29 March, 2010

တိတ္တဆိတ္ခ်စ္ျခင္း


စၾကဝဠာ ထဲက ျဂိဳဟ္ငယ္တစ္လံုးကို
ကမၻာသားေတြ မသိသလိုမ်ိဳး
တိတ္တဆိတ္ ခ်စ္မိတဲ့ အေၾကာင္း
ခ်စ္သူတင္ မဟုတ္ဘူး
ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ မသိခဲ့တာ...။

မစားေကာင္းတဲ့ အသီးလည္း မဟုတ္ပါပဲ
မစားသင့္တဲ့ အသီးလို႕
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို္ ခ်စ္တဲ့ အတၱ တစ္ခုတေလကမ်ား
ဦးေဆာင္ခဲ့သလားေတာင္ မသိရ။

အေတြးေတြ တိမ္လိုပံုတဲ့ အထဲမွာ
မင္းက ေရခိုးေရေငြ႕လို ပါဝင္ေနတာေတာင္
ငါက ငါ့ကိုယ္ငါ ျငင္းခ်င္ေသးတယ္...။

ဒါပါပဲ
မင္းကလည္း ႐ႈံးနိမ့္ျခင္းကို မုန္းတယ္
ငါကလည္း ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းကို မုန္းတယ္
မျပိဳင္ခ်င္ပါပဲနဲ႕လည္း
ႏွစ္ေယာက္လံုး ႐ံႈးေနၾကတယ္။

အခ်စ္အတြက္ မ႐ူးသြပ္ဘူး လို႕ ေျပာထားဖူးတယ္
အခ်စ္ကို မယံုၾကည္ဘူး လို႕လည္း ေျပာထားဖူးတယ္
စိတ္ကူး ဆိုတာလည္း တကယ္မဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္ျမင္ေနတုန္းပဲ။

ဒါေပမယ့္ေလ...
တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွာေတာ့
မွန္းဆမထားေပမယ့္လည္း
ျဖစ္တတ္တာ တစ္ခုတစ္ေလေတာ့
႐ွိတတ္တာပဲ၊
ငါ့ကိုယ္ငါ ဝန္ခံဖို႕ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္...။

သူနဲ႕ငါၾကားမွာ
ထူးဆန္းတဲ့ ဆက္ႏြယ္မႈမ်ိဳး
စိတ္ထဲမွာေတာင္မွ  ႐ွိမေနခဲ့ရင္
တစ္သက္လံုးလည္း သူမသိပါေစေတာ့နဲ႕ေပါ့၊
ငါ့ကိုယ္ငါ ေက်နပ္ရင္လည္း
ျပီးတာပါပဲ...။

သိဂၤါေက်ာ္
29.3.2010
3း42 pm

28 March, 2010

ၾကိဳက္မိေသာ သီခ်င္းမ်ား

Mario ရဲ႕ I  don't wanna know ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို ၾကိဳက္တယ္..။ စာသားေလးနဲ႕ တြဲနားေထာင္ေတာ့ ပိုေကာင္းသြားတယ္...။


စာသားကို ေသခ်ာ နားမလည္ေပမယ့္ သီခ်င္း ေခါင္းစဥ္ေလးလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတာနဲ႕ Akon ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကိုလည္း အရင္ကတည္းက ၾကိဳက္တာမို႕ ဒီသီခ်င္းေလးကိုလည္း ၾကိဳက္သြားတာ..။



 ဒီသီခ်င္းေလးကို လည္း ၾကိဳက္တယ္..။ Jesse Mccartney ေလးကိုလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းလို႕ သေဘာက်တယ္...။ သူ႕သီခ်င္းေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေအးေအးေလးေတြနဲ႕ နားေထာင္လို႕ေကာင္းတယ္။




ဒီ link က MTV မို႕ သီခ်င္းေလးနဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ေလးမို႕ ပိုၾကည့္ေကာင္းေပမယ့္ embed လုပ္လို႕မရလို႕ပါ။

(တကယ္ေတာ့ စာမေရးျဖစ္လို႕ သီခ်င္းေတြ တင္ေနတာ... :D)

သိဂၤါေက်ာ္



26 March, 2010

Temporary Home

Carrie Underwood ရဲ႕ သီခ်င္းေလးပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ေအးတယ္..။ ဒါေပမယ့္ စာသားေလးကို သေဘာက်မိလို႕ တင္လိုက္တာပါ။ အားလံုးဟာ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲ ျဖစ္ျဖစ္ Temporary home မွာ ေနေနရတာပဲေလ..။ ဘဝ ဆိုတာ ခဏတာ နားခိုရတဲ့ အိမ္ပဲ မဟုတ္လား...။



Little boy, 6 years old
A little too used to bein' alone
Another new mom and dad, another school
Another house that'll never be home

When people ask him
how he likes this place
He looks up and says with a smile upon his face


This is my temporary home
It's not where I belong
Windows and rooms that I'm passin' through
This is just a stop, on the way to where I'm going
I'm not afraid because I know
this is my
temporary home.

Young mom on her own
She needs a little help got nowhere to go.
She's lookin' for a job, lookin' for a way out
Because a half-way house will never be a home

At night she whispers
to her baby girl:
Someday we'll find a
place here in this world

This is our temporary home
It's not where we belong
Windows and rooms that we're passin' through
This is just a stop, on the way to where we're going
I'm not afraid because I know
this is our
temporary home.


Old man, hospital bed
The room is filled with people he loves
And he whispers don't cry for me
I'll see you all someday
He looks up and says "I can see God's face."

This is my temporary home
It's not where I belong
Windows and rooms that I'm passin' through
This is just a stop, on the way to where I'm going
I'm not afraid because I know
this is my
temporary home


This is our temporary home.

