ၾကားရ ျမင္ရ သံေဝဂ ရစရာေတြ ...

ခုတေလာ အနီးအနားမွာ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ခဏ ခဏ ျမင္ေန ၾကားေနရတယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာ စရာေတြပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးပတ္ေလာက္ကပဲ ကိုယ္တို႕ ဌာနမွဴးရဲ႕ အစ္ကို အရင္း တစ္ေယာက္ ဆံုးသြားတယ္။ သူတို႕ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေခါင္မိုး တက္ျပင္ေပးရာကေန ျပဳတ္က်ျပီး ဆံုးသြားတာပါ။ အသက္က ၄၀ ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မူၾကိဳအရြယ္ သားေလး တစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ အေမ ခမ်ာလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားတဲ့ အထိ ခံစားေနရရွာတယ္။ မိသားစု စီးပြားေရးကို ဦးေဆာင္လုပ္ေနတဲ့သူ၊ ညီအစ္မေတြ ၾကားထဲ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကို မို႕လို႕ အားလံုးလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကလို႕ ကိစၥ ဝိစၥေတြ အားလံုး လို္က္ျပီး လုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါတယ္။ သုႆာန္ တစ္ခုလံုးလည္း ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႕တင္ စည္ကားေနတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ ျဖစ္တာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕လညး္ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီကပဲ ရန္ကုန္ ေရာက္ေနတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ ကပဲ အားလံုး ကိုယ္စား လိုအပ္တာ အကူအညီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥ ျပီးေတာ့ ေနာက္ရက္မွာပဲ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ နဂါးႏွစ္ေကာင္ ဘုရားလာဖူးတယ္ ဆိုျပီး သတင္းၾကီး လိုက္ပါေသးတယ္။ (http://www.themyanmarpost.com/?p=8894) ကိုယ္တို႕ကေတာင္ ေသသြားတဲ့ အစ္ကိုၾကီး နဲ႕မ်ား ပတ္သက္ မလားရယ္လို႕ ေတြးလိုက္ၾကပါေသးတယ္။


စေနေန႕ကေတာ့ ေစ်းသြားရင္းနဲ႕ လမ္းမွာ အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ထားတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ရျပန္ပါေရာ။ အသြားတုန္းက ကားညိထားလို႕ ဆိုျပီး ျပင္ဦးလြင္ အဝင္ဝမွာ ကားေတြ တစ္တန္းၾကီး ခဏ ပိတ္ေနတာနဲ႕ ေရွ႕တိုးမရ ေနာက္ဆုတ္မရနဲ႕ ေစာင့္ေနရပါတယ္။ အေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာ မျမင္လိုက္ရပါဘူး။ ကားထြက္လာေတာ့မွ အန္ဗ်ဴးလင့္န္ ကားတစ္စီး ထြက္သြားတာေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အျပန္က်ျပန္ေတာ့လည္း .ျပင္ဦးလြင္ အသြားလမ္းဘက္က ခပ္လတ္လတ္ ကုန္ကားၾကီး တစ္စီးက လမ္းေဘး ေခ်ာက္ထဲကို က်ျပီး ကားေခါင္းတစ္ခုလံုး နီးပါး ပ်က္စီးေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ 


မေန႕က၊ တနဂၤေႏြ တုန္းကေတာ့ ပိုျပီး နီးနီးနားနားမွာပဲ ေသျခင္းတရားေတြကို ျမင္လိုက္ရ ျပန္ပါေရာ။ ကိုယ္တို႕ အေဆာင္ေဘးလမ္းက ကုန္းတက္ၾကီးပါ။ ကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဆင္းဆိုရင္ ဖရီး ႐ိုက္ျပီး ဆင္းၾကပါတယ္။ သၾကၤန္မတိုင္ခင္တုန္းကလည္း ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ထိုင္လိုက္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျပဳတ္က်ျပီး ဆံုးသြားဖူးတာ ကိုယ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ဒီလမ္းၾကီး ေပၚမွာပါပဲ။ အခုကေတာ့ ေျမသယ္ကားၾကီးပါ။ ရတနာပံုျမိဳ႕သစ္ ဝင္းထဲမွာ ေဆာက္လုပ္ေရးေတြက လုပ္ေနဆဲ ဆိုေတာ့ ေျမသယ္ကားေတြ မၾကာခဏ ဟိုဟိုသည္သည္ သြားလာေနၾကပါ။ ကားၾကီးေတြ ပံုကိုက ေၾကာက္စရာမို႕ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း လာေနတာ ၾကံဳရင္ေတာင္ ေဝးေဝးကေန ေရွာင္ေပးထားပါတယ္။


အဲဒီေန႕ကေတာ့ ကိုယ္တို႕ကားက လမ္းထိပ္ကေန ျပန္လာျပီး အေဆာင္ေရွ႕လမ္းကို ခ်ိဳးေကြ႕ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေရသန္႕ကားၾကီးကလည္း ေရာက္ေနတာမို႕ သူတို႕ကား ထြက္လို႕ ရမရ ေမးရင္းနဲ႕ လြတ္တဲ့ ေနရာမွာ ရပ္လို္က္တာပါ။ ကိုယ္တို႕ကား ရပ္ျပီးျပီးခ်င္းေလာက္ပဲ အဲဒီ ေျမသယ္ကားၾကီးက ေနာက္က တရွိန္ထိုး ဆင္းလာျပီး ေရွ႕ဘက္ ေခ်ာက္ထဲကို ျပဳတ္က်သြားတာပါ။ တစ္ဘက္မွာက ေကြ႕ရမယ့္ လမ္းရွိပါတယ္။ အရွိန္မ်ားတာလား၊ ဘရိတ္ပဲ ျပဳတ္သြားတာလား ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ ေကြ႕ရမယ့္ လမ္းကို မေကြ႕ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခ်ာက္ထဲ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ အဲဒီ ကားသံကိုေတာင္ မၾကားလိုက္ၾကပါဘူး။ သူမ်ားကေလး တစ္ႏွစ္သားေလာက္ေလးကို ကားေပၚ ေခၚလာခဲ့မိေတာ့ အိပ္သြားတဲ့ ကေလးကို အာ႐ံုစိုက္ေနတာနဲ႕ ေနာက္ကကားကိုလည္း သတိမထားမိပါဘူး။ အဲဒီနား ရပ္ေနတဲ့လူေတြ ေျပာေတာ့မွ “ကား ေခ်ာက္ထဲ က်သြားျပီ” ဆိုလို႕ ၾကည့္မိေတာ့ ျမင္ကြင္းထဲ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ ဘာကားလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ေျမသယ္ကား အၾကီးၾကီးမွန္း သိရပါတယ္။ ကားတစ္စီးလံုး ေအာက္က်သြားတာ အစအနေတာင္ မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႕မ်ား ကိုယ္တို႕ကားသာ တစ္မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်ျပီးမွ ေကြ႕ခဲ့ရင္ အဲဒီကားၾကီးရဲ႕ ဝင္တိုက္တာကိုေတာင္ ခံရႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႕မွာ အဲဒီလို ကံ မပါလို႕ပဲလို႕ ေတြးရင္း ေက်ာခ်မ္းစရာ ျဖစ္ရပါတယ္။


အဲဒီနားကို ကိုယ္တို႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေပမယ့္ အဲဒီေလာက္နက္တဲ့ ေခ်ာက္ ရွိေနမွန္းေတာင္ သတိမထားမိပါဘူး။ သြားၾကည့္ဖို႕ရာေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲေကာင္းလို႕ မၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။ ဓါတ္ပံုေတာ့ ႐ိုက္ခ်င္စိတ္ရွိေပမယ့္ လူေတြ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာဆိုေတာ့ မသြားခ်င္တာနဲ႕ပဲ ကိုယ့္အခန္း ျပတင္းေပါက္ကပဲ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ သြားၾကည့္တဲ့သူေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ဦးက ပြဲခ်င္းျပီး ဆံုးသြားတယ္ လို႕ သိရပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ပါလာတာက စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ပါ။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့မွ တာဝန္ရွိသူေတြ ေရာက္လာၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ၾကာေတာ့မွ (MCC က ကားထင္ပါရဲ႕) ဒိုင္နာ ကား တစ္စီးနဲ႕ မေသေသးတဲ့ လူေတြကို တင္သြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ခံုေတြမွာ ထိုင္သြားတဲ့ အလုပ္သမားေတြလည္း ပါသြားပါရဲ႕။ ထိခိုက္မိသူေတြကိုေတာ့ ၾကက္ေတြ ဝက္ေတြ တင္သလို ေနာက္ခန္း ၾကမ္းျပင္မွာ ပစ္တင္သြားတာပါ။ (တစ္ခါတုန္းက ကေလးမေလးကို ေဆး႐ံုပို႕ေတာ့ ဆရာမေတြက ေသြးထြက္လြန္ေနမွန္းသိရဲ႕ အက်ႌ လံုခ်ည္ေတြ ရႊဲေအာင္ ေပြ႕ပိုက္သြားၾကတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံစားနာက်င္ရတာ သက္သာပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႕ပါ။)


