24 September, 2009

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္



ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
မေၾကာက္မ႐ြံ သိေနတာ...။

ေမွာင္မည္း နက္႐ိႈင္း
ေခ်ာက္ကမ္းပါး ထဲမွာေတာင္
ပန္းေတြ ပြင့္ေစတာ...။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က
ကတိစကားကို သန္မာေစေအာင္
တိတ္တဆိတ္ ေထာက္ပံေလရဲ႕။

Sri Chinmoy ၏ Hope ကို ျပန္ဆိုပါသည္။

သိဂၤါေက်ာ္

18 September, 2009

Happy Birthday ဝက္ဝံေလး



ဝက္ဝံေလး ... စက္တင္ဘာေကာင္းကင္
(ဘယ္လို ေခၚရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး)
အတြက္
ေမြးေန႕လက္ေဆာင္
ပန္းစည္း နဲ႕ ကိတ္မုန္႕



ဘေလာ့ဂါ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ပထမဆံုး ခင္မင္ရတဲ့ ညီမေလး
ေမြးေန႕မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...

မမသိဂၤါေက်ာ္

ဂမၻီရျမင္း႐ိုင္း











သူ႕ဇက္ၾကိဳးကို
လႊတ္ေပးလိုက္ရတာ
ငါမွမဟုတ္ပါဘူး။

ဘယ္ေတာ့မွ မေသတဲ့
ပ်ံေနတဲ့ငွက္ဟာ
သူပဲေပါ့၊

မီးပံုထဲကလည္း
အနာတရနဲ႕ ခုန္ထြက္
႐ွင္သန္တတ္ေသးရဲ႕။

သစၥာမ႐ွိတဲ့
လိပ္ျပာတစ္ေကာင္
သူဟာ
ဝတ္ရည္မစားပဲ
ပြင့္ဖတ္ေျခြတတ္သူေပါ့။

သူ႕ခြာသံေတြေအာက္မွာ
႐ိုးစင္းအိပ္မက္ေၾကြက်
သူ႕ပါးစပ္က
ေသြးသံရဲရဲအာ႐ံုေတြ
ဝါးစားဆဲ။

သူ႕ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြ
ေကာင္းကင္ထဲ
ပဲ့တင္ထပ္လို႕။

တိမ္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳ
အေမွာင္ထုထဲဝင္တိုး
သက္ဆိုး႐ွည္ေနတဲ့ ျမင္း႐ိုင္း၊
ပဥၥလက္အတတ္နဲ႕
သားေကာင္ကို ညိႈ႕ယူ
အပိုင္းအစစ ျဖစ္သြားတာ
ျဖဴစင္မႈေတြေပါ့။

လွ်ိဳ႕ဝွက္တတ္တဲ့
မီးခိုးေငြ႕ေတြထဲ
သူ ကခုန္ဖို႕ၾကိဳးစားဆဲ။
ညေတြဟာ
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးထား
သူ ကဆုန္စိုင္းလိုက္ေတာ့
ၾကယ္ေတြငိုၾကေပါ့။

စိတ္ကူးထည္ေတြကို ဆုတ္ျဖဲ
တစ္ခါတစ္ေလလည္း
သူ တဟဲဟဲ ရယ္ေနတတ္၊
ေန႕လည္ေန႕ခင္းေတြတုန္းက
ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ အေၾကာင္း
ျမည္တမ္းရင္း
သူ ဟစ္ေၾကြးစဥ္မွာ
ကမၻာၾကီး တုန္ယင္သြားေပါ့။

သူ႕ေျခေထာက္ေတြကို
႐ိုက္ခ်ိဳးသိမ္းျပီး
ပံုစံခြက္ထဲ ျပန္ေနရတဲ့အခါ
ျမံဳေနတဲ့ အနာတစ္ခုလို
လိႈက္စားလို႕....။

(သိဂၤါေက်ာ္)

(႐ွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း ေလာက္က ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ စာအသစ္ မေရးႏိုင္ေသးတာနဲ႕ တင္လိုက္တာပါ။ ဘာအဓိပၸါယ္လည္းေတာ့ လာမေမးနဲ႕ေနာ္... သိေတာ့ဘူး :D)

ပံုေလးကို ဒီက ယူထားပါတယ္။

14 September, 2009

ညိႈးခ်ိန္မတိုင္ခင္ (ဇာတ္သိမ္း)

(၅)

အဲဒီအပတ္ တနဂၤေႏြ မွာပဲ နီလာဦးက မေမ့မေလ်ာ့ ေခမာညိဳဆီ ဖုန္းဆက္လာပါသည္။ သူမတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေျမနီကုန္း မွာပဲ ေတြ႕ျဖစ္ၾကျပန္သည္။

“နင္ ဒီေန႕ေတာ့ တကယ္အားတယ္ေပါ့၊ အရင္တစ္ခါလို ငါ့ကို တစ္ပိုင္းတစ္စ မလုပ္နဲ႕ေနာ္၊ ဇာတ္လမ္းဆံုးေအာင္ ေျပာေတာ့၊ ေစာသြင္ နဲ႕ သက္စိုးထြဋ္ ညီမ ဘယ္လို ျဖစ္ၾကေသးလဲ”

“သက္စိုးထြဋ္ နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းမို႕ နင္က အရမ္းသိခ်င္ေနတာလား ေခမာရဲ႕ ဟီ ဟီ...”

“ငါ့တပည့္နဲ႕ ပတ္သက္တယ္ေလ သိခ်င္ရမွာေပါ့၊ လုပ္ပါ ေစ်းမကိုင္နဲ႕ ဆက္ေျပာေတာ့...”

“ေျပာပါ့မယ္ ေျပာပါ့မယ္၊ ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ကို ခ်ိန္းရတာပဲဟာ...

“အဲဒီႏွစ္က သူတို႕ ေျခာက္ေယာက္လံုး ဆယ္တန္း က်တယ္၊ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ သက္စိုးက ရန္ကုန္မွာ ေဘာ္ဒါ သြားတက္တယ္၊ ေစာသြင္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာပဲျပန္တက္တယ္၊ သက္စိုး ညီမ သက္ျမတ္ ကလည္း ေက်ာင္းမွာပဲေလ၊ ေစာသြင္က ဗ်ဴဟာ ေျပာင္းလိုက္တယ္၊ အတန္းထဲမွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ေနတယ္၊ အသက္ကို တစ္ခါ ႏွစ္ခါ စာလိုက္ေပးတယ္၊ နင့္တုန္းကေလာက္ေတာ့ အေႏွာက္အယွက္ မေပးဘူးတဲ့၊ အသက္ကလည္း ေစာသြင္လို ေကာင္မ်ိဳးကို ဦးေႏွာက္ထဲ မထားပါဘူး၊ သက္စိုး က ဒီေကာင္ေတြနဲ႕ ေပါင္းေနေပမယ့္ သူ႕ညီမကို သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လံုးဝ မပတ္သက္ေအာင္ထားခဲ့တာ၊ သူ႕ညီမကို သိပ္တိုတတ္တာ...၊ အဲဒီေတာ့ ေစာသြင္အတြက္ အကြက္ေကာင္းပဲေပါ့၊”

“သက္စိုးထြဋ္ကို မေက်နပ္တာနဲ႕ သူ႕ညီမကို ခ်ဥ္းကပ္တာလား ယုတ္မာလိုက္တဲ့ေကာင္”

“အဲေလာက္ဆိုရင္ မယုတ္မာေသးဘူး၊ ခုမွ ယုတ္မာမွာ၊ စာေမးပြဲၾကီး မေျဖခင္ပဲ အသက္ကို ေစာသြင္က အဓမၼ ခိုးေျပးသြားတယ္၊ အသက္ မိဘေတြ ခမ်ာ အမ်ိဳးမ်ိဳး စံုစမ္းေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ႐ွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး၊ သက္စိုးကလည္း စာေမးပြဲ နီးေနျပီ ဆိုေတာ့ မေျပာပဲ ထားထားတာ...၊ ေနာက္ သံုးလေလာက္ၾကာမွ ေစာသြင္က စာေရးျပီး ဆက္သြယ္မွ အသက္ကို ျပန္ေခၚႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္လို ေရးခဲ့လဲ ဆိုေတာ့ ေခမာညိဳကို ခိုးေျပးဖို႕ လုပ္တုန္းက သက္စိုးက အျပင္းအထန္ တားခဲ့လို႕...အစားအေနနဲ႕ သက္စိုး ညီမကို ခိုးေျပးသြားတာ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ အခု စြန္႕ပစ္လိုက္ျပီမို႕ လာေခၚဖို႕ ေရးထားတာပဲ၊ အသက္ အေဖ အေမေတြ ဘယ္ေလာက္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္မလဲ ဆိုတာ နင္ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့...”

“လူမဆန္တဲ့ အေကာင္၊ သူမ်ားသားသမီးကို ပန္းေကာင္းအညြန္႕ခ်ိဳးျပီး ပစ္ထားတယ္ ဟုတ္လား... ျပီးေတာ့ ဒီျပႆနာက ငါ့ကို မုန္းရာက စတာ... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ငါ ဒီေကာင္ကို သတ္ပစ္ခ်င္တယ္....”

ဘယ္လို စကားလံုး သံုး၍ ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ပင္ ေစာသြင္ကို မုန္းေသာ စိတ္က ေခမာညိဳ တစ္ကုိယ္လံုး ျပန္႕ႏွံလာသည္။ အသက္က ကိုယ့္အစား သေဘာမ်ိဳး ဓားစာခံ ျဖစ္ရ႐ွာတာကို ေတြးျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းသည္။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား ေခမာညိဳက ေစာသြင္လိုေကာင္မ်ိဳးကို ရန္သူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိသလဲ...။

နီလာဦး ဆက္ေျပာေသာ စကားမ်ားကိုပင္ မၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။

“အသက္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဟိုအေကာင့္ေသြးသားက ပါလာခဲ့တယ္၊ သူ႕ အေမကလည္း သားဖြားမီးယပ္ အထူးကု တစ္ေယာက္မို႕ အျပစ္မ႐ွိတဲ့ ကေလးကို မဖ်က္ဆီးပဲနဲ႕ တစ္ျခားမွာ သြားေမြးေစခဲ့တယ္၊ အသက္ခမ်ာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ မက်န္းမာတဲ့ အထဲက အဲဒီကေလးကို ေမြးခဲ့တယ္၊ မၾကာပါဘူး အသက္ ဆံုးသြားတယ္၊ ကေလးကေတာ့ က်န္းက်န္းမာမာပဲ က်န္ရစ္တယ္၊ သူတို႕ မိသားစုလည္း ရန္ကုန္ အျပီးေျပာင္း သြားၾကတယ္ေလ”

“သက္စိုးထြဋ္ သိေတာ့ေရာ ဘယ္လိုေနလဲ၊ ေစာသြင္ကို သြားမသတ္ခ်င္ဘူးလား”

“သူ ဘယ္လို ခံႏိုင္ရည္ ႐ွိေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့လဲေတာ့ ငါမသိဘူး၊ ေစာသြင္ကို သြားမသတ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ အခုေတာ့ ေစာသြင္လည္း သူ႕ အကုသိုလ္နဲ႕သူ သြားပါျပီ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ကပဲ အသည္းကင္ဆာနဲ႕ ေသျပီေလ၊ အသက္နဲ႕ ကြဲျပီးမွ ေနာက္ထပ္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ရေသးတယ္၊ အဲဒါလည္း မၾကာပါဘူး ကြဲတာပဲ၊ သူ႕မိဘ အိမ္ကလည္း ႏွင္္ခ်ထားေတာ့ အရက္ေတြ မတရားေသာက္ျပီး ေတေပ ေလလြင့္ေနရင္းနဲ႕ ျဖစ္တာပဲ”

“သက္စိုးထြဋ္ ေနရာမွာ ငါသာ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာသြင္ကို သတ္မိမွာပဲ”

“ကဲ ကဲ ေတာ္ပါျပီဟာ၊ ငါလည္း နင့္ကို စိတ္ညစ္စရာ ေတြ ေျပာေနမိတယ္၊ အဓိက ငါေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက သက္စိုးထြဋ္က နင့္ကို တကယ္ ခ်စ္တာ၊ ကေလးတစ္ေယာက္အေဖ အမည္ ခံေနရေပမယ့္ အခုထက္ထိ ဘယ္သူနဲ႕မွ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ေသးတာ မဟုတ္ဘူး”

“ေတာ္စမ္းပါ နီလာရယ္၊ ေအာင္သြယ္ဖို႕ စဥ္းစားမေနပါနဲ႕၊ ငါက အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ စိတ္ကိုမဝင္စားပါဘူး၊ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ျငိမ္းခ်မ္းလည္း နင္တို႔လို ကေလးအတြက္ ေယာက်ၤား အတြက္ ပူစရာလည္း မ႐ွိဘူး၊ သူ႕မွာလည္း သူ႕ဟာသူ ႐ွိမွာပါ၊ ငါ့ကို ေစာင့္ေနတယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူးေနာ္...”

