အေဝးရပ္က စာ

ေတာင္ေပၚကားလမ္းမ ေဘးနား၊ ေနာက္ပိုင္းမွ အသစ္တည္တဲ့ ျမိဳ႕သစ္ဝင္းၾကီး အနီးအနားမွာ မိဘမဲ့ ေဂဟာေလး တစ္ခု ရွိေလရဲ႕။ လူကေတာ့ သိပ္မမ်ားေသးဘူးလို႕ ဆိုရမလားပဲ။ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အားလံုး ေယာက်္ားေလးေတြ ခ်ည္းပဲ။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကလည္း အမ်ိဳးသားဆိုေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြ ခ်ည္းပဲ လက္ခံထားတာ။ မိန္းကေလး လာပို႕ရင္ေတာ့ တစ္ျခား မိဘမဲ့ သီလရွင္ေက်ာင္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လႊဲေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းက ဖြင့္တာလည္း သိပ္ေတာ့ ႏွစ္မၾကာေသးဘူးလို႕ ေျပာရမယ္။ ေလးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကေလးေတြ အားလံုးကလည္း ရြယ္တူေလာက္ေလးေတြ ခ်ည္းပဲ။ အားလံုးကို ဆင္တူ ျဖစ္ေအာင္လို႕ ကတံုးတံုး ေပးထားတယ္။ ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ အရြယ္ေတြ မ်ားတယ္။ ဒီလို ရြယ္တူေလးေတြ အမ်ားၾကီး ဆရာၾကီး ဘယ္ကေန ေကာက္ရလာပါလိမ့္ လို႕ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေမးၾကတယ္။ “ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ.. ဟိုက ဒီက ေပါ့” လို႕ ဆရာၾကီးကေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာတတ္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာၾကီးရဲ႕ ေစတနာကိုေတာ့ အားလံုးက အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ ဒီလို ေဂဟာတစ္ခုကို ဦးစီးဦးေဆာင္ တည္ေထာင္ဖို႕ ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာေလ။ တကယ္ေတာ့ ဆရာၾကီးကလည္း အရမ္းခ်မ္းသာလို႕ ဒီပရဟိတ အလုပ္ကို လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္ပါပဲလား။ ရွိတာေလးနဲ႕.. ေစတနာရွင္ေတြ လွဴသမွ်ေလးနဲ႕ အသက္ဆက္ေနၾကရတာပါ။ ကေလးေတြထဲမွာလည္း ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြကေတာ့ ကေလး ပီပီ ဘာမွ မသိနားမလည္ေတာ့ ၾကံဳတဲ့ဘဝမွာ ေဆာ့ကစား ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မိဘမဲ့ ကေလးေတြပီပီ မ်က္ႏွာေလးေတြ ကိုက ညိႈးငယ္လို႕...။ ကေလးေတြကို သနားတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ အလွဴရွင္ေတြက သူတို႕ ဇာတ္ေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ စပ္စုတတ္ၾကတယ္။

မိဘမဲ့ေတြလို႕ ခပ္လြယ္လြယ္ ေျပာၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဒီေရာက္လာတဲ့ ကေလးတိုင္းရဲ႕ မိဘေတြကေတာ့ ေသဆံုးကုန္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကံဆိုးလြန္းလို႕ မိဘ ႏွစ္ပါးလံုး ဆံုးပါးသြားျပီး ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ မေမြးႏိုင္လို႕ လာစြန္႕ပစ္သြားၾကတဲ့ ကေလးကေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အေဖမေပၚပဲ ေမြးတဲ့ ကေလးေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ အားလံုးရဲ႕ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ဆရာၾကီး ကိုယ္တိုင္လည္း မသိခဲ့ရပါဘူး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႕ လက္ထဲ ေရာက္လာေတာ့လည္း ေမြးထားလိုက္တာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကေလးေတြက်ေတာ့လည္း မိဘ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး သူ မေမြးႏိုင္ေတာ့လို႕ ဆရာၾကီးပဲ တာဝန္ယူေပးပါ ဆိုျပီး ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် လာအပ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း မိဘႏွစ္ပါးလံုးက အေမွာင္ထဲမွာမို႕ ကေလးကို ပညာမွ တတ္ပါေစေတာ့ လို႕ ဆရာၾကီးနဲ႕ ထည့္လိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ ဆရာၾကီးမို႕ ခရီးသြားျပီး ျပန္လာရင္လည္း ကေလး တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ပါလာတတ္တာပဲ။

