ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါး

တစ္ေန႕တြင္ ဘုန္းၾကီး ႏွစ္ပါး သည္ ျမစ္ကမ္းနား တစ္ခုသို႕ ေရာက္လာၾကသည္။ ထိိုေနရာတြင္ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဝတ္ထားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕သည္။ သူမသည္ သူမ၏ အဝတ္မ်ားကို ေရစိုမွာ စိုး၍ ေရထဲ ျဖတ္ကူးရန္ မဝံမရဲ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ပါးေသာ ဘုန္းၾကီးသည္ သူမကို သူ၏ ေက်ာတြင္ ထမ္းပိုး၍ ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးလာခဲ့သည္။ တစ္ဖက္ကမ္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ခ်ထား၍ သူတို႕ ခရီးကုိ ဆက္သြားၾကသည္။

တစ္နာရီခန္႕ၾကာေသာအခါ တစ္ျခားဘုန္းၾကီးက “ဒီမယ္ ငါ့႐ွင္ တကယ္ေတာ့ မာတုဂါမကို မထိေတြ႕ေကာင္းဘူး မဟုတ္လား၊ ဒီလို ျပဳမူတာဟာ ဝိနည္းကို ခ်ိဳးေဖာက္တာပဲ” လို႕ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေျပာလာပါသည္။ ထိုအခါ မိန္းကေလးကို သယ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ဘုန္းၾကီးက ပထမေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေနေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူက “ငါက သူမကို ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းမွာပဲ ခ်ထားခဲ့ပါျပီ၊ ငါ့႐ွင္က ဘာလို႕မ်ား ဒီအထိ သယ္လာရေသးတာတုန္း” လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

Chicken Soup for the Soul စာအုပ္မွ Irmgard Schloegl ၏ Two Monks ကိုမွီျငမ္းပါသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဆန္ဆန္ ပံုျပင္မ်ိဳး အရင္ကလည္း ဖတ္ေတာ့ ဖတ္ဖူးပါလိမ့္မယ္။ စာ႐ွည္႐ွည္ မေရးႏိုင္ေသးလို႕ တင္လိုက္တာပါေနာ္...။

ျမင္း ၁၉ ေကာင္

သူေဌးၾကီး တစ္ေယာက္ ေသဆံုးေသာအခါ သူပိုင္တဲ့ ျမင္း ၁၉ ေကာင္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ သူမေသခင္ မွာခဲ့တာကေတာ့ သူပိုင္ျမင္းေတြထဲက တစ္ဝက္ကို သူ႕သားကို ေပးပါ၊ ေလးပံုတစ္ပံုကို ရြာဦးေက်ာင္းကို လွဴပါ၊ ငါးပံုတစ္ပံုကို ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သစၥာ႐ွိ အေစခံကို ေပးပါ လို႕ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

႐ြာ အၾကီးအကဲေတြက ခြဲေဝေပးဖို႕ ၾကိဳးစားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မေဝခြဲႏိုင္ပဲ ႏွစ္ပတ္ခန္႕ ၾကာသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အနီးအနား ႐ြာတစ္႐ြာက ပညာ႐ွိတစ္ေယာက္ကို ဖိတ္ေခၚျပီး ေမးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

ပညာ႐ွိပုဂၢိဳလ္ဟာ ျမင္းတစ္ေကာင္စီးျပီး လာေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ႐ြာအၾကီးအကဲမ်ားက သူေဌးၾကီးရဲ႕ အေမြ ျပႆနာကို ေမးၾကပါတယ္။ ပညာ႐ွိဟာ လံုးဝ ေႏွာင့္ေႏွးျခင္း မ႐ွိပဲ ျပႆနာကို ခ်က္ခ်င္း ေျဖ႐ွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

သူဟာ ျမင္း ၁၉ ေကာင္ကို စီထားလိုက္ျပီး သူပိုင္ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ေပါင္းထည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္းအေကာင္ ၂၀ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အခုေတာ့ တစ္ဝက္ကို လြယ္လြယ္ကူကူ ခြဲလို႕ ရသြားပါတယ္။ တစ္ဝက္ျဖစ္တဲ့ ျမင္း ၁၀ ေကာင္ကို သူေဌးၾကီးရဲ႕ သားကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေကာင္ ၂၀ ရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံု ဆိုရင္ ၅ေကာင္ပါ။ ႐ြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကို ျမင္း ၅ ေကာင္ လွဴလိုက္ပါတယ္။ အေကာင္ ၂၀ ရဲ႕ ငါးပံုတစ္ပံုက ၄ေကာင္ပါ။ ျမင္း ၄ေကာင္ကို သူေဌးၾကီးရဲ႕ အေစခံကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၁၀ ေကာင္ ရယ္၊ ၅ေကာင္ရယ္၊ ၄ေကာင္ရယ္ ေပါင္းေတာ့ ၁၉ ေကာင္ပါ။ က်န္တဲ့ တစ္ေကာင္ကေတာ့ ပညာ႐ွိရဲ႕ ျမင္းပါ။