“နင္က ငါေျပာတာကို မယံုဘူးေပါ့၊ သူေျပာရင္ေတာ့ ယံုမွာပါ”

“နင္လုပ္တာနဲ႕ပဲ ေနာက္တစ္ခါေတြ႕ရင္ အေနခက္ေတာ့မွာပဲ၊ သူ႕ကို တကယ္ ေက်းဇူးေတာ့ တင္ပါတယ္...၊ ငါ့ဘဝ ပ်က္ရင္ပ်က္ မပ်က္ရင္ေတာင္ အ႐ွက္ရျပီး အမည္းစက္ ျဖစ္ရမယ့္ အေရးက သူကာကြယ္ေပးခဲ့တာပဲ၊ ငါ့ကို ကာကြယ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ သူ႕ညီမကို ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတယ္၊ ငါ တကယ္ စိတ္မေကာင္းဘူး ဟာ၊ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး”

“တကယ္ေတာ့ ေစာသြင္ ငါ့ကို ကားတင္ေျပးျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာ... ဒါဆို ဒီအညိႈးက အသက္ဆီအထိ ေရာက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ ငါက အသက္လို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ မိန္းမ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီတုန္းက ငါ့မွာ ေမာင္းခ်ဓား တစ္ေခ်ာင္း အျမဲပါတယ္၊ အဲဒီေျခာက္ေကာင္ ေႏွာက္ယွက္ေနတယ္ ဆိုလို႕ ေဖေဖက ဝယ္ေပးထားတာ၊ ငါ သူ႕ကို အေသသတ္ပစ္ခဲ့မွာ၊ သူ႕ကို မသတ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုး ငါ့ကိုယ္ငါ ထိုးသတ္လိုက္မွာ သူ႕ အေစာ္ကားေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး”

“နင္ကေတာ့ ေျပာသလို လုပ္မယ့္လူပဲ ငါယံုတယ္... ျပီးခဲ့တာေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့ဟာ၊ ေလွ်ာက္ေတြးမေနပါနဲ႕ေတာ့၊ ငါတို႕ စကားေကာင္း ေနတာလည္း ၾကာသြားျပီ၊ ျပန္ၾကရေအာင္”

နီလာဦး ႏွင့္ လမ္းခြဲျပီး ျပန္လာေသာ လမ္းမွာလည္း သက္စိုးထြဋ္ ညီမေလး အေၾကာင္း ေတြးေနမိဆဲပင္။ အညိႈးအေတးမ်ား၏ အရင္းအျမစ္က သူတစ္ပါးကို နစ္နာေစေအာင္ ေျပာတတ္ လုပ္တတ္ခဲ့ေသာ ေခမာညိဳေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ေလ။ “ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ ဟူေသာ စကားပင္ ႐ွိသည္ မဟုတ္ပါလား...။

**********
(၆)

ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာ ညဦးပိုင္း တစ္ခုမွာ ေခမာညိဳ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္သျဖင့္ သက္စိုးထြဋ္ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္လည္း မ႐ွိသျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ နီလာဦး နဲ႕ ေတြ႕ျဖစ္ျပီး ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ အေၾကာင္း အားလံုး သိျပီးျပီ ဟု ေျပာျပလိုက္သည္။ သူက ေခတၱေတာ့ ျငိမ္သက္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ကို တစ္သက္လံုး မေျပာဖို႕ ေခမာညိဳကို ကတိေတာင္းလိုက္သည္။ ေခမာညိဳကလည္း ေျပာဖို႕ရည္ရြယ္ခ်က္ မ႐ွိပါ။ သူ႕အေဖ အရင္းဟာ ေစာသြင္လို လူမ်ိဳးပါလို႕ သိသြားမည့္ အစား သက္စိုးထြဋ္ကို အေဖ အရင္းဟု ထင္ေနတာက ပိုေကာင္းပါသည္။

“အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ ေစာသြင္ကို မသတ္ပဲ ႐ွင္ ဘယ္လို ေနႏိုင္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ အံၾသတယ္၊ ကၽြန္မသာ ဆိုရင္ ေစာသြင္ကို သတ္ရမွ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္ ထင္တာပဲ”

“ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒီလို စိတ္မ်ိဳး ေပၚခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေစာသြင္ကို သတ္လိုက္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က်သြားခဲ့ရင္ မိဘေတြခမ်ာ ညီမေလး အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲ ရတဲ့ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထပ္ျပီး ပူပန္ရဦးမွာေလ၊ ညီမေလး ဆံုးသြားေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းခံစားရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လည္း စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ေနတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကို အားေပးဖို႕... အျပစ္မ႐ွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ တူေလးကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္လို႕ မျဖစ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြပါ၊ ကံကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္သူေတြပါ၊ မေကာင္းတာျပဳတဲ့သူဟာ မေကာင္းတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ ခံရမွာ ေ႐ွာင္လႊဲလို႕ မရပါဘူး၊ အဲဒီလို သေဘာေပါက္ေအာင္ ေမေမကလည္း နားခ်ခဲ့တယ္ေလ”

“ဟုတ္ပါတယ္၊ ႐ွင္ေျပာတာ မွန္ပါတယ္၊ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း အခုမွ သိျပီး စိတ္ဆိုးလြန္းလို႕ ေျပာမိတာပါ၊ ႐ွင့္ကို စိတ္မေကာင္းစရာ အတိတ္ အေၾကာင္းေတြ ျပန္သတိရေအာင္ လုပ္မိသလို ျဖစ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္... ႐ွင့္ အေဖနဲ႕ အေမေရာ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား”

“ေကာင္းပါတယ္၊ စင္ကာပူ ေရာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းျပီးကတည္းကပဲ၊ သူတို႕အေနနဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ျမင္ေနရရင္ ညီမေလးကို သတိရျပီး စိတ္ဆင္းရဲရတယ္တဲ့ေလ၊ ဒီမွာ ေနတုန္းကလဲ သူမ်ား အဘိုးအဘြားေတြလို မဟုတ္ဘူး၊ ခပ္စိမ္းစိမ္း ခပ္ခြာခြာပဲ ေနခဲ့တာ၊ သားက သနားဖို႕ ေကာင္းပါတယ္”

“ေၾသာ္... ေက်ာ္ေက်ာ္က အဘိုးအဘြား ရဲ႕ ေမတၱာလည္း မခံစားခဲ့ရဘူးေပါ့၊ ဒါနဲ႕ အေမနာမည္ ေဒၚနန္းမူ ဆိုတာ ကေရာ”

“အဲဒါက၊ ကေလးေမြးရင္းနဲ႕ ကေလးေရာ လူၾကီးပါ ဆံုးသြားတဲ့ ေမေမ့ လူနာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ပဲ၊ သူ႕ေယာက်ၤားကလည္း သူ ကိုယ္ဝန္ေျခာက္လ ေလာက္ကပဲ အက္ဆီးဒင့္နဲ႕ ဆံုးသြားခဲ့တာတဲ့”

“ေၾသာ္”

“ကၽြန္ေတာ္က အခုထက္ထိ တစ္ေယာက္ေသာသူ ကလြဲလို႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်စ္ခဲ့ေသးသလို၊ ဘယ္သူနဲ႕ မွလည္း လက္မထပ္ရေသးပါဘူးဗ်ာ၊ လက္ထပ္မယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီ တစ္ေယာက္ေသာသူပဲ ျဖစ္ခ်င္တာ... ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကေလးတစ္ေယာက္ အေဖ အေနနဲ႕ လက္ခံႏိုင္ျပီး၊ သားကိုလည္း မိခင္ေမတၱာနဲ႕ ၾကင္နာႏိုင္မယ့္လူ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္”

အဲဒီ တစ္ေယာက္ေသာသူက ဘယ္သူလဲလို႕ ေခမာညိဳက မေမးပါဘူး။ သူ႕စကားက ဘယ္ကို ရည္ရြယ္တယ္ ဆိုတာ သိသိၾကီးပဲ။ ေနပါဦးေလ။ ျပန္ေတြ႕ၾကတာမွ မၾကာေသးပဲ ဒီေလာက္ေလာဖို႕ မလိုပါဘူးေနာ...။ အဲဒီျမိဳ႕ကေလး အေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိတိုင္း အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း နီလာဦးတို႕ အရင္ သူ႕မ်က္ႏွာကိုပဲ အျမဲ ေျပးျမင္မိခဲ့ေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕ ေခမာညိဳ တကယ္ကို မသိေသးတာပါ။

**********
(၇)

ေခမာညိဳသည္ သက္စိုးထြဋ္၏ ေတာင္းပန္ခ်က္အရ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေန၊ တနဂၤေႏြ မွာ တစ္ေန႕ (၃) နာရီေလာက္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္တို႕ အိမ္သို႕ သြား၍ guide လုပ္ေပးျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ႏွင့္အတူ အတန္းထဲမွ စာအသင့္အတင့္ ေတာ္ေသာ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္၊ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ ကိုပါ အတူတူ guide လုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္မွာ ညံဖ်င္းေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ ဥာဏ္ထက္ျမက္ေသာ္လည္း ၾကိဳးစားလိုစိတ္ မ႐ွိသျဖင့္ မေတာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို အေပါင္းအသင္း ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္း တြင္ ဝင္ဆံေစျခင္း ျဖင့္ အျပိဳင္အဆိုင္ စာၾကိဳးစားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ စာၾကိဳးစားလာခဲ့ပါသည္။

အဌမတန္း ေအာင္စာရင္းမ်ားထြက္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္က ဂုဏ္ထူး သံုးဘာသာ၊ ေအာင္ေကာင္းက သံုးဘာသာ၊ ဟိန္းခန္႕က ႏွစ္ဘာသာ၊ မိုးႏွင္းျဖဴ ႏွင့္ တူးတူးက ဘာသာစံုဂုဏ္ထူး ထြက္ၾကသည္။

ေနာက္ႏွစ္မွာလည္း သူတို႕ ငါးေယာက္ကို ေခမာညိဳပဲ guide လုပ္ေပးရပါသည္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ သူတို႕အိမ္မွာပဲ လုပ္ပါဟု မိုးႏွင္းျဖဴ မိဘမ်ားက ေျပာသျဖင့္ စုရပ္က ထိုအိမ္သို႕ ေရာက္သြားသည္။ ပြင့္သစ္စ ပန္းေလးလို လွလာျပီ ျဖစ္ေသာ သူတို႕ သမီးေလးကို စိတ္မခ်သျဖင့္ မ်က္စိေအာက္မွာသာ ထားလိုျခင္းကို ေခမာညိဳ နားလည္ပါသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ႏွင့္ ေအာင္ေကာင္း ကလည္း မိုးႏွင္းျဖဴေလး ပိုလွလာသည္ကို သတိျပဳမိျပီး အေရးတယူ ႐ွိလာသည္ကို ေခမာညိဳ ရိပ္မိေတာ့ သူတို႕ စိတ္ကေလးေတြ အေရာင္ မေျပာင္းရေလေအာင္ နားဝင္လြယ္မည့္ စကားေလးေတြႏွင့္ အလိမၼာသံုးကာ ဆံုးမရပါေသးသည္။

ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ႐ွစ္တန္းက် က်န္ခဲ့သည့္ အေပါင္းအသင္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္ လံုးဝ အဆက္ျပတ္သြားျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ၾကာၾကာထိုင္ျခင္း၊ ညဘက္ ဂစ္တာတစ္လက္ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္း၊ ရန္ျဖစ္ျခင္း တို႕အစား အားလပ္ခ်ိန္တြင္ စာအုပ္ဖတ္ျခင္း၊ အားကစားလုပ္ျခင္း မ်ားဘက္သို႕ ေျပာင္းသြားသည္။ သက္စိုးထြဋ္ ကို္ယ္တိုင္လည္း သူ႕သားကို ပို ဂ႐ုစိုက္လာတာလည္း ပါသည္။