ခဏေနေတာ့ သံုးေတာင္နာေရးကူညီမႈ အသင္းက ကားႏွစ္စီး ေရာက္လာျပီး ပြဲခ်င္းျပီး ေသသူ ႏွစ္ေယာက္ကို တင္သြားပါတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္က ကားေပၚက ခုန္ခ်လိုက္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္လို႕ သိရပါတယ္။ ခုန္ခ်တဲ့ ေနရာမွာ အက်မေတာ္ပဲ ေျမနီအမာနဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ က်ျပီး ပြဲျခင္းျပီး ျဖစ္သြားပံုပါ။ ေသြးေတြ ဘာေတြ သိပ္မထြက္ပဲ အတြင္းေၾက ျဖစ္သြားပံု ရပါတယ္။ ဒရိုင္ဘာ အပါအဝင္ ေလးေယာက္က ကားေခါင္းခန္းထဲမွာ ေအာက္အထိ ပါသြားခဲ့တာပါ။ ဒီေန႕ မနက္ သိရတာကေတာ့ ေဆး႐ံုေခၚသြားတဲ့ သံုးေယာက္ အနက္ တစ္ေယာက္ ဆံုးသြားျပီလို႕ သိရပါတယ္။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒဏ္ရာျပင္းျပီး ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျခေထာက္နည္းနည္း နာ႐ံုကလြဲျပီး ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး လို႕ သိရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့ သူလို႕ ေျပာရမွာပါ။ ကားၾကီးကိုေတာ့ ခုမနက္ အထိ ဆြဲတင္တာ မေတြ႕ရေသးပါဘူး။ 


အတိတ္ဘဝတုန္းက အကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ ခုဘဝမွာ ဥပေစၦဒကံနဲ႕ ေသဆံုးရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီျမိဳ႕သစ္လမ္းမၾကီးမွာ ဘာအခိုက္ေတြ ရွိသလဲေတာ့ ကိုယ္လည္း မသိႏိုင္ပါ။ ကေလးမေလး ေသဆံုးျပီးတုန္းကေတာ့ ရက္လည္မွာ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္တာအျပင္ အေဆာင္ေတြ ေက်ာင္းေတြ သာမက လမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္မွာပါ ပရိတ္ရြတ္ျပီး ကမၼဝါဖတ္ခဲ့ျပီးျဖစ္ပါတယ္။ ခုတစ္ခါေတာ့ သူတို႕ တာဝန္ရွိသူေတြက လုပ္ေပးမလား၊ အလုပ္သမားေတြမို႕လို႕ပဲ လ်စ္လွ်ဴ႐ႈထားမလား မသိပါ။ ကိုယ္တို႕လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဒီဝင္းၾကီးထဲက .ျမင္အပ္ မျမင္အပ္ေတြ အားလံုးကို ညတိုင္း ေမတၱာပို႕ အမွ်ေဝေနပါတယ္။ သက္တမ္းကုန္ဆံုးလို႕ ေသရတာ မဟုတ္ပဲ ေသေန႕ေစ့လို႕ အေသဆိုးနဲ႕ ေသဆံုးရတာေတြကို မၾကံဳရ မဆံုရ ပါေစနဲ႕ လို႕ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဝိညာဥ္နဲ႕ ခႏၶာ ခြာသြားရသူေတြမို႕ ဘယ္လို ဘံုဘဝကို ေရာက္မလဲ ေတာ့မသိပါ။ စြဲလမ္းတြယ္ျငိစိတ္ေတြနဲ႕ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနရတဲ့ ဘဝကို မေရာက္ပဲ ေကာင္းေသာ ဘံုဘဝကို ေရာက္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပး လိုက္ပါတယ္။


သိဂၤါေက်ာ္

အြန္လိုင္းေပၚက ကူးခ် ကိစၥ

အမွန္ေတာ့ ဒီကိစၥကို ေရးဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ဘာမွလည္း မေရးျဖစ္ေနတာနဲ႕ ေရးစရာ ရွာလိုက္တယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။

Ning.com ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကူးခ် တစ္ပုဒ္ေတြ႕လို႕ပါ။ ကိုယ္က သိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကူးျပီး mail ပို္႕လိုက္လို႕ပါ။ နင္ တစ္ခါက ေရးဖူးတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ တူတယ္။ နင္မ်ား နာမည္ တစ္မ်ိဳးနဲ႕ ေရးတာလား တဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းက ေမးထားလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ တူတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ning site ကို သြားေတာ့ sign in မဝင္ရေသးတာနဲ႕ ဖတ္မရေတာ့ ထားထားလိုက္တယ္။ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ငါေရးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး လို႕...သူငယ္ခ်င္းကို ေတာ့ စာျပန္လိုက္တယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ အဖြဲ႕ဝင္လိုက္ျပီး ဝင္ၾကည့္ျဖစ္လိုက္တယ္။

ေအာက္က link မွာပါ။ ဇြန္ ၁၇၊ ၂၀၁၁ က တင္ထားတဲ့ စာပါ။

http://forverfriends.ning.com/profiles/blogs/2863689:BlogPost:4282316

အဲဒီ ဝတၱဳတိုက ကိုယ္ ေအာက္က Link မွာ တင္ခဲ့တဲ့ “မစစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းတို႕ မည္သည္” ဝတၱဳနဲ႕ လူနာမည္ေတြက လြဲလို႕ အားလံုး တူေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

http://theingara.blogspot.com/2008/08/blog-post_13.html

ကိုယ္က file ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ဖြင့္ျပီးေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ျပီးပါျပီ။ Word ထဲမွာ Find and Replace လုပ္ထားတယ္လို႕ ထင္ရပါတယ္။ ကိုယ့္ blog ထဲက ယူတာေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါ။ အဲဒီ ဝတၱဳတိုက ေလာကအလွ online မဂၢဇင္း မွာ ေဖာ္ျပျပီးသားမို႕ အဲဒီက ကူးယူတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

http://www.lawka-ahla.com/news.php?extend.847.8 မွာပါ။

အခု ေလာကအလွက link ကို ျပန္ရွာရင္းနဲ႕ အဲဒီ ning blog မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ တစ္ျခား ဝတၱဳတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေလာကအလွမွာ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အဲဒီက ကူးထားတာမွန္း ေသခ်ာ သြားပါတယ္။

ကိုယ့္ ဝတၱဳထဲက စာသား တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ သူ႕ ဝတၱဳထဲက စာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ႏိႈင္းယွဥ္ ျပလိုက္ပါဦးမယ္။

ကိုယ့္ဝတၱဳရဲ႕ အစက

“ခက္ေဝလြင္ က လူတိုင္းကို ကိုယ့္လိုပဲ ထင္ျပီး ယံုၾကည္မိသည္။ အရာတိုင္းမွာ တူမွ်ေသာ အသြားအျပန္ ႐ိွလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစား လုပ္ခံရေၾကာင္း အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သိလာရေသာအခါ

လုပ္ရက္သူတို႕ အေပၚ အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ျပန္လွည့္ မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ကုန္တာကို ဘယ္လို စကားလံုးနဲ႕ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါ။”

သူ႕ဝတၱဳရဲ႕ အစက

“ေက်ာ္ဇင္ဟိန္း က လူတိုင္းကို ကိုယ့္လိုပဲ ထင္ျပီး ယံုၾကည္မိသည္။ အရာတိုင္းမွာ တူမွ်ေသာ အသြားအျပန္ ႐ိွလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစား လုပ္ခံရေၾကာင္း အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သိလာရေသာအခါ

လုပ္ရက္သူတို႕ အေပၚ အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ျပန္လွည့္ မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ကုန္တာကို ဘယ္လို စကားလံုးနဲ႕ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါ။”

ကူးယူ ေဖာ္ျပရင္လည္း ဘယ္က ကူးယူတယ္ ဆိုတာကို ႐ိုးသားစြာ ေဖာ္ျပေပးသင့္ပါတယ္။ ခုဟာက idea တူတာလည္း ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မျဖစ္ႏိုင္ပဲ စကားလံုးတိုင္းက အစ တူညီတာျဖစ္လို႕ ကူးယူထားတာ သိသာေနပါတယ္။ Online ေပၚမွာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႕ ရႏိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ သူ႕စည္း ကိုယ့္စည္း လိုက္နာျပီး ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ သန္႕စင္စြာ ေနႏိုင္မယ့္ စာမ်ိဳးကိုပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ning.com ဆိုတာကလည္း စလာကတည္းက အဲဒီလို ကူးခ် ကိစၥ၊ သူမ်ားစာ ကိုယ့္စာ လုပ္တဲ့ ကိစၥ နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး နာမည္ၾကီး လာျပီးသားမို႕ ဘာမွ ထပ္ေျပာဖို႕ေတာင္ မလိုေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

မေရးခ်င္ေပမယ့္လည္း သိတဲ့ အေၾကာင္းေလး မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တာမို႕ ဒီပို႕စ္ကို ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္

