ဒီကေလးကို ေခမာညိဳ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေခၚယူ၍ ဆံုးမျပီးျပီ။ ဆူဆူပူပူ တစ္လွည့္၊ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ တစ္ခါ ဆိုသလို အာေပါက္ေအာင္လည္း ေျပာခဲ့သည္။ မၾကာခဏ ခြင့္မတိုင္ပဲ ေက်ာင္းေျပးတတ္ျပီး အရင္လပတ္ စာေမးပြဲတြင္လည္း ေခမာညိဳ သင္ေသာ အဂၤလိပ္စာ တစ္ဘာသာတည္းသာ ေအာင္ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ဆိုေသာ သည္ေကာင္ကေလးသည္ ေခမာညိဳ ဆူပူသမွ်ကို ပန္း ႏွင့္ ေပါက္သေလာက္သာ သေဘာထားသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ကလန္ကဆန္ ျပန္မေျပာတတ္တာ တစ္ခုကေတာ့ ေတာ္ေသးသည္ ဆိုရမည္။ ထိုကေလးက ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ အစားထဲက ျဖစ္သည္။
ေခမာညိဳ အတန္းပိုင္ လုပ္ရေသာ အဌမတန္း (A) သည္ အမွတ္ႏွင့္ စီထားျခင္း မဟုတ္ေသာလည္း ေတာ္သူမ်ားသည္။ လိမၼာၾကသည္။ လူ ၆၀ ေလာက္ထဲတြင္ ဆိုးသူက ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္သာ ႐ွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ ပါသည္။ သူ႕ အေပါင္းအသင္းမ်ားက အဆိုးဆံုး၊ အညံဆံုး အတန္းဟု ဆရာမ်ားက သတ္မွတ္ထားေသာ (F) တန္းမွ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေျပးသည္။ သူ မတက္ခ်င္သည့္ အခ်ိန္ဆို အတန္းလစ္သည္။ အိမ္စာ ေပးသမွ်ကို မွန္မွန္မလုပ္။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဆရာ ဆရာမမ်ားက သူတို႕ ကိုယ္တိုင္ ဆူပူ ဆံုးမ႐ံုမက အတန္းပိုင္ျဖစ္ေသာ ေခမာညိဳကို တိုင္ၾကသည္။ ေခမာညိဳက သူ႕ကို အုပ္ထိန္းသူ အေဖျဖစ္ေစ၊ အေမ ျဖစ္ေစ ေခၚလာခိုင္းေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ လိုက္မလာပါ။ သူက အိမ္ကို ေျပာမျပေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဆရာ၊ ဆရာမ အားလံုးက ဆူပူၾကပ္မတ္ထားသျဖင့္ ယခုလပတ္မွာေတာ့ ဘာသာစံုေအာင္သည္။ အမွတ္ကေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ား မဟုတ္။ ေအာင္႐ံုသာ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ေသးသည္ ဟု ေအာက္ေမ့ေနဆဲ... ယခု ခြင့္မတိုင္ပဲ ေက်ာင္းပ်က္ေနသည္မွာ ေလးရက္႐ွိျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခမာညိဳက သူ႕အိမ္ကို စာပို႕လိုက္ျပီ။ စာရင္းထဲတြင္ သူ႕အေဖ နာမည္က ဦးသက္စိုးထြဋ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စိုးေဆာက္လုပ္ေရး၊ အေမက ေဒၚနန္းမူ၊ ကြယ္လြန္။ သူက တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သည္။ အေဖက အလုပ္မ်ားျပီး သားကို လွည့္မၾကည့္ႏိုင္သည့္ျပင္ မိတဆိုး ျဖစ္သျဖင့္လည္း အလိုလိုက္ထားပံု ရသည္။ သို႕ေၾကာင့္သာ ကေလးက ဆိုးေနျခင္း ျဖစ္ပံုရသည္။
ဦးသက္စိုးထြဋ္ ဆိုေသာ အမည္ကို ၾကည့္၍ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ေလး ငါးႏွစ္က ေခမာညိဳႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ေနခဲ့ဖူးေသာ သက္စိုးထြဋ္ ဆိုေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ျပန္ အမွတ္ရမိသည္။ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတိရျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေခမာညိဳ ၾကည့္မရေသာ၊ တစ္တန္းလံုး၊ တစ္ေက်ာင္းလံုး ေအာ့ေၾကာလန္ အဖြဲ႕ထဲမွ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ မွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေခမာညိဳ႕ မိဘမ်ားက အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္သည္မို႕ တစ္နယ္ျပီး တစ္နယ္၊ တစ္ျမိဳ႕ျပီး တစ္ျမိဳ႕ ေျပာင္းေနခဲ့ရသည္။ ေခမာညိဳ ကိုးတန္းႏွစ္တြင္ ေျမလတ္ျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕မွ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ေနခဲ့ရသည္။ အသစ္ေျပာင္းလာသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း စာေတာ္သူမို႕ မၾကာခင္မွာပင္ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ခ်စ္ခင္မႈ ေခမာညိဳ ရ႐ွိပါသည္။ ထိုစဥ္က ေခမာညိဳတို႕အထက္ေက်ာင္းတြင္ ရင္ဖုံုးအက်ႌႏွင့္ ထမီ႐ွည္႐ွည္ ဝတ္ရမည္ဟု စည္းကမ္းခ်က္ မ႐ွိေသာ္လည္း ျမန္မာဆန္ျပီး မိန္းမပီသလြန္းေသာ ေမေမ့ေၾကာင့္ ေခမာညိဳက ရင္ဖံုးႏွင့္ ထမီကိုပဲ ဝတ္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုပံုစံေၾကာင့္လည္း ေယာက်ၤားေလးမ်ား၏ စိတ္ဝင္စားမႈကို ပိုခံခဲ့ရပါသည္။ ေမေမ့ေၾကာင့္သာ အဲဒီလို ပံုစံ ဝတ္ေသာ္လည္း ေခမာညိဳက ႐ွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္ေသာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သူေလးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ေခမာညိဳကို စေနာက္ေသာ၊ စာေပးေသာ ေကာင္ေလးမ်ားကို ႐ွက္႐ြံပံု လံုးဝမပါေသာ ခပ္တည္တည္ အၾကည့္၊ ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာႏွင့္ သာ တံု႕ျပန္ခဲ့ပါသည္။ လြန္လာလွ်င္ေတာ့ ေခမာညိဳ႕ ပါးစပ္မွ ရက္ရက္စက္စက္ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာပစ္လိုက္ဖို႕ ဝန္ေလးသူ မဟုတ္ပါ။
ေခမာညိဳကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ အေပးဆံုးမွာ ေကာင္ေလး ေျခာက္ေယာက္ အဖြဲ႕ ျဖစ္သည္။ သူတို႕လည္း ကိုးတန္းေပမယ့္ ေခမာညိဳ ႏွင့္ တန္းခြဲျခင္းေတာ့ မတူပါ။ သူတို႕က ေခမာညိဳကိုသာ မဟုတ္၊ ေကာင္မေလး တိုင္းကို ေျခလွမ္းမွားေအာင္ ေျပာင္ေလွာင္ စေနာက္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုးတန္းေအာင္ျပီး ဆယ္တန္းတက္ေသာ အခါမွာလည္း အမွတ္ႏွင့္ ခြဲထားျခင္း မဟုတ္သျဖင့္ ေခမာညိဳ ႏွင့္ လူဆိုးေလး ေျခာက္ေယာက္ထဲမွ ႏွစ္ေယာက္က အတန္းခ်င္းတူသြားသည္။ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ျပီး စာမွန္မွန္ မၾကိဳးစားေသာ ထိုေျခာက္ေယာက္သည္ ဥာဏ္ေကာင္း ၍သာ ကိုးတန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္လာျခင္း ျဖစ္မည္။ အရင္က နာမည္ေတြ မသိေပမယ့္ ေခမာညိဳတို႕ အတန္းထဲေရာက္လာမွ ထိုႏွစ္ေယာက္မွာ သက္စိုးထြဋ္ ႏွင့္ ဟန္ဝင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလာသည္။
ေခမာညိဳတို႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုက အေရးၾကီးေသာ အတန္း ျဖစ္သည့္အတြက္ အသည္းအသန္ စာၾကိဳးစားေနသေလာက္ ေကာင္ေလးမ်ားကေတာ့ အစြမ္းကုန္ ဆိုးေပေတေနသည္။ ေက်ာင္းေျပးသည္။ ရန္ျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ ႏွင့္ အရက္ကို စမ္းသတ္ၾကသည္။
