27 February, 2012

လြမ္းလို႕

လြမ္းလို႕ လြမ္းတာေပါ့
မင္း မသိႏိုင္ေပမယ့္
ငါ့ကိုယ္ငါ နားလည္ခဲ့ရျပီ
တြယ္ျငိမႈရဲ႕ သိပ္သည္းဆေတြ
အံုဖြဲ႕ မ်ားျပားလာျပီ ဆိုတာ...။

လြမ္းလို႕ လြမ္းတာေပါ့
ရွင္းျပလို႕ မရႏိုင္တဲ့
တစ္စံုတစ္ရာ
ႏွလံုးသားမွာ လစ္ဟာေနသလို...။

လြမ္းလို႕ လြမ္းတာေပါ့
သက္ေသျပခ်က္ မေတာင္းပါနဲ႕၊
အလြမ္းကို သခ်ၤာလို တြက္လို႕မရႏိုင္ဘူး
ထပ္တူညီတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႕မွ
နားလည္ႏိုင္မယ့္ အရာ။

လြမ္းလို႕ လြမ္းတာေပါ့
ဒါေလာက္ပါပဲ
အေၾကာင္းျပခ်က္ မေပးႏိုင္ဘူး၊
ဘာမွ ဆက္ျပီးလည္း ဝန္ခံစရာ မရွိဘူး၊
လြမ္းရတဲ့ အရသာကို ၾကိဳက္လို႕
လြမ္းတယ္...။
လြမ္းရတဲ့ အရသာကို ခါးသီး သြားခ်ိန္မွာလည္း
လြမ္းေနရတုန္းပဲ...။

သိဂၤါေက်ာ္
 

21 February, 2012

ရပ္တန္႕ေနတဲ့ ေန႕ေတြ


သြားေတာ့ သြားေနပါရဲ႕
ေရာက္ကို မေရာက္ႏိုင္တာ...။

ဦးေႏွာက္ထဲမွာလည္း
သံုးလို႕ စားလို႕ ရတာ တစ္ခုမွ ထြက္မလာေအာင္
အသံုးမက်တာေတြပဲ ျပည့္ႏွက္ေနသလား။
Intel ေရ
ငါ့ ဦးေႏွာက္ကို
ျမန္ျမန္ မွန္မွန္ process လုပ္ဖို႕
processor တစ္ခု ေလာက္ ထြင္ေပးပါဦး။

ငါ့ကိုယ္ငါ မေတာ္မွန္းလည္း သိပါရဲ႕
မျပည့္စံုမႈထဲက ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာရင္းနဲ႕
ပ်င္းပ်င္း လာသလား...
အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္
ပ်င္းေနသူ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနေပါ့။

ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာဖို႕ေတာင္
ခါတိုင္းလို စကားလံုးေတြ မရွာခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဘယ္အရာကိုမွ သိမ္းပိုက္မထားပါပဲ
ႏွလံုးသားလည္း အမိႈက္ေတြ ျပည့္ေနဆဲ။

အစ တစ္ခု စ စ ျပီး
အဆံုးမသတ္ခ်င္တဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြ
မေကာင္းမွန္းသိရက္ အဖယ္ခက္ ေနတုန္းေပါ့။

ငါ့ရဲ႕ guardian angel ေလး ေရ..
ငါ့ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ တည့္မတ္ေပးဖို႕
နင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ပ်င္းေနျပီလား..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ
ငါက ရပ္ေနလိုသူ မဟုတ္ဘူး
သြားေတာ့ သြားေနတာပါပဲ
ေရာက္ကို မေရာက္ႏိုင္တာ...။

သိဂၤါေက်ာ္


(ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး... ႐ံုးမွာ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ျပန္ကာနီး ေရးတဲ့ ကဗ်ာ။ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို အားမရလို႕ ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာပါ။)
 

18 February, 2012

ေရႊ နဲ႕ ေငြ ဘယ္ဟာ ပို တန္ဖိုး ရွိသလဲ



တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ သခ်ၤာပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီနယ္ရဲ႕ အၾကီးအကဲ ဘုရင္ ကိုယ္တိုင္ သူ႕ကို မၾကာခဏ ေခၚျပီး စီးပြားေရးနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြမွာ အၾကံဥာဏ္ ေတာင္းတတ္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ နာမည္ ဂုဏ္သတင္းက အရပ္ေလးမ်က္ႏွာထိ ျပန္႕ႏွံ ေက်ာ္ေဇာ ေနပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ရြာ အၾကီးအကဲ က သူ႕ကို ေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက သူ႕ကို အေတာ္ ထိခိုက္ နာက်င္ေစပါတယ္။  “ခင္ဗ်ားကသာ ဘုရင္ၾကီးရဲ႕ စီးပြားေရး အတိုင္ပင္ခံ ျဖစ္ေနတာ၊ ခင္ဗ်ား သားကေတာ့ ေရႊ နဲ႕ ေငြ မွာ ဘယ္ဟာ ပိုျပီး တန္ဖိုး ရွိတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ မသိဘူးေနာ္”