ဤခရီး ေဝးသည္ မထင္ပါႏွင့္

ကၽြန္ေတာ္တို႕ နိစၥဓူဝ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ပြားမ်ားေနၾကတာပါ။ အလုပ္ထဲမွာ လည္း အလုပ္ထဲမွာမို႕ အထက္အရာရွိကို.. လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို.. မေက်နပ္တာ၊ ေဒါသထြက္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ့္ အလုပ္ကို မေက်မနပ္နဲ႕ ရတဲ့ လစာကို မေရာင့္ရဲႏိုင္တဲ့ ေလာဘစိတ္ေတြက တစ္မ်ိဳး၊ ဟိုပစၥည္း အသစ္ကေလး လိုခ်င္လိုက္တာ၊ ဒီပစၥည္း ကေလး လိုခ်င္လိုက္တာ ဆိုတဲ့ ေလာဘစိတ္ေတြက တစ္မ်ိဳး၊ အနားယူတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ကိုရီးယားကားေလး ၾကည့္ရင္း ဟိုမင္းသားေလးကို ၾကိဳက္လိုက္တာ၊ ဒီမင္းသမီးေလးကို ၾကိဳက္လိုက္တာ ဆိုတာ ေလာဘ၊ ဟိုမင္းသား၊ ဟိုမင္းသမီး ကေတာ့ အျမင္ကပ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ ဆိုတဲ့ ေဒါသစိတ္ေတြကတစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ္ထားေနတဲ့ စိတ္က မွန္သလား မွားသလား မသိတဲ့ ေမာဟ စိတ္ေတြကတစ္မ်ိဳးနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေန႕စဥ္ဘဝကို ျဖတ္သန္း ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိတ္ထဲ ကိုယ့္အသက္က ဘယ္ေလာက္မွ မရွိေသးပါဘူး၊ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီအရြယ္ကေတာ့ ပညာရွာရမွာ..၊ စီးပြားရွာရမွာ.. ဆိုျပီး ပညာရဖို႕ ဥစၥာရဖို႕ပဲ လံုးပန္းျပီး ေသျခင္း တရားကို ေမ့ေနမိၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီသံသရာၾကီးက ရွည္တာ သိတယ္၊ တရားအားထုတ္ရဦးမယ္၊ ခုေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး၊ ပင္စင္ယူမွပဲ လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုလူေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါပဲ။ တစ္ေန႕ လုပ္မယ္၊ လုပ္မယ္ ဆိုျပီး ေန႕ေရႊ႕ ညေရႊ႕နဲ႕ ေနလာခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ဒီအရြယ္နဲ႕ေတာ့ မေသႏိုင္ေသးဘူးလို႕ ေသမင္းအေပၚလည္း ယံုၾကည္မႈ ၾကီးၾကီး ထားမိေနသလိုပါပဲ။

တစ္ေလာကေတာ့ ေသျခင္းတရားကို နီးနီးကပ္ကပ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္္လိုက္ရေတာ့မွပဲ သံေဝဂ ေတာ္ေတာ္ ရမိပါတယ္။ ရတနာပံု ျမိဳ႕သစ္ဝန္းထဲမွာပဲ Ph.D ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ေပၚက ျပဳတ္က်ျပီး ေသဆံုးသြားတာပါ။ Ph.D ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို Camp သြင္းထားတဲ့ အတြက္ ညအိပ္ညေန အျပင္ထြက္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ အခု သၾကၤန္တြင္းကိုေတာ့ တရားဝင္ ပိတ္ရက္ ရတဲ့ အတြက္ အိမ္ျပန္ဖို႕ရာ အားလံုးပဲ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ေက်ာင္းသူေလးကလည္း အိမ္ျပန္ဖို႕ ကားလက္မွတ္ လဲစရာ ရွိတဲ့ အတြက္ ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ လမ္းထိပ္ ထြက္ရာက ျပန္အလာမွာ ျဖစ္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ဇာတိမို႕ ဆိုင္ကယ္ စီးေနက်လည္း မဟုတ္ေတာ့ သတိလက္လြတ္စီးမိပါလိမ့္မယ္။ အေပ်ာ့သား ယူနီေဖာင္း လံုခ်ည္က ဆိုင္ကယ္ ေနာက္ဘီးမွာ ညပ္သြားတာကို ေရွ႕ကေမာင္းသူကို မေျပာပဲနဲ႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆြဲထုတ္ရင္း ဆိုင္ကယ္ေပၚက ျပဳတ္က်သြားတာ ျဖစ္မယ္လို႕ ယူဆၾကပါတယ္။ ေအာက္ခံလမ္းက ကြန္ကရစ္လမ္း ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ မေဆာင္းတဲ့ ဦးေခါင္းနဲ႕ ရိုက္မိရာမွာ ဘယ္လိုမွ သက္သာဖြယ္ရာ လမ္းမျမင္ပါ။ ေသြးေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ထြက္ေနေပမယ့္ အသက္ရွင္လို ရွင္ျငား ဆရာ ဆရာမေတြ ဝိုင္းဝန္းျပီး ျပင္ဦးလြင္ ေဆးရံုကို ကားနဲ႕ သြားပို႕ေပမယ့္လို႕ On the Sport ဆံုးသြားတာပါလို႕ ဆရာဝန္က ေျပာပါတယ္။ ကေလးမေလးရဲ႕ အေမကလည္း ေသြးတိုး ႏွလံုး ေရာဂါေတြ ရွိတယ္ ဆိုလို႕ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္း မၾကားရဲပဲ အေဖနဲ႕ အစ္ကို ကိုပဲ ရေအာင္ ဖုန္းဆက္ျပီး အေၾကာင္းလွမ္းၾကားေတာ့ သူတို႕ လာမယ္ ဆိုတာနဲ႕ ေရာက္ေအာင္ေစာင့္ျပီး သံုးရက္ေျမာက္ေန႕မွာ ျပင္ဦးလြင္မွာပဲ သျဂႎဳဟ္ လိုက္ရပါတယ္။

ဆိုင္ကယ္ကို ေရွ႕က ေမာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးကလည္း စိတၱဇေတြ ျဖစ္လို႕... အတူျပန္မယ့္ ေက်ာင္းသူေလးကလည္း သူမသြားမိပဲ ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးကို သြားခိုင္းမိလို႕ပါ ဆိုျပီး စိတၱဇေတြ ျဖစ္လို႕...။ အဲဒီညမွာ ေသဆံုးသူနဲ႕ တစ္တန္းတည္းသားေတြူ အားလံုးလည္း စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္၊ စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားျပီး ေနမေကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကလုို႕ ေဆးခန္းေတာင္ သြားျပၾကရေသးရဲ႕။ အားလံုးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ အိပ္မက္လိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ အရြယ္ တက္ၾကြ လန္းဆန္းျပီး ဘြဲ႕လြန္တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ဦးကို ခုလို အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးနဲ႕ ေသဆံုးလိမ့္မယ္လို႕ ဘယ္သူကမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားမိၾကပါဘူး။ ဒီဝန္းထဲမွာ ဒီလိုပဲ ဆိုင္ကယ္ ဦးထုပ္မေဆာင္းပဲ သြားလာ ေနၾကတာပဲကို။ အခုေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတဲ့ မေတာ္တဆမႈ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရပါျပီ။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း ေသျခင္းတရား ဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာႏိုင္ပါလားလို႕ သံေဝဂေတြလည္း ရလို႕ ေပါ့။ ကိုယ္က ေဝးေသးတယ္လို႕ ေမ့ထားတဲ့ ေသျခင္းတရားဆီ သြားရမယ့္ ခရီးက တကယ္ေတာ့ မ်က္စိတမွိတ္၊ လွ်ပ္တျပက္ အတြင္းလည္း ေရာက္သြားႏိုင္တဲ့ ခရီးပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေကြးေသာလက္ မဆန္႕မီ၊ ဆန္႕ေသာလက္ မေကြးမီ ေသႏိုင္တယ္ လို႕ ေျပာၾကတာပါ။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေသသြားရင္ ျပီးသြားတာပါပဲ လို႕ ေျပာၾကတယ္။ ဘဝတစ္ခု ခ်ဳပ္သြားတယ္ ဆိုေပမယ့္ သံသရာမွာ သြားရမယ့္ ခရီးက အရွည္ၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္းက ေနာက္ဘဝ ရွိတယ္ ဆိုတာကို ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ဘဝက ၃၁ ဘံုထဲက ဘယ္ဘံု ဘယ္ဘဝမွာ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူမွ ၾကိဳ မသိႏိုင္၊ ၾကိဳမေျပာႏိုင္တဲ့ အရာပါ။ ငရဲ တိရိစၦာန္ ျပိတၱာ အသူရကယ္ အပယ္ေလးဘံုထဲ မေရာက္ရေအာင္ေတာ့ ကိုယ္လုပ္တဲ့ ကံ အလုပ္ေတြ ေပၚမွာပဲ မူတည္မွာပါ။ ေသဆံုးကာနီး စြဲလမ္းစိတ္ေတြ ကလည္း မေကာင္းတဲ့ ဘံုဘဝ ေရာက္ေအာင္ သတ္မွတ္ ျပဌာန္းေပးတဲ့ အထဲမွာ ပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္မေရးတတ္ပါဘူး။

ျပည္ျမိဳ႕ ကု႑လာရာမ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ တရားထဲမွာ ေဟာၾကားသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေန႕တဓူဝ ေတြးေန ၾကံေန လုပ္ေနတာေတြ အားလံုးဟာ ငရဲမွာ ကိုယ္နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ဒယ္အိုးကို တယ္ေနသလိုပါပဲ တဲ့။ မေက်နပ္တဲ့ စိတ္ေပၚေတာ့ ေဒါသ ျဖစ္တယ္၊ ၾကိဳက္တာ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ေတာ့ ေလာဘပါ၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာကို မသိတာကလည္း ေမာဟ ေပါ့။ ဒီစိတ္ေတြနဲ႕ ေနေနတဲ့ ေနာက္ေတာ့ အကုသိုလ္ေတြပဲ အျမဲ ျဖစ္ေနတာေပါ့ တဲ့။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕မွာ ကိုယ္လုပ္တဲ့ (သူ႕ အသတ္ သတ္တာျဖတ္တာ မဟုတ္တာေတာင္မွပဲ မသိမသာျဖစ္ေနတဲ့) အကုသိုလ္ေတြက တစ္ပိႆာ မက မ်ားျပားလွပါတယ္။ အဲဒီ အကုသိုလ္ေတြ ပေပ်ာက္ဖို႕ ဆိုရင္ တစ္ေန႕မွာ အနည္းဆံုး တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တရား ဘာဝနာ၊ ဝိပႆနာ တရား ပြားမ်ားၾကဖို႕ တိုက္တြန္းတာပါ။ အဲဒီလို တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ မေမ့ေလ်ာ့ပဲ ဝိပႆနာ ပြားမ်ားၾကရင္ ကိုယ္လုပ္မိတဲ့ အကုသိုလ္ တရားေတြကို ပယ္သတ္ႏိုင္မွာပါ.. လို႕ ဆရာေတာ္ၾကီးက ေဟာပါတယ္။