အဲဒီလို ေနလာရင္း...သက္စိုးထြဋ္က ေခမာညိဳကို မ႐ိုးမသား စိတ္ဝင္စားသေယာင္ အမူမယာမ်ား ျပလာသလို ဟန္ဝင္း ကလည္း ေခမာညိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို စာလိုက္ေပးသည္။ သူငယ္ခ်င္းက မယူသျဖင့္ သံုးရက္ေျမာက္ ေန႕တြင္ လြယ္အိတ္ထဲ ခိုးထည့္ထားသည္။ သူငယ္ခ်င္းက လႊင့္ပစ္ရန္ ျပင္ေသာ္လည္း ေခမာညိဳက ဆရာမကို ေပးလိုက္သျဖင့္ စာေပးေသာ အေကာင္ ေကာင္းေကာင္း အဆူခံလိုက္ရသည္။ အဲဒီေနာက္ သူတို႕က ေခမာညိဳ႕ကို အၾကီးအက်ယ္ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ပစ္မွတ္ထားလာသည္။
သူတို႕ထဲမွ ေစာသြင္ ဆိုေသာ တစ္ေယာက္က ေခမာညိဳကို စကားလိုက္ေျပာသည္။ သူတို႕ အဖြဲ႕ထဲမွပဲ မင္းႏိုင္ ဆိုေသာ တစ္ေကာင္ကလည္း ရိသဲ့သဲ့ လုပ္လာသည္။ တစ္ျခားတစ္ေကာင္ကလည္း တိတိလင္းလင္း မဟုတ္ပဲ မၾကားတစ္ၾကား ရည္းစားစကား လိုလို ဘာလိုလို ေျပာခ်င္လာသည္။ ေခမာညိဳကို တကယ္ၾကိဳက္တာ မဟုတ္ပဲ သက္သက္ ေႏွာက္ယွက္ေနတာ အသိသာၾကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ေစာသြင္က အဆိုးဆံုး ျဖစ္သည္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမ ကိုပင္ တိုင္ေျပာရသည့္ အဆင့္ ေရာက္လာသည္။ ဆရာမက သတိေပး ဆံုးမေသာ္လည္း သူတို႕ အေလးမထား။ တစ္ခါတေလ ေခမာညိဳတို႕ အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ ဂစ္တာ လာတီးကာ သံေသးသံေၾကာင္ႏွင့္ ဆိုတတ္ၾကေသးသည္။
သူတို႕ ေျခာက္ေယာက္ထဲတြင္ နည္းနည္းပါးပါး ေအးသည္ ဟုဆိုႏိုင္ေသာ သက္စိုးထြဋ္ကပါ ေခမာညိဳ႕ကို ရည္းစားစကား ေျပာလာေသာအခါ ေဒါသက ထိန္းမရေတာ့ပါ။ သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ၾကီး နစ္နစ္နာနာ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာပစ္လိုက္သည္။ ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲ ဆိုတာ ယခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အသားျဖဴေသာ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ခပ္နီနီ ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္ကို မွတ္မိသည္။ သက္စိုးထြဋ္က အဲသည့္တစ္ခါ ႏွင့္ပင္ ေတာ္ေတာ္လန္႕သြားပံုရျပီး ေနာက္ထပ္ လာမစေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာေျပာင္ျပီး အ႐ွက္မ႐ွိေသာ ေစာသြင္ႏွင့္ တစ္ျခား ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ေခမာညိဳ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ လိုက္ပတ္သက္ၾကတုန္းပင္။
စာေမးပြဲၾကီး နီးလာေသာေၾကာင့္ ေခမာညိဳတို႕မွာ စာေတြရဲ႕ ဖိအားျဖင့္ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္။ တစ္ေန႕ ညေနဘက္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ေစာသြင္က ျပႆနာ႐ွာလာသည္။ ဆရာမ၏ ဆူပူမႈေၾကာင့္ လဝက္ေလာက္ ျငိမ္ေနရာမွ တစ္စခန္းထ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေခမာညိဳ႕ ေ႐ွ႕မွ ပိတ္ရပ္၍ ရည္းစားစကား ေျပာသည္။ လမ္းဖယ္ခိုင္း ေသာ္လည္း ဖယ္မေပးပဲ ထုပ္ဆီးတိုးသလို လုပ္ေနသည္။ တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေျပာ၍ မရေသာအခါ ေခမာညိဳ သည္းခံႏိုင္စြမ္းကုန္သြားသည္။ သူ႕ကို ပါး႐ိုက္လိုက္သည္။ ထိုအေကာင္ကလည္း လ်င္သလား မေျပာႏွင့္။ ေခမာညိဳ႕ လက္ကို ဖမ္းကိုင္ထားသည္။ သူ႕ပါးကို မ႐ိုက္မိ။ သို႕ေပမယ့္ ေခမာညိဳက ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ဘယ္လက္ႏွင့္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ႐ိုက္ခ်လိုက္ေတာ့ သူခံလိုက္ရသည္။ ေခမာညိဳ႕ လက္ကိုလည္း လႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဘက္တြင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ တစ္ဖြဲ႕ၾကီး လာေနသျဖင့္ သူဘာမွ ထပ္မလုပ္ရဲပဲ ျပန္လွည့္သြားသည္။