သခ်ၤာပညာရွင္လည္း သူ႕သားကို ေခၚျပီး ေမးရေတာ့တယ္။ “ေရႊ နဲ႕ ေငြ မွာ ဘယ္ဟာက ပိုျပီး တန္ဖိုး ရွိသလဲ သား” ဆိုေတာ့ “ေရႊ ေပါ့ အေဖရာ” လို႕ သူ႕သားက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာပါတယ္။
“ဒါ အမွန္ပဲေလ၊ ဘာျဖစ္လို႕ ရြာသူၾကီးက မင္းကို ေရႊနဲ႕ ေငြရဲ႕ တန္ဖိုးကိုေတာင္ မသိတဲ့လူလို႕ ထင္ျပီး ရယ္စရာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနရတာလဲ၊ သူက ငါ့ကို ေန႕တိုင္း ရိ တယ္၊ တစ္ျခား ရြာလူၾကီး ေတြ ေရွ႕မွာ ငါ့ကို ကိုယ့္သားကိုယ္ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့လူလို႕ မေလးမစား ေနာက္ေျပာင္ခ်င္တယ္၊ ဒါက ငါ့ကို နာက်င္ေစတာေပါ့၊ ငါ့သားက ေရႊ နဲ႕ ေငြမွာ ဘယ္ဟာ ပိုျပီး တန္ဖိုး ရွိမွန္းေတာင္ မသိဘူး ဆိုျပီး ရြာက လူအားလံုးက ငါ့ေနာက္ကြယ္မွာ ေျပာင္ေလွာင္ ေနၾကတယ္လို႕ ခံစားရတယ္၊ မင္း ဘာလို႕ အဲလို လုပ္ရတယ္ ဆိုတာ ငါ့ကို ရွင္းစမ္းပါဦး”

သခ်ၤာပညာရွင္ရဲ႕ သားက ရြာသူၾကီး သူ႕ကို အထင္အျမင္ေသးေအာင္ လုပ္မိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ခုလို ေျပာျပပါတယ္။
“ေန႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းမွာ ရြာသူူၾကီးက သူ႕အိမ္ကို ေခၚတယ္။ ရြာက တစ္ျခား လူၾကီးေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာပဲ သူ႕လက္ထဲမွာ ေငြျပား တစ္ျပား နဲ႕ ေရႊျပား တစ္ျပား ကိုင္ထားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ဟာ ပိုျပီး တန္ဖိုးရွိသလဲ လို႕ ေမးတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ေငြျပားကိုပဲ ေကာက္လာတယ္။ သူက ရယ္တယ္။ တစ္ျခားလူေတြလည္း ရယ္ၾကတယ္။ အဲလို ေန႕တိုင္းပဲ...။ အဲဒါေၾကာင့္ သူက အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္က ေငြ နဲ႕ ေရႊ ဘယ္ဟာ ပိုတန္ဖိုးၾကီးမွန္းေတာင္ မသိဘူး လို႕ ေျပာတာေပါ့”
သူသားေျပာတာကို ၾကားတဲ့အခါ အေဖလည္း စိတ္႐ႈပ္သြားပါတယ္။ သူ႕သားဟာ ေရႊနဲ႕ ေငြရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိရဲ႕သားနဲ႕ ဘာလုိ႕ အျမဲတမ္း ေငြျပားကိုပဲ ေကာက္လာရသလဲ ဆိုတာပဲ...။
“ဘာလို႕ မင္းက ေရႊျပားကို မေရြးရတာလဲ” သူကေမးေတာ့ သူ႕သားက အေဖကို အခန္းထဲ ေခၚသြားျပီးေတာ့ ေသတၱာေလး တစ္လံုးကို ဖြင့္ျပပါတယ္။ ေသတၱာထဲမွာေတာ့ ေငြျပား တစ္ရာေလာက္ အနည္းဆံုး ရွိေနပါတယ္။  သူ႕အေဖဘက္ ျပန္လွည့္ျပီးေတာ့ သခ်ၤာပညာရွင္ရဲ႕ သားက ေျပာပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က ေရႊျပားကို ေရြးလိုက္တဲ့ ေန႕မွာ ကစားပြဲက ျပီးသြားမွာေပါ့ အေဖရဲ႕၊ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ရယ္စရာ လုပ္ေနတာ ရပ္သြားလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံ မရေတာ့ပဲ ေနမွာေပါ့”


တစ္ခါတရံ ဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အ႐ူးလိုပဲ ကစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ Senior ေတြ၊ Junior ေတြ၊ ၾကားမွာေပါ့...။ ဒါဟာ ဘဝရဲ႕ ကစားပြဲမွာ ႐ႈံးနိမ့္တယ္လို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ ဒါက တစ္ျခား လူေတြကို ကစားပြဲရဲ႕ နယ္ပယ္ တစ္ခုမွာ အႏိုင္ေပးလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကစားပြဲရဲ႕ တစ္ျခား တစ္ဖက္မွာ အႏိုင္ယူလိုက္တာပါပဲ။ ဘယ္လို နယ္ပယ္ မ်ိဳးမွာ အႏိုင္ရေအာင္ လုပ္ျပီး ဘယ္လို နယ္ပယ္ မ်ိဳးမွာ မလုပ္ပဲေနမလဲ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရြးခ်ယ္ရမွာပါ။

