နှင်းဆီတစ်ခင်း ပန်းတစ်ခြင်း

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အသားက်သြားခဲ့ျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ကထက္စာရင္ နည္းနည္းလည္း ဟန္က်လာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ အလုပ္တစ္ခုလည္း ႐ွိေနျပီေလ။ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္႐ွိစြ လို႕ အေဖက ေျပာဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္က တံျမက္စည္း လွည္းတဲ့ အလုပ္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘဝကုိ ကိုယ္ မေက်မနပ္ မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ေနေနပါတယ္။ အျဖဴ အစိမ္း ေက်ာင္းသားေတြကို ေငးၾကည့္ အားက်တာမ်ိဳးလည္း မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။

***

ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးေတာ့ ျမစ္ကမ္းနားမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ တဲေလးေတြထဲက တဲတစ္လံုးထဲမွာေပါ့။ တိုက္ေပၚက လူေတြကေတာ့ အဲဒီေနရာကို ေအာက္ခ်ိဳင္းလို႕ ေခၚတယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ့္အေဖ နဲ႕ အေမ မွာ ကၽြန္ေတာ္ က ပထမဆံုးကေလးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အေဖက အ႐ူးအမူး ေပ်ာ္ခဲ့တယ္တဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျဂိဳဟ္ေကာင္ေလးလို႕ ေျပာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးျပီး ကၽြန္ေတာ့္အေမ ေသသြားတယ္ေလ။ အေဖကေတာ့ အေမေသရတဲ့ တရားခံက ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္တဲ့။ ဒါဟာ အမွန္ပဲလို႕ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လာပါျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ အေဖေရာ အေမေရာ ဆိပ္ကမ္း ကုန္တင္ ကုန္ခ် အလုပ္သမားေတြပါ။ အေမ့ ခမ်ာလည္း ကိုယ္ဝန္ လရင့္တဲ့ အထိ အလုပ္လုပ္ ခဲ့ရတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ မေမြးရပဲ အရပ္လက္သည္နဲ႕မို႕ အခ်ိန္ၾကာျပီး မျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္ခဲ့ရတာတဲ့။ အာဟာရ မျပည့္ဝ လို႕ အားနည္းေနတာလည္း ပါတယ္။ အေမ့ကို ေဆး႐ံု မပို႕ႏိုင္ခဲ့တာ၊ အာဟာရ ျပည့္ေအာင္ မေကၽြးႏိုင္ခဲ့တာ သူ႕အျပစ္ပဲလို႕ အေဖက အျမဲတမ္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အေဖတို႕ အေမတို႕လို လူေတြမွာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတဆိုတာ ဘာမွ မသိ႐ွာတဲ့လူေတြပဲ။ အေဖကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး သိခဲ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အေဖကေကာ ဘာမ်ား လုပ္ႏိုင္မွာလဲ။ တစ္ေန႕လုပ္မွ တစ္ေန႕ စားရတဲ့ ဘဝေတြေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြမ်ား အေဖတို႕ထက္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ကေလးေတြက တစ္ျပံဳၾကီးနဲ႕။ ကေလးေတြ ေမြးေမြးျပီး ေကၽြးမထားႏိုင္ေတာ့ ကေလးေတြက ကိုယ့္ဝမ္းစာကိုယ္ ႐ွာစားေနၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမိဳ႕က လူေတြကေတာ့ အဲဒီ ကေလးေတြကို ႐ွာေဖြေရးေလးေတြလို႕ ေခၚၾကတယ္။

***

“သားၾကီးလာရင္ အေဖ့လို အလုပ္သမား မျဖစ္ေစရဘူး” လို႕ အေဖက ေျပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တယ္။ ငါးႏွစ္ မျပည့္ခင္ ကတည္းက မူၾကိဳထားေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းစေနရကတည္းက ေက်ာင္းမွာ မေပ်ာ္ဘူး ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ အျဖဴနဲ႕ အစိမ္း ဝတ္ျပီး ေက်ာင္းစတက္ရေတာ့လည္း ေပ်ာ္တာပါပဲ။ တစ္ပတ္မွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ႐ွိတာကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က မ်ားလြန္းျပီ ထင္ခဲ့တာ...။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာက ကမ္းနားမွာပဲေလ။

