‘‘ အက္ကြန္က ဆရာမ ဒီေန႕လာလိမ့္မယ္ ’’ အၾကီးမ ဆိုဖီယာေဂးလ္ ကေျပာသည္။
‘‘ဟုတ္ပါရဲ႕’’ အငယ္မ အမန္ဒါေဂးလ္ ကေထာက္ခံသည္။
‘‘ငါ သူ႕ကို အေနာက္ေတာင္ဘက္္ အခန္းမွာ ထားမလို႕’’ ဆိုဖီယာက ေျပာသည္။
အမန္ဒါ က သူ႕အစ္မကို ေၾကာက္လန္႕တၾကား ၾကည့္ျပီး ‘‘နင္ အဲဒီလို မလုပ္သင့္ဘူးထင္တယ္’’ ဟုေျပာသည္။
‘‘ဘာျဖစ္လို႕လဲ’’ ဆိုဖီယာက စူးစူးရွရွ ေအာ္သည္။ သူ႕ညီမ ထက္ပင္ အကဲဆတ္ေနသည္။
‘‘ငါမသိဘူး ဒါေပမယ့္ အန္တီ ဟာရက္ ေသျပီးတာေတာင္ သိပ္မၾကာေသးပဲ အဲဒီအခန္းထဲမွာ သူ႕ကို မအိပ္ခိုင္းသင့္ဘူး’’
‘‘အရူးစကားေတြ… ဒီအိမ္ထဲမွာ လူမေသဖူးတဲ့ အခန္းကို နင္ရွာၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ဒီေလာက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားတာ လူမေသဖူးတဲ့ အခန္းဆိုတာ ရွိမွာကို မဟုတ္ဖူး’’ ဆိုဖီယာက ေျပာသည္။
‘‘အေရွ႕ေျမာက္အခန္းက ေသးလည္းေသးတယ္၊ ပူလည္းးပူတယ္ေလ၊ သူက ေနာက္တစ္ႏွစ္လံုးေနမယ့္ဟာ… နင္ ဟိုအခန္းကိုပဲ သြားရွင္းလိုက္စမ္းပါ ’’
သူ႕အစ္မ မီးဖိုထဲ သြားေနခိုက္မွာ အမန္ဒါ က သူ႕အလုပ္သူလုပ္ဖို႕ အေနာက္ေတာင္ အခန္းကို သြားသည္။ ဒီအရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အတြက္ အဲဒီ အခန္းထဲကို၀င္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ရြံ႕မိတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ သူမမွာ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီေလာက္ အေၾကာက္တရားေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုတာလည္း သူမကိုယ္သူမမသိ။
အခန္းက အေတာ္ၾကီးမားျပီး ျပတင္းေပါက္ ေလးခု ပါသည္။ ေတာင္ဘက္မွာ ႏွစ္ခု၊ အေနာက္ဘက္မွာ ႏွစ္ခု… ပိတ္လွ်က္သား…။ အခန္းက အစိမ္းေရာင္ ပိတ္ကား ခပ္ေမွာင္ေမွာင္လိုျဖစ္ေနသည္။ ပရိေဘာဂေတြကလည္း မႈန္၀ါး၀ါး အရိပ္ေတြလို။
အမန္ဒါက ျပတင္းေပါက္ေတြကို ဖြင့္လိုက္သည္။ မူမမွန္တဲ့ အရိပ္အေရာင္ေတြ မရွိေတာ့သလို ထင္ရသည္။ ခုတင္ ႏွင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေပၚတြင္ ေဒါင္း႐ုပ္မ်ားပါေသာ အ၀တ္စျဖင့္ ဖုံးအုပ္ထားသည္။ ထိုကုလားထိုင္ မွာ အရင္ ဒီအခန္းမွာ ေနထိုင္သူ၏ အၾကိဳက္ဆံုး ကုလားထိုင္ျဖစ္သည္။ နံရံကပ္ ဘီဒိုၾကီးမွာ တံခါး ပြင့္ေနျပီး အထဲတြင္ ခရမ္းေရာင္ အစ တစ္ခု ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႕အစ္မ အခန္းရွင္း စဥ္က က်န္ခဲ့သည္ဟု ထင္လိုက္သည္။ ဆြဲထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီ ၏ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႋ တစ္ထည္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ျပန္တင္ထားလိုက္သည္။ အန္တီ ဟာရက္ က အျမဲတမ္း အဲဒီ အက်ႋ အိပ္ကပ္ထဲမွာ Lovage ေတြ ထည့္စားတတ္သည္။
အမန္ဒါ အနံတစ္ခုခု ရသလိုထင္မိသည္။ သူ အခန္းကို ႐ွင္းေနစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး Lovage အနံကို ရေနသည္။ ပရိေဘာဂေတြကို ဖုန္သုတ္ျပီး အိပ္ရာခင္းသည္။ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႌကို ထပ္ခိုးေပၚက ေသသူအမ်ိဳးသမီး ၏ ပစၥည္းေတြထားေသာ ေသတၱာထဲတြင္ ထည့္ထားလိုက္မည္ဟု စဥ္းစားလိုက္သည္။ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႌမွာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေပၚတြင္ မ႐ွိေတာ့ပါ။