ေခမာညိဳက ဆရာမကို တိုင္သျဖင့္ ဆရာမလည္း စိတ္ဆိုးျပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးွဆီ တင္လိုက္သည္။ ဆရာမၾကီးက ေစာသြင္၏ မိဘမ်ားကိုပါ ေခၚ၍ သတိေပးသည္။ ေစာသြင္ကို ေနာက္ေနာင္ ထိုကဲ့သို႕ အေႏွာက္အယွက္ မျပဳေတာ့ပါေၾကာင္း ခံဝန္ခ်က္တြင္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေက်ာင္းထုတ္မည္ ဟု သတိေပးလိုက္သည္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းက်မွ ေခမာညိဳ႕ အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ ကင္းသြားသည္။ သက္စိုးထြဋ္ကလည္း က်န္ငါးေယာက္ႏွင့္ သိပ္မတြဲပဲ ေ႐ွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ေနပံုရသည္။ တျခား ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွလည္း သိပ္မစ မေနာက္ရဲေတာ့ပဲ သူတို႕ ေျချငိ္မ္သြားသည္။ စားေမးပြဲ နီးေန၍လည္း ျဖစ္လိမ့္မည္။
စာေမးပြဲၾကီး စစ္ေသာအခါ ေခမာညိဳသည္ အျပည့္အဝ စိတ္တိုင္းမက် ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ေခမာညိဳတို႕ တုန္းက ျမိဳ႕႐ွိ အထက္တန္းေက်ာင္း သံုးေက်ာင္းတြင္ ခံုနံပါတ္ ႏွင့္ အမည္ လိုက္ ခြဲခ်၍ က်ရာ စာစစ္ဌာနတြင္ ေျဖဆိုရျခင္း ျဖစ္ရာ ဟိုေျခာက္ေယာက္ႏွင့္ ေခမာညိဳမွာ ေက်ာင္းခ်င္းမတူသျဖင့္ သူတို႕ မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္မေနရျခင္းကလည္း ပို၍ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းသည္။
စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႕တြင္ ထိုေျခာက္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္သျဖင့္ ရဲဌာန အခ်ဳပ္ခန္းထဲပင္ ေရာက္သြားေသးသည္ ဟုၾကားသည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲေတာ့ ေခမာညိဳ မသိပါ။ စာေမးပြဲျပီး၍ ေနာက္သံုးရက္ အၾကာမွာ ေခမာညိဳတို႕ မိသားစု ထိုျမိဳ႕ကေလးမွ ေျပာင္းေရႊ႔႕ခဲ့ရသည္။ ထိုျမိဳ႕မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မဆံုျဖစ္သည္မွာလည္း ေျပာင္းခဲ့ေသာ အခ်ိန္မွစ၍ ယခုထိပင္ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္၏ အေဖ ဦးသက္စိုးထြဋ္ ဆိုသူ လာေတြ႕ပါသည္။ ေခမာညိဳတို႕ ဆရာမမ်ား နားေနခန္းတြင္ သူ႕ကို ေခၚ၍ စကားေျပာၾကသည္။ တြဲဖက္အတန္းပိုင္ ႏွင့္ ေခမာညိဳ ပဲ ႐ွိသည္။ တစ္ျခား ဆရာ ဆရာမမ်ားက အတန္းဝင္ေနၾကသည္။
ေခမာညိဳသည္ ထိုလူ႕မ်က္ႏွာကို ေတြ႕ဖူးသလို ထင္မိသည္။ ထိုလူကလည္း ေခမာညိဳ႕ကို ေတြ႕ေတာ့ အံၾသသြားပံုျဖင့္ ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။ တည္ၾကည္သန္႕ျပန္႕ေသာ လူၾကီးလူေကာင္း ပံုစံအျပည့္ႏွင့္ ထိုအင္ဂ်င္နီယာကို တစ္ခ်ိန္က လူဆိုးေလး သက္စိုးထြဋ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ေခမာညိဳက လံုးဝ မထင္မိခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းဝင္းေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ထားေသာ မီးခိုးေရာင္ surf ကားရပ္၍ သူဆင္းလာသည္ကိုလည္း ေခမာညိဳတို႕ လွမ္းျမင္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ အေဖပါ၊ ဆရာမနာမည္ ေခမာညိဳ မ်ားလား”
တိုင္စာထဲတြင္ အတန္းပိုင္ဆရာမ ဟုသာ ေရးခဲ့သည္။ ေခမာညိဳ႕နာမည္ကို ထည့္မေရးခဲ့ပါ။