သက္စိုးထြဋ္ ကေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ေျပာင္းလဲလာသည့္ အတြက္ ေခမာညိဳကို ေက်းဇူးတင္လ်က္ ႐ွိျပီး လက္ထပ္ခြင့္ကိုေတာ့ အခြင့္သင့္တိုင္း ေတာင္းဆိုတတ္ျမဲ။ ကိုယ့္ဘဝ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ မႏြမ္းခဲ့ရသည္မွာ သူ႕ေက်းဇူးပါပဲ လို႕ စိတ္ထဲမွာ အျမဲမွတ္ထင္လ်က္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ကိုလည္း ကိုယ့္တူ ကိုယ့္သားေလးလိုပဲ သေဘာထားႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႕ကို လက္ထပ္ဖို႕ကိုေတာ့ ခုထိ စဥ္းစားေနဆဲပင္။ တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ ကိုယ့္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဘဝကို စြန္႕လႊတ္ဖို႕ ႏွေျမာေနေသးတာပါ။

**********

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႕ အိမ္မွာ ျမဲေနေသာ ေခမာညိဳ႕ထံသို႕ ေက်ာင္းစာႏွင့္ အစားမွ လြဲ၍ တစ္ျခား ဘာမွ စိတ္မဝင္စားတတ္ေသာ ဟိန္းခန္႕ တစ္ေယာက္ ေမာၾကီး ပန္းၾကီး ပံုစံႏွင့္ ေရာက္ခ်လာပါသည္။

“တီခ်ယ္ တီခ်ယ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ နဲ႕ မိုးႏွင္း ခိုးရာလိုက္ သြားၾကျပီ”

“ဘာ၊ ဘာ ျဖစ္တယ္”

“ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္ မွာ ေအာင္ေကာင္း နဲ႕ မိုးႏွင္းကို ေစ့စပ္ေပးၾကေတာ့မလို႕ သူတို႕မိဘေတြက စီစဥ္ေနၾကတယ္တဲ့၊ အဲဒါ မိုးႏွင္းက ေက်ာ္ေက်ာ့္ကိုပဲ ၾကိဳက္တာ၊ ေအာင္ေကာင္းကို မၾကိဳက္လို႕ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးၾကေတာ့မယ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကူညီမယ္ ေျပာတယ္၊ တူးတူးလည္း သိလို႕ ေနာက္က လိုက္သြားျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က တီခ်ယ့္ကို လာေျပာတာ…”

“ဒါဆို တို႕လိုက္သြားၾကရေအာင္… ေနဦး ေက်ာ္ေက်ာ့္အေဖ ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္”

အေရးၾကီးကာမွ သက္စိုးထြဋ္“ ဟန္းဖုန္းမွာ ဘယ္လိုမွ ဆက္မရပါ။ လိုင္းမမိေသာ ေနရာသို႕ ေရာက္ေနပံုရသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ဟိန္းခန္႕လာေသာ တကၠစီႏွင့္ပင္ ႏွစ္ေယာက္သား သြားရေတာ့သည္။ ဟိန္းခန္႕၏ လမ္းျပမႈႏွင့္ ေခမာညိဳတို႕ ထိုျခံဝင္းႏွင့္ အိမ္ေလးဆီသို႕ ေရာက္သြားသည္။ နီးနီးကပ္ကပ္တြင္ လူေနအိမ္မ်ား မ႐ွိ။ တစ္ႏိုင္ ေမြးျမဴေရး ျခံတစ္ခု ျဖစ္ပံုရျပီး ျခံ႐ွင္မ်ားကိုေတာ့ မေတြ႕ရ။

ျခံေ႐ွ႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တူးတူ ေျပးထြက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႕ကို ဆီးေမးေတာ့..

“မိုးႏွင္းတို႕ ထြက္သြားၾကျပီ တီခ်ယ္၊ သမီးကို ဖိုးထူးတို႕ အုပ္စုက မလိုက္ႏိုင္ေအာင္ တားထား ႐ံုမကဘူး.. အႏိုင္က်င့္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကတယ္၊ သမီး အတင္း႐ံုးကန္ျပီး ထြက္ေျပးလာရတာ”

တူးတူးက ေဒါသသံျဖင့္ ေျပာျပသည္။

အိမ္ထဲမွ ေကာင္ေလး သံုးေယာက္ ေျပးထြက္လာၾကျပီး ေခမာညိဳ႕ကို ေတြ႕ေတာ့မွ အ႐ွိန္သတ္ သြားၾကသည္။ ဖိုးထူး၊ ဟန္ေဌး ႏွင့္ တိုးဝင္း ဆိုေသာ ေခမာညိဳ႕ တပည့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ သူငယ္ခ်င္း လူဆိုးကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ တကၠစီ တစ္စီး ထိုးစိုက္လာျပီး ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ႏွင့္ မိုးႏွင္းျဖဴ တို႕ ဆင္းလာၾကသည္။

“နင္တို႕ မသြားျဖစ္ေတာ့ ဘူးလား” တူးတူးက ဝမ္းသာအားရေမးသည္။

“သြားမွာ၊ နင့္ကို စိတ္မခ်လို႕ ျပန္လာၾကည့္တာ တူးတူး၊ ဟိုေကာင္ေတြ ၾကားမွာ နင္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနလို႕”

“ငါက သူတို႕ လုပ္တိုင္း ျငိမ္ခံေနမယ့္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ မိန္းမမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ကို ေစာ္ကားလာလို႕ကေတာ့ သူေသ ကိုယ္ေသပဲ၊ ေတာ္ေသးတယ္၊ တီခ်ယ္ညိဳ တို႕ေရာက္လာလို႕”

ထိုအခါမွ မိုးႏွင္းျဖဴ ႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္က ေခမာညိဳကို သတိထားမိသြားသည္။

“သမီး မိုးႏွင္း၊ တီခ်ယ္နဲ႕ ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ၊ သမီး မိဘေတြဘက္က သမီး မႏွစ္သက္တဲ့လူနဲ႕ အတင္းအက်ပ္ မလုပ္ေအာင္ တီခ်ယ္ တာဝန္ယူျပီး ေျပာေပးပါ့မယ္၊ သမီးတို႕ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ၊ ဒီလို ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ ပညာမစံုေသးတဲ့ အ႐ြယ္မွာ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဘဝ ေနၾကမယ္ ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္တာ သက္သက္ပါပဲကြယ္၊ မင္းတို႕ ဘာလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကမလဲ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း အသက္ မျပည့္ၾကေသးဘူး၊ အဲဒီေတာ့ တီခ်ယ္စကားကို နားေထာင္ျပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ၾကမယ္ေနာ္…”

သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး နားခ်ေတာ့မွ အိမ္ျပန္ဖို႕ သေဘာတူၾကသည္။ သူတုိ႕ ျပီးေတာ့ ဖိုးထူး တို႕ကိုလည္း ေျပာရေသးသည္။

“ကဲ ဖိုးထူး… မင္းတို႕က ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို အႏိုင္အထက္ က်င့္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကတယ္ေပါ့… မင္းတို႕ အျပစ္ကို သိၾကရဲ႕လား… မင္းတို႕ မိဘေတြကို တိုင္မယ္၊ ရဲစခန္းမွာ အမႈဖြင့္မယ္ဆို မင္းတို႕ အျပစ္က်ခံရမွာပဲ၊ အဲဒါဆို မင္းတို႕ မိဘေတြလည္း သိကၡာက်မယ္၊ အ႐ွက္ကြဲမယ္၊ မင္းတို႕ အသက္အ႐ြယ္နဲ႕ ဒီလို အျပဳအမူမ်ိဳး လုပ္စရာကို အေၾကာင္းမ႐ွိဘူး၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား လုပ္တာလဲကြယ္”

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကယ္လုပ္မလို႕ မဟုတ္ပါဘူး အန္တီ၊ တူးတူး လိုက္သြားမွာ စိုးလို႕ ျခိမ္းေျခာက္႐ံု သက္သက္ပါ၊ ခြင့္လႊတ္ပါ တီခ်ယ္၊ မိဘေတြကို မတိုင္ပါနဲ႕ေနာ္..”

“တီခ်ယ့္ကို ေတာင္းပန္ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ တူးတူးကို ေတာင္းပန္ရမွာ”

“ငါတို႕ မွားပါတယ္ တူးတူး၊ နင္ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္းပန္ပါ့မယ္၊ အမႈမဖြင့္ပါနဲ႕ေနာ္”

သံုးေယာက္စလံုးက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာ၍ ေတာင္းပန္ၾကသည္။ တူးတူးက မေက်နပ္ေပမယ့္ ဘာမွမေျပာေတာ့။

“တီခ်ယ္က ဒီကိစၥကို မင္းတို႕မိဘေတြလည္း မတိုင္ဘူး၊ အမႈလည္း မဖြင့္ဘူး၊ အဲဒီ အတြက္ မင္းတို႕ဘက္က ကတိ တစ္ခုေတာ့ ေပးရလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ေနာင္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို အလိုမတူပဲ ခိုးေျပးတာတို႕၊ အဓမၼက်င့္တာတို႕ လံုးဝမလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိပဲ၊ ပါးစပ္က လြယ္လြယ္ေျပာ႐ံုနဲ႕ မျပီး ဘူးေနာ္၊ တကယ္ တည္မတည္ တီခ်ယ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာ”

“ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကတိ ေပးပါတယ္ တီခ်ယ္”

“ေက်ာ္ေက်ာ္ေရာ အဲဒီ ကတိ ေပးႏိုင္မလား…”

“ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပးႏိုင္ပါတယ္ တီခ်ယ္”

“မင္းတို႕ အေနနဲ႕ ေ႐ွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘဝခရီးက အ႐ွည္ၾကီး ႐ွိေသးတယ္၊ လမ္းမွားကို ေလွ်ာက္မိရင္ ဘယ္လိုမွ ျပင္လို႕ မရပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ဒီအရြယ္မွာ ခ်စ္သူထားတာ အိမ္ေထာင္ျပဳတာေတြ လုပ္ရမယ့္ အရြယ္ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဘြဲ႕တစ္ခု ရျပီး၊ ကိုယ့္ အလုပ္အကိုင္နဲ႕ ကိုယ္ ျဖစ္လာျပီ ဆိုေတာ့မွ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့လူ နဲ႕ လက္တြဲၾကေပါ့ကြယ္၊ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြခဏေလာက္ ေမ့ထားလိုက္ပါဦး၊ ကိုယ့္ဖူးစာဖက္ မွန္ရင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဒီပတ္သက္မႈက မပ်က္စီးႏိုင္ပါဘူးကြယ္…”

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ နားလည္ပါျပီ၊ တီခ်ယ္”

ဖိုးထူးတုိ႕ သူတို႕ကားႏွင့္ သူတို႕ ျပန္သြားၾကသည္။ သူတို႕ ျပန္သြားမွ တူးတူးကို ေျပာရသည္။

“တူးတူး၊ သမီး အမႈမဖြင့္နဲ႕ေတာ့ေနာ္၊ ကိုယ့္ကို မုန္းေနတဲ့ ေယာက်ၤား တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ အၾကီးအက်ယ္ အႏၱရာယ္ပဲ၊ သူတို႕ သမီးအေပၚ အမုန္းစ ႐ွည္မွာစိုးလို႕ တီခ်ယ္က ေက်ေအးလိုက္တာပါ”

“သမီးလည္း ဘာမွမွ မျဖစ္တာ၊ အမႈ မဖြင့္ခ်င္ပါဘူး တီခ်ယ္”

“သမီးကို ေအာင္ေကာင္းနဲ႕ မေစ့စပ္ရေအာင္ေတာ့ အိမ္ကို ေျပာေပးေနာ္ တီခ်ယ္” မိုးႏွင္းျဖဴကေျပာသည္။

“စိတ္ခ်ပါ မိုးႏွင္းရယ္၊ ဒီေန႕ ကိစၥကိုလည္း သမီး မိဘေတြကို မေျပာပါဘူး”

