ေနရပ္ေဒသ မသိေသာ ၾကယ္

သူက ကၽြန္မ ကမၻာကို ခဏ အလည္လာေသာ ၾကယ္တစ္စင္းသာ ျဖစ္သည္။ စၾကဝဠာထဲမွာ သြားခ်င္ရာ သြားေနေသာ ၾကယ္တစ္စင္းႏွင့္ ကၽြန္မက အမွတ္မထင္ ၾကံဳျခင္းမွ်သာ။ မေတာ္တဆ စိတ္ကူးယဥ္ ကမၻာမွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ရွသြားသည္။ ၾကယ္တစ္စင္းသာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သူ႕ ပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲသို႕ ျပန္ေရာက္ သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါေစ ဟု ကၽြန္မ ဆုေတာင္းသည္။ ကၽြန္မကလည္း ၾကယ္တစ္စင္း ဆိုလွ်င္ ဆြဲငင္အားျပင္းေသာ ၾကယ္ထက္ တြန္းကန္အား မ်ားေသာ ၾကယ္တစ္စင္းသာ ျဖစ္သည္။

★★★

ခ်စ္ျခင္းဆိုေသာ စကားလံုး၏ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္မ ေသခ်ာ နားမလည္ခဲ့ပါ။ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာကို စစ္၏ မစစ္၏ ေျပာႏိုင္ဖို႕ရာ ဘယ္လို အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ တိုင္းတာရမည္ကို ကၽြန္မ မသိခဲ့။ လူတစ္ေယာက္ကို တကယ္ ခ်စ္သလား၊ မခ်စ္သလား ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မဆန္းစစ္တတ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ ဘဝမွာ ကၽြန္မ ပါးစပ္က ခ်စ္တယ္ လို႕  ပထမဆံုး ေျပာဖူးသူ သူ႕ကိုလည္း ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္ခဲ့ မခ်စ္ခဲ့ ခုထက္ထိ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ေသခ်ာ မသိပါ။

ကၽြန္မ ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္ အသက္ ၃၀ေက်ာ္မွာ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာႏွင့္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတာလည္း မရွိေတာ့ မခံစားတတ္တာကလည္း ကၽြန္မ အျပစ္လို႕ မဆိုသာဘူး မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေယာက္်ားသား ရွားသည္။ ကၽြန္မကလည္း ေယာက်္ားေတြ ၾကိဳက္တတ္သည့္ ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္။ ေဟသာထက္ ဆိုေသာ နာမည္က အစ မိန္းမမဆန္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ နႈတ္ခမ္းနီ တစ္စက္ မတင္တတ္သည့္ ကၽြန္မ ပံုစံက မိန္းမ မဆန္။ ပခံုးအထက္ ဆံပင္ကေန ဘယ္ေတာ့မွ အရွည္မထားတတ္သူ၊ အက်ႌကို မိန္းမ မဆန္ေသာ ခပ္ပြပြ ေတြသာ အျမဲ ဝတ္တတ္သူ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မိန္းမ တစ္ေယာက္လို လွပသည္ဟု မထင္ခဲ့ပါ။ အဲဒီေတာ့ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ ခ်စ္ခြင့္ ေတာင္းခံသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့တာ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ပါ။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ရိုးရိုးစင္းစင္း ဘဝက ပ်င္းစရာ ေကာင္းသည္ ထင္ခဲ့သည္။ ျပင္ပက အစစ္အမွန္ ကၽြန္မ ဘဝကို စိတ္တိုင္းမက်သည့္အခါ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမွာ online ေပၚ အခ်ိန္ကုန္တတ္လာသည္။ အခုလို သိပ္မ်ားမ်ားစားစား internet မသံုးႏိုင္ၾကေသးသည့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားကတည္းက ကၽြန္မမွာ online ေပၚက သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ေယာက်္ားေလးေတြေရာ မိန္းကေလးေတြေရာ ပါသည္။ အေစာပိုင္း သံုးကာစ ကာလ ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ ကၽြန္မအေပၚ ရိုးသားၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကၽြန္မအေပၚ မရိုးမသား ေျပာဆိုခ်င္သူေတြ ေတြ႕လာသည္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ဆုိးဆိုးဝါးဝါး မၾကိဳက္သူမ်ားကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း block လိုက္တာ မ်ားသည္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ သူတို႕  identity ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျပာသည္ ထင္သူ၊ ကၽြန္မ ခင္မိသူမ်ားကိုေတာ့ ေတြ႕ ခ်ိန္တိုင္းမွာ စကားေျပာျဖစ္သည္။ အဲသလို လူကေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ား စားစား မရွိခဲ့ပါ။

သူငယ္ခ်င္းကေန ခ်စ္သူ ျဖစ္လိုေၾကာင္း ေျပာလာသူ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ မက ရွိခဲ့ေပမယ့္ သူတို႕ ဘက္က အေပ်ာ္သေဘာ သက္သက္ မဟုတ္ပဲ ကၽြန္မကို နည္းနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္ဟု ခံစားမိခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မဘက္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္လက္ ခင္ဖို႕သာ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာပင္။ ကၽြန္မက အားနာတတ္တာလား၊ မျပတ္သားတာလား ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေတာ့ မေဝဖန္လိုပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ သူတို႕ကို မခ်စ္ဖူး ထင္ေပမယ့္ သူတို႕ က ကၽြန္မကို ခ်စ္သည့္အေပၚမွာ သာယာသလိုလို ျဖစ္မိတာ မိန္းကေလး အမ်ားစု သဘာဝပါလို႕  ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေတြးျဖစ္သည္။

တနလၤာသားတစ္ေယာက္ ႏွင့္ေတာ့ အမ်ားထက္ပိုျပီး နည္းနည္း ရင္းႏွီးမိခဲ့သည္။ online မွာပါပဲ။ သူလည္း ညေနဘက္ ညဘက္ေတြ အိမ္မွာ အျမဲတမ္းသံုး။ ကၽြန္မကလည္း အိမ္ႏွင့္ အေဝး ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ စကားေျပာေဖာ္ မရွိပဲ online ေပၚ အျမဲတက္။ အဲလိုႏွင့္ သူေရာ ကၽြန္မေရာ စာေရးတာ စာဖတ္တာကလည္း ဝါသနာ တူသူေတြမို႕ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ သူက ကၽြန္မကို ခ်စ္သည္ ေျပာသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ခင္သည္ လို႕ ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ သူက ခ်စ္သည္ လို႕ ခဏခဏ ေျပာတာကို ကၽြန္မက ဘာမွ ပစ္ပစ္ခါခါ ျပန္မျငင္းပဲ (တကယ္ေတာ့ အားနာလို႕) smile ေလးေတြ ရိုက္ျပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည့္အခါ သူ႕ဘက္က ကၽြန္မကို ခ်စ္သူလို႕ သတ္မွတ္လာသည္။ ကၽြန္မဘက္ကလည္း တစ္ျခားလူေတြထက္ သူ႕ကို ပိုျပီး စိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီးလာသည္။ ခ်စ္သည္ မထင္ေပမယ့္ ကၽြန္မ အေတြးထဲမွာ သူ႕အတြက္ ေနရာေပးလာမိသည္။ ကၽြန္မက ဘယ္အေၾကာင္းအရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတြးေနတတ္သူမို႕  ကၽြန္မ အေတြးထဲ ပါလာတိုင္းလည္း ခ်စ္ေနမိသူလို႕ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါ။

ကၽြန္မ ရန္ကုန္ျပန္လာလွ်င္ ေလဆိပ္ကေန ေစာင့္ၾကိဳမည္ ဆိုေသာ အဲဒီတစ္ေယာက္က ကၽြန္မ ျပန္မလာခင္ ႏွစ္လေလာက္မွာပင္ online ေပၚက မေျပာမဆိုႏွင့္ ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ တစ္လေလာက္ ၾကာမွ သူ နယ္စပ္မွာ အလုပ္အသစ္ ေျပာင္းသြားလို႕ online မသံုးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း mail အတိုေလး တစ္ေစာင္သာ ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူေတာင္းထားဖူးေသာ ကၽြန္မ ဖုန္းနံပါတ္ကို mail နဲ႕ ပို႕ေပးျဖစ္သည္။ အေတာ္ၾကီး ၾကာေတာ့မွ တစ္ခါ ဆက္လာသည္။ ေနာက္လည္း ထပ္မဆက္။ သူ ကၽြန္မကို ခ်စ္စကား ေျပာခဲ့ဖူးေသာ ခ်စ္သူမ်ားေန႕မွာ message ပို႕ေတာ့ သူက ဖုန္းျပန္ဆက္သည္။ အဲဒါ သူမ်ားဖုန္းမို႕ မဆက္ျဖစ္တာပါတဲ့။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္မ သူ႕ရဲ႕  ျပင္ပသ႑န္ကို မခ်စ္ပါ။ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ခ်င္ေသာ သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္သာလွ်င္ ရွိပါသည္။ သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနတာ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ သူႏွင့္ အျမဲမေျပာျဖစ္ေတာ့ ပ်င္းသည္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ ရွာထားခဲ့ပါသည္။ သူကလည္း ကၽြန္မကို လြယ္လြယ္ေျပာခဲ့ျပီး ေလးေလးနက္နက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခဲ့သူပဲ မဟုတ္လား။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔ကိုလည္း ခုခ်ိန္ထိ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ခ်ိန္မ်ားမွာ သတိရေနပါေသးသည္။

အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မကို ခ်စ္သည္ ဆိုသူ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္ online မွာေတြ႕သည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတစ္ခါ ေျပာ ကၽြန္မက တစ္ခါ ျငင္းျပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ကၽြန္မ အလိုအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္ဆံေနခဲ့သည္။ ခုထက္ထိလည္း အဆက္အသြယ္မျပတ္။ ကၽြန္မကို ရိုးရိုးသားသား ေျပာဆို ဆက္ဆံသူကို (သူ႕ဘက္က မရိုးမသား ျဖစ္ေနႏိုင္တာ သိေပမယ့္လည္း) ကၽြန္မ ဘက္က မိတ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္စရာ မလို ဟုထင္သည္။ မနက္တိုင္းလိုလို သူက viber က morning message ပို႕ေလ့ ရွိသည္။ ကၽြန္မက internet သံုးဖို႕ အားလွ်င္ ျပန္နႈတ္ဆက္သည္။ မအားလွ်င္လည္း ျပန္နႈတ္မဆက္ျဖစ္။ သူ မအားေသာ ညဘက္က်မွ good night လုပ္ခ်င္ လုပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မတို႕ၾကားမွာ အလာပ သလာပ ႏႈတ္ဆက္စကား ကလြဲျပီး ဘာမွ မေျပာသည့္အတြက္ ကၽြန္မလည္း အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ပါ။ သူကလည္း ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးမွာ ေၾကာက္ရွာသည္။ ကၽြန္မ internet လိုင္း ျပတ္သြားလို႕  ေျပာေနရင္းႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားလွ်င္ပင္ ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးသည္ ထင္ျပီး မေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုေတာ့ ကၽြန္မက ဘယ္လိုမွကို မခ်စ္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္လိုသာ ခံစားခ်က္ ရွိပါသည္။

ေနာက္ထပ္က ကၽြန္မထက္ အေတာ္ငယ္မယ့္ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ (စေတြ႕ စဥ္က သူေျပာေသာ အသက္အရေပါ့)။ ေနာက္ေတာ့ သူေျပာသေလာက္ မငယ္တာ သူ႕ ပံုေတြ ေတြ႕လို႕ သိသည္။ အစကတည္းက စိတ္ထား သိပ္ မစစ္မွန္တာ သိေပမယ့္ သူ႕ ပလီပလာ အေျပာမ်ားမွာ ကၽြန္မကလည္း အားနာပါနာ သာယာျပီး ျပန္ပတ္သက္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕  တစ္ေယာက္ေသာ သူႏွင့္ ေတြ႕သည္။ အဲဒါကလည္း အဲဒီ ေကာင္ကေလးက သူ႕  gmail account ကို ေဆာက္ေပးျပီး ကၽြန္မ account ကို invite လုပ္ေပးလိုက္သည္ ထင္သည္။ သူႏွင့္ ေတြ႕ ျပီး နည္းနည္း ၾကာေတာ့ အဲဒီ ေကာင္ကေလးက အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ကၽြန္မကို ျဖတ္သည္။ ကၽြန္မက တစ္ျခားလူႏွင့္ chat တာ အဲဒီ ေကာင္ကေလးကို သစၥာေဖာက္တာ ျဖစ္ရသလား။ အဲဒီ ေကာင္ကေလးကို ခ်စ္ပါသည္ လို႕ ကၽြန္မဘက္က တစ္ခါမွ တိတိက်က် မေျပာခဲ့ဖူးပါ။ ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္းလို ဆက္လက္ခင္ခ်င္ေသာ္လည္း သူ႕ ဘက္က အဆက္အဆံ မလုပ္လိုပံု ေပၚသည္ႏွင့္ ကၽြန္မက အဲဒီ ေကာင္ကေလးကို block ခဲ့ေတာ့သည္။ အဲဒီ ေကာင္ကေလးက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္အတူ facebook account ကိုလည္း အတူတူ သံုးကာ ေကာင္မေလး မွန္သမွ်ကို ၾကဴေနတာကိုလည္း ကၽြန္မက ေသခ်ာ သိေနသည္။ ကၽြန္မ ဘက္ကလည္း အေလးအနက္ ခ်စ္ျခင္း မဟုတ္သည္မို႕ သူ႕ကို အလိုက္သင့္ ဆက္ဆံခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး သူ႕ ဘက္က စိတ္သေဘာထားေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း ျဖတ္ခဲ့ရသည္ပင္။ အဲဒီလို ေကာင္ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီးမွ သိလာေသာ သူ႕ကိုလည္း ကၽြန္မက ယခုထိတိုင္ကို စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ျပီး မယံုႏိုင္ခဲ့ပါ။

★★★

ကၽြန္မက အေပ်ာ္အပါး မက္ေသာ ၾကယ္တစ္စင္း ဆုိလွ်င္ သူကလည္း ကၽြန္မလိုပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မ စိတ္ကူးယဥ္ online ကမၻာမွာ ၾကယ္တစ္စင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ မၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပဲ ေရွ႕ဆက္ေနရေသာ အသက္ေမြးမႈဘဝ၊ ကၽြန္မ လက္မခံခ်င္ေသာ မိသားစု အတြင္းေရးမ်ားကို ေမ့ထား၍ ရေသာ ေနရာသည္ online ေပၚမွာသာ ရွိသည္။ ကၽြန္မကို online ေပၚမွာ ဇာတ္လမ္းရႈပ္သည္ဟု ေျပာလိုလွ်င္ အျပင္မွာ ရႈပ္သူေတြထက္ေတာ့ အျပစ္ကင္းသည္ဟု ထင္သည္။ သူလို ကိုယ္လို အတူတူ လူမ်ား ပတ္သက္ျခင္းသည္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ နစ္နာ ေစျခင္း မရွိဟု ကၽြန္မ ထင္သည္။ ကၽြန္မကို အျပင္မွာ ေတြ႕လိုသည္ဟု ေတာင္းဆိုသူမ်ားကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပ၍ ျငင္းခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။

သူႏွင့္ ကၽြန္မက မေတာ္တဆ ဆံုမိသည့္ ၾကယ္ႏွစ္စင္း။ သူ႕ဘက္က ၾကိဳတင္ ၾကံစည္မႈ ရွိခဲ့သည္လားလို႕ ကၽြန္မက သကၤာမကင္း ရွိခဲ့ေပမယ့္ သူက ျငင္းေတာ့ ကၽြန္မက ဆက္ျပီး ျပႆနာ မရွာျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူက ကၽြန္မလို စာဖတ္ ဝါသနာ ပါသူ ဆို၍ ကၽြန္မက သူ႕ကို သူငယ္ခ်င္းလိုခင္မင္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိတာပင္။ သူက အခ်ိန္တိုအတြင္း ကၽြန္မကို ခ်စ္သည္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကလည္း ထံုးစံအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္ခင္ဖို႕ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မ ကိုယ္၌က သံသယ မ်ားလြန္းသူမို႕  ကၽြန္မကို ခ်စ္သည္ ဆိုသူတိုင္းကို မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာက ကၽြန္မကို လာပတ္သက္တဲ့အခါမ်ားကလည္း တစ္ခါမွ တစ္သက္တာ မဆန္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မက အခ်စ္ကို မယံုၾကည္ျခင္းမွာလည္း သဘာဝက်သည္ ထင္သည္။

သူက မိန္းကေလးေတြႏွင့္ စကားေျပာဆိုရာမွာ ကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္ပံုရတာ ကၽြန္မ ခန္႔မွန္းမိပါသည္။ သူ ေျပာလွ်င္ ကၽြန္မမွာ မျငင္းခ်င္၊ မျငင္းႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ သူႏွင့္ online မွာ သိတာ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသးပါပဲ သူက ဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းေတာ့လည္း ကၽြန္မက ေပးလိုက္မိသည္။ ကၽြန္မ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးမိေသာ online သူငယ္ခ်င္း ဆိုလို႕ သူ႔အရင္ ေလးေယာက္သာ ရွိတာ ကၽြန္မ မွတ္မိသည္။ အဲဒီလူေတြကလည္း တစ္ခါေလာက္စီသာ ကၽြန္မဆီ ဖုန္းဆက္ဖူး တာမို႔ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးလိုက္လည္း သိပ္ၾကီး ျပႆနာ မရွိလွဘူးလို႕  ထင္ခဲ့သည္။ သူကေတာ့ chat ရတာထက္ ဖုန္းေျပာရတာ ပို ဝါသနာ ပါသူမွန္း ေနာက္မွ သိရသည္။ ျပီးေတာ့ ညဘက္က်မွ ဆက္သည္။ ကၽြန္မက အစ္မျဖစ္သူႏွင့္ အိပ္ခန္း တစ္ခန္းထဲ အတူ အိပ္သူမို႕ အားနာရသည္။ သူကေတာ့ သူ႔မိသားစုႏွင့္ပင္ အတူမေနပဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖုန္းေျပာလို႔ ရသည္ထင္သည္။ သူ ကၽြန္မကို သံုးၾကိမ္ ေလာက္ ဆက္အျပီးမွာ သူ႕ ဖုန္းကို reject list ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ေန႕ မနက္က်ေတာ့ သူ႕ miss call ေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ရတာမို႕  ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ အားနာတာႏွင့္ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္မိသည္။ အဲဒီကစျပီး ကၽြန္မ စိတ္ကို ကၽြန္မ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပဲ သံေယာဇဥ္ အမွားေတြ ျငိမိေတာ့တာပင္။

သူႏွင့္ ကၽြန္မ သိကာစက သူက ကၽြန္မကို ညတိုင္း ဖုန္းဆက္သည္။ ကၽြန္မက ဖုန္းေျပာတာ ဝါသနာမပါလို႕ ညတိုင္း မဆက္ဖို႕ ေျပာေသာ္လည္း မရပါ။ ခဏပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ေျပာလိုက္ရမွ ေက်နပ္သည္။ ကၽြန္မက ဘယ္လိုပဲ သူငယ္ခ်င္းလို သေဘာထားတယ္ ေျပာေျပာ သူကေတာ့ ကၽြန္မကို ခ်စ္သည့္ အေၾကာင္း ညတိုင္းေျပာသည္။ အစ္မကေတာ့ ကၽြန္မကို နွာေခါင္း ရံႈလွျပီ။ ညပိုင္းမွ ဆက္တယ္ ဆိုကတည္းက အီစီကလီ လုပ္ခ်င္သူ မို႕တဲ့။ ကၽြန္မက အားနာလို႕ ေျပာေနတာပါ ဆိုေတာ့ ဘာမွ အားနာစရာ အေၾကာင္း မရွိဘူးတဲ့။ ကၽြန္မအစ္မက သူမခ်စ္သူႏွင့္ ယူမည္ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္ႏွစ္မွာ မယူလိုက္ႏိုင္သည့္ေနာက္ ခ်စ္သူကို အဆက္ျဖတ္ကာ အပ်ိဳၾကီး လုပ္မည္ ေၾကြးေၾကာ္ေနသူ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဘယ္ေယာက်္ားကိုမွ အေကာင္းျမင္ေပးမည္ မဟုတ္ပါ။  

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဖုန္းကို silent လုပ္ကာ အိပ္ရာထဲမွာ သူႏွင့္ အျပန္အလွန္ sms message ပို႕ျဖစ္ၾကသည္။ (အစ္မကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္စိပ်က္မည္ ဆိုျပီး ကၽြန္မကို မ်က္ေစာင္းတစ္ထိုးထိုးႏွင့္ေပါ့)။ စကားေျပာျဖစ္သည့္ အၾကိမ္ မ်ားလာလွ်င္ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မက ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြ အမွန္အတိုင္း ေျပာမိျပန္ကာ သူ႕အေၾကာင္းကိုေတာ့ စပ္စုရာ က်မည္ စိုးသည္ႏွင့္ ဘာမွ သိပ္မေမးျဖစ္ပါ။ သူေျပာသေလာက္သာ ကၽြန္မ သိသည္။ ကၽြန္မ သိသေလာက္ သူ႕ အေၾကာင္းေတြကလည္း ကၽြန္မအတြက္ ၾကိဳက္ခ်င္စရာ တစ္ကြက္မွ မရွိပါ။ သူက ႏိုင္ငံေရး လုပ္သျဖင့္ ရွစ္တန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရျပီး ဘြဲ႕မရ ဟု ဆိုသည္။ တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္မ မသိပါ။ သူ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားတာေတာ့ သူ႕ ေျပာစကားမ်ားအရ ကၽြန္မ သိသည္။ ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္သည္အထိ ႏိုင္ငံေရး လုပ္သည္ ဆိုေတာ့ သူ ေထာင္မ်ား က်ခဲ့ေသးသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ေျပး ပုန္းေရွာင္ ေနခဲ့ရသူလား ကၽြန္မ အေသးစိတ္ ထပ္မေမးခဲ့ပါ။ သူက အစိုးရဝန္ထမ္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဘြဲ႕မရမွေတာ့ အစိုးရဝန္ထမ္းလည္း ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ သို႕ေပမယ့္ သူ ဘယ္မွာ ဘယ္လို အလုပ္လုပ္သည္ ဆိုတာ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မေမးမိ။ သူ႕ အိမ္ ကို သြားဖို႕ စိတ္ကူးမရွိသည္ႏွင့္ သူ႕အိမ္ ဘယ္ေနရာမွာ ဆိုတာလည္း ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မေမးျဖစ္။ သူေျပာလို႕ သူက ကၽြန္မထက္ ၅ႏွစ္ ၾကီးတယ္ ဆိုတာေတာ့ သိသည္။ သူ႔မွာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ရွိဖူးသည္ ဆိုတာလည္း သူေျပာလို႔ သိသည္။ ဆရာမ တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္လို႔ ကြဲခဲ့တာ ၾကာျပီတဲ့။

ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္မင္မိျပီးမွ မေမွ်ာ္လင့္ သိလုိက္ရသည္က သူက လူမ်ိဳးျခား၊ ဘာသာျခား ျဖစ္ေနသည္ ဆိုတာပါ။ သူက ကၽြန္မ ေမတၱာသုတ္ ရြတ္ျပီးမွ ပဌာန္းရြတ္တာကို ေမတၱာလည္း ပို႕ေသး ႏွင္လည္း ႏွင္ေသး မလုပ္သင့္ပါဘူး ဘာညာ ေျပာတတ္သျဖင့္ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ဗုဒၶဘာသာပဲ ထင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မ မိုးကုတ္ တရားစခန္း ဝင္သည္ဆိုေတာ့ သူက ၇ ေလာက္ႏွင့္ တရားေရာ ရခဲ့ရဲ႕လား ဘာညာ ဆိုေတာ့လည္း သာမန္ပဲ ထင္ခဲ့ျပန္သည္။ သူကလည္း မိုးကုတ္ တရားေခြေတြ သူ အကုန္ နားေထာင္ဖူးသည္ ဆိုခဲ့ေသးသည္ကိုး။ ျဖစ္ပ်က္ ရႈမွတ္တာထက္ ဘုရားကို အာရံုျပဳျပီး ဝင္သက္ ထြက္သက္ မွတ္တာက ပိုမေကာင္းဘူးလား ဆိုေတာ့ သူ႕ အေတြးအေခၚက နည္းနည္းေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲလို႕သာ ထင္လွ်က္ သူႏွင့္ အျပန္အလွန္ ျငင္းမိေသးသည္။ သူက သူလည္း တရားထိုင္ဖူးသည္ လို႕ပင္ ဆိုေသးသလားလို႕။ အဲဒီလိုႏွင့္ အဲဒီ ျငင္းခုန္သည့္ ေန႕မွာပဲ သူက သူဘာသာျခား မ်ိဳးႏြယ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကၽြန္မမွာ အံ့ၾသ မင္သက္လို႕  ဘာမွကို မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ သူက သူ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ မသက္ဝင္ေၾကာင္းလည္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္မကပင္ သူ႕ကို ဘာသာမဲ့လို႕ ေျပာဖူးေသးသည္။ တကယ္တမ္းက် ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသဖို႕ ေကာင္းသည့္အျဖစ္ပါလား။ ကၽြန္မက သူေတာင္းသျဖင့္ ကၽြန္မ ဓါတ္ပံု ပို႔ခဲ့မိဖူးေသာ္လည္း သူပို႕ေသာ ဓါတ္ပံုက ဝါးတားတားႏွင့္ ရုပ္ကိုမွ ဖမ္းလို႕မရေသာ ပံု ျဖစ္ေနခဲ့သည္ကိုး။

သူ ဘာသာျခားမွန္း သိကတည္းက သူ႕ကို ကၽြန္မ ဒီထက္ပိုျပီး အကၽြမ္းတဝင္ မဆက္ဆံသင့္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးခဲ့သည္။ သို႕ေပမယ့္လည္း သူ႕ ဖုန္းလာလွ်င္ ကၽြန္မ အားနာျပီး မကိုင္ပဲ မေနႏိုင္ျပန္ပါ။ သူက စကားေျပာေကာင္းသူ၊ ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းသူ၊ ယံုခ်င္စရာ မေကာင္းသူမွန္း ကၽြန္မ နားလည္သည္။ ခ်စ္သူူ အေနႏွင့္ အတိအလင္း ပတ္သက္လို႕ မျဖစ္ႏိုင္သူ မွန္းလည္း သိသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းလို ခင္လို႕ ရသည္ပဲ ရယ္လို႕ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေလွ်ာ့ေပါ့ စိတ္ေျဖကာ သူႏွင့္ ဆက္လက္ ပတ္သက္မိခဲ့သည္။ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္မက အရိုင္း၊ သူက လူလည္။ ကၽြန္မက သူ႕ကိုလည္း ေလွ်ာ့တြက္ခဲ့မိသည္။ သူက ကၽြန္မကို “ေယာက်္ားေတြကို မယံုနဲ႕ေနာ္ ေဟ” လို႕ ေျပာတတ္ေသးသည္။ အရင္ေကာင္ကေလးနွင့္ ကၽြန္မရဲ႕ online ပတ္သက္မႈကို သူလည္း သိခ်င္ သိလိမ့္မည္။ “ကၽြန္မက ဘယ္ေယာက်္ားကိုမွ မယံုပါဘူး” ဆိုေတာ့ “ကိုယ့္ကိုေတာ့ ယံုပါကြာ” တဲ့။ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္သည္။

သူက ကၽြန္မကို ထူးထူးျခားျခား စေတြ႕ကတည္းက “ေဟ” လို႕ ေခၚသည္။ online ေရာ အျပင္ကေရာ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း အားလံုးက ေဟသာထက္ ဆိုသည့္ ကၽြန္မနာမည္ကို ထက္ထက္ လို႕သာ ေခၚၾကသည္။ သူ႕ကို ထက္ထက္လို႕ ေခၚဖို႕ ေျပာတာ ဘယ္လိုမွကို မရပါ။ သူက ေဟ မွ ေဟ ပဲ။ ကၽြန္မ နားထဲ စၾကားကာစကေတာ့ တစ္မ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႕ ေခၚသံကို အကၽြမ္းတဝင္ႏွင့္၊ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ လြမ္းမိေနေလျပီ။

သူ ကၽြန္မကို ဖုန္းေခၚသည့္ အခါတိုင္းမွာ “ေဟ၊ အရမ္းခ်စ္တာပဲ ကြာ” ဆိုသည့္ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ အျမဲတမ္း ပါသည္။ ကၽြန္မက အေျဖျပန္မေပးလွ်င္ ဖုန္းမခ်ဘူး ဆိုတာမ်ိဳးလည္း လုပ္တတ္ေသးသည္။ “သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ခ်စ္တာ..၊ ညီမေလး လိုပဲ ခ်စ္တာ..” ဆိုျပီး ကၽြန္မက ဖုန္းကို အရင္ ခ်ခ် ပစ္ခဲ့တာ ညေပါင္းမနည္းခဲ့ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ သူ႕ အေျပာေတြမွာ ေမ်ာပါမိသည္။ သူ႕ အသံကပဲ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတာလား၊ သူကပဲ အေျပာေကာင္းလြန္းတာလားေတာ့ မသိ။ (သူကေတာ့ အေျပာေကာင္းလိုက္တာလို႕ ေျပာလွ်င္ တစ္ခါမွ ျငိမ္မေန၊ ရင္ထဲက လာတဲ့ စကားေတြပါ လို႕ ဆိုတတ္ေသးသည္။) သူက ဖုန္းမခ်ပဲ အၾကာၾကီး ေျပာျပီး ဂ်ီက်ေနတာ ရစ္ေနတာကို မခံႏိုင္တာလည္း ပါသည္။ ကၽြန္မက အစ္မ အျငိဳအျငင္ခံျပီး မီးဖိုခန္းထဲ အစ္မ မၾကားေအာင္ ေျပာရပါသည္ ဆိုမွ အရစ္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ ခက္သည္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ အရံႈးေပးလိုက္ရသည္။ သူ႕ကို အေျဖ ျပန္ေပးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူက ကၽြန္မကို စကားအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာျပီး လွည့္ပတ္ေတာင္းခဲ့တာေလ။ ကၽြန္မက မခ်စ္ပါဘူး၊ ခ်စ္လား မခ်စ္လား ေသခ်ာလည္း မသိဘူး ဆိုေတာ့ သူက “စကားေလးနဲ႕ ခ်စ္တယ္ ေျပာတာပဲ ဘာျဖစ္လဲ ေျပာပါ” တဲ့။ “တကယ္ ခ်စ္ခ်စ္ မခ်စ္ခ်စ္ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ခ်စ္တယ္ ေျပာပါ” ဆိုတာမ်ိဳးႏွင့္ တစ္ဂ်ီဂ်ီ လုပ္တတ္သည္။ ကၽြန္မ အေျဖျပန္မေပးလွ်င္ တစ္ညလံုး ဖုန္းေခၚေနမွာ ဆိုတာမ်ိဳးက လာေသးသည္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မဘဝမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာဘူးေသးတဲ့ အေျဖတစ္ခုကို သူ႕ကို ေပးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႕ကို ကၽြန္မ တကယ္ခ်စ္မခ်စ္ မေသခ်ာပါ။ သူ ကၽြန္မကို တကယ္ ခ်စ္မခ်စ္လည္း မေသခ်ာပါ။ သို႕ေပမယ့္ သူ႕ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သည္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူ႕ကို ခ်စ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာခဲ့မိသည္။ သူကလည္း ေျပာသည္ေလ။ သူလည္း အေပ်ာ္ ခ်စ္တာပါပဲ တဲ့။ ကၽြန္မ မၾကိဳက္လွ်င္ အျပင္မွာလည္း လာမရွာပါဘူးတဲ့။ အေပ်ာ္ ခ်စ္ရံုပဲ ခ်စ္ပါ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကလည္း အီစီကလီ ျပန္လုပ္မိသည္ေပါ့။

ကၽြန္မတို႕ အိမ္က တစ္ခါတစ္ေလ ရက္ပိုင္းေလာက္ ညပိုင္း ဖုန္းမမိတာမ်ိဳး ရွိတတ္သည္။ အဲဒီအခါ သူက မယံုမၾကည္ႏွင့္ ျပႆနာ ရွာတတ္ေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မက တစ္ခုခု လုပ္ေနလို႔၊ ဖုန္းသံ မၾကားလို႔ သူ႔ဖုန္းကို ခ်က္ခ်င္း မကိုင္မိလွ်င္လည္း “ဘယ္သူနဲ႕ chat ေနလို႕႔ အၾကာၾကီး ေနမွ ကိုင္တာလဲ” ဆိုျပီး ရစ္တတ္ေသးသည္။ ကၽြန္မက စိတ္မေကာက္ရပဲ သူက ေယာက်္ားတန္မဲ့ စိတ္ေကာက္တတ္သည္။ ကၽြန္မ ဖုန္း လိုင္းမမိတာကိုလည္း မယံုမၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္မက တမင္လုပ္ထားတယ္ ထင္ေသးသည္။ သူ စိတ္ေကာက္လွ်င္ ကၽြန္မကပဲ မေနႏိုင္သူမို႕ အျမဲတမ္း အေလွ်ာ့ေပးျပီး စေခၚရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက စကားတတ္သူဆိုေတာ့ သူစိတ္ေကာက္တယ္ စိတ္ဆိုးတယ္ လို႕ ဘယ္ေတာ့မွ ဝန္မခံ။ ကၽြန္မ ဥေပကၡာကို မခံစားႏိုင္လို႕ပါတဲ့။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလး တစ္ခုတစ္ေလေလာက္န႔ဲလည္း “ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖုန္းမဆက္ပါနဲ႕ေတာ့၊ မခံစားႏိုင္လုိ႕ပါ၊ message ေတြလည္း မပို႕ပါနဲ႕” ဆိုတာမ်ိဳး message ပို႕တတ္ေသးသည္။ ကၽြန္မက အျမင္ကတ္ကတ္ႏွင့္ ပစ္ထားလိုက္လွ်င္ တစ္ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ သူပဲ sms message ျဖစ္ျဖစ္ viber message ျဖစ္ျဖစ္ စပို႕ ျပီး ေခၚတတ္တာပင္။

ကၽြန္မက တစ္မနက္မွာ ပ်င္းပ်င္း ရွိသည္ႏွင့္ သူ႕ကို Good Morning ဆိုျပီး sms ပို႔ျပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ သူကလည္း “morning honey” ဆိုျပီး reply ျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ကၽြန္မ message ေလးမွ မရလွ်င္ သူ႕မနက္ခင္းေတြပဲ မျပည့္စံုေတာ့သလို ေျပာသည္ႏွင့္ ကၽြန္မကလည္း အက်င့္ပါျပီး ပို႕မိသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူက ညတိုင္း ဖုန္းမဆက္ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ မနက္တိုင္းေတာ့ sms message ပို႔ျဖစ္ၾကသည္။ သူ႕ကို အျပင္မွာ တစ္ခါမွ သူေခၚခိုင္းသလို ကို လို႕ မေခၚဘူးေပမယ့္ sms ထဲမွာေတာ့ မဂၤလာပါ ကိုကို ေတြ ဘာေတြ လုပ္မိသည္။ ကိုကို ဆိုတာကေတာ့ အစ္ကို တစ္ေယာက္လို ခင္မင္မႈႏွင့္လည္း ေခၚလို႕ ရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူကလည္း အဲဒါကိုပဲ သေဘာတက်ႏွင့္။ သူက တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ေျပာေသးသည္။ သူ႕ကို ဖုန္း ဆက္ ဆက္ေနသည့္ ေကာင္မေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေလာက္ သူ႕ကို ဂရုစိုက္သူ မရွိဖူးဘူး တဲ့။ သူကလည္း ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ကိုပဲ ခ်စ္တာပါတဲ့။ ဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ။ နားဝင္ခ်ိဳေအာင္ ေျပာေသာ စကားဆိုေတာ့လည္း နားဝင္ခ်ိဳမိသည္ပင္။

★★★

ကၽြန္မတို႕ ဖုန္းေျပာျဖစ္ၾကသည္ ဆိုေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ဘာတစ္ခုမွ တိတိက်က် မသိလွပါ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္းမွာေတာင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ စပ္စုဖို႔ ဝန္ေလးလွသူ ျဖစ္ရာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္အေပၚလည္း စပ္စု မေနခ်င္ပါ။ သူကလည္း သူ႔အေၾကာင္းကို သိပ္မေျပာတတ္။ သူ႔မွာ အစ္မေတြ ညီမေတြ တူမေတြ ရွိတာေတာ့ သူ႔စကားေတြမွ တစ္ဆင့္ သိရသည္။ သူ႔အေမက သူ႔ကို ေကာင္မေလးေတြႏွင့္ ဖုန္းဆက္တာ online မွာ ရႈပ္တာကို မၾကိဳက္ေၾကာင္းလည္း ေျပာဖူးသည္။ သူဖုန္းဆက္လွ်င္ အီစီကလီ လုပ္သူမ်ားရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း မေရမရာတာေတြသာ ေျပာသည္ဟု ကၽြန္မက ထင္သည္။ ကၽြန္မကို ခ်စ္သည့္အေၾကာင္း ေျပာသည္။ ကၽြန္မဆီက အေျဖကို မရမက ျပန္ေတာင္းသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေျပာသလို ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ထမင္းစားျပီးျပီလား စသည့္ အလာပ သလာပ ေလာက္သာ ျပန္ေျပာတာမ်ားသည္။ ဒါကိုပဲ သူက သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္သည့္ ေကာင္မေလးေတြထဲမွာ သူ႔ကို ထမင္း စားျပီးမျပီး ဂရုစိုက္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိ၊ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းသာ သူ႔ကို ဂရုစိုက္တာ ဟု ဆိုဖူးသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီလို စကားမ်ိဳးမေျပာလွ်င္ သူတို႕ အခ်င္းခ်င္း ဘာေတြမ်ား အီစီကလီ ေျပာေနၾကပါလိမ့္ဟု ေတြးမိခဲ့သည္။ သူက ကၽြန္မကို အဲဒီလို ေျပာျပီး ေကာင္မေလးေတြႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သဝန္တိုေစခ်င္ေသးသည္။ ကၽြန္မက ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ေကာင္မေလးေတြကို ေျပာေနက်ပဲ မဟုတ္လား ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္က ေတြ႔ရာလူကို ခ်စ္တယ္ ေျပာတတ္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္တယ္ ေျပာဖူးတာပါ တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း စိတ္ထဲက မယံုၾကည္ခ်င္လွ်က္ႏွင့္ပင္ သူေမးလွ်င္ေတာ့ ယံုပါတယ္ ပဲ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။

သူႏွင့္ ကၽြန္မ ဆံုခဲ့တာ ရွစ္လေက်ာ္ ကိုးလေလာက္ ရွိသည့္ အခ်ိန္အတြင္း အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ၾကိမ္ သံုးၾကိမ္ ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္။ အမ်ားဆံုးက သံုးညေလာက္ပဲ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မေခၚပဲ ေနၾကသည္။ တစ္ခါကေတာ့ ကၽြန္မက သူ႕ကို ျဖတ္ခ်င္ေနတာ ၾကာျပီ ေျပာမိ၍ သူက စိတ္ဆိုးျပီး မေခၚပဲ ေနသည္။ သူ႔အေျပာကေတာ့ စိတ္ထိခိုက္သြားတာပါတဲ့။ သူက စိတ္ဆိုးျပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာလွ်င္ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာေတြ viber ထဲကေန message ပို႕ျပီး ေျပာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူက မ်က္ရည္က်ေနသည့္ smile ေလးေတြ ပို႕သည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မကပဲ အေလ်ာ့ေပးလိုက္ရျပန္သည္။ “ေဟ့ ကို တကယ္ ခ်စ္တာပါ” တဲ့။ ကၽြန္မက ရုပ္ဆိုးတယ္ အျပင္မွာေတြ႕ရင္ ခ်စ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ ဓါတ္ပံုထဲက ေဟက အျပင္က ေဟ နဲ႕ မတူဘူးလားတဲ့။ ဓါတ္ပံုက အတုၾကီးလား လို႕ ဆိုျပန္ေသးသည္။ ဘာလို႕ အတု ရမွာလဲ ကၽြန္မ ပံုပဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီ ဓာတ္ပံုထဲက ကၽြန္မကို ခ်စ္တာတဲ့။ ကၽြန္မကို အျပင္မွာ ေတြ႕ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက အျပင္မွာ ကၽြန္မ ရုပ္ဆိုးတာ ျမင္ရင္ ခ်စ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႕ ၊ ကၽြန္မကလည္း သူ႕ အျပင္က ပံုကို မၾကိဳက္ပါဘူး လို႕ ဆိုေတာ့ သူက မေတြ႕ေသးလို႕ပါ တဲ့။

ေနာက္ဆံုး တစ္ၾကိမ္ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးျပီး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူလည္း မေခၚမေျပာ စိတ္ဆိုးတာမ်ိဳး မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ပိုျပီး နားလည္ေပးတတ္လာသည္ ထင္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလက် သူက ကၽြန္မ စိတ္မေကာက္တတ္တာကိုပင္ သူ႕ကို သိပ္မခ်စ္လို႕ သဝန္မတိုတာ၊ စိတ္မေကာက္တာ စသျဖင့္ ကၽြန္မကို ဂ်ီက်ေသးသည္။ ကၽြန္မလည္း တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူ႕ကို စိတ္ခုမိတာမ်ိဳး၊ မယံုႏိုင္တာမ်ိဳး ရွိေပမယ့္ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို လိုက္ေျပာေနရမည့္ အေျခအေနမ်ိဳး မဟုတ္ဟု ထင္သျဖင့္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္က အတည္တက် ခ်စ္သူေတြမွ မဟုတ္တာ။ online ေပၚမွာ၊ ဖုန္းေပၚမွာ အီစီကလီ အေပ်ာ္ခ်စ္ အဆင့္သာ ရွိသည္ မဟုတ္လား။ သူ႕ကိုေတာ့ အဲဒီလုိ မေျပာျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မေတာ့ အဲဒီလိုပဲ နားခ်ထားသည္။ သူ ကၽြန္မကို အေလးမထားဘူး လို႕ ခံစားရလွ်င္လည္း သူ႕ကို နားလည္ ေပးလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မက ဘယ္သူ႕ကိုမွ ျပႆနာ မရွာတတ္သည့္ သူမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း အေကာင္းသမား ျဖစ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနသူလို႕ သေဘာထားသည္။