“ဆရာမ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား၊ ဟိုအရင္ ကိုးတန္း ဆယ္တန္း တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေက်ာင္းတည္း ေနဖူးတယ္ေလ”
သူက ေျပာလာေတာ့မွ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေခမာညိဳ မွတ္မိသြားသည္။
“သက္စိုးထြဋ္၊ ကၽြန္မက နာမည္တူတာပဲလို႕ ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ ႐ွင္ျဖစ္မယ္လို႕ မထင္မိဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားလို႕၊ ခင္ဗ်ားကို ခုခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ထားတာ”
“ဒီလိုေပါ့႐ွင္၊ ကၽြန္မ ေဆးတကၠသိုလ္ အမွတ္ မမွီခဲ့ပါဘူး၊ စက္မႈေတာ့ မီေပမယ့္ ဝါသနာမပါတာနဲ႕ ႐ိုး႐ိုးေမဂ်ာပဲ ယူခဲ့တာ...၊ ထိုင္ပါဦး”
“ဟုတ္ကဲ့၊ သားနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေျပာစရာ ႐ွိတာ ေျပာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခုတေလာ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႕ သားကို ဂ႐ုမစိုက္မိသလို ျဖစ္ေနပါတယ္”
“ေက်ာ္ေက်ာ္သက္က ဥာဏ္ေကာင္းေပမယ့္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္က မ႐ွိဘူး၊ ခြင့္မတိုင္ပဲ ေက်ာင္းေျပးတာကလည္း ခဏခဏပဲ၊ သူေပါင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကေလကေခ် လူဆိုးေလးေတြခ်ည္းပဲ၊ ကၽြန္မတို႕လည္း ဆံုးမေပမယ့္...ကၽြန္မတို႕မွာက ဒီကေလး တစ္ေယာက္တည္း ၾကည့္႐ႈ ဆံုးမရတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ မိဘေတြ အေနနဲ႕လည္း တစ္ဖက္က ကူျပီး ေျပာဆို ဆံုးမ ေပးဖို႕ပါ။”
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါဦးမယ္ ဆရာမ”
“သူက ဆရာမေတြကို ကလန္ကဆန္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျပာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူက ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ လူစားမ်ိဳး၊ အတန္းထဲမွာ စာေမးရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး၊ ပထမ လပတ္မွာ ကၽြန္မ ဘာသာ ၅ မွတ္ပဲ ရတယ္ေလ၊ အဲဒါ သူ႕ကို အတင္းေမာင္းေတာ့မွ ဒီလပတ္ေတာ့ ၄၀ ရတယ္။”
“ေနာက္ျပီးေတာ့ ရန္ပြဲေတြ၊ ႐ိုက္ပြဲေတြ မွာလည္း သူ အျမဲ ပါတယ္လို႕ ကၽြန္မတိဳ႕ၾကားတယ္၊ ဒီကေလး အေၾကာင္းကို ကၽြန္မတို႕ သိသလို သူ႕မိဘေတြ သိမွ သိပါ့မလားလို႕ ... ကၽြန္မတို႕ ေခၚေျပာတာပါ”
တြဲဖက္အတန္းပိုင္ သိပၸံဆရာမ ကလည္း ဝင္ေျပာသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး၊ ေန႕တိုင္းလည္း ေက်ာင္းသြားမယ္ ဆိုျပီး သြားေနတာပဲ၊ ရန္ျဖစ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မျဖစ္ေတာ့ မသိပါဘူး၊ ေျပာျပတာ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဆံုးမပါ့မယ္”
အဲဒီေနာက္ သိပၸံဆရာမက အတန္း႐ွိေသာေၾကာင့္ ထြက္သြားသည္။ ေခမာညိဳ ႏွင့္ သူပဲ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
“ကေလးကို ဆူပူ အျပစ္တင္တာမ်ိဳးလည္း အရမ္းၾကီး မလုပ္ပါနဲ႔၊ ကၽြန္မတို႕ ႐ွင္တို႕လည္း တစ္ခ်ိန္က လူငယ္ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကို နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေပးရမွာ ကၽြန္မတို႕ တာဝန္ပဲေလ၊ ဟင္း ဟင္း၊ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္က ႐ွင္ ငယ္ငယ္ကေလာက္ေတာင္ ဆိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး”