အခုေခတ္မွာ တရားကို သိျပီး တရား ဘာဝနာ ပြားမ်ားဖို႕ စိတ္ပါဝင္စားၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ အသက္ၾကီးပိုင္းေတြသာ မကပဲ လူငယ္ လူရြယ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါလာပါျပီ။ သၾကၤန္တြင္းလို အစိုးရ ရံုးပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ ဆိုရင္ တရားရိပ္သာေတြမွာ စခန္းဝင္တဲ့ လူငယ္ လူရြယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အျပင္မွာ သၾကၤန္လည္ျပီး ေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ သူေတြနဲ႕ စာရင္ေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္း အနည္းငယ္ကေလးမွ်သာ ရွိတာပါ။

ပုထုဇဥ္ လူသားေတြ ပီပီ ဘယ္သူမွေတာ့ ဒီ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ၊ အကုသိုလ္ တရားေတြကို ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္သြားရမယ့္ သံသရာ ခရီးၾကီးက အရွည္ၾကီး က်န္ေနပါေသးသည္။ ဒီ သံသရာ ခရီးရဲ႕ လမ္းခုလတ္မွာ အပယ္ငရဲကို က်ေရာက္သြားလို႕ကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အတြင္း လြတ္ေျမာက္ဖို႕ လမ္းမျမင္ပဲ ဒုကၡေရာက္ၾကရမွာပါ။ ဒီလို ဘဝ ကူးေျပာင္းသြားရမယ့္ ေသျခင္းတရား ဆီ ေရာက္ဖို႕ရာကလည္း အေဝးၾကီးပဲလို႕ မထင္ၾကေစခ်င္ပါဘူး။ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္သြားႏိုင္တာပါ။ အဲဒါေလးေတြ ဆင္ျခင္ျပီး ဒီဘဝ ခဏေလး ေနရခိုက္မွာ အကုသိုလ္ တရားေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းႏိုင္သေလာက္ နည္းေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ျပီး ဒါန၊ သီလ စတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြ ျဖည့္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းျပီး ဝိပႆနာ ဘာဝနာတရား ကိုလည္း တရားရိပ္သာ ဝင္တဲ့ အခ်ိန္ကာလေလး မွ်သာ မဟုတ္ပဲ အိမ္မွာ ေနရင္းလည္း အိပ္ရာဝင္ အိပ္ရာထေလး ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ နာရီဝက္၊ တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ မွန္မွန္ပြားမ်ားရင္းနဲ႕ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ကိုယ္လုပ္ခဲ့မိတဲ့ အကုသိုလ္တရားမ်ားကို ပယ္သတ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကဖို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ဒီဘဝမွာ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ ရေလာက္တဲ့ အဆင့္ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွပဲ ဝိပႆနာတရား ပြားမ်ားအားထုတ္ခဲ့တဲ့ ပါရမီကေလး ရွိခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ေနာင္ ကိုယ္ ေရာက္ေလရာ ဘဝေတြမွာလည္း ဆက္လက္ အားထုတ္ရင္းနဲ႕ နိဗၺာန္ မဂ္ဖိုလ္ ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း တရားမရေသးပါဘူး။ ဆရာၾကီး လုပ္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တရားစခန္း ေတာ့ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ ရက္တို ဝင္ဖူးေပမယ့္ အိမ္မွာလည္း မွန္မွန္ မလုပ္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္လို႕ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္လို႕ ထင္တဲ့ အတြက္ အားလံုးကို သတိေပးတဲ့ အေနနဲ႕ ေသျခင္းတရားကို မေမ့ေလ်ာ့ၾကဖို႕၊ ဘုရားအလုပ္၊ တရားအလုပ္ကို မေမ့ၾကဖို႕ ဒီစာကို ေရးျဖစ္တာပါ။

************************

ျပည္ျမိဳ႕  ကု႑လာရာမ ေက်ာင္းတိုက္မွာ သၾကၤန္ကာလ တရားဝင္သူမ်ား ဓမၼာ႐ံုေပၚမွာ တရားမထိုင္ခင္။

ဆြမ္းစားေဆာင္မွာ။

ေန႕  လည္ တရားနားခ်ိန္ ေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္ေနၾကေသာ ေယာဂီမ်ား။

အျမဲေန သံဃာမ်ား၊ သီလရွင္မ်ား၊ ေယာဂီမ်ား တရားထိုင္ရာ ျပင္ဦးလြင္ ဖားေအာက္ေတာရ ဓမၼာ႐ံု။

သီလရွင္မ်ား၊ ေယာဂီမ်ား ေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးမ်ား။

 

 

ဆြမ္းစားေဆာင္။

သၾကၤန္တြင္း တရားစခန္းမွာ တရားထိုင္ရမယ့္ ျပင္ဦးလြင္ ဖားေအာက္ေတာရ သံုးထပ္ ဓမၼာ႐ံုအသစ္။

သိဂၤါေက်ာ္

ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္.. ဟိုရိုက္ ဒီရိုက္..

တနဂၤေႏြေန႕က ေျမနီလမ္းကို ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္..။ ေျမနီလမ္း ဆိုတာ ကိုယ္တို႕ အေဆာင္ေဘးကေန ျပင္ဇာ ရြာထိပ္ကို ထြက္တဲ့ လမ္းေပါ့။ ေစ်းကားက တစ္ပတ္တစ္ခါကို မွန္မွန္ မထြက္ျဖစ္ဘူး။ ေမာင္းမယ့္သူ မရွိတာနဲ႕..။ ကားပ်က္ေနတာနဲ႕...။ ထြက္ရင္လည္း လူနဲ႕ မမွ်ေတာ့ အပတ္တိုင္း လိုက္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ခုတစ္ပတ္အတြက္ အိမ္ကပါလာတဲ့ အေျခာက္အျခမ္းေလးေတာ့ ရွိေသးေပမယ့္ အသီးအရြက္က မရွိေတာ့ဘူး။ ေစ်းဝယ္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာမို႕ လမ္းထိပ္ကို ထြက္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ...။ ပိတ္ရက္ သြားထားတာက ပိုေကာင္းမယ္ေလ။ ဖြင့္ရက္ က်ရင္လည္း ဖယ္ရီက အခ်ိန္တိုင္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး...။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ ကိုယ္သံုးရတာက မ်ားတယ္။ အျပန္ အဆင္းလမ္းေလးဆို ကိစၥ မရွိဘူး။ ကုန္းတက္လမ္း သြားရရင္ေတာ့ မစားသာဘူး...။ အသြားအျပန္ ေလွ်ာက္ျပီးရင္ ဘယ္မွ ထပ္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ..။

အဲဒီေန႕ကေတာ့ ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ လမ္းမွာ ေရတံခြန္ေလး တစ္ခုလည္း ရွိေတာ့ ရို္က္ရေအာင္ဆိုျပီး ကင္မရာေလး ယူလာတာနဲ႕ ေရတံခြန္ကို တစ္ပံုလွမ္းရိုက္တယ္..၊ သိပ္ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရဘူး။ ခုတေလာ Zoom အမ်ားၾကီး ဆြဲရိုက္လို႕ ရတဲ့ ကင္မရာ ၾကီးၾကီး ေကာင္းေကာင္း တစ္ခုေလာက္ လိုခ်င္ေနတယ္။ အဲဒီ ေရတံခြန္ အနီးအနား အထိေရာက္ေအာင္ေတာ့ ခုထိ မဆင္း ဘူး ေသးဘူး...။ တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ဆင္းရဦးမယ္။

ေတာပန္းေလးေတြ ေတြ႕ေတာ့ ရိုက္တယ္။ အနံေလးကလည္း ေမႊးေနတာပဲ။

ေျမနီလမ္းက လမ္းထိပ္ထြက္ဖို႕ နီးတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ေတာင္ နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ေလွ်ာက္ရတယ္။ လမ္းကလည္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကုန္းတက္ ကုန္းဆင္းေတြက ပါေသးတယ္။ အေပါက္ဝ ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလး အဆင္းလမ္း ဘက္ကေန ျပင္ဦးလြင္ အဆင္းလမ္း ဘက္ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္းေတာထဲက ျဖတ္သြားတဲ့ ႏြားလမ္းေၾကာင္းကေန သြားရေသးတာ...။ ကိုယ္ကလည္း ပိန္ခ်င္တယ္ သာ ပါးစပ္က ေအာ္ေနေပမယ့္ ဒီေျမနီလမ္းကို ေန႕တိုင္းေလွ်ာက္ရေအာင္ဆို ေလွ်ာက္ကို မေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး။

ကၽြန္းေတာထဲက အျဖတ္မွာ ေနာက္က သံုးေယာက္က ဓါတ္ပံုံရိုက္ျပီး ေနာက္က်ေနရစ္တာ... ေရွ႕က ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့နဲ႕ မသိဘူး ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္းေတာကိုပဲ ျဖတ္တင္လိုက္တယ္။ လူပံုပါပါရင္ ကိုယ့္ကို သတ္ၾကမွာ...။

ကိုယ့္တို႕က အဖြဲ႕လိုက္ စုခ်က္စားတာဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြ ဘာအရြက္ ဝယ္ရမလဲ ၾကည့္ေနၾကတုန္း ကိုယ္က ဟိုရိုက္ ဒီရိုက္၊ ရိုက္စရာ မရွိ စကၠဴပန္းပင္ကိုရိုက္၊ ေကာင္းကင္ကို ရိုက္ လုပ္ေနလိုက္တယ္။

အဲဒီေန႕က တိမ္ေတြကလည္း အရမ္းလွတယ္။

( အမွန္ေတာ့ စာမေရးျဖစ္လို႕ ဟိုေရာက္ သည္ေရာက္ ေလွ်ာက္ေရးတာ.. )