ကၽြန္မ အဘိုးအဘြားအိမ္ ျပန္သည့္အခါ သူ ညဘက္ၾကီး ဖုန္းဆက္လွ်င္ လူၾကီးေတြ သိမည္ စိုးသည့္အတြက္ သူ႕ကို မဆက္ဖို႕ ေျပာခဲ့ရသည္။ သူက ဖုန္းမဆက္ေပမယ့္ message ေတာ့ ပို႕ေသးသည္။ အဲဒီေတာ့လည္း ကၽြန္မက အိမ္က cordless ဖုန္းကို မီးဖိုခန္းထဲ ယူျပီး လူၾကီးေတြ မသိေအာင္ ခိုးဆက္ရသည္။ ဖုန္းဆက္ျပီးလွ်င္ တာဝန္တစ္ခု ျပီးတာေပါ့။ ညနက္မွ သူဖုန္းေခၚမွာ၊ message ပို႕မွာ ေစာင့္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ တစ္ညတစ္ေလထက္ပိုျပီး သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မရလွ်င္ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ကလည္း တစ္ခုခု လိုေနသလို ခံစားတတ္ေနေလျပီ။ ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္တိုင္း သူက “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဟရယ္” လို႕ အျမဲ ေျပာတတ္သည္။ ခုေနာက္ပိုင္း သူက ကၽြန္မ သူ႕ကို ခ်စ္တာကို ေက်းဇူးတင္သည့္အေၾကာင္းပါ ထည့္ေျပာတတ္သည္။ “ကိုက ေဟ့ကို တကယ္ခ်စ္တာ.. ေဟ မယံုရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးကြာ” လို႕ ေျပာတိုင္း ကၽြန္မကလည္း သူ႕ကို ယံုခ်င္မိသည္။ အစတုန္းကေတာ့ အေပ်ာ္ခ်စ္တာပါလို႕ သူကလည္း ေျပာခဲ့တာေၾကာင့္ ခုေနာက္ပိုင္း “တကယ္ခ်စ္တာပါ” လို႕ ျပန္ေျပာေနသည္ ထင္၏။ ကေလးကလား စကားေတြ အျမဲေျပာမေနပါနဲ႕ ဆိုေသာ္လည္း သူက မရပါ။ ခ်စ္တာ အသက္အရြယ္နဲ႕ မဆိုင္ပါဘူး တဲ့။ အျမဲတမ္းလိုလို “ေဟ” “အရမ္းခ်စ္တာပဲ ကြာ” ဆိုတာမ်ိဳးကို ေျပာျမဲ။ ကၽြန္မက သူမ်ားၾကားမွာ စိုးရိမ္လို႕ ဒါမ်ိဳး မေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူက မရပါ။ သူေျပာတိုင္းမွာ ကၽြန္မကိုပါ ျပန္ေျပာေစခ်င္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူေျပာေစခ်င္သလို နူးနူးညံညံ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေျပာေလ့ မရွိပါ။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႕ ကၽြန္မက တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပီးဆံုးသြားမယ့္ ဇာတ္လမ္းတို တစ္ပုဒ္ပါပဲေလ။ ကၽြန္မက အေလးအနက္ ခံစားမေနသင့္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမထားသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူနဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ေတာ့မယ့္ ဇာတ္လမ္း အဆံုးသတ္မယ့္ ေန႕ကို ေတြးမိလွ်င္ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ဟာ လာသလိုပင္။ သူ႔မွာ ကၽြန္မ မၾကိဳက္ေသာ အခ်က္ေတြသာ ရွိသည္။ သူေျပာသည့္အတိုင္း ကၽြန္မ သိထားသမွ်ေပါ့ေလ။ ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုမွ မရ ဆိုတာကို မၾကိဳက္။ သူ႔ပို႕ထားသည့္ ဓါတ္ပံုထဲက သူ႕ရုပ္ရည္ကို မၾကိဳက္။ သူ လူမ်ိဳးျခား၊ ဘာသာျခား ျဖစ္ေနတာကို မၾကိဳက္။ သူ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားျပီး ပါတီ တစ္ခုမွာ အဖြဲ႕ဝင္ ျဖစ္ေနတာကို မၾကိဳက္။ သူ စိတ္သေဘာထား မၾကီးတာကို မၾကိဳက္။ ဘာကိုမွ မၾကိဳက္ပဲႏွင့္ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ သူႏွင့္ ဆက္သြယ္ ျဖစ္ေနသလဲ။ သူ ေျပာသမွ် ခ်စ္စကားကို နားေထာင္ေကာင္းေနသလဲ ကၽြန္မ ကိုယ္ ကၽြန္မလည္း နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုႏွင့္ gmail address တစ္ခုသာ သိေသာ လူတစ္ေယာက္္ကို ကၽြန္မ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သံေယာဇဥ္ ထားလို႕ မရႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ကၽြန္မ သိပါသည္။

ကၽြန္မ သူ႔ကို ျဖတ္ခ်င္သည္။ သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္မွာ ျဖတ္ကို ျဖတ္ရမည္ ဆိုတာသိသည္။ သို႕ေပမယ့္လည္း မျဖတ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ တြဲျပဖို႕ရာ ကၽြန္မမွာ သတၱိမရွိပါ။ သူကလည္း သတၱိရွိရွိႏွင့္ ဇြတ္တိုးျပီး ကၽြန္မအနားကို ေပၚမလာခဲ့ပါ။ ကၽြန္မေမြးေန႕ကို သူေမ့ေနခဲ့တာကိုလည္း ကၽြန္မက စိတ္မေကာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ခ်စ္သူ အစစ္ေတြမွ မဟုတ္တာေလ လို႕ ေတြးခဲ့သည္။ ခ်စ္သူ အစစ္ေတြမွ မဟုတ္ပဲ ကၽြန္မ သူ႕ ဆီက ဘာမွ အမ်ားၾကီး မေမွ်ာ္လင့္လိုပါ။ သူ႕ေမြးေန႕တုန္းကေတာ့ သူက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေကၽြးမွာ၊ ကၽြန္မပါ လာမလား လို႕ ဖိတ္ဖူးသည္။ ကၽြန္မက မလာေတာ့ပါဘူး ေျပာေတာ့ သူလည္း စိတ္မဆိုးပါ။ သူ႕ကိုလည္း တကူးတက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ပို႔မေပးျဖစ္ပါ။ သူကေတာ့ ကၽြန္မေမြးေန႕ သူေမ့သြားတာကို ေတာင္းပန္သည္ ဆိုျပီး ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ပို႔မည္ ဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မေျပာသလို အရုပ္ၾကီးၾကီး တစ္ရုပ္ ဝယ္ထားျပီးျပီ၊ သူကိုယ္တိုင္ လာေတြ႕ မွ ေပးမည္ ဟုဆိုျပန္သည္။ ထုိေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ကလည္း ခုခ်ိန္ထိ ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ သူက တစ္နာရီေက်ာ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ လာရံုႏွင့္ ေရာက္သည့္ အကြာအေဝးမွာ ေနထိုင္ၾကတာပါ။ သူ မလာခ်င္လို႕သာ မေရာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက အရင္ကတည္းကေတာ့ ကၽြန္မကို ေတြ႕ခ်င္သည္ ဟု ခဏခဏ ေျပာဖူးပါရဲ႕။ ခ်စ္သူေတြလို ေတြ႔ခ်င္သည္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကလည္း ဟိုဟို ဒီဒီ အေၾကာင္းျပျပီး ျငင္းခဲ့ဖူးသည္။ ရန္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးျပီမို႕ သူကလည္း ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးမွာ ေၾကာက္သလား သူပဲ အလုပ္မ်ားျပီး မလာႏိုင္သလားေတာ့ မသိႏိုင္၊ ေတြ႕ဖို႕ကိစၥကို သိပ္မေျပာေတာ့ပါ။

သူက မထင္ရပဲ ကၽြန္မလိုပင္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ တူသည့္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ပါ ဖန္တီးထားေသးသည္။ “သမီးေလး ေနေကာင္းလား၊ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ငိုေနလား၊ အိပ္ေနျပီလား” ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာတတ္ေသးသည္။ အစပိုင္းေတာ့ ကၽြန္မက သေဘာမေပါက္ပဲ ေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႕ လို႔ ဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူေမးလွ်င္ သူ႔လိုပင္ “သမီးေလး အိပ္ေနျပီ၊ မငိုပါဘူး၊ သမီးေလးက သိပ္သေဘာေကာင္းတာ” စသျဖင့္ ျပန္ေျပာတတ္လာသည္။ သူက ကၽြန္မဆီက morning message ကို ေန႔တိုင္း ေစာင့္စားတတ္သလို ကၽြန္မကလည္း သူ ညဘက္ ဖုန္းေခၚဖို႔၊ message ပို႔ဖို႕ကို ေမွ်ာ္ေနၾက ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူဖုန္းကဒ္သိပ္မရွိေတာ့လို႔ ဖုန္းေခၚပါလို႔ sms ပို႔တတ္ေသးသည္။ ဖုန္းကဒ္မရွိလည္း မေခၚနဲ႔ေတာ့ေပါ့ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုေတာ့ “ေဟ့ အသံေလး ၾကားခ်င္လို႔ပါကြာ” လို႔ ဆိုတတ္ေသးသည္။ အစကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အေပ်ာ္သေဘာထားခဲ့ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အစစ္အမွန္ ခံစားခ်က္ ရွိလာသည္ဟု ခံစားမိလာသည္။

ၾကာလာရင္ သံေယာဇဥ္ ပိုၾကီးလာမွာ သိေပမယ့္ ကၽြန္မဘက္က ျပတ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မေျပာခ်င္၊ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူက ကၽြန္မကို စိတ္ကုန္ျပီး ျဖတ္သြားလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ လို႔ တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူလက္တြဲလို႔ ျဖစ္ႏိုင္သူ မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနခဲ့သည္ပဲ။ သူ႔ဘက္ကလည္း တစ္ခါမွ ေဟ့ကို လက္ထပ္ခ်င္သည္ ရယ္လို႔ မေျပာဖူးပါ။ အရင္တုန္းကပဲ ကၽြန္မကို လာေတြ႔ျပီး တစ္ခါတည္း ခိုးေျပးမည္ လိုက္မလား ဆိုျပီး စသလို ေနာက္သလိုသာ ေျပာဖူးသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ သူ မျဖစ္ႏိုင္တာ တကယ္ေတာ့ သူလည္း သိမွာပါ။ တစ္ခါကေတာ့ သူက “အတူတူေနခ်င္တယ္ ေဟရယ္၊ တစ္သက္လံုး အတြက္ပါ”  လို႔ message အျပန္အလွန္ ပို႔ေနခိုက္မွာ ေျပာဖူးသည္။ ကၽြန္မရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားခဲ့သည္။ “မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ မေျပာပါနဲ႔ အေပ်ာ္ခ်စ္တာပဲ” လို႔ ျပန္ပို႔ေတာ့ “ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ကြာ” ဆိုျပီး ဆက္မေျပာေတာ့။ ကၽြန္မကလည္း တစ္ျခားအေၾကာင္း ေျပာျပီး good night လုပ္လိုက္ၾကသည္။

★★★

New Year ညက ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အစ္မ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ မုန္႔လုပ္စားၾကျပီး သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႔က ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ညအိပ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ညလယ္စာ စားေနခိုက္ သူ႔ဆီက ဖုန္းလာေတာ့ မၾကားပဲ miss call ျဖစ္သြားသျဖင့္ ကၽြန္မပဲ ျပန္ေခၚလိုက္ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း မသိေစခ်င္သျဖင့္ ကၽြန္မမွာ အိမ္ေနာက္ဘက္ ျခံထဲ ထြက္ေခၚရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အတူရွိေနပံုရသည္။ နည္းနည္းလည္း ေသာက္ထားပံု ရသည္။ သူ႔ကိုေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္ နည္းနည္းေသာက္ထားတာ၊ ဧည့္သည္ေတြလည္း ေရာက္ေနလို႔၊ ကၽြန္မဆီ တက္လာဖို႔ရာ မလာႏိုင္ျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ညစ္ေနတယ္ လို႔ ဆိုသည္။ ကၽြန္မက ရယ္ေတာ့ သူ႔ကို မဟားပါနဲ႔ လို႔ စိတ္ဆိုးခ်င္ေသးသည္။ သူက အဲလိုပါပဲ ဘာမွမဟုတ္လည္း စိတ္လုပ္ခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ သူ႔ေဘးမွာ လူေတြ ရွိေနသလားေတာ့မသိ၊ သူက ဘာမွ ထပ္မေျပာပဲ “ေဟ ေျပာေလ” ဆိုေတာ့ ဘာေျပာရမွာလဲ လို႔ ကၽြန္မက ေျပာမိသည္။ တကယ္ေတာ့ သူက သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ေျပာေစခ်င္တာမွန္း သိသည္။ သူက “ေတာ္ပါျပီကြာ၊ ခ်ေတာ့မယ္” တဲ့။ “၁၂ မွ ျပန္ဆက္ေနာ္” တဲ့။ ကၽြန္မက “I love you” လို႔ ခပ္တိုးတိုး ေျပာတာကိုေတာင္ သူၾကားခ်င္မွ ၾကားမည္။ ၁၂ ထိုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ တစ္အိပ္ရာထဲ အိပ္သျဖင့္ သူ႔ကို ဖုန္းျပန္မဆက္ျဖစ္ပါ။ Good Night message ေတာ့ ပို႔လိုက္သည္။ သူ႔ဘက္က ျပန္မပို႔ပါ။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ထဲ မထားပဲ အိပ္လိုက္သည္။ အဲဒီညက သူႏွင့္ေတြ႔တာ ေနာက္ဆံုးမွန္း သိလွ်င္ ကၽြန္မ သူ႔ကို ခ်စ္သည္ ဆိုတာ သူၾကားေအာင္ ေသခ်ာ ေျပာလိုက္မိမည္ ထင္သည္။

၂၀၁၄ ရဲ႕ ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္မက ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကို Morning message ပို႔ေတာ့ ႏွစ္သစ္ ဆုေတာင္းပါ ထည့္ပို႔ျဖစ္သည္။ message ထဲမွာဆို ညြန္႔တတ္သည့္ ကၽြန္မက “တို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်စ္ေတြ ဆက္လက္ ရွင္သန္ပါေစ” ဆိုတာမ်ိဳးပါ ထည့္ပို႔လိုက္ေသးသည္။ သူ႔ဆီက ျပန္စာ မလာပါ။ ရွားရွားပါးပါး တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔ဆီက message မျပန္တာမ်ိဳး ရွိဖူးသည္။ သူက message မပို႔ျဖစ္တာကို ညက်မွ ဖုန္းဆက္ေတာင္းပန္တတ္တာမ်ိဳး ရွိေတာ့ ကၽြန္မကလည္း ထူးထူးျခားျခား ခံစားမေနပါ။ ညဘက္အထိ သူက ဖုန္းမဆက္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ message မပို႔ေတာ့။ သူက ေနာက္ေန႔ညလည္း ဖုန္းမဆက္ေတာ့မွ ကၽြန္မက မေနႏိုင္မထိုင္ျဖစ္ျပီး သူ႔ဆီ message စပို႔သည္။ သူ႔ဘက္မွ ဘာမွ ျပန္မလာပါ။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ဆိုးျပီး ေနလိုက္သည္။ ႏွစ္သစ္မွာ သံေယာဇဥ္အေဟာင္းေတြ ျဖတ္ခ်င္သလား လို႕ message ပို႔ေတာ့လည္း ဘာမွ ျပန္မလာပါ။ ေနာက္ထပ္ သံုးရက္ေလာက္ေနေတာ့မွ မနက္ေစာေစာ သူ႔ဆီ ဖုန္းေခၚၾကည့္ေတာ့ “လူၾကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ ဖုန္းမွာ စက္ပိတ္ထားပါသျဖင့္… ” ႏွင့္ တိုးသည္။ ကၽြန္မလည္း အေတာ္ အံၾသသြားသည္။ သူ အိပ္ရာမႏိုးလို႔မ်ား ပိတ္ထားသလား ထင္ျပီး ေန႔လည္ တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ ေခၚသည္။ ပိတ္ထားတုန္းပင္။ အဲဒီကတည္းက သူ႔ဖုန္းကို ဆက္တိုင္းမွာ စက္ပိတ္ထားသည္သာ ေျပာေတာ့သည္။

သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔တုန္းက ကၽြန္မတို႔ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါ။ သူ႕ဖုန္းကဒ္ ပိတ္သြားတာ၊ ပ်က္သြားတာ၊ လိုင္းမမိသည့္ေနရာ ေရာက္ေနတာ ဆိုလွ်င္လည္း ကၽြန္မကို တစ္ျခားဖုန္းႏွင့္ ဆက္သင့္သည္။ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုႏွင့္ gmail တစ္ခုသာ သိေသာ သူက ဖုန္းလည္းပိတ္ထား၊ online လည္း မဝင္ေတာ့သည့္အခါ သူႏွင့္ ကၽြန္မ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားသည္။ ကၽြန္မ ျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတိုင္းပါပဲ။ ကၽြန္မျဖတ္စရာမလိုပဲ သူ႔ဘက္က စတင္၍ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခဲ့ျပီေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီလိုပံုစံႏွင့္ သူ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဇာတ္လမ္းဆင္ျပီး ေတြးေနမိသည္။ ကၽြန္မဖုန္းကို reject list ထဲထည့္ထားသလား မသကၤာလို႔ အစ္မဖုန္းႏွင့္ တစ္ခါဆက္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဖုန္းပိတ္ထားသည္ပဲ ေျပာသည္။ သူ ကၽြန္မကို အဲဒီလို လုပ္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွေတာ့ မရွိပါ။ ကၽြန္မက သူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပတ္ျပီ ေျပာလွ်င္လည္း ရသည့္သူပဲ၊ သူ႔ကို လိုက္တြယ္ကပ္ေနမွာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒီဖုန္းနံပါတ္ႏွင့္ ရႈပ္ခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းေတြ အားလံုးကို ျဖတ္ခ်င္၍ ဖုန္းကဒ္အသစ္ ဝယ္ကိုင္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူ႔ရဲ႕ 91 ႏွင့္ စေသာ ဖုန္းက မမိေသာ ေနရာေတြလည္း မ်ားသည္။ ဖုန္းမမိေသာ အရပ္ေဒသကိုမ်ား ရုတ္တရက္ ထြက္သြားရလို႔ ကၽြန္မကို ဖုန္းမဆက္ေလသလား၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားပဲ သြားေလသလား ေတြးကာ သူ႔ကို နားလည္ေပးခ်င္ေသာ ကၽြန္မက ဘယ္အခ်ိန္ သူ႔ဖုန္း ျပန္လာမလဲလို႔ မသိစိတ္က ေမွ်ာ္ေနမိေသးသည္။

အစပိုင္းက ၂ ရက္တစ္ခါေလာက္ ဆက္ၾကည့္မိေသးေသာ္လည္း ဖုန္းပိတ္ထားသည္ ဆိုတာကို ၾကားရေသာ ရက္သတၱပတ္ေတြ မ်ားလာေသာအခါ ကၽြန္မလည္း သူ႔ဖုန္းကို မဆက္မိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မ မျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အေတြးကလည္း စိတ္ထဲမွာ ေပၚေပၚလာသည္။ သူ တစ္စံုတစ္ခုမ်ား ျဖစ္ေနေလသလား လို႔ပါ။ ဖုန္းေရာ လူေရာ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့သလား ဆိုေသာ အေတြးက ကၽြန္မစိတ္ကို ေႏွာက္ယွက္ေနသည္။ ကၽြန္မအသံေလး မၾကားရရင္ မေနႏိုင္ပါဘူး ဆိုသူက ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ဖုန္းမဆက္တာဟာ သူ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားလို႔သာ ျဖစ္ရမည္။ အဲဒီလို ေတြးမိရင္ သူ႔ဖုန္းကိုလည္း မဆက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သူ မဟုတ္ေသာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုင္ျပီး တစ္ခုခု ေျပာလိုက္မွာလည္း ေၾကာက္ေနသည္။ အဲဒီလို ဆိုလွ်င္ သူ ကၽြန္မကို အေၾကာင္းမရွိပဲ ပစ္မထားဘူး။ ကၽြန္မကို တကယ္ခ်စ္တာပါ ဆိုတာကို သိလိုက္ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မက အဲဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစလိုပါ။ ကၽြန္မကို လိမ္ညာကာ သစၥာေဖာက္သြားတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါေစ..၊ အေပ်ာ္သေဘာႏွင့္မို႔ ဇာတ္လမ္း အျပီးျဖတ္သြားတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါေစ..၊ သူ႕ကို သူ႔ေနရာမွာသူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အဆင္ေျပေျပပဲ ရွိေနေစခ်င္ပါသည္။ သူ႔ေျခရာကို ကၽြန္မ ျပန္မရွာခ်င္ပါ။ viber ႏွင့္ message ပို႕စဥ္က သူ႔ location ကို ကၽြန္မ မွတ္ထားလိုက္မိတာ ရွိေသာ္လည္း လိုက္ရွာ စံုစမ္းဖို႔ စိတ္ကူး ကၽြန္မမွာ မရွိပါ။

ကၽြန္မထံသို႔ အလည္လာေသာ ၾကယ္ကေလး သူ႔ပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲကို သူ ျပန္ေရာက္သြားတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ သူ႔ကို ကၽြန္မ မေၾကြလြင့္ေစခ်င္ပါ။ ရုပ္ရွင္ေတြ ဝတၱဳေတြ ထဲကလို သူ အၾကာၾကီး သတိေမ့ေနျပီးမွ ကၽြန္မဆီ ျပန္ေရာက္လာဦးမလား လို႔ နတ္သမီးပံုျပင္လိုမ်ိဳး စိတ္ကူးကိုလည္း ကၽြန္မ မရပ္တန္႔ႏိုင္ေသးပါ။ သူမရွိလို႔ ကၽြန္မ အစားမပ်က္၊ အအိပ္မပ်က္၊ အေနအထိုင္ မပ်က္ပါ။ Morning message လည္း ပို႔စရာမလို၊ ညဘက္လည္း ဖုန္းေစာင့္စရာမလို၊ ကၽြန္မ ဖုန္းလိုင္း ပ်က္ေနလည္း စိတ္ပူစရာ မလိုေတာ့ပါ။ အရင္လို ခ်စ္သူမရွိေသာ လြတ္လပ္မႈကို ျပန္ရလို႔ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရမည္ မဟုတ္လား။ သူႏွင့္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တာ သိလို႔ တစ္ေန႕ေန႕ ျပတ္ဖုိ႔ကို ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ျပီးသား မဟုတ္လား..။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မ ၾကယ္ကေလး သူ႔အရပ္ေဒသမွာသူ လင္းေနတာကိုေတာ့ ေဝးေဝးကေနပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ျမင္ခ်င္ပါေသးသည္။