သူတို႕ကို ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္ပို႕ျပီးမွ ေခမာညိဳ ျပန္ခဲ့သည္။ သက္စိုး ကိုေတာ့ ညက်မွ ဖုန္းဆက္ျပီး ေျပာျပရသည္။ သူက အံၾသေနသည္။ ေခမာညိဳက ေတာ့ ကေလးေတြ အေျခအေနေျပာင္းေနတာကို ရိပ္မိသင့္သေလာက္ ရိပ္မိျပီးသား။ ကေလးေတြ ငယ္ၾကေသးသည္က လြဲလို႕ မိုးႏွင္းျဖဴတို႕ အေျခအေနကလည္း ဘာမွ ကန္႕ကြက္စရာ မ႐ွိေသာ အေျခအေန။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ မိုးႏွင္းျဖဴ မိဘမ်ားထံ ႏွစ္ေယာက္သား သြားၾကသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မိုးႏွင္းျဖဴ အေမႏွင့္ ေခမာညိဳက တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းေနဖက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ မိုးႏွင္းျဖဴက ေအာင္ေကာင္းကို သေဘာမက်ပဲ တျခားကို သေဘာက်ေနေၾကာင္း အရိပ္အျမြက္ ေျပာ၍ အတင္းအက်ပ္ မစီစဥ္သင့္ေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ အတင္းအက်ပ္ စီစဥ္လွ်င္ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ သူတို႕ကလည္း အတင္းအက်ပ္ မစီစဥ္ေတာ့ပါ ဟု ကတိေပးၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ေအာင္ေကာင္း ကိုယ္တိုင္က သူ႕မိဘမ်ားကို ပူဆာ၍ ႏွစ္ဖက္မိဘ ေတြ႕ၾကျပီး လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာ အေျခအေနမို႕ ေအာင္ေကာင္း ႏွင့္ မိုးႏွင္းျဖဴ တို႕ကိုယ္တိုင္လည္း အခ်င္းခ်င္း သေဘာက်သည္ ထင္၍ စီစဥ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲလို ဆိုေတာ့လည္း သက္စိုးကို ေက်ာ္ေက်ာ့္ အေဖ အေနႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးျပီး ကေလးေတြ အေျခအေနကို အမွန္အတိုင္း ေျပာျပလိုက္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘ လက္ခံထားျပီး ကေလးေတြ ေက်ာင္းမျပီးခင္ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ တည့္မတ္ေပးၾကဖို႕ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။

ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေတာ့ ေခမာညိဳ guide လုပ္ခဲ့သည့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္တို႕ ငါးေယာက္လံုး အမွတ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ၉ တန္းေအာင္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ဆယ္တန္း တန္းခြဲ A မွာ တက္ၾကရသည္။ ဖိုးထူး တစ္ေယာက္ ႐ွစ္တန္းကို တစ္ႏွစ္ထပ္က်ခဲ့ျပီး ေက်ာင္းထြက္၍ သူ႕အေဖ ဝပ္ေ႐ွာ့တြင္ ကူလုပ္ေနသည္။ ဟန္ေဌး ႏွင့္ တင္ဝင္း ကေတာ့ ႐ွစ္တန္း ေအာင္၍ ကိုးတန္း တက္ၾကသည္။ ေခမာညိဳလည္း ဘီအီးဒီ စာေပးစာယူ ဝင္ခြင့္ ေအာင္၍ တက္ရမည္။ အေရးၾကီးေသာ အတန္းမို႕ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္တို႕ အားလံုး ဘာသာစံု က်ဴ႐ွင္ တက္ၾကေသာ္လည္း ေခမာညိဳကေတာ့ guide လုပ္ေပးေနရဆဲ ျဖစ္သည္။

သက္စိုးကို လည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ေပမယ့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ေသးေသာ ေခမာညိဳက လက္ထပ္ဖို႕ကို အခ်ိန္ဆြဲေနဆဲ။ ေခမာညိဳကို အလြန္တိုထြာ၍ အိမ္ေထာင္မျပဳေစခ်င္ေသာ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမ ကိုလည္း ဘယ္လို စေျပာရမွန္းမသိပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ျပီး သက္စိုးက အမ်ား အျမင္မွာ အရြယ္ေရာက္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ အေဖလည္း ျဖစ္ေနေသးသည္ေလ။

**********
(၈)
ႏွစ္ႏွစ္ၾကာျပီးေနာက္။

ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ က နည္းပညာ တကၠသိုလ္၊ မိုးႏွင္းျဖဴႏွင့္ ဟိန္းခန္႕က ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္၊ တူးတူးက သူနာျပဳတကၠသိုလ္ အသီးသီး တက္ေရာက္လ်က္ ႐ွိၾကသည္။ ေအာင္ေကာင္းက ေတာ့ စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနသည္။ တင္ဝင္း ႏွင့္ ဟန္ေဌးလည္း ဖိုးထူး ႏွင့္ အတူ ဝပ္ေ႐ွာ႕မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အေဝးသင္ တက္ေနၾကသည္။ အရင္လို လူဆိုးေလးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့။ ေခမာညိဳ ႐ွစ္တန္းမွာ သင္ခဲ့ရေသာ ကေလးေတြက ခုဆို တကၠသိုလ္ အသီးသီး တက္ေနၾကျပီ။ ဆရာ ဆရာမ ဆိုသည္မွာ ပန္းပုဆရာ တစ္ေယာက္၊ ဥယ်ာဥ္မႈး တစ္ေယာက္လိုပင္..။ ကိုယ္ထုေသာ ပန္းပု႐ုပ္ေလးေတြ တင့္တယ္လွပေနသည္ကို ျမင္ရလွ်င္ ကိုယ္ပ်ိဳးေသာ ပန္းပင္ကေလးမ်ားကို အဖူးအငံု ဘဝတြင္ ပိုးမကိုက္ေစရေအာင္၊ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ မညိႈးႏြမ္းေစရေအာင္ ျပဳစုယုယ၍ အခ်ိန္သင့္ အခါသင့္ ေဝဆာစြာ ပြင့္လာသည္ကို ျမင္ရလွ်င္ ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ ၾကရသူမ်ား ျဖစ္သည္။

ေခမာညိဳလည္း ဘီအီးဒီ စာေပးစာယူ ႏွစ္ႏွစ္သင္တန္းကို ကြာလီဖိုင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ေခမာညိဳ႕ မိဘမ်ားက သားတစ္ေယာက္ ၾကီးၾကီးမားမား ႐ွိေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ အေဖ သက္စိုးထြဋ္ ႏွင့္ သေဘာမတူခ်င္သလို သက္စိုး မိဘမ်ား ကလည္း ေခမာညိဳ ႏွင့္ သက္စိုး ၏ ပတ္သက္မႈ အျပည့္အစံု ကို ဘယ္လိုက ဘယ္လို သိသြားမွန္း မသိပဲ လံုးဝ သေဘာမတူႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီအေတာအတြင္း သူလည္း သူ႕အလုပ္နဲ႕သူ ႐ႈပ္၊ ေခမာညိဳ လည္းေက်ာင္းတစ္ဖက္၊ သင္တန္းက စာတစ္ဖက္ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနၾကျပီး တစ္ပတ္ တစ္ခါ ေတြ႕ျဖစ္ဖို႕ပင္ မနည္းခ်ိန္းေနရသည္။ ညတိုင္းလို ဖုန္းေတာ့ ဆက္ျဖစ္ပါသည္။ မိဘေတြ သေဘာတူလာေအာင္ ၾကိဳးစားၾကဖို႕ ႏွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္ထားၾကေသာ္လည္း ဘာမွ ေ႐ွ႕မဆက္ျဖစ္ေသးပါ။

ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ႏွင့္ မိုးႏွင္းျဖဴ ကေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား သေဘာတူညီမႈႏွင့္ သူ႕အိမ္ ကိုယ့္အိမ္ သြားလာ လည္ပတ္ခြင့္ ျပဳထားပါသည္။ ေက်ာင္းျပီးလွ်င္ လက္ထပ္ၾကဖို႕ အားလံုး စီစဥ္ျပီးသားမို႕ သူတို႕ ခ်စ္ခရီးလမ္းက ေျဖာင့္ျဖဴး ေနပါျပီ။ ေခမာညိဳတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ တို႕လည္း သိ႐ွိေနၾကျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ လက္မထပ္ေသးသည္ကိုေတာ့ ေသခ်ာမသိၾကပါ။

**********

သက္စိုး၏ မိဘမ်ား ေခတၱျပန္လာၾကသည္။ သူတို႕က ေခမာညိဳႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး အသက္ အေပၚ ေစာသြင္က လက္စားေခ်ခဲ့သည္ ကို သိေနၾကေသာေၾကာင့္ သက္စိုးႏွင့္ ေခမာညိဳကို လံုးဝ သေဘာမတူႏိုင္ေၾကာင္း လာေရာက္နားခ်ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သက္စိုးထြဋ္က ထိုကိစၥမွာ ေခမာညိဳ ႏွင့္ လံုးဝ မပတ္သက္ေၾကာင္း၊ သူ ႏွင့္ ေစာသြင္၏ ရန္ညိႈးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႕ကို နားလည္ေအာင္ မနည္းေျပာရသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ႐ွစ္တန္းေျဖျပီးကာစက ခိုးရာမလိုက္ေအာင္ ေခမာညိဳ ကိုယ္တိုင္ လိုက္သြားျပီး ျပန္ေခၚလာခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္း၊ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ကို သားတစ္ေယာက္လို သေဘာထားသည့္ အေၾကာင္း… ေျပာျပရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခမာညိဳ ႏွင့္ ေတြ႕ၾကည့္ဖို႕ သူတုိ႕ သေဘာတူၾကသည္။

ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ကေတာ့ အဘိုး အဘြားကို စိတ္နာေနသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ဘဝ အေၾကာင္းစံုကို သိခဲ့တာ ၾကာေလျပီ။ ပထမဆံုး သက္စိုးႏွင့္ ေခမာညိဳတို႕ ဖုန္းေျပာျဖစ္စဥ္ကပင္ သူ႕အေဖဘက္က ေျပာေသာ စကားမ်ားကို ေက်ာ္ေက်ာ္သက္က အမွတ္တမဲ႕ၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အေဖက မသိေစခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို သူကလည္း သိေၾကာင္း မေျပာခဲ့ပါ။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ႕ကို မၾကည့္ခ်င္ၾကဟု ဆိုေသာ သူ႕အဘိုးအဘြားမ်ားကိုေတာ့ သူကလည္း တမ္းတစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိေတာ့ပါ။ အရင္ကေတာ့ သူ႕အဘိုးအဘြား မ်ားက သူ႕ကို တစ္ခါမွ လာမၾကည့္တာ၊ သူတို႕ဆီ အလည္လာဖို႕ မေခၚတာကို အံၾသေနခဲ့သည္။ ခုေတာ့ မအံၾသေတာ့။ စာလုပ္ဖို႕ အေၾကာင္းျပျပီး သူငယ္ခ်င္းအိမ္ သြားေနလိုက္သည္။ သက္စိုးကေတာ့ သူ႕သားစိတ္ကိုလည္း နားလည္သည္။ သူ႕အေဖ အေမေတြကိုလည္း သူ နားလည္သည္။ ၾကားထဲက ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္တာကိုသာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။

ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ေျပာျပလုိ႕ သက္စိုး မိဘေတြ ေရာက္ေနမွန္း ေခမာညိဳ သိရသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ကလည္း သူတစ္ခုခု ခံစားရလွ်င္ ေခမာညိဳကို ေျပာျပေနၾက။ အဘိုး ႏွင့္ အဘြားကို စိတ္မခုဖို႕ ေခမာညိဳက ေတာ္ေတာ္ ေျဖာင္းျဖ လိုက္ရသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူက သူ႕အိမ္ကိုေတာ့ မျပန္ခ်င္ေသး ဆို၍ အိမ္မွာ ထမင္းလာစားခိုင္းရင္းႏွင့္ ေခမာညိဳ႕ မိဘေတြကိုပါ တစ္ခါတည္း မိတ္ဆက္ေပးလုိက္သည္။ အရင္က ေရာက္ဖူးေပမယ့္ အမ်ားႏွင့္ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ သိပ္မသိခဲ့ပါ။ အဲဒီမွာတင္ ေမေမ တို႕ကလည္း သူတို႕ သေဘာထားေတြကို ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ သိေအာင္ပါ ေျပာကုန္ၾကသည္။ ေခမာညိဳ႕မွာ မိတ္ဆက္မေပးမိလွ်င္ ေကာင္းမွာလို႕ပင္ ထင္မိသည္။ အေျခအေနကို သိသြားေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္က သက္စိုးထြဋ္က သူ႕အေဖအရင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ဦးေလးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့မွ သက္စိုးကို သူ႕အေဖအရင္း မဟုတ္တာ သူသိေနမွန္း ေခမာညိဳ သိရသည္။ သူတို႕က ကေလးတစ္ေယာက္ အေဖမို႕ သေဘာမတူေၾကာင္း ေျပာေနပါလ်က္ ေခမာညိဳက မေျဖ႐ွင္းခဲ့ျခင္းကို အံၾသေနၾကသည္။ ေခမာညိဳက ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ကို မသိေစခ်င္သျဖင့္ တမင္ မေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း ႐ွင္းျပရသည္။