ဒီေဂဟာကေလးက ေသးကလည္းေသး၊ ဖြင့္တာလည္း မၾကာေသးေတာ့ အလွဴရွင္က သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မလာတတ္ပါဘူး။ ၾကံဳၾကိဳက္လို႕ သိသြားတဲ့သူ တစ္ခ်ိဳ႕တေလ ေလာက္ပဲ လာလွဴၾကတာ။ အလွဴရွင္ မရွိတဲ့ ေန႕ဆို ကေလးေတြအားလံုး ဆန္ျပဳတ္နဲ႕ ခပ္ေပါေပါ အသီးအရြက္ပဲ စားရတာ။ တစ္ခါတေလ ဆီမပါတဲ့ ပဲပုတ္ခ်က္ နည္းနည္းစီ ပံုေပးလိုက္တယ္။ အလွဴရွင္ ရွိတဲ့ ေန႕ ဆိုရင္ေတာ့ အသား တို႕ ငါးတို႕ စားရတာေပါ့ေလ။ အဲလို ေန႕ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာက ဝင္းပလို႕ပဲ။ အသစ္ဖြင့္လိုက္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၾကီးက ဆရာမၾကီးေတြ ဆရာမေလးေတြကလည္း သူတို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် စုေပါင္းျပီး လာလာ ေကၽြးၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႕ေတြဆို ကေလးေတြလည္း သေဘာေတြက်ေပါ့။ ဆရာမေတြက သူတို႕ကို ဓါတ္ပံုလည္း ႐ိုက္ၾကေသးတာေလ။ ဓါတ္ပံုဆိုတာ ဘာမွန္း ေသခ်ာ မသိေပမယ့္ သူတို႕ကို အဲလို ကင္မရာနဲ႕ ခ်ိန္႐ိုက္ရင္ သူတို႕က သေဘာက်ၾကတယ္။

ေနာက္တစ္ပတ္ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေက်ာင္းစတက္ရမယ့္ ကေလးေတြ ရွိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ဆရာမတစ္ေယာက္က သူ႕ေမြးေန႕မွာ လာလွဴဦးမယ္ ေျပာလို႕ ဆရာၾကီးလည္း ဝမ္းသာလို႕ေပါ့။ ဆရာမ က တကယ္ပဲ သူ႕ေမြးေန႕မွာ လာလွဴပါတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ကို လြယ္အိတ္ အသစ္ တစ္အိတ္စီနဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လူေရတာ မွားျပီး သံုးေယာက္ လိုေနလို႕ ေဝရင္း ေဝရင္းနဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို႕ဖို႕ မရွိေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္သြားေလရဲ႕။ ဆရာမလည္း စိတ္ေတြ မေကာင္းျဖစ္ျပီး ေနာက္ေန႕က် ဆက္ဆက္ လာေပးပါ့မယ္ ဆိုျပီး ေခ်ာ့ရတာေပါ့။ လြယ္အိတ္အသစ္ ရတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ ဟီးေလး ဟားေလး လုပ္ျပီး ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ လြယ္အိတ္ရေပမယ့္ သူမ်ားေတြလို ရယ္ျပံဳးမေနပဲ ခပ္တည္တည္ ခပ္ညိႈးညိႈး ပံုမွန္ မ်က္ႏွာနဲ႕ပဲ ေနတဲ့ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိတယ္။ အလွဴရွင္ ဆရာမ နဲ႕ အေဖာ္လိုက္လာတဲ့ ဆရာမ အငယ္ေလးက သတိထားမိသြားျပီး သြားစပ္စု ေနေလရဲ႕။

 

