အသံေတြရဲ႕အေၾကာင္း

အသံေတြနဲ႕ ဆူညံေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို သူမုန္းသည္။ သူမုန္းတဲ့ အသံ အမ်ိဳးအစားေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ား သည္။ သူ႕ အတြက္ တိတ္ဆိတ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုက ေရႊထက္႐ွားေနေသာ အခ်ိန္ေတြ ကလည္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားခဲ့သည္။

ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းလာေနရတယ္ ဆိုကတည္းက ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္း မ႐ွိသူ အားလံုးအတြက္ အေဆာင္႐ွာျပီး ေနၾကရတာ ထံုးစံပါ။ အဲဒီမွာ သူ႕အတြက္ ေက်နပ္ေလာက္ေသာ ေနရာကို မရခဲ့တာမ်ားသည္။

သူက သူကိုယ္သူ သိပ္ ဥာဏ္မေကာင္းလွသူ ဟုထင္သည္။ ဆူညံေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ စာက်က္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စာမရတတ္။ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ခဏေလးႏွင့္ ရလြယ္သည္။ အာ႐ံုစူးစိုက္ႏိုင္စြမ္း သိပ္မ႐ွိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူ ဆိုတာကလည္း အေတြးမ်ားသူ၊ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူလည္း ျဖစ္ေသးသည္။ သူစာက်က္ခ်င္ေသာ အခ်ိန္မွာ က်က္မရေသာအခါ… သူ တိတ္တဆိတ္ ေတြးေန ေဆြးေန တံုးမွာ အေႏွာက္အယွက္ မ်ားလာေသာ အခါ… အသံေတြကို မုန္းလာသည္။

အျပင္ေဆာင္မွာ အျပင္လူေတြႏွင့္ ေရာေနရေသာ အခါက တျခားလူေတြက တီဗြီက ဇာတ္လမ္းေတြကို အက်ယ္ၾကီး ဖြင့္ၾကသည္။ ေဘာလံုးပြဲေတြကို အက်ယ္ၾကီး ဖြင့္ၾကသည္။ ညနက္သန္းေခါင္ အထိ စကားေတြမ်ား ၾကသည္။ အတူေန သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူမ်ား ကို အားနာ သိတတ္ရမွန္း မသိ၊ အသံ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္၍ စာက်က္တတ္သည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ အဲဒီ အေဆာင္မွာ ေနရစဥ္အခါက ငရဲက်သလိုပင္။ ပိုင္႐ွင္ေတြ ကလည္း သေဘာေကာင္းၾကပါသည္။ ဆိုင္မွာ ျဖစ္သလို ၀ယ္စားေသာ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို မၾကာခဏလည္း အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္း ခ်က္ေကၽြးတတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ခင္ပါသည္။ သို႕ေပမယ့္ စာေမးပြဲ နီးလာခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕အတြက္ ဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ ေရာက္ျပီး စိတ္ဆင္းရဲရသည္။ အဆံုးသတ္ေတာ့ တစ္ႏွစ္လံုး ရည္းစားႏွင့္ တြဲေနျပီး စာေမးပြဲနီးမွ အသံက်ယ္ၾကီးႏွင့္ စာက်က္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက Roll No ေကာင္း၍ သူကေတာ့ Roll ေတာ္ေတာ္ ေနာက္ေရာက္သြားသည္။

အဲဒီ အေဆာင္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ျပီးေတာ့ ေနာက္ႏွစ္မွာ ထပ္မေနရဖို႕ သူေတာ္ေတာ္ ဆုေတာင္းလိုက္ရသည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ အဲဒီ ငရဲထဲမွာ ထပ္ေနရလွ်င္ သူ စာေမးပြဲ က်သြားႏိုင္သည္။ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ အေဆာင္ေျပာင္းျဖစ္၍ ေတာ္ေသးသည္။ အစိုးရေဆာင္ တစ္ခုမွာ နားလည္မႈႏွင့္ ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ စေရာက္ေသာႏွစ္က ထိုအေဆာင္မွာ ဘယ္သူမွ သိပ္မ႐ွိ။ သူ႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပသည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္က်ေတာ့ သူ႕လို နားလည္မႈႏွင့္ လခေပးေနသူေတြ ထပ္ေရာက္လာသည္။ သိပ္ေတာ့ မမ်ားေသး…။ သူကေတာ့ အသံေတြ မၾကားရေအာင္ ေစာေစာစီးစီးပဲ အခန္း တံခါးပိတ္ျပီးေနသည္။ အဲဒီေနာက္တစ္ႏွစ္… သူThesis စလုပ္သည့္ႏွစ္မွာေတာ့ တရား၀င္ေနသူ ေတြရာ တရားမ၀င္ ေနသူေတြပါ အေဆာင္မွာ အရမ္းမ်ားလာသည္။ ေတာ္ေသးတာက သူလည္း စာေမးပြဲ ေျဖစရာ မလိုေတာ့၍ပင္။

