊ အေမကလည္း ရတနာဆိုင္ဖြင့္ခဲ့တာ၊ ခုေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးလံုးက ကား အက္ဆီးဒင့္နဲ႕ ဆံုးသြားျပီတဲ့။ သူလည္း သူ႕ပညာနဲ႕ မလုပ္ပဲ သူ႕အေမရဲ႕ ဆိုင္ကိုပဲ ဦးစီးေနတယ္တဲ့။ အေျပာအဆို ဆိုတာကလည္း ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သလား မေျပာနဲ႕ ပံုစံေလးကိုက အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ ပံုေပါက္ေနတာ၊ မိန္းကေလး ပီပီသသ ျမန္မာ ဆန္ဆန္ ဝတ္ထားတာကလည္း ခုေခတ္မွာ ျမင္ရခဲပါဘိေတာ့၊ ဒီတစ္ေယာက္ကို ေတာ့ လက္မလြတ္ခ်င္ဘူး သားရယ္၊ ဓါတ္ပံုေလး အရင္ၾကည့္လိုက္၊ သား သေဘာက်သြားမွာ..”

ဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္ေတြ႕ရင္ တစ္မ်ိဳး အဲလို အရည္အခ်င္းေတြကို အရင္ ရြတ္ေလ့ ရွိတာ သူ႕အတြက္ ႐ိုးေနပါျပီ။
“ထားခဲ့ပါ ေဒၚေလးရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီ Mail ေလးပို႕ဖို႕ အေရးၾကီးလို႕၊ ျပီးရင္ ၾကည့္မယ္ေနာ္..”

ေဒၚေလး ဓါတ္ပံုထားသြားတာ သိေသာ္လည္း မၾကည့္မိေသးပဲ သူ႕အလုပ္သူ လုပ္ေနမိတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားသည္။ အလုပ္ျပီးေတာ့မွ ေရငတ္လာတာ သတိထားမိျပီး စားပြဲမွ ထလိုက္ရင္း ဓါတ္ပံုေလးကို ျမင္သြားသည္။ အရင္တုန္းက မိန္းကေလးေတြလို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ပစ္ထားလိုက္ဖို႕ထက္ ဓါတ္ပံုထဲက မိန္းကေလးဆီက အၾကည့္ကို မခြာႏိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ ေျဖာင့္စင္း ေပ်ာင့္ေျပာင္းေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ားႏွင့္ အနားသတ္ထားေသာ မ်က္ႏွာေလးက ၾကည္စင္ ဝင္းပေနသည္။ ပန္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး အျပင္ တစ္ျခား ဘာမွ ျခယ္သထားသည္မထင္ရ။ ေကာ့ရႊန္းေသာ မ်က္ေတာင္ စိပ္စိပ္မ်ား ဝန္းရံထားသည့္ မ်က္ဝန္းနက္နက္မ်ားက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိသည့္ပံု။ ဘာမွ ထူးျခားလွသည္ မထင္ရေပမယ့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည့္ မ်က္ႏွာေလးက အျပစ္ကင္းစင္လွသည္။ Ph.D ရျပီးသား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ေနသူ ဟု လံုးဝ မထင္ရ။ အင္း တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ သြားေတြ႕ၾကည့္လိုက္ဦးမွပါပဲ ဟု သူ႕ဟာသူ ေတြးရင္း မလံုမလဲ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

အိပ္ရာဝင္ကာနီး သူမ ဓါတ္ပံုေလးကို တစ္ေခါက္ ၾကည့္မိျပန္သည္။ အရင္လို ေဒၚေလးတို႕ ေမေမတို႕ကို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ ႐ႈပ္တယ္ ဆိုျပီး ဓါတ္ပံု ျပန္ေပးတာမ်ိဳး မလုပ္မိတာ သူ႕အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ မွားယြင္း ေနေလျပီ။

