ဆရာစိတ္ဓါတ္က ဘယ္ေလာက္ အေရးပါတယ္ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ဖူးပါသလား။ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ လႈံေဆာ္မႈ စြမ္းရည္က အရမ္းကို တန္ဖိုးရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြထဲမွာ သူတို႕ စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေသခ်ာ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြ ရွိသလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အမွတ္ရက်န္ေနေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို တစ္နည္းနည္းနဲ႕ နာက်င္ေစဖူးတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း ျဖစ္လာဖို႕ တြန္းအားေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ခ်စ္ခင္မႈနဲ႕ အျမဲ အမွတ္ရ ေနပါတယ္။
အခု ေဖာ္ျပမွာကလည္း အဲဒီလို ဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းပါ။
*****
ထရပ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာ တစ္ေယာက္ဟာ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ သူမွာထားတာေတြကို ႏွစ္သက္စြာ စားေနရင္းနဲ႕ ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးေပါက္ကို ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဝင္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္ေယာက္ကို အာ႐ံုစိုက္မိသြားပါတယ္။ သူမရဲ႕ ပံုစံက ႐ိုး႐ိုးသာမန္ပါပဲ။ ဦးထုပ္ေအာက္က ထြက္ေနတဲ့ ဆံပင္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျဖဴေရာင္သမ္းေနပါျပီ။ သူမဟာ သန္႕ျပန္႕တဲ့ အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္ထားေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ဒိတ္ေအာက္ ေနပါျပီ။ ဒါကလည္း အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြ ဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ ပံုမ်ိဳးပါပဲ။
သူဟာ သူရဲ႕ ဟမ္ဘာဂါကို တစ္ကိုက္ ကိုက္လိုက္ျပီး အမ်ိဳးသမီးၾကီး ကို စားပြဲတစ္ခု ေနာက္မွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ထိုင္လိမ့္မယ္ ထင္လို႕ လိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလို မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပးလာတဲ့ အသံေတြ ၾကားရျပီးေတာ့ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေရာ၊ ေကာင္တာေနာက္က စားပြဲထိုးေတြ အားလံုးပါ အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို လာေတြ႕ၾကပါတယ္။
“မစၥက္ေကာ့စ္ဘီ၊ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာ” သူတို႕က ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကပါတယ္။
“ဆူဆန္၊ ေဘာ့ဘ္၊ အယ္လီဇာ၊ ကာမင္ .. မင္းတို႕ကို ေတြ႕ရတာ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပၾကတယ္ မဟုတ္လား”
အမ်ိဳးသမီးၾကီးကလည္း သူတို႕ကို ျပံဳးျပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
“အရမ္းအဆင္ေျပပါတယ္ မစၥက္ေကာ့စ္ဘီ၊ အခု ဆရာမ ကုတ္အက်ႌကို သိမ္းေပးပါရေစ” လို႕ ေဘာ့ဘ္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္ရွင္က ေျပာျပီး အမ်ိဳးသမီးၾကီးရဲ႕ ကုတ္အက်ႌကို ေသခ်ာဂ႐ုတစိုက္နဲ႕ ယူသြားပါတယ္။
ထရပ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာဟာ စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီဆိုင္ရွင္ဟာ အရင္က ဘယ္သူ႕ရဲ႕ ကုတ္အက်ႌကိုမွ အဲဒီလို ယူသိမ္းမေပးဖူးဘူးေလ။ သူ ဒီေနရာမွာ ကားေမာင္းလာတာ အနည္းဆံုး ေျပာရရင္ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ေတာ့ ၾကာပါျပီ။
“ကၽြန္မ ဆရာမ အတြက္ ဆြတ္ျပဳတ္နည္းနည္း အရင္ ယူေပးမယ္ေလ၊ ျပီးေတာ့မွ ဘာစားမလဲလို႕ စဥ္းစားေပါ့” လို႕ အယ္လီဇာက အျပံဳးေလးနဲ႕ ေျပာျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကို ဝင္သြားပါတယ္။
“ကၽြန္မ စားပြဲကို သန္႕ရွင္းေရး လုပ္လိုက္ဦးမယ္” လို႕ ဆူဆန္က ေျပာျပီး အဝတ္ျဖဴသန္႕သန္႕နဲ႕ စားပြဲကို သန္႕ေနေအာင္ သုတ္ပါေတာ့တယ္။
ကာမင္ကေတာ့ ပန္းအိုးတစ္လံုး ဆြဲယူလာျပီး သူမ အိပ္ကပ္ထဲက အဝါေရာင္ ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္ကို ထိုးစိုက္လိုက္ပါတယ္။
“အခု ထိုင္လို႕ ရျပီ ဆရာမ၊ သက္ေတာင့္သက္တာ ေနေနာ္” လို႕ ေဘာ့ဘ္က ေျပာျပီး သူမ ထိုင္လို႕ ရေအာင္ ခံုဆြဲေပးလိုက္ပါတယ္။ “ဘာေသာက္မလဲ ဆရာမ၊ သံပုရာရည္လား” လို႕လည္း ေမးလိုက္ပါေသးတယ္။
ေဘာ့ဘ္က သူ႕စားပြဲနားကို ျဖတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ထရပ္ကားဒ႐ိုင္ဘာက မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ “ဒီကို တဆိတ္ေလာက္ လာပါဦး” လို႕ ေခၚမိပါေတာ့တယ္။
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာ္ဖီ လိုခ်င္ေသးတာလား ခင္ဗ်ာ” လို႕ ေဘာ့ဘ္က ေရာက္လာျပီး ေမးပါတယ္။
“မဟုတ္ဘူး၊ ေက်းဇူးပဲ၊ ေနာက္မွ..၊ က်ဴပ္က နည္းနည္း အံ့ၾသေနလို႕ပါ၊ အဲဒီက အမ်ိဳးသမီးၾကီးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာေတြ အထူးတလည္ ရွိတာလဲ”
“ဆရာ စိတ္ဓါတ္ ေပါ့ဗ်ာ” ေဘာ့က ျပံဳးျပီး ေျပာပါတယ္။
“ဆရာ စိတ္ဓါတ္ ဟုတ္လား” ထရပ္ကားဒ႐ိုင္ဘာက သူ႕နားကိုေတာင္ သူ မယံုႏိုင္ပဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။
“ခင္ဗ်ား ေစာင့္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့ ခဏေန ရွင္းျပမယ္ေလ”
စားပြဲထိုးေတြက အမ်ိဳးသမီးၾကီး စားေကာင္းေအာင္ သူတို႕ လုပ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေပးတာ ကို ထရပ္ကားဒ႐ိုင္ဘာက စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူမ စားေသာက္ျပီးသြားေတာ့ က်သမွ် ရွင္းမလို႕ လုပ္တာကို ေဘာ့ဘ္က ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ သူက သူမကို တံခါးအထိ လိုက္ပို႕ျပီး သူမ ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားတဲ့ အထိ လက္ေဝွ႕ရမ္း ျပေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ သူက ထရပ္ကားဒ႐ိုင္ဘာ ဆီကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
“အခု ဆရာစိတ္ဓါတ္နဲ႕ လႈံေဆာ္မႈက အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္း ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပမယ္” လို႕ သူက ဆိုပါတယ္။
“အဲဒီ မစၥက္ေကာ့စ္ဘီ ဆိုတာက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆရာမ ျဖစ္ခဲ့တာလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အေကာင္းဆံုး ဆရာမေပါ့၊ အစတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူ႕ကို အဲဒီလို မထင္ခဲ့ဘူးဗ်၊ ေက်ာင္းတိုင္း ေက်ာင္းတိုင္းမွာ လူတိုင္းက ေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္ၾကတဲ့ အတန္းတစ္တန္းေတာ့ ရွိတတ္တယ္ေလ၊ အဆိုးေတြ စုထားတာေပါ့၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပဲ”