သိဂၤါေက်ာ္

The Smart Game - Gold or Silver? ကို ျပန္ဆိုပါသည္။

16 February, 2012

အေဝးရပ္က စာ



ေတာင္ေပၚကားလမ္းမ ေဘးနား၊ ေနာက္ပိုင္းမွ အသစ္တည္တဲ့ ျမိဳ႕သစ္ဝင္းၾကီး အနီးအနားမွာ မိဘမဲ့ ေဂဟာေလး တစ္ခု ရွိေလရဲ႕။ လူကေတာ့ သိပ္မမ်ားေသးဘူးလို႕ ဆိုရမလားပဲ။ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အားလံုး ေယာက်္ားေလးေတြ ခ်ည္းပဲ။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကလည္း အမ်ိဳးသားဆိုေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြ ခ်ည္းပဲ လက္ခံထားတာ။ မိန္းကေလး လာပို႕ရင္ေတာ့ တစ္ျခား မိဘမဲ့ သီလရွင္ေက်ာင္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လႊဲေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းက ဖြင့္တာလည္း သိပ္ေတာ့ ႏွစ္မၾကာေသးဘူးလို႕ ေျပာရမယ္။ ေလးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကေလးေတြ အားလံုးကလည္း ရြယ္တူေလာက္ေလးေတြ ခ်ည္းပဲ။ အားလံုးကို ဆင္တူ ျဖစ္ေအာင္လို႕ ကတံုးတံုး ေပးထားတယ္။ ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ အရြယ္ေတြ မ်ားတယ္။ ဒီလို ရြယ္တူေလးေတြ အမ်ားၾကီး ဆရာၾကီး ဘယ္ကေန ေကာက္ရလာပါလိမ့္ လို႕ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေမးၾကတယ္။ “ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ.. ဟိုက ဒီက ေပါ့” လို႕ ဆရာၾကီးကေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာတတ္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာၾကီးရဲ႕ ေစတနာကိုေတာ့ အားလံုးက အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ ဒီလို ေဂဟာတစ္ခုကို ဦးစီးဦးေဆာင္ တည္ေထာင္ဖို႕ ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာေလ။ တကယ္ေတာ့ ဆရာၾကီးကလည္း အရမ္းခ်မ္းသာလို႕ ဒီပရဟိတ အလုပ္ကို လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္ပါပဲလား။ ရွိတာေလးနဲ႕.. ေစတနာရွင္ေတြ လွဴသမွ်ေလးနဲ႕ အသက္ဆက္ေနၾကရတာပါ။ ကေလးေတြထဲမွာလည္း ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြကေတာ့ ကေလး ပီပီ ဘာမွ မသိနားမလည္ေတာ့ ၾကံဳတဲ့ဘဝမွာ ေဆာ့ကစား ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မိဘမဲ့ ကေလးေတြပီပီ မ်က္ႏွာေလးေတြ ကိုက ညိႈးငယ္လို႕...။ ကေလးေတြကို သနားတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ အလွဴရွင္ေတြက သူတို႕ ဇာတ္ေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ စပ္စုတတ္ၾကတယ္။

မိဘမဲ့ေတြလို႕ ခပ္လြယ္လြယ္ ေျပာၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဒီေရာက္လာတဲ့ ကေလးတိုင္းရဲ႕ မိဘေတြကေတာ့ ေသဆံုးကုန္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကံဆိုးလြန္းလို႕ မိဘ ႏွစ္ပါးလံုး ဆံုးပါးသြားျပီး ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ မေမြးႏိုင္လို႕ လာစြန္႕ပစ္သြားၾကတဲ့ ကေလးကေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အေဖမေပၚပဲ ေမြးတဲ့ ကေလးေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ အားလံုးရဲ႕ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ဆရာၾကီး ကိုယ္တိုင္လည္း မသိခဲ့ရပါဘူး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႕ လက္ထဲ ေရာက္လာေတာ့လည္း ေမြးထားလိုက္တာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကေလးေတြက်ေတာ့လည္း မိဘ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး သူ မေမြးႏိုင္ေတာ့လို႕ ဆရာၾကီးပဲ တာဝန္ယူေပးပါ ဆိုျပီး ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် လာအပ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း မိဘႏွစ္ပါးလံုးက အေမွာင္ထဲမွာမို႕ ကေလးကို ပညာမွ တတ္ပါေစေတာ့ လို႕ ဆရာၾကီးနဲ႕ ထည့္လိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ ဆရာၾကီးမို႕ ခရီးသြားျပီး ျပန္လာရင္လည္း ကေလး တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ပါလာတတ္တာပဲ။

ဒီေဂဟာကေလးက ေသးကလည္းေသး၊ ဖြင့္တာလည္း မၾကာေသးေတာ့ အလွဴရွင္က သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မလာတတ္ပါဘူး။ ၾကံဳၾကိဳက္လို႕ သိသြားတဲ့သူ တစ္ခ်ိဳ႕တေလ ေလာက္ပဲ လာလွဴၾကတာ။ အလွဴရွင္ မရွိတဲ့ ေန႕ဆို ကေလးေတြအားလံုး ဆန္ျပဳတ္နဲ႕ ခပ္ေပါေပါ အသီးအရြက္ပဲ စားရတာ။ တစ္ခါတေလ ဆီမပါတဲ့ ပဲပုတ္ခ်က္ နည္းနည္းစီ ပံုေပးလိုက္တယ္။ အလွဴရွင္ ရွိတဲ့ ေန႕ ဆိုရင္ေတာ့ အသား တို႕ ငါးတို႕ စားရတာေပါ့ေလ။ အဲလို ေန႕ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာက ဝင္းပလို႕ပဲ။ အသစ္ဖြင့္လိုက္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၾကီးက ဆရာမၾကီးေတြ ဆရာမေလးေတြကလည္း သူတို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် စုေပါင္းျပီး လာလာ ေကၽြးၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႕ေတြဆို ကေလးေတြလည္း သေဘာေတြက်ေပါ့။ ဆရာမေတြက သူတို႕ကို ဓါတ္ပံုလည္း ႐ိုက္ၾကေသးတာေလ။ ဓါတ္ပံုဆိုတာ ဘာမွန္း ေသခ်ာ မသိေပမယ့္ သူတို႕ကို အဲလို ကင္မရာနဲ႕ ခ်ိန္႐ိုက္ရင္ သူတို႕က သေဘာက်ၾကတယ္။