သိဂၤါေက်ာ္

24 March, 2010

ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အေတြးမ်ား


ေခ်ာ က အေတြးေတြ အေၾကာင္း ေရးခိုင္းလို႕ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေတြးတာေတြက မ်ားလြန္းလို႕ ဘာေရးရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေတြး ဆိုတာကလည္း တစ္စကၠန္႕မွာကို အမ်ားၾကီး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္လား...။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လုပ္စရာ ႐ွိတဲ့ Project အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနမိလို႕ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ကိုယ္က ဒီလိုပဲ Thesis တုန္းကလည္း ေခါင္းစဥ္ မေသခ်ာမခ်င္း အဲဒီအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနမိတာ.. လမ္းသြားတုန္းေရာ.. အိပ္ကာနီးေရာ.. Toilet ဝင္ခ်ိန္ေတာင္ စဥ္းစားးေနတတ္ေသးတာ...။ တစ္ခါတေလ ဝတၱဳဇာတ္လမ္း ဆက္မေရးတတ္ေတာ့ရင္လည္း ဒီလိုပဲ ေနရာမေရြး ေတြးေနတတ္တာ..။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေတြးလိုက္တာနဲ႕ စာနဲ႕ေရးျပီးသား ျဖစ္သြားရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း ေတြ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေတြးတာေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးေပမယ့္ စာအေနနဲ႕ေတာ့ အကုန္ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ အခ်ိန္ကုန္ အက်ိဳးမ႐ွိမွန္း သိေပမယ့္ ဝါသနာပါေနတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္တတ္တာကလည္း အားတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ယူေနျပန္ပါေရာ..။
ကိုယ္ ေတြးျပီး ဇာတ္လမ္းဆင္တဲ့ အထဲမွာ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ အလြတ္မေပးတတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုမွ မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးထဲမွာ ေတြ႕ေပးျပီး ဇာတ္လမ္းဆင္ခ်င္ ဆင္တတ္ေသးတာ..။ ရည္းစားမ႐ွိေသးတဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ တစ္ခါတေလလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုျပင္ထဲက မင္းသားေလးလို လူမ်ိဳးနဲ႕ ေတြ႕ေပးတတ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ မင္းသမီးေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထားရတာ မၾကိဳက္ေတာ့ပဲ စိတ္ကူးထဲက မင္းသမီး ျဖစ္သြားျပန္ေရာ..။ ဘာလို႕ဆို ကိုယ္သာ ေယာက်္ားေလးဆိုလည္း ကိုယ္လိုလူမ်ိဳးကို မၾကိဳက္လို႕ပဲေလ..။ ဘာရယ္မဟုတ္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အစမ႐ွိ အဆံုးမ႐ွိ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း တစ္ခါတေလ ေတြးေနမိတာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း  အျပင္မွာသာ မေတြ႕တာ... စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ေတြ႕ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေတြးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ကိုယ္က အိပ္မက္ထဲမွာကို ေတြးေနတတ္တဲ့လူပါ။ ကိုယ္က သူမ်ားလို သိပ္အိပ္မက္ မမက္တတ္ဘူး။ မက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း သိပ္မမွတ္မိတတ္ပါဘူး။ တစ္ညတေလ မက္တတ္တဲ့့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာင္ ဝတၱဳဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေတြ ပါေသးတယ္။ ညဘက္ၾကည့္တဲ့ ဇာတ္ကားေတြကိုလည္း မစြဲလမ္း မပတ္သက္ပါပဲ မက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီအိပ္မက္ေတြကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပဲ ဇာတ္သိမ္းေလာက္သာ မွတ္မိတတ္တာပါ။
စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ အရာရာကို လွလွပပ ေတြးလို႕ရပါတယ္...။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း စိတ္ကူးယဥ္ ဝတၱဳေတြမွာ ေပ်ာ္စရာ ဇာတ္သိမ္းေတြ ႐ွိၾကတာေပါ့။ ျဖစ္ရပ္မွန္တိုင္းကေတာ့ မလွပၾကဘူးေလ။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာမၾကီး လည္း ျဖစ္လို႕ရတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ ႐ုပ္႐ွင္ ဒါ႐ိုက္တာၾကီးလည္း ျဖစ္လို႕ရတယ္။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စတိုင္က်က် ဖက္႐ွင္ ဒီဇိုင္းနာ လည္း ျဖစ္လို႕ရတယ္ေလ…။
ကိုယ္ ငယ္ငယ္ကဆို အလြမ္းဝတၱဳေတြ မဖတ္ဘူး။ အေမေတြ အေဒၚေတြ ဖတ္တဲ့ ေမာင္စိန္ဝင္းတို႕ ျငိမ္းေက်ာ္ တို႕ဆို အလြမ္းမ်ားလို႕ မၾကိဳက္ဘူး။ ခုထိလည္း မၾကိဳက္ပါဘူး။ ရသပိုင္းမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဝတၱဳေတြ ေလာက္သာ ဖတ္တာ။ အေပ်ာ္ဖတ္ဆိုရင္ေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ဇာတ္သိမ္းပဲၾကိဳက္တယ္..။ အေပ်ာ္ဖတ္ဝတၱဳေတြ အေရာင္းသြက္ေနတာလည္း ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဘဝအေမာေတြထဲက ေျပးခ်င္လို႕မွ ဖတ္တာဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕အပ်င္းေျပ ဖတ္တဲ့ လူေတြကလည္း ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ သိပ္မၾကိဳက္ၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ…။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က စဖတ္တာ စံုေထာက္ဝတၱဳေတြပါ။ ေအာင္ဇင္တို႕၊ ျမတ္ထြန္းသစ္တို႕၊ မင္းသိခၤတို႕ကို အေဒၚက အဖတ္မ်ားတာ။ ဆရာမၾကီး ကလ်ာ ရဲ႕ ဝတၱဳေတြ လည္း ပါေသးတယ္။ ဘာသာျပန္ေတြ ဆိုလည္း အေမ့ရဲ႕ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္မွာ ႐ွိတာေတြ အကုန္ေလာက္နီးနီးပဲ… အေဒၚနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ဖတ္ၾကတာေလ…။
ငယ္ငယ္က ဂ်ဴးရဲ႕ ဝတၱဳေတြေတာင္ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ မ႐ွိမျဖစ္မိုး က်မွ စၾကိဳက္တာ…။ ေၾကမြသြားေသာ တိမ္တိုက္မ်ား ကိုေတာ့ ၇ တန္းတုန္းက အတန္းထဲမွာ ဆရာ မလာတဲ့ အခ်ိန္လည္း ႐ွိေနတာနဲ႕ ဖတ္တာ ႏွစ္အုပ္လံုး ျပီးသြားတာပဲ။ ခုေတာ့ ဂ်ဴးကို တကယ္ၾကိဳက္တယ္။ သူ႕ဝတၱဳေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကို သေဘာက်တာ မက်တာထက္ ေရးသမွ် ဝတၱဳတိုင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕… ေနာက္ျပီး ခုခ်ိန္ထိလည္း အပ်ိဳၾကီးဘဝမွာ လွလွပပ ရပ္တည္ေနႏိုင္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ပိုျပီး ေလးစား အားက် ပါတယ္။ 
 စာေရးဆရာထဲက ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ေလးစားအားက်တဲ့သူေတြက A.J. Cronin နဲ႕ Robin Cook ပါ။ A.J. Cronin ဆရာဝန္အလုပ္က အနားယူျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွ စာေပေလာကကို ဝင္လာတာေတာင္ အမ်ားၾကီး ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့သူမို႕ ေလးစားမိတာပါ။ သူ႕ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ အားလံုးကို ကိုယ္ၾကိဳက္တယ္။ ကိုယ္လည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္လို႕ အိပ္မက္ေတြကို မစြန္႕လႊတ္ဖို႕ တြန္းအားေပးေနသလိုပဲ။ Robin Cook ကလည္း ဆရာဝန္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူ႕ဝတၱဳေတြကေတာ့ ဆရာဝန္ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အေျခခံတဲ့ စံုေထာက္ အက္႐ွင္ဇာတ္လမ္းေတြပါ။ ေလာေလာဆယ္ မွတ္မိေနတာကေတာ့ COMA ဆိုတဲ့ ဝတၱဳပါ။ စာေရးျခင္းသက္သက္နဲ႕ အသက္ေမြးတဲ့ စာေရးဆရာ စစ္စစ္ေတြထက္ ကိုယ္က အဲလို အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ပညာရပ္ကိုလည္း ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ရပ္တည္ရင္းနဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာသူေတြကို ပို ေလးစားအားက်မိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာေတြေတာ့ အမ်ားၾကီး ႐ွိေသးတာေပါ့။
ေနာက္ထပ္ အားက်မိတဲ့သူက အမ်ိဳးသမီး ဒါ႐ိုက္တာ မီမီလီဒါပါ။ အမ်ိဳးသမီး ဒါ႐ိုက္တာ ေပမယ့္ drama ကားေတြ႐ိုက္တာ မဟုတ္ပဲ Deep Impact တို႕ Peacemaker တို႕လို ကားမ်ိဳးေတြ ႐ိုက္တာပါ။ ၂၀၀၉ မွာလည္း Antonio Banderas၊ Morgan Freeman တို႕နဲ႕ Thick as Thieves ကို ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေခတ္မီ အက္႐ွင္ကားေတြ science fiction ေတြ ႐ိုက္ႏိုင္ဖို႕က အေဝးၾကီးလိုေနပါေသးတယ္။ (ကိုယ့္ကို သိန္း ႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ေလာက္ ထုတ္ေပးမယ့္ ပ႐ိုဂ်ဴဆာ ႐ွိရင္ေတာ့ ပီျပင္ေအာင္ ႐ိုက္ျပမယ္ေလ :D)။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ညီမငယ္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားမွာ မင္းသမီး မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုပဲ။ ေတာထဲေတာင္ထဲေတြ.. ေျပးလႊား လႈပ္႐ွားရတဲ့ ကားေတြ ႐ိုက္မွာမွန္း ၾကိဳသိေနၾကတယ္ေလ…။ ေနာက္ဆံုးခန္းမွာေတာ့ မင္းသားနဲ႕ ၾကည္ႏူးတဲ့ အခန္း ပါေစရမယ္လို႕ သူတို႕ကို ေျပာရတယ္.. ဟားဟား..။ Computer Special Effects ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ဝင္စားေပမယ့္လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာရယ္.. သင္တန္းေၾကးေတြကလည္း ေစ်းၾကီးျပီး တကယ္တတ္ေအာင္ သင္ႏိုင္တဲ့ သင္တန္းလည္း သိပ္မ႐ွိတာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ မတက္ျဖစ္ေသးဘူး။ (ျမန္မာႏိုင္ငံက ထုတ္တဲ့ ကာတြန္းကားေတြထဲက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ေရးတဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို အ႐ုပ္ဆိုးတယ္ေလ :D)
ကိုယ္က အဲလိုပဲ ဟုိဟိုဒီဒီ အေတြးမ်ားတတ္တဲ့ အက်င့္႐ွိလို႕ တကယ္ အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္ ပညာေရးဘက္မွာလည္း မထူးခၽြန္ခဲ့ပါဘူး။ အားတဲ့အခ်ိန္ ႐ုပ္႐ွင္ေလးၾကည့္လိုက္ ဝတၱဳေလး ဖတ္လိုက္ လုပ္ေနမွေတာ့ ပညာေရးမွာ ဘယ္ ထိပ္ဆံုး ေရာက္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ကိုယ့္မိဘေတြကေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္႐ွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ဆင္ေျခေပးစရာ ႐ွိပါတယ္။ ကိုယ္က မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းဘူးလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျမဲေျပာတတ္တယ္။ စာက်က္ရတဲ့ အခ်ိန္ အာ႐ံုမ်ားရင္လည္း က်က္မရဘူး။ ဘာသံမွ မၾကား၊ လူတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိတဲ့ ေနရာမွာက်က္မွ ကိုယ္က စာရလြယ္တာေလ.. :D ။ အဲဒါေၾကာင့္ စာေတြ ျပန္က်က္ရမယ့္ ကေလး ဘဝေတာ့ ျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ 
တစ္ေလာက Movie 5 က ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္႐ွင္ တစ္ကား ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ေျပတီဦးနဲ႕ ျမန္မာမႈျပဳျပီး ႐ိုက္ထားတာလည္း အိမ္ျပန္တဲ့ ကားေပၚမွာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္ကေလးက လူၾကီး ျဖစ္ခ်င္လို႕ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႕ တကယ္ျဖစ္သြားျပီး ကစားစရာ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း မင္းသမီး နဲ႕ ေတြ႕ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြရဲ႕ မျဖဴစင္မႈေတြ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ လွည့္ဖ်ား ညစ္ပတ္မႈေတြေၾကာင့္ ကေလး ျပန္ျဖစ္ခ်င္ျပီး ပထမ ဆုေတာင္းခဲ့တဲ့ ေနရာျပန္သြားျပီး ကေလးအျဖစ္ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းလိုက္တဲ့ ကားပါ။ ကေလး အျဖစ္ ဆုေတာင္းအျပီးမွာပဲ မင္းသမီးက လုိက္လာေတာ့ သူက ဆုေတာင္းျပီးသြားေၾကာင္း ေျပာျပီး မင္းသမီးကိုပါ သူ႕လို ျဖစ္ေအာင္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါလား လို႕ ေျပာေတာ့ မင္းသမီးက သူ ကေလးဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ ဖူးျပီမို႕ ျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကိုယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကေတာ့ ဘယ္သူမွ ကေလးဘဝ ျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ေ႐ြးရမယ့္ ဘဝ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမယ့္ အခ်ိန္ကိုေတာ့ ျပန္ေရာက္ခ်င္ပါတယ္။ ခုေန အဲဒီ အ႐ြယ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ လက္႐ွိအလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ လုပ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. ဘြဲ႕လြန္ကို တစ္ျခားႏိုင္ငံမွာ တက္ဖို႕ ၾကိဳးစားခ်င္ ၾကိဳးစားမိလိမ့္မယ္ေလ။ ခုေန စိတ္ကူးကေတာ့ အရင္နဲ႕ မတူမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလည္း လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ စိတ္ညစ္ညဴးေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ…။ မိဘ မိသားစုရဲ႕ ေနာင္ေရးကို စဥ္းစားရင္သာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာ မွန္ရဲ႕လားလို႕ စဥ္းစားမိတာပါ။ ဘယ္မွာေနေနလည္း ကိုယ္က ေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေအာင္ေနျပီး ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျဖတ္သန္းတတ္တဲ့သူပါ။ ဘယ္သူမွ မ႐ွိလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားတဲ့အခါ ေတြးခ်င္တာေတြး ေရးခ်င္တာေရး… ႐ုပ္႐ွင္ေလး ၾကည့္ခ်င္တဲ့ အခါၾကည့္လိုက္၊ စာအုပ္ေလး ဖတ္တဲ့ အခါ ဖတ္လိုက္နဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနေနတဲ့သူပါ။ ကိုယ္က တစ္ခါတေလ စိတ္ေလေနရင္၊ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားလာရင္လည္း အဲလိုပဲ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္၊ စာအုပ္ဖတ္ျပီး ေမ့ေအာင္လုပ္လိုက္တယ္ေလ။
ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားတဲ့အတိုင္း ေရးတာေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ျဖစ္ကုန္ပါျပီ။ ေခ်ာ ရဲ႕ Tag အေၾကြးကို ဆပ္တာပါေနာ္…။ လာဖတ္တဲ့ သူ အေပါင္းကို အားနာပါတယ္.. :P ။