သိဂၤါေက်ာ္

လူငယ္နွင့္ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ျခင္း

တက္ၾကြလန္းဆန္းတဲ့ အရြယ္ျဖစ္တဲ့ လူငယ္တိုုင္းမွာ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုုတာ ရွိၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ေလးစား အားက်စရာ ဘဝေတြကိုု ၾကည့္ျပီး အဲဒီလိုု ျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလိုု႕ ရည္မွန္း လိုုက္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိဘ အသိုုင္းအဝိုုင္းက ငယ္ငယ္ကတည္းက ရိုုက္သြင္းထားတဲ့ အတိုုင္း ဒီဘဝ ေရာက္ရမယ္၊ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုုတာမ်ိဳးကိုုပဲ ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ အေနနဲ႕ ထားလိုုက္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုုယ္တိုုင္ ျဖစ္ခ်င္ ေရာက္ခ်င္တဲ့ ဘဝကိုု ရည္မွန္းခ်က္ သတ္မွတ္ထားၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုုယ့္ဘဝအတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ သတ္မွတ္တယ္ ဆိုုကတည္းက ကိုုယ္တကယ္ အဟုုတ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥကိုပဲ ပန္းတိုုင္ ထားသင့္တာပါ။ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ဆိုုျပီး စာစီစာကံုုး ေရးၾကရေတာ့လည္း တကယ့္ ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ေရးတဲ့ ကေလးက ရွားပါတယ္။ ဖတ္ထားတဲ့ စာစီစာကံုုး စာအုုပ္ေတြထဲက ထုုတ္နႈတ္ေရးၾကတာပဲ မ်ားပါတယ္။ နားလည္တတ္တဲ့ ကေလးအရြယ္ကတည္းက သူ အမွန္တကယ္ ဝါသနာပါျပီး တစ္သက္လံုုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈ လုုပ္သြားနိုုင္မယ့္ ဘဝကိုု ရည္မွန္းတတ္ဖိုု႕ မိဘ ဆရာ ေတြက တိုုက္တြန္း အားေပး သင့္ပါတယ္။

တကၠသိုုလ္ဝင္တန္း ေအာင္ျမင္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈ ေရြးၾကတဲ့ အခါမွာလည္း လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုုယ္ဘာကိုု တကယ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုုတာကိုု ေသခ်ာ မစီစစ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အမွတ္မ်ားတဲ့ သူမ်ားကလည္း သူတိုု႕အမွတ္နဲ႕ ကိုုက္ညီတဲ့ ဆရာဝန္လိုုင္း၊ အင္ဂ်င္နီယာလိုုင္း၊ ေခတ္အလိုုက္ အမွတ္ျမင့္တဲ့ တကၠသိုုလ္မ်ားမွာ တက္လိုုက္ၾကတယ္။ အမွတ္ အသင့္အတင့္ ရသူမ်ားကလည္း အလုုပ္အကိုုင္ အဆင္ေျပနိုုင္တယ္၊ ဝင္ေငြေကာင္းနိုုင္တယ္လိုု႕ အမ်ားကေျပာၾကတဲ့ လိုုင္းေတြကိုု ေလွ်ာက္လိုုက္ၾက၊ တက္လိုုက္ၾကပါတယ္။ ကိုုယ္ဘာကိုု ဝါသနာပါသလဲ၊ ဘာကိုု လုုပ္ခ်င္တာလဲ ဆိုုတာ ေသခ်ာ မစဥ္းစားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း စဥ္းစားခြင့္မရွိပဲ မိဘ အသိုုင္းအဝိုုင္းက ေလွ်ာက္ခိုုင္းတဲ့ လမ္းကိုုပဲ ေလွ်ာက္လိုုက္ၾကတာပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ကိုုယ့္လုုပ္ခ်င္တာ တစ္ခုုေတာ့ ရွိေပမယ့္ ဒါကိုု ျဖစ္ေအာင္ လုုပ္မွ လုုပ္နိုုင္ပါ့မလား လိုု႕ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ျပီး “ငါ ဒီလမ္းကိုု ကိုုယ့္ဟာကိုုယ္ ေရြးေလွ်ာက္လိုု႕ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက အျပစ္တင္ၾကမွာပဲ၊ သူတိုု႕ ေလွ်ာက္ခိုုင္းတဲ့ လမ္းပဲ ေလွ်ာက္လိုုက္ပါမယ္ေလ” ဆိုုတာမ်ိဳးလည္း ရွိၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္း အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ျပဳၾကတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကိုုယ္ စိတ္မဝင္စား၊ ဝါသနာ မပါတဲ့ ပညာရပ္၊ လုုပ္ငန္း ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္နဲ႕ပဲ မေအာင္မျမင္ ျဖတ္သန္း ၾကရတာမ်ိဳးေတြလည္း ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုုတ္ေပမယ့္ ျဖစ္သင့္တာကိုု ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုုပ္နိုုင္သူေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။

ရည္မွန္းခ်က္ ဆိုုတာက အံၾသစရာ ေကာင္းတဲ့ အရာပါ။ အရမ္းမ်ားလြန္းရင္လည္း မေကာင္း၊ အရမ္း နည္းလြန္းရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ အမ်ားၾကီး ရည္မွန္းထားျပီး ျဖစ္မလာတဲ့အခါ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပန္လည္ မတည္ေဆာက္ခ်င္ေတာ့ပဲ ဘဝပ်က္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားတတ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ မရွိပဲ ဘဝကိုု ေရလိုုက္ ငါးလိုုက္ ေနၾကသူမ်ားမွာလည္း ဘာမွ တိုုးတက္ ေအာင္ျမင္မႈ ဆိုုတာ မရွိနိုုင္ပဲ တသမတ္တည္း ဘဝကိုု ျဖတ္သန္း ေနရတတ္ပါတယ္။ ကိုုယ္ ဘာကိုု ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုုပ္ခ်င္သလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခ်င္တာလဲ ဆိုုတာ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပန္ဆန္းစစ္ ၾကည့္သင့္ပါတယ္။

ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုု ေသေသခ်ာခ်ာ ရွိလာရင္ အဲဒါက ကိုုယ့္ဘဝမွာ ၾကံဳေတြ႕လာမယ့္ အခက္အခဲေတြကိုု ေက်ာ္ျဖတ္ဖိုု႕ တြန္းအားေပးျပီး အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုုယ္တန္ဖိုုးထားတဲ့ အရာကိုု ရေအာင္ ယူနိုုင္မွာပါ။ ဘဝရည္မွန္းခ်က္သာ မရွိခဲ့ရင္၊ ကိုုယ့္ဘဝကိုု ဘယ္လိုု ပံုုစံနဲ႕ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္မယ္ ဆိုုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းသာ ေသခ်ာ သတ္မွတ္ မထားခဲ့ရင္၊ အဲဒီ ဘဝက ပ်င္းစရာ ေကာင္းတဲ့ ဘဝ ျဖစ္မွာပါပဲ။ စာေရးဆရာ Maxwell Maltz က ဒီလိုုေျပာပါတယ္။ “သင့္မွာ သင့္အတြက္ လံုုေလာက္တဲ့ ပန္းတိုုင္ မရွိဘူး၊ သင့္ရဲ႕ လုုပ္ကိုင္နိုုင္စြမ္းေတြ၊ ၾကိဳးပမ္းအားထုုတ္နိုုင္စြမ္းေတြကိုု ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုုင္ ေရာက္ေအာင္ သြားဖိုု႕ အသံုုးျပဳျခင္း မရွိဘူး၊ အဲသလိုု ဘာမွမရွိျခင္းဆိုုတာ သင္ဟာ စိတ္ကူးဥာဏ္ ကြန္႕ျမဴးျပီး ေနထိုုင္ေနျခင္း မရွိဘူးဆုိတဲ့ ေရာဂါ လကၡဏာ တစ္ခုုပါတဲ့။

လူငယ္တိုုင္းမွာ အိပ္မက္ေတြေတာ့ ရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ၾကီးျပင္းလာတဲ့ အခါမွာ အဲဒီအိပ္မက္အတိုုင္း လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိုုင္ခဲ့သူက ရွားပါးပါတယ္။ သစ္သီးတိုုင္းမွာ သစ္ေစ့ဆိုုတာ ပါလာေပမယ့္ အဲဒီ သစ္ေစ့တိုုင္းက သစ္ပင္သစ္ တစ္ပင္အေနနဲ႕ မရွင္သန္ မေပါက္ေျမာက္နိုုင္ၾကပါဘူး။ အနည္းငယ္ေလာက္သာပဲ ေအာင္ျမင္တဲ့ အပင္တစ္ပင္ ျဖစ္လာနိုုင္သလိုုပါပဲ။ လူငယ္အမ်ားစုုက “ငါလုုပ္ရင္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလား” ဆိုုတဲ့ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု အထင္မၾကီး၊ မယံုုၾကည္တတ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ကိုုယ့္ဆီမွာ ရွိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ အိပ္မက္ကိုု ဥေပကၡာျပဳျပီး အလြယ္လမ္းကိုု လိုုက္လိုုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အေနနဲ႕ အလုုပ္တစ္ခုု မလုုပ္မျဖစ္ လုုပ္ေနရတဲ့ အေျခအေနမွာ လံုုးဝ အလုုပ္မွာ စိတ္ပါဝင္စားျခင္းမရွိ၊ တိုုးတက္ေအာင္ လုုပ္လိုုစိတ္မရွိပဲ ျဖစ္သြားျပီး ဝတၱရားတစ္ရပ္ အေနနဲ႕သာ လုုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုု လူတစ္ေယာက္အတြက္ တိုုးတက္ေအာင္ျမင္ဖိုု႕ဆိုုတာ ေတာ္ေတာ္ ေဝးကြာေနပါျပီ။

တစ္ခ်ိဳ႕ အိပ္မက္ေတြကေတာ့ အိပ္မက္ သက္သက္ ျဖစ္ျပီး တကယ္တမ္း ျဖစ္ေျမာက္ေလာက္ေအာင္ စိတ္အားထက္သန္မႈ မရွိတဲ့အခါ အိပ္မက္ အဆင့္မွာပဲ ရွိေနျပီး ရည္မွန္းခ်က္ အဆင့္ကိုု ေရာက္မလာေတာ့ပါဘူး။ ကိုုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵကိုု ဦးတည္ အာရံုုစိုုက္ျပီး ကိုုယ္ရည္မွန္းခ်က္ အစစ္အမွန္ကိုု ရွာေဖြဖိုု႕က အေရးၾကီးလွပါတယ္။ ဘယ္လိုု အမ်ိဳးအစား ရည္မွန္းခ်က္က အသင့္ေတာ္ အေကာင္းမြန္ဆံုုး ျဖစ္နိုုင္မလဲ။ ရိုုးရိုုးေလးပါပဲ။ ကိုုယ့္အတြက္ ဘယ္အရာက တန္ဖိုုးအရွိဆံုုး ျဖစ္မလဲ ဆိုုတာ စဥ္းစားဖိုု႕ပဲေပါ့။ ကိုုယ္ တကယ့္ကိုု အစစ္အမွန္ လိုုခ်င္တဲ့ ဆႏၵ၊ ကိုုယ္တိုုင္ ရရွိပိုုင္ဆိုုင္လိုုတဲ့ အရာ ျဖစ္ရပါမယ္။ တစ္ခုုေတာ့ သတိထားဖိုု႕ ရွိပါတယ္။ ကိုုယ့္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္က တစ္ကိုုယ္ေကာင္း ဆန္လြန္းေနသလား။ လူမဆန္ေလာက္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳးလား။ သူတစ္ပါးကိုု ထိခိုုက္ေစနိုုင္သလား။ အဲသလိုုမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးေပါ့။ ရည္မွန္းခ်က္ ဆိုုတာက ကိုုယ့္ကိုု လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ပိုုမိုု ေကာင္းမြန္ေစနိုုင္တဲ့၊ ကိုုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ တစ္ျခားသူေတြ အေပၚကိုုလည္း ပိုုမိုု တိုုးတက္ေကာင္းမြန္ ေစနိုုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးသာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

ရည္မွန္းခ်က္ ကိုု သတ္မွတ္တဲ့ အခါမွာ သင့္ေတာ္တဲ့ အခ်ိန္ကိုုလည္း ေရြးခ်ယ္ တတ္ရပါမယ္။ ဥပမာ.. ကိုုယ္က အခုုမွ တကၠသိုုလ္ ဝင္တန္းေတာင္ မေအာင္ျမင္ေသးပဲနဲ႕၊ အဆိုုေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ၾကိဳးစားေနမယ္ ဆိုုရင္၊ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ၾကိဳးပမ္းအားထုုတ္ေနမယ္ ဆိုုရင္ အခ်ိန္မသင့္ေသးဘူး လိုု႕ ေျပာရပါမယ္။ ကိုုယ့္အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ေရြးခ်ယ္မႈက အနည္းဆံုုးေတာ့ ကိုုယ္ေျခေထာက္ေပၚကိုုယ္ ရပ္တည္နိုုင္ရပါမယ္။ ကိုုယ့္မိဘ ကိုုယ္ေတာ့ အတန္အသင့္ ေထာက္ပံ့နိုုင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ရွိသင့္ပါတယ္။ ကိုုယ့္အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈ ခိုုင္မာျပီ ဆိုုတဲ့အခါ ကိုုယ္ဝါသနာပါတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု စတင္ လုုပ္ေဆာင္ဖိုု႕ အခ်ိန္က ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မက်ပါဘူး။

ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုုကိုု ခိုုင္ခိုုင္မာမာ ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္ ခ်မွတ္ျပီးျပီ ဆိုုၾကပါစိုု႕။ အဲဒီ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ရေအာင္၊ ေရာက္ေအာင္ စတင္ျပီး တည္ေဆာက္ၾကရမွာပါ။ ကိုုယ့္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုုင္ကိုု ေရာက္ေအာင္ သြားဖိုု႕ အတြက္ အဆင့္ေတြ ထပ္မံ ခြဲျခားျပီး တစ္ဆင့္ခ်င္း၊ တစ္ဆင့္ခ်င္းစီ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုုပ္ေဆာင္သြားရမွာပါ။ ကိုုယ္လုုပ္ေဆာင္ရမယ့္ အရာေတြ တစ္ခုုခ်င္း တစ္ခုုခ်င္းစီကိုု စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးထားပါ။ အဲဒါကိုု ျဖစ္ေျမာက္ဖိုု႕ အတြက္ ဘာေတြ လုုိအပ္သလဲ၊ ကိုုယ့္ဘက္က ဘာအရည္အခ်င္းေတြ ျဖည့္ဆည္းထားဖိုု႕ လိုုသလဲ ဆိုုတာလည္း ခ်ေရးထားပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ျပီးေအာင္ လုုပ္မလဲ ဆိုုတာကိုုလည္း ခ်ေရးထားပါ။ ေနာက္ဆံုုး ရည္မွန္းခ်က္ အၾကီးၾကီးကိုု ေရာက္တဲ့ အထိ ရည္မွန္းခ်က္ အေသးေလးေတြကိုု အေသအခ်ာ အစီအစဥ္ ဆြဲထားဖိုု႕ လိုုအပ္ပါတယ္။ အဲသလိုု ခ်ေရးျပီးျပီ ဆိုုတဲ့အခါ ဘယ္အခ်ိန္ စလုုပ္ရမလဲ ဆိုတဲ့အခါ.. ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု သတ္မွတ္ျပီးျပီ ဆိုုတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲ စတင္လိုု႕ ရပါျပီ။ ဟိုုေန႕မွ၊ ဒီေန႕မွ ရယ္လိုု႕ ရက္ေရြးေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ စတင္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မဟုုတ္ပါဘူး။

ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုု သတ္မွတ္ျပီး ရေအာင္ လုုပ္ဖိုု႕ ဆံုုးျဖတ္ျပီးျပီ ဆိုုရင္ ကိုုယ့္ဆံုုးျဖတ္ခ်က္၊ ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္၊ ကိုုယ္တိုုင္ရဲ႕ လုုပ္နိုုင္စြမ္းကိုု ယံုုၾကည္မႈ အျပည့္အဝ ထားရပါေတာ့မယ္။ ကိုုယ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဆင့္တိုုင္း အဆင့္တိုုင္းကိုု ျဖစ္နိုုင္တယ္ ဆိုုတဲ့ ယံုုၾကည္ခ်က္ ခိုုင္ခိုုင္မာမာ နဲ႕ ေအာင္ျမင္ျပီးေျမာက္မယ့္ အခ်ိန္မွာ ရလာမယ့္ ရလာဒ္ကိုုပဲ စိတ္ကူးေတြးေတာျပီး ၾကိဳးစားရပါမယ္။ မျဖစ္နိုုင္ပါဘူး၊ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာပါ ဆိုုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကိုု ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးပါနဲ႕။ ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္၊ ကိုယ္ လုုပ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး မေကာင္းတဲ့ အဖ်က္အဆီး အေနွာက္အယွက္ ေပးမယ့္ အဆုိးျမင္တတ္သူေတြနဲ႕ တတ္နိုုင္သမွ် မေပါင္းသင္းပါနဲ႕။ အဆိုုးျမင္သမားမ်ားက ကိုုယ့္ကိုု အၾကံဥာဏ္ေကာင္း ေပးမယ့္အစား စိတ္ဓါတ္က်စရာေတြပဲ ေခါင္းထဲထည့္ေပးပါလိမ့္မယ္။ “မင္းေလာက္ ဥာဏ္တံုုးတဲ့ေကာင္က ဘယ္ေတာ့မွ ဆယ္တန္းေအာင္မွာ မဟုုတ္ဘူး”၊ “မင္း အရည္အခ်င္းေလာက္နဲ႕ မင္းရည္မွန္းထားတဲ့ ဘဝကိုု ရမွာတဲ့လား မျဖစ္နိုုင္တာ စိတ္ကူးယဥ္မေနပါနဲ႕ကြာ” ၊ “မင္းက အဲဒီ အလုုပ္မွာ ေအာင္ျမင္ခ်င္တာလား၊ ဟားဟား ဟုုတ္မွလည္း လုုပ္ပါကြာ” စတဲ့ အပ်က္သေဘာ ျမင္တတ္တဲ့ သူေတြရဲ႕ စကားေတြကိုု ေခါင္းထဲ အေရာက္မခံပါနဲ႕။ ကိုုယ္နဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္တူသူေတြ၊ ကိုုယ္လိုုခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ရရွိပိုုင္ဆိုုင္ထားသူေတြနဲ႕ တိုုင္ပင္ ႏွီးေႏွာျပီး လမ္းညႊန္ျပသမႈကိုု ခံယူပါ။ အျပဳသေဘာ အေကာင္းျမင္သမားေတြနဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနတဲ့အခါ ကိုုယ္တိုုင္လည္း အျပဳသေဘာ စိတ္ထားေတြ တိုုးပြားျပီး ရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္ဖိုု႕ နီးကပ္လာပါလိမ့္မယ္။

ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္တဲ့ ေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခုုက စိတ္အားထက္သန္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္းျပင္းျပျပ စိတ္အားထက္သန္မႈက ကိုုယ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ လက္ေတြ႕ ေနထိုုင္ခြင့္ကိုု ရရွိေစနိုုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုုယ္လုုပ္ရမယ့္ အလုုပ္တစ္ခုုကိုု ေလးေလးနက္နက္ စိတ္ပါလက္ပါ ရွာေဖြ လုုပ္ကိုုင္တတ္သူဟာ ကိုုယ့္ရဲ႕ ပင္ကိုုယ္စြမ္းရည္ကိုု ျပသျပီး ကိုုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု ပိုုမိုု ေကာင္းမြန္ေစမယ့္သူ၊ ကိုုယ့္ရဲ႕ ကိုုယ္ပိုုင္တန္ဖိုုးကိုု ျမွင့္တင္နိုုင္တဲ့သူ ျဖစ္ျပီး ကိုုယ့္ဘဝကိုု ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္မႈ ရွိရွိနဲ႕ ေနသြားနိုုင္မယ့္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္အားထက္သန္မႈ ရွိတဲ့သူဟာ အရႈပ္အေထြး အေႏွာက္အယွက္ ေတြ ၾကားထဲက ကိုုယ္သြားရမယ့္ လမ္းကိုု ရေအာင္ ရွာနိုုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုုယ့္အင္အားကိုုလည္း ပ်မ္းမွ်ထက္ကိုုပိုုျပီး အသံုုးခ်နိုုင္သေလာက္ သံုုးတတ္တဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုုယ့္မွာ စိတ္အားထက္သန္မႈသာ ရွိေနပါေစ။ ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ရာမွာ ဘယ္အရာကမွ တားဆီးနိုုင္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။

ဒီေန႕ေခတ္မွာ အေပ်ာ္အပါး အပန္းေျဖစရာေတြ ကလည္း သိပ္ကိုု မ်ားျပားလွပါတယ္။ လူငယ္ လူရြယ္ အမ်ားစုုဟာ ကိုုယ့္ဘဝ တိုုးတက္မႈအတြက္ ၾကိဳးစားရမယ့္ အစား အေပ်ာ္အပါးေတြထဲမွာ စိတ္မထိန္းနိုုင္ပဲ ေမ်ာပါ အခ်ိန္ကုုန္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုုရီးယားရုုပ္ရွင္ေတြ၊ music concert ေတြ၊ computer game ေတြ အျပင္ ခုုေခတ္မွာ လူတိုုင္း internet သံုုးနိုုင္ေနတဲ့အခါ facebook၊ gtalk စတာေတြကကလည္း တစ္ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကိုု အေတာ္ကုုန္ဆံုုးေစတာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ေအာင္ျမင္လိုုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ေသြျဖည္သြားေစမယ့္ အရာေတြအတြက္ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု အဆံုုးရံႈး မခံပါဘူး။ ဘဝ ေအာင္ျမင္မႈကိုု လိုုလားတဲ့ လူငယ္ဟာ ဘယ္လိုု အခက္အခဲ အေျခအေနေတြပဲရွိရွိ.. ဘယ္လိုု အေပ်ာ္အပါးေတြကပဲ ဆြဲေဆာင္ ဆြဲေဆာင္.. ကိုုယ္လုုပ္ရမယ့္ အရာကိုုပဲ အာရံုုစိုုက္ျပီး လုုပ္ကိုုင္တတ္ရပါမယ္။