သိဂၤါေက်ာ္

9th Myanmar ICT Week ျမင္ကြင္း

ခုတေလာ စာေရးဖို႕လည္း စိတ္မပါ.. အလုပ္လည္း သိပ္မအားလို႕ မေရးျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ။

စေနေန႕ကေတာ့ ICTျပပြဲကို ဖြင့္ပြဲအျပီး ေန႕ခင္းဘက္ တစ္ေခါက္ သြားရင္း ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြပါ။

မနက္ဘက္က ဝိုင္းစုခိုင္သိန္း သီခ်င္းဆိုတယ္လို႕ သိရေပမယ့္ ကိုယ္တို႕ သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဇင္းဇင္း နဲ႕ Tiger Girls အဖြဲ႕ရဲ႕ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမႈကိုပဲ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အရမ္းၾကီး မစည္ကားေပမယ့္လို႕ မႏွစ္ကထက္ စာရင္ေတာ့ လာေရာက္ၾကည့္ရႈသူေတြကို နည္းနည္း မ်ားလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒီႏွစ္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ အပိုပစၥည္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ပဲ အင္တာနက္ ရရွိႏိုင္မႈကိုပဲ ပိုစိတ္ဝင္စား လာၾကပါတယ္။ Alpha, MMG, Fortune နဲ႕ Yatanarpon Teleport စတဲ့ ကုမၸဏီမ်ားက FFTx (Fiber To The Home) ကို Promotion လုပ္တဲ့ အေပၚမွာ စိတ္ဝင္စားသူ မ်ားၾကပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ဒီစနစ္က ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးနဲ႕ ျပင္ဦးလြင္ ျမိဳ႕နယ္မ်ား မွာသာ ျဖစ္ျပီး တစ္ႏိုင္လံုး မရရွိႏိုင္ေသးပါဘူး။ 

CDMA 800 MHz ဖုန္းမ်ားမွာ က်ပ္ သံုးေသာင္း ကနဦး သြင္းျပီး ရရွိႏိုင္ျပီ ျဖစ္တဲ့ Internet Access ကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ နယ္ျမိဳ႕က Internet ဆိုင္မ်ားမွာ ေတာင္မွ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေႏွးေနေသးတဲ့ internet ဟာ ဖုန္းေပၚမွာ ဘယ္လို အေျခအေန ရွိမယ္ ဆိုတာေတာ့ မသိႏိုင္ပါ။ Internet ရရွိႏိုင္ျပီ လို႕ ေၾကာ္ျငာထားတဲ့ Mc Will က်ပ္ ငါးသိန္းတန္ ဖုန္းကိုလည္း စိတ္ဝင္စားသူ မ်ားပါတယ္။ သူကေတာ့ Internet သံုးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖုန္းေျပာလို႕ လံုးဝ မရဘူး လို႕ သိရပါတယ္။ Internet သံုးဖို႕ အတြက္ modem တစ္ခုကိုလည္း အထိုင္အေနနဲ႕ ထားဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ FFTx ကို စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာလည္း အိမ္ပိုင္ယာပိုင္ မရွိ၊ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အိမ္မွာ မေနႏိုင္ေသးတဲ့ ဘဝမို႕ ဝယ္ဖို႕ေတာ့ အေဝးၾကီးပါ။ ကိုယ္ကိုင္တဲ့ GSM ဖုန္းကလည္း Internet ရတဲ့ အမ်ိဳးအစားထဲမွာ မပါေတာ့ ျပပြဲကေန ဝယ္စရာ ဘာမွ မရွိပါ။ ဒါ့အျပင္ ဒီလို Product ေတြ ေၾကာ္ျငာေနတဲ့ ရတနာပံုျမိဳ႕သစ္ ဝင္းၾကီး ထဲမွာ ေနျပီး ေနတဲ့ အေဆာင္မွာ FFTx ေဝးလို႕ TV လိုင္းေလးမွ ေကာင္းေကာင္း ဖမ္းလို႕ မမိ။ Internet ဆိုတာ ေဝလာေဝး ျဖစ္ေနတာကေတာ့ တကယ့္ကို ရင္နာစရာပါ။

သိဂၤါေက်ာ္

ဒီသၾကၤန္

ျပန္ေရာက္လာပါျပီ။ 

ဒီသၾကၤန္ပိတ္ရက္မွာ ရည္မွန္းမထားပဲ သီလ႐ွင္ဝတ္ရင္း တရားစခန္းဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေမတို႕ တကၠသိုလ္နားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပါ။  ဒုလႅဘ ကံထူး႐ွင္မဲေတြ ေဖာက္ျပီး ရဟန္းခံ၊ သီလ႐ွင္ဝတ္တာ ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနၾကျဖစ္ျပီး စတုတၳအၾကိမ္ ႐ွိခဲ့ပါျပီ။ ကိုယ္လည္း သူမ်ားက သီလ႐ွင္ ဝတ္မယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အရမ္း ဝတ္ခ်င္သြားတာနဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း သြားျပီး စံုစမ္းခိုင္းေတာ့ မဲေပါက္ျပီး မဝတ္တဲ့လူ႐ွိေသးလို႕ အစားဝတ္လို႕ ရတယ္ဆိုတာနဲ႕ ဝတ္ျဖစ္သြားတာပါ။ 
အၾကိဳေန႕ ညေနပိုင္း ဒုလႅဘ ရဟန္း၊ သီလ႐ွင္မ်ား ျဖစ္ျပီးေနာက္ သိမ္ဆင္း ေလာင္းလွဴၾကပါတယ္။

ျပီးေတာ့ သီလ႐ွင္မ်ားပါ အပါအဝင္ အနီးအနား ရပ္ကြက္မွ သိမ္ဆင္း ေလာင္းလွဴခ်င္သူမ်ားအတြက္ ရပ္ကြက္၊ လမ္းမ်ား အတိုင္း ၾကြခဲ့ၾကပါတယ္။

သၾကၤန္အၾကိဳေန႕ ညေန သံုးနာရီေလာက္က စဝင္ခဲ့ျပီး ႏွစ္ဆန္း ႏွစ္ရက္ေန႕ မနက္ပိုင္းမွာ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ နံနက္ပိုင္း ၄း၀၀၊ ၄း၃၀ မွာ အိပ္ရာက ထျပီး ၅း၀၀ မွာ ဘုရားဝတ္တက္ကာ နာရီဝက္ခန္႕ တရားထိုင္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ နံနက္ အာ႐ုဏ္ဆြမ္း စားရပါတယ္။ ခဏနားျပီး နံနက္ ၇း၀၀ နာရီမွာ တရားနာ သို႕ တရားထိုင္ျခင္း ကို တစ္နာရီၾကာ လုပ္ရပါတယ္။ ၈း၀၀ မွာ နားျပီး ၈း၃၀ မွာ တရားနာ သို႕ တရားထိုင္ျခင္း ျပန္စပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္မွာ ဆရာေတာ္ ကိုယ္တိုင္ တရားေဟာျပီး ၉း၀၀ သို႕ ၉း၁၅ မွာ ျပီးဆံုးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၉း၃၀ ေလာက္မွာ ေက်ာင္းေန ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႕ ဒုလႅဘ ရဟန္းမ်ားက ဆြမ္းခံထြက္ၾကရပါတယ္။ သီလ႐ွင္မ်ားကေတာ့ လာေရာက္ၾကတဲ့ ဥပုသ္သည္မ်ားနဲ႕အတူ တရားနာျပီး ကိုးပါးသီလ ခံယူၾကရပါတယ္။ တရားနာျပီး ခဏအၾကာ ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဆြမ္းစားၾကရပါတယ္။ 

အခ်ိဳပြဲေတြ ဘာေတြ စားရင္း မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီမွာ စားေသာက္ျခင္း အမႈ ျပီးသြားေတာ့ အနားယူၾကျပီး မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွာ အလုပ္စခန္း ျပန္စပါတယ္။ သိပ္မျပည့္စံုတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္မို႕ ဆြမ္းစားေဆာင္နဲ႕ တရားနာခန္းမက အတူတူ ျဖစ္ေနေတာ့ စားပြဲခံုေတြ ဟင္းက်န္ ဆြမ္းက်န္ေတြ ႐ွင္းလင္း သိမ္းဆည္းျပီးမွ တရားထိုင္ရာ ခန္းမ အျဖစ္ ျပန္ျပင္ဆင္ႏိုင္မွာ မို႕ပါ။ ၂ နာရီကေန ၃ နာရီ အထိ တရားထိုင္၊ ျပီးေတာ့ နားျပီး ၅ နာရီမွာ ပဋိစၥသမုပၸတ္ တရားေတာ္ သင္ၾကား ေဟာေျပာပါတယ္။ ၆ နာရီမွာ ျပီးျပီးေတာ့ ၂ နာရီ နားပါတယ္။ ၈ နာရီမွာ တရားနာျခင္း သို႕ တရားထိုင္ျခင္း ျပန္လည္ စတင္ျပီး ည ၉ နာရီမွာ ျပီးဆံုးပါတယ္။