သိဂၤါေက်ာ္

11 March, 2010

ေတာမီး



သစ္ေတာအုပ္ေတြကို ျဖတ္လာတဲ့ မီး ေပါ့
သဘာဝရဲ႕ အလွအပေတြကို ေလာင္ကၽြမ္းလို႕...၊
တစ္ေနရာက တစ္ေနရာ ခုန္ကူးရင္း
သစ္ပင္ေတြကိုလည္း မီးပူတိုက္၊
တဖ်စ္ဖ်စ္ တေျဖာက္ေျဖာက္ အသံေတြနဲ႕
ညကို ေခ်ာက္ခ်ားေစျပီး
အသက္ေတြ ေျခြရတဲ့အတြက္
သူေပ်ာ္ေနေလရဲ႕။

သစ္႐ြက္ေတြ... ထင္႐ွဴးပင္ျမင့္ေတြနဲ႕ ကစားရင္း
သူလာခဲ့တဲ့ ခရီးတေလွ်ာက္
သစ္ေတာကေတာ့ လံုးပါးပါးတာပဲ...။

ေက်းငွက္ငယ္ေတြလည္း
အႏၱရာယ္အတြက္ အၾကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြး
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
လံုျခံဳရာ ေကာင္းကင္မိခင္ဆီ
အေတာင္မေညာင္းမခ်င္း ပ်ံသန္းၾကဖို႕ပဲေပါ့။

ေတာရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့
အေကာင္ပေလာင္ေတြ အားလံုးအတြက္
ငရဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ည...။

ခပ္ေဝးေဝး ေတာင္ယာလုပ္သားေတြေတာင္
ပစၥည္း တစ္ဖက္၊ ကေလး တစ္ဖက္ နဲ႕
အဲဒီ မီး.. အလည္လာမွာေၾကာက္လို႕
လြတ္ရာ သြားဖို႕ ျပင္ၾကေပါ့...။


နာရီ ေပါင္းမ်ားစြာ
သူေဆာ့ကစားလို႕ အားရကာနီးမွ
ဟိုေဝးေဝးျမိဳ႕က မီးသတ္ကား တစ္စီး
အသံေပးရင္း လာေနျပီ။
သူ႕အတြက္ေတာ့
ျပာေတြကို ေျခရာအျဖစ္ထားျပီး
တိတ္တိတ္ေလး ျပန္႐ံုပါပဲ...။

သိဂၤါေက်ာ္

Ref: Forest Fire by George E. Thompson
The Forest Fire by John Stone

(အေပၚကပံုေတြက ျမိဳ႕သစ္မွာ ေတာမီးေလာင္တုန္း ႐ိုက္ထားတဲ့ပံုေတြပါ)

07 March, 2010

ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ သို႕ တစ္ေခါက္


ကိုယ္တို႔ ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ ကို သြားခ်င္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ အိမ္ျပန္ေနၾကတာနဲ႔၊ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ေနၾကတာနဲ႔ လူမစံု ျဖစ္ျပီး မသြားျဖစ္တာပါ။ တစ္ခါ သြားမယ္လို႔ စီစဥ္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ မွာ လူငါးေယာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္း ထြက္လာလို႔ တစ္ခ်ိဳ႕  ကမသြားရဲေတာ့တာနဲ႕  အစီအစဥ္ပ်က္သြားျပန္ပါတယ္..။ ေကာလဟာလ သတင္းဆို ေတာ္႐ံုနဲ႔ မယံုၾကည္တတ္တဲ့ ကိုယ္လည္း ျပင္ဦးလြင္ ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က လံုးဝ မသိပါဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ကိုယ္တို႔လည္း ေကာလဟာလ သက္သက္ပဲလို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ သြားေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီတစ္ပတ္ စေနေတာ့ တကယ္ သြားျဖစ္သြားပါတယ္။

လမ္းျပ အေဒၚၾကီး ေျပာျပမွ အရင္က ေကာလဟာလရဲ႕  ျဖစ္ရပ္မွန္ကို သိခဲ့ရပါတယ္။ လူ ခုနစ္ေယာက္ လာခဲ့ျပီး ငါးေယာက္ တကယ္ ေသခဲ့တာပါ။ သတင္းၾကားသလို ဘာမွန္းမသိ ေပ်ာက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ဘာမွမဆိုင္ပဲ ကိုယ္က Jaws ဇာတ္ကားေတြထဲက တာဝန္႐ွိသူေတြက ခရီးသြားေတြ မလာမွာစိုးလို႔ အႏၱရယ္႐ွိတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို ဖံုးထားတာကို သြားသတိရမိပါတယ္။

အဲဒီခရီးသြား အဖြဲ႔မွာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေယာက်္ားေလး ေျခာက္ေယာက္ပါပါတယ္။ သူတို႔က စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ သယ္လာၾကတဲ့အထဲမွာ အမဲသားေတြေတာင္ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ေသာက္စရာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ မိန္းကေလး နဲ႔ ေယာက်္ားေလး အတြဲကလည္း အမွားအယြင္း ႐ွိခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာေတာင္က အဲဒါမ်ိဳးေတြ မၾကိဳက္ပါဘူး တဲ့။ သူတို႔ အဖြဲ႔က လမ္းျပလည္း မေခၚပဲ ကိုယ့္ဟာကို ေလွ်ာက္သြားရင္း လမ္းမွားသြားခဲ့တာပါ။ လွ်ိဳထဲ ေရာက္ျပီး ပဒူအံု နဲ႔ တိုးသြားပါတယ္။ သူတို႔က ေလာက္ေလးနဲ႔ သြားပစ္တာလို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ပဒူေတြ ဝိုင္းတုတ္ျပီး တစ္ခ်ိဳ႔လည္း ေခ်ာက္ထဲခုန္ခ်ျပီး ေခါင္းနဲ႔ ခိုက္မိသြားပါတယ္။ မေျပးႏိုင္တဲ့လူေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာ နဲ႕  ေခါင္းေတြမွာ အတုပ္ခံရျပီး အေျခအေနဆိုးခဲ့ပါတယ္။ လမ္းျပေတြပဲ သူတို႔ကို ႐ွာေဖြျပီး ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင္ အေပါက္ဝကို သယ္လာ၊ ခ်ထားတာပါ။ ေဆး႐ံုေခၚသြားဖို႔ ေစာင့္ေနတုန္းမွာပဲ မိန္းကေလးကေတာ့ ဆံုးသြားတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ေခါင္းက ဆံပင္ေတြထဲမွာကို ပဒူေကာင္ေတြပါလာျပီး ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပဒူေကာင္ေတြရဲ႕  ပါးစပ္ထဲမွာ အသားစေတြ ပါလာတာ ေတြ႕  ရတယ္လို႕  ေျပာပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အၾကာၾကီး ႐ွာမေတြ႕  ပဲ ျဖစ္ေနတာ တကယ္ေတာ့ သူက  ပဒူေကာင္ရန္က ေျပးရင္းနဲ႔ ေရတံခြန္နားေရာက္သြားျပီး ခုန္ခ်လို႕  နစ္ေသရတာပါ။ ေဆး႐ံုေရာက္တာလည္း တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္မၾကာခဲ့ပါဘူး။ အခ်ိန္မီႏိုင္ပါရဲ႕  နဲ႕  ေသသြားၾကတာ ေတာထဲမွာ မယူသင့္တဲ့ အသားေတြယူလာ၊ မလုပ္သင့္ မေျပာသင့္တာေတြ လုပ္လို႕  ေျပာလို႕  ျဖစ္ရတာလို႕  လမ္းျပအေဒၚၾကီးကေတာ့ ေျပာတာပဲ။ ေဆး႐ံုေရာက္ျပီး အသက္႐ွင္သြားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ျဖစ္ျပီး အရက္လည္း မေသာက္ခဲ့ဘူး လို႕  ေျပာပါတယ္။

အဆင္းတုန္းကေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ျပီး  ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႕  သြားခဲ့ၾကတာ.. အတက္ၾကေတာ့မွ တကယ့္ကို စကားေတာင္ မေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးပဲ.. :D ကုိယ့္ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ ပင္ပန္းလြန္းလို႕  ေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို႕  ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရပါဦးမယ္။

ေရတံခြန္ကေတာ့ ေႏြဦးေရာက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေရသိပ္မမ်ားေတာ့ပဲ ေက်ာက္တံုးေတြ ေပၚေလာက္ေအာင္ နည္းေနပါျပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္လက္စြမ္းျပထားတဲ့ ပံုေလးေတြ တင္လိုက္ပါတယ္။

 
  


သိဂၤါေက်ာ္

05 March, 2010

လမ္းေပၚကလူ




မီးသတ္ဌာနမွ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ မီးခိုးလံုးမ်ားက ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးကို ဖုံးလႊမ္းေနျပီ။ ကားကေတာ့ အလွ်ံတျငီးျငီး ေတာက္ေလာင္ေနျပီ။ ေျမျပင္ေပၚကိုပါ မီးအစအန မ်ားက က်ေနဆဲ။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးက မီးကၽြမ္းေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုကို ဆြဲထုတ္ ျပီး ကားပိုင္႐ွင္ဟု သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ အသက္ ၂၀ အရြယ္ လူငယ္ကေလး ျဖစ္သည္။ သူ႕အေမကေတာ့ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ ဝမ္းနည္းေနသည့္ၾကားက သတင္းသမားမ်ား ေမးသမွ်ကို ေျဖေပးေနရေသးသည္။ ထိုညက ေကာင္ေလး၏ အေမထံသို႕ ေကာင္ေလး၏ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းဆိုေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္သည္။ သူ႕အေမက သတင္းသမားမ်ားကို ေျပာစဥ္က သူ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းမ႐ွိဘူး ဟု ဘာျဖစ္လို႕ ေျပာခဲ့ရသလဲ လို႕ မိန္းကေလးက စိတ္ဆိုးေသာ အသံႏွင့္ အျပစ္တင္သည္။ ဘာေၾကာင့္ေျပာရလဲ ဆို သူကလည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဒီထဲမွာ မပါေစခ်င္ဘူး ထင္လို႕ပါ လို႕ သူ႕အေမက ေျပာလိုက္ရသည္။ “သူမေသေသးဘူးလို႕ပဲ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္..” မိန္းကေလးက ေျပာသည္။
***

မိုင္ ၂၀ အေဝးမွာေတာ့ ကားၾကံဳစီးခ်င္သူ တစ္ေယာက္သည္ မီးဟပ္ထားေသာ လက္မ်ားႏွင့္ ျဖတ္သြားေသာ ကားတစ္စီးကို တားေသာ္လည္း ရပ္မေပးခဲ့ပါ။ သူ႕ဘဝ တစ္ခုလံုးကို ထားခဲ့ရျပီဟု သူ စတင္ ေတြးေတာမိသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးေလး တစ္ခု ေပၚလာျပီး လမ္းဆက္္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ထရပ္ကားေတြ ရပ္ၾကေသာ ဆုိင္ကေလး တစ္ခု တစ္ေလ ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ သူ႕မွာ႐ွိေသာ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီေလး ဘာေလး ေသာက္ျပီး ေနာက္ျမိဳ႕ကို သြားဖို႕ စီးစရာတစ္ခုခုလည္း ႐ွာလို႕ ရႏိုင္သည္။ သူ ဘယ္ေနရာကို သြားရမယ္မွန္း မသိေသး..။ ဒီလမ္းမၾကီးကပဲ သူ႕အိမ္ လို႕ စဥ္းစားမိသည္။ သူ အရင္က အိမ္လို႕ ေခၚခဲ့ေသာ ေနရာကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မသြားႏိုင္ေတာ့။