“ကၽြန္ေတာ့္ တုန္းကေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ အသိဝင္ခဲ့တာ ဗ်”
“ကၽြန္မက ဘာေတြမ်ား ေျပာခဲ့မိပါလိမ့္”
“တစ္ခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတုန္းပါဗ်ာ၊ မိဘ ေဆြမ်ိဳး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဒုကၡေပးေနတာတဲ့၊ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ မေက်ရင္ တန္ဖိုးမဲ့တဲ့ လူပဲတဲ့၊ တန္ဖိုး မ႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သယ္ထားရတာ ကမၻာေျမၾကီး သက္သက္ ေလးေနတာတဲ့၊ အဖိုးတန္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေပ်ာ္ပါးဖို႕၊ ရန္ျဖစ္ဖို႕ ျဖဳန္းတီးေနတာ ေတာ္ေတာ္ ႏွေျမာဖို႕ေကာင္းတယ္တဲ့...၊ အမွန္တရား ေတြ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံလိုက္မိတယ္”
“ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ မေတြ႕ရင္ ပက္ကနဲ ေျပာလိုက္မိတာပဲ၊ သူမ်ား နာမယ့္ စကားမ်ိဳးဆို စဥ္းစားစရာ မလိုပဲ အလိုလို ပါးစပ္က ထြက္တတ္တယ္၊ ကၽြန္မ ဒီေလာက္ေျပာတာေတာင္ ေစာသြင္လို ေကာင္မ်ိဳးကေတာ့ မမႈပါဘူး၊ အသက္ၾကီးလာေတာ့လည္း စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့ အတိုင္း လႊတ္ကနဲ မေျပာမိေအာင္ ထိန္းႏိုင္သြားပါျပီ”
ေခမာညိဳ စိတ္ထင္လို႕ပဲလား မသိပါ။ ေစာသြင္ နာမည္ကို ၾကားလိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။
“ဒါနဲ႕ ကေလးအေမက ဘယ္တုန္းက ဆံုးသြားတာလဲ”
ေခမာညိဳက စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္ေသာ အခါ သူ႕မ်က္ႏွာက ပိုပ်က္သြားသည္။
“သားကို ေမြးျပီး ကတည္းကပါပဲ”
“ေၾသာ္၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ...”
သူ႕အမူအယာက ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ ေခမာညိဳမွာ ကေလးအေမ အေၾကာင္းကို ထပ္မေမးရဲေတာ့ပါ။ ၾကည့္ရတာ... အခုအခ်ိန္အထိ ေနာက္ထပ္အိမ္ေထာင္လည္း မျပဳေသးပံု ေထာက္လွ်င္ ကေလးအေမကို လြမ္းဆြတ္ ေနဆဲ ျဖစ္ပံုရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္႐ွိေသးလို႕ ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ မေခမာညိဳ၊ သားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေပးျပီး ေဆြးေႏြးၾကည့္ပါ့မယ္၊ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ Address Card ပါ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ အေၾကာင္းကို တိုင္ခ်င္ရင္ အိမ္ဖုန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဟန္းန္ ဖုန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္လို႕ ရပါတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ခုလို အခ်ိန္ေပးျပီး လာတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါ”
ေခမာညိဳသည္ ေက်ာင္းကအျပန္ ေမေမ မွာေသာ ပစၥည္း တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေျမနီကုန္း City Mart ဝင္ရာမွ ဆယ္တန္း တုန္းက တစ္တန္းတည္း အတူတူလည္း ထိုင္ခဲ့ေသာ နီလာဦး ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ ထိုျမိဳ႕မွ ထြက္လာျပီးေနာက္ ပထမဆံုး ေတြ႕ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္သည္။ နီလာသည္ အရင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္က ကိုယ္လံုးႏွင့္ ဘာမွ မဆိုင္ေအာင္ ဝလာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ Season မွာပင္ ခဏထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။