ကမ္းနားက ကၽြန္ေတာ္တို႕ တဲကေလးက ဖ်က္လိုက္ရေတာ့ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ရပ္ကြက္တစ္ခုက သူမ်ား အဖီေလးတစ္ခုမွာ ငွားေနရတယ္။ အေဖက ကမ္းနားမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကမ္းနားမွာပဲ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ ေဆာ့ခဲ့တာ။ ေနရိပ္တယ္ဆိုျပီး သူမ်ား အိမ္ေရွ႕ သံမံတလင္းေပၚ တက္ေဆာ့ရင္ေတာ့ ေအာ္ေငါက္ခံရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖာ္ေတြက ေခၚရင္ေတာ့ အဲဒီ အိမ္ေ႐ွ႕ သြားေဆာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ လမ္းေပၚကို ကစားကြင္း အမွတ္ထားေနရတဲ့ ကေလးေတြလည္း အမ်ားသားပဲေလ။ သူတို႕ေတြမွာ ေက်ာင္းေတာင္ မတက္ရ႐ွာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေတြ ဘာေတြ ႐ြတ္ျပရင္ သူတို႕မွာ ေငးလို႕...။

ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကလည္း ငါးတန္း၊ ေျခာက္တန္းေလာက္ အထိ ေက်ာင္းေနဘူးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါတေလ စာသင္ေပးႏိုင္ေသးတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ေနရ ေနရ အေဖနဲ႕ ေနရတာ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက သူမ်ား အေဖေတြလို အရက္လည္း မေသာက္တတ္ဘူး။ အေဖ့ ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ္ စားဖို႕ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ လည္း ခ်က္ရေသးတယ္။ ေနာက္ မိန္းမ ယူဖို႕ သူမ်ားေတြက ေျပာၾကေပမယ့္ အေဖက စိတ္မကူးခဲ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္တန္းေအာင္ျပီး သံုးတန္းတက္ေနတုန္းမွာ အေဖ့ က်န္းမာေရး ညံလာတယ္။ ေနပူမေ႐ွာင္ မိုး႐ြာမေ႐ွာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြေပါ့။ ဆရာဝန္ျပဖို႕လည္း ပိုက္ဆံ မေလာက္ေတာ့ လမ္းေဘးကြမ္းယာဆိုင္က ေဆးေတြနဲ႕ပဲ ကုေနရတယ္။

တစ္ေန႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝ အတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ခဲ့ရတယ္။ အေဖ ေဆး႐ံု ေရာက္ေနတယ္ ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းကို လူၾကီး တစ္ေယာက္ လိုက္လာျပီး ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အေဖ ခါတိုင္းလိုပဲ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္လိုု႕ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ ေျပာၾကတာေတာ့ ဆန္အိတ္ပံုၾကီး ျပိဳက်လာျပီး အေဖ့ကို ပိသြားတာလို႕ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ အေဖ အသက္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဘာရယ္ ညာရယ္ ေသခ်ာ မသိေပမယ့္ အေဖ့ကို ေနာက္ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ လို႕ နားလည္လို႕ ငိုမိတယ္။