သူေနေသာ အေမရိကန္ျပည္နယ္ေလးမွာ ရဲမွဴး ႏွင့္ သူ႕လူေတြ အားလံုးက မူးယစ္ေဆး အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ငန္းေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၾကသည္။ သူက ေဆးေရာင္းသူမ်ားကို စံုစမ္းဖူးသည့္အတြက္ သူတို႕က သူတို႕ လုပ္သမွ်ကို ဖံုးကြယ္ရန္ အတြက္ သူ႕ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕က ထိုလုပ္ငန္းမွ ေငြအေျမာက္အျမား ရေနသျဖင့္ ရဲမွဴး ရာထူး အေရြးခံရဖို႕ အတြက္လည္း ထိုေငြမ်ားကို သံုးခဲ့သည္ ထင္၏။ မီးေလာင္ေနေသာ ကားေပၚက ရဲကေတာ့ က်ည္ဆံ တစ္ဆံ ေခါင္းထဲဝင္လ်က္ က်န္ခဲ့ျပီ။

ဟိုင္းေဝးလမ္းေပၚကလူမွာ အညိဳေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးပါသည္။ အိတ္ထဲမွာ အဝတ္အနည္းငယ္ႏွင့္ ရဲသားကိုင္ ပစၥတိုတစ္လက္ ပါသည္။ ေသြးစြန္းေနေသာ ရဲယူနီေဖာင္းကို ဝတ္ထားသည္။။ ထိုရဲရဲ႕ ကိုယ္ေပၚက ေဒၚလာ သံုးေထာင္ ေတြ႕ခဲ့သည္။

ယာဥ္ရပ္နားရာ ဆိုင္ကေလးက ဖြင့္ေနသျဖင့္ သူ ဝင္သြားျပီး ေကာ္ဖီမွာလိုက္သည္။ သူသတ္ခဲ့ေသာ ိုရဲမွဴးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သတင္းမွာ မပါေသးသျဖင့္ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို ဂ႐ုမစိုက္ၾကပါ။ ေကာ္ဖီဖိုး႐ွင္းျပီးေနာက္ လမ္းၾကံဳလိုက္လို႕ရမည့္ ထရပ္ကား တစ္စင္းကို ေတြ႕ခဲ့သည္။ သူ ထရပ္ကားေပၚ တက္ျပီးေနာက္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ ငါးနာရီေလာက္ၾကာျပီးေတာ့ သူ႕ေအာက္ဘက္မွ ကားဘီး ပြတ္တိုက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ကားရပ္နားရာဆိုင္တစ္ခုမွာ ဒီညအတြက္ ရပ္ထားေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သူ ဘယ္ေနရာ သြားရမည္ကို သူ႕ဟာသူ ႐ွာရေတာ့မည္။

မိုင္တစ္ရာေက်ာ္ အေဝးကို သူေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ထိုအခ်က္က သူ႕ကို ဝမ္းေျမာက္ေစသည္။ သူျမိဳ႕ထဲသို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ျမိဳ႕ထဲမွာ အိပ္စရာ ေနရာ တစ္ခုေလာက္ ႐ွာရမည္။ ဒီယူနီေဖာင္းကိုလည္း ခၽြတ္ျပီး ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေအာ္လိုက္ေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အသံလာရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ရင္း သစ္ပင္ ပင္စည္မွာ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ ပါးစပ္ကို အတင္းပိတ္ထားျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို လုယူဖို႕ ၾကိဳးစားေနသည္။ ထိုလူ လုပ္ေနသည္ ေကာင္းတာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရပါ။ သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ေသနတ္ႏွင့္ သူ႕ယူနီေဖာင္းမွ ခြာထားေသာ ရဲတံဆိပ္ကို ထုတ္ယူျပီး ထိုေနရာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားလိုက္သည္။
“မလႈပ္နဲ႕ ”
ထိုလူက ေသနတ္ကို လွည့္ၾကည့္ျပီး ေျပးဖို႕ျပင္သည္။ သို႕ေသာ္ ေၾကာက္ျပီး သူ႕ေျခေထာက္မ်ားက မေျပးႏိုင္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ခ်ခဲ့ျပီး ေျပးသြားသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..၊ ကၽြန္မ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရဲိုရဲမွဴးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာကို ေတြ႕ရတာ ဒါ ပထမဆံုးပဲ”
“ငါေတာ့ မင္းကို စိတ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္မိျပီ ထင္တယ္၊ ငါက ရဲိုရဲမွဴး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး” ကားၾကံဳစီးသူက သူ႕မူပိုင္အျပံဳးကို ျပံဳးရင္း ေျပာသည္။
“ဒါဆို ရဲတံဆိပ္က ဘယ္က ရလာတာလဲ”
“ငါက ရဲ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ပဲ ထားပါေတာ့၊ ငါနာမည္ ဒန္ ပါ”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
သူမက ေက်ာပိုးအိတ္ကို သတိထားမိသြားျပီး သူ႕ကို အိမ္ေျခရာမဲ့ တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္း ေတြးမိသြားသည္။ သူမက ေနာက္ဆုတ္သြားျပီးမွ ဒန္ရဲ႕ ဘယ္လက္မွာ ကိုင္ထားဆဲ ျဖစ္ေသာ ေသနတ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ဒန္ကလည္း သူမၾကည့္ေနမွန္း သိသြားျပီး ေသနတ္ကို အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္သည္။ သူျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမက သူ႕ကို ေၾကာက္ေနဆဲ ပံုစံႏွင့္။ သူက မိန္းကေလးကို ျပံဳးျပျပီး “ဂြတ္ႏိုက္” ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ဘက္ ေရာက္ေတာ့ လမ္းသရဲ တစ္သိုက္က သူ႕ကို ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ကေလး၊ ငါတို႕ မင္းကို ဒီနားမွာ ေတြ႕ရတာ သေဘာမက်ဘူးကြာ”
ခရမ္းေရာင္ ဆံပင္ႏွင့္ လူက သူသံုးေနက် ျဖစ္ဟန္တူေသာ ငါးေပ ေလာက္႐ွိေသာ ခ်ိန္းၾကိဳး တစ္ခုကို ကိုင္ကာ ေျပာသည္။ တစ္ျခား သံုးေယာက္က တုတ္လို အရာမ်ား ကိုင္ထားၾကသည္။ သူတို႕အတြက္ လုပ္ေနက် ျဖစ္ပံုရသည္။ မတိုက္ခိုက္ပဲႏွင့္ ထိုေနရာမွ ထြက္သြားလို႕ ရႏိုင္မည္ မဟုတ္မွန္း သူသိလိုက္သည္။ သူတို႕ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား၊ ဘယ္ေလာက္ အတိုက္အခိုက္ ေကာင္းေကာင္း ေသနတ္ကိုေတာ့ ယွဥ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႕ေနာက္မွ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ခုဏက သူကယ္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးပင္ ျဖစ္သည္။ “ရမ္ဒီ၊ သူက လူေကာင္းပါ၊ ကၽြန္မကို ကယ္ခဲ့တာပါ”

ရမ္ဒီ ဟုေခၚေသာ ခရမ္းေရာင္ဆံပင္ႏွင့္လူ အမူအယာေျပာင္းသြားသည္။ “မင္းက ငါ့ညီမကို ကယ္ခဲ့တယ္ေပါ့၊ ေကာင္းျပီေလ အဲေတာ့လည္း မင္းကို သြားခြင့္ျပဳရမွာေပါ့”
အဲဒီေနာက္ ဒန္က သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ျပီး ရမ္ဒီကို ခ်ိန္ထားလိုက္သည္။ ရမ္ဒီက ႐ုတ္တရက္မို႕ ငံုေ႐ွာင္လိုက္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ဒန္က ထိုေသနတ္ႏွင့္ ရမ္ဒီ ေနာက္က လာေနေသာ ရဲ ကို ပစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒန္သည္ အျခား ရဲတစ္ေယာက္၏ အေလာင္းေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ေနမိျပန္ျပီ။ ပစ္ခ်က္က အရင္လိုပင္ ရဲ၏ ဦးေခါင္းထဲ ဝင္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကလည္း အရင္လိုပင္ လဲက်လာသည္။

ရမ္ဒီက ေသေနေသာ ရဲဲကို ၾကည့္ျပီး တစ္ခြန္းသာ ေျပာသည္။ “Shit”
“လာ ကိုယ့္လူ၊ မင္း ငါတို႕ေနာက္ လိုက္ခဲ့တာ ေကာင္းလိမ့္မယ္.. သူတို႕ မင္းကို မ႐ွာႏိုင္မယ့္ ေနရာ ဆို႕လို႕ တစ္ခုပဲ ႐ွိတယ္၊ ေျမေအာက္ကမၻာပဲ” ရမ္ဒီက သူ႕ကို ေျပာသည္။
“ဘာလို႕လဲ” ဒန္က ရမ္ဒီကို တည့္တည့္ၾကည့္ျပီး ေမးသည္။ သူ႕လက္ထဲမွာလည္း လူသတ္လက္နက္ကို ကိုင္ထားလ်က္….။
“အဲလို မလုပ္ရင္ မင္းကို ရဲေတြ မိသြားမွာေပါ့ကြ၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ”
ရမ္ဒီ ၏ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေၾကာက္ရြံ တုန္လႈပ္ေနျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့
“သူ႕ကို ေျမေအာက္ ေခၚသြားဖို႕ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္မွာလဲ၊ သူက အဖြဲ႕ဝင္လည္း မဟုတ္ဘူး ေနာက္ျပီး ငါတို႕ သူ႕အေၾကာင္းလည္း ဘာမွ မသိဘူး” ဟုေျပာသည္။
“သူက ရဲတစ္ေယာက္ကို သတ္လိုက္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ငါ့ညီမ လိုရီ ကိုလည္း ကူညီခဲ့တယ္၊ အဲေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ”
ရမ္ဒီက သူတို႕ မ်က္လံုးထဲ စိုက္ၾကည့္ျပီး ေျပာလုိက္သည္။