တရားထိုင္တာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက အဘိုးေရာ အေမေရာ ေျပာဆိုၾကတာနဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ထားတာနဲ႕ နည္းစနစ္ေတြကိုလည္း သိေနေပမယ့္လည္း မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ခပ္ငယ္ငယ္ကမွ တစ္ခါတရံ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ထိုင္ဖူးေသးေပမယ့္ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ လံုးဝကို ဘာမွလည္း မလုပ္ျဖစ္တာပါ။ ခုတရားစခန္းဝင္ေတာ့မွပဲ စနစ္တက် လုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုယ္က သူမ်ားထက္ပိုျပီး အေတြးမ်ားတတ္တဲ့ လူမို႕ ေျပးလႊားေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို တည္ျငိမ္ေအာင္ထိန္းဖို႕ အေတာ္ၾကိဳးစားရေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သမွ် ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ အက်ိဳး႐ွိေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ တရားစခန္းဝင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ရဲ႕ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘာဝနာ အလုပ္ကို လုပ္ေနသင့္တာပါ။ တခ်ိဳ႕က တရားစခန္းဝင္တယ္၊ ဝင္တယ္ ဆိုျပီး အိမ္လည္း ျပန္ေရာက္ေရာ တရားဆိုတာ ဘယ္ေနမွန္းမသိ လံုးဝေမ့ပစ္ျပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြထဲပဲ ျပန္နစ္ေနတတ္ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္အခ်ိန္ေသမလဲ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္တဲ့ အရာပါ။ အသက္ငယ္ေသးတာပဲ ဆိုျပီး ေသမင္းကလည္း မေခၚပဲ ေနမွာ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ နဲ႕ ထိုက္သင့္သေလာက္ ျပည့္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရမွာပါ။ (တကယ္တမ္းေတာ့ ကိုယ္လည္း မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကို သတိေပးခ်င္လို႕ပါ ) 

ကိုယ္တို႕ အားထုတ္ခဲ့တာ မိုးကုတ္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ရဲ႕ တရား နည္းလမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸတ္ စက္ဝိုင္းၾကီးကိုေတာ့ ျပန္႐ွင္းမျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မိုးကုတ္ တရားစခန္း ဝင္ဖူးတဲ့ သူတိုင္း သိမွာပါ။ ဆရာေတာ္ ေဟာတာကလည္း ႐ွင္းလင္း ျပတ္သားျပီး နားလည္လြယ္ပါတယ္။ (ဒါေပမယ့္ စာေမးပြဲစစ္မယ္လို႕ ေျပာေတာ့ ဘယ္သူမွ မလႈပ္ၾကပါဘူး..။ :D)

အတိုဆံုး နဲ႕ ကိုယ္သိသလို တရား နည္းစနစ္ေလး ေတာ့ျပန္ေျပာပါရေစ...။ ၾကာ႐ွည္ထိုင္ႏိုင္မယ့္ ပံုစံနဲ႕ ကိုယ္ႏွစ္သက္သလို ထိုင္ႏိုင္ပါတယ္။ (ေျခေထာက္တစ္ခုနဲ႕ တစ္ခု မဖိပဲ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါ) ခါးကို ခပ္ဆန္႕ဆန္႕ သင့္ေလ်ာ္သလိုထားႏိုင္ပါတယ္။ အထိုင္ျပင္ျပီးရင္ေတာ့ ႏွာသီးဖ်ားက ဝင္ေလ ထြက္ေလကို သိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာနာပါန ကမၼဌာန္း သက္သက္ကပဲ စိတ္တည္ျငိမ္ သမာဓိ ရေစျခင္း၊ ေရာဂါမ်ား ေပ်ာက္ကင္းေစျခင္း အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ရ႐ွိေစပါတယ္။ ဝိပႆနာ အေနနဲ႕ ပြားမ်ားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္ အသက္႐ႈေနရင္း ႏွာသီးဖ်ားကို ႐ိုက္ခတ္ျပီး ဝင္သြားတဲ့ေလ၊ ထြက္သြားတဲ့ေလကို သိေနရင္း စိတ္တည္ျငိမ္လာျပီ ဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕  ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကို စိတ္အာ႐ံု အသိနဲ႕ ျခံဳၾကည့္ျပီး ေဝဒနာ (ယားနာ၊ နာတာ၊ က်င္တာ၊ ေအးတာ၊ ပူတာ စသည္) ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေနရာကို သိစိတ္ကို ေျပာင္း သိရပါမယ္။ ေဝဒနာ ရဲ႕

ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တတ္တဲ့ သေဘာေလးကို သိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ တရားစခန္း ဝင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက ျပည္ျမိဳ႕ သံတေခ်ာင္းလမ္း၊ ျပည္တကၠသိုလ္ အနီးက မဟာေဇယ်ံဳေက်ာင္းတိုက္မွာပါ။ ဆရာေတာ္ကလည္း သက္ေတာ္ ငယ္႐ြယ္ျပီး လက္႐ွိ ပဲခူးတိုင္း ဥကၠဌ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသင္ ပညာေရးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပါ။ အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္က ေက်ာင္းသားမ်ားအျပင္ မတတ္ႏိုင္႐ွာတဲ့ ခပ္ေဝးေဝး ႐ြာမ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားပါ လာေရာက္တက္ၾကပါတယ္။ သူငယ္တန္းမွ ဆယ္တန္းအထိ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ပံုမွန္ လခေပး ငွားရမ္းထားျပီး သင္ၾကားေစပါတယ္။ ဆရာေတာ္က တရားပြဲမ်ား လိုက္လံေဟာၾကားရင္း ရ႐ွိေသာ အလွဴေငြမ်ားကို အဲဒီ ပရဟိတ လုပ္ငန္း အတြက္ သံုးစြဲေနတာပါ။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲၾကီး နီးလာရင္လည္း နာမည္ၾကီး က်ဴ႐ွင္ဆရာမ်ားကို ငွားရမ္းေပးျပီး ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို  Guide လုပ္ေပးေစပါတယ္။ က်ဴ႐ွင္တက္ဖို႕ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ဘယ္သူမဆို လာေရာက္ တက္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ 

ကိုယ္တို႕ ညအိပ္ရတဲ့ အေဆာင္က ကေလးေတြရဲ႕ ေက်ာင္းေဆာင္ပါ။ မျမင္ဖူးတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေျမျဖဴနဲ႕ ေရးတဲ့ ေက်ာက္သင္ပံုးေတြ ႐ွိပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ထိုင္ခံု ခပ္စုတ္စုတ္ေလးေတြကို စုျပီး ကုတင္လုပ္ေပးထားတာပါ။ အိမ္က လူေတြကလည္း ကိုယ့္ကို သီလ႐ွင္ဝတ္ခ်င္တာ ၾကိဳမေျပာလို႕ ဆိုျပီး ေျပာၾကပါတယ္။ ၾကိဳေျပာရင္ ပိုျပီးျပည့္စံုတဲ့ ေက်ာင္းမွာ ဝတ္ဖို႕ စီစဥ္ေပးမွာေပါ့လို႕ ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ တရားအလုပ္လုပ္ခိုက္မွာ ျပည့္စံုတာ မျပည့္စံုတာကို စကားထဲ ထည့္မေျပာခ်င္ပါ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ပညာေရး၊ ကေလးေတြ အတြက္ လွဴခ်င္စိတ္နဲ႕ ေနာင္ တရားစခန္းေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းတိုက္အသစ္ ေဆာက္လွဴခ်င္ေတြေတာ့ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ မိသားစုက ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာ အ႐ုဏ္ဆြမ္း တစ္နပ္စာ လွဴခဲ့ျပီး ထြက္တဲ့ ေန႕မွာလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းနည္း ထပ္လွဴခဲ့ပါေသးတယ္။ ပရဟိတ အလွဴကို စိတ္ဝင္စားၾကသူမ်ား အတြက္ ဒီေက်ာင္းတိုက္ကိုလည္း လွဴႏိုင္ပါတယ္လို႕ သတင္းေပးလိုက္ပါရေစ..။

သိဂၤါေက်ာ္

ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အေတြးမ်ား

ေခ်ာ က အေတြးေတြ အေၾကာင္း ေရးခိုင္းလို႕ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေတြးတာေတြက မ်ားလြန္းလို႕ ဘာေရးရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေတြး ဆိုတာကလည္း တစ္စကၠန္႕မွာကို အမ်ားၾကီး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္လား...။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လုပ္စရာ ႐ွိတဲ့ Project အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနမိလို႕ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ကိုယ္က ဒီလိုပဲ Thesis တုန္းကလည္း ေခါင္းစဥ္ မေသခ်ာမခ်င္း အဲဒီအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနမိတာ.. လမ္းသြားတုန္းေရာ.. အိပ္ကာနီးေရာ.. Toilet ဝင္ခ်ိန္ေတာင္ စဥ္းစားးေနတတ္ေသးတာ...။ တစ္ခါတေလ ဝတၱဳဇာတ္လမ္း ဆက္မေရးတတ္ေတာ့ရင္လည္း ဒီလိုပဲ ေနရာမေရြး ေတြးေနတတ္တာ..။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေတြးလိုက္တာနဲ႕ စာနဲ႕ေရးျပီးသား ျဖစ္သြားရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း ေတြ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေတြးတာေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးေပမယ့္ စာအေနနဲ႕ေတာ့ အကုန္ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ အခ်ိန္ကုန္ အက်ိဳးမ႐ွိမွန္း သိေပမယ့္ ဝါသနာပါေနတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္တတ္တာကလည္း အားတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ယူေနျပန္ပါေရာ..။