**********
“သက္စိုး နင့္မိဘေတြကို ေတြ႕ရမွာ ေၾကာက္တယ္ဟာ.. ျဖစ္ပါ့မလား”

“မေၾကာက္ပါနဲ႕ ညိဳရယ္၊ ငါ့ကို ယံုစမ္းပါ၊ အားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါ”

အစကေတာ့ သူ႕ကို လက္မထပ္ရလည္း ေခမာညိဳ ဘာမွမျဖစ္လို႕ ထင္ခဲ့သည္။ ခုက်ေတာ့လည္း ေခမာညိဳ႕ကို လက္မခံမွာ စိုးထိတ္ေနသည္။

သက္စိုးထြဋ္ မိဘမ်ား ႏွင့္ ေခမာညိဳ သြားေတြ႕ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေ႐ြ ဆက္ဆံၾကသျဖင့္ ေတြ႕ဆံုပြဲမွာ အဆင္ေျပေျပ ျပီးဆံုး သြားခဲ့သည္။ ကိုယ္ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းသာ မဟုတ္ပဲ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ၏ ခံစားခ်က္ကို ပါ သူတို႕ သိေအာင္ ေျပာျပျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ က တမင္ အိမ္မွာ မေနပဲ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ သြားေနသည့္ အေၾကာင္း၊ မေန႕ညကေတာ့ ေခမာညိဳ႕ အိမ္မွာ ညအိပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္သည္။ သူတို႕လည္း သူတို႕ အမွားကို သိသြားၾကပံုပါ။ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ကို လိုက္ေခၚလိုက္ပါမည္ ဟု ကတိေပးၾကသည္။

သူ႕မိဘေတြႏွင့္ေတြ႕ျပီးေတာ့ ေခမာညိဳ႕မိဘေတြႏွင့္လည္း တရားဝင္ မိတ္ဆက္ေပးရေအာင္ ေခၚသြား ရေတာ့သည္။ အရင္ကလည္း ေခမာညိဳ႕ကို အိမ္လိုက္ပို႕တာ၊ ေက်ာ္ေက်ာ့္ အေဖ အေနႏွင့္ လာဖူးတာေတာ့ ႐ွိေပမယ့္ ေခမာညိဳ႕ ခ်စ္သူရယ္ပါလို႕ေတာ့ မိတ္ဆက္ မေပးခဲ့ေသးပါ။ သူ႕အလွည့္က်ေတာ့ သူကလည္း ေၾကာက္ေနသည္။ သို႕ေပမယ့္ ေဖေဖတို႕ ေမေမတို႕ကလည္း သူ႕အေၾကာင္း သိထားျပီးျပီမို႕ ေခမာညိဳတို႕ အခ်စ္ကို အသိအမွတ္ျပဳျပီး သေဘာတူလိုက္ပါျပီ။

သေဘာတူၾကျပန္ေတာ့လည္း ႏွစ္ဖက္မိဘက ေခမာညိဳတို႕ကို အသက္မငယ္ေတာ့ဘူး ဆိုျပီး အခ်ိန္သိပ္မဆြဲပဲ လက္ထပ္ေစခ်င္ၾကသည္။ အတားအဆီး မ႐ွိေတာ့ဘူး ဆိုျပန္ေတာ့ ေခမာညိဳက လက္မထပ္ေသးပဲ M.Ed ဆက္တက္ခ်င္ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႕ အလိုကို လိုက္ကာ ရက္ေရြးဖို႕ သေဘာတူ လိုက္ရပါေတာ့သည္။

(အရင္ လက္ေရးမူ ကို မၾကိဳက္ေတာ့တာနဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္ဆံုးပိုင္းေတြကို ျပင္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္အေရးအသားက eassy လိုပဲတဲ့။ ကိုယ္က သိပ္လည္း မဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္တဲ့သူမို႕ အခ်စ္အေၾကာင္း သိပ္ေဝေဝဆာဆာ မေရးႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ၾကပါေနာ္ :D)

သိဂၤါေက်ာ္

09 September, 2009

၉-၉-၀၉


ညိႈးခ်ိန္မတိုင္ခင္ (၂) မတင္ခင္ ဒီေန႕ ၉ ရက္ ၉လ ၂၀၀၉ ဆိုျပီး Message ေတြ တင္ၾက ပို႕ၾကတာနဲ႕  blogger သူငယ္ခ်င္း အားလံုးနဲ႕ အျပင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးအတြက္ 9 Wishes နဲ႕ ျပည့္စံု ပါေစေၾကာင္း အမွတ္တရ ေမတၱာပို႕သ လိုက္ပါတယ္...

၁။ အခ်စ္စစ္ ကို ႐ွာေတြ႕ျပီး
၂။ အျမဲတမ္း ျပံဳး ေနႏိုင္ၾကပါေစ
၃။ က်န္းမာျခင္း
၄။ ခ်မ္းသာျခင္း
၅။ ေအာင္ျမင္မႈ
၆။ အလွအပ
၇။ ကံေကာင္းမႈ မ်ားနဲ႕ ျပည့္စံုျပီး
၈။ ခ်ိဳေသာအိပ္မက္မ်ား မက္၍
၉။ ခ်စ္စရာေကာင္းသူေလး လို႕ အမ်ားကျမင္ပါေစ။

သိဂၤါေက်ာ္

ညိႈးခ်ိန္မတိုင္ခင္ (၁)