*******

“ထိပ္ထား ဓါတ္ပံု ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္၊ အဲလို ေရာက္လာဖို႕ကို ထိပ္ထား သေဘာတူခဲ့တာေပါ့ေနာ္..”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေဒၚေလးက ထိပ္ထားကို ဒီတိုင္း ေအးေအး ေနတာ မၾကည့္ခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ေလ.. အဲဒါနဲ႕ ေဒၚေလး စီစဥ္တဲ့ သူနဲ႕ ေတြ႕ၾကည့္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တာ”
“အဲလို ဆိုေတာ့ ထိပ္ထားမွာ ခ်စ္သူ မရွိဘူးေပါ့.. ဒါမွမဟုတ္ အဆင္မေျပခဲ့တာ မ်ားလား”
“ထိပ္ထားမွာ ခ်စ္သူ မရွိပါဘူး၊ ရွိမွေတာ့ ဒီလို ေတြ႕ေနပါ့မလား ရွင္၊ ဒါနဲ႕ ရွင္ကေရာ အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရဲ႕နဲ႕ မိဘ စီစဥ္တဲ့သူနဲ႕ လက္ခံမယ္ ဆိုတာက နည္းနည္း ထူးဆန္း မေနဘူးလား”
“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္.. ယံုပါ့မလားေတာ့ မသိဘူးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခုခ်ိန္ထိ ခ်စ္သူရယ္လို႕ တစ္ေယာက္မွ မည္မည္ရရ မထားဖူးပါဘူး၊ တကယ္ေျပာတာ၊ ခုတေလာေတာ့ အိမ္က အေမေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးဖို႕ အၾကီးအက်ယ္ ၾကိဳးစားေနၾကတယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ေျပာရရင္ ေလာေလာဆယ္ စီးပြားေရးမွာပဲ အာ႐ံုစိုက္ခ်င္ေသးတာနဲ႕ေလ.. မိန္းကေလး တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ေတြ႕ၾကည့္ေပမယ့္ ျငင္းျဖစ္လိုက္တယ္.. ေနာက္ထပ္ မေတြ႕ေတာ့ဘူးလို႕ပဲ.. အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ဝင္စားသြားလို႕...”
“ကိုထြဋ္ထိပ္စိုးလို လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားတယ္ ဆိုေတာ့ ဂုဏ္ယူရမွာေပါ့ေနာ္..”
“ဟား ဟား.. မဟုတ္ေသးဘူးဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္မွာ ခ်စ္သူ မရွိေသးပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ စီစဥ္မွာကို လက္ခံမယ္ ဆိုတာကသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကံေကာင္းတာ ျဖစ္မွာပါဗ်ာ”