ပြဲ႐ံု ပိုင္႐ွင္က အသုဘစ႐ိုက္ ထုတ္ေပးျပီး အေဖ့ အေပါင္းအသင္းေတြက ၾကည့္လုပ္လိုက္ရတယ္။ လိုက္ပို႕မယ္သူလည္း ဘယ္သူမွ မ႐ွိပါဘူး။ အေဖ့လို အလုပ္သမား တစ္ခ်ိဳ႕ပဲ ေျခလ်င္လိုက္ပို႕ၾကတယ္။ အေဖ့ အသုဘခ်ေတာ့ လမ္းမွာ အသုဘတစ္ခု ခ်လာတာနဲ႕ တိုးတယ္။ ကားေတြ၊ ျမင္းလွည္းေတြ၊ လူေတြ အမ်ားၾကီး ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါက အဲဒီလို လူတန္းၾကီး ေတြ႕လို႕ အေဖ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အေဖက အသုဘခ်တယ္ လို႕ ေခၚတယ္၊ လူေသလို႕ သခ်ႋဳင္းကို ပို႕တာ လို႕ ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။ အဲေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သိသြားတာ။ အခုေတာ့ အေဖကို သခ်ႋဳင္းကို ပို႕ရေတာ့ ဟိုအသုဘလို လူေတြ အမ်ားၾကီးလည္း လိုက္မပို႕ဘူးလို႕ ေတြးျပီး ကၽြန္ေတာ္ငိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွာ အေဖ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ွိေတာ့ဘူး လို႕ ေတြးမိရင္ လက္မခံခ်င္ သလိုပဲ။ အိမ္မက္ မက္ေနသလားလို႕ ထင္မိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မက္ မဟုတ္ဘူး။

***

အေဖ မ႐ွိေတာ့တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝကေတာ့ ပ်က္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ အမ်ိဳးဆိုတာ ႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။ အေဖကလည္း ဘာမွ စုေဆာင္းထားတာ မ႐ွိဘူး။ တစ္ေန႕လုပ္မွ တစ္ေန႕စားရတဲ့ ဘဝေတြေလ။ အေဖ လည္းဆံုးေရာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ေနေနသာသာ စားစရာကို မ႐ွိလို႕ လမ္းေပၚ ထြက္႐ွာရတယ္။

လမ္းေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ အမိႈက္ပံုေတြ မွာ စားလို႔ရေသးတဲ့ စားစရာေတြ ႐ွိတတ္တယ္ ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ မ႐ွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ့ အမိႈက္ေတြပဲ ေတြ႕တယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး အပုပ္ေတြ၊ အုန္းသီး အပုပ္ေတြ၊ ဖရဲသီး အခြံေတြပဲ ေတြ႕...၊ ဘာသြားစားလုိ႕ရမွာလဲ။ ေန႕ခင္းအထိ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မစားရေသးဘူး။ ဟိုေလွ်ာက္သြား ဒီေလွ်ာက္သြားနဲ႔ ဗိုက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ ဆာေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ သူတို႕က အမိႈက္ပံုထဲက ခရမ္းခ်ဥ္သီးတုိ႕ အုန္းသီးတို႔ ေကာက္ရတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရြံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားအဖက ဟင္းမေကာင္းရင္ ဆန္မေကာင္းရင္သာ ေနမယ္။ အပုပ္အစပ္ေတာ့ မစားခဲ့ပါဘူး။ အခုမွ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခက္ျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ ကားဂိတ္ေတြမွာ သြားျပီး ေတာင္းပါလားတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လုပ္ဖို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္း အသက္ၾကီးေနျပီ လို႕လည္း ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူေတာင္းစား ျဖစ္ရေတာ့မွာပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ ဆိုျပီး သြားေတာင္းၾကည့္တယ္။ တစ္ျပားမွ မရဘူး။ ကားေပၚက လူေတြ ေအာ္ေငါက္တာပဲ ခံရတယ္။

အဲဒီေန႕က ညေနအထိ ဘာမွ မစားရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုခ်င္လာတယ္။ အေဖ့ကိုလည္း သတိရလုိက္တာ။ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ သူက မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ တဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႕ ေက်ာင္းမတက္တာလဲ လို႕ သူကေမးတယ္။ ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႕သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပဲ ေျပးလာခဲ့တယ္။