ေက်ာင္းျပီးေတာ့ သူ အစိုးရအလုပ္ ၀င္သည္။ နယ္ေျပာင္းရသည္။ အသံေတြက သူ႕ကို သိပ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္လွသည္ဟု မခံစားမိေတာ့။

ဘြဲ႕လြန္ျပန္တက္ဖို႕ စဥ္းစားျပီး တက္ေနခ်ိန္ မွာေတာ့ အသံေတြကို မုန္းသည့္ ခံစားခ်က္က ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ သူစာၾကည့္ခ်င္သည့္ အခ်ိန္မွာ စကားေတြေျပာၾက၊ ရယ္ၾက၊ သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ၾကီးဖြင့္ၾက …။ အဲဒီ အသံေတြကို သူမုန္းသည္။

တကယ္တန္းေတာ့ သူက ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ သဟဇာတ မျဖစ္ပဲ တစ္ေယာက္တည္း ခြဲျပီး သီျခား ေနသည့္ ခြက်က် လူတစ္ေယာက္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္။ ေျပာၾက ဆိုၾက ရယ္ေမာၾကတဲ့ အထဲ သူလည္း မၾကာခဏ ပါေလ့႐ွိသည္။ သူ႕ အာ႐ံုေတြက အဲဒီလို ျဖန္႕က်က္တတ္လို႕လည္း သူက ဒီလို ဆူညံတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ေတြကို မၾကိဳက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

တစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေနရတဲ့ အေဆာင္ေျပာင္းရ ျပန္ေတာ့လည္း သီးသန္႕ ျဖစ္သြားတာသာ ႐ွိလွ်က္ တစ္ေဆာင္လံုးမွ အသံ မ်ိဳးစံုကိုေတာ့ ၾကားေနရဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ညည ဆိုလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တန္း အလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ သီခ်င္းေတြကို တစ္ထပ္လံုး ၾကားရေလာက္ေအာင္ ဖြင့္ၾကသည္။ တစ္ခါတရံ အိမ္နီးနားခ်င္း အခန္းေတြက သီခ်င္း တစ္ေခြဆို တစ္ေခြ ကိုပဲ မရပ္မနား ဖြင့္ၾကေသးသည္။ သူက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကိဳက္ပါေစ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ရစ္ျပီး နားမေထာင္တတ္။ ပိတ္ရက္ ေန႕လည္ေတြမွာ ဖြင့္တာက ကိစၥမ႐ွိဘူးလို႕ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေန႕လည္ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ခ်င္တဲ့ေန႕ ၾကျပန္ေတာ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မိျပန္သည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ထားပါေတာ့… ေန႕လည္ ဖြင့္တာကေတာ့…။ ညနက္တဲ့ အထိ ဖြင့္တာကသာ ပိုဆိုးတာ…။ သူကိုယ္တိုင္က သီခ်င္းၾကိဳက္တတ္သူ ျဖစ္ပါလွ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ၾကားရပါမ်ားျပီး မုန္းေတာင္ မုန္းခ်င္သည္။ သူကိုယ္တိုင္က “I can’t live without music” ရယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာမိသူ ျဖစ္ပါလွ်က္ ဒီလို မျဖစ္သင့္မွန္းေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူအခန္းထဲမွာ သူ႕ဟာသူ ဖြင့္တာက ဘယ္သူ႕ကိုမွ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစရေအာင္ ဖြင့္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ အျမဲတမ္း ဖြင့္ေပမယ့္လည္း ခပ္တိုးတိုးႏွင့္ သူ႕အခန္းထဲ ၾကားရ႐ံု ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီလို အေလးမထားတတ္။ သူတစ္ပါးဘက္က ထည့္ မစဥ္းစားတတ္။ သူတစ္ပါး အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မျဖစ္ ကိုလည္း မေတြး။ ကိုယ့္ အခန္းထဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာလုပ္လုပ္ ရသည္ဟု တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္ဆန္ ထင္ၾကသည္။ တစ္ထပ္လံုး ၾကားေလာက္သည့္ စကားေျပာသံေတြႏွင့္ မိုးမွမလင္းေသးခင္ ၾကားရတတ္ေသာ ေရခ်ိဳးခန္းျပန္ တက်ီက်ီ ဖိနပ္သံေတြကို ပါ ထည့္ေျပာေနလွ်င္ေတာ့ သူ လြန္ရာ က်ေတာ့မည္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာလို႕ က်င့္သားရေနျပီ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း အဲဒီအသံေတြကို မုန္းေနဆဲ..။ သူမုန္းတဲ့ အသံေတြကို စာရင္းလုပ္ရလွ်င္ အေတာ္ေတာ့ ႐ွည္လ်ားလိမ့္မည္။ အေဆာင္ကို မနက္အေစာၾကီး လာျပီး မုန္႕ေအာ္ေရာင္းသည့္ ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ အသံေရာ၊ ေစာေစာစီးစီး သူ႕အခန္းေအာက္တည့္တည့္မွာ တြန္တတ္တဲ့ ၾကက္ဖသံ ပါမက်န္ ပါႏိုင္သည္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ ျပန္ေတာ့လည္း ဟိုးငယ္ငယ္ ကလို အိမ္ပတ္၀န္းက်င္က မတိတ္ဆိတ္ေတာ့။ မနက္မနက္ အိမ္ေ႐ွ႕အထိ ေရာက္ေနသည့္ ပ်ံက် ေစ်းသည္ ေတြရဲ႕ အသံေတြက အေစာၾကီး ကတည္းက ဆူညံ ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနသည္။