ကိုယ္ ေတြးျပီး ဇာတ္လမ္းဆင္တဲ့ အထဲမွာ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ အလြတ္မေပးတတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုမွ မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးထဲမွာ ေတြ႕ေပးျပီး ဇာတ္လမ္းဆင္ခ်င္ ဆင္တတ္ေသးတာ..။ ရည္းစားမ႐ွိေသးတဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ တစ္ခါတေလလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုျပင္ထဲက မင္းသားေလးလို လူမ်ိဳးနဲ႕ ေတြ႕ေပးတတ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ မင္းသမီးေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထားရတာ မၾကိဳက္ေတာ့ပဲ စိတ္ကူးထဲက မင္းသမီး ျဖစ္သြားျပန္ေရာ..။ ဘာလို႕ဆို ကိုယ္သာ ေယာက်္ားေလးဆိုလည္း ကိုယ္လိုလူမ်ိဳးကို မၾကိဳက္လို႕ပဲေလ..။ ဘာရယ္မဟုတ္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အစမ႐ွိ အဆံုးမ႐ွိ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း တစ္ခါတေလ ေတြးေနမိတာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း  အျပင္မွာသာ မေတြ႕တာ... စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ေတြ႕ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေတြးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ကိုယ္က အိပ္မက္ထဲမွာကို ေတြးေနတတ္တဲ့လူပါ။ ကိုယ္က သူမ်ားလို သိပ္အိပ္မက္ မမက္တတ္ဘူး။ မက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း သိပ္မမွတ္မိတတ္ပါဘူး။ တစ္ညတေလ မက္တတ္တဲ့့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာင္ ဝတၱဳဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေတြ ပါေသးတယ္။ ညဘက္ၾကည့္တဲ့ ဇာတ္ကားေတြကိုလည္း မစြဲလမ္း မပတ္သက္ပါပဲ မက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီအိပ္မက္ေတြကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပဲ ဇာတ္သိမ္းေလာက္သာ မွတ္မိတတ္တာပါ။

စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ အရာရာကို လွလွပပ ေတြးလို႕ရပါတယ္...။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း စိတ္ကူးယဥ္ ဝတၱဳေတြမွာ ေပ်ာ္စရာ ဇာတ္သိမ္းေတြ ႐ွိၾကတာေပါ့။ ျဖစ္ရပ္မွန္တိုင္းကေတာ့ မလွပၾကဘူးေလ။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာမၾကီး လည္း ျဖစ္လို႕ရတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ ႐ုပ္႐ွင္ ဒါ႐ိုက္တာၾကီးလည္း ျဖစ္လို႕ရတယ္။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စတိုင္က်က် ဖက္႐ွင္ ဒီဇိုင္းနာ လည္း ျဖစ္လို႕ရတယ္ေလ…။

ကိုယ္ ငယ္ငယ္ကဆို အလြမ္းဝတၱဳေတြ မဖတ္ဘူး။ အေမေတြ အေဒၚေတြ ဖတ္တဲ့ ေမာင္စိန္ဝင္းတို႕ ျငိမ္းေက်ာ္ တို႕ဆို အလြမ္းမ်ားလို႕ မၾကိဳက္ဘူး။ ခုထိလည္း မၾကိဳက္ပါဘူး။ ရသပိုင္းမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဝတၱဳေတြ ေလာက္သာ ဖတ္တာ။ အေပ်ာ္ဖတ္ဆိုရင္ေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ဇာတ္သိမ္းပဲၾကိဳက္တယ္..။ အေပ်ာ္ဖတ္ဝတၱဳေတြ အေရာင္းသြက္ေနတာလည္း ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဘဝအေမာေတြထဲက ေျပးခ်င္လို႕မွ ဖတ္တာဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕အပ်င္းေျပ ဖတ္တဲ့ လူေတြကလည္း ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ သိပ္မၾကိဳက္ၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ…။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က စဖတ္တာ စံုေထာက္ဝတၱဳေတြပါ။ ေအာင္ဇင္တို႕၊ ျမတ္ထြန္းသစ္တို႕၊ မင္းသိခၤတို႕ကို အေဒၚက အဖတ္မ်ားတာ။ ဆရာမၾကီး ကလ်ာ ရဲ႕ ဝတၱဳေတြ လည္း ပါေသးတယ္။ ဘာသာျပန္ေတြ ဆိုလည္း အေမ့ရဲ႕ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္မွာ ႐ွိတာေတြ အကုန္ေလာက္နီးနီးပဲ… အေဒၚနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ဖတ္ၾကတာေလ…။

ငယ္ငယ္က ဂ်ဴးရဲ႕ ဝတၱဳေတြေတာင္ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ မ႐ွိမျဖစ္မိုး က်မွ စၾကိဳက္တာ…။ ေၾကမြသြားေသာ တိမ္တိုက္မ်ား ကိုေတာ့ ၇ တန္းတုန္းက အတန္းထဲမွာ ဆရာ မလာတဲ့ အခ်ိန္လည္း ႐ွိေနတာနဲ႕ ဖတ္တာ ႏွစ္အုပ္လံုး ျပီးသြားတာပဲ။ ခုေတာ့ ဂ်ဴးကို တကယ္ၾကိဳက္တယ္။ သူ႕ဝတၱဳေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကို သေဘာက်တာ မက်တာထက္ ေရးသမွ် ဝတၱဳတိုင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕… ေနာက္ျပီး ခုခ်ိန္ထိလည္း အပ်ိဳၾကီးဘဝမွာ လွလွပပ ရပ္တည္ေနႏိုင္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ပိုျပီး ေလးစား အားက် ပါတယ္။ 

 စာေရးဆရာထဲက ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ေလးစားအားက်တဲ့သူေတြက A.J. Cronin နဲ႕ Robin Cook ပါ။ A.J. Cronin ဆရာဝန္အလုပ္က အနားယူျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွ စာေပေလာကကို ဝင္လာတာေတာင္ အမ်ားၾကီး ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့သူမို႕ ေလးစားမိတာပါ။ သူ႕ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ အားလံုးကို ကိုယ္ၾကိဳက္တယ္။ ကိုယ္လည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္လို႕ အိပ္မက္ေတြကို မစြန္႕လႊတ္ဖို႕ တြန္းအားေပးေနသလိုပဲ။ Robin Cook ကလည္း ဆရာဝန္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူ႕ဝတၱဳေတြကေတာ့ ဆရာဝန္ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အေျခခံတဲ့ စံုေထာက္ အက္႐ွင္ဇာတ္လမ္းေတြပါ။ ေလာေလာဆယ္ မွတ္မိေနတာကေတာ့ COMA ဆိုတဲ့ ဝတၱဳပါ။ စာေရးျခင္းသက္သက္နဲ႕ အသက္ေမြးတဲ့ စာေရးဆရာ စစ္စစ္ေတြထက္ ကိုယ္က အဲလို အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ပညာရပ္ကိုလည္း ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ရပ္တည္ရင္းနဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာသူေတြကို ပို ေလးစားအားက်မိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာေတြေတာ့ အမ်ားၾကီး ႐ွိေသးတာေပါ့။

ေနာက္ထပ္ အားက်မိတဲ့သူက အမ်ိဳးသမီး ဒါ႐ိုက္တာ မီမီလီဒါပါ။ အမ်ိဳးသမီး ဒါ႐ိုက္တာ ေပမယ့္ drama ကားေတြ႐ိုက္တာ မဟုတ္ပဲ Deep Impact တို႕ Peacemaker တို႕လို ကားမ်ိဳးေတြ ႐ိုက္တာပါ။ ၂၀၀၉ မွာလည္း Antonio Banderas၊ Morgan Freeman တို႕နဲ႕ Thick as Thieves ကို ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေခတ္မီ အက္႐ွင္ကားေတြ science fiction ေတြ ႐ိုက္ႏိုင္ဖို႕က အေဝးၾကီးလိုေနပါေသးတယ္။ (ကိုယ့္ကို သိန္း ႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ေလာက္ ထုတ္ေပးမယ့္ ပ႐ိုဂ်ဴဆာ ႐ွိရင္ေတာ့ ပီျပင္ေအာင္ ႐ိုက္ျပမယ္ေလ :D)။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ညီမငယ္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားမွာ မင္းသမီး မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုပဲ။ ေတာထဲေတာင္ထဲေတြ.. ေျပးလႊား လႈပ္႐ွားရတဲ့ ကားေတြ ႐ိုက္မွာမွန္း ၾကိဳသိေနၾကတယ္ေလ…။ ေနာက္ဆံုးခန္းမွာေတာ့ မင္းသားနဲ႕ ၾကည္ႏူးတဲ့ အခန္း ပါေစရမယ္လို႕ သူတို႕ကို ေျပာရတယ္.. ဟားဟား..။ Computer Special Effects ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ဝင္စားေပမယ့္လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာရယ္.. သင္တန္းေၾကးေတြကလည္း ေစ်းၾကီးျပီး တကယ္တတ္ေအာင္ သင္ႏိုင္တဲ့ သင္တန္းလည္း သိပ္မ႐ွိတာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ မတက္ျဖစ္ေသးဘူး။ (ျမန္မာႏိုင္ငံက ထုတ္တဲ့ ကာတြန္းကားေတြထဲက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ေရးတဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို အ႐ုပ္ဆိုးတယ္ေလ :D)