အလစ္သုတ္တဲ့ အလုပ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ သူမ်ား ပစၥည္းခိုးတာ မေကာင္းဘူးလို႕ အေဖက ေျပာဖူးတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သူမ်ား ပစၥည္း အလစ္သုတ္လို႕ မိသြားရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႕ ေတြးျပီး ေၾကာက္ေနတာပဲ။ အဲဒီလို လုပ္ဖို႕ စိတ္ကူးကို မ႐ွိပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ လမ္းေတြေပၚမွာ ႐ွာေဖြေရးကေလး တစ္ေယာက္ တိုးလာခဲ့တာေပါ့။

***

တစ္ေန႔ျပီး တစ္ေန႕ ျဖတ္သန္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ကို ဘယ္လို ဆက္႐ွင္ေအာင္ ေမြးရမယ္ဆိုတာ သိလာသလုိပဲ။

တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျခရာေတြခ်ည္းပဲေပါ့။ ေတြ႕ရာ ၾကံဳရာစား။ ေတြ႕ရာ ၾကံဳရာေန။ ေတြ႕ရာ ၾကံဳရာမွာ အိပ္။ ဒါ က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘဝပဲ။ ညေန ညေန ေတြမွာ ေတာ့ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေလး ဘာေလး စားရတတ္ပါတယ္။ တစ္ျခား ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ အေဖ အေမ ႐ွိၾကေသးေတာ့ သူတို႕ ရလာတာေတြကို ေပါင္းစပ္ ခ်က္ျပဳတ္ေပးမယ့္သူ ႐ွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းနားကိုလည္း မေယာင္မလည္ နဲ႕ ေရာက္သြားတတ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာမေတြ မျမင္ေအာင္ ပုန္းလွ်ိဳး ကြယ္လွ်ိဳးေပါ့။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဝတ္စားျပီးေတာ့ အေမေတြ၊ အေဖေတြ လိုက္ပို႕တဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္တတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကပါ။ လူမျမင္ေအာင္ မ်က္ရည္လည္း က်တတ္ေသးတယ္။

အခုေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဘဝတူ ေကာင္ေလး ေကာင္မေလး ေတြနဲ႕ အလိုက္သင့္ ေရာျပီး ေနတတ္ခဲ့ပါျပီ။ ႐ွာႏိုင္ ေဖြႏိုင္မွ စားရမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘဝမွာ ႐ွက္တာ ေၾကာက္တာေတြ မ႐ွိမွ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ကို လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက မ်က္မုန္းက်ိဳးတတ္ေသးတယ္။ ဒါကလည္း သူတို႕ဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ မွန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကေလးေတြက လက္ေဆာ့တတ္ၾကတယ္။ ျပတင္းေပါက္သံတိုင္ ၾကားက လက္ႏိႈက္ျပီး မုန္႔ခိုးစားတယ္၊ လစ္ရင္ လစ္သလို အိမ္ေပါက္ဝနားက ပစၥည္းေတြ ယူတတ္ေသးတယ္။ ေဆးေတြ ဘာေတြ လင္ပန္းနဲ႕လွမ္းထားရင္ ေဆးေတြ သြန္ျပီး လင္ပန္းကို ယူတတ္ေသးတယ္။ ဆိုင္ေတြက ပစၥည္းကို လစ္ရင္ လစ္သလို အလစ္သုတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလို လုပ္ဖို႕ ခုထိ လက္မရဲေသးဘူး။