သူတို႕ ေျမေအာက္ကို ေရာက္ေသာအခါ အေစာင့္ေတြက ဒန္ကို တားေသာ္လည္း ရမ္ဒီေၾကာင့္ ဝင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထိုေနရာမွာ ဟဲဗီး မက္တယ္ ႏွင့္ ရက္ပ္ အဆိုေတာ္ အဖြဲ႕ မ်ား၏ ပိုစတာမ်ား ကပ္ထားသည္။ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကိုလည္း ဖြင့္ထားေသးသည္။ သီခ်င္းက ကလို႕ေကာင္းမည့္ သီခ်င္း။ လိုရီက ဒန္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲေခၚသြားျပီး ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္မည့္ အျခမ္းက အခန္းတစ္ခန္းသို႕ ဦးေဆာင္ျပီး ေခၚသြားသည္။ လိုရီ ၏ ဆံပင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့မ်ားက ပုခံုးေပၚ ျဖာက်ေနသည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ အျပံဳးေလး တစ္ခု…။ ဒန္ ရဲ႕ မ်က္ႏွာကေတာ့ သူ႕ပံုစံ အတိုင္း ေအးစက္စက္ မာေၾကာေၾကာ…။ သူမက ေမာ့၍ ဒန္႕ မ်က္ႏွာ ေ႐ွ႕သို႕ တိုးလာျပီး ျငင္ျငင္သာသာ ေျပာသည္။  “ပန္းျခံထဲက ကိစၥ အတြက္ ႐ွင့္ကို ေက်းဇူးတင္ခ်င္တာပါ”
သူမက ေ႐ွ႕တုိးလာျပီး ဒန္႕ကို နမ္းလိုက္သည္။ ရမ္ဒီ ေလွ်ာက္လာေတာ့ သူျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းအတြက္ အံအားသင့္တုန္လႈပ္သြားသည္။
“လိုရီ နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“အိုး ရမ္ဒီ၊ ကၽြန္မ သူ႕ကို ကၽြန္မတို႕ထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမလို႕ပါ”
“နင္ သိပါတယ္ လိုရီ၊ သူတို႕ ဆႏၵ႐ွိမွပဲ ငါတို႕ထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာေလ”
“ေနၾကစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ”
“ညီမေလး၊ ဒန္ နားပါေစ၊ သူ ခရီး႐ွည္ သြားခဲ့ရတာ အိပ္ခ်င္ေရာေပါ့”

ထိုညက ဒန္ အိပ္မက္မက္သည္။ ဝံပုေလြ မ်ိဳးႏြယ္စု တစ္စုက ဤျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းေတြ၊ အမိႈက္ပံုေတြကို သန္႕႐ွင္းဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတယ္ တဲ့။ သို႕ေသာ္ ထူးျခားတာကေတာ့ ဝံပုေလြေတြမွာ ခရမ္းေရာင္ အေမြးေတြ ႐ွိၾကတာပါပဲ။ ဒန္ရဲ႕ အေမကေတာ့ အိပ္မက္ေတြဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖုံုးကြယ္ထားတဲ့ အရာေတြကို ျပခ်င္လို႕လည္း မက္တတ္တယ္ လို႕ ေျပာဖူးသည္။ သူ အိပ္ရာကႏိုးျပီးေနာက္ အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ရင္း သတင္းစာ တစ္ေစာင္ေတြ႕သျဖင့္ ဖတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းက ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနေသာ လူသတ္မႈမ်ား အေၾကာင္း။ ေဆးေရာင္းသူမ်ားႏွင့္ သံုးစြဲသူမ်ားကိုသာ ေ႐ြးျပီး သတ္သည္ ဆိုသည့့္ အေၾကာင္း..။ ရဲမ်ားက အခင္းျဖစ္ပြားရာေနရာတြင္ ႐ွာရာ ေခြးၾကီး တစ္ေကာင္ ေရာက္ခဲ့သည့္ သဲလြန္စမ်ိဳး ေတြ႕ရသည့္ အေၾကာင္း… ဆက္လက္ေဖာ္ျပထားသည္။ ထိုသတင္းကို နားမလည္ႏိုင္သျဖင့္ မေန႕ညက ဘာေတြျဖစ္သလဲ ဆိုတာ ရမ္ဒီကို သြားေမးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သူ ျပန္လာေတာ့ သူတို႕အားလံုး အိပ္ေနၾကဆဲ။ လိုရီကေတာ့ ဒန္႕အခန္းထဲ ေရာက္ေနသည္။ သူမ မ်က္လံုးတစ္ဝိုက္မွာ အညိဳအမည္းစြဲေနသလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ မေန႕ညက တိုက္ခိုက္ထားသလိုပင္။
“မင္း ဘာျဖစ္လာတာလဲ”
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ မေန႕ညက ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္လို႕ေနမွာပါ”
ဒန္သည္ သတင္းစာထဲမွ ေဆာင္းပါးကို သတိရသြားျပီး သူမကို ေမးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
“အဲဒါ ကၽြန္မ ႐ွင့္ကို ေျပာခ်င္ေနတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ဒန္၊ ကၽြန္မတို႕ အားလံုးဟာ လိုင္ကန္သ႐ိုပီ ေတြပဲ”
“ဘာ.. အဲဒါဘာလဲ”
“အဲဒါ ေရာဂါ တစ္ခုပဲ၊ အဲဒီ ေရာဂါ႐ွင္ေတြဟာ ညဆိုရင္ ဝံပုေလြ အျဖစ္ေျပာင္းျပီး အစာ႐ွာတတ္ၾကတယ္ေလ”
“မင္းတို႕ အဲဒီ ဘဝကို ဘယ္လို ရခဲ့တာလဲ”
“လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္က အစ္ကို ရမ္ဒီ က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲခဲ့တယ္ေလ၊ အဲဒီမိန္းကေလးကလည္း သူ႕ကို ခ်စ္ပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီေရာဂါကို ေပးခဲ့တာပဲ၊ သူကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ လက္ခံခဲ့တယ္ေလ၊ တိုတို ေျပာရရင္ သူမကို ေဆးသမားေတြ သတ္တာခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရမ္ဒီက သူမကို သတ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေပၚက ေဆးသမားေတြကို ႐ွင္းပစ္ဖို႕ တာဝန္ကို သူ႕ဟာသူ ယူခဲ့တာပဲ”
“ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ စဥ္းစားလို႕ မရတာ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္၊ သူမကို ပစ္ခဲ့တဲ့ က်ည္ဆံဟာ ႐ိုး႐ိုးက်ည္ဆံပဲ ႐ွင့္၊ တကယ္လို႕ ဝံပုေလြလူသားအစစ္ဆိုရင္ ေငြက်ည္ဆံနဲ႕မွပဲ သတ္လို႕ရတယ္ေလ”

လိုရီက ဝမ္းနည္း၊ နာက်င္ေနဟန္ ေပါက္ေနသျဖင့္ ဒန္က သူ႕အခန္းမွာပဲ တစ္ေန႕လံုး အိပ္ေနေစလိုက္သည္။ ထိုေန႕ တစ္ေန႕လံုး က်န္သူမ်ားကလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသျဖင့္ သူ ထြက္ခြာသြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ စာတစ္ေစာင္ ေရးထားခဲ့ျပီး သူထြက္လာခဲ့သည္။
***

သူ တစ္ေန႕လံုး လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ညေရာက္ေတာ့ လံုျခံဳမည္ ထင္ရသည့္ တစ္ေနရာမွာ အိပ္ဖို႕ျပင္သည္။ ထိုေနရာမွာ ေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနျပီး ေၾကာက္လန္႕စရာ တစ္စံုတစ္ရာ မ႐ွိပဲ ျငိမ္းခ်မ္းေသာေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မနက္ႏိုးလာေတာ့မွ ထိုေနရာမွာ သခ်ႌဳင္းတစ္ခု ျဖစ္မွန္းသိရသည္။

သူ လမ္းစေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ တစ္ေန႕လံုး… ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္တဲ့အခါေလွ်ာက္၊ ေႏွးေႏွး ေလွ်ာက္တဲ့အခါေလွ်ာက္။ အဲလိုႏွင့္ ညေရာက္လာေတာ့ သူ႕ကို ရဲိုရဲမွဴးတစ္ေယာက္က တားသည္။ သူ႕ကို လက္ေျမွာက္ခိုင္းျပီး သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ႐ွာဖို႕ျပင္သည္။ သူ႕ခါးပတ္ထဲမွာ ထိုးထားေသာ ေသနတ္ကို ဒန္ သတိရလိုက္သည္။ ရဲိုရဲမွဴးက သူ႕ေသနတ္ကို ထုတ္ျပီး ခ်ိန္ထားျပီးေနျပီ။ အဲဒီေနာက္ အေမွာင္ထဲမွ ဝံပုေလြမ်ား ထြက္လာျပီး ရဲိုရဲမွဴးကို တိုက္ခိုက္၍ လည္မ်ိဳကို ကိုက္ခဲသြားသည္။ “အခုေတာ့ ငါတို႕ ကယ္တဲ့ အလွည့္ေပါ့” ဝံပုေလြေခါင္းေဆာင္က ဒန္႕ကိုေျပာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပံဳးတစ္ခု။ “မင္း ငါတို႕ကို လိုတဲ့အခါ ေျပာေနာ္..၊ ငါတို႕ကို ဘယ္ေနရာမွာ ႐ွာရမယ္ ဆိုတာ မင္းသိျပီးသားပဲ” သူက ေျပာျပီး ညအေမွာင္ထဲသို႕ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

ဒန္ ထိုညက ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ေတာ့ပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ဘုရားေက်ာင္း တစ္ခု ေ႐ွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း သတိလစ္သလို ျဖစ္သြားသည္။ သူႏိုးလာေတာ့ လဲေလ်ာင္းလ်က္ႏွင့္ မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္သည္။ အသက္ၾကီးၾကီး နီဂ႐ိုးအမ်ိဳးသမီးၾကီးက သူ႕ကို ၾကည့္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ သူမ၏ ဆံပင္မ်ားမွာ ျဖဴစျပဳေနျပီ။ “မင္း အသက္႐ွင္ေနေသးတာ ဝမ္းသာစရာပဲကြယ္၊ ငါက မင္းႏိုးမလာေတာ့ဘူးလို႕ေတာင္ ထင္ေနတာ”
“ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ”
“ဒါက အေရးမၾကီးပါဘူးကြယ္.. မင္းေနေကာင္းရင္ ျပီးတာပဲ”
အခန္းက သိပ္မၾကီးမားပါ။ အခန္းတစ္ခုလံုး အက်ယ္ကပင္ ေပ ၂၀ ေပ ၃၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိသည္။ တီဗြီ တစ္လံုးကို အခန္းေထာင့္တြင္ ေတြ႕ရျပီး နံရံတြင္ ခရစ္ေတာ္ပံုကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ဒီေန႕က တနဂၤေႏြေန႕ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ဘုရားေက်ာင္း တက္မည့္ အဝတ္အစားမ်ိဳး ဝတ္ထားသည္။
“မင္ ႏိုးေနနဲ႕မွေတာ့ အန္တီနဲ႕ အတူ ဘုရားေက်ာင္းကို လိုက္ခဲ့ပါလား”
“မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ အန္တီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အဝတ္အစားေတြကလည္း…”
“ဘာအဝတ္အစားပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမ႐ွိပါဘူးကြယ္၊ ဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္ဖို႕သာ အဓိကပါ”