ေနာက္တစ္ပတ္ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေက်ာင္းစတက္ရမယ့္ ကေလးေတြ ရွိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ဆရာမတစ္ေယာက္က သူ႕ေမြးေန႕မွာ လာလွဴဦးမယ္ ေျပာလို႕ ဆရာၾကီးလည္း ဝမ္းသာလို႕ေပါ့။ ဆရာမ က တကယ္ပဲ သူ႕ေမြးေန႕မွာ လာလွဴပါတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ကို လြယ္အိတ္ အသစ္ တစ္အိတ္စီနဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လူေရတာ မွားျပီး သံုးေယာက္ လိုေနလို႕ ေဝရင္း ေဝရင္းနဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို႕ဖို႕ မရွိေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္သြားေလရဲ႕။ ဆရာမလည္း စိတ္ေတြ မေကာင္းျဖစ္ျပီး ေနာက္ေန႕က် ဆက္ဆက္ လာေပးပါ့မယ္ ဆိုျပီး ေခ်ာ့ရတာေပါ့။ လြယ္အိတ္အသစ္ ရတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ ဟီးေလး ဟားေလး လုပ္ျပီး ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ လြယ္အိတ္ရေပမယ့္ သူမ်ားေတြလို ရယ္ျပံဳးမေနပဲ ခပ္တည္တည္ ခပ္ညိႈးညိႈး ပံုမွန္ မ်က္ႏွာနဲ႕ပဲ ေနတဲ့ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိတယ္။ အလွဴရွင္ ဆရာမ နဲ႕ အေဖာ္လိုက္လာတဲ့ ဆရာမ အငယ္ေလးက သတိထားမိသြားျပီး သြားစပ္စု ေနေလရဲ႕။
 

တကယ္ေတာ့ အဲဒီကေလးေတြက သူတို႕ မိဘေတြကို မွတ္မိတတ္တဲ့ ေက်ာင္းေနေတာ့မယ့္ အရြယ္မွ ဒီကို ေရာက္လာတာေလ။ သူတို႕ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ အေဖ အေမ ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သတိရေနတတ္ၾကတယ္။ သူတို႕ကို ျပန္လာေခၚႏိုးလည္း ေမွ်ာ္ေနတတ္ ၾကတာ။ ခုလည္း ဘာေတြ ေျပာေနၾကလဲ ဆိုတာ နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ဦး။ တစ္ေယာက္က “အေမက ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ အခ်ိန္က်ရင္ ျပန္လာ ေခၚမယ္ ေျပာထားတာ၊ ခု ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့မယ္၊ အေမက မလာေသးဘူး၊ သားသား ဒီမွာ မေနခ်င္ဘူး၊ အေမနဲ႕ပဲ ျပန္ေနခ်င္တာ” တဲ့။ စကားမပီတဲ့ အျပင္ ဝဲလည္း ဝဲေသးေတာ့ ဆရာမေလး ခမ်ာ ဘာေျပာတယ္ ဆိုတာ မနည္း လိုက္နားေထာင္ရ ရွာတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ “အေမက သား စာဖတ္တတ္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ စာေရးမယ္ ေျပာထားတာ၊ ခု သား စာ ေကာင္းေကာင္း ေပါင္းျပီး ဖတ္တတ္ေနျပီ၊ အေမက စာလည္း မေရးေသးဘူး” တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ “အေဖက အလုပ္ရရင္ အေနာ့္ဆီ စာေရးမယ္ ေျပာထားတာ မေရးေသးဘူး” တဲ့။ စာနည္းနည္းေလာက္ ဖတ္တတ္ေနတဲ့ အရြယ္ ကေလးၾကီး သံုးေလး ေယာက္က စာေမွ်ာ္ေနတာ သိသြားေတာ့ ဆရာမေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ အံၾသသြားတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲေတာ့ ဒီကေလးေတြရဲ႕ မိဘဆိုတာေတြ ကလည္း စာမတတ္ ေပမတတ္ အသိုင္းအဝိုင္းကပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ထင္တားထာေလ။ စာေရးပါ့မယ္လို႕ ကတိေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြ ရွိမွန္း သိရတာ နည္းနည္းေတာ့ အံၾသစရာ မဟုတ္လား။

 

ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ကေလး အၾကီး အေသး အားလံုး လြယ္အိတ္ အသစ္ေလးေတြနဲ႕ေပါ့။ ဆရာမက သူ႕ကတိအတိုင္း က်န္တဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ လြယ္အိတ္ေတြ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ပဲ မွီေအာင္ လာေပး သြားတယ္ေလ။ သူတို႕ တက္တဲ့ ေက်ာင္းက ေဂဟာ နဲ႕ သိပ္မေဝးဘူး။ အဲဒီ လမ္းမၾကီး ေပၚမွာပဲ ရွိတာ။ မနက္ဆို အားလံုး စီတန္း လက္ကေလးေတြ ပိုက္ျပီး ေက်ာင္းသြားၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာလည္း ေကာင္း၊ သနားစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။