တစ္ခ်ိဳ႕ ကေလးေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ အမ်ားၾကီး ငယ္ေသးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ျပီ ဆိုတာနဲ႕ လမ္းေပၚကို လႊတ္လိုက္တယ္ လို႕ ထင္ရတယ္။ ဒီလိုပဲ သြားလာ ေတာင္းရမ္း ႐ွာေဖြ စားေနၾကတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကက္သြန္နီ လက္ကားဒိုင္ေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာကို သြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ေနကုန္တဲ့ ေန႕လည္း႐ွိတယ္။ ေအာက္မွာ က်တဲ့ ၾကက္သြန္ေတြကို ေကာက္ၾကတယ္။ တစ္ခါ တေလ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရပါတယ္။ အဲဒီ ၾကက္သြန္ေတြကို လမ္းေဘးက ေစ်းသည္ေတြ ဆီမွာ သြားသြင္းၾကတယ္။ တစ္ျခမ္းပုပ္လို႕ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ အာလူးေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေကာက္တာပဲ။ ပြဲ႐ံုေတြနားမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ကေလးေတြ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနတတ္တယ္။ ဆန္တို႕ ႏွမ္းတို႕ ပဲတို႕ က်သမွ် ေကာက္ဖို႕ အတြက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ပြဲ႐ံုက လူေတြကလည္း ပါးလာတယ္။ ေအာက္က ခင္းျပီးမွ လုပ္စရာ ႐ွိတာ လုပ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ေအာက္မွာ က်တာ ကိုပါ ျပန္ယူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကိုလည္း ေမာင္းထုတ္တတ္ၾကတယ္။ ဒီလူေတြမွာ နည္းနည္းမွ စာနာစိတ္မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လို ကေလးေတြက ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ရမွ အလုပ္ျဖစ္တာ။ သူတို႕ အတြက္ ဒါေတြ ေလာက္က ဘာမ်ား နစ္နာသြားမွာ မို႔လဲ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆိုရင္ နားမလည္ေသးတဲ့ အရြယ္ ဆိုေတာ့ ေတြ႕ကရာ အကုန္ ေကာက္ၾကတာပဲ။ အိုးအကြဲေတြ၊ ပန္းအႏြမ္းေတြ...၊ ေကာက္လာတာ သူတို႕ အိမ္က မိဘေတြက ဆူၾကေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေကာက္တဲ့ အထဲမွာ ပလတ္္စတစ္တို႕ ၊ စကၠဴ အတိုအစတို႕၊ ေရသန္႕ ပုလင္းအခြံ တို႕လည္း ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ဝယ္တဲ့ ဆိုင္ကုိ ျပန္သြင္းလို႕ ရတယ္ေလ။

တစ္ခါတရံေတာ့ အေဖ့ကို သတိရမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ အေၾကာင္းကို မေတြးမိေအာင္ ေနပါတယ္။ အေဖ့ အျဖစ္က ဆိုးလြန္းပါတယ္။ အေဖ မေသသင့္ေသးဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းေတြးမိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ မိဘေတြက သိပ္ျပီးေတာ့ စ႐ိုက္ၾကမ္းလြန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက အဲဒီလို မဟုတ္ဖူး။ သီခ်င္းေတာင္ ေအာ္ဟစ္ မဆိုတတ္ဖူး။ အေရမရ အဖတ္မရ ညစ္ညစ္ ပတ္ပတ္ စကားေတြလည္း ေလွ်ာက္မေျပာတတ္ဖူး။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာရင္း အေဖ့ကို ေမ့ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္။