ဒန္သည္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးႏွင့္အတူ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားဖုိ႕ရာ သံသယျဖစ္ေနသည္။ သူ အဲဒီကို မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းကို ျဖတ္ကူးျပီး ဘုရားေက်ာင္းကို သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘုရားေက်ာင္းကို ေရာက္ျပီးေနာက္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို ေက်းဇူးတင္လာသည္။
***

ေနာက္ႏွစ္မွာလည္း သူသည္ တစ္ျမိဳ႕ျပီး တစ္ျမိဳ႕ ေျပာင္းကာ အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ရင္း ေနထုိင္ခဲ့သည္။ သူသည္ လိုအပ္သေလာက္ေလးသာ သံုးျပီး ပိုက္ဆံစုခဲ့သည္။ သူ႕အတြက္ လမ္းေပၚမွာ ေနရသည့္ အခ်ိန္ကမ်ားေနျပီး သူ ပထမဆံုး ထြက္ခြာခဲ့ရသည့္ အိမ္ကိုမူ မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနျပီ။ ေန႕တိုင္းပင္ သူေနထိုင္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရာ အိမ္ကို သတိရေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ အိမ္ျပန္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ဒန္ အိမ္ျပန္လာရာ လမ္းမွာ နိဗၺာန္ဘံု ဟုေခၚေသာ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ျမိဳ႕လည္မွာ အသုဘ အခမ္းအနား တစ္ခုကို သူေတြ႕ရသည္။ ေသသူမွာ ေက်ာ္ၾကားသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရမည္။ ျမိဳ႕ထဲက လူတိုင္း သြားေနၾကျပီး ဆိုင္မ်ားကိုပင္ ပိတ္ထားၾကသည္။ ဒန္က သူ႕ကို လူခပ္မ်ားမ်ား ျမင္မွာ မလိုလားသျဖင့္ ထုိေနရာသို႕ မသြားပဲ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ေရကန္္ေလး တစ္ခုနားသို႕ ေရာက္လာသည္။ ေရကန္၏ တစ္ဘက္မွာ အညိဳေရာင္ ဆံပင္ႏွင့္ မိန္းကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူမသည္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္သာ ႐ွိဦးမည္ျဖစ္ျပီး ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ဒန္က သူမကို သြားျပီး စကားေျပာဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သူေရာက္သြားေတာ့ သူမက ေက်ာက္တံုးတစ္ခု ေပၚမွာ ထိုင္ေနျပီး ေရထဲကို ၾကည့္ေနသည္။ သူမနားသို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာတာကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္။ ဒန္က သူမနား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထိုင္ျပီး စကား စေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါက်မွ မိန္းကေလးက သူ႕ကို သတိထားမိသြားသည္။
“မင္း ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ အသုဘကို မသြားဘူးလားဲ” ဒန္ကျပံဳးျပီး ေမးလိုက္သည္။
“လူတိုင္း သြားေနၾကတာေတြ႕လို႕ပါ၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူေသမွန္းေတာင္ ငါမသိဘူး”
“႐ွင္က ဒီနားတဝိုက္က မဟုတ္ဘူးထင္တယ္”
သူမ အသံေလးက မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳသာသည္။
“ျမိဳ႕ဝန္လား..၊ အမတ္လား.. တစ္ေယာက္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္္”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ အေဖပါ”
“အိုး.. ဒါဆို မင္းက ဘာလို႕ အသုဘအခမ္းအနားမွာ မ႐ွိပဲနဲ႕ ဒီနားကို ေရာက္ေနရတာလဲ၊ တစ္ျမိဳ႕လံုးကေတာ့ မင္းအေဖကို ခ်စ္ၾကပံု ေပၚတယ္ေနာ္”
ဒန္က သူ႕ အသံကို ေဒါသသံမပါေအာင္ မနည္းႏွိမ့္၍ ေျပာရသည္။
“ကၽြန္မလည္း သူ႕ကို ခ်စ္ပါတယ္၊ အေဖ ဆံုးသြားလို႕ ဝမ္းနည္းတာေပါ့”
ဒန္ သူမကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။
သူ႕အေဖကေတာ့ သူ႕အလုပ္ကို အေၾကာင္းျပျပီး သူ႕အေမကို ထားသြားခဲ့သည္။ သူက သူ႕အေဖကို အျမဲတမ္း မုန္းေနခဲ့သည္။ တစ္ေန႕ေန႕ သူ႕အေဖကို ျပန္ေတြ႕ခဲ့လွ်င္ ေသခ်ာ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေမးဖို႕ ေတြးထားခဲ့သည္။
ဒန္က မိန္းကေလး ကို ပခံုးကို ဖက္၍ ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ သူတို႕ မိနစ္ အနည္းငယ္ေလာက္ ဆက္ေနၾကျပီးေနာက္ သူမက သူမအေဖ၏ အုတ္ဂူကို သြားၾကည့္ခ်င္လာသည္။
“ငါလည္း မင္းနဲ႕ အတူ လိုက္ခဲ့မယ္ေလ”
ဒန္ႏွင့္ သူမ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
“ငါက လက္ဇင္တန္ က အိမ္ကို ျပန္မလို႕ေလ”
သူမက သူလိမ္ေနသည္ ဟု မထင္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္သည္။
“ဒီမွာ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္တစ္ခု ႐ွိတယ္ေလ၊ ႐ွင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ့္ အစား ဘတ္စ္ကား မွီေအာင္ ေစာင့္စီးသြားေပါ့”
“ငါ လမ္းေလွ်ာက္လာမွန္း မင္းဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ”
“႐ွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္က ညစ္ပတ္ေနတယ္ေလ၊ အဲဒီ ဘတ္စ္ကားက ငါးနာရီေလာက္ လာမယ္ထင္တယ္”

သူတို႕ သခ်ႎဳင္းကို ေရာက္သည္အထိ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ ျမိဳ႕ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ႐ွင္းလင္း သပ္ရပ္ေသာ အုတ္ဂူမ်ားႏွင့္ ေအးခ်မ္းေသာ ေနရာ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အဝင္ေပါက္ဝက ေက်ာက္တိုင္ၾကီးကေတာ့ အိုမင္းေနမွန္း သိသာသည္။ ျမက္႐ိုင္းမ်ားက ေႏြဦးအေစာပိုင္းမို႕ အစိမ္းေရာင္သမ္းကာ လွပေနဆဲ။ အစြန္နားမွာေတာ့ မိုးမခပင္ တစ္ပင္႐ွိသည္။

ဒန္က မိန္းကေလးေနာက္က လိုက္လာရင္း ဂူသခ်ႎဳင္းမ်ားကို ၾကည့္လာသည္။ သူမက အုတ္ဂူ တစ္ခု ေ႐ွ႕မွာ ထိုင္လိုက္ျပီးေနာက္ မ်က္ရည္မ်ား က်လာသည္။ သူမ ငိုေနတာကို ဒန္မၾကည့္ရက္ပါ။ သူက မိုးမခပင္ အေက်ာ္ေလာက္အထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားျပီး ထိုေနရာ႐ွိွ အုတ္ဂူေပၚမွ နာမည္ကို ဖတ္ၾကည့္မိသည္။ ဒန္နီ ေဝါ့ကာ စီနီယာ၊ ခင္ပြန္းေကာင္း၊ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္.. ဤေနရာတြင္ လဲေလ်ာင္းေနသည္ ဟု ေရးထိုးထားသည္။

ဒန္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ဖခင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာႏိုင္တာ ဒါေၾကာင့္ပဲလား။ သူ ႐ူးမတတ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူက အထင္အျမင္မွားျပီး သူ႕အေဖကို အျမဲတမ္း အျပစ္တင္ေနခဲ့သည္။ သူ ထိုအေ႐ွ႕မွာ မိနစ္ အနည္းငယ္ေလာက္ ရပ္ေနမိသည္။
မိန္းကေလးက ဒန္႕ဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာသည္။
“႐ွင္ သူ႕ကို သိလို႕လား”
“ငါ သိတယ္လို႕ ထင္တာပဲ၊ သူ ဘယ္သူလဲ မင္းသိလား”
“သူက ကၽြန္မ အေဖနဲ႕ အတူတူ လုပ္ခဲ့တဲ့ ရဲိုရဲမွဴး တစ္ေယာက္ပါ၊ သူက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္း ကၽြန္မအေဖ အတြက္နဲ႕ ေသနတ္ ပစ္ခံခဲ့ရတယ္ေလ”
“ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ငါမသိခဲ့ဘူး”
သူက မိန္းကေလးကိုသာမက အုတ္ဂူထဲက သူ႕ကိုပါ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူ နည္းနည္းေလာက္ေလး ေနာက္က်သြားတယ္ေလ၊ ကၽြန္မ အေဖလည္း ေခါင္းကို မွန္ျပီး ခ်က္ခ်င္း ေသသြားခဲ့တာ”
သူမက ထပ္ငိုျပန္သည္။ ေနာက္မွ မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္။

ဒန္က သူမကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနသြားေစခ်င္သည္။ သူမႏွင့္ လမ္းခြဲျပီးေနာက္ သူ ဘတ္စ္ကားဂိတ္သို႕ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့လာသည္။ ကားလက္မွတ္ဝယ္ျပီး သူ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘတ္စ္ကား ဆိုက္လာျပီး သူ တက္လိုက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဘက္နားမွာ ေနရာရသည္။ ထိုင္ခံုက သက္ေတာင့္သက္သာ ႐ွိေသာေၾကာင့္ သူ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္တာ အတြင္း အိပ္အေကာင္းဆံုး ညလို႕ေတာင္ ထင္ရသည္။

ဘတ္စ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာက ေနာက္ဆံုးမွတ္တိုင္ ေရာက္ျပီ ဆိုျပီး သူ႕ကို ႏိႈးမွ သူႏုိးလာသည္။ ဒန္ ကားေပၚမွ ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူ ထြက္သြားခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ အတြင္း ျမိဳ႕က ဘာမွာ သိပ္မေျပာင္းလဲေသးပါ။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ သြားလာေနၾကသည္။ သူ႕ကို ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္၊ သူ႕ကို မွတ္မိသူလည္း ဘယ္သူမွ မ႐ွိ။ အေနာက္ဘက္က ျမင္းစီးေက်ာက္႐ုပ္ကလည္း အရင္အတုိင္း..။ အ႐ုပ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွ ျမက္မ်ားကို ေလာေလာလတ္လတ္ ညိွျဖတ္ထားသျဖင့္ ျမက္စိမ္းနံမ်ားပင္ ရေနသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွႈး အိမ္ေတာ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ နာရီၾကီးက ၁၀ နာရီ ထိုးေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ “ငါေတာ့ အိမ္ကို ေန႕လည္စာ အမီ ျပန္ေရာက္မွာပဲ၊ အေမေတာ့ စိတ္ဆိုးေနမလား မသိဘူး” သူက ေတြးေနသည္။