အဲဟို တကၠသိုလ္က ဆရာမေလးေတြက ကေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ သနားေနၾကတယ္။ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါ ဆိုသလို စုစုျပီး တစ္နပ္စာ လာလာ လွဴၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း မုန္႕ေလး ပဲေလး၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး၊ ဂ်ယ္လီေလး လာလာ ေဝတယ္။ အဲဒီလို ေဝမွပဲ ကေလးေတြလည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ စားဖူးၾကတာ။ ပံုမွန္ေတာ့ ဆရာၾကီးလည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ မေကၽြးႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒါမ်ိဳး စားရရင္ ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ ရႊင္လို႕ေပါ့။ ဟိုတစ္ခါ စပ္စုတဲ့ ဆရာမေလးကေတာ့ ဆရာၾကီးကို ကေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းေတြ လာစပ္စု ေနျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာၾကီး သိတာလည္း သိပ္ေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္စီနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေသခ်ာေတာ့ မွတ္တမ္း လုပ္ထားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိဘ ႏွစ္ပါးလံုး မရွိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ ့  ေမြးကတည္းက ေဆး႐ံုမွာ ပစ္သြားတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က မိဘေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာ အခ်က္အလက္မွ မခ်န္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိဘ ႏွစ္ပါးလံုး၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေဖ သို႕မဟုတ္ အေမ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ရွိေနေသးတယ္။ သူတို႕ မိဘေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာအမွတ္အသားမွ မက်န္တဲ့ ကေလးေတြ ရွိသလို အေဖ သို႕ အေမ ဆီက သတင္းတစ္စံုတရာကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။

“ဆရာမရယ္ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ မိဘေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေခၚေတာ့မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း စာေရးေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ဴပ္ဆီမွာ အျပီးပစ္သြားၾကတာပါ၊ ေနာင္ သင့္ေတာ္တဲ့ ေမြးစားမိဘ ရွိရင္လည္း ေပးလိုက္ဖို႕ ေျပာျပီးသား၊ စာေရးထားခဲ့ျပီးသား ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ကို အဲဒီ အျဖစ္မွန္ ဘယ္လို ေျပာမလဲ၊ အေမ့ဆီက အေဖ့ဆီက စာေမွ်ာ္ေနတဲ့ သူတို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ဘယ္လို ႐ိုက္ခ်ိဳးလို႕ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ နည္းနည္း ၾကီးလာရင္ေတာ့ သူတို႕ဟာ သူတို႕ နားလည္ သြားမွာပါ”
ဆရာၾကီးက ေျပာျပေနတယ္။ ဆရာမေလးကေတာ့ ညိႈးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး စိတ္မေကာင္းေတြ ျဖစ္လို႕..။

အေဆာင္ အျပန္လမ္းမွာ ဆရာမေလးလည္း ဆက္ျပီး ေတြးေနမိတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ မိဘမဲ့ ေဂဟာေတြ မ်ားမ်ား လာတာ..။ ဘာေၾကာင့္မ်ား တာဝန္ မယူႏိုင္ပဲနဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးရသလဲလို႕ သူေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ပါ...။ အင္းေလ မေမြးပဲနဲ႕ ဖ်က္ဆီးပစ္တာထက္ စာရင္ ေမြးျပီး စြန္႕ပစ္တာကမွ ေတာ္ေသးတယ္လို႕ ဆိုရမလား။ ျပီးေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားေနရမွာထက္ စာရင္ ဒီလို မိဘမဲ့ ေဂဟာ တစ္ခုခုမွာ ေနရတာက အမ်ားၾကီး ကံေကာင္းတယ္လို႕ ဆိုရမွာ..။ ေတာ္ပါျပီေလ.. ဒါေတြက ကိုယ္ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ျပႆနာေတြပါ လို႕ ဆရာမေလး က သူ႕အေတြးကို အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္တာေလးပဲ စဥ္းစားျပီး လုပ္ေပးၾကတာေပါ့ လို႕ ေတြးတယ္။

ေနာက္ သံုးပတ္ေလာက္ ေနေတာ့ မိဘမဲ့ ေဂဟာက ကေလး တစ္ေယာက္ကို လိပ္မူထားတဲ့ စာ တစ္ေစာင္ စေရာက္လာတယ္။ စာဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ စာေရးမယ္လို႕ ေျပာထားတဲ့ အေမ့ဆီက စာပါ။ ေကာင္ကေလးကေတာ့  ေပ်ာ္သြားတာ ပါးစပ္ကို မေစ့ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာကို သူ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ေပါင္းဖတ္တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အေမ ေရးတဲ့စာ ရယ္လို႕ တကိုင္ကိုင္ လုပ္ျပီး  တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေပါင္းဖတ္ရတာပါ။ တစ္ျခား ကေလးေတြကလည္း အားေတြ က်လို႕ ေပါ့ေလ။ အဲ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ ေနာက္တစ္ေစာင္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ အေဖ့ဆီက စာပါ။  စာထဲမွာ တစ္လတစ္ခါေတာ့ စာမွန္မွန္ ေရးပါ့မယ္ လို႕ သူ႕သားကို ကတိေပး ထားတယ္။ ေနာက္ သံုးရက္ေလာက္ ေနေတာ့ တစ္ေစာင္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ျပန္လာေခၚပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေမ့ဆီက။ သူ လာမေခၚႏိုင္ေသးလို႕ ဆရာၾကီး ဆီမွာပဲ ေနျပီး စာၾကိဳးစားပါ လို႕ ေရးထားတာ။ အဲလိုနဲ႕ တစ္လ အတြင္းမွာ ကေလးတိုင္း လိုလို ဆီကို စာေတြ တစ္ဖြဲဖြဲ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အရင္က ညိႈးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ လန္းလန္း ဆန္းဆန္း ျဖစ္လို႕ေပါ့။