စိတ္အားထက္သန္မႈ ရွိတဲ့သူဟာ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္က သာမန္လူေတြထက္ ပိုုျပီး တီထြင္ ဖန္တီး နိုုင္စြမ္း၊ လုုပ္ကိုုင္နိုုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။ သူ႕စိတ္ကူး အၾကံအစည္ တစ္ခုုကိုု အေကာင္အထည္ေပၚလာေအာင္ သူ႕မွာ ရွိသမွ် စြမ္းရည္ အကုုန္သံုုးျပီး လုုပ္ကိုုင္တဲ့ အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုု ၾကာတဲ့အခါမွာ အစစ္အမွန္ ျဖစ္ေပၚလာတာကိုု ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ဘဝရဲ႕ ဖန္ဆင္းရွင္ဟာ သူကိုုယ္တိုုင္ပဲလိုု႕ ယံုုၾကည္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သမားရိုုးက် သာမန္ဘဝမွာ မေနလိုုသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ကိုု အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာမွာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လိုု အရာေတြက သူ႕ကိုု ထိခိုုက္ေစမလဲဆိုုတာကိုု ေၾကာက္ရြံမေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ သူဆႏၵရွိတဲ့ သူ႕အနာဂါတ္အတြက္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိနိုုင္မယ့္ လိုုအပ္ခ်က္ေတြ အေပၚမွာပဲ တံုုျပန္ ျပဳမူလႈပ္ရွားပါတယ္။

စိတ္အားထက္သန္မႈ ရွိတဲ့အခါ ကိုုယ့္ရဲ႕ အိပ္မက္က ဘယ္လိုု ပံုုစံဆိုုတာ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ နိုုင္တဲ့အျပင္ ကိုုယ့္လိုုခ်င္တဲ့အရာကိုု ရကိုုရနိုုင္တယ္ ဆိုုတာ အမွန္တရား တစ္ခုုျဖစ္တယ္ လိုု႕ သိထားပါတယ္။ ကိုုယ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ကိုု အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုုတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ကိုုယ့္အိပ္မက္ ပန္းတိုုင္ကိုု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္နိုုင္ျပီးတဲ့ေနာက္ ကိုုယ့္အိပ္မက္ အေကာင္အထည္ေပၚတဲ့ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ကိုုယ့္မွာ ရွိသမွ် အစြမ္းအစ အကုုန္ ထုုတ္သံုုးျပီး ဦးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရင္ဆိုုင္ရမယ့္ အခက္အခဲ ေတြအတြက္ ေၾကာက္စိတ္ကိုု ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္း ရမယ့္ အရာတစ္ခုု အေနနဲ႕ သိရွိျပီး ကိုုယ့္ အတြင္းစိတ္က အင္အားနဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈရဲ႕ ညြန္ၾကားျပသမႈနဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ ဝင္မလာေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုုယ္ အမွန္တကယ္ လိုုခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္က ဘာလဲ၊ ကိုုယ္ ဘာလုုပ္ရမလဲ ဆိုုတာကိုု သိရွိျပီးတဲ့သူဟာ ကိုုယ့္စိတ္ႏွလံုုးသား ထဲက လိုုအပ္ခ်က္ကိုု ဖတ္ရႈ အဓိပၺါယ္ေဖာ္နိုုင္တဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းတိုုင္ သတ္မွတ္ နိုုင္ျပီးတဲ့အခါ စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ ပံုုမွန္ထက္ သာလြန္တဲ့ ဖန္တီးနိုုင္စြမ္း၊ ေက်နပ္နွစ္သိမ့္မႈ မ်ားကိုု လက္ေဆာင္အေနနဲ႕ လက္ခံ ရယူနိုုင္မွာပါ။ အဲသလိုု လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ သူ႕လိုု လမ္းေၾကာင္းကိုု ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္တဲ့ တစ္ျခားလူေတြကိုုလည္း သူလက္ခံ က်င့္သံုုးတဲ့ စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ ဖန္တီးနိုုင္မႈ ေတြကိုု မွ်ေဝ ေပးနိုုင္ပါတယ္။ အျမဲတမ္း စိတ္အားထက္သန္မႈနဲ႕ တက္ၾကြေနတတ္တဲ့သူ၊ အေကာင္းျမင္ဝါဒနဲ႕ အျပဳသေဘာထား ထားတတ္တဲ့သူနဲ႕ ေတြ႕ဆံုုရတဲ့အခါ သူ႕ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကိုုလည္း ကူးစက္ေစပါလိမ့္မယ္။

ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္လိုုတဲ့ လူငယ္မ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုုယ္ကိုု စိတ္အားထက္သန္မႈရွိတဲ့သူ ျဖစ္ေအာင္ ေမြးျမဴရပါမယ္။ မနက္မိုုးလင္း အိပ္ရာထကတည္းက ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြစြာနဲ႕ တစ္ေန႕တာ အလုုပ္ကိုု စတင္ကာ ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ဦးတည္ သြားေနတယ္လိုု႕ စိတ္ထဲမွာထားျပီး ေနထိုုင္ရပါမယ္။ လူငယ္တိုုင္းဟာ ကိုုယ္တိုုင္ ရူးရူးမူးမူး ဝါသနာပါတဲ့ အလုုပ္၊ ကိုုယ္အစစ္အမွန္ လိုုခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ရွာေဖြ သတ္မွတ္ျပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ကိုုယ့္ အရည္အခ်င္းနဲ႕ အမွန္တကယ္ မသင့္ေတာ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ကိုုယ့္အတြက္ တိုုးတက္လမ္းမရွိတဲ့ အလုုပ္၊ ကိုုယ့္ကိုု စိတ္ဓါတ္က် စိတ္ပင္ပန္းေစျပီး သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိတဲ့ အရပ္ေဒသက ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ အတြက္လည္း အေထာက္အကူ မေပးနိုုင္ဘူး ဆိုုရင္ေတာ့ အဲသလိုုအရာေတြ ဆီကေန ျမန္ျမန္ပဲ စြန္႕ခြာသင့္ပါတယ္။ ကိုုယ္ အမွန္တကယ္ ဘာကိုု သေဘာက်သလဲ၊ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ကိုု ဘာက ေကာင္းမြန္ေစသလဲ၊ ဆိုုတာကိုု ေသခ်ာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ျပီး ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုုင္ကိုု ကိုုယ္တိုုင္ ယံုုၾကည္နိုုင္မယ့္ စစ္မွန္တဲ့ ဘဝမွာပဲ ေနထိုုင္သင့္ပါတယ္။

လူငယ္ေတြ အေနနဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ရာမွာ က်င့္သံုုးရမယ့္ အခ်က္ေလးေတြကိုု ေနာက္ထပ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေရးျပရရင္ ေအာက္ပါအတိုုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

-       Lao-Tzu ရဲ႕ “မိုုင္ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာရွည္တဲ့ ခရီးတစ္ခုုကိုု ေျခတစ္လွမ္းနဲ႕စတင္တာပါ” ဆိုုတဲ့ စကားကိုု လက္ကိုုင္ထားပါ။

-       ကိုုယ့္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္က သင့္ျမတ္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေသခ်ာပါေစ။ ကိုုယ့္ရဲ႕ ပန္းတိုုင္က တိက်ေသခ်ာတဲ့ တစ္စံုုတစ္ရာ ျဖစ္ရပါမယ္။ ကိုုယ္လုုပ္မယ္ ဆိုုတဲ့အရာကိုု ဘယ္ေလာက္ထိ ျပီးေျမာက္ေအာင္ လုုပ္မယ္ ဆိုုတာကိုု တိုုင္းတာလိုု႕ရနိုုင္ရပါမယ္။ ကိုုယ့္အေနအထားနဲ႕ ေအာင္ျမင္နိုုင္ေလာက္တဲ့ အရာ ျဖစ္ရပါမယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုု မဟုုတ္ပဲ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ရပါမယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုု အတြင္းမွာ ျဖစ္ေအာင္လုုပ္နိုုင္တဲ့ အရာ ျဖစ္ရပါမယ္။

-       ကိုုယ့္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးထားပါ။ ကိုုယ္တစ္ေယာက္တည္း ျမင္ေအာင္ ဒိုုင္ယာရီထဲ ခ်ေရးထားတာ ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ အဲဒီလိုု ခ်ေရးထားျခင္းက ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာမွာ အားအင္ေတြ ေပးစြမ္းနိုုင္လိုု႕ပါပဲ။

-       ကိုုယ္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ အဆင့္တစ္ဆင့္ ေအာင္ျမင္တိုုင္းမွာ ေကာင္းမြန္ေသာ ခံစားခ်က္နဲ႕ ေနထိုုင္ပါ။ ကိုုယ့္စိတ္ကိုု မွန္ကန္ေအာင္ထားျပီး ျပံဳးေနပါ။ ကိုုယ္လုုပ္ေသာ အလုုပ္ကိုု စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းထားျပီး လုုပ္ကိုုင္၊ အျပဳသေဘာ စိတ္ကိုုထားျပီး လုုပ္ကိုုင္၊ ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု စိတ္ထဲမွာ တကယ္ ျဖစ္ေနတဲ့အတိုုင္း စိတ္ကူးၾကံစည္၊ အဲသလိုု ဆိုုရင္ ရည္မွန္းခ်က္ ျပီးေျမာက္နႈန္းက ပိုုမိုုျပီး ျမန္ဆန္လာပါလိမ့္မယ္။

-       အရာရာတိုုင္းကေတာ့ ကိုုယ္စီစဥ္ထားတဲ့အတိုုင္း တေသြမတိန္း ျဖစ္လာၾကတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုု အေႏွာက္အယွက္ ရွိပါေစ၊ ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုုေတာ့ ျမဲျမဲ ဆုုပ္ကိုုင္ထားပါ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲသင့္တဲ့အခါမွာ ေျပာင္းလဲ လုုပ္ကိုုင္နိုုင္ပါေစ။

-       ကိုုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ အပ်က္သေဘာ မေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ လူေတြ ေဝဖန္တဲ့ စကားကိုု အေလးမထားပဲ အျပဳသေဘာ အၾကံဥာဏ္ေပးတတ္သူ၊ အားေပးတတ္သူေတြနဲ႕သာ ေပါင္းသင္းပါ။ ကိုုယ္နဲ႕ ဆင္တူ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု ေအာင္ျမင္ျပီးသူေတြရဲ႕ အေလ့အထကိုု စံနမူနာယူပါ။

လူငယ္လူရြယ္တိုုင္း ေရာက္တဲ့ေနရာ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကပဲ စတင္ျပီး ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပဳျပင္ကာ ကိုုယ္အမွန္တကယ္ လုုပ္ခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကိုု စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႕ ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ၾကရင္ ေအာင္ျမင္ျပီးေျမာက္တဲ့ ေန႕ရက္ကိုု ေရာက္ရွိလာၾကမွာ မလြဲဧကန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္ပါ အၾကံေပးခ်က္မ်ားကိုု လိုုက္နာက်င့္သံုုးၾကမယ္ ဆိုုရင္ လူငယ္တိုုင္းရဲ႕ အိပ္မက္သစ္ေစ့တိုုင္း ရည္မွန္းခ်က္ သစ္ပင္ အေနနဲ႕ ၾကီးျပင္းရွင္သန္ လာနိုုင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မွီျငမ္း :

http://www.citehr.com/153501-how-accomplish-your-ambition.html

http://www.theenthusiasm.com/en/informatie/artikels/?article=62

http://www.more-selfesteem.com/newsletter20.htm

သိဂၤါေက်ာ္

ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အေဝးက အဝါေရာင္ႏွင္းဆီ

ဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာက အရင္ႏွစ္ေတြႏွင့္မတူ မၾကံဳစဖူးေအာင္ ေအးလွသည္။ သီဟသစ္ အတြက္ ဒီဇင္ဘာက အမွတ္တရေတြ မ်ားသည္။ ဒီဇင္ဘာမွာ သူ႕ကိုုေမြးခဲ့သည္။ ဒီဇင္ဘာမွာ သူခ်စ္ေသာ မိန္းကေလးႏွင့္ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။ သူခ်စ္ေသာ မိန္းကေလးကလည္း ဒီဇင္ဘာလမွာ ေမြးသူပင္ ျဖစ္သည္။ ေမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုုခဲ့သည့္ ဒီဇင္ဘာမွ ေရတြက္လွ်င္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္သည့္ ဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာေတာ့ သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္ တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္တာ ေသခ်ာသြားခဲ့သည္။ သူ႕ေမြးေန႕မွာ ေမ့ဆီက Happy Birthday message ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ပါ။ ေမက သာမန္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ေနၾကစိုု႕ ဟုု ဆိုုေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူစိမ္းေတြလိုုပင္ ခံစားေနရသည္။ ေမ့ကိုု သူ႕ခ်စ္သူေလး အေနႏွင့္ ခံစားခ်က္က ခုုထိ ေျပာင္းလဲ၍ မရေသးပါ။ သူ႕ဘက္က အျမင္မွာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပဲ ေမက သူ႕ကိုု သံေယာဇဥ္ ျဖတ္လိုုျခင္းကို နားမလည္ႏိုုင္ေသးပါ။

ဒီဇင္ဘာက သူ႕အတြက္ ေအးစက္ ခါးသက္စြာ အထီးက်န္လြန္းသည္။ ေမႏွင့္ စတင္ေတြ႕ဆံုုခဲ့ေသာ ဒီဇင္ဘာတစ္ခုုကိုု ျပန္သတိရသြားသည္။

*****

ဒီဇင္ဘာလက ပံုုမွန္ရာသီဥတုု မဟုုတ္ပဲ မုုန္တိုုင္း ရွိေနသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က မိႈင္းအံုု႕အံု႕ ျဖစ္ေနသည္။ သီဟသစ္သည္ မကာအိုု၊ Golden Dragon ဟိုုတယ္တြင္ ပထမည ကုုန္လြန္ခဲ့ေလျပီ။ အိပ္ခန္းထဲမွ လိုုက္ကာကို ေဘးသိုု႕ ဖယ္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ Macau Fisherman’s Wharf ကိုု လွမ္းျမင္ေနရသည္။ တရုုတ္ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အအံုု ပံုုစံတူတစ္ခုု ႏွင့္ အေဆာက္အအံုု ပံုုစံတူေလးမ်ား၊ လာေရာက္လည္ပတ္ေသာ ခရီးသြားကားမ်ား ရပ္ထားသည္ကိုု အေပၚစီးမွ ေတြ႕ေနရသည္။ ေနာက္ခပ္ေဝးေဝး ျမစ္အတြင္းမွာေတာ့ တံတားတစ္စင္း…။ သူ႕အေနႏွင့္ အလုုပ္ကိစၥႏွင့္ စင္ကာပူ၊ မေလးရွား ႏိုုင္ငံမ်ားသိုု႕ သံုုး ေလး ေခါက္ မက ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း မကာအိုုႏိုုင္ငံသိုု႕ ခုုတစ္ေခါက္က ပထမဆံုုး ေရာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕ကုုမၺဏီႏွင့္ ပူးေပါင္းလုုပ္ေဆာင္မည့္ လုုပ္ငန္းတစ္ရပ္အတြက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုုရန္ လာေရာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေရမိုုးခ်ိဳးျပီးေနာက္ မနက္စာစားရန္ ပထမထပ္သိုု႕ ဆင္းလာခဲ့သည္။ မနက္စာစားျပီးသည္ႏွင့္ သူတိုု႕ႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ ေနရာသိုု႕ သြားရမည္။ ရွစ္ထပ္ေျမာက္မွာ ဓာတ္ေလွကား ရပ္ျပီးေနာက္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။ နံနက္စာ စားခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ ဓါတ္ေလွကား အတြင္းမွာ လူမ်ားသည္။ ဝင္လာေသာ မိန္းကေလးက သူႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုုးေလာက္မွာ ရပ္လိုုက္သျဖင့္ ယဥ္ယဥ္ေလး ပ်ံ႕သင္းေသာ သနပ္ခါးနံဆန္ဆန္ ေမႊးရနံကိုု ရေနသည္။ ႏိုုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ပဲ ထင္သျဖင့္ ရိုုင္းရာလည္း က်မည္ စိုုးေသာေၾကာင့္ မိန္းကေလးကိုု မ်က္စိေဝ့၍ပင္ မၾကည့္ပါ။ ေနာက္ထပ္ ေလးထပ္ေလာက္ ဆင္းျပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ ထပ္တက္လာသျဖင္း မိန္းကေလးက သူနံေဘးနားသိုု႕ တိုုးလာရသည္။ သိုု႕ႏွင့္ သူလည္း တစ္ခ်က္ၾကည့္မိသြားသည္။ ေဘးတိုုက္မိုု႕ မ်က္ႏွာကိုု ေသခ်ာ မျမင္ရေသးေသာ္လည္း ဝတ္ထားေသာ အဝတ္အစားေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စား သြားသည္။ သူမ ဝတ္ထားသည္က ျမန္မာျပည္ထြက္ ခ်င္းလံုုခ်ည္အဆင္ ျဖစ္ေနသည္။ အနက္ေရာင္ ေအာက္ခံေပၚတြင္ အစိမ္းရင့္ရင့္မ်ားမ်ားႏွင့္ အဝါႏုုႏုုတိုု႕ စပ္ထားေသာ အဆင္။ ဒူးေအာက္နားေရာက္ေသာ ပံုုက်က် စကတ္ျဖစ္ျပီး အေပၚမွ အက်ႌမွာလည္း ခ်ည္သား အစိမ္းရင့္ရင့္ ေျပာင္ ျဖစ္သည္။ ကုုတ္အက်ႌအနက္ေရာင္ေလး တစ္ထည္ကိုုေတာ့ လက္ေပၚမွာ တင္ထားသည္။ သူက ေခါင္းငံုလိုုက္ေတာ့ ေဘးနားမွ ျဖဴဝင္း ေဖာင္းအိေသာ ေျခေထာက္ေလး တစ္စံုုကိုု ျမင္လိုုက္ရသည္။ ေျခသည္းေလးမ်ားက မတိုုမရွည္ႏွင့္ အေရာင္မပါေသာ အၾကည္ေရာင္ေလး တင္ထားသည္ထင့္ အနက္ေရာင္ ဖိနပ္ၾကိဳးေပၚမွ စိန္ပြင့္ေလးမ်ားႏွင့္ အျပိဳင္ သပ္ရပ္ေတာက္ပေနသည္။

စားေသာက္ခန္းမ ရွိရာ ပထမထပ္တြင္ ဓာတ္ေလွကားအတြင္းမွ သူမ ထြက္သြားေတာ့ သူ႕လိုုပင္ စားေသာက္ခန္းမသိုု႕ သြားပံုုရသည္။ စားခ်င္ရာ ၾကိဳက္သေလာက္ ယူ၍ရေသာ ဘူေဖး မနက္စာကိုု သူစားႏိုုင္သေလာက္ အနည္းငယ္စီ ထည့္ျပီး တစ္ပန္းကန္ ေမာက္ေမာက္အျဖစ္မွာ ခံုုေနရာ ထိုုင္ဖိုု႕ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ သူမက စားပြဲတစ္ခုုမွာ ထိုုင္ျပီးသား ျဖစ္ေနသည္ကိုု ေတြ႕လိုုက္ရသည္။ သူမကိုု ၾကည့္ရသည္မွာ ျမန္မာမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူသည္။ သူက မိတ္ဖြဲ႕ခ်င္သျဖင့္ သူမ စားပြဲတြင္ ထိုုင္ဖိုု႕ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ သူမက ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပျပီး မနက္စာကိုု ဣေျႏၵရရ ဆက္လက္ စားေသာက္ေနသည္။ သူကလည္း သူ႕မနက္စာကိုု စစားလိုုက္ရင္းမွ မေနႏိုုင္ေတာ့ပဲ ဘယ္ႏိုုင္ငံက လာပါသလဲ ဟုု အဂၤလိပ္လိုု ေမးလိုုက္မိသည္။ အဲဒီေတာ့မွ သူမကလည္း သူ႕ေလယူေလသိမ္းကိုု သတိထားမိသြားပံုုရျပီး သူ႕မ်က္ႏွာကိုု ျပန္ၾကည့္ရင္း သူ႕ေမးခြန္းကိုု အဂၤလိပ္လိုု ျပန္မေျဖပဲ “ျမန္မာႏိုုင္ငံက လာတာပဲလား” ဟုု ျမန္မာလိုု ျပန္ေျပာသည္။ အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ျဖစ္ၾကသည္။

“ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က သီဟသစ္ႏိုုင္ပါ၊ အလုုပ္ကိစၥေလး နည္းနည္း ရွိလိုု႕ လာတာပါ၊ ဒီကေရာ”

“ကၽြန္မ နာမည္ ေမႏွင္းဆီဝါပါ၊ Conference မွာ စာတမ္းဖတ္ဖိုု႕ လာတာပါ”