“နင္ အိမ္ေထာင္က်ျပီလား နီလာ”
“အင္းေပါ့၊ ဘယ္သူ ျဖစ္မလဲ မွန္းၾကည့္၊ ဆယ္တန္းတုန္းက ငါတို႕ အတန္းထဲကပဲ”
ဆယ္တန္းတုန္းက တစ္တန္းသား ေကာင္ေလးေတြ အကုန္လံုးကိုေတာ့ ေခမာညိဳ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အတန္းထဲမွာ စာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ႏွင့္ လူဆိုးေလး ေျခာက္ေယာက္ကိုသာ ေသခ်ာသိခဲ့တာ...။ သူတို႕ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါသည္။
“ဟင္း ဟင္း ဟန္ဝင္းေလ...၊ နင္အျမင္ကပ္တဲ့ ေျခာက္ေယာက္ အဖြဲ႕ထဲကပဲ”
“ေၾသာ္သိျပီ၊ နင့္ကို စာေပးဖူးတဲ့ တစ္ေယာက္ပဲ၊ ငါ ဆရာမကို ေပးလိုက္လို႕ ဆူခံလိုက္ရတဲ့ေကာင္ပဲ မဟုတ္လား၊ နင္က သူ႕ကိုၾကိဳက္တယ္ေပါ့၊ မထင္မိပါဘူး ဟယ္”
“ငါလည္း စဥ္းစားပါေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူက ငါ ေကာလိပ္ တက္တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လိုက္ေနတာ ဆိုေတာ့ သနားျပီး ျပန္ၾကိဳက္လိုက္တာ”
“ဘယ္တူမွာလဲ၊ ငါေက်ာင္းျပီးသြားေတာ့ သူနဲ႕ငါ ခိုးေျပးတာေလ၊ ငါ့အိမ္က ခုထိ မေခၚဘူး”
“နီလာရယ္ နင္မိုက္လိုက္တာ..၊ အခု ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေတာ့ ေျပတယ္ မဟုတ္လား”
“သူက ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ၊ ငါ့အေပၚမွာလည္း ေကာင္းပါတယ္၊ သူက ဆယ္တန္းမေအာင္ေတာ့ အခု ကြန္တိန္နာ ကားၾကီးေတြေမာင္းေနတယ္၊ ငါက ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ ဝင္လုပ္ေနတယ္၊ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ရေနျပီ၊ နင္ေရာ အခုထိ အပ်ိဳၾကီးပဲလား”
“အင္း၊ ငါလည္း အဲဒီျမိဳ႕က ထြက္လာျပီးကတည္းက ဘယ္သူနဲ႕မွ မေတြ႕ဘူး၊ ဆံုမယ့္ ဆံုေတာ့လည္း ... ဟိုတေလာက သက္စိုးထြဋ္ နဲ႕ ေတြ႕တယ္၊ အခု နင္နဲ႕ ေတြ႕တယ္”
“သက္စိုးထြဋ္နဲ႕ ဘယ္မွာ ေတြ႕တာလဲ”
“ငါ့အတန္းထဲက ေကာင္ေလးရဲ႕ အေဖ ျဖစ္ေနတယ္ေလ၊ ေက်ာင္းေျပးလြန္းလို႕ တိုင္စာပို႕ေတာ့ လာေတြ႕ရင္းနဲ႕မွ သိတာ၊ သူက အခု အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ေနတယ္ ဟဲ့၊ အရင္ကနဲ႕ တျခားစီပဲ..”
“ငါသိပါတယ္၊ ငါတို႕ ရန္ကုန္ ေရာက္ျပီး မၾကာဘူး သူနဲ႕ ေတြ႕တယ္ေလ၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ ႐ွိျပီေပါ့၊ သက္စိုးထြဋ္ အေၾကာင္းကို သူကလြဲရင္ အသိဆံုးက ငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္ပဲ၊ နင့္ကို လည္း ေျပာျပစရာေတြ ႐ွိေသးတယ္၊ အဲဒီ နင့္အတန္းက ကေလးကို ဘယ္သူ႕ ကေလး မွတ္သလဲ”
“သူ႕ကေလး ပဲေလ မဟုတ္ဘူးလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕သားမဟုတ္ဘူး၊ သူ႕တူေလးပါ”
“နင္ အံၾသသြားလား၊ သူ႕ညီမကိုေတာ့ နင္ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား ငါတို႕ ထက္ တစ္တန္းငယ္တယ္ေလ၊ စာလည္းေတာ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕အစ္ကိုရဲ႕ ညီမ ျဖစ္လို႕ ကံဆိုးရ႐ွာတယ္”
“ဒါျဖင့္ အဲဒီ သူ႕ညီမ သားေပါ့ ဟုတ္လား၊ နင္ေလသံ နားေထာင္ရတာ ပံုမွန္ မဟုတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ႐ွိျပီနဲ႕တူတယ္”
“အမွန္ပဲ၊ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းက နင္နဲ႕လည္း ပတ္သက္တယ္”