အစကေတာ့ ဆရာၾကီး ေတာင္မွ ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္မိေသး။ တယ္ေတာ္တဲ့ မိဘေတြ ပါလား လို႕။ ကိုယ့္ သားကို ပစ္မထားၾကရွာဘူး လို႕။ လိပ္စာေတြကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ အႏွံအျပားလိုလိုက လာေနတာ ဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးကလည္း ထင္မိ ေပတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ဆရာမေလးက တစ္ေခါက္ လာတိုင္း ဆရာၾကီးကို စပ္စုတယ္။ ကေလး နာမည္ နဲ႕ အေမ အေဖ နာမည္၊ လိပ္စာ ေတြ မွတ္မွတ္ သြားတတ္ တယ္ ဆိုေတာ့..။ ဒါေပမယ့္လည္း လာတဲ့ စာေတြရဲ႕ လိပ္စာမွာပါတဲ့ ျမိဳ႕နာမည္ေတြက ကေလးမိဘေတြ ေနတဲ့ ျမိဳ႕ေတြလည္း မဟုတ္ပဲ ျမိဳ႕ၾကီးေတြျဖစ္ျပီး ငါးေယာက္ ေျခာက္ေယာက္ ဆိုသလို လည္း တူေနတတ္တယ္ ဆိုေတာ့...။

ေနာက္ဆံုးမွာ ဆရာၾကီးလည္း သိလိုက္ပါတယ္။ ဒီစာေတြ အားလံုးကို ေရးတဲ့လူ ဟာ သူ႕ကို စပ္စုတတ္တဲ့ ဆရာမေလးပဲ ဆိုတာကို။ ဆရာမေလးကို ဖြင့္ေမးေတာ့ သူကလည္း ဝန္ခံပါတယ္။ ကေလးေတြကို တစ္သက္ေျပာမျပဖို႕လည္း ဆရာၾကီးကို ကတိေတာင္းလိုက္ပါေသးတယ္။ ဆရာၾကီးကလည္း သူ႕ကေလးေတြ စိတ္ထိခိုက္ေစမယ့္ အရာကို ဘယ္လုပ္လိမ့္မလဲ။

ဆရာမေလးက လက္ေရးကို အမ်ိဳးစံုေအာင္ လုပ္ေရးတတ္တဲ့လူပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေတြက်ေတာ့လည္း လက္ေရး မတူေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကူးေရး ခိုင္းထားတာပါ။ ကေလးေတြက မသိေပမယ့္လို႕ သူက အေသးစိတ္က အစ ဂ႐ုစိုက္တဲ့ သေဘာပါ။ ျပီးေတာ့ သူ အိမ္မျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ နယ္အႏွံအျပားက အိမ္ျပန္တဲ့ ဆရာမေတြကို ေပးလိုက္ျပီး အဲဒီ နယ္ကေန ဒီလိပ္စာကို ထည့္ခိုင္းလိုက္တာပါ။ သူ႕အိမ္ရွိတဲ့ ျမိဳ႕ကို စာေတြ ထည့္လိုက္ျပီး အဲဒီျမိဳ႕ကမွ တစ္ဆင့္ ဒီကို ျပန္ထည့္ခိုင္း လိုက္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ပါတယ္။ သူ႕အိမ္ကေရာ အားလံုးကေရာ ႐ူးတယ္လို႕ ထင္ေပမယ့္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေတာ့ ကူညီေပးၾကပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္လ တစ္ခါ သံုးလ တစ္ခါ ဆိုသလို တစ္ႏွစ္အတြင္း မပ်က္ကြက္ေစရပဲ ကေလးတိုင္းေစ့ ဆီကို စာေတြ မွန္မွန္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာၾကီးကလည္း ေနာက္ထပ္ ကေလး တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတိုင္း သူတို႕ ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပျပီး ဆရာမေလးရဲ႕ အလုပ္ကို ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာမေလး အေနနဲ႕ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း အလွဴေငြ ထည့္တာေလာက္ကလြဲရင္ မ်ားမ်ားစားစား လွဴႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ လုပ္ေပးႏိုင္သေလာက္ေလးနဲ႕ ကေလးေတြရဲ႕ ညိႈးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် လန္းေစခ်င္တာပါ။ သူ ဒီနယ္က ေျပာင္းသြားျပီးလည္း ဘယ္နယ္ပဲ ေရာက္ေရာက္ ဒီအလုပ္ကို မပ်က္မကြက္ လုပ္မယ္လို႕လည္း ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ အေဝးရပ္က စာ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ အေဖ၊ အေမ ဆီက လာတဲ့ စာေတြက ခြန္အားတစ္ရပ္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြ သူ႕ဘဝသူ ရပ္တည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ ဒီ အားေပးတဲ့ စာေတြကို သူေရးေနဦးမွာပါ။

(စိတ္ကူး သက္သက္သာ ျဖစ္ျပီး ပံုမ်ားကို ကိုယ့္ ဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ Facebook ကေန ခြင့္ေတာင္းျပီး ယူသံုးပါသည္။ ရတနာပံု ျမိဳ႕သစ္ အနီး ျပင္စာေက်းရြာ ရွိ သုခေမတၱာ မိဘမဲ့ေက်ာင္း တြင္ ႐ိုက္ထားေသာ ပံုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။)
 
