လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္… ကၽြန္ေတာ္ ေကာလိပ္တက္ေနတုန္းကပါ။ သဘာဝသမိုင္းျပတိုက္မွာ လက္ေတြ႕ဆင္းေနရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ တစ္ေန႕မွာ လက္ေဆာင္အေရာင္းဆိုင္ရဲ႕ ေငြသိမ္းေကာင္တာမွာ လုပ္ေနတုန္း အသက္ၾကီးၾကီး စံုတြဲတစ္စံုဟာ wheelchair ေပၚက ကေလးမေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ အတူ ဝင္လာတာကို ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
ကုလားထုိင္ေပၚက ကေလးမေလးကို အနီးကပ္ေတြ႕ရေတာ့မွ သူမမွာ လက္ေတြ ေျခေတြ လံုးဝမ႐ွိပဲ ေခါင္းနဲ႕ ကိုယ္လံုးပဲ ႐ွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူမကို အျဖဴေပၚမွာ အနီစက္ကေလးေတြ ပါတဲ့ ဂါဝန္ေလး ဝတ္ေပးထားပါတယ္။
အဲဒီစံုတြဲက သူမကို တြန္းျပီး ေငြ႐ွင္းဖို႕လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငံုၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို သူမ ဘက္လွည့္ျပီး သူမကို မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္မိပါတယ္။ သူမရဲ႕ အဘိုးအဘြားေတြကို ေငြ႐ွင္းျပီးလို႕ သူမဘက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူမက ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲမွာ အလွပဆံုး အၾကီးမားဆံုး အျပံဳးတစ္ခု ျပံဳးျပေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ သူမရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပီး အလွပဆံုး မိန္းကေလးကို ျမင္လိုက္ရတာပါပဲ။ သူမရဲ႕ အျပံဳးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အရည္ေပ်ာ္ေစျပီး ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး တစ္ခါမွ မခံစားဖူးတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ခံစားလိုက္ရသလုိပါပဲ။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပင္ပန္းဆင္းရဲျပီး မေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘဝကေန ဆြဲထုတ္ျပီး အျပံဳးေတြ.. အခ်စ္ေတြ.. ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႕ ကမၻာတစ္ခုထဲကို ေခၚသြားခဲ့တာပါ။
အဲဒါက ဆယ္ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခုဆိုရင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္း႐ွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ က်႐ံႈးတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း… ဒုကၡပင္လယ္ေဝခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကေလးမေလးအေၾကာင္းကို ေတြးခဲ့ပါတယ္။ ဘဝနဲ႕ပတ္သက္ျပီး မေမ့ႏိုင္စရာ သင္ခန္းစာကို သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ေပးခဲ့တာပါ။
A World of Smile ကို ျပန္ဆိုပါသည္။
သိဂၤါေက်ာ္