ေနျခည္ထိပ္ထား၏ ခ်စ္စဖြယ္ အျပံဳးတစ္ပြင့္က သူ႕ကို ေၾကြက်သြားေစေတာ့သည္။ တစ္ေခါက္ ေတြ႕အျပီးမွာပင္ ျမန္မာဆန္ဆန္ ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ဆံပင္ရွည္မေလးကို သူ ခ်စ္မိသြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာခဲ့ေလျပီ။ “ေမေမ တို႕ သေဘာပဲဗ်ာ၊ ေနာက္ထပ္ အဲလို သြားသြား မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး” လို႕ မတတ္သာလို႕ပဲ လက္ခံလိုက္ရသလို ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း သူ႕သေဘာကို ေနာေၾကေနေသာ ေမေမ ႏွင့္ ေဒၚေလးကေတာ့ သူ သေဘာက်လို႕ လက္ခံလိုက္မွန္း သိပါသည္။ သူမမွာက မိဘ မရွိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ အုပ္ထိန္းသူ ေဒၚေလး တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ သူမ ေဒၚေလးႏွင့္ သူ႕ ေဒၚေလး ေတြ႕ျပီး သူမ ရတနာဆိုင္သို႕ မေတာ္တဆ ေရာက္သြားရင္း သူ႕ေဒၚေလးက သူမကို သေဘာက်သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမက ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းမွာ သူမ အေဒၚႏွင့္ အတူ ေနထိုင္သူ ျဖစ္သည္။ ျခံက်ယ္ ဝင္းက်ယ္ၾကီးထဲက ႏွစ္ထပ္တိုက္ၾကီးကလည္း သူတို႕ ေလာက္ မၾကီးက်ယ္ ေပမယ့္ သူ႕ ေမေမႏွင့္ ေဒၚေလး တို႕ အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္စရာ ျဖစ္သည္။ သူ႕ဘက္က လက္ခံလုိက္ျပီ ဆိုတာႏွင့္ ေမေမက ဟိုတယ္မွာ ဒိတ္သြားယူသည္။ ေဒၚေလးကေတာ့ မႏၱေလးကို ခ်ိတ္လံုခ်ည္ မွာဖို႕ စီစဥ္ေနျပီ။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ တရားဝင္ တြဲၾကရင္း ပိုျပီး ခင္မင္လာခဲ့ၾကသည္။ သူမ ပံုစံက သြက္သြက္လက္လက္ၾကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ထံုထံုအအ ပံုစံလည္း မဟုတ္ပါ။ သူ႕ကို တည္တည္တံ့တံ့ ပံုမွန္ပဲ ဆက္ဆံသည္။ တမင္ လုပ္ယူထားျခင္း မဟုတ္ပဲ သူမကိုယ္ေပၚမွာ ဘာေလးပဲ ဝတ္လိုက္ ဝတ္လိုက္ စမတ္က်ေသာ ပံုစံက ေပၚလြင္ေနသည္။ သူမ ပံုစံက ခပ္တည္တည္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႕ဘက္က သူမကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သေဘာက်မိသည့္ အေၾကာင္းကိုပင္ ေျပာဖို႕ရာ တြန္႕ေနသည္။ သူမ ဘက္က သူ႕ကို သေဘာက် မက်လည္း ခန္႕မွန္းဖို႕ ခက္သည္။ သူႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ မိန္းကေလးတိုင္းက အေရးေပးဆက္ဆံတာကိုသာ ခံရေနၾကမို႕ ခုလို သူမက သူငယ္ခ်င္းလို ႐ိုး႐ိုးသားသား ပံုမွန္ ဆက္ဆံတာက သူ႕အတြက္ ထူးဆန္းသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမက သူ႕ကို လက္ထပ္ဖို႕ လက္ခံတာကိုပင္ သူက ေက်းဇူးတင္ရသည္။

သူ ႏွင့္ သူမက သတ္မွတ္ထားသည့္ ရက္က်မွ တစ္ခါတည္း မဂၤလာဧည့္ခံပြဲပဲ လုပ္လို ေသာ္လည္း ေမေမႏွင့္ ဘြားဘြားက ေစ့စပ္ပြဲကိုလည္း ခမ္းခမ္းနားနား လုပ္ထားေစလိုသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘြားဘြား အလိုကို လိုက္ေလ်ာျပီး ေစ့စပ္ပြဲ လုပ္ဖို႕ သေဘာတူလိုက္ရသည္။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ လုပ္ဖို႕ သံုးလအလိုမွာ သူတို႕ ေစ့စပ္ပြဲ လုပ္ျဖစ္သြားသည္။ လာေရာက္ ခ်ီးျမွင့္သူ ပရိတ္သတ္ အေပါင္းက ေနနဲ႕ လ ေရႊနဲ႕ ျမ လို႕ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကရေလာက္ေအာင္ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္က အတြဲညီခဲ့သည္။ သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ ဒီဇိုင္းဆန္းဆန္းကို ေရြးဝယ္ထားေသာ အရည္သန္႕ စိန္တစ္လံုးတည္းႏွင့္ ပလက္တီနမ္ လက္စြပ္ကေလးကို သူမ၏ ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ လက္ကေလးမွာ စြပ္ေပးရင္း သူမ ၾကားသာ႐ံု တီးတိုး ေျပာမိသည္။
“ဒီေန႕က စျပီး ထိပ္ထား က ကိုယ္နဲ႕ပဲ ဆိုင္ေတာ့တာေနာ္၊ သိလား၊ ကိုယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲမသြားရဘူး”
အျမဲတန္း ႐ုပ္တည္ၾကီးႏွင့္ ေနတတ္ေသာ သူမက အဲလို ေျပာေတာ့လည္း ရွက္ရိပ္သန္းေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ျပံဳးျပံဳးကေလး...။
“ထိပ္ထားလည္း ကိုကို နဲ႕ အတူ အျမဲရွိေနခ်င္ပါတယ္”
သူမကလည္း သူ႕ကို လက္စြပ္ကေလး ျပန္ဝတ္ေပးရင္း ေျပာသည္။
“အခြင့္အေရး ရွိရင္ေပါ့ ကိုကို ရယ္..” သူမ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားကိုေတာ့ သူက မၾကားလိုက္ေတာ့ပါ။