သိဂၤါေက်ာ္
 

14 February, 2012

ခ်စ္ျခင္း အတူညီ (Be My Valentine)


မင္းကို စေတြ႕ကတည္းက
ကိုယ့္အတြက္ပဲရယ္လို႕
စိတ္ပိုင္းျဖတ္ ခဲ့ပါရဲ႕
ေကာင္မေလး ေရ..
ကိုယ့္ခ်စ္ျခင္း တန္ခိုးနဲ႕ပဲ
မင္း ခ်စ္ျခင္းေတြကို
မွ်ားယူႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕။
ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြ အသက္ဝင္လာေအာင္
မင္းပဲ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာပါ။

ပထမဆံုး
ခ်စ္ျခင္း ထပ္တူညီတဲ့ေန႕က
ကိုယ္ေပးခဲ့တဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကို
Perfect Rose ရယ္လို႕
မင္းက တင္စားခဲ့ေလတယ္။

ေကာင္မေလးေရ..
ငါ့ဘဝထဲ မင္းကို ပို႕ေဆာင္ခဲ့တဲ့
တန္ခိုးေတာ္ရွင္ေတြ ကို
ေက်းဇူးအခါခါ တင္မိပါရဲ႕။
ေကာင္းကင္ေတြ
အျပာေရာင္ မေျပာင္းသေရြ႕ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ခ်စ္ေနမွာပါ လို႕
တစ္ေလာကလံုး ၾကားေအာင္
ကတိေပးႏိုင္ပါရဲ႕။

မင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ Valentine ပါ
Valentine ေန႕တိုင္း ပို႕ခဲ့တဲ့
ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွင္းဆီေတြ အျမဲတမ္း
မလန္းဆန္း မေမႊးပ်ံ ႏိုင္ေပမယ့္
Valentine ေန႕တိုင္း ပို႕ခဲ့တဲ့
မင္းရဲ႕ ေခ်ာကလက္ေတြ
အျမဲတမ္း ရသာခ်ိဳမေနႏိုင္ေပမယ့္
တို႕ရဲ႕ရင္ထဲ တစ္ထပ္တည္းက်ေနတဲ့အရာ
ဒီအခ်စ္တစ္ခုကေတာ့
မေျပာင္းမလဲ တည္တံေနမွာ...။

အျပင္ဘက္မွာ
မိုးေတြပဲ သည္းသည္း..
ေနေတြပဲ ျပင္းျပင္း..
ႏွင္းေတြ ျခံဳလို႕ပဲ
အျဖဴေရာင္ ကမၺလာျဖစ္ျဖစ္
တို႕အသည္းႏွလံုးရဲ႕ နီးစပ္ျခင္းကိုေတာ့
ဘယ္အရာကမွ မတားႏိုင္။
ခါတိုင္းထက္ပိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရွိေသာေန႕..
တို႕ရဲ႕ ခ်စ္ေသာ Valentine မွာ
သစၥာအနားကြပ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ကတိေတြနဲ႕
ထာဝရ လွပေစမယ္။

သိဂၤါေက်ာ္

(ခ်စ္တတ္သူ မ်ားအတြက္.. Valentine's Day အမွတ္တရ)

12 February, 2012

တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ (သီခ်င္း)

ကိုယ္က သီခ်င္းေတြကို အျမဲ အသစ္အသစ္ေတြ နားေထာင္ ရတာ ၾကိဳက္ပါတယ္။ အဆိုေတာ္ အသစ္ေတြကိုလည္း အျမဲ အားေပး ပါတယ္။ ကိုယ့္ အခန္းထဲမွာ အျမဲတမ္း သီခ်င္းဖြင့္ထားျပီး လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေနတာပဲ။ ဒီတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ျဖိဳးေက်ာ္ထိုက္ရဲ႕ မရပ္နဲ႕ အေခြထဲက ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ပါ။



သိဂၤါေက်ာ္

08 February, 2012

ေမွ်ာ္သူမဲ့ ရာသီ



ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြ ခဏေလာက္ က်ဲခ်ျပီး
တစ္ပတ္လံုးလံုး ေအးခဲေစခဲ့
အိမ္ေျခရာမဲ့ေတြ မေမွ်ာ္တဲ့ ရာသီ
ေႏြးေထြးမႈဆိုတာလည္း
အသည္းႏွလံုးမွာပဲ ရွိႏိုင္ေတာ့တယ္။

ေႏြကို မေမွ်ာ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ
တစ္စက္မက်န္ေအာင္ ခမ္းေျခာက္ပစ္တတ္တဲ့
ေဒါသေတြ သင့္တဲ့ ရာသီလည္း
ဘယ္သူမွ မေမွ်ာ္ပဲ ေရာက္ေရာက္လာ။

အတၱ အဝွက္ေကာင္းတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ပြဲထုတ္ေနရင္းလည္း
ဟိုဟိုသည္သည္က ေသနတ္သံေတြ
မၾကားရတဲ့ ရာသီကို မရွိခဲ့ဘူး။

ကမၻာၾကီး ကို က်ည္ကာအက်ႌ ဝတ္ေပးထားတယ္လို႕
အသံေကာင္းေတြ ဟစ္ဟစ္ျပီး
ဒီထက္မက ေပါက္ကြဲေစတာေတြနဲ႕ အနာတရ ျဖစ္ေစခဲ့
ကမၻာၾကီး ကိုယ္တိုင္ ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ ရာသီေတြ။