ေခမာညိဳ အေတာ္ကို အံၾသသြားပါသည္။ သက္စိုးထြဋ္ ညီမ ႏွင့္ ေခမာညိဳ ဘာမ်ား ပတ္သက္မႈ ရွိႏိုင္ပါမည္နည္း။
“ငါ အစက စေျပာမွ နင္ ဇာတ္ရည္လည္လိမ့္မယ္၊ ငါတို႕ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ ျပီးတဲ့ေန႕က သူတို႕ အဖြဲ႕ ရန္ျဖစ္ၾကတာ နင္သိတယ္မဟုတ္လား၊ အားလံုး အခ်ဳပ္ထဲေတာင္ ေရာက္သြားၾကေသးတယ္“
“ဘာကိစၥနဲ႕ ျဖစ္ၾကတာလဲ ဆိုတာေရာ နင္သိလား”
“မသိဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲ”
“ဆိုင္လို႕ေပါ့ ဟာ၊ အဲဒီ စာေမးပြဲျပီးတဲ့ ေန႕က ေစာသြင္က နင့္ကို ကားတင္ေျပးဖို႕ စီစဥ္ထားတာ၊ ညေနဘက္ နင္ စာအုပ္ဆိုင္ သြားမွာပဲ ဆိုျပီး စာအုပ္ဆိုင္ သြားတဲ့လမ္းက လူလည္း႐ွင္းေတာ့ နင့္ကို အဲဒီမွာ ကားတင္ေျပးဖို႕ လုပ္ထားတာ၊ သူ႕အစ္ကို ဝမ္းကြဲ လူမိုက္က ကားေမာင္းေပးမယ္၊ ေနာက္ တစ္ေယာက္လည္း ပါဦးမယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို သူ႕ဟာသူ စီစဥ္ထားျပီးမွ သူ႕အဖြဲ႕ကို ေျပာျပေတာ့ သက္စိုးထြဋ္က အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြက္တယ္၊ မိုက္႐ိုင္းတဲ့ အေကာင္ ဆိုျပီး ေစာသြင္ကို ထိုးရာက သူတို႕ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ၊ သက္စိုးထြဋ္ ဘက္က ဟန္ဝင္းနဲ႕ ထက္ေခါင္၊ ေစာသြင္ဘက္က မင္းႏိုင္နဲ႕ စိုးမင္းဝင္း သံုးေယာက္စီ အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ၾကတာပဲ၊ အခ်ဳပ္ထဲမွာကို ထိန္းသိမ္းခံလုိက္ရေသးတယ္၊ နင့္ကို ခိုးေျပးမယ့္ အစီအစဥ္လည္း ပ်က္သြားတာေပါ့ဟာ”
“ငါ တစ္္စြန္းတစ္စမွ မသိခဲ့ရပါလား ဟယ္”
ကံေကာင္းလို႕ေပါ့။ ကံေကာင္းလို႕ ဆိုတာထက္ သက္စိုးထြဋ္ ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ လူယုတ္မာရဲ႕ လက္က ေခမာညိဳ သီသီေလး လြတ္ခဲ့ရတာပါလားေနာ္...။
“ရဲဌာနမွာ သက္စိုးထြဋ္ က နင့္နာမည္ကို လံုးဝမေျပာခဲ့ဘူး၊ ေစာသြင္ကလည္း သူ႕အၾကံ မေအာင္ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္တာ...”
“တကယ္ မိုက္႐ိုင္းတဲ့အေကာင္ပဲ၊ ငါက သူ႕ကို ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာခဲ့႐ံုတင္မက ပါးလည္း ႐ိုက္ခဲ့ေသးတယ္၊ ဆရာမၾကီးဆီလည္း တိုင္ခဲ့ေသးတယ္ ဆိုေတာ့ ငါ့ကို အညိႈးအေတးထားျပီး လက္စားေခ်ခ်င္တာ ျဖစ္မွာေပါ့”
“အဲဒီအေကာင္က တကယ္အညိႈးၾကီးတဲ့ေကာင္ပဲ၊ သူ႕အၾကံအစည္ သက္စိုးထြဋ္ေၾကာင့္ ပ်က္သြားေတာ့ အဲဒီကတည္းက သက္စိုးထြဋ္ကို အေတးအမွတ္ထားခဲ့တာပဲ”
“အဲ ၅ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပဲ၊ ငါ့ကေလး မူၾကိဳက သြားၾကိဳရဦးမယ္၊ ဇာတ္လမ္းကလည္း ေျပာလို႕ေကာင္းေနတာ... ေနာက္မွ ေတြ႕ၾကမယ္ ေဟ့ နင့္ဖုန္းနံပါတ္ ေပးထား၊ ငါဆက္ျပီး ခ်ိန္းမယ္ေလ၊ ခုေတာ့ သြားျပီေနာ္”
နီလာဦးသည္ ေခမာညိဳ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေတြ႕ရာစာရြက္မွာ မွတ္သြားျပီး သူ႕ဖုန္းနံပါတ္လည္း ျပန္မေပးပဲ ပ်ာယီးပ်ာယာ ထြက္သြားသျဖင့္ ေခမာညိဳ႕မွာ သူ႕ကို ေမးခ်င္တာေတြ ႐ွိေသးေသာ္လည္း မေမးရေတာ့ပဲ က်န္ခဲ့ရသည္။ သက္စိုးထြဋ္ ညီမ က ဘာျဖစ္သြားလို႕ သူ႕သားက ဦးေလးျဖစ္သူထံမွာ ေနေနရတာလဲ...။ ေခမာညိဳသည္ တစ္ပိုင္းတစ္စ ထားခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းကို သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနေသာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တာမို႕ နီလာဦး ဖုန္းဆက္လာမွာကိုပဲ ေမွ်ာ္ရေတာ့မည္။