အဲဒီလို ခြဲေပးလိုက္ေတာ့ ရြာသားေတြလည္း အံၾသမင္တက္ေနရာက ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈနဲ႕ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေန႕စဥ္ဘဝ၊ ေန႕စဥ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ကို မေမ့မေလ်ာ့ပဲနဲ႕ ေန႕စဥ္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္ပါ။ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ဘူးလို႕ ထင္ရတဲ့ ဘဝရဲ႕ ျပႆနာေတြကို အျမဲတမ္း ေျဖ႐ွင္းႏိုင္ပါလိမ့္မယ္” လို႕ ပညာ႐ွိက ေျပာပါတယ္။

သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ဘုရား႐ွင္ရဲ႕ ၾသဝါဒေတြကို ေပါင္းစပ္ထည့္သြင္းလိုက္ရင္ ေန႕စဥ္ လူေနမႈဘဝမွာ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ျပႆနာေတြဟာ ေပါ့ပါးျပီး ေရခဲဟာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ အရည္ေပ်ာ္က် သလုိပဲ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါလိမ့္မယ္။ လူတိုင္းအေပၚမွာ စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာထားပါ။ ဘုရားသခင္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါ။ စစ္မွန္တဲ့ေမတၱာ မထားႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေရမ႐ွိတဲ ေနရာမွာ ေလွေလွာ္ရသလို ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေရေပၚမွာ ေလွေလွာ္ ရတာ လြယ္ကူသေလာက္ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေျမေပၚမွာ ေလွေလွာ္ရတာဟာ ခက္ခဲလွတယ္ မဟုတ္ပါလား။”

“အဲဒီလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဘဝေလွဟာ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရား အျပည့္နဲ႕ ေရေပၚမွာ ေမ်ာေနခဲ့ရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ရြက္လႊင့္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သန္႕စင္တဲ့ စိတ္ထဲမွာ ဘုရား႐ွင္ကိုယံုၾကည္မႈ သဒၶါအျပည့္နဲ႕ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ၾသဝါဒေတာ္ေတြကို ေပါင္းစပ္ျပီး ေနထိုင္သြားမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဘဝခရီးဟာ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕ ပါလိမ့္မယ္”

သိဂၤါေက်ာ္
3. 8. 2009, 9:50 pm.

www.mastimaza.jimdo.com မွ 19 Horses ကို မွီျငမ္းပါသည္။

နံရံ

ဘယ္တုန္းက စခဲ့မိမွန္းမသိတဲ့
နံရံတစ္ခုကို
ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္
ငါေဆာက္ခဲ့မိေပါ့၊
အျပင္ကလူေတြ
ငါ့ကို မျမင္ႏိုင္ေစမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕။

ငါ့ရဲ႕နံရံက နိမ့္ေနေသးရင္
မွီမယ့္သူ႐ွိမယ္၊ ေက်ာ္ဝင္မယ့္သူ ႐ွိမယ္၊
သူတို႕အသံေတြ ငါၾကားရမယ္၊
ဒါေၾကာင့္...
ငါ့နံရံကို ငါဆက္ေဆာက္တယ္။
ေက်ာက္တုံးေတြေပၚမွာ ေဆးေရးတယ္၊
ျပတင္းေတြကို ေဆးေရာင္ျခယ္တယ္၊
အျပင္က မျမင္သာေအာင္ေပါ့။
အျပင္ကလူတစ္ခ်ိဳ႕
ဝမ္းနည္းစြာ ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ၾက
ငါထင္တာေတာ့
သူတို႕ ငါ့ကို မနာလိုတာပဲ။