***

အဲဒီေနာက္ေတာ့ စည္ပင္သာယာက တံျမက္စည္းလွည္းတဲ့ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ အေပါင္းအသင္း တစ္ခ်ိဳ႕ လုပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စည္ပင္သာယာ တံဆိပ္ပါတဲ့ လက္ျပတ္ အေပၚအက်ႌ တစ္ထည္စီ ရတယ္။ ေန႕စား လခ ရတယ္။ အဲဒီေငြက ဘယ္ေလာက္နည္းနည္း ေတာင္းစားျပီးမွ ရတဲ့ေငြ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ဆိုလည္း ညစ္ပတ္တဲ့ အမိႈက္ေတြ သိမ္းရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မခို မကပ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ အမိႈက္တစ္စ မ႐ွိေအာင္ လုပ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္သိမ္းျပီး ျပန္ခ်ိန္ဆို မိုးခ်ဳပ္ေနျပီေပါ့။ လမ္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပဲ ႐ွိသလို သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဟစ္ဆိုျပီး ျပန္လာၾကတယ္...။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မျပန္ေသးပဲ လမ္းေဘးမွာ သားေရကြင္းပစ္ျပီး ေဆာ့ေနၾကေသးတာ...။ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အပူအပင္ဆိုတာ မ႐ွိသလိုပဲ။ ကေလးအရြယ္ေတြပဲ ႐ွိေသးေတာ့လည္း ေ႐ွ႕ေရး ေနာက္ေရး ေတြးေနစရာ မ႐ွိေတာ့ ေပ်ာ္သလို ေနၾကတာေပါ့။ ညဘက္က်ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြနဲ႔ ဗီဒီယို႐ံု သြားၾကည့္တတ္ၾကတယ္။

လူျဖစ္လာတဲ့ ဘဝထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘဝထက္ ဆိုးတာ မ႐ွိဘူးလို႕ ထင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ကေလးေတြက ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ သနားျပီး စိတ္ဓာတ္က် ေနရေလာက္ေအာင္ အသိဥာဏ္ မ႐ွိပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မို႕ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကမွ အားလံုးထဲမွာ စာေလးနည္းနည္း ဖတ္တတ္ျပီး အေဖ့ရဲ႕ ဆံုးမထားတာေတြေၾကာင့္ လိမၼာေသးတာ...။ သူမ်ားေတြက ပိုဆိုးတယ္။ ပို႐ိုင္းတယ္။ သူတို႕ မိဘေတြကလည္း သူတို႕လိုပဲ ၾကီးလာတဲ့သူေတြ ဆိုေတာ့ ဆံုးမသြန္သင္ဖို႕ရာ အသိဥာဏ္ မ႐ွိၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဒီလို မ်ိဳးဆက္ေတြပဲ တစ္ျဖည္းျဖည္း ပြားမ်ားလာတာေပါ့...။

***

ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိတာ တစ္ခု ႐ွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေသရင္ ဘယ္လိုမ်ား သခ်ႋဳင္း ေအာင္ပို႕မလဲလို႕...။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပါင္းအသင္း ႐ွာေဖြေရး ကေလးေတြေတာ့ အသုဘ လိုက္ပို႕ၾကလိမ့္မယ္လို႕ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသမ်ားသြားရင္ ဘယ္သူက အသုဘ စားရိတ္ စိုက္ေပးမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေသတာကို ေၾကာက္စရာလို႕ မျမင္ပါဘူး။ ေသသြားရင္ ေကာင္းတယ္လို႕ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ အေဖ နဲ႕လည္း ေတြ႕ရင္ ေတြ႕ရမွာ။