သူမက ထိုုမွ်သာ ေျပာျပီး မနက္စာကိုု ဆက္စားေနသျဖင့္ သူ႕မွာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားသည္။ Frameless မ်က္မွန္ေအာက္မွ မ်က္ဝန္းမ်ားက ထက္ျမက္စူးရွစြာ လွပလြန္းသည္ကိုု သတိထားမိလိုုက္သည္။ မိတ္ကပ္ပါးပါး ေလာက္သာ လိမ္းထားျပီး နႈတ္ခမ္းနီေတာင္ ဆိုုးမထားေသာ သူမမ်က္ႏွာက သဘာဝအတိုင္း လွေနသည္။ သူက သူ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မိန္းမလွေလး မ်ားစြာႏွင့္ ေတြ႕ဆံုုဖူး ပတ္သက္ဖူးသူ ျဖစ္ပါသည္။ သိုု႕ေသာ္ ဒီမိန္းကေလးကေတာ့ တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႕ မတူပဲ တမူထူးျခားသည္ဟုု သူ ခံစားရသည္။ အျပစ္ကင္းစင္ေအာင္ ေခ်ာေမာေျပျပစ္ေသာ မ်က္ႏွာအလွထက္ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ယံုုၾကည္မႈရွိေသာ ဟန္ပန္က အရွိန္အဝါ တစ္မ်ိဳး ရွိေနသည္။ သူ႕လိုု မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ဆြဲေဆာင္ႏိုုင္သူကပင္ နည္းနည္း ရွိန္းေနရသည္။

မနက္စာ စားျပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးသား Golden Dragon ဟိုုတယ္မွ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူမက Macau Fisherman’s Warf သိုု႕ ကားလမ္းကူးကာ လမ္းေလွ်ာက္သြားမည္ ျဖစ္ျပီး သူကေတာ့ သူ႕ပါတနာမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ တစ္ျခား ဟိုုတယ္ရွိ ခန္းမတစ္ခုုသိုု႕ တကၠစီငွားျပီး သြားရမည္ ျဖစ္သည္။

*****

ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ သူက မနက္ေစာေစာထျပီး စားေသာက္ခန္းထဲမွာ မနက္စာစားရင္း သူမ လာသည္အထိ ေစာင့္ေနမိသည္။ ဒီေန႕ေတာ့ သူမက ခရမ္းရင့္ေရာင္ ေဘာင္းဘီရွည္ အက်ပ္ႏွင့္ ခရမ္းႏွင့္ အျပာေရာင္ ရွပ္အက်ႌအကြက္ကိုု ဝတ္ထားသည္။ ၾကိဳးရွည္ရွည္ အိတ္ၾကီးတစ္လံုုးကိုု လြယ္ထားသည္။ သူမက စားစရာဗန္းေလး ကိုုင္လာစဥ္ သူက သူ႕စားပြဲသိုု႕ ေခၚလိုုက္ေတာ့ သူမကလည္း မျငင္းမဆန္ လိုုက္လာသည္။ သူေရာ သူမပါ ေကာ္ဖီ မယူရေသးသျဖင့္ သူက သူ သြားယူေပးမည္ဟုု ေျပာေတာ့ သူမက Thanks ဟုု အျပံဳးတစ္စႏွင့္ ဆိုုသည္။ “ႏိုု႕ထည့္မွာလား” ဟုု သူက ေမးေတာ့ “ဟုုတ္ ထည့္မွာ” ဟုု ေျပာသည္။

“တစ္ခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက ဝမွာ ေၾကာက္လိုု႕ ေရွာင္ၾကတယ္ေလ” ဟုု သူက ေျပာေတာ့

“ကၽြန္မကေတာ့ အထူးတလည္ ေရွာင္မေနပါဘူး၊ ဒီမွာ ကၽြန္မ စားတာကိုု ၾကည့္ေလ” ဟုု သူမယူလာေသာ မနက္စာ အစံုုအလင္ပါသည့္ ပန္းကန္ကိုု ျပရင္း ေျပာသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေမလိုု႕ ေခၚလိုု႕ ရမလား မသိဘူး၊ နာမည္ကလည္း ရွည္ေတာ့ေလ..”

“ရပါတယ္ ၾကိဳက္သလိုု ေခၚပါ”

ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း သူမကိုု ဒီေန႕ Conference တက္ရဦးမွာလား ဘာအစီအစဥ္ရွိလဲ ေမးေတာ့ သူမက ျမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖိုု႕ အစီအစဥ္ကိုု ေျပာသည္။ သူရဲ႕ ဒီေန႕ အစီအစဥ္ကလည္း ဤအတိုုင္းပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ အတူတူသြားရေအာင္ ဟုု သူမကပင္ စတင္ေျပာသည္။

“ကၽြန္မကေလ ေျမပံုုလည္း သိပ္မၾကည့္တတ္ဘူး၊ လမ္းလည္း သိပ္မမွတ္မိတတ္ဘူး ရွင့္” ဟုု ေျပာသည္။

                                                                   

မနက္စာစားျပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား ဟိုတယ္က ေပးထားေသာ ေျမပံုုမ်ားကိုု ၾကည့္၍ ဘယ္ေနရာေတြ သြားမလဲ ဟုု တိုုင္ပင္ၾကသည္။ ထိုု႕ေနာက္ A Ma Temple သိုု႕ Bus ကားစီးျပီး အရင္ သြားသည္။ သူမႏွင့္ သူ႕မွာ တူညီေသာ ဝါသနာက ဓါတ္ပံုုရိုုက္ျခင္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူ႕မွာ Canon Mark II professional ကင္မရာ ပါလာသလိုု သူမမွာလည္း canon 70D professional ကင္မရာ ပါလာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေရာက္သမွ်ေနရာမ်ားမွာ ကင္မရာ ကိုုယ္စီႏွင့္ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုု ရိုုက္ၾကသည္။ Temple က အျပန္မွာေတာ့ ကမၻာလွည့္မ်ား စည္ကားေနသည့္ ေစ်းလမ္းမမ်ား၊ ေရွးခတ္ အၾကြင္းအက်န္ ဘုုရားရွိခိုုးေက်ာင္းေဟာင္း (Materdei) စသည့္ေနရာမ်ားသို႕ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ လည္ပတ္ၾကသည္။

သူမက နည္းပညာတကၠသိုုလ္တြင္ Ph.D (IT) တက္ေနေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမ၏ ဇာတိက အညာျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕မွ ျဖစ္ေၾကာင္း သူသိလာရသည္။ သူမမွာလည္း သူ႕လိုုပင္ အေဖ ဆံုုးပါးသြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အပ်ိဳၾကီး အစ္မတစ္ေယာက္၊ အိမ္ေထာင္သည္ အစ္ကိုုတစ္ေယာက္ႏွင့္ အစ္မတစ္ေယာက္ ရွိေၾကာင္း သူသိလာရသည္။  သူမ၏ သူ႕အေပၚ ဆက္ဆံပံုုက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိလွသည္။ သူ စပ္စုုသမွ်ကိုု ျပန္ေျဖေသာ္လည္း သူ႕ကိုုယ္ေရးကိုုယ္တာကိုု ျပန္လည္ ေမးျမန္းျခင္း မရွိပါ။ သူကသာ သူ႕မွာ အေဖ မရွိေတာ့ပဲ အေမႏွင့္ အတူေနေၾကာင္း၊ ညီတစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်ျပီး၊ ညီမ တစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္မက်ေသးပဲ သူတိုု႕ႏွင့္ အတူတူ ေနေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ျပန္ေျပာျပမိသည္။

ညဘက္တြင္ Fisherman’s Wharf မွ MGM အထိ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခရစၥမတ္နားနီး၍ ပံုုမွန္ထက္ ပိုုလွေနေသာ ေရာင္စံုုမီးေတြကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ျဖစ္ၾကသည္။ ကမ္းနားအစပ္က ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ ရုုပ္ထုုေရွ႕မွာ သူမကိုု ဓါတ္ပံုု ရိုုက္ေပးရေသးသည္။ Casino အတြင္းထဲ ဝင္ျပီး စပ္စုခ်င္ၾကေသာ္လည္း ပတ္စ္ပိုု႕စ္ကိုု ဟိုုတယ္ခန္းထဲ ထားခဲ့ေသာ သူမကိုု သူတိုု႕က ဝင္ခြင့္မျပဳ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုုေသာ္ အသက္ ၁၈ မျပည့္သူမ်ားကိုု ဝင္ခြင့္မျပဳေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူမကေတာ့ ၂၉ ႏွစ္ ျပည့္ျပီးသူ ကိုု ၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ဟုု သံသယ ရွိေနျခင္းကိုု သေဘာတက် ျဖစ္ေနေသးသည္။ သူမက သူ႕ထက္ ငါးႏွစ္တိတိ ငယ္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ပိုုင္းမွာ သူမက စာတမ္းဖတ္ပြဲတက္ျပီး ေန႕လည္စာစားျပီး ထြက္လာသည္။ သူကလည္း မနက္ပိုုင္းမွာ သူ႕ ပါတနာ၏ အိမ္ကိုု အလည္လိုုက္သြားျပီး ေန႕လည္စာ ေကၽြးသည္ကိုု စားကာ ျပန္လာသည္။ ေမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်ိန္းျပီး ပန္ဒါ ဥယ်ာဥ္သိုု႕ သြားၾကသည္။ ညဘက္ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ပဲ Fisherman’s Wharf အတြင္းမွ ခရစၥမတ္မီးမ်ားကိုု ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းကာ ခပ္ေစာေစာပင္ ဟိုုတယ္ ျပန္အိပ္ၾကသည္။

မျပန္ခင္ တစ္ေန႕မွာေတာ့ Ama နတ္ဖုုရားမ၏ ရုုပ္ထုုေတာ္ ရွိရာ ေတာင္သိုု႕ သြားၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုုး တစ္ေနကုုန္ အားေသာ္လည္း ရာသီဥတုုက သိပ္မေကာင္းသျဖင့္ ေဟာင္ေကာင္ဘက္သိုု႕ မကူးဖိုု႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ သြားရာမွ မ်က္စိလည္ျပီး မေရာက္သျဖင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ပိုုကုုန္သြားျပီးမွ တကၠစီႏွင့္ပင္ Ama Statue သိုု႕ သြားခဲ့ရသည္။ ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚသိုု႕ အခမဲ့ လိုုက္ပိုု႕ေပးေသာ ဘုုရားေက်ာင္းက ကားႏွင့္ တက္ရသည္။

ညဘက္မွာေတာ့ ညေစ်းကိုု ပတ္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ျပန္ လက္ေဆာင္မ်ား၊ လိုုခ်င္တာမ်ား ဝယ္ရင္း ခရစၥမတ္ မီးေရာင္ မ်ားေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ ခရစၥမတ္ မဟုုတ္လွ်င္ပင္ မကာအိုု ဆိုုသည္က ကက္စီႏိုုမ်ား ႏွင့္ ခ်မ္းသာေသာ ျမိဳ႕မိုု႕ ညဆိုုလွ်င္ တစ္ျမိဳ႕လံုုး မီးေရာင္စံုုမ်ားႏွင့္ ထိန္လင္းေနေသာ ျမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ညရႈခင္းက သာယာေသာ္လည္း မနက္ျဖန္ မနက္မွာ ေမႏွင့္ ခြဲရေတာ့မည္မိုု႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ခံစားေနခဲ့ရသည္။

 *****

မူလ အစီအစဥ္မ်ား အတိုုင္း သူက သူမထက္ တစ္ရက္ေစာ၍ မကာအိုုမွ ျပန္ခဲ့ရသည္။ သူမပံုုေတြ သူ႕ကင္မရာထဲမွာ မထုုတ္ရေသးတာ ပါလာေသးတာမို႕ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ပိုု႕ေပးဖိုု႕အတြက္ ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္အလွန္ gmail ေတြ ယူခဲ့ၾကသည္။ သူက တမင္သက္သက္ကိုု သူမပံုုမ်ားကိုု သူ႕ကင္မရာႏွင့္ ရိုုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ စေတြ႕ကတည္းကပင္ သူမက သူ႕အာရံုုကိုု ဖမ္းစားခဲ့သူ မဟုုတ္လား။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူမပံုုမ်ားကိုု laptop ထဲထည့္ၾကည့္ရင္း သူမကိုု သတိရေနသည္။ အေရးထဲ မာမီက သူခရီးသြားရင္း ရိုုက္သည့္ပံုုမ်ားကိုု ၾကည့္မည္ ဆိုုျပီး လာေႏွာက္ယွက္ ေနသျဖင့္ သူမ မပါေသာ ရႈခင္းပံုုမ်ားကိုု ျပရေသးသည္။

သူမ ဓာတ္ပံုုေတြကိုု mail ႏွင့္ ပိုု႕လိုုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူမကိုု facebook မွာ ရွာျပီး invite လိုုက္ေတာ့ သူမကလည္း လက္ခံသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတိုု႕ ႏွစ္ေယာက္ ညဘက္ေတြ online မွာ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။ မကာအိုုက ျပန္လာျပီးကတည္းက လူခ်င္းေတာ့ မေတြ႕ျဖစ္ၾကပါ။ သူက ရန္ကုုန္မွာ သူ႕ကုုမၺဏီ အလုပ္ေတြႏွင့္ မအားလပ္။ သူမကလည္း မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရေသာေၾကာင့္ မအားလပ္ပါ။ အျပင္မွာ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္က တကယ့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခင္မင္ခဲ့ၾကသူေတြလိုု ရင္းႏွီးလာသည္။ ညတိုုင္း မဟုုတ္ေတာင္ ႏွစ္ရက္ သံုုးရက္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဖုုန္းေျပာျဖစ္ၾကသည္။

ေမက သူ႕စိတ္ထဲမွာ ရွိလာေတာ့ ခါတိုုင္းလိုု အေပ်ာ္တြဲေသာ ေကာင္မေလးေတြကိုု မတြဲခ်င္ေတာ့ပဲ ျဖတ္လိုုက္သည္။ ျဖတ္မရသူ တစ္ေယာက္သာ က်န္သည္။ မာမီ့ သူငယ္ခ်င္း၏ သမီး သူ႕ထက္ ၁၀ ႏွစ္တိတိ ငယ္ေသာ ေကာင္မေလး မိုုးျဖဴျဖဴ။ သူကေတာ့ သူ႕ညီမေလးႏွင့္ တန္းတူ သေဘာထားျပီး ခင္မင္တာ ျဖစ္ေသာ္လည္း မာမီကေတာ့ သူႏွင့္ လက္ထပ္မည့္ သတိုု႕သမီးအေနနွင့္ သေဘာတူေနပံုုရသည္။ မိုုးျဖဴျဖဴဘက္က သေဘာထားကိုုေတာ့ သူလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ သူ႕ကိုု အစ္ကိုု တစ္ေယာက္လိုုေတာ့ ႏြဲ႕ဆိုုး ဆိုုးတတ္သည္။ သူ႕အားလပ္ရက္ကိုု ရွာၾကံလာျပီး shopping ထြက္ဖိုု႕ လိုုက္ပိုု႕ခိုုင္းတာ၊ သူ႕အိမ္က Home Theater မွာ ရုုပ္ရွင္အတူ လာၾကည့္တာမ်ိဳး လုုပ္တတ္သည္။ ညီမေလး သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ သူက ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာဖိုု႕ ခက္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမကလြဲ၍ ဘယ္သူမွ မရွိပါ။ မာမီ့အၾကံအစည္အတိုုင္း မျဖစ္ႏိုုင္ေၾကာင္းကိုုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာထားျပီးသား ျဖစ္သည္။

*****

ေမနဲ႕ စေတြ႕ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီး ေမနဲ႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်စ္ခဲ့တာ ငါးလတိတိ ရွိခဲ့ေလျပီ။ ေမ့ ေမြးေန႕မွာ သူက လူတစ္ရပ္ေလာက္ ရွိသည့္ ဝက္ဝံရုုပ္ၾကီး တစ္ရုုပ္ ပိုု႕ေပးခဲ့သလိုု သူ႕ေမြးေန႕မွာ ေမက အေကာင္းစား အမ်ိဳးသားကိုုင္ ေခါက္ပိုုက္ဆံအိတ္ကေလးကိုု သူမ ဓါတ္ပံုုေလးပါ ထည့္ျပီး ပိုု႕ေပးခဲ့သည္။ ဒီဇင္ဘာက သူ႕ဘဝအတြက္ အမွတ္တရမ်ား ျပည့္ျပီး သာယာေအးခ်မ္းေသာလ ျဖစ္သည္ဟုု သူက ထင္ခဲ့သည္။

သိပ္မၾကာေသးဘူး ဆိုုေသာ္လည္း သူ႕ဘက္ကေတာ့ တစ္ေလာကလံုုးကိုု ေၾကျငာျပီး ေမနဲ႕ လက္ထပ္ခ်င္လွျပီ။ ေမက Ph.D တက္ျပီးမွ လက္ထပ္ဖိုု႕ကိုု စဥ္းစားလိုု႕ ရမည္ လိုု႕ ဆိုုထားသည္။ ခုုေတာ့ ေမလည္း ေနာက္ သံုုး ေလး လေလာက္ဆိုု ေက်ာင္းျပီးေတာ့မည္ ဆိုုေတာ့ လက္ထပ္ဖိုု႕ကိုု စီစဥ္လိုု႕ ရျပီဟုု သူထင္သည္။ ႏွစ္ဖက္မိဘကိုု ဖြင့္ေျပာၾကဖိုု႕ ေမ့ကိုု ေျပာေတာ့ ေမကလည္း အသက္ ၃၀ အထိ အပ်ိဳၾကီး လုုပ္လာျပီးမွ အိမ္ကိုု ဖြင့္ေျပာရခက္ေနသည္ဟုု ဆိုုသည္။ ေမ့ကိုုသာ ေျပာသည္။ သူကိုုယ္တိုုင္ကလည္း မာမီ့ကိုု ေျပာဖိုု႕ရာ ေႏွာင့္ေႏွးေနရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေတာ့ ဒီပိတ္ရက္မွာ မာမီ့ကိုု ဖြင့္ေျပာျပလိုုက္ဖိုု႕ ဆံုုးျဖတ္သည္။ ေမက သူတိုု႕လိုု မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ပညာတတ္၊ ဣေျႏၵရေသာ တကၠသိုုလ္ဆရာမေလး တစ္ေယာက္မိုု႕ မာမီ သေဘာမတူစရာ မရွိလိုု႕ ထင္သည္။ ေမတိုု႕ဘက္ကလည္း သူ႕လို နာမည္ရ ကုုမၺဏီတစ္ခုုကိုု ဦးစီး လုုပ္ကိုုင္ေနသူကိုု သေဘာမတူစရာ မရွိဟုု ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု အထင္တၾကီး ေတြးထားသည္။

မာမီ့ကိုု သူ႕မွာ ခ်စ္သူ ရွိေၾကာင္း ေျပာျပလိုုက္ေတာ့ မာမီက တအံတၾသျဖစ္ျပီး မယံုုသလိုု ၾကည့္သည္။ သူ႕ကိုု ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႕မွ တစ္တြဲတြဲ ေတြ႕မေနေသာေၾကာင့္ မယံုုႏိုုင္တာ ျဖစ္မည္။ သူႏွင့္ ေမကလည္း ခ်စ္သူျဖစ္ျပီးေနာက္ ႏွစ္ခါသာ လူခ်င္း ေတြ႕ဖူးသည္။ သူက ေမရွိရာ မႏၱေလးသိုု႕ သြားေတြ႕တာက တစ္ၾကိမ္၊ ေမက ရန္ကုုန္လာဖိုု႕ ကိစၥရွိသည္ႏွင့္ သူ႕ကိုု ခ်ိန္းျပီး ေတြ႕ၾကတာက တစ္ၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္သာ ရွိေသာေၾကာင့္ မာမီ မယံုုသည္မွာ အဆိုုးမဆိုုသာ။ sms message ပိုု႕တာ၊ viber ကေန chat တာ၊ ဖုုန္းေျပာတာကေတာ့ ေန႕တိုုင္း ညတိုုင္းလိုု လုုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မာမီက မသိႏိုုင္ပါ။

“မာမီ့သားက လက္ထပ္ဖိုု႕အထိ ရည္ရြယ္တဲ့ ခ်စ္သူ ဆိုုေတာ့ ဘယ္လိုု မိန္းကေလးမ်ိဳးလည္း သိခ်င္လိုုက္တာ ကြယ္”

“မာမီ ျမင္ရင္ ခ်စ္မွာပါ၊ ေမက အရမ္းခ်စ္စရာ ေကာင္းတာ၊ ျပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေလး..”

“သား ခုုန ေျပာတာ သူက ဆရာမ လုုပ္တယ္ ဟုုတ္လား”

“ဟုုတ္တယ္ မာမီ၊ ခုုေလာေလာဆယ္ Ph.D တက္ေနတာ ျပီးေတာ့မယ္၊ ျပီးရင္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ ရမွာေလ”

ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္ခဲ့ေသာ မာမီမ်ား အထင္ၾကီးမလားလိုု႕ သူက တမင္ ထည့္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ သိုု႕ေသာ္ အံၾသစရာ ေကာင္းစြာပင္ မာမီက သေဘာက်ပံုုမရပါ။

“သားနဲ႕ လက္ထပ္ျပီးရင္ေရာ သူက အလုုပ္ဆက္လုုပ္မွာလား ကြယ့္”

“လုုပ္မွာေပါ့ ေမေမရဲ႕ သူတိုု႕ အလုုပ္က စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားရတာတဲ့၊ ေက်ာင္းျပီးလိုု႕ အလုုပ္ဆက္မလုုပ္ရင္ ပိုုက္ဆံ အမ်ားၾကီး ေလ်ာ္ရမွာေလ”

“ပိုုက္ဆံမ်ားကြယ္၊ သားမွာ ေပါသားပဲ မဟုုတ္လား၊ ဘယ္ေလာက္ မိုု႕လိုု႕လဲ ေလွ်ာ္ေပးလိုုက္ေပါ့၊ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္မွ တနယ္တေက်းမွာ အလုုပ္သြားလုုပ္ေနဦးမွာလား”

“မာမီကလည္း ဒါကေတာ့ ေနာက္မွပဲ ေဆြးေႏြးၾကည့္တာေပါ့၊ သူလည္း သူ႕အလုုပ္ကိုု ခ်က္ခ်င္းၾကီးေတာ့ ဘယ္ထြက္ခ်င္ပါ့မလဲ”

ေမက သူ႕အလုုပ္ကိုု ဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏိုုးသည္ကိုု သူသိသည္။ သူ႕စိတ္အရေတာ့ ေမ အလုုပ္မထြက္လွ်င္လည္း ဘာမွ ကိစၥ မရွိပါ။

“ေနပါဦး၊ သူ႕မိဘေတြကေကာ ဘာအလုုပ္လုုပ္သတဲ့လဲ”

“ေမ့ မိဘေတြကလည္း အစိုုးရ ဝန္ထမ္းေတြပဲ မာမီ၊ အေဖက စိုုက္ပ်ိဳးေရးဘက္က အရာရွိ၊ အေမကေတာ့ အထက္တန္းျပ ဆရာမပါ”

“ဟုုတ္လား၊ ဒါဆိုုရင္ေတာ့ အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းဘူးပဲ”

“မာမီကလည္း..”