(၁)
ဒီကေလးကို ေခမာညိဳ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေခၚယူ၍ ဆံုးမျပီးျပီ။ ဆူဆူပူပူ တစ္လွည့္၊ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ တစ္ခါ ဆိုသလို အာေပါက္ေအာင္လည္း ေျပာခဲ့သည္။ မၾကာခဏ ခြင့္မတိုင္ပဲ ေက်ာင္းေျပးတတ္ျပီး အရင္လပတ္ စာေမးပြဲတြင္လည္း ေခမာညိဳ သင္ေသာ အဂၤလိပ္စာ တစ္ဘာသာတည္းသာ ေအာင္ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ဆိုေသာ သည္ေကာင္ကေလးသည္ ေခမာညိဳ ဆူပူသမွ်ကို ပန္း ႏွင့္ ေပါက္သေလာက္သာ သေဘာထားသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ကလန္ကဆန္ ျပန္မေျပာတတ္တာ တစ္ခုကေတာ့ ေတာ္ေသးသည္ ဆိုရမည္။ ထိုကေလးက ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ အစားထဲက ျဖစ္သည္။
ေခမာညိဳ အတန္းပိုင္ လုပ္ရေသာ အဌမတန္း (A) သည္ အမွတ္ႏွင့္ စီထားျခင္း မဟုတ္ေသာလည္း ေတာ္သူမ်ားသည္။ လိမၼာၾကသည္။ လူ ၆၀ ေလာက္ထဲတြင္ ဆိုးသူက ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္သာ ႐ွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ပါသည္။ သူ႕ အေပါင္းအသင္းမ်ားက အဆိုးဆံုး၊ အညံဆံုး အတန္းဟု ဆရာမ်ားက သတ္မွတ္ထားေသာ (F) တန္းမွ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေျပးသည္။ သူ မတက္ခ်င္သည့္ အခ်ိန္ဆို အတန္းလစ္သည္။ အိမ္စာ ေပးသမွ်ကို မွန္မွန္မလုပ္။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဆရာ ဆရာမမ်ားက သူတို႕ ကိုယ္တိုင္ ဆူပူ ဆံုးမ႐ံုမက အတန္းပိုင္ျဖစ္ေသာ ေခမာညိဳကို တိုင္ၾကသည္။ ေခမာညိဳက သူ႕ကို အုပ္ထိန္းသူ အေဖျဖစ္ေစ၊ အေမ ျဖစ္ေစ ေခၚလာခိုင္းေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ လိုက္မလာပါ။ သူက အိမ္ကို ေျပာမျပေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဆရာ၊ ဆရာမ အားလံုးက ဆူပူၾကပ္မတ္ထားသျဖင့္ ယခုလပတ္မွာေတာ့ ဘာသာစံုေအာင္သည္။ အမွတ္ကေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ား မဟုတ္။ ေအာင္႐ံုသာ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ေသးသည္ ဟု ေအာက္ေမ့ေနဆဲ... ယခု ခြင့္မတိုင္ပဲ ေက်ာင္းပ်က္ေနသည္မွာ ေလးရက္႐ွိျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခမာညိဳက သူ႕အိမ္ကို စာပို႕လိုက္ျပီ။ စာရင္းထဲတြင္ သူ႕အေဖ နာမည္က ဦးသက္စိုးထြဋ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စိုးေဆာက္လုပ္ေရး၊ အေမက ေဒၚနန္းမူ၊ ကြယ္လြန္။ သူက တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သည္။ အေဖက အလုပ္မ်ားျပီး သားကို လွည့္မၾကည့္ႏိုင္သည့္ျပင္ မိတဆိုး ျဖစ္သျဖင့္လည္း အလိုလိုက္ထားပံု ရသည္။ သို႕ေၾကာင့္သာ ကေလးက ဆိုးေနျခင္း ျဖစ္ပံုရသည္။
ဦးသက္စိုးထြဋ္ ဆိုေသာ အမည္ကို ၾကည့္၍ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ေလး ငါးႏွစ္က ေခမာညိဳႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ေနခဲ့ဖူးေသာ သက္စိုးထြဋ္ ဆိုေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ျပန္ အမွတ္ရမိသည္။ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတိရျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေခမာညိဳ ၾကည့္မရေသာ၊ တစ္တန္းလံုး၊ တစ္ေက်ာင္းလံုး ေအာ့ေၾကာလန္ အဖြဲ႕ထဲမွ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ မွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
**********
(၂)
ေခမာညိဳ႕ မိဘမ်ားက အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္သည္မို႕ တစ္နယ္ျပီး တစ္နယ္၊ တစ္ျမိဳ႕ျပီး တစ္ျမိဳ႕ ေျပာင္းေနခဲ့ရသည္။ ေခမာညိဳ ကိုးတန္းႏွစ္တြင္ ေျမလတ္ျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕မွ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ေနခဲ့ရသည္။ အသစ္ေျပာင္းလာသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း စာေတာ္သူမို႕ မၾကာခင္မွာပင္ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ခ်စ္ခင္မႈ ေခမာညိဳ ရ႐ွိပါသည္။ ထိုစဥ္က ေခမာညိဳတို႕အထက္ေက်ာင္းတြင္ ရင္ဖုံုးအက်ႌႏွင့္ ထမီ႐ွည္႐ွည္ ဝတ္ရမည္ဟု စည္းကမ္းခ်က္ မ႐ွိေသာ္လည္း ျမန္မာဆန္ျပီး မိန္းမပီသလြန္းေသာ ေမေမ့ေၾကာင့္ ေခမာညိဳက ရင္ဖံုးႏွင့္ ထမီကိုပဲ ဝတ္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုပံုစံေၾကာင့္လည္း ေယာက်ၤားေလးမ်ား၏ စိတ္ဝင္စားမႈကို ပိုခံခဲ့ရပါသည္။ ေမေမ့ေၾကာင့္သာ အဲဒီလို ပံုစံ ဝတ္ေသာ္လည္း ေခမာညိဳက ႐ွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္ေသာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သူေလးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ေခမာညိဳကို စေနာက္ေသာ၊ စာေပးေသာ ေကာင္ေလးမ်ားကို ႐ွက္႐ြံပံု လံုးဝမပါေသာ ခပ္တည္တည္ အၾကည့္၊ ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာႏွင့္ သာ တံု႕ျပန္ခဲ့ပါသည္။ လြန္လာလွ်င္ေတာ့ ေခမာညိဳ႕ ပါးစပ္မွ ရက္ရက္စက္စက္ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာပစ္လိုက္ဖို႕ ဝန္ေလးသူ မဟုတ္ပါ။
ေခမာညိဳကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ အေပးဆံုးမွာ ေကာင္ေလး ေျခာက္ေယာက္ အဖြဲ႕ ျဖစ္သည္။ သူတို႕လည္း ကိုးတန္းေပမယ့္ ေခမာညိဳ ႏွင့္ တန္းခြဲျခင္းေတာ့ မတူပါ။ သူတို႕က ေခမာညိဳကိုသာ မဟုတ္၊ ေကာင္မေလး တိုင္းကို ေျခလွမ္းမွားေအာင္ ေျပာင္ေလွာင္ စေနာက္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုးတန္းေအာင္ျပီး ဆယ္တန္းတက္ေသာ အခါမွာလည္း အမွတ္ႏွင့္ ခြဲထားျခင္း မဟုတ္သျဖင့္ ေခမာညိဳ ႏွင့္ လူဆိုးေလး ေျခာက္ေယာက္ထဲမွ ႏွစ္ေယာက္က အတန္းခ်င္းတူသြားသည္။  ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ျပီး စာမွန္မွန္ မၾကိဳးစားေသာ ထိုေျခာက္ေယာက္သည္ ဥာဏ္ေကာင္း ၍သာ ကိုးတန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္လာျခင္း ျဖစ္မည္။ အရင္က နာမည္ေတြ မသိေပမယ့္ ေခမာညိဳတို႕ အတန္းထဲေရာက္လာမွ ထိုႏွစ္ေယာက္မွာ သက္စိုးထြဋ္ ႏွင့္ ဟန္ဝင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလာသည္။
ေခမာညိဳတို႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုက အေရးၾကီးေသာ အတန္း ျဖစ္သည့္အတြက္ အသည္းအသန္ စာၾကိဳးစားေနသေလာက္ ေကာင္ေလးမ်ားကေတာ့ အစြမ္းကုန္ ဆိုးေပေတေနသည္။ ေက်ာင္းေျပးသည္။ ရန္ျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ ႏွင့္ အရက္ကို စမ္းသတ္ၾကသည္။
အဲဒီလို ေနလာရင္း...သက္စိုးထြဋ္က ေခမာညိဳကို မ႐ိုးမသား စိတ္ဝင္စားသေယာင္ အမူမယာမ်ား ျပလာသလို ဟန္ဝင္း ကလည္း ေခမာညိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို စာလိုက္ေပးသည္။ သူငယ္ခ်င္းက မယူသျဖင့္ သံုးရက္ေျမာက္ ေန႕တြင္ လြယ္အိတ္ထဲ ခိုးထည့္ထားသည္။ သူငယ္ခ်င္းက လႊင့္ပစ္ရန္ ျပင္ေသာ္လည္း ေခမာညိဳက ဆရာမကို ေပးလိုက္သျဖင့္ စာေပးေသာ အေကာင္ ေကာင္းေကာင္း အဆူခံလိုက္ရသည္။ အဲဒီေနာက္ သူတို႕က ေခမာညိဳ႕ကို အၾကီးအက်ယ္ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ပစ္မွတ္ထားလာသည္။
သူတို႕ထဲမွ ေစာသြင္ ဆိုေသာ တစ္ေယာက္က ေခမာညိဳကို စကားလိုက္ေျပာသည္။ သူတို႕ အဖြဲ႕ထဲမွပဲ မင္းႏိုင္ ဆိုေသာ တစ္ေကာင္ကလည္း ရိသဲ့သဲ့ လုပ္လာသည္။ တစ္ျခားတစ္ေကာင္ကလည္း တိတိလင္းလင္း မဟုတ္ပဲ မၾကားတစ္ၾကား ရည္းစားစကား လိုလို ဘာလိုလို ေျပာခ်င္လာသည္။ ေခမာညိဳကို တကယ္ၾကိဳက္တာ မဟုတ္ပဲ သက္သက္ ေႏွာက္ယွက္ေနတာ အသိသာၾကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ေစာသြင္က အဆိုးဆံုး ျဖစ္သည္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမ ကိုပင္ တိုင္ေျပာရသည့္ အဆင့္ ေရာက္လာသည္။ ဆရာမက သတိေပး ဆံုးမေသာ္လည္း သူတို႕ အေလးမထား။ တစ္ခါတေလ ေခမာညိဳတို႕ အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ ဂစ္တာ လာတီးကာ သံေသးသံေၾကာင္ႏွင့္ ဆိုတတ္ၾကေသးသည္။
သူတို႕ ေျခာက္ေယာက္ထဲတြင္ နည္းနည္းပါးပါး ေအးသည္ ဟုဆိုႏိုင္ေသာ သက္စိုးထြဋ္ကပါ ေခမာညိဳ႕ကို ရည္းစားစကား ေျပာလာေသာအခါ ေဒါသက ထိန္းမရေတာ့ပါ။ သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ၾကီး နစ္နစ္နာနာ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာပစ္လိုက္သည္။ ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲ ဆိုတာ ယခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အသားျဖဴေသာ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ခပ္နီနီ ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္ကို မွတ္မိသည္။ သက္စိုးထြဋ္က အဲသည့္တစ္ခါ ႏွင့္ပင္ ေတာ္ေတာ္လန္႕သြားပံုရျပီး ေနာက္ထပ္ လာမစေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာေျပာင္ျပီး အ႐ွက္မ႐ွိေသာ ေစာသြင္ႏွင့္ တစ္ျခား ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ေခမာညိဳ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ လိုက္ပတ္သက္ၾကတုန္းပင္။
စာေမးပြဲၾကီး နီးလာေသာေၾကာင့္ ေခမာညိဳတို႕မွာ စာေတြရဲ႕ ဖိအားျဖင့္ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္။ တစ္ေန႕ ညေနဘက္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ေစာသြင္က ျပႆနာ႐ွာလာသည္။ ဆရာမ၏ ဆူပူမႈေၾကာင့္ လဝက္ေလာက္ ျငိမ္ေနရာမွ တစ္စခန္းထ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေခမာညိဳ႕ ေ႐ွ႕မွ ပိတ္ရပ္၍ ရည္းစားစကား ေျပာသည္။ လမ္းဖယ္ခိုင္း ေသာ္လည္း ဖယ္မေပးပဲ ထုပ္ဆီးတိုးသလို လုပ္ေနသည္။ တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေျပာ၍ မရေသာအခါ ေခမာညိဳ သည္းခံႏိုင္စြမ္းကုန္သြားသည္။ သူ႕ကို ပါး႐ိုက္လိုက္သည္။ ထိုအေကာင္ကလည္း လ်င္သလား မေျပာႏွင့္။ ေခမာညိဳ႕ လက္ကို ဖမ္းကိုင္ထားသည္။ သူ႕ပါးကို မ႐ိုက္မိ။ သို႕ေပမယ့္ ေခမာညိဳက ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ဘယ္လက္ႏွင့္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ႐ိုက္ခ်လိုက္ေတာ့ သူခံလိုက္ရသည္။ ေခမာညိဳ႕ လက္ကိုလည္း လႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဘက္တြင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ တစ္ဖြဲ႕ၾကီး လာေနသျဖင့္ သူဘာမွ ထပ္မလုပ္ရဲပဲ ျပန္လွည့္သြားသည္။
ေခမာညိဳက ဆရာမကို တိုင္သျဖင့္ ဆရာမလည္း စိတ္ဆိုးျပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးွဆီ တင္လိုက္သည္။ ဆရာမၾကီးက ေစာသြင္၏ မိဘမ်ားကိုပါ ေခၚ၍ သတိေပးသည္။ ေစာသြင္ကို ေနာက္ေနာင္ ထိုကဲ့သို႕ အေႏွာက္အယွက္ မျပဳေတာ့ပါေၾကာင္း ခံဝန္ခ်က္တြင္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေက်ာင္းထုတ္မည္ ဟု သတိေပးလိုက္သည္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းက်မွ ေခမာညိဳ႕ အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ ကင္းသြားသည္။ သက္စိုးထြဋ္ကလည္း က်န္ငါးေယာက္ႏွင့္ သိပ္မတြဲပဲ ေ႐ွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ေနပံုရသည္။ တျခား ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွလည္း သိပ္မစ မေနာက္ရဲေတာ့ပဲ သူတို႕ ေျချငိ္မ္သြားသည္။ စားေမးပြဲ နီးေန၍လည္း ျဖစ္လိမ့္မည္။
စာေမးပြဲၾကီး စစ္ေသာအခါ ေခမာညိဳသည္ အျပည့္အဝ စိတ္တိုင္းမက် ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ေခမာညိဳတို႕ တုန္းက ျမိဳ႕႐ွိ အထက္တန္းေက်ာင္း သံုးေက်ာင္းတြင္ ခံုနံပါတ္ ႏွင့္ အမည္ လိုက္ ခြဲခ်၍ က်ရာ စာစစ္ဌာနတြင္ ေျဖဆိုရျခင္း ျဖစ္ရာ ဟိုေျခာက္ေယာက္ႏွင့္ ေခမာညိဳမွာ ေက်ာင္းခ်င္းမတူသျဖင့္ သူတို႕ မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္မေနရျခင္းကလည္း ပို၍ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းသည္။
စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႕တြင္ ထိုေျခာက္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္သျဖင့္ ရဲဌာန အခ်ဳပ္ခန္းထဲပင္ ေရာက္သြားေသးသည္ ဟုၾကားသည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲေတာ့ ေခမာညိဳ မသိပါ။ စာေမးပြဲျပီး၍ ေနာက္သံုးရက္ အၾကာမွာ ေခမာညိဳတို႕ မိသားစု ထိုျမိဳ႕ကေလးမွ ေျပာင္းေရႊ႔႕ခဲ့ရသည္။ ထိုျမိဳ႕မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မဆံုျဖစ္သည္မွာလည္း ေျပာင္းခဲ့ေသာ အခ်ိန္မွစ၍ ယခုထိပင္ ျဖစ္သည္။
**********
 (၃)
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္၏ အေဖ ဦးသက္စိုးထြဋ္ ဆိုသူ လာေတြ႕ပါသည္။ ေခမာညိဳတို႕ ဆရာမမ်ား နားေနခန္းတြင္ သူ႕ကို ေခၚ၍ စကားေျပာၾကသည္။ တြဲဖက္အတန္းပိုင္ ႏွင့္ ေခမာညိဳ ပဲ ႐ွိသည္။ တစ္ျခား ဆရာ ဆရာမမ်ားက အတန္းဝင္ေနၾကသည္။
ေခမာညိဳသည္ ထိုလူ႕မ်က္ႏွာကို ေတြ႕ဖူးသလို ထင္မိသည္။ ထိုလူကလည္း ေခမာညိဳ႕ကို ေတြ႕ေတာ့ အံၾသသြားပံုျဖင့္ ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။ တည္ၾကည္သန္႕ျပန္႕ေသာ လူၾကီးလူေကာင္း ပံုစံအျပည့္ႏွင့္ ထိုအင္ဂ်င္နီယာကို တစ္ခ်ိန္က လူဆိုးေလး သက္စိုးထြဋ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ေခမာညိဳက လံုးဝ မထင္မိခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းဝင္းေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ထားေသာ မီးခိုးေရာင္ surf ကားရပ္၍ သူဆင္းလာသည္ကိုလည္း ေခမာညိဳတို႕ လွမ္းျမင္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ အေဖပါ၊ ဆရာမနာမည္ ေခမာညိဳ မ်ားလား”
“ဟုတ္ပါတယ္႐ွင္္”
တိုင္စာထဲတြင္ အတန္းပိုင္ဆရာမ ဟုသာ ေရးခဲ့သည္။ ေခမာညိဳ႕နာမည္ကို ထည့္မေရးခဲ့ပါ။
“ဆရာမ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား၊ ဟိုအရင္ ကိုးတန္း ဆယ္တန္း တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေက်ာင္းတည္း ေနဖူးတယ္ေလ”