သူ႕အိမ္သို႕ သြားရာလမ္းကို သူ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ေလွ်ာက္လွ်င္ေတာ့ ေရာက္ေတာ့မည္။ သူက ပိုျပီး ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိသည္။ ျမိဳ႕လည္ကိုလြန္လာေတာ့ ၁၉၉၀ ေမာ္ဒယ္လ္ ကားေလးတစ္စီးက သူ႕နံေဘးသို႕ ေရာက္လာသည္။ ကားထဲမွ မိန္းကေလးက သူ႕ကို ရင္းႏွီးသည့္ပံုႏွင့္ ကားထဲသို႕ ဝင္ခိုင္းသည္။ ဒန္ ထိုမိန္းကေလးကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသြားသည္။ သူ႕အေမ အျပင္ ေနာက္ထပ္ သူအယံုၾကည္ဆံုးသူပင္။ သူ ကားထဲဝင္ထိုင္ျပီးေနာက္ ရင္းႏွီးေနေသာ အနံအသက္ကို ရသည္။ ေလထဲမွာ ပ်ံေနေသာ စီးကရက္နံ။ ဒန္ စီးကရက္ မေသာက္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ မိန္းကေလးက သူ႕ကို တစ္လိပ္ေပးသည္။ သူမမွာ ေ႐ႊညိဳေရာင္ ဆံပင္ေတြ ႐ွိျပီး သူ႕အနားမွာ ေနတိုင္း အျမဲတမ္း ျပံဳးေနတတ္သည္။ သူကလည္း သူမအနားမွာ ေနရတာကို အျမဲတမ္း သေဘာက်ခဲ့သည္။ ဂ်င္းန္ သည္ ဒန္ ဒုကၡေရာက္တဲ့ အခါတိုင္း အျမဲကူညီတတ္ခဲ့သည္။

ဂ်င္မီ အသတ္ခံရျပီးေနာက္ သူ႐ူးမသြားခဲ့၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မေသျဖစ္ခဲ့သည္မွာ သူမေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ဂ်င္မီ သည္ ဂ်င္းန္၏ အျမႊာအစ္ကို ျဖစ္ျပီး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသည္။ ဂ်င္းန္က ဒန္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ပို၍ တည္ျငိမ္သည္။ ဒန္ ဘာေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္ကို သူမ သိသည္။ သို႕ေသာ္ ဒီေန႕သူျပန္လာမယ္ ဆိုတာ သူမ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ ဆိုတာ ဒန္သိခ်င္သည္။
“ျပန္ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာ ဒန္နီ၊ ငါ နင့္ကို လြမ္းေနတာ”
“ငါလည္း နင့္ကို သတိရပါတယ္”
“နင္ ေသသြားျပီလို႕ ထင္ၾကျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ရဲေတြက ေက်ာင္းကိုလည္း ခဏခဏ လာေမးၾကေသးတယ္”
“သူတို႕က ငါမေသဘူးလို႕ ထင္ၾကတာလား”
“သူတို႕က အဲလိုေတာ့ မေျပာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ နင့္ကို ႐ွာေနတာပဲ၊ နင္ ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္အေၾကာင္းကို သိဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတာ”
“နင့္ကိုေရာ ေမးၾကေသးလား”
“ငါ့ကို အရင္အေမးခံရတာပဲ.. ငါကေတာ့ နင္ မေသေသးမွန္းသိပါတယ္၊ ေသေနတဲ့ အေလာင္းက နင္နဲ႕မွ မတူပဲ”
“နင္ သူတို႕ကို ငါ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေသးလား”
“သိပ္မ်ားမ်ားေတာ့ မေျပာပါဘူး၊ ငါ့အစ္ကို နင့္ေၾကာင့္ ေသခဲ့ရလို႕ နင့္ကို မုန္းေနတယ္” လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
ထိုစကားက လိမ္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဒန္ကိုေတာ့ နာက်င္ေစသည္။ ဂ်င္းန္၏လက္ေမာင္း ေပၚတြင္ ဂ်င္မီ ေသသြားသည့္ ျမင္ကြင္းက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ မွတ္ဥာဏ္မွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္လိုပင္ မွတ္မိေနဆဲ။ ထိုကိစၥက လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္က ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

“နင့္အေမကိုလည္း လာေမးၾကေသးတယ္၊ နင့္အေမ ဆံုးသြားေတာ့ သူတို႕ စိတ္ပ်က္သြားတယ္၊ ဒါေတာင္မွ နင့္အေမရဲ႕ အုတ္ဂူကို သြားသြားေခ်ာင္းၾကေသးတယ္၊ နင္မ်ား ျပန္လာမလားလို႕ေလ”
“အဲဒီေတာ့ ငါမေသေသးတာ လူတိုင္း သိတယ္ေပါ့”
“အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ျခားလူေတြကိုေတာ့ နင္မေသဘူးဆိုတာ ရဲေတြက မေျပာဘူးေလ”
“ရဲမွဴးကို ဆန္႕က်င္တဲ့လူေတြကို ေခါင္းေဆာင္ဖို႕ နင္အဆင္သင့္ ျဖစ္ျပီလား”
“ငါ အခုေတာ့ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႕ သိပ္မထင္ဘူး”
“ဒီမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က လူသစ္ေတြ ေရာက္လာတယ္၊ အာလံုးေပါင္း ခုနစ္ေယာက္၊ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ဝံပုေလြအဖြဲ႕ လို႕ေခၚၾကတယ္၊ သူတို႕ေခါင္းေဆာင္က ခရမ္းေရာင္ ဆံပင္နဲ႕လူပဲ”
ထိုအခ်က္မ်ားက ဒန္ေတြ႕ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕ကို သတိရေစသည္။ သူတို႕ဆီ သူ႕ကို ေခၚသြားဖို႕ ေျပာေတာ့ သူမကလည္း သူတို႕ကို ဘယ္မွာ ႐ွာရမွန္းမသိပါ။ သူတို႕ကို ေတြ႕ခ်င္လွ်င္ ေစာင့္ေနဖို႕ပဲ ႐ွိေတာ့သည္။
***

ထိုညမွာ ဝံပုေလြ အဖြဲ႕က ဂ်င္းန္ ၏ အိမ္ကို လာသည္။ သူတို႕သည္ ပိတ္မထားေသာ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ဝင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာေတာ့ ဂ်င္းန္က သူမဧည့္သည္ အတြက္ ညေနစာ ခ်က္ေနသည္။
“ဒန္၊ မင္းပဲလား”
ဒန္ကို ျမင္ေတာ့ ရမ္ဒီက သူ႕မ်က္စိကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ပဲ၊ ခင္ဗ်ား ညီမေရာ မပါဘူးလား”
“သူ ဆံုးသြားျပီ”
“ဘာ၊ သူေသသြားျပီ ဟုတ္လား၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”
ဒန္က သူၾကားလိုက္္ရေသာ စကားကို မယံုခ်င္။
“မင္း ထြက္သြားျပီးေတာ့ ရဲေတြ မင္းကို ႐ွာၾကတယ္ေလ၊ သူတို႕က ငါတို႕ ေျမေအာက္ကမၻာကိုေတာင္ ေရာက္ေတာ့မတတ္ပဲ၊ ငါတို႕ အားလံုးလည္း သူတို႕ကို ျပန္တိုက္ၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕က အရမ္းမ်ားေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လိုရီကို ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရတယ္”

ဒန္က အခုထိပင္ မယံုႏိုင္ေသး။ သူ႕အတြက္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္စရာ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ား ေအးစက္လာသလို သူ႕မ်က္ႏွာကလည္း စကၠဴျဖဴလို ျဖစ္သြားသည္။ ဂ်င္မီ ေသတုန္းက ခံစားမႈမ်ိဳး သူ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဂ်င္မီ ရန္ပြဲမွာ ေသတုန္းက သူအကူအညီမဲ့ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ရေသာ ခံစားခ်က္က မေန႕တစ္ေန႕ကလို အမွတ္ရသြားသည္။ သူ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ေျပးသြားလိုက္ရသည္။ သူ႕ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူ သြားသလုိပင္။ ေရေအးေအးႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးမွာ သူစိတ္ကို အနည္းငယ္ ထိန္းႏိုင္လာသည္။ သူ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
 “ကၽြန္ေတာ္တို႕ နဲ႕ အတူတူ ညစာစားသြားပါလား ရမ္ဒီ”
ညစာစားျပီးေနာက္ ျမိဳ႕နယ္ရဲမွဴးကို တိုက္ခိုက္ဖို႕ တိုင္ပင္ၾကသည္။ ရမ္ဒီက သူ႕အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ေျပာျပသည္။
ရမ္ဒီ ျပန္သြားျပီးေနာက္ ဒန္က ေမးသည္။
“ငါ ဒီည ဘယ္မွာ အိပ္ရမလဲ”
“ငါနဲ႕ပဲ အတူ လာအိပ္ပါ”
သူမ ဆိုလိုတာက အိပ္ရာက တစ္ခုတည္း ႐ွိေသာေၾကာင့္ အတူလာအိပ္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ဒန္ အရင္က ဘယ္လို ဆိုးဝါးေသာ ေနရာေတြမွာ အိပ္ခဲ့ရပါေစ အခုေတာ့ သူ႕ကို ကုလားထိုင္ေပၚမွာေတာ့ မအိပ္ေစခ်င္ပါ။

သူမက ဒန္႕ကို  တစ္ေလွ်ာက္လံုး နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူမ ခ်စ္သည့္အေၾကာင္းကို ဒန္႕ကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ဖူး။ သူ႕အသံကိုသာ ၾကားေနႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္လိုေနရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူမက ေနာက္ကလိုက္ေနခ်င္ပါသည္။
***

ေနာက္တစ္ေန႕ ေန႕လည္မွာ သူ ရမ္ဒီတို႕ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ ရဲေတြက သူတို႕ကို ႐ွာဖို႕ ဘယ္ေတာ့မွ စဥ္းစားမွာ မဟုတ္သည့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေနရာ တစ္ေနရာမွာ ျဖစ္သည္။ အျခား ဂိုဏ္းက လူမ်ားလည္း ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႕ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္ တစ္ဖြဲ႕ တိုက္ခိုက္တာကို ရပ္ခဲ့တာ ၾကာျပီ။ အားလံုးပူးေပါင္း၍ ရဲမ်ားကို တိုက္ခိုက္လာတာ ဒန္ ျမိဳ႕က ထြက္သြားျပီးသည့္ အခ်ိန္ေလာက္ ကတည္းကပင္။ အခု သူတို႕အားလံုး ဝံပုေလြ အဖြဲ႕ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၾကသည္။ ဒန္ကို ေတြ႕ေတာ့ သူတို႕က သူအသက္႐ွင္ေနျပီး သူတို႕ ေ႐ွ႕ ေရာက္ေနသည္ကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရဲမွဴး ႐ံုးျပင္ေရာက္တာနဲ႕ လုပ္ဖို႕ အၾကံ တစ္ခု ႐ွိတယ္”
သူတို႕ အားလံုးက စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ၾကသည္။ သူ႕အၾကံအတိုင္း လုပ္ဖို႕ သေဘာတူၾကသည္။