ကိုယ္က အဲလိုပဲ ဟုိဟိုဒီဒီ အေတြးမ်ားတတ္တဲ့ အက်င့္႐ွိလို႕ တကယ္ အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္ ပညာေရးဘက္မွာလည္း မထူးခၽြန္ခဲ့ပါဘူး။ အားတဲ့အခ်ိန္ ႐ုပ္႐ွင္ေလးၾကည့္လိုက္ ဝတၱဳေလး ဖတ္လိုက္ လုပ္ေနမွေတာ့ ပညာေရးမွာ ဘယ္ ထိပ္ဆံုး ေရာက္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ကိုယ့္မိဘေတြကေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္႐ွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ဆင္ေျခေပးစရာ ႐ွိပါတယ္။ ကိုယ္က မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းဘူးလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျမဲေျပာတတ္တယ္။ စာက်က္ရတဲ့ အခ်ိန္ အာ႐ံုမ်ားရင္လည္း က်က္မရဘူး။ ဘာသံမွ မၾကား၊ လူတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိတဲ့ ေနရာမွာက်က္မွ ကိုယ္က စာရလြယ္တာေလ.. :D ။ အဲဒါေၾကာင့္ စာေတြ ျပန္က်က္ရမယ့္ ကေလး ဘဝေတာ့ ျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ 
တစ္ေလာက Movie 5 က ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္႐ွင္ တစ္ကား ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ေျပတီဦးနဲ႕ ျမန္မာမႈျပဳျပီး ႐ိုက္ထားတာလည္း အိမ္ျပန္တဲ့ ကားေပၚမွာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္ကေလးက လူၾကီး ျဖစ္ခ်င္လို႕ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႕ တကယ္ျဖစ္သြားျပီး ကစားစရာ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း မင္းသမီး နဲ႕ ေတြ႕ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြရဲ႕ မျဖဴစင္မႈေတြ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ လွည့္ဖ်ား ညစ္ပတ္မႈေတြေၾကာင့္ ကေလး ျပန္ျဖစ္ခ်င္ျပီး ပထမ ဆုေတာင္းခဲ့တဲ့ ေနရာျပန္သြားျပီး ကေလးအျဖစ္ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းလိုက္တဲ့ ကားပါ။ ကေလး အျဖစ္ ဆုေတာင္းအျပီးမွာပဲ မင္းသမီးက လုိက္လာေတာ့ သူက ဆုေတာင္းျပီးသြားေၾကာင္း ေျပာျပီး မင္းသမီးကိုပါ သူ႕လို ျဖစ္ေအာင္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါလား လို႕ ေျပာေတာ့ မင္းသမီးက သူ ကေလးဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ ဖူးျပီမို႕ ျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကိုယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကေတာ့ ဘယ္သူမွ ကေလးဘဝ ျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ေ႐ြးရမယ့္ ဘဝ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမယ့္ အခ်ိန္ကိုေတာ့ ျပန္ေရာက္ခ်င္ပါတယ္။ ခုေန အဲဒီ အ႐ြယ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ လက္႐ွိအလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ လုပ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. ဘြဲ႕လြန္ကို တစ္ျခားႏိုင္ငံမွာ တက္ဖို႕ ၾကိဳးစားခ်င္ ၾကိဳးစားမိလိမ့္မယ္ေလ။ ခုေန စိတ္ကူးကေတာ့ အရင္နဲ႕ မတူမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလည္း လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ စိတ္ညစ္ညဴးေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ…။ မိဘ မိသားစုရဲ႕ ေနာင္ေရးကို စဥ္းစားရင္သာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာ မွန္ရဲ႕လားလို႕ စဥ္းစားမိတာပါ။ ဘယ္မွာေနေနလည္း ကိုယ္က ေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေအာင္ေနျပီး ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျဖတ္သန္းတတ္တဲ့သူပါ။ ဘယ္သူမွ မ႐ွိလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားတဲ့အခါ ေတြးခ်င္တာေတြး ေရးခ်င္တာေရး… ႐ုပ္႐ွင္ေလး ၾကည့္ခ်င္တဲ့ အခါၾကည့္လိုက္၊ စာအုပ္ေလး ဖတ္တဲ့ အခါ ဖတ္လိုက္နဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနေနတဲ့သူပါ။ ကိုယ္က တစ္ခါတေလ စိတ္ေလေနရင္၊ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားလာရင္လည္း အဲလိုပဲ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္၊ စာအုပ္ဖတ္ျပီး ေမ့ေအာင္လုပ္လိုက္တယ္ေလ။

ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားတဲ့အတိုင္း ေရးတာေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ျဖစ္ကုန္ပါျပီ။ ေခ်ာ ရဲ႕ Tag အေၾကြးကို ဆပ္တာပါေနာ္…။ လာဖတ္တဲ့ သူ အေပါင္းကို အားနာပါတယ္.. :P ။

သိဂၤါေက်ာ္

ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ သို႕ တစ္ေခါက္

ကိုယ္တို႔ ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ ကို သြားခ်င္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ အိမ္ျပန္ေနၾကတာနဲ႔၊ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ေနၾကတာနဲ႔ လူမစံု ျဖစ္ျပီး မသြားျဖစ္တာပါ။ တစ္ခါ သြားမယ္လို႔ စီစဥ္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ မွာ လူငါးေယာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္း ထြက္လာလို႔ တစ္ခ်ိဳ႕  ကမသြားရဲေတာ့တာနဲ႕  အစီအစဥ္ပ်က္သြားျပန္ပါတယ္..။ ေကာလဟာလ သတင္းဆို ေတာ္႐ံုနဲ႔ မယံုၾကည္တတ္တဲ့ ကိုယ္လည္း ျပင္ဦးလြင္ ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က လံုးဝ မသိပါဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ကိုယ္တို႔လည္း ေကာလဟာလ သက္သက္ပဲလို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ သြားေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီတစ္ပတ္ စေနေတာ့ တကယ္ သြားျဖစ္သြားပါတယ္။

လမ္းျပ အေဒၚၾကီး ေျပာျပမွ အရင္က ေကာလဟာလရဲ႕  ျဖစ္ရပ္မွန္ကို သိခဲ့ရပါတယ္။ လူ ခုနစ္ေယာက္ လာခဲ့ျပီး ငါးေယာက္ တကယ္ ေသခဲ့တာပါ။ သတင္းၾကားသလို ဘာမွန္းမသိ ေပ်ာက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ဘာမွမဆိုင္ပဲ ကိုယ္က Jaws ဇာတ္ကားေတြထဲက တာဝန္႐ွိသူေတြက ခရီးသြားေတြ မလာမွာစိုးလို႔ အႏၱရယ္႐ွိတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို ဖံုးထားတာကို သြားသတိရမိပါတယ္။

အဲဒီခရီးသြား အဖြဲ႔မွာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေယာက်္ားေလး ေျခာက္ေယာက္ပါပါတယ္။ သူတို႔က စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ သယ္လာၾကတဲ့အထဲမွာ အမဲသားေတြေတာင္ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ေသာက္စရာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ မိန္းကေလး နဲ႔ ေယာက်္ားေလး အတြဲကလည္း အမွားအယြင္း ႐ွိခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာေတာင္က အဲဒါမ်ိဳးေတြ မၾကိဳက္ပါဘူး တဲ့။ သူတို႔ အဖြဲ႔က လမ္းျပလည္း မေခၚပဲ ကိုယ့္ဟာကို ေလွ်ာက္သြားရင္း လမ္းမွားသြားခဲ့တာပါ။ လွ်ိဳထဲ ေရာက္ျပီး ပဒူအံု နဲ႔ တိုးသြားပါတယ္။ သူတို႔က ေလာက္ေလးနဲ႔ သြားပစ္တာလို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ပဒူေတြ ဝိုင္းတုတ္ျပီး တစ္ခ်ိဳ႔လည္း ေခ်ာက္ထဲခုန္ခ်ျပီး ေခါင္းနဲ႔ ခိုက္မိသြားပါတယ္။ မေျပးႏိုင္တဲ့လူေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာ နဲ႕  ေခါင္းေတြမွာ အတုပ္ခံရျပီး အေျခအေနဆိုးခဲ့ပါတယ္။ လမ္းျပေတြပဲ သူတို႔ကို ႐ွာေဖြျပီး ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင္ အေပါက္ဝကို သယ္လာ၊ ခ်ထားတာပါ။ ေဆး႐ံုေခၚသြားဖို႔ ေစာင့္ေနတုန္းမွာပဲ မိန္းကေလးကေတာ့ ဆံုးသြားတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ေခါင္းက ဆံပင္ေတြထဲမွာကို ပဒူေကာင္ေတြပါလာျပီး ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပဒူေကာင္ေတြရဲ႕  ပါးစပ္ထဲမွာ အသားစေတြ ပါလာတာ ေတြ႕  ရတယ္လို႕  ေျပာပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အၾကာၾကီး ႐ွာမေတြ႕  ပဲ ျဖစ္ေနတာ တကယ္ေတာ့ သူက  ပဒူေကာင္ရန္က ေျပးရင္းနဲ႔ ေရတံခြန္နားေရာက္သြားျပီး ခုန္ခ်လို႕  နစ္ေသရတာပါ။ ေဆး႐ံုေရာက္တာလည္း တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္မၾကာခဲ့ပါဘူး။ အခ်ိန္မီႏိုင္ပါရဲ႕  နဲ႕  ေသသြားၾကတာ ေတာထဲမွာ မယူသင့္တဲ့ အသားေတြယူလာ၊ မလုပ္သင့္ မေျပာသင့္တာေတြ လုပ္လို႕  ေျပာလို႕  ျဖစ္ရတာလို႕  လမ္းျပအေဒၚၾကီးကေတာ့ ေျပာတာပဲ။ ေဆး႐ံုေရာက္ျပီး အသက္႐ွင္သြားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ျဖစ္ျပီး အရက္လည္း မေသာက္ခဲ့ဘူး လို႕  ေျပာပါတယ္။

အဆင္းတုန္းကေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ျပီး  ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႕  သြားခဲ့ၾကတာ.. အတက္ၾကေတာ့မွ တကယ့္ကို စကားေတာင္ မေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးပဲ.. :D ကုိယ့္ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ ပင္ပန္းလြန္းလို႕  ေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို႕  ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရပါဦးမယ္။

ေရတံခြန္ကေတာ့ ေႏြဦးေရာက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေရသိပ္မမ်ားေတာ့ပဲ ေက်ာက္တံုးေတြ ေပၚေလာက္ေအာင္ နည္းေနပါျပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္လက္စြမ္းျပထားတဲ့ ပံုေလးေတြ တင္လိုက္ပါတယ္။

 

  

သိဂၤါေက်ာ္