ေဘာ့က ျပံဳးလုိက္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာမေတြ တစ္ေယာက္မွ ၾကာၾကာ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ တစ္မနက္မွာေတာ့ စာသင္ခန္း တံခါးပြင့္လာျပီး ဆရာမ အသစ္တစ္ေယာက္ ဝင္လာခဲ့တယ္။ မစၥက္ေကာ့စ္ဘီ ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ခံမွာပါ လို႕ ေတြးေနၾကတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အျမဲတမ္း ညင္ညင္သာသာပဲ ကိုင္တြယ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ သူ႕ကို အျမဲတမ္း ဒုကၡေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာျပႆနာပဲ ရွာရွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေဒါသမထြက္ဘူး။ အဲလိုနဲ႕ သူ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာမ ျဖစ္ျပီး ပထမလရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ကို ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေန႕မွာ သူက ဆရာစိတ္ဓါတ္ကို ျပခဲ့တာပဲ၊ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္ၾကားသြားတယ္။”
“ဆရာ စိတ္ဓါတ္ ဟုတ္လား၊ သူ႕ရဲ႕ ဆရာ စိတ္ဓါတ္က ဘာမ်ား ထူးျခားတာလဲ”
“သူက သူ႕ အိတ္ကို ဖြင့္ျပီး စာရြက္ေတြ တစ္ထပ္ၾကီးကို ထုတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အရမ္းေၾကာက္သြားတာေပါ့၊ စာေမးပြဲ စစ္ေတာ့မွာလား လို႕ေလ၊ ဒါေပမယ့္ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အဲဒါက တကယ့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အံၾသေစခဲ့တာ”
“အဲဒီေတာ့ အဲဒါ ဘာလဲ” လို႕ ထရပ္ကားဒ႐ိုင္ဘာက ေမးတယ္။
“မစၥက္ေကာ့စ္ဘီက ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေရွ႕ကို လာဖို႕ ေျပာျပီး စာရြက္တစ္ရြက္စီ ေပးတယ္။ စာရြက္ တစ္ရြက္စီ ထဲမွာ ဒီေက်ာင္းသားက လြန္ခဲ့တဲ့ လအတြင္းက ဘာေတြ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ခဲ့လဲ ဆိုတာကို သူက ေရးထားေပးတာ”
ထရပ္ကားဒ႐ိုင္ဘာက ေဘာ့ဘ္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
“သူက သူ႕ရဲ႕ ဆရာ စိတ္ဓါတ္ကို ျပဖို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ ဘာေတြ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ခဲ့လဲ ဆိုတာကို စာရြက္တစ္ရြက္မွာ ေရးျပီး ေပးတယ္ေပါ့၊ က်ဳပ္ေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူးဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ၊ နားလည္မွာပါ၊ ဘယ္သူကမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မယံုၾကည္ဘူးေလ၊ ဘယ္သူကမွလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မၾကိဳက္ၾကဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဘယ္လုိမွ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ မရွိဘူးလို႕ အျမဲတမ္း အေျပာခံေနရတာ၊ အဲေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စျပီး ယံုၾကည္လာတာ၊ ဒီ့အရင္က မေတြ႕ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယံုၾကည္လာေအာင္ တြန္းအားေပးတဲ့ ဆရာစိတ္ပဲ ဗ်”
“အဲဒီမွာ ႐ုတ္တရက္ သိလိုက္ရတာ.. တစ္လ လံုးလံုး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ့တယ္ ဆိုတာပဲ၊ တစ္လလံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူ႕ကို ခက္ခဲေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တယ္၊ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထဲက လူတိုင္းရဲ႕ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေလးေတြကိုပဲ ရွာေဖြၾကည့္ခဲ့တယ္။
သူက စာရြက္ေတြ ေဝျပီးေတာ့ စာဆက္သင္တယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပထမဆံုး အၾကိမ္ သူ႕ကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ေပးဖို႕ ေမ့သြားခဲ့ၾကတယ္။”
တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေဘာ့ဘ္ကို ေခၚလို႕ စားသံုးသူ တစ္ေယာက္ဆီ ထသြားျပီး လုပ္ေပးရတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ ျပန္လာျပီး သူ႕ပံုျပင္ကို ဆက္ေျပာတယ္။
“မစၥက္ေကာ့စ္ဘီက အဲဒီကစျပီး လတိုင္း အဲဒီလိုပဲ လုပ္တယ္၊ တစ္လခ်င္းစီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေကာင္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အားသာခ်က္ေတြကို အေလးေပး ေရးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘယ္သူမွ အေကာင္းျမင္စရာ တစ္ခုမွ မရွိေလာက္ဘူးလို႕ ထင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းမွာ အရမ္းဆိုးတာ၊ ဒါေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ နဲ႕ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ တက္ၾကြတယ္၊ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ ဘယ္လို ျငင္းခံုေဆြးေႏြးျပီး ေျပာတတ္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ကို အေကာင္းျမင္ ေရးေပးခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခင္ဗ်ားကို အျမဲတမ္း ခင္ဗ်ားေကာင္းတာေတြပဲ ေျပာေနခဲ့ရင္ ဘယ္လို ျဖစ္မလဲ သိလား”
ထရပ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာက ေခါင္းညိတ္တယ္။
ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါကို အမွန္ ျဖစ္ေအာင္လို႕ ခင္ဗ်ား စျပီး လုပ္မွာေပါ့၊ အဲဒါ မွန္တယ္လို႕ သက္ေသျပဖို႕ ဘယ္လို ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ရမလဲ ဆိုတာကို စျပီး ေလ့လာတယ္ေလ။
အဲဒီလိုနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ ဆရာစိတ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတန္းကို ေျပာင္းလဲ ေပးခဲ့တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း သူ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ထိခိုက္နာက်င္ေအာင္ ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကယ္ပဲ ေလ့လာ သင္ယူတယ္။ တစ္ျခား ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ဆရာေတြက ဘာေတြ ျဖစ္သြားသလဲ လို႕ နားမလည္ႏိုင္ၾကဘူး။”
အဲလိုနဲ႕ ဘြဲ႕ယူတဲ့ ေန႕ကို ေရာက္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး ဘြဲရခဲ့တယ္။ မစၥက္ေကာ့စ္ဘီက ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို လက္ခုပ္တီးျပီး အားေပးခဲ့တယ္။
“ကေလးတို႕ မင္းတို႕ လုပ္ႏိုင္မယ္ ဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ မင္းတို႕ကိုယ္ မင္းတို႕ေတာင္ မသိတဲ့ မင္းတို႕ရဲ႕ ေကာင္းကြက္ေတြကို ငါသိခဲ့တယ္။ မင္းတို႕မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိဘူး လို႕ တစ္ျခားလူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို မင္းတို႕ အၾကာၾကီး နားေထာင္ျပီး ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ သူတို႕ မွားတယ္ ဆိုတာကို မင္းတို႕ သက္ေသျပႏိုင္ျပီေပါ့။ ဒီေန႕ဟာ ငါ့ဘဝမွာ ဂုဏ္အယူရဆံုး ေန႕ပါပဲ” လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ဂုဏ္ယူတယ္ ဆိုတာကို မ်က္ရည္ေတြေတာင္ က်ျပီး ေျပာခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေယာက္စီကို စာအုပ္တစ္အုပ္စီ ေပးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို တြန္းအားေပးဖို႕ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြ အားလံုးကို အဖံုးအမာနဲ႕ ခ်ဳပ္ေပးထားတယ္ေလ။