“ဟုုတ္တယ္ေလ၊ မိုုးျဖဴျဖဴတိုု႕ အေဖ ဆိုုရင္ လုုပ္ငန္းရွင္ၾကီး၊ သားေတာင္ သူ႕ဆီက အကူအညီေတြ ယူေနရေသးတယ္ မဟုုတ္လား၊ မိုုးေလးက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး၊ သူ႕ကိုုသာ ယူရင္ ေနာက္ပိုုင္း သားပဲ ဒီလုုပ္ငန္းၾကီးေတြ ဦးစီးရမွာ၊ ခုုေတာ့ ကိုုယ့္ကိုုပဲ လာမွီခိုုမယ့္လူကိုုမ်ား ယူဖိုု႕ စဥ္းစားေနတယ္ကြယ္၊ မာမီျဖင့္ သေဘာမက်ပါဘူး၊ ပညာတတ္ျပီး ပိုုက္ဆံမရွိတဲ့ လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ မာမီ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ခ်င္ဘူး”

“မာမီကလည္း ဗ်ာ၊ သားက ေမက လြဲရင္ ဘယ္သူ႕ကိုုမွ လက္မထပ္ဘူးေနာ္”

“ေအးပါေလ၊ စဥ္းစားၾကေသးတာေပါ့”

မာမီ့သေဘာထားက သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္ေအးစရာ မဟုုတ္ခဲ့ပါ။ ေမ့ကိုုေတာင္ ဘယ္လိုု ျပန္ေျပာရမွန္းမသိ၊ အားနာစရာ ျဖစ္ေနရသည္။

*****

မာမီက သူ႕ကိုု မိုုးျဖဴျဖဴ နဲ႕ သေဘာတူခ်င္စိတ္ ရွိေၾကာင္း ေမ့ကိုု သူ ေျပာျပဖူးသည္။ ေမက တစ္ျခား မိန္းကေလးေတြလိုု အေသးအဖြဲေလးေတြကအစ သဝန္တိုတတ္၊ စိတ္ေကာက္တတ္သူ မဟုုတ္ပါ။ ေမက သူ႕ကိုု အရာရာ နားလည္ေပးသည္။ တစ္ခါတရံေတာ့ ေမက သူ႕ကိုု သူခ်စ္သေလာက္ မခ်စ္ဘူးလို႕ပင္ ထင္မိသည္။ တစ္ခါတေလ သူကပင္ သူ႕ကိုု ဂရုုမစိုုက္ဘူး ဆိုုျပီး ေမ့ကိုု စိတ္ေကာက္မိေသးသည္။ အဲလိုုက်လည္း ေမက သူ႕ကို အျမဲတမ္း ျပန္ေခ်ာ့ရွာသည္။ သိုု႕ေပမယ့္ ေမက သူ႕ကိုု လက္မထပ္ခ်င္ေသးပါ။ သူ႕ကိုုမွ မဟုုတ္။ ေမက တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ျပီး အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာ ဝန္ေလးေနေၾကာင္း သူ႕ကိုု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ဖြင့္ေျပာသည္။ ေမက အပ်ိဳၾကီး လုုပ္ဖိုု႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိခဲ့သည္။ သူႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕ျပီး ခ်စ္မိသြားသည္။ လက္ထပ္ဖိုု႕ေတာ့ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဟု ေမက ေျပာသည္။ သူကေတာ့ ေမႏွင့္ အတူတူ ေနခ်င္လွျပီ။

မာမီ့ကိုု ဒုုတိယအၾကိမ္ ေမ့အေၾကာင္း ေျပာၾကည့္ေတာ့ မာမီက သူ႕ဟာသူ ေမတိုု႕မိသားစုုအေၾကာင္းကိုု စံုုစမ္းၾကည့္ျပီး ျဖစ္ေနသည္။ ပိုုပိုုလွ်ံလွ်ံ မရွိလွေသာ အစိုုးရဝန္ထမ္း လူလတ္တန္းစား မိသားစုမိုု႕ မာမီ သေဘာမက်ဘူးဆိုုေတာ့ သူစိတ္ထဲ မေကာင္းပါ။ သိုု႕ေသာ္ သူ႕တစ္သက္လံုုး မာမီ့စိတ္တိုုင္းက် လက္ခံ ေနထိုုင္ေပးခဲ့သူမိုု႕ ခ်က္ခ်င္းၾကီးေတာ့ မာမီ့ကိုု ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႕က်င္ လြန္ဆန္ဖိုု႕ ခက္ေနျပန္သည္။

ေနာက္ဆံုုးေတာ့ သူက မာမီ့ကိုုေရာ ေမ့ကိုပါ ႏွစ္ဖက္စလံုုးကိုု နားပူနားဆာ လုုပ္ျပီး ေတြ႕ဆံုုေပးဖိုု႕ လုုပ္ႏိုုင္ခဲ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေမ လာသည့္ေန႕က သြားမၾကိဳႏိုုင္ခဲ့။ ညီမေလး ေမြးေန႕ႏွင့္ တိုုက္ေနသျဖင့္ ညီမေလးကိုု မနက္ေစာေစာ ေရႊတိဂံုုဘုုရား လိုက္ပိုု႕ေပးလိုုက္ရေသးသည္။ ေမက တြက္ကတ္တတ္သူ မဟုုတ္သျဖင့္ တကၠစီႏွင့္ သူမသူငယ္ခ်င္းေတြ အေဆာင္ကိုု သြားသည္။ ေရာက္စေန႕က ဖုုန္းပဲ ဆက္ျပီး မေတြ႕ျဖစ္ၾက။ ေနာက္တစ္ရက္မနက္ပိုုင္းက်မွ သူ႕အိမ္ကိုု ေခၚလာျပီး မာမီႏွင့္ ေတြ႕ေပးဖိုု႕ ျဖစ္သည္။ ညီမေလးကလည္း အခုုမွ သူႏွင့္ ေမ့အေၾကာင္း သိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္း မိုုးျဖဴျဖဴကိုု ျငင္းထားသည္ကိုု ဂ်ီက်ျပီး သူ႕ကိုု ေမႏွင့္ လံုုးဝ သေဘာမတူဘူး လုုပ္ေနျပန္သည္။

ေမ့ကိုု သူေခၚလာေတာ့ မာမီက ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လက္ခံစကားေျပာေပး၍ ေတာ္ပါေသးသည္။ သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတာ ပံုုမွန္ အဆင္ေျပေနပံုုရေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေမ့ကိုု စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေအာင္ မာမီ တစ္ခုုခုု ေျပာလိုုက္မွာ စိုုးရိမ္ေနသည္။ ရုုပ္ရွင္ေတြ ဝတၱဳေတြ ထဲကလိုု သူ႕ကိုု တစ္ေနရာ ပထုုတ္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္အလွန္ စိတ္ထဲရွိတာေတြ ေျပာလိုုက္ၾကမွာလည္း စိုုးရိမ္ေနသည္။ ေမက မရင္းႏွီးသူေတြႏွင့္ဆိုု စကားနည္းတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မာမီ့စိတ္ထဲ ေအးစက္ျပီး မေဖာ္ေရြသူလိုု႕ ထင္သြားမွာလည္း သူက ၾကားထဲက စိုုးရိမ္ေနရျပန္သည္။

“သမီးက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ေဒါက္တာဘြဲ႕ေတာင္ ယူေတာ့မွာဆိုု ေတာ္လိုုက္တာကြယ္၊ အန္တီတိုု႕က ပညာေရးမွာ ပါရမီ မပါလိုု႕ ဘြဲ႕ေတာင္ မရခဲ့ရေတာ့ ပညာေရးမွာ ေတာ္တဲ့သူေတြကိုု တကယ္ ခ်ီးက်ဴးတာ”

ေမကေတာ့ “ဟုုတ္” ဆိုုျပီး ျပံဳးေနသည္။

“ေက်ာင္းျပီး သြားရင္ေရာ မႏၱေလးမွာပဲ ေနရမွာလားကြယ့္”

“ဟုုတ္ကဲ့၊ သမီးအလုုပ္က မႏၱေလးမွာ ဆိုုေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ဆက္လုပ္ရမယ္ ထင္တာပဲ၊ ဒီထက္ ေဝးတဲ့ေနရာ မေျပာင္းရဖိုု႕ေတာ့ ဆုုေတာင္းေနရတာပဲ”

“အခုု သမီးက ဘာရာထူး..၊ အေဆာင္မွာေနတာဆိုုေတာ့ ကိုုယ့္လခနဲ႕ ကိုုယ္ေရာ ေလာက္ရဲ႕လားကြယ့္၊ အိမ္ကိုုေရာ ျပန္ေထာက္ႏိုုင္ရဲ႕လား..”

“လက္ေထာက္ကထိကပါ အန္တီ၊ အခုုက ေက်ာင္းလည္း တက္ေနရတုုန္းဆိုုေတာ့ စာအုုပ္ဝယ္ရတာ ဘာညာ၊ တစ္ျခား လိုုအပ္တာေတြလည္း ရွိေတာ့ အိမ္ကိုုေတာ့ ျပန္မေပးႏိုုင္ပါဘူး အန္တီ၊ ကိုုယ့္ဟာနဲ႕ကိုုယ္ေတာင္ မနည္းေလာက္ေအာင္ သံုုးရတာ ဆိုုပါေတာ့၊ သမီးအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာတိုု႕ ပရင္တာတိုု႕ေတာင္ အိမ္က ဝယ္ေပးရတာေပါ့ အန္တီရယ္”

“ေၾသာ္ ေၾသာ္.. အိမ္ေထာင္က်ျပီး ကေလးေတြ ဘာေတြ ရလာရင္ေရာ သမီးအလုုပ္နဲ႕ဆိုု အဆင္ေျပပါ့မလားကြယ္…”

“ဒါကေတာ့ သမီးလည္း ေလာေလာဆည္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳဖိုု႕လည္း ေသခ်ာ မစဥ္းစားရေသးေတာ့ မသိေသးပါဘူး အန္တီ”

“ေအးေပါ့ေလ.. ေနာက္မွပဲ စဥ္းစားေပါ့… အခုုေတာ့ ထမင္းစားၾကရေအာင္ကြယ္၊ သမီးလာမယ္ ဆိုုေတာ့ အန္တီ ကိုုယ္တိုုင္ မီးဖိုုေခ်ာင္ ဝင္ျပီး ခ်က္ထားတာကြယ့္၊ အခါတိုုင္းေတာ့ ေန႕တိုုင္းမဝင္ပါဘူး အေဒၚၾကီး လုုပ္ဖိုု႕ကိုု ဟင္း စီစဥ္ေပးတာပဲ ရွိတယ္”

“ဟုုတ္ အန္တီ၊ သမီးက ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားပါတယ္.. အန္တီ အလုုပ္ရႈပ္သြားျပီ”

“အန္တီ့ သားကေတာ့ ဂ်ီးမ်ားတယ္ကြယ့္ အမယ္ေလး၊ ဒီအိမ္မွာ ေန႕တိုုင္း သူ႕အၾကိဳက္ပဲ လိုုက္ျပီး ခ်က္ေပးေနရတာ”

ထမင္း အတူစားၾကျပီးေတာ့ ေမ့ကိုု သူ အေဆာင္ျပန္ပိုု႕ေပးသည္။ ညီမေလးကေတာ့ သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ေမြးေန႕ ေကၽြးရမည္ ဆိုုျပီး ထမင္း ျပန္လာမစားပါ။

သူ႕အေနႏွင့္ မာမီက ေမ့အေပၚ ဆက္ဆံတာ သိပ္မဆိုုးသည့္ျပင္ ေမကလည္း မာမီအေပၚ အဆင္ေျပေျပ ျပန္ေျပာလာသည့္ အတြက္ အေျခအေနမဆိုုးဟုု ထင္ေသာ္လည္း ေမ့အျမင္ကမူ တစ္မ်ိဳးပါေပ။ မာမီက သူမကိုု သေဘာမက်သည္ကိုု ခံစားမိသည္ဟုု ဆိုုသည္။

“ေမကေတာ့ လက္ထပ္ဖိုု႕ စိတ္ကူး ရွိေသးတာ မဟုုတ္ဘူး.. ကိုုႏိုုင္က လက္ထပ္ခ်င္တယ္ ဆိုုလိုု႕ စဥ္းစားေပးတာ၊ အလုုပ္ကေတာ့ လံုုးဝ မထြက္ႏိုုင္ဘူး ေနာ္၊ အိမ္ေထာင္သည္ေတြလည္း ဒီလိုုပဲ အလုုပ္လုုပ္ေနၾကတာပဲကိုု ”

“အင္းပါကြာ၊ ေမ့ကိုု အလုုပ္မထြက္ခိုုင္းပါဘူး၊ ေမ့ကိုု မခြဲနိုုင္္လိုု႕.. ေမ့ကိုု ပိုုင္ဆိုုင္ခ်င္လိုု႕ လက္ထပ္ၾကမယ္လိုု႕ ေျပာတာ၊ ေမ့ စိတ္တိုုင္းက် လုုပ္ပါ”

“ဒါေပမယ့္ ကိုုႏိုုင့္ မာမီက ေမ့ကိုု အလုုပ္မလုုပ္ေစခ်င္တဲ့ ပံုုစံပဲ၊ ေမ့ လခေလး ႏွစ္ပဲ တစ္ျပားနဲ႕ လုုပ္မေနနဲ႕ လိုု႕ ေျပာင္ မေျပာရံုုတမယ္ပဲ၊ လခ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရရ ေမ့အလုုပ္ကိုု ေမခ်စ္တယ္၊ ေမ သင္ထားတဲ့ ပညာေတြကိုု မီးဖိုုေခ်ာင္ထဲမွာပဲ ထားဖိုု႕ေတာ့ မျဖစ္ႏိုုင္ဘူး”

“ဟုုတ္ပါျပီကြာ၊ မာမီ့ကိုု ကိုုယ္ နားလည္ေအာင္ ေျပာပါ့မယ္”

“ေနာက္ျပီးေတာ့ ေမက မီးဖိုုေခ်ာင္ ကိစၥ သိပ္စိတ္ဝင္စားမဟုုတ္ဘူး၊ ဘာဟင္းမွလည္း သိပ္ေကာင္းေကာင္း မခ်က္တတ္ဘူးေနာ္၊ ေမ့ တစ္ေယာက္စာ အတြက္ဆိုု ေမက ျဖစ္သလိုု ဟင္းေတြပဲ ခ်က္စားတာ၊ သူ႕သားက ဂ်ီးမ်ားတယ္ တဲ့ ၾကိဳေျပာထားတာ၊ ေမ့ကိုု ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္ေကၽြးရမယ္ ဆိုုတဲ့ သေဘာေပါ့၊ မခ်က္ႏိုုင္ပါဘူး၊ ေမ ခ်က္တတ္သလိုုပဲ ခ်က္မွာေပါ့၊ ဟြန္းး ၾကိဳေျပာထားတာေနာ္..”

“ရပါတယ္ကြာ၊ မိန္းမယူတာက ခ်စ္လိုု႕ ယူတာပဲကြာ၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားရဖိုု႕ေတာ့ကြာ စားဖိုုမွဴး ေကာင္းေကာင္းပဲ ရွာေတာ့မွာေပါ့”

“ျပီးတာပဲ.. ခက္တာက ေမက အိမ္ကိုု ဘယ္လိုု ေျပာရမွန္းကိုု မသိေသးဘူး၊ အိမ္ကေလ ေမ့ကိုု ဘယ္သူနဲ႕မွ ယူေစခ်င္တာ မဟုုတ္ဘူး၊ အပ်ိဳၾကီးပဲ လုုပ္ေစခ်င္တာ၊ ေမကလည္းေလ ဒီခ်ိန္ထိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေနခဲ့တာဆိုုေတာ့ ဒီအသက္အရြယ္က်မွ ခ်စ္သူ ရွိေနျပီ ဆိုုတာ ေျပာရခက္ေနတာ”

“ေမကလည္းကြာ.. ေျပာရမွာေပါ့.. ကိုုယ့္ကိုု မခ်စ္ဘူးလား.. နည္းနည္းေတာ့ သတၱိေမြးလိုုက္ပါ”

“အင္းပါ.. ဒါေပမယ့္ ကိုုႏိုုင္လည္း ကိုုႏိုုင့္ အိမ္ကိုု ေသခ်ာေအာင္ လုုပ္ပါဦး”

“ကိုုယ္ကေတာ့ ေမကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕ကိုုမွ မယူႏိုုင္ဘူး လိုု႕ ေျပာျပီးသား”

“ဒါနဲ႕ ကိုု႕မာမီက ေတာ္ေတာ္ အသားျဖဴတယ္ေနာ္.. ကိုုႏိုုင္နဲ႕ တစ္ျခားစီပဲ၊ ဘာ တိုုင္းရင္းသား စပ္တာလဲ”

“ကိုုယ့္မာမီက တရုုတ္ေသြးစပ္တယ္ေလ၊ မာမီ့ အေဖက တစ္ရုုတ္အစစ္၊ အေမက ရွမ္းတရုုတ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မာမီ့ အသားကျဖဴေဖြးေနတာ၊ ကိုုယ့္အေဖက တရုုတ္ေသြး နည္းနည္းေလးပဲ ပါတာဆိုုေတာ့ အသားညိဳတယ္၊ အဲေတာ့ ကိုုယ္က မာမီ့လိုု အသားမျဖဴဘူးေလ”

“ေၾသာ္.. ကိုုႏိုုင့္မွာ တရုုတ္ေသြး ငါးမူးသားေလာက္နီးနီး ပါတာေပါ့ေနာ္.. မထင္ရဘူး.. ဟိ”

အဲဒီတုုန္းကေတာ့ သူ အသားမျဖဴျခင္း အတြက္ ေမက ဟာသ လုုပ္ျခင္းကိုု ထူးထူးျခားျခား မခံစားခဲ့ရပဲ ေနာက္ပိုုင္းမွာ ေမက သူ႕ကိုု လက္မထပ္ႏိုုင္ရျခင္းထဲက အေၾကာင္းတစ္ခုု အေနႏွင့္ ျပလိမ့္မည္ဟုုလည္း မထင္ခဲ့မိပါ။ မာမီႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက သူ႕ကို မိုးျဖဴျဖဴ ႏွင့္ သေဘာတူၾကျခင္း အေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ခ်မ္းသာေသာ သေဌးသမီး ျဖစ္သည့္ျပင္ တရုတ္မကေလး ျဖစ္ေန၍ ျဖစ္သည္ကို သူကေတာ့ သတိမထားမိခဲ့ပါ။

*****

သူႏွင့္ ေမ့အေၾကာင္း ေမ့ အစ္ကိုႏွင့္ အစ္မမ်ားကေတာ့ သိရွိျပီး ျဖစ္သည္။ သေဘာလည္း တူၾကသည္။ ေမက သူမ အေမကို တီးေခါက္ၾကည့္ေတာ့ သူမကို ဘယ္သူႏွင့္မွ အိမ္ေထာင္မျပဳေစခ်င္ပံု ေပၚသည္ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာရဲေသးပဲ ျဖစ္ေနသည္။ သူကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေအာင္ သူတို႕ မဂၤလာပြဲကို ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ မွာ လုပ္ခ်င္သည္။ မာမီက သိပ္သေဘာမတူခ်င္ ျဖစ္ေနသည္ ဆိုေသာ္လည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္တာမ်ိဳး မလုပ္သျဖင့္ သူကေတာ့ ေမႏွင့္ လက္ထပ္ဖို႕ကို အျမန္ဆံုး စီစဥ္ခ်င္သည္။ ၾကားထဲမွာ တစ္လေက်ာ္သာ ျခားသျဖင့္ ေမက ျမန္လြန္းသည္၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုျပီး သူ႕ကို ေျပာေသးေသာ္လည္း သူမအေမကို တစ္ပတ္အတြင္း ရေအာင္ ေျပာၾကည့္မည္ဟု သူ႕ကို ကတိေပးထားသည္။ မာမီက သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေမ့ကို အတင္းအက်ပ္ မကန္႕ကြက္ေသာ္လည္း မိုးျဖဴျဖဴႏွင့္ေတာ့ ခုထိ သေဘာတူေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို နီးစပ္ေအာင္လည္း နည္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ ၾကံစည္ေနဆဲျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူႏွင့္ မာမီတို႕ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ကိစၥတစ္ခုက ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူ႕ထက္ ၁၀ႏွစ္ တိတိ ငယ္ေသာ သူအခ်စ္ဆံုး ညီမေလးက ခိုးရာ လိုက္ေျပးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕ စိတ္ထဲ ငယ္ေသးသည္ဟု ထင္ေနေသာ ညီမေလးက ခုလို လုပ္သြားေသာအခါ သူ႕ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ မာမီဆို ပိုဆိုးေတာ့မည္။ ေကာင္ေလးက ညီမေလးလိုပင္ ရိုးရိုးဘြဲ႕ တစ္ဘြဲ႕ ရျပီးေသာ္လည္း အလုပ္အကိုင္ တည္တည္တံ့တံ့ မရွိပဲ အဆိုေတာ္ေယာင္ေယာင္၊ ေတးေရးေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ သူတို႕ ၾကိဳက္ေနသည္ကို သူနည္းနည္းေလးမွ မရိပ္မိခဲ့ပါ။ သူတို႕ကလည္း လူခ်င္းေတြ႕သည္ထက္ သူႏွင့္ေမ့ လိုပင္ ဖုန္းေျပာလိုက္ online chat လိုက္ လုပ္တာမ်ားပုံရသည္။ ေကာင္ေလး မိဘေတြက နယ္မွာ စတိုးဆိုင္ၾကီး ဖြင့္ထားသျဖင့္ အေျခအေန သိပ္မဆိုးေသာ္လည္း ေမာင္ႏွမက ေျခာက္ေယာက္ ရွိသည္။