ဧည့္သည္ေတြကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္သား ျပံဳးျပံဳး ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ပါ။ သို႕ေပမယ့္ ဝိုင္းတစ္ဝိုင္းက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ျမင္သည့္ အခါမွာေတာ့ ေနျခည္ထိပ္ထားရဲ႕ မ်က္ႏွာက အျပံဳးရိပ္တို႕ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါသည္။ သူကေတာ့ မသိလိုက္ပါ။
“ကိုထြဋ္ထိပ္စိုးက ကၽြန္မတို႕ အသိုင္းအဝိုင္းေတြမွာေတာ့ နာမည္ၾကီးပဲ၊ ခုေတာ့ ဖူးစာရွင္ ရွာေတြ႕သြားျပီေပါ့။ ရွင္နဲ႕ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ ၾကင္ယာဖက္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းပါတယ္ ရွင္”
သူမ မ်က္ႏွာက ခပ္ထည္ထည္။ ဝတ္ထားေသာ အဝတ္အစားႏွင့္ လက္ဝတ္ရတနာမ်ားကလည္း သတို႕သမီး ထက္ေတာင္ ေတာက္ပေနေသးသည္။ သူက ျပံဳးျပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ္လည္း သူမကို ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ ေသခ်ာမသိပါ။ သူမ စကားထဲမွာ အဓိပၸါယ္ တစ္ခုခု ပါဝင္ေနတယ္ရယ္လို႕လည္း သူ မထင္မိပါ။

*******

ျပည္လမ္းေပၚမွာ သူကိုယ္ပိုင္ ဝယ္ထားေသာ ကြန္ဒို တိုက္ခန္း ႏွစ္ခန္းတြဲ တစ္ခု ရွိသည္။ သူတို႕ လက္ထပ္ျပီးလွ်င္ သူက သူ႕မိသားစုအိမ္မွာလည္း မေနခ်င္၊ သူမ အိမ္မွာလည္း မေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူ႕တိုက္ခန္းမွာပဲ ေနမည္ဟု စိတ္ကူးသည္။ သူမကို ေျပာျပေတာ့ သူမက သူ႕သေဘာပဲ ဟု ဆိုသည္။ သူ႕ေမေမက သိပ္သေဘာမတူလိုေသာ္လည္း ေဖေဖက သေဘာတူေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ လက္မခံခ်င္ ခံခ်င္ႏွင့္ လက္ခံလိုက္ရသည္။ ထိပ္ထားကို ေခၚျပီး တိုက္ခန္းကို စိတ္ၾကိဳက္ ျပင္ဆင္ဖို႕ သြားၾကသည္။ ထိပ္ထားကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လိုလိုလားလားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္ၾကေတာ့ အၾကိဳက္ခ်င္းက ေတာ္ေတာ္တူၾကတာကို ေတြ႕ရသည္။ သူ မအားေသာ ေန႕မ်ားမွာ သူမ တစ္ေယာက္တည္း သြားျပီး ေနရာခ်သည္။ အလုပ္သမားေတြ မ်ားမ်ား လာမည့္ ေန႕မ်ားမွာသာ သူသြားျပီး က်န္သည့္ေန႕ေတြမွာ သူမပဲ သြားတာမ်ားသည္။ အိမ္ထဲမွာ ထားမည့္ ဘြန္ဆိုင္းအပင္ပုေလးမ်ားႏွင့္ ဂမုန္းပင္ေသးေသးေလးမ်ား ကိုလည္း သူမပဲ စိတ္ၾကိဳက္ ရွာေဖြျပီး ဝယ္ထည့္လာသည္။