ျမိဳ႕လည္မွာ ထိုရဲမွဴးကိုယ္တိုင္ ကင္းလွည့္ေနက် ေနရာ ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတဝိုက္မွာ သူတို႕ အားလံုး ေစာင့္ေနၾကသည္။ ကင္းလွည့္ကား ျဖတ္လာေသာအခါ ရပ္သြားေအာင္ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ထားၾကသည္။ ရဲမွဴးမွာ ေထာင္ေခ်ာက္မိခဲ့ျပီျဖစ္သည္။

ရဲမွဴးက သူ႕ကားထဲမွ ထြက္လာျပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ဒန္ႏွင့္ သူ႕လူေတြ ႐ွိေနသည္ ဟု ခံစားရသည္။ တစ္ေယာက္မွေတာ့ မျမင္ရေသး။ ဒန္က သူ႕လူေတြကို အခ်က္ျပျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုိုရဲမွဴးသည္ ဒန္႕ကို တစ္ျမိဳ႕ျပီး တစ္ျမိဳ႕ ေျပးလႊားေနရေအာင္ လုပ္ခဲ့ေသာသူ။

ရဲမွဴးကလည္း ဒန္႕ကို မွတ္မိသြားသည္။ ေကာင္ကေလး ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ထိုေကာင္ေလးကို သူ အဆံုးသတ္ေပးခ်င္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေကာင္ေလးကို ဖမ္းမိျပီဟု ေတြးရင္းျပံဳးသည္။

ဒန္က ထိုလူ အနီးသို႕ ကပ္လာသည္။ တစ္ျခားလူေတြကလည္း ဝိုင္းထားသည္။ သူတို႕ထဲမွ ႏွစ္ေယာက္က ကားဆီသို႕သြားျပီး ေရဒီယိုကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ဒန္က သူ႕ကို စထိုးျပီး လဲက်သြားေအာင္လုပ္သည္။ သို႕ေသာ္ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္။ ဒန္လည္း တလွည့္ ေျမၾကီးေပၚလဲက်ခဲ့ရသည္။ သူတို႕ အၾကိတ္အနယ္ သတ္ပုတ္ၾကသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူက ဒန္႕ကို ကိုင္ေပါက္လိုက္သည္။ ဒန္လဲက်ေနရာသို႕ သြားျပီး အဆံုးသတ္ေပးရန္ျပင္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ဂ်င္းန္က သူ႕ကို ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ သူက ဂ်င္းန္ကို ဆြဲထားျပီး ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ကာ သူမ ေခါင္းကို ခ်ိန္ထားလိုက္သည္။ “ဘယ္သူမွ မလႈပ္နဲ႕”

ဒန္ ဒူးေထာက္ျပီး ထလာသည္။
“ေနာက္ဆုတ္ ကိုယ့္လူတို႕၊ သူေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး” ဒန္ကေျပာလိုက္သည္။
ဒန္႕အေနႏွင့္ သူမကို ဘာမွ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
“မွန္တာေပါ့ ေကာင္ေလး၊ မင္း ေနာက္လွည့္ျပီး လက္ကို ေခါင္းေပၚတင္ထား”
ဒန္က သူေျပာသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္သည္။ ေသနတ္က သူ႕ေနာက္ေက်ာကို ခ်ိန္ထားသည္ဟု သူခံစားရသည္။
သူ ရပ္ေနစဥ္မွာ အေတြးေတြ ဆက္တိုက္ေပၚလာသည္။ လိုရီ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ကို သတိရသည္။ သို႕ေသာ္ ဂ်င္းန္ေလာက္ေတာ့ မလွဟု ေတြးမိသည္။ သူ႕ကို လမ္းမွာ အကူအညီ ေပးခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးကိုလည္း သတိရမိသည္။ ေနာက္ နိဗၺာန္ဘံု ဆိုေသာ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ေတြ႕ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးကိုလည္း သတိရသြားသည္။ အဲဒီေနာက္ ဂ်င္းန္ အသံကို ၾကားလိုက္ရျပီး ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ မာန္ဖီသံႏွင့္ အတူ ေသနတ္လြတ္က်သြားသံ ကိုလည္း သူၾကားလိုက္ရသည္။ အဲဒီေနာက္ သူ႕ပခံုးမွာ နာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရျပီး ဒန္ ေျမေပၚလဲက်သြားသည္။
***

ဒန္ ႏိုးလာေသာအခါ သူအိပ္ရာေပၚမွာ ေရာက္ေနျပီး ဂ်င္းန္ကို ေဘးမွာ ေတြ႕ရသည္။ သူမ၏ ဆံပင္မ်ားမွ ခ်ိဳေမႊးေသာ အနံကိုပင္ ရလာသလို…။ သူမက အိပ္ေနတုန္းမွာပင္ လွပေနသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ က်ေနေသာ ေနေရာင္ပင္ ေတာ္ေတာ္ျမင့္ေနျပီ။
“အကုန္လံုး အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္” ဒန္က တီးတိုးေရရြတ္သည္။ ဂ်င္းန္ ႏိုးလာျပီး သူ႕ကို ၾကည့္သည္။
“နင့္ ဒဏ္ရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ”
“အင္း ေကာင္းပါတယ္..”
“ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာေကာ မွတ္မိရဲ႕လား၊ ဟိုလူက နင့္ေနာက္ေက်ာကို ေသနတ္နဲ႕ ပစ္ခဲ့တယ္ေလ”
“တကယ္ပဲ အဲလို ျဖစ္ခဲ့တာလား”
“ဆရာဝန္ကေတာ့ နင္ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတယ္လုိ႕ ေျပာတယ္”
ဒါေတြအားလံုးက အိပ္မက္ မဟုတ္ခဲ့ပါလား..။ သူလုပ္ခဲ့တာေတြ၊ သူတစ္ေယာက္တည္း သြားခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြ…။ ထို႕ေနာက္ သူ ထိုိုရဲမွဴးကို သတိရလာသည္။ သူ ႐ံုးမွာ ႐ွိေနဆဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
“ငါ သြားေတာ့မွပဲ”
“ဘာလို႕လဲ၊ နင္ ဘယ္မွ သြားစရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ အဲဒီလူလည္း ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားျပီေလ”
“ဘာ အတြက္လဲ”
“သူ နင့္ကို ပစ္ျပီးေတာ့ ရမ္ဒီက သူ႕ကို တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္ေလ”
တီဗြီ ႐ိုက္ကူးေရး အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ထိုေနရာမွာ ႐ွိေနခဲ့သည့္အေၾကာင္း..၊ ထိုအျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုလံုးကို သူတို႕ ႐ိုက္ယူထားလိုက္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္း… ထိုုရဲမွဴးကို ရာထူးက ခ်ထားလိုက္ျပီးေနာက္ သူလုပ္ခဲ့ေသာ အမႈမ်ား အတြက္ ေထာင္က်ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း.. ဂ်င္းန္က ဆက္ေျပာသည္။

ဒန္က ဂ်င္းန္ ေျပာေသာ ပံုျပင္ကို ထိုင္ နားေထာင္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္ ဂ်င္းန္က သူ႕ေနာက္ေက်ာမွ ဒဏ္ရာအတြက္ ေဆး႐ံုမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာသည္။ “တစ္လက္မေလာက္ ပိုသြားရင္ အဲဒါက ႐ွင့္အသည္းကို ေဖာက္သြားမွာ တဲ့”

ဒန္က ထလုိက္ျပီး ဂ်င္းန္၏ အညိဳေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ရင္း “ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။

သိဂၤါေက်ာ္
Ref: The Hitch Hiker by Samhain

02 March, 2010

လမ္းေလွ်ာက္သူ

ငါကိုက အက်င့္မေကာင္းခဲ့တာပါ
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္
မေရာက္ေသးပဲနဲ႕
ေနာက္ျပန္မလွည့္ခ်င္ခဲ့သူ။

ဘဝလမ္းဆိုေတာ့
မွားမွန္းသိေနလည္း
တစ္ဝက္မကမွ
အစက ျပန္ေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုလည္း
ကုန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြက
ျပန္ရႏိုင္မွာတဲ့လား...။

ဘာအတြက္ဘာေၾကာင့္
ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္သလဲလည္း
ငါ့ကိုုယ္ငါကို မေသခ်ာခ်င္သလို။
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း
ငါေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္း
အမွန္ပဲရယ္လို႕
လိုက္ေလွ်ာက္ခ်င္သူေတြလည္း ႐ွိရဲ႕။
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း
မ႐ံႈခ်ေပမယ့္လို႕
အက်ိဳးအျမတ္မ႐ွိတဲ့လမ္းကို
ဇြတ္တိုးေလွ်ာက္္တယ္လို႕
ေျပာလိုလွ်က္နဲ႕ ေျပာမထြက္ၾက။

ကိုယ့္ဘဝကိုယ္
ရပ္တည္ဖို႕ကိုမနည္း႐ုန္းကန္
မိဘအတြက္ ေထာက္ပံဖို႕က
အိပ္မက္ေတြရဲ႕ အေဝး...
ဒီလိုလမ္းကို
မွန္ေနဆဲပဲလို႕
ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ ဆက္ေလွ်ာက္ရမတဲ့လား။

တကယ္ေတာ့
ငါပဲ သတၱိနည္းသူပါ၊
အေျပာင္းအလဲ ၾကိဳက္တယ္လို႕ ေျပာေျပာျပီး
တကယ္တမ္း ေျပာင္းဖို႕က်
လက္တြန္႕ေနတတ္သူ။
ေငြ႐ွာတာ ဝါသနာမပါဘူးလို႕ ေျပာရတာ
ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္မွန္းလည္း သိရဲ႕နဲ႕
ဒီလိုပဲ ေျပာရမလို ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ...။

ဒီလမ္းကိုလည္း ေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္
ဟိုလမ္းမွာလည္း မေပ်ာ္မွာသိေန...
အိပ္မက္ထဲက လမ္းကလည္း ဘယ္ဆီမွာမွန္းမသိ
ဒီလိုနဲ႕ပဲ
လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာလည္း
ေတာ္ေတာ္ခရီးေပါက္ခဲ့ေပါ့။




သိဂၤါေက်ာ္
2.3.2010
9:17


(ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ မေက်နပ္တဲ့ စိတ္နဲ႕ ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာပါ။)