လူဟာ လူပါပဲ
ဒီထက္ဘာမွ ပိုျပီး မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႕၊
လူဟာ လူလိုက်င့္တတ္တာကိုမွ
စၾကဝဠာသားတို႕က အျမင္ကတ္တယ္လို႕
ၾကယ္မိုးေတြနဲ႕အတူ ျဂိဳဟ္သားဗီဇေတြ က်ဲခ်ခ်င္ရင္လည္း
ကမၻာၾကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲေနေတာ့မွာပဲ။

သူ႕ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို
သူကိုယ္တိုင္ မသိပဲ
႐ုပ္ရွင္ေတြထဲပဲ ျပန္ျပန္ ၾကည့္ေနရတာလည္း
ျငီးေငြ႕လာျပီ တဲ့ေလ..။
ျဂိဳဟ္ခ်င္းပဲ ဝင္တိုက္တိုက္...
ေနမင္းပဲ Copy ပြားပြား..
Solar Storm ေတြပဲ ဖံုးလႊမ္းခ်င္ ဖံုးလႊမ္း...
ကမၻာၾကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲေနေတာ့မွာပဲ။

သူကိုယ္တိုင္ မဖန္တီးတဲ့ ရာသီေတြ အတြက္
ကမၻာၾကီးကို ႏွလံုးသားမဲ့သူလို႕ မျမင္ပါနဲ႕..
ဒါေပမယ့္လည္း
သူမတတ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြအတြက္
ကမၻာၾကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲေနေတာ့မွာပဲ။

သိဂၤါေက်ာ္

04 February, 2012

Groningen ေန႕ရက္မ်ား (၂) : ႏွင္းက်တဲ့ ေန႕


ဥေရာပက ျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ေနျပီးမွ ႏွင္းက်တာ မျမင္ပဲ ျပန္သြားရင္ မတန္ဘူး လို႕ ေတြးေနတာ..။
ႏွင္းေတြ ျမင္ရေအာင္ ပိုလန္က စကီးကြင္းကို သြားလည္ရင္ ေကာင္းမလားလို႕ေတာင္ စဥ္းစားေနေသးတာ..။ မသြားျဖစ္ဘူး။ မေန႕ကေတာ့ ကိုယ့္ ဆုေတာင္းျပည့္ျပီး ႏွင္းေတြက်တယ္။ ဒီျမိဳ႕မွာက ပံုမွန္အားျဖင့္ အျမဲတမ္း က်ေလ့ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။

မေန႕က အိပ္ရာအထ ဝရံတာကေန အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေတြ၊ျမက္ခင္းေတြ ေဖြးေဖြးျဖဴေနျပီ။ ႏွင္းပြင့္ ခပ္ေသးေသးေလးေတြ က်ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ကိုယ့္အခန္း သံုးထပ္ ဝရံတာကေန တစ္ပံု ႏွစ္ပံု ႐ိုက္လိုက္တယ္။ျမန္ျမန္ အဝတ္လဲျပီး ေက်ာင္းကို သြားတယ္။ ေက်ာင္းသြားတဲ့ လမ္းမွာ ဟိုဟို ဒီဒီ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္သြားတယ္..။










႐ံုးခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ျပတင္းေပါက္မွန္ကေန ႏွင္းေတြ ဆက္က်ေနတာကို ျမင္ေနရေတာ့ အခန္းထဲ ထိုင္ျပီး အလုပ္မလုပ္ခ်င္ပဲ အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနခဲ့တယ္။ ေန႕ခင္းပိုင္းက်ေတာ့ ေနပူလာျပီး ႏွင္းေတြ ထပ္မက်ေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အေပၚအက်ႌေလး ဝတ္ျပီး အျပင္ထြက္ အနီးအနားက အေဆာက္အအံုေတြဘက္ ေလွ်ာက္သြားျပီး ဓါတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္႐ိုက္ခဲ့တယ္။ လမ္းသြားတဲ့လူ အတင္းရပ္ခိုင္းျပီး ကိုယ့္ကို ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ခိုင္းလိုက္ေသးတယ္။ အေဖာ္ကလည္း မရွိေတာ့ အဲလိုပဲ ေလွ်ာက္သြားတိုင္းမွာ ေတြ႕တဲ့လူကိုပဲ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခိုင္းရတယ္.. မ်က္ႏွာငယ္လိုက္တာ။



 

 








ေက်ာင္း အျပန္က်ေတာ့လည္း ဟိုဟို ဒီဒီ လမ္းမွာ ေလွ်ာက္႐ိုက္ခဲ့ေသးတယ္။

 
 

အေဆာင္ေဘးက ေရကန္ၾကီးလည္း ေရခဲေနျပီ။ ကေလးေတြေတာင္ ဆင္းေဆာ့ ေနၾကတယ္။ ဘဲေလး ေတြနဲ႕ ဇင္ေယာ္ေတြေတာ့ ဘယ္ေနၾကတယ္ မသိပါ။ အျမဲတမ္း ႏွင္းက်ေနရင္ေတာ့ လူေတြ သြားေရးလာေရး ဒုကၡမ်ားၾကမွာပဲ ဆိုေပမယ့္ ခုလို တစ္ခါတေလ ႏွင္းက်တာေတာ့ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။


 
 
 
သိဂၤါေက်ာ္္