သူက ေျပာလာေတာ့မွ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေခမာညိဳ မွတ္မိသြားသည္။
“သက္စိုးထြဋ္၊ ကၽြန္မက နာမည္တူတာပဲလို႕ ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ ႐ွင္ျဖစ္မယ္လို႕ မထင္မိဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားလို႕၊ ခင္ဗ်ားကို ခုခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ထားတာ”
“ဒီလိုေပါ့႐ွင္၊ ကၽြန္မ ေဆးတကၠသိုလ္ အမွတ္ မမွီခဲ့ပါဘူး၊ စက္မႈေတာ့ မီေပမယ့္ ဝါသနာမပါတာနဲ႕ ႐ိုး႐ိုးေမဂ်ာပဲ ယူခဲ့တာ...၊ ထိုင္ပါဦး”
“ဟုတ္ကဲ့၊ သားနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေျပာစရာ ႐ွိတာ ေျပာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခုတေလာ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႕ သားကို ဂ႐ုမစိုက္မိသလို ျဖစ္ေနပါတယ္”
“ေက်ာ္ေက်ာ္သက္က ဥာဏ္ေကာင္းေပမယ့္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္က မ႐ွိဘူး၊ ခြင့္မတိုင္ပဲ ေက်ာင္းေျပးတာကလည္း ခဏခဏပဲ၊ သူေပါင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကေလကေခ် လူဆိုးေလးေတြခ်ည္းပဲ၊ ကၽြန္မတို႕လည္း ဆံုးမေပမယ့္...ကၽြန္မတို႕မွာက ဒီကေလး တစ္ေယာက္တည္း ၾကည့္႐ႈ ဆံုးမရတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ မိဘေတြ အေနနဲ႕လည္း တစ္ဖက္က ကူျပီး ေျပာဆို ဆံုးမ ေပးဖို႕ပါ။”
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါဦးမယ္ ဆရာမ”
“သူက ဆရာမေတြကို ကလန္ကဆန္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျပာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူက ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ လူစားမ်ိဳး၊ အတန္းထဲမွာ စာေမးရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး၊ ပထမ လပတ္မွာ ကၽြန္မ ဘာသာ ၅ မွတ္ပဲ ရတယ္ေလ၊ အဲဒါ သူ႕ကို အတင္းေမာင္းေတာ့မွ ဒီလပတ္ေတာ့ ၄၀ ရတယ္။”
“ေနာက္ျပီးေတာ့ ရန္ပြဲေတြ၊ ႐ိုက္ပြဲေတြ မွာလည္း သူ အျမဲ ပါတယ္လို႕ ကၽြန္မတိဳ႕ၾကားတယ္၊ ဒီကေလး အေၾကာင္းကို ကၽြန္မတို႕ သိသလို သူ႕မိဘေတြ သိမွ သိပါ့မလားလို႕ ... ကၽြန္မတို႕ ေခၚေျပာတာပါ”
တြဲဖက္အတန္းပိုင္ သိပၸံဆရာမ ကလည္း ဝင္ေျပာသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး၊ ေန႕တိုင္းလည္း ေက်ာင္းသြားမယ္ ဆိုျပီး သြားေနတာပဲ၊ ရန္ျဖစ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မျဖစ္ေတာ့ မသိပါဘူး၊ ေျပာျပတာ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဆံုးမပါ့မယ္”
အဲဒီေနာက္ သိပၸံဆရာမက အတန္း႐ွိေသာေၾကာင့္ ထြက္သြားသည္။ ေခမာညိဳ ႏွင့္ သူပဲ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
“ကေလးကို ဆူပူ အျပစ္တင္တာမ်ိဳးလည္း အရမ္းၾကီး မလုပ္ပါနဲ႔၊ ကၽြန္မတို႕ ႐ွင္တို႕လည္း တစ္ခ်ိန္က လူငယ္ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကို နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေပးရမွာ ကၽြန္မတို႕ တာဝန္ပဲေလ၊ ဟင္း ဟင္း၊ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္က ႐ွင္ ငယ္ငယ္ကေလာက္ေတာင္ ဆိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး”
“ကၽြန္ေတာ့္ တုန္းကေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ အသိဝင္ခဲ့တာ ဗ်”
“ကၽြန္မက ဘာေတြမ်ား ေျပာခဲ့မိပါလိမ့္”
“တစ္ခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတုန္းပါဗ်ာ၊ မိဘ ေဆြမ်ိဳး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဒုကၡေပးေနတာတဲ့၊ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ မေက်ရင္ တန္ဖိုးမဲ့တဲ့ လူပဲတဲ့၊ တန္ဖိုး မ႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သယ္ထားရတာ ကမၻာေျမၾကီး သက္သက္ ေလးေနတာတဲ့၊ အဖိုးတန္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေပ်ာ္ပါးဖို႕၊ ရန္ျဖစ္ဖို႕ ျဖဳန္းတီးေနတာ ေတာ္ေတာ္ ႏွေျမာဖို႕ေကာင္းတယ္တဲ့...၊ အမွန္တရား ေတြ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံလိုက္မိတယ္”
“ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ မေတြ႕ရင္ ပက္ကနဲ ေျပာလိုက္မိတာပဲ၊ သူမ်ား နာမယ့္ စကားမ်ိဳးဆို စဥ္းစားစရာ မလိုပဲ အလိုလို ပါးစပ္က ထြက္တတ္တယ္၊ ကၽြန္မ ဒီေလာက္ေျပာတာေတာင္ ေစာသြင္လို ေကာင္မ်ိဳးကေတာ့ မမႈပါဘူး၊ အသက္ၾကီးလာေတာ့လည္း စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့ အတိုင္း လႊတ္ကနဲ မေျပာမိေအာင္ ထိန္းႏိုင္သြားပါျပီ”
ေခမာညိဳ စိတ္ထင္လို႕ပဲလား မသိပါ။ ေစာသြင္ နာမည္ကို ၾကားလိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။
“ဒါနဲ႕ ကေလးအေမက ဘယ္တုန္းက ဆံုးသြားတာလဲ”
ေခမာညိဳက စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္ေသာ အခါ သူ႕မ်က္ႏွာက ပိုပ်က္သြားသည္။
“သားကို ေမြးျပီး ကတည္းကပါပဲ”
“ေၾသာ္၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ...”
သူ႕အမူအယာက ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ ေခမာညိဳမွာ ကေလးအေမ အေၾကာင္းကို ထပ္မေမးရဲေတာ့ပါ။ ၾကည့္ရတာ... အခုအခ်ိန္အထိ ေနာက္ထပ္အိမ္ေထာင္လည္း မျပဳေသးပံု ေထာက္လွ်င္ ကေလးအေမကို လြမ္းဆြတ္ ေနဆဲ ျဖစ္ပံုရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္႐ွိေသးလို႕ ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ မေခမာညိဳ၊ သားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေပးျပီး ေဆြးေႏြးၾကည့္ပါ့မယ္၊ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ Address Card ပါ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ အေၾကာင္းကို တိုင္ခ်င္ရင္ အိမ္ဖုန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဟန္းန္ ဖုန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္လို႕ ရပါတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ခုလို အခ်ိန္ေပးျပီး လာတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါ”
**********
(၄)
ေခမာညိဳသည္ ေက်ာင္းကအျပန္ ေမေမ မွာေသာ ပစၥည္း တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေျမနီကုန္း City Mart ဝင္ရာမွ ဆယ္တန္း တုန္းက တစ္တန္းတည္း အတူတူလည္း ထိုင္ခဲ့ေသာ နီလာဦး ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ ထိုျမိဳ႕မွ ထြက္လာျပီးေနာက္ ပထမဆံုး ေတြ႕ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္သည္။ နီလာသည္ အရင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္က ကိုယ္လံုးႏွင့္ ဘာမွ မဆိုင္ေအာင္ ဝလာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ Season မွာပင္ ခဏထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။
“နင္ အိမ္ေထာင္က်ျပီလား နီလာ”
“အင္းေပါ့၊ ဘယ္သူ ျဖစ္မလဲ မွန္းၾကည့္၊ ဆယ္တန္းတုန္းက ငါတို႕ အတန္းထဲကပဲ”
ဆယ္တန္းတုန္းက တစ္တန္းသား ေကာင္ေလးေတြ အကုန္လံုးကိုေတာ့ ေခမာညိဳ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အတန္းထဲမွာ စာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ႏွင့္ လူဆိုးေလး ေျခာက္ေယာက္ကိုသာ ေသခ်ာသိခဲ့တာ...။ သူတို႕ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါသည္။
“ငါ မမွန္းတတ္ပါဘူး ဟာ”
“ဟင္း ဟင္း ဟန္ဝင္းေလ...၊ နင္အျမင္ကပ္တဲ့ ေျခာက္ေယာက္ အဖြဲ႕ထဲကပဲ”
“ေၾသာ္သိျပီ၊ နင့္ကို စာေပးဖူးတဲ့ တစ္ေယာက္ပဲ၊ ငါ ဆရာမကို ေပးလိုက္လို႕ ဆူခံလိုက္ရတဲ့ေကာင္ပဲ မဟုတ္လား၊ နင္က သူ႕ကိုၾကိဳက္တယ္ေပါ့၊ မထင္မိပါဘူး ဟယ္”
“ငါလည္း စဥ္းစားပါေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူက ငါ ေကာလိပ္ တက္တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လိုက္ေနတာ ဆိုေတာ့ သနားျပီး ျပန္ၾကိဳက္လိုက္တာ”
“နင့္အိမ္က သေဘာတူရဲ႕လား”
“ဘယ္တူမွာလဲ၊ ငါေက်ာင္းျပီးသြားေတာ့ သူနဲ႕ငါ ခိုးေျပးတာေလ၊ ငါ့အိမ္က ခုထိ မေခၚဘူး”
“နီလာရယ္ နင္မိုက္လိုက္တာ..၊ အခု ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေတာ့ ေျပတယ္ မဟုတ္လား”
“သူက ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ၊ ငါ့အေပၚမွာလည္း ေကာင္းပါတယ္၊ သူက ဆယ္တန္းမေအာင္ေတာ့ အခု ကြန္တိန္နာ ကားၾကီးေတြေမာင္းေနတယ္၊ ငါက ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ ဝင္လုပ္ေနတယ္၊ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ရေနျပီ၊ နင္ေရာ အခုထိ အပ်ိဳၾကီးပဲလား”
“အင္း၊ ငါလည္း အဲဒီျမိဳ႕က ထြက္လာျပီးကတည္းက ဘယ္သူနဲ႕မွ မေတြ႕ဘူး၊ ဆံုမယ့္ ဆံုေတာ့လည္း ... ဟိုတေလာက သက္စိုးထြဋ္ နဲ႕ ေတြ႕တယ္၊ အခု နင္နဲ႕ ေတြ႕တယ္”
“သက္စိုးထြဋ္နဲ႕ ဘယ္မွာ ေတြ႕တာလဲ”
“ငါ့အတန္းထဲက ေကာင္ေလးရဲ႕ အေဖ ျဖစ္ေနတယ္ေလ၊ ေက်ာင္းေျပးလြန္းလို႕ တိုင္စာပို႕ေတာ့ လာေတြ႕ရင္းနဲ႕မွ သိတာ၊ သူက အခု အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ေနတယ္ ဟဲ့၊ အရင္ကနဲ႕ တျခားစီပဲ..”
“ငါသိပါတယ္၊ ငါတို႕ ရန္ကုန္ ေရာက္ျပီး မၾကာဘူး သူနဲ႕ ေတြ႕တယ္ေလ၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ ႐ွိျပီေပါ့၊ သက္စိုးထြဋ္ အေၾကာင္းကို သူကလြဲရင္ အသိဆံုးက ငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္ပဲ၊ နင့္ကို လည္း ေျပာျပစရာေတြ ႐ွိေသးတယ္၊ အဲဒီ နင့္အတန္းက ကေလးကို ဘယ္သူ႕ ကေလး မွတ္သလဲ”
“သူ႕ကေလး ပဲေလ မဟုတ္ဘူးလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕သားမဟုတ္ဘူး၊ သူ႕တူေလးပါ”
“ဘယ္လို၊ ဘာလို႕...”
“နင္ အံၾသသြားလား၊ သူ႕ညီမကိုေတာ့ နင္ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား ငါတို႕ ထက္ တစ္တန္းငယ္တယ္ေလ၊ စာလည္းေတာ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕အစ္ကိုရဲ႕ ညီမ ျဖစ္လို႕ ကံဆိုးရ႐ွာတယ္”
“ဒါျဖင့္ အဲဒီ သူ႕ညီမ သားေပါ့ ဟုတ္လား၊ နင္ေလသံ နားေထာင္ရတာ ပံုမွန္ မဟုတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ႐ွိျပီနဲ႕တူတယ္”
“အမွန္ပဲ၊ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းက နင္နဲ႕လည္း ပတ္သက္တယ္”
“ဘာ... ငါနဲ႕”
ေခမာညိဳ အေတာ္ကို အံၾသသြားပါသည္။ သက္စိုးထြဋ္ ညီမ ႏွင့္ ေခမာညိဳ ဘာမ်ား ပတ္သက္မႈ ရွိႏိုင္ပါမည္နည္း။
“ငါ အစက စေျပာမွ နင္ ဇာတ္ရည္လည္လိမ့္မယ္၊ ငါတို႕ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ ျပီးတဲ့ေန႕က သူတို႕ အဖြဲ႕ ရန္ျဖစ္ၾကတာ နင္သိတယ္မဟုတ္လား၊ အားလံုး အခ်ဳပ္ထဲေတာင္ ေရာက္သြားၾကေသးတယ္“
“အင္း၊ ငါၾကားမိပါတယ္”
“ဘာကိစၥနဲ႕ ျဖစ္ၾကတာလဲ ဆိုတာေရာ နင္သိလား”
“မသိဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲ”
“ဆိုင္လို႕ေပါ့ ဟာ၊ အဲဒီ စာေမးပြဲျပီးတဲ့ ေန႕က ေစာသြင္က နင့္ကို ကားတင္ေျပးဖို႕ စီစဥ္ထားတာ၊ ညေနဘက္ နင္ စာအုပ္ဆိုင္ သြားမွာပဲ ဆိုျပီး စာအုပ္ဆိုင္ သြားတဲ့လမ္းက လူလည္း႐ွင္းေတာ့ နင့္ကို အဲဒီမွာ ကားတင္ေျပးဖို႕ လုပ္ထားတာ၊ သူ႕အစ္ကို ဝမ္းကြဲ လူမိုက္က ကားေမာင္းေပးမယ္၊ ေနာက္ တစ္ေယာက္လည္း ပါဦးမယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို သူ႕ဟာသူ စီစဥ္ထားျပီးမွ သူ႕အဖြဲ႕ကို ေျပာျပေတာ့ သက္စိုးထြဋ္က အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြက္တယ္၊ မိုက္႐ိုင္းတဲ့ အေကာင္ ဆိုျပီး ေစာသြင္ကို ထိုးရာက သူတို႕ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ၊ သက္စိုးထြဋ္ ဘက္က ဟန္ဝင္းနဲ႕ ထက္ေခါင္၊ ေစာသြင္ဘက္က မင္းႏိုင္နဲ႕ စိုးမင္းဝင္း သံုးေယာက္စီ အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ၾကတာပဲ၊ အခ်ဳပ္ထဲမွာကို ထိန္းသိမ္းခံလုိက္ရေသးတယ္၊ နင့္ကို ခိုးေျပးမယ့္ အစီအစဥ္လည္း ပ်က္သြားတာေပါ့ဟာ”
“ငါ တစ္္စြန္းတစ္စမွ မသိခဲ့ရပါလား ဟယ္”
ကံေကာင္းလို႕ေပါ့။ ကံေကာင္းလို႕ ဆိုတာထက္ သက္စိုးထြဋ္ ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ လူယုတ္မာရဲ႕ လက္က ေခမာညိဳ သီသီေလး လြတ္ခဲ့ရတာပါလားေနာ္...။
နီလာဦးက ဆက္ေျပာျပန္သည္။
“ရဲဌာနမွာ သက္စိုးထြဋ္ က နင့္နာမည္ကို လံုးဝမေျပာခဲ့ဘူး၊ ေစာသြင္ကလည္း သူ႕အၾကံ မေအာင္ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္တာ...”
“တကယ္ မိုက္႐ိုင္းတဲ့အေကာင္ပဲ၊ ငါက သူ႕ကို ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာခဲ့႐ံုတင္မက ပါးလည္း ႐ိုက္ခဲ့ေသးတယ္၊ ဆရာမၾကီးဆီလည္း တိုင္ခဲ့ေသးတယ္ ဆိုေတာ့ ငါ့ကို အညိႈးအေတးထားျပီး လက္စားေခ်ခ်င္တာ ျဖစ္မွာေပါ့”
“အဲဒီအေကာင္က တကယ္အညိႈးၾကီးတဲ့ေကာင္ပဲ၊ သူ႕အၾကံအစည္ သက္စိုးထြဋ္ေၾကာင့္ ပ်က္သြားေတာ့ အဲဒီကတည္းက သက္စိုးထြဋ္ကို အေတးအမွတ္ထားခဲ့တာပဲ”
“အဲ ၅ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပဲ၊ ငါ့ကေလး မူၾကိဳက သြားၾကိဳရဦးမယ္၊ ဇာတ္လမ္းကလည္း ေျပာလို႕ေကာင္းေနတာ... ေနာက္မွ ေတြ႕ၾကမယ္ ေဟ့ နင့္ဖုန္းနံပါတ္ ေပးထား၊ ငါဆက္ျပီး ခ်ိန္းမယ္ေလ၊ ခုေတာ့ သြားျပီေနာ္”
နီလာဦးသည္ ေခမာညိဳ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေတြ႕ရာစာရြက္မွာ မွတ္သြားျပီး သူ႕ဖုန္းနံပါတ္လည္း ျပန္မေပးပဲ ပ်ာယီးပ်ာယာ ထြက္သြားသျဖင့္ ေခမာညိဳ႕မွာ သူ႕ကို ေမးခ်င္တာေတြ ႐ွိေသးေသာ္လည္း မေမးရေတာ့ပဲ က်န္ခဲ့ရသည္။ သက္စိုးထြဋ္ ညီမ က ဘာျဖစ္သြားလို႕ သူ႕သားက ဦးေလးျဖစ္သူထံမွာ ေနေနရတာလဲ...။ ေခမာညိဳသည္ တစ္ပိုင္းတစ္စ ထားခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းကို သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနေသာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တာမို႕ နီလာဦး ဖုန္းဆက္လာမွာကိုပဲ ေမွ်ာ္ရေတာ့မည္။
**********