အခုေတာ့ တိုက္ခန္းတစ္ခုလံုး အေခ်ာသတ္ ေနရာခ်ဖို႕ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။ ပိတ္ရက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား တိုက္ခန္းကို သြားျပီး ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ကာ အေခြ ထိုင္ၾကည့္ျပီး ျပန္လာၾကသည္။ မဂၤလာစံုတြဲ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ဖို႕ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ သူမ ႏွင့္ အေတာ္ျငင္းခုန္ လိုက္ရသည္။ သူမက ေစ့စပ္ပြဲ တုန္းကလည္း ႐ိုက္ျပီးသားမို႕ မဂၤလာေဆာင္ေန႕က်မွ ထပ္႐ိုက္မည္၊ ၾကိဳ႐ိုက္ မထားခ်င္ ဆိုေပမယ့္ သူကေတာ့ ၾကိဳ႐ိုက္ထားခ်င္သည္။ လူတိုင္းလည္း အဲလိုပဲ လုပ္ေနၾကမို႕ ထံုးစံလို ျဖစ္ေနျပီ လို႕ အာေပါက္ေအာင္ ေျပာဆိုျပီးမွ ဓါတ္ပံုဆိုင္ သြား႐ိုက္ရသည္။ အျမဲတေစ မိတ္ကပ္ သိပ္မျပင္ပဲ သဘာဝအတိုင္းေလး ေနတတ္ေသာ ထိပ္ထားက မိတ္ကပ္ျပင္လိုက္ေတာ့လည္း မင္းသမီးေလး တစ္ပါးလို လွပသြားတာ ေစ့စပ္ပြဲေန႕ကတည္းက သိျပီးသား ေပမယ့္ သူမကို ျမင္ရတိုင္းမွာ သူ႕အတြက္ အသစ္အသစ္လို ရင္ခုန္ရသည္။ ဓါတ္ပံု ၾကိဳမရိုက္ခ်င္ဘူးလို႕ ေျပာထားသူမွာ ထိပ္ထား ေပမယ့္ ဓါတ္ပံုဆိုင္ ေရာက္ေတာ့လည္း ကေလး တစ္ေယာက္လို တက္ၾကြျပီး ဝတ္စံု တစ္စံုျပီး တစ္စံု ေရြးျပီး ႐ိုက္သူမွာ ထိပ္ထားသာ ျဖစ္သည္။ အဲဒီေန႕က အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုႏွင့္ေရာ ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႕ပါ ဓါတ္ပံုေတာ္ေတာ္ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့သည္။

သူတို႕ အတြက္ ဝတ္စံုကိုလည္း ထိပ္ထားႏွင့္ ေဒၚေလး ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္တိုင္ မႏၱေလးက ပိုးထည္ ယက္ကန္းဆိုင္ၾကီးသို႕ သြားျပီး စိတ္ၾကိဳက္ ဒီဇိုင္းႏွင့္ အေရာင္ကို ေရြးမွာ ထားျပီးျပီ။ ဖိတ္စာကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ၾကိဳက္ ပန္းႏုေရာင္ အေကာင္းဆံုး အမ်ိဳးအစားကို မွာထားျပီးျပီ။ တစ္လေလာက္ အလိုမွာေတာ့ သူ႕တိုက္ခန္းမွာ မဂၤလာခန္းဝင္ ပစၥည္းေတြက အစ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းေတြ အားလံုးကလည္း သူ႕ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ စိတ္ဝင္တစား သိရွိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေလျပီ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာမွ သတို႕သမီးေလာင္းက ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလေတာ့သည္။

*******
ဆက္ရန္
သိဂၤါေက်ာ္