တကယ္ေတာ့ အဲဒီကေလးေတြက သူတို႕ မိဘေတြကို မွတ္မိတတ္တဲ့ ေက်ာင္းေနေတာ့မယ့္ အရြယ္မွ ဒီကို ေရာက္လာတာေလ။ သူတို႕ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ အေဖ အေမ ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သတိရေနတတ္ၾကတယ္။ သူတို႕ကို ျပန္လာေခၚႏိုးလည္း ေမွ်ာ္ေနတတ္ ၾကတာ။ ခုလည္း ဘာေတြ ေျပာေနၾကလဲ ဆိုတာ နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ဦး။ တစ္ေယာက္က “အေမက ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ အခ်ိန္က်ရင္ ျပန္လာ ေခၚမယ္ ေျပာထားတာ၊ ခု ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့မယ္၊ အေမက မလာေသးဘူး၊ သားသား ဒီမွာ မေနခ်င္ဘူး၊ အေမနဲ႕ပဲ ျပန္ေနခ်င္တာ” တဲ့။ စကားမပီတဲ့ အျပင္ ဝဲလည္း ဝဲေသးေတာ့ ဆရာမေလး ခမ်ာ ဘာေျပာတယ္ ဆိုတာ မနည္း လိုက္နားေထာင္ရ ရွာတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ “အေမက သား စာဖတ္တတ္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ စာေရးမယ္ ေျပာထားတာ၊ ခု သား စာ ေကာင္းေကာင္း ေပါင္းျပီး ဖတ္တတ္ေနျပီ၊ အေမက စာလည္း မေရးေသးဘူး” တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ “အေဖက အလုပ္ရရင္ အေနာ့္ဆီ စာေရးမယ္ ေျပာထားတာ မေရးေသးဘူး” တဲ့။ စာနည္းနည္းေလာက္ ဖတ္တတ္ေနတဲ့ အရြယ္ ကေလးၾကီး သံုးေလး ေယာက္က စာေမွ်ာ္ေနတာ သိသြားေတာ့ ဆရာမေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ အံၾသသြားတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲေတာ့ ဒီကေလးေတြရဲ႕ မိဘဆိုတာေတြ ကလည္း စာမတတ္ ေပမတတ္ အသိုင္းအဝိုင္းကပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ထင္တားထာေလ။ စာေရးပါ့မယ္လို႕ ကတိေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြ ရွိမွန္း သိရတာ နည္းနည္းေတာ့ အံၾသစရာ မဟုတ္လား။

 

ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ကေလး အၾကီး အေသး အားလံုး လြယ္အိတ္ အသစ္ေလးေတြနဲ႕ေပါ့။ ဆရာမက သူ႕ကတိအတိုင္း က်န္တဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ လြယ္အိတ္ေတြ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ပဲ မွီေအာင္ လာေပး သြားတယ္ေလ။ သူတို႕ တက္တဲ့ ေက်ာင္းက ေဂဟာ နဲ႕ သိပ္မေဝးဘူး။ အဲဒီ လမ္းမၾကီး ေပၚမွာပဲ ရွိတာ။ မနက္ဆို အားလံုး စီတန္း လက္ကေလးေတြ ပိုက္ျပီး ေက်ာင္းသြားၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာလည္း ေကာင္း၊ သနားစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။

အဲဟို တကၠသိုလ္က ဆရာမေလးေတြက ကေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ သနားေနၾကတယ္။ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါ ဆိုသလို စုစုျပီး တစ္နပ္စာ လာလာ လွဴၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း မုန္႕ေလး ပဲေလး၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး၊ ဂ်ယ္လီေလး လာလာ ေဝတယ္။ အဲဒီလို ေဝမွပဲ ကေလးေတြလည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ စားဖူးၾကတာ။ ပံုမွန္ေတာ့ ဆရာၾကီးလည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ မေကၽြးႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒါမ်ိဳး စားရရင္ ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ ရႊင္လို႕ေပါ့။ ဟိုတစ္ခါ စပ္စုတဲ့ ဆရာမေလးကေတာ့ ဆရာၾကီးကို ကေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းေတြ လာစပ္စု ေနျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာၾကီး သိတာလည္း သိပ္ေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္စီနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေသခ်ာေတာ့ မွတ္တမ္း လုပ္ထားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိဘ ႏွစ္ပါးလံုး မရွိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ ့  ေမြးကတည္းက ေဆး႐ံုမွာ ပစ္သြားတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က မိဘေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာ အခ်က္အလက္မွ မခ်န္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိဘ ႏွစ္ပါးလံုး၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေဖ သို႕မဟုတ္ အေမ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ရွိေနေသးတယ္။ သူတို႕ မိဘေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာအမွတ္အသားမွ မက်န္တဲ့ ကေလးေတြ ရွိသလို အေဖ သို႕ အေမ ဆီက သတင္းတစ္စံုတရာကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။

“ဆရာမရယ္ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ မိဘေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေခၚေတာ့မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း စာေရးေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ဴပ္ဆီမွာ အျပီးပစ္သြားၾကတာပါ၊ ေနာင္ သင့္ေတာ္တဲ့ ေမြးစားမိဘ ရွိရင္လည္း ေပးလိုက္ဖို႕ ေျပာျပီးသား၊ စာေရးထားခဲ့ျပီးသား ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ကို အဲဒီ အျဖစ္မွန္ ဘယ္လို ေျပာမလဲ၊ အေမ့ဆီက အေဖ့ဆီက စာေမွ်ာ္ေနတဲ့ သူတို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ဘယ္လို ႐ိုက္ခ်ိဳးလို႕ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ နည္းနည္း ၾကီးလာရင္ေတာ့ သူတို႕ဟာ သူတို႕ နားလည္ သြားမွာပါ”