(အရင္က ေရးထားတဲ့ ဝတၱဳေလးပါ၊ ျပီးေအာင္ မ႐ိုက္ႏိုင္ေသးတာနဲ႕ ျပီးသေလာက္ေလး အရင္တင္လိုက္ပါတယ္...)


သိဂၤါေက်ာ္

04 September, 2009

ပထမဆံုးၾကိဳက္မိေသာ Blog မ်ား


ဝက္ဝံေလး Tag ထားတဲ့ Post ပါ။ အၾကိဳက္ဆံုး ဘေလာ့ေတြလို႕ Tag ထားေပမယ့္ ဒီေခါင္းစဥ္ကို နည္းနည္း ေျပာင္းပါရေစ။ ဖတ္တဲ့ blog ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ မ်ားလာေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုး ရယ္လို႕ ေျပာရမွာ ခက္လာ ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္စြဲလည္း မ႐ွိပါဘူး။ စာေကာင္းေကာင္းေလး ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ blogကို ၾကိဳက္လိုက္တာပါပဲ။ အမည္နာမနဲ႕ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို ေျပာပါရေစ။

“ပထမဆံုုး ဖတ္မိ ၾကိဳက္မိတဲ့ blog မ်ား” လို႕ပါ။

ကိုယ့္ကို blog ေတြဖတ္ဖို႕ အတူ ေက်ာင္းတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က စညႊန္းတာပါ။ အဲဒါေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႕ အားက်ျပီး ေရးခ်င္တဲ့ ပိုးကလည္း အရင္ကတည္းက ႐ွိေလေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ blog ပါ စလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ပထမဆံုး စဖတ္တာ ႏိုင္းႏိုင္းစေန ရဲ႕ blog ပါ။ ကိုယ္မဖတ္ႏိုင္တဲ့ တ႐ုတ္ဘာသာက ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ပိုစ္ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ အျမဲ ဖတ္ရလို႕ ၾကိဳက္ပါတယ္။

ေနာက္ ေရႊျပည္သူ ရဲ႕ blog မွာလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေဆာင္းပါး ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ဖတ္ရလို႕ သြားသြား ဖတ္တယ္။

ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ပတ္သတ္တာေတြ စိတ္မဝင္စားေပမယ့္ ေမျငိမ္း ကို ဝတၱဳေတြ ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေရးဆရာမ ရဲ႕ blog မို႕လို႕ သူတင္တဲ့ ဝတၱဳတို အသစ္ေလး၊ အေဟာင္းေလးေတြ သြားသြားဖတ္ရလို႕ ၾကိဳက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က ေရခဲျပင္ေပၚက ပန္းကေလး ခြန္ျမလိႈင္။ သူ႕တင္တဲ့ စာေလးေတြလည္း ၾကိဳက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ဂမၻီရ အခန္းဆက္ ဝတၱဳ႐ွည္ တစ္ပုဒ္ လည္း ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္။

ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္က ခုတေလာ စာသိပ္မေရးေပမယ့္ သူေရးတဲ့ အတိုအစေလးေတြကိုက ဖတ္ေကာင္းလို႕ သြားသြားဖတ္တဲ့ စာေရးဆရာမ မိုးခ်ိဳသင္း

ငါးေယာက္ လို႕ ကန္႕သတ္ထားေတာ့လည္း ရပ္လိုက္ရျပီေပါ့။ ကိုယ္ အားရင္ အျမဲတမ္း သြားသြား ဖတ္ေနတဲ့ blog ေတြ ႐ွိပါေသးတယ္။ အမ်ားၾကီး...။ link ထားတာေတြကိုပဲ ၾကည့္ပါေတာ့။ သြားဖတ္တယ္ ဆိုကတည္းက ၾကိဳက္လို႕ သြားဖတ္တာေပါ့။ မၾကိဳက္ပဲနဲ႕ ေတာ့ သြားဖတ္ပါ့မလား ေနာ္...။

(ဝက္ဝံေလးေရ ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား...)

သိဂၤါေက်ာ္

03 September, 2009

အိမ္ျပန္လမ္းမ်ား




















ေနေစာင္းျပီ ဆိုတာနဲ႕
နာရီကို ၾကည့္ျပီး
ဆင္းခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ၾကသူေတြရဲ႕
အျပန္လမ္းမ်ား...။

လာၾကိဳတဲ့ ကားေပၚထိုင္ရင္း
မဝင္ေသးတဲ့ ေနကိုၾကည့္
အိမ္က ထမင္းဝိုင္းမွာ
ဘာဟင္း ပါမလဲ ေတြးရင္း
ျပန္ၾကသူေတြ။

ခ်စ္သူ႕လက္ကို တြဲျပီး
ေလာကၾကီးကိုေမ့
အျပန္လမ္းကိုေတာင္
ဆြဲဆန္႕ထားခ်င္စိတ္နဲ႕ ေလွ်ာက္ၾကသူေတြ။

က်ပ္သိပ္ပိတ္ေလွာင္ ဘတ္စ္ကားထဲက
နိစၥဓူဝ ဘဝေတြလည္း
ပညာေရး၊ အခ်စ္ေရး၊
အလုပ္အေရး၊ မိသားစုအေရး
အေတြးေမာ ကိုယ္စီနဲ႕ ခရီးဆက္ၾက။

ေနမျမင္ လမ္းမ်ားထဲ
မစြန္းထင္းေစလိုတဲ့ သိကၡာနဲ႕
ေၾကာက္စိတ္ကို အားတင္း
လာၾကိဳသူ ကင္းတဲ့ဘဝမွာ
ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ျပန္ေနၾက
မိန္းမငယ္ေလးေတြ။

ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ
ၾကိဳေနမယ့္ ထမင္းဝိုင္းလည္း မ႐ွိ
ျပန္ရတဲ့လမ္းမွာ
တြဲကူေဖးမမယ့္ သူလည္း မ႐ွိ
မိသားစုရဲ႕ အေဝးမွာ
ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေက်ာင္းၾကသူေတြရဲ႕
အျပန္လမ္းကလည္း
အထီးက်န္။

ပက္က်ိေတြ အစာ႐ွာထြက္တဲ့
ညေနခင္းလမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ရင္း
ဝင္သြားတဲ့ ေနကို မၾကည့္အားခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕
အျပန္လမ္းေတြ။

Bus ၊ MRT
ကိုယ္ပိုင္ကား၊ လိုင္းကား
တကၠစီ၊ ဆိုင္ကယ္
စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကား
ေထာ္လာဂ်ီ၊ ေမာ္ေတာ္
စီးေတာ္ယာဥ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕
အိမ္ျပန္ၾကသူေတြ။

မတူညီတဲ့ အိမ္ျပန္လမ္းမ်ားထဲ
ေနာက္တစ္ရက္ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕
လႈပ္႐ွားသြားလာၾကသူေတြ
ကမၻာမဆံုးသေရြ႕ေတာ့
႐ွိေနျမဲ ႐ွိေနဆဲ...။

သိဂၤါေက်ာ္
2.9.2009
8:15 PM