ငါ့နံရံကို
ျပီးျပည့့္စံုေအာင္ ေဆာက္ဖို႕
ငါ့အခ်ိန္ေတြ အကုန္သံုးခဲ့တယ္။
ျပီးသြားတဲ့တစ္ေန႕မွာေတာ့
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ငါမျမင္ရေတာ့။
အျပင္ကို ေခၚၾကည့္လည္း
ေျဖသံက နတၱိ။
ေမွာင္မည္းတဲ့ နံရံရဲ႕ အတြင္းဘက္
ညစ္ညမ္းတဲ့ေလထုထဲ
ငါထိုင္ေနဆဲ
တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္ပိတ္တဲ့ အထီးက်န္ဆန္မႈနဲ႕ေပါ့။

ငါ့မွတ္ဥာဏ္အရိပ္ေအာက္ ထိုင္ေနဆဲ
တစ္ေန႕မွာ
ငါ့နံရံရဲ႕ မျပည့္စံုမႈကို ငါေတြ႕ခဲ့တယ္။

တစ္ဖက္ျခမ္းက
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကလည္း
ေျပာေနတယ္...
မင္းရဲ႕နံရံက အ႐ုပ္ဆိုးတယ္ တဲ့။
အဲဒီေန႕မွာပဲ
ငါ့ေျခေထာက္ေပၚ ပန္းတစ္ပြင့္က်လာျပီး
ငါလည္း စတင္ငိုေၾကြးမိတယ္။
နံရံ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္
ငါတက္ၾကည့္လည္း
အဲဟိုဘက္မွာ ဘယ္သူမွမ႐ွိ။

ငါ့နံရံ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမင့္
ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္နဲ႕ မလွပမႈေတြပဲ႐ွိတယ္၊
အရာတိုင္းက အလကားပဲ၊
ဘာမွ မက်န္ဘူး၊
ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ အထီးက်န္ရတယ္။
ငါ့မ်က္ရည္ စီးက်ရင္းျငီးတြားစဥ္
ထူးဆန္းစြာ တစ္စံုတစ္ခု တိုးဝင္လာရဲ႕
ဘုရားသခင္ ငါ့နံေဘး ႐ွိသလိုမ်ိဳး
ငါ အထီးမက်န္ေတာ့ပါ။

တစ္ေန႕ျပီးတစ္ေန႕
သူက ငါ့ကို သင္ေပးတယ္
ငါ့နံရံ ဘာလို႕ အ႐ုပ္ဆိုးရတဲ့ အေၾကာင္း။
ပထမဆံုး ဖယ္ပစ္ေစခဲ့တာ
မနာလိုမႈဆိုတဲ့ ေက်ာက္တုံးပဲ။
ငါအင္တင္တင္ ျဖစ္ျပီးမွ ဖယ္ပစ္ခဲ့ရ။
အဲဒီေနာက္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု…။

ငါ့ဘဝ တစ္သက္တာ
စုေဆာင္းခဲ့တဲ့
ေက်ာက္စိုင္ အစုအေဝးေတြက်န္ေသးရဲ႕
အမွန္ေျပာတတ္တာ...
ကေလးဆန္တာ...
ေခါင္းမာျပီး ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္တာ...
ေက်ာက္တံုးေပါင္းမ်ားစြာ
အဆံုးမွာေတာ့
သူ႕အကူအညီနဲ႕
နံရံကေန ဖယ္ပစ္ခဲ့ေပါ့။
ဒါနဲ႕ေတာင္
ေနာက္ထပ္အမ်ားၾကီး
က်န္ေသးရဲ႕။
ငါ့ဘဝရဲ႕ ဂုဏ္ေမာက္စရာေတြေလ။
ဒါေတြရဖို႕
ငါ ၾကိဳးစားခဲ့ရ၊
ငါ ေမာပန္းခဲ့ရ။
ဘယ္လို လြယ္လြယ္
ဖယ္ရမလဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အျပင္က ကမ္းလက္ေတြကိုၾကိဳဖို႕
ငါ့နံရံကို ငါဖယ္ခဲ့တယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့
ဒီနံရံ ျပိဳက်လိမ့္မယ္...။
ငါတို႕လည္း
တစ္ေနရာနဲ႕ တစ္ေနရာ
လြတ္လပ္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေတာ့မယ္။
အားလံုးဟာ
ဘုရားသခင္ရဲ႕
မိသားစုဝင္ေတြပါ။

...

(သိဂၤါေက်ာ္)

The Wall ကို မွီျငမ္းပါသည္။

...