ဆရာၾကီးက ေျပာျပေနတယ္။ ဆရာမေလးကေတာ့ ညိႈးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး စိတ္မေကာင္းေတြ ျဖစ္လို႕..။

အေဆာင္ အျပန္လမ္းမွာ ဆရာမေလးလည္း ဆက္ျပီး ေတြးေနမိတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ မိဘမဲ့ ေဂဟာေတြ မ်ားမ်ား လာတာ..။ ဘာေၾကာင့္မ်ား တာဝန္ မယူႏိုင္ပဲနဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးရသလဲလို႕ သူေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ပါ...။ အင္းေလ မေမြးပဲနဲ႕ ဖ်က္ဆီးပစ္တာထက္ စာရင္ ေမြးျပီး စြန္႕ပစ္တာကမွ ေတာ္ေသးတယ္လို႕ ဆိုရမလား။ ျပီးေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားေနရမွာထက္ စာရင္ ဒီလို မိဘမဲ့ ေဂဟာ တစ္ခုခုမွာ ေနရတာက အမ်ားၾကီး ကံေကာင္းတယ္လို႕ ဆိုရမွာ..။ ေတာ္ပါျပီေလ.. ဒါေတြက ကိုယ္ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ျပႆနာေတြပါ လို႕ ဆရာမေလး က သူ႕အေတြးကို အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္တာေလးပဲ စဥ္းစားျပီး လုပ္ေပးၾကတာေပါ့ လို႕ ေတြးတယ္။

ေနာက္ သံုးပတ္ေလာက္ ေနေတာ့ မိဘမဲ့ ေဂဟာက ကေလး တစ္ေယာက္ကို လိပ္မူထားတဲ့ စာ တစ္ေစာင္ စေရာက္လာတယ္။ စာဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ စာေရးမယ္လို႕ ေျပာထားတဲ့ အေမ့ဆီက စာပါ။ ေကာင္ကေလးကေတာ့  ေပ်ာ္သြားတာ ပါးစပ္ကို မေစ့ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာကို သူ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ေပါင္းဖတ္တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အေမ ေရးတဲ့စာ ရယ္လို႕ တကိုင္ကိုင္ လုပ္ျပီး  တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေပါင္းဖတ္ရတာပါ။ တစ္ျခား ကေလးေတြကလည္း အားေတြ က်လို႕ ေပါ့ေလ။ အဲ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ ေနာက္တစ္ေစာင္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ အေဖ့ဆီက စာပါ။  စာထဲမွာ တစ္လတစ္ခါေတာ့ စာမွန္မွန္ ေရးပါ့မယ္ လို႕ သူ႕သားကို ကတိေပး ထားတယ္။ ေနာက္ သံုးရက္ေလာက္ ေနေတာ့ တစ္ေစာင္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ျပန္လာေခၚပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေမ့ဆီက။ သူ လာမေခၚႏိုင္ေသးလို႕ ဆရာၾကီး ဆီမွာပဲ ေနျပီး စာၾကိဳးစားပါ လို႕ ေရးထားတာ။ အဲလိုနဲ႕ တစ္လ အတြင္းမွာ ကေလးတိုင္း လိုလို ဆီကို စာေတြ တစ္ဖြဲဖြဲ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အရင္က ညိႈးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ လန္းလန္း ဆန္းဆန္း ျဖစ္လို႕ေပါ့။

အစကေတာ့ ဆရာၾကီး ေတာင္မွ ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္မိေသး။ တယ္ေတာ္တဲ့ မိဘေတြ ပါလား လို႕။ ကိုယ့္ သားကို ပစ္မထားၾကရွာဘူး လို႕။ လိပ္စာေတြကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ အႏွံအျပားလိုလိုက လာေနတာ ဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးကလည္း ထင္မိ ေပတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ဆရာမေလးက တစ္ေခါက္ လာတိုင္း ဆရာၾကီးကို စပ္စုတယ္။ ကေလး နာမည္ နဲ႕ အေမ အေဖ နာမည္၊ လိပ္စာ ေတြ မွတ္မွတ္ သြားတတ္ တယ္ ဆိုေတာ့..။ ဒါေပမယ့္လည္း လာတဲ့ စာေတြရဲ႕ လိပ္စာမွာပါတဲ့ ျမိဳ႕နာမည္ေတြက ကေလးမိဘေတြ ေနတဲ့ ျမိဳ႕ေတြလည္း မဟုတ္ပဲ ျမိဳ႕ၾကီးေတြျဖစ္ျပီး ငါးေယာက္ ေျခာက္ေယာက္ ဆိုသလို လည္း တူေနတတ္တယ္ ဆိုေတာ့...။