“ငါက မင္းတို႕ကို ဒီစာအုပ္ကို သိမ္းထားေစခ်င္တယ္၊ မင္းတို႕ ဘဝမွာ တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႕ ခံစားလာရတဲ့အခါ ဒါကို ဖြင့္ျပီး မင္း ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာကို ဖတ္ပါ။ မင္းကိုယ္မင္း ယံုၾကည္သေလာက္ မင္းလိုခ်င္တာကို ရႏိုင္လိမ့္မယ္၊ ငါ့ကို ယံုျပီး ဒါကို အျမဲ အမွတ္ရပါ” တဲ့။
ေဘာ့ဘ္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက အသံုးမက်တဲ့ အုပ္စုကေန ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းေပးခဲ့တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အခု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိလာခဲ့လုိ႕ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္မက္ေတြ ကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလည္း အရက္သမား ေဆးသမား ျဖစ္သြားရမယ့္အစား ဒီလို ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္လာတယ္ေလ။ မစၥက္ေကာ့စ္ဘီ နဲ႕ စေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလမ္းကို လိုက္ေနခဲ့တာ။ အဲဒီေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူ႕ကို ဘာေၾကာင့္ ႐ိုေသေလးစားေနရတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ား နားလည္ေလာက္ပါျပီ ေနာ္။
ထရပ္ကားဒ႐ိုင္ဘာက ေခါင္းျငိမ့္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူစားခဲ့သမွ် ဘီလ္ကို ေတာင္းတယ္။
ေဘာ့ဘ္ အတြင္းဘက္ကို ဝင္သြားခဲ့ျပီး သူျပန္ထြက္လာေတာ့ ထရပ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာ ဖုန္းေျပာေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕ကို မေႏွာက္ယွက္ခ်င္လို႕ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။
“ဟန္နီ၊ အင္း ငါပါ၊ ငါ ဒီည အိမ္ျပန္လာျဖစ္မယ္ ထင္တယ္၊ အင္း လမ္းက ေဝးေတာ့ ေဝးေသးတာ ငါသိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါလုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ မင္းရဲ႕ အထူးစပါယ္ရွယ္ ပါစတာကို ငါ့အတြက္ လုပ္ထားႏိုင္မလား၊ အဲဒါကို ငါ တကယ္ၾကိဳက္တာ၊ မင္း အဲဒါ လုပ္ေရာင္းသင့္တယ္ သိလား၊ တစ္ျခားလူေတြ လုပ္တာထက္ ပိုေကာင္းတယ္၊ ဘာ..၊ ဘာလို႕ ေျပာတာလဲ ဟုတ္လား၊ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ငါ အဲလို ထင္လို႕ေပ့ါ၊ မင္းကို သိေစခ်င္လိုက ေျပာတာပါ၊ မင္းက အဲဒီ Lasagne ခ်က္တဲ့ေနရာမွာ ငါေတြ႕ခဲ့ဖူးသမွ်ထဲ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ မင္းလုပ္မွာလား..၊ ေကာင္းတာေပါ့၊ ညေနက်ရင္ ေတြ႕မယ္ေလ၊ မင္းကို ခ်စ္တယ္”
အယ္လီဇာက ေဘာ့ဘ္ ျပံဳးေနတာကို ေတြ႕သြားတယ္။
“ငါ မွန္းၾကည့္လိုက္ဦးမယ္၊ မစၥက္ေကာ့စ္ဘီ အတြက္ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ေပါ့”
“မွန္တာေပါ့” လို႕ ေျပာျပီး ေဘာ့ဘ္က ရယ္လိုက္တယ္။
အယ္လီဇာက ျပံဳးလိုက္ျပီး ေဘာ့ဘ္ ပါးကို နမ္းကာ စားသံုးသူ တစ္ေယာက္ကို ေကာ္ဖီထပ္ထည့္ေပးဖို႕ ထြက္သြားတယ္။
*****
မစၥက္ေကာ့စ္ဘီရဲ႕ အေၾကာင္း မင္း တစ္ျခားလူေတြကို ေျပာမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။
အတိအက်ပဲေပါ့။ ဒီလို ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ မ်ိဳးကို ပ်ံႏွံေအာင္ ျဖန္႕ေဝသင့္ပါတယ္။ အဲဒါက အခ်ိန္တိုင္း အလုပ္ျဖစ္တာပဲ။ ဒီ ထရပ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာလည္း သူ႕ဇနီးကို ဘာအေကာင္းဆံုး လုပ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ေျပာျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ျပီေလ။ မစၥက္ေကာ့စ္ဘီ အတြက္ ေနာက္ထပ္ တစ္မွတ္ဆိုတာ ေသခ်ာတာေပါ့။
သိဂၤါေက်ာ္