ေကာင္ေလး မိဘေတြက ညီမေလးကို ျပန္လာအပ္ေသာ္လည္း မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္မေပးႏိုင္ဟုဆိုသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အေျခအေနျဖစ္သျဖင့္ မာမီက သူ႕သမီးကို သူ႕ဘာသူပင္ မဂၤလာပြဲ လုပ္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရသည္။ ျပန္လာအပ္သည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ ညီမေလးတို႕  လင္မယားကို အိမ္ေပၚမွာ ေခၚတင္ထားခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာက အလုပ္မရွိ၊ ေနစရာကလည္း မရွိ။ ညီမေလး ဆိုတာကလည္း တစ္သက္လံုး အိမ္မွာ လိုတရ ေနလာသူျဖစ္ေတာ့ ဘဝအေၾကာင္း ဘာမွ သိသူလည္း မဟုတ္ေပ။ မာမီက သူ႕သမီးကို ပစ္မထားႏိုင္သလို သူကလည္း သူ႕ညီမေလးကို ပစ္မထားႏိုင္ပါ။

သူ လက္ထပ္ဖို႕  ရည္ရြယ္ထားေသာ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ညီမေလးတို႕ မဂၤလာပြဲ က်င္းပသည္။ ေမ့ကို ဖိတ္ေသာ္လည္း ေမက ခြင့္ယူ၍ မရသျဖင့္ မလာႏိုင္ပါ။ သူတို႕ အတြက္ကိုေတာ့ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေသးပဲ ျဖစ္ရသည္။ မာမီကလည္း တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္မဂၤလာ မလုပ္ေကာင္း ဘာညာ ေျပာျပီး သူ႕ မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ပံု ျပေနသည္။ သူ႕ဘက္ကလည္း ဘာမွ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါ။ မာမီက သူ႔ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္တည္းမွာ တစ္ေယာက္က သူစိတ္တိုင္းမက်သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားျပီးေနာက္ က်န္ေသာ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သူ စိတ္တိုင္းက်သူႏွင့္သာ ျပဳေစလိုသည္ဟု သူ႕ကို ေျပာသည္။ သူကေတာ့ မာမီ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ဆင္းရဲ ေနတုန္းမို႕  ဘာမွ အျပင္းအထန္ မျငင္းေသးပဲ ေနေနျခင္းျဖစ္သည္။

ေမႏွင့္ သူလည္း အရင္ေလာက္ ဖုန္းမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္မ်ား ေနၾကတာလည္း ပါသည္။ သူကလည္း ညီမေလး ကိစၥႏွင့္ စိတ္ရႈပ္၊ ေမကလည္း သူ႕  Thesis ျပီးကာနီးမို႕  စိတ္ရႈပ္ႏွင့္ အပိုေတြ မေျပာခ်င္ၾကေတာ့တာလည္း ပါသည္။ သူက မဆက္ျဖစ္သည့္အခ်ိန္မွာ မာမီက ေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္သည္ ဆိုေတာ့ သူနည္းနည္း အံ့ၾသသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ မာမီ့ အၾကံအစည္ကို သိရသည္။ မာမီက ေမ့ကို မိုးျဖဴျဖဴ အေၾကာင္းေျပာသည္ ဆို၏။ သူက ေမ့ကို မိုးျဖဴျဖဴ အေၾကာင္း ေျပာျပမထားသည္မွာ ဘာေၾကာင့္မွေတာ့ မဟုတ္။ မိုးျဖဴျဖဴကို သူက သူ႕ညီမေလးႏွင့္ အတူတူ ညီမေလးလိုပင္ သေဘာထားတာမို႔၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေျပာင္းလာႏိုင္စရာ မရွိတာမို႕  ေမ့စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္မွာ စိုးျပီး မေျပာျဖစ္ေတာ့တာပင္။ ခုလို မာမီက ေျပာေတာ့ ေမ့စိတ္ထဲ ဘယ္လိုေနမည္လဲ။ မာမီက ေမ့ကို သူသေဘာက်ေသာ ေခၽြးမ ရွိပါလွ်က္ ေမ့ကို သေဘာတူေပးရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေမကလည္း သူ႕အလိုအတိုင္း လက္ထပ္ျပီးလွ်င္ အလုပ္ကထြက္သင့္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္ ဆို၏။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္မွ လက္ထပ္ၾကျပီး ရန္ကုန္အိမ္မွာပင္ အားလံုး စုေပါင္းေနၾကဖို႕  ေမ့ကို မာမီက ေျပာခဲ့သည္။

စိတ္မေကာက္တတ္ေသာ ေမက သူ႕ကို ဘာမွ မရစ္ေသာ္လည္း မိုးျဖဴျဖဴႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ခုသြားပံု ရသည္။ မာမီ့ကိုေတာ့ အလုိက္သင့္ေျပာခဲ့သည္ ဆိုျပီး ေမက သူ႕ကိုေတာ့ လက္ထပ္ျပီးလွ်င္လည္း လံုးဝ အလုပ္မထြက္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္း၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ညီမေလးတို႕ လင္မယားလည္း ရွိေနေသာ ေယာကၡမအိမ္မွာလည္း လိုက္မေနခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူကလည္း ေမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း သပ္သပ္ေနဖို႕  အစကတည္းက စိတ္ကူးထားသူ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေမက အလုပ္မထြက္လွ်င္ သူႏွင့္ အျမဲတမ္း အတူမေနႏိုင္ပဲ မာမီတို႕ အိမ္မွာ ေနသည္က ပိုအဆင္ေျပမလား ဟုေတာ့ ေတြးမိသည္။

*****

ေမလထဲမွာ မာမီ ေမြးေန႕  လုပ္ေတာ့ ေမ ေရာက္လာေသးသည္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မဟုတ္ပဲ မာမီ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ သူတို႕ေမာင္ႏွမ၏ အရင္းႏွီးဆံုးသူမ်ားသာ ဖိတ္ျပီး ပြဲလုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ေခါက္မွာ ညီမေလးတို႕ လင္မယားေရာ၊ မာမီ့ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြ၊ သူ႕ ေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲေတြႏွင့္ပါ ေမ့ကို မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ေမ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ဟန္ တူသည္။ သူတို႕မိသားစုကသာ ေမြးခ်င္းနည္းေသာ္လည္း မာမီ့မွာ ေမာင္ႏွမ ကိုးေယာက္ထဲက ရန္ကုန္ ဝန္းက်င္မွာ လက္ရွိ ေနေနေသာ ေလးေယာက္ရဲ႕ မိသားစုကပင္ မ်ားလွသည္။ သူတုိ႕ ျခံက်ယ္ၾကီး တစ္ျခံလံုးမွာ အမ်ိဳးေတြႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။

မာမီက ေမ ေပးေသာ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ကို ယူျပီး ေဘးခ်ထားရာမွ ျပန္မၾကည့္ေတာ့သည္ကို သူက ၾကားထဲက ေမ့ကို အားနာေနေသးသည္။ (ေမေပးသည္က ျပင္ဦးလြင္ အေႏြးထည္အေကာင္းစား တစ္ထည္ျဖစ္သည္ကို ေနာက္မွ သိရသည္။ မာမီက တံုးသည္၊ မၾကိဳက္ ဆိုျပီး အိမ္က အေဒၚၾကီးကို ေပးလိုက္သည္ကို ေမ ျပန္မသိ၍သာ ေတာ္ေသးသည္။) မိုးျဖဴျဖဴေပးေသာ ကိုရီးယားျဖစ္ ရင္ထိုးၾကီးကိုေတာ့ ေမြးေန႕မွာကတည္းက ထုတ္၍ ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားခဲ့သည္ကိုလည္း သူက ဘာမွန္းမသိ မေက်နပ္ခဲ့ပါ။

သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုးက ေမ့ကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံခဲ့သည္ ဆိုရမည္။ ေမ့ကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစမည့္ လခအေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း စပ္စုၾကသည္က လြဲ၍ေပါ့ေလ။ မိုးျဖဴျဖဴက မာမီ့ေဘးမွာ ကပ္ခၽြဲေနတာကို ေမ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ဘူး ဆိုလွ်င္ေပါ့ေလ။ ေမ့ဘက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို သူမစရိုက္ႏွင့္ ဆန္႕က်င္၍ အားလံုးကို ေဖာ္ေရႊစြာ ဆက္ဆံေပးခဲ့တာ သူသိပါသည္။ ထိုေန႕က ပြဲျပီးကာနီးမွ ေမ့ကို သူ ျပန္ပို႕ေပးလိုက္သည္။ ေမျပန္ကာနီးမွာ မာမီက “ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ လာလည္ေနာ္ သမီး၊ ဘာမွ အားနာစရာမလိုဘူး၊ ေနာက္ဆို သမီးအိမ္ ျဖစ္မွာပဲေလ၊ အိမ္ဆိုတာ ေမာင္ႏွမေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြ အတူတူေနၾကမွ စည္ကားတာေပါ့ သမီးရဲ႕” ဟု နႈတ္ဆက္သည္။ ေမကေတာ့ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ ပ်က္သြားသည္ဟု သူ႕စိတ္ထဲ ထင္လိုက္သည္။

ေနာက္ေန႕ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေမက သူ႕အမ်ိဳးေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာမွ မေျပာေသာ္လည္း ညီမေလး အမ်ိဳးသားကို ၾကည့္မရေၾကာင္းသာ သူ႕ကို အတင္းေျပာသည္။ ေမ့ကို စကားေတြ လာေျပာျပီး ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းေၾကာင္း၊ ဖုန္းဆက္မည္ဟု ေျပာေၾကာင္း၊ အဲဒါ သူေျပာစရာ ဘာအေၾကာင္းရွိသလဲ ဟု ေမက ဆိုသည္။ သူကေတာ့ ညီမေလးက ေမ့ကို ဆက္သြယ္ခ်င္၍ ေတာင္းတာ ျဖစ္မည္ဟု ေျဖျပီး ေျပာလိုက္ရေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ေယာက္ဖအေၾကာင္း သူလည္း ရိပ္မိသည္ပင္။

“လက္ထပ္ျပီးရင္ ကိုႏိုင့္ မာမီ ေျပာသလို အတူတူ ေနမွာလား၊ ေမကေတာ့ အိမ္ခြဲေနခ်င္တယ္ သိလား၊ ရုပ္ရွင္ထဲက ကိုရီးယားေခၽြးမေတြ၊ တရုတ္ေခၽြးမေတြ ၾကည့္ျပီး ေၾကာက္လြန္းလို႕ပါ”

“မာမီက ေမထင္သလို မဆိုးပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လည္း ေမ့လိုပဲ သီးသန္႕ ေနခ်င္ပါတယ္၊ လက္ထပ္ျပီးရင္ ေမက အလုပ္ထြက္ျပီး ကိုယ္နဲ႕ အျမဲတမ္း ေနေတာ့မွာလား၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေမျပန္သြားရင္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အဲဒီအိမ္မွာ ဘယ္လို ေနရမလဲ ေမရဲ႕”

ေမက ခဏေတာ့ ျငိမ္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ

“ကိုႏိုင္လည္း တကယ္ေတာ့ ေမ့ကို အလုပ္ထြက္ေစခ်င္တာပဲလား”

“ဒါကေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ေမ့ကို အျမဲရွိေစခ်င္လို႕ လက္ထပ္မွာပဲေလ၊ အေဝးမွာ သြားမေနရဘူးဆိုရင္ ၾကိဳက္တာေပါ့ ေမရဲ႕”

“ေမ ရန္ကုန္ေျပာင္းရေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့မယ္ ကိုႏိုင္ရယ္၊ အလုပ္ေတာ့ မထြက္ခ်င္ဘူး၊ အလုပ္မရွိပဲ အိမ္မႈကိစၥလုပ္၊ ကေလးထိန္း လုပ္ေနတဲ့ မိန္းမေတြရဲ႕ ဘဝကို အရမ္းမုန္းတာ ”

“အင္းပါ၊ ကိုယ္ကေတာ့ ေမ့သေဘာပါ”

အဲဒီညကေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အေတာ္ၾကာၾကာ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ေန႕ေတြက်ေတာ ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားျပန္သည္။ သူကလည္း အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းျပီး ေစာေစာအိပ္သြားတာ မ်ားသည္။ ေမကလည္း သူ႕ကို ဖုန္းစ မဆက္သည္မွာ ၾကာျပီ။ အဲသည္လိုႏွင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရး ေအးစက္သြားမည္ဟု သူကမထင္ခဲ့ပါ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေမ အျမဲ ရွိေနသလို ေမ့စိတ္ထဲမွာလည္း သူ ရွိေနလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။

*****

“ေမ လက္မထပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေမ အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာ ေၾကာက္လာတယ္၊ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ၊ အိမ္ေထာင္သည္တာဝန္ေတြ ေမ လုပ္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး၊ ဒီအသက္အရြယ္အထိေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ျပီးမွ အပူမရွာခ်င္ေတာ့ဘူး တကယ္၊ ေမ့ကို သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ သေဘာထားပါေတာ့”

ေမက ေျပာလာေသာအခါ သူ႕စိတ္ထဲ အေလးအနက္ရယ္လို႕ မထားမိေသးပါ။ ေမက ဟိုအရင္ ခ်စ္ခြင့္ပန္စဥ္ကပင္ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳး ဆန္ဆန္ စကားေတြ ေျပာဖူးျပီးသားမို႕  တကယ္တမ္း ျပတ္ျပတ္သားသားၾကီး ျဖစ္သြားမည္ မထင္ေသးပါ။

“ေမကလည္းကြာ ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ၊ ကို႕ကို မခ်စ္ဘူးလား၊ ကိုယ္ကေတာ့ ေမ့ကို အရမ္းခ်စ္တာ၊ ခ်စ္သူပါ ဆိုမွ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းလို ျပန္ေနလို႕ ရမလဲကြာ ခက္တာပဲ၊ မရဘူး ကိုယ့္ခ်စ္သူက ေမပဲ”

“ေမ ေနာက္ႏွစ္ ဧပရယ္မွာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႏွစ္ႏွစ္ သုေတသန သြားလုပ္ဖို႕ ရွိတယ္ ကိုႏိုင္၊ ေမ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ သြားခ်င္တယ္၊ ကိုႏိုင့္ကိုလည္း မေစာင့္ေစခ်င္ဘူး၊ ကိုႏိုင့္မာမီ သိရင္လည္း ဘယ္လိုမွ သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး”

သူကေတာ့ ေမ့ကို မသြားေစခ်င္ပါ။ အျမဲတမ္း အတူတူ ေနခ်င္ပါသည္ ဆိုမွ ႏွစ္ႏွစ္ထပ္ခဲြရမည္ ဆိုေတာ့…။ သို႕ေပမယ့္ ေမ စိတ္ဆိုးသြားမွာ စိုးလို႕ အဲလိုေတာ့ မေျပာပါ။

“သြားေပါ့ ေမရဲ႕  လက္ထပ္ျပီးမွ သြားလည္း ရတာပဲေလ”

 “အဲဒီ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ျခား အေၾကာင္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ၊ ေမ ေသခ်ာ စဥ္းစားခဲ့ျပီးျပီ”

“ေမ့ အေမက သေဘာမတူလို႕လား”

“ေမေမ့ကို အရိပ္အျမြက္ ေျပာေတာ့ အရမ္းၾကီး မတားပါဘူး၊ သင့္ေတာ္တဲ့သူဆို လက္ထပ္ေပါ့တဲ့၊ ေမေမက ကိုႏိုင္ တစ္ရုတ္ေသြး စပ္တာကို သိပ္မၾကိဳက္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မေျပာပါဘူး၊ ေမက ေမ့ဘာသာ တစ္ျခားဟာေတြ အကုန္ ေလွ်ာက္စဥ္းစားတာပါ”

“ဘာေတြ စဥ္းစားတာလဲ ေမ၊ မာမီက အလုပ္ထြက္ခိုင္းမွာ စိုးလို႕လား၊ အိမ္မွာ အတူေခၚေနမွာ စိုးလို႕လား၊ တစ္ခုခ်င္းေျပာ၊ ကိုယ္ေျဖရွင္းမယ္”

“မေျပာခ်င္ဘူး၊ ေမ စိတ္မပါေတာ့တာပါ၊ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေတာ့တာ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုႏိုင္”

“ေမ အသစ္ေတြ႕ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”

“မဟုတ္တာ၊ ေတာ္ပါျပီ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ကို စိတ္ေတြ ရႈပ္ရလြန္းလို႕ ထပ္လည္း မထားခ်င္ပါဘူး၊ ေတြ႕လည္း မေတြ႕ပါဘူး၊ ေနာက္ဆို ဖုန္းေတြလည္း သိပ္မဆက္ပါနဲ႕ေတာ့၊ သာမန္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ေနၾကရေအာင္ပါေနာ္”

“ေမ တကယ္ ေနႏိုင္တယ္ေပါ့”

“ေနႏိုင္ပါတယ္၊ ေနႏိုင္ေအာင္ ေနမွာေပါ့”

ေမက တကယ္ ေနႏိုင္ပါသည္။ သူ႕ကို တကယ္ကို message လည္းမပို႕။ ဖုန္းလည္း စမဆက္ေတာ့ပါ။ မေနႏိုင္သည့္သူက ဆက္ရင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာပါသည္။ ခါတိုင္း ခ်စ္သူေတြလို ”အရမ္းခ်စ္တာပဲ” ဘာညာ ေတြကိုေတာ့ မေျပာရ ဟု ေမက တားျမစ္ထားသည္။ ရက္ဆက္ ဖုန္းဆက္မိလွ်င္လည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုျပျပီး ခ်က္ခ်င္း ခ်သြားသည္။ ေမက တကယ္ပင္ သူ႕ကို သံေယာဇဥ္ျဖတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနေလျပီ။

အဲဒီလိုႏွင့္ သူလည္း ေမ့ဆီက ေအးစက္စက္ စကားသံေတြ မၾကားခ်င္တာႏွင့္ပင္ ဖုန္းသိပ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့။ လူခ်င္း ခ်ိန္းေတြ႕ဖို႕ေတာ့ အေဝးၾကီး ေဝးသြားေလျပီ။ ေမ့ကို အရင္က သူနားလည္သည္ ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ခုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ခ်စ္သူ ရွိလွ်က္ႏွင့္ အပ်ိဳၾကီးပဲ လုပ္ေတာ့မည္ ဆိုသည္က ဘာသေဘာလည္း နားမလည္ႏိုင္ပါ။ တရားေပါက္လို႕ သီလရွင္ ဝတ္သြားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေျဖသာေသးသည္။ အခုေတာ့ ေမ့ကို သူနားမလည္ႏိုင္သလို သူ႕ဘက္ ျပန္ပါလာေအာင္ နားခ်လို႕လည္း မရႏိုင္ေတာ့ပါ။

ေနာက္ေတာ့ ေမက ဖုန္းနံပါတ္ေျပာင္းသြားသည္။ သူ႕ကို ဖုန္းနံပါတ္ အသစ္ ျပန္မေပးပါ။ ေမ့အစ္မဆီက သူသိရေသာ္လည္း ေမ မေပးလိုေသာ ဖုန္းမို႕ သိပ္မဆက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ေမ့ေမြးေန႕မွာေတာ့ ေမ့ ဖုန္းနံပါတ္ အသစ္ဆီ ေမြးေန႕ဆုေတာင္း sms ေတာ့ ပို႕လိုက္ေသးသည္။ ေမက “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဆိုတာေတာ့ ျပန္သည္။ သူလည္း ေမ့ဆီ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ပို႕မေပးျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူ႕ေမြးေန႕ ေရာက္ေတာ့ ေမက sms တစ္ေစာင္ပင္ ပို႕ေပးေဖာ္ မရပါ။

ဒီနွစ္ ဒီဇင္ဘာက သူ႕အတြက္ တကယ္ကိုပင္ ေအးစက္လြန္းလွပါသည္။ အျပင္က အေအးလိႈင္းရဲ႕ ေအးစက္မႈထက္ ေမ့ဆီက ေအးစက္မႈက သူ႕ရင္ကို ပိုျပီးအထိနာေစပါသည္။ ေမနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ဒီဇင္ဘာ၊ ေမနဲ႕ ခ်စ္ေနေသာ ဒီဇင္ဘာ ေတြလို သူ႕ ဒီဇင္ဘာက မခ်ိဳေတာ့ပါ။ ခူးယူခြင့္ ရွိမည္ ထင္ခဲ့ေသာ အဝါေရာင္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္က အခုေတာ့ သူႏွင့္ အေဝးမွာ ခူးဆြတ္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါ။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ပတ္သက္ ခ်စ္ခင္ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳေသာ အဝါေရာင္ ႏွင္းဆီ အေနႏွင့္ သူကေတာ့ အေဝးက ႏွင္းဆီကို ေငးၾကည့္ေနရေတာ့မွာပင္။

သိဂၤါေက်ာ္

29.12.2013.