ေနာက္ဆံုးမွာ ဆရာၾကီးလည္း သိလိုက္ပါတယ္။ ဒီစာေတြ အားလံုးကို ေရးတဲ့လူ ဟာ သူ႕ကို စပ္စုတတ္တဲ့ ဆရာမေလးပဲ ဆိုတာကို။ ဆရာမေလးကို ဖြင့္ေမးေတာ့ သူကလည္း ဝန္ခံပါတယ္။ ကေလးေတြကို တစ္သက္ေျပာမျပဖို႕လည္း ဆရာၾကီးကို ကတိေတာင္းလိုက္ပါေသးတယ္။ ဆရာၾကီးကလည္း သူ႕ကေလးေတြ စိတ္ထိခိုက္ေစမယ့္ အရာကို ဘယ္လုပ္လိမ့္မလဲ။

ဆရာမေလးက လက္ေရးကို အမ်ိဳးစံုေအာင္ လုပ္ေရးတတ္တဲ့လူပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေတြက်ေတာ့လည္း လက္ေရး မတူေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကူးေရး ခိုင္းထားတာပါ။ ကေလးေတြက မသိေပမယ့္လို႕ သူက အေသးစိတ္က အစ ဂ႐ုစိုက္တဲ့ သေဘာပါ။ ျပီးေတာ့ သူ အိမ္မျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ နယ္အႏွံအျပားက အိမ္ျပန္တဲ့ ဆရာမေတြကို ေပးလိုက္ျပီး အဲဒီ နယ္ကေန ဒီလိပ္စာကို ထည့္ခိုင္းလိုက္တာပါ။ သူ႕အိမ္ရွိတဲ့ ျမိဳ႕ကို စာေတြ ထည့္လိုက္ျပီး အဲဒီျမိဳ႕ကမွ တစ္ဆင့္ ဒီကို ျပန္ထည့္ခိုင္း လိုက္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ပါတယ္။ သူ႕အိမ္ကေရာ အားလံုးကေရာ ႐ူးတယ္လို႕ ထင္ေပမယ့္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေတာ့ ကူညီေပးၾကပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္လ တစ္ခါ သံုးလ တစ္ခါ ဆိုသလို တစ္ႏွစ္အတြင္း မပ်က္ကြက္ေစရပဲ ကေလးတိုင္းေစ့ ဆီကို စာေတြ မွန္မွန္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာၾကီးကလည္း ေနာက္ထပ္ ကေလး တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတိုင္း သူတို႕ ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပျပီး ဆရာမေလးရဲ႕ အလုပ္ကို ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာမေလး အေနနဲ႕ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း အလွဴေငြ ထည့္တာေလာက္ကလြဲရင္ မ်ားမ်ားစားစား လွဴႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ လုပ္ေပးႏိုင္သေလာက္ေလးနဲ႕ ကေလးေတြရဲ႕ ညိႈးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် လန္းေစခ်င္တာပါ။ သူ ဒီနယ္က ေျပာင္းသြားျပီးလည္း ဘယ္နယ္ပဲ ေရာက္ေရာက္ ဒီအလုပ္ကို မပ်က္မကြက္ လုပ္မယ္လို႕လည္း ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ အေဝးရပ္က စာ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ အေဖ၊ အေမ ဆီက လာတဲ့ စာေတြက ခြန္အားတစ္ရပ္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြ သူ႕ဘဝသူ ရပ္တည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ ဒီ အားေပးတဲ့ စာေတြကို သူေရးေနဦးမွာပါ။

(စိတ္ကူး သက္သက္သာ ျဖစ္ျပီး ပံုမ်ားကို ကိုယ့္ ဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ Facebook ကေန ခြင့္ေတာင္းျပီး ယူသံုးပါသည္။ ရတနာပံု ျမိဳ႕သစ္ အနီး ျပင္စာေက်းရြာ ရွိ သုခေမတၱာ မိဘမဲ့ေက်ာင္း တြင္ ႐ိုက္ထားေသာ ပံုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။)

 

သိဂၤါေက်ာ္