အဲဒီအျပင္ ပိုဆိုးတာက… အိမ္ေ႐ွ႕ ကမ္းနားမွာ… ျမစ္ကမ္းပါး ျပိဳက်တာ ကာကြယ္ဖို႕ လုပ္ရမည့္ ေက်ာက္စီနံရံ ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပဲ၊ ျပည္သူပိုင္ေျမ ကို ကုိယ္ပိုင္ေျမလုပ္ျပီး ေရာင္းစားပစ္ၾကသည့္ ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြေၾကာင့္၊ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ အရင္ကလို တစ္ဖက္ကမ္းက ေရႊဘံုသာ ဘုရားကိုလည္း လွမ္းမျမင္ရ၊ ျမစ္ၾကီး နဲ႕ ေတာင္တန္းေတြနဲ႕ သာသာယာယာ ရႈခင္း ကိုလည္း မျမင္ရေတာ့ပဲ လူေနေနသည့္ တဲေတြႏွင့္ ပိတ္သြားျပီျဖစ္သည္။ တဲေတြ ဆိုေပမယ့္လည္း တီဗြီနဲ႕ ေဆာင္းေဘာက္စ္ နဲ႕မို႕ သူ အရမ္းမုန္းသည့္ ေတာသီခ်င္း ေတြကို က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ဖြင့္ၾကျပန္သည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ ညေနေတြမွာ အ႐ူးမ တစ္ေယာက္က အိမ္ေ႐ွ႕လမ္းမမွာ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာမ်ိဳး ကလည္း ႐ွိေသးသည္။ သူက ဒါမ်ိဳးေတြကိုလည္း မၾကားခ်င္။ တျခား တျခားေသာ သူမုန္းသည့္ အသံေတြလည္း အမ်ားၾကီး ႐ွိေသးသည္။ ဥပမာ ရန္ျဖစ္တဲ့ အသံေတြ၊ မီးသတ္ကား ဥၾသဆြဲသံေတြ… အမ်ားၾကီး ႐ိွေသးသည္။

လူေတြထဲမွာ ေနမွေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က အသံေတြႏွင့္ မကင္းႏိုင္ပါ။ မၾကားခ်င္လွ်င္္ေတာ့ (စကားမ်ားေသာ ဥပုသ္သည္ေတြ မလာတတ္ေသာ) ေတာရေခ်ာင္ တစ္ခုခုမွာ သြားေနဖို႔သာ ႐ွိသည္။ ေလာကီလူ႕ေဘာင္ကို အျပီးတိုင္ စြန္႕လွ်င္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ ေနာ့။ ဒီလိုေတာ့လည္း သူက ပါရမီျပည့္ေသးသူ မဟုတ္ပါ။ သူကိုက တရားမ႐ွိတာ… သူကိုယ္တုိင္လည္း သိသားပင္။

အသံေတြနဲ႕ ေ၀းရာ သူေက်နပ္ႏိုင္မည့္ သူပိုင္ အိမ္ေနရာ တစ္ခုေလာက္ ၀ယ္ႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာကလည္း (ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္ေနေပမယ့္) သူႏွင့္ အေ၀းၾကီးပါ။ အဲဒီေတာ့လည္း သူမုန္းသည့္ အသံေတြၾကားထဲ ေနေနရဆဲပင္…။

(သိဂၤါေက်ာ္)