အဲဒီလို ေတြးေနမိတဲ့ ေန႕မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ငယ္တဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္။ ကားေပၚက ဒီဇယ္ေပပါေတြ ခ်ေနတာကို အဲဒီေကာင္မေလးက ျဖတ္ေျပးရင္း ေပပါ တစ္လံုး ပိသြားတာလို႕ ျမင္လိုက္တဲ့ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ေဆး႐ံု မေရာက္ခင္ လမ္းေပၚမွာပဲ ေသသြားတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီေနရာကို ေျပးၾကည့္ေတာ့ အေလာင္းမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ေသြးကြက္ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ဆီးေတြ၊ ဝမ္းေတြပဲ ေတြ႕ရေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖလို အျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီကေလးမက မိေထြးနဲ႕ေနရတာ ဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ ဆိုးတာေပါ့။ အဲဒီေကာင္မေလးကို သိတဲ့လူေတြက ဝဋ္ကၽြတ္သြားတာလို႕ ေျပာၾကတယ္။ သူ႕လို ကေလးမမ်ိဳးကို ဘယ္သူကမွ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မေနပါဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္လိုက္ရတဲ့သူေတြလည္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္မွာ ေမ့သြားၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ကေလးမ်ိဳးေတြ လူ႕ေလာကထဲက ထြက္သြားဖို႕ ဒီေလာက္ လြယ္ကူလြန္းတာကို မုန္းမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘဝေတြဟာ တကယ့္ကို တန္ဖိုးမဲ့ ဘဝေတြပါ။ ၾကီးလာတဲ့ အခါက် အခ်င္းခ်င္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾက။ ျပီးေတာ့ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ေမြးလာရင္ လမ္းေပၚ လႊတ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ လမ္းေပၚက မ်ိဳးဆက္ေတြ ျပန္႕ပြားလာၾကတယ္။ ဘယ္လို အဆံုးသတ္ဖို႕ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။ဘယ္လို တိုးတက္ဖို႕ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးရဲ႕ ဘဝေတြ တိုးတက္ဖို႕ ဘယ္သူေတြကမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေရာ... ဒီလို တန္ဖိုးမဲ့ ဘဝထဲက ဘယ္လို ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ပါ့မလဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ကေလးေတြကို ပညာသင္ေပးမယ့္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လက္႐ွိဘဝထဲက ဆြဲထုတ္ျပီး ေရြးခ်ယ္စရာ ႐ွိတဲ့ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္ေတြ သင္ေပးမယ့္ တန္ခိုး႐ွင္လုိ တစ္စံုတစ္ရာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ အမ်ားစုမွာေတာ့ ဒီလို ဘဝထဲက ႐ုန္းထြက္ခ်င္စိတ္ မ႐ွိေလာက္ေအာင္ ကို အသိဥာဏ္ႏုံနဲ ၾကပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ မ႐ွိပဲ ေတာင္းရမ္း ခိုးဝွက္ စားေသာက္ခ်င္သူေတြကလည္း အမ်ားသားေလ။ ပထမဆံုး အေနနဲ႕ သူတို႕ကို အသိစိတ္ ဝင္လာေအာင္ အရင္လုပ္ရမွာ...။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ...။ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမိဳ႕က လမ္းမၾကီးေတြ၊ လမ္းၾကိဳ လမ္းၾကားေတြမွာ အိတ္ကေလးေတြ ဗန္းကေလးေတြ ကိုင္ျပီး ေလွ်ာက္သြားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြ ႐ွိေနၾကပါတယ္။

(ဟိုးအရင္တုန္းက ေရးထားတဲ့ လက္ေရးမူေလးေတြ႕လို႕ ျပန္႐ိုက္ျပီး တင္လိုက္တာပါ။)

သိဂၤါေက်ာ္

ျပည္ျမိဳ႕ သဒၶမၼမဥၥဴ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ေပးသနားေတာ္မူေသာ ဂါထာေတာ္ျမတ္ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ လက္ေရးျဖင့္ ေရး၍ တကၠသိုလ္ဆရာမ မ်ားကို ေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
နံနက္ ေနထြက္ခ်ိန္တြင္ ေနမင္းၾကီး ႐ွိရာသို႕ ၾကည့္၍ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႐ြတ္ဆိုရန္ ျဖစ္ပါသည္။

“ အယံ - ဤေနမင္းၾကီးသည္၊ ဥေဒတိ - တက္လတ္၏။
တံ - ထိုေနမင္းၾကီးကို၊ နမာမိ - ႐ွိခိုးပါ၏။ “

(ရာထူးတက္ရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခား ျပည့္ခ်ိန္မွာ သူမ်ား အသုတ္နဲ႕ မတူ အျမဲတမ္း ေနာက္က်တတ္တဲ့ ကိုယ္တို႕ Batch ကလူေတြ ရြတ္ဖို႕သင့္ပါတယ္ ... :D)