အမန္ဒါေဂးလ္ က အမွတ္သညာမ႐ွိေသာ မိန္းကေလး မဟုတ္ပါ။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေပၚတြင္ တင္ခဲ့တာ ကို သူ ေသခ်ာ မွတ္မိပါသည္။ သူ အမွတ္မွားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဟု ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေတြးလိုက္ပါသည္။ ဘီဒိုၾကီး ထဲတြင္ ျပန္႐ွာဖို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘီဒိုၾကီး က ပြင့္ေနသည္။ သူ ခုနက ပိတ္ခဲ့မိသည္ ဟုသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း မေသခ်ာပါ။ ကုတင္ေအာက္ ႏွင့္ အံဆြဲေတြထဲ ကိုပါ ႐ွာသည္။ တစ္ခန္းလံုး အႏွံ ႐ွာသည္။ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႌႋ ကို ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႌႋ ကို သူျမင္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိသည္။ သူအခန္း႐ွင္းေနတုန္း အစ္မ ေနာက္က ၀င္လာျပီး အဲဒါ ကို ယူသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
အျပင္ကို အျမန္ေျပးထြက္ျပီး ဆိုဖီယာ ႐ွိရာ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဆိုဖီယာ သည္ ကိတ္မုန္႕ဖုတ္ေနျပီး အ၀ါေရာင္ ခရမ္ ကို အေပၚယံမွာ တင္ဖို႔ လုပ္ေနသည္။ “လုပ္ျပီးသြားျပီလား” သူမက ေမးသည္။ “ျပီးျပီ” အမန္ဒါ ကျပန္ေျဖျပီး တုန္႕ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာက္စိတ္ ၀င္လာသည္။ ဆိုဖီယာ က ကိတ္မုန္႕ကို ထားျပီး အေပၚထပ္ကို လာမွာ မဟုတ္ပါ။
‘‘အဲဒါျပီးရင္ ပဲေတြ အခြံခြာစမ္းပါ ညစာ အခ်ိန္မီ ခ်က္ရမယ္ေလ’’
အမန္ဒါ က စားပြဲေပၚက ပဲဗန္း ဆီသြားျပီးေနာက္ သူ႕အစ္မကိုၾကည့္ကာ “အန္တီ ဟာရက္အခန္းမွာ ငါ႐ွ္ိတုန္း နင္လာေသးလား” ဟုေမးသည္။ ဘယ္လို ေျဖမယ္ဆိုတာ သိေနပါသည္။
‘‘အေပၚထပ္က အခန္း ကိုလား မလာပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ’’
‘‘ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး’’
သူ႕အစ္မကို ျပန္မေျပာဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဆိုဖီယာက သူ႕ကို ႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္း အေတြးေခါင္ေနသည္ ဟု ထင္လိမ့္မည္။
ေနာက္တစ္နာရီ အတြင္း အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္မ်ားေနၾကေတာ့သည္။ သူတို႕အိမ္တြင္ အိမ္အကူလည္း မ႐ွိပါ။ သူတို႕အေမသည္ မိဘေဆြမ်ိဴးမ်ား သေဘာမတူေသာ လူႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဤအိမ္ၾကီးမွ ထြက္ခဲ့ရသည္။ သူတို႕ညီအစ္မသံုးေယာက္ကို ေမြးခဲ့ျပီး အလုပ္ပင္ပန္းမႈမ်ားေၾကာင့္ သက္ဆိုးမ႐ွည္ခဲ့။ ညီအစ္မသံုးေယာက္ထဲတြင္ အလတ္မ တစ္ေယာက္သာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ သူေသဆံုးျပီး သူ႕ေယာက်ၤား ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေသာအခါ သူတို႕သမီးကေလး မွာ အမန္ဒါတို႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တာ၀န္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဆိုဖီယာက မူလတန္းျပဆရာမ လုပ္ျပီး အိမ္ေသးေသးကေလးတစ္လံုး ၀ယ္ႏိူင္သည္ အထိ ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ အမန္ဒါက ဇာထိုး ပန္းထိုး သိုေမြးထိုးျပီး တစ္ဖက္တစ္လမ္း႐ွာရသည္။
သူတို႕ အသက္သံုးဆယ္ မျပည့္မီ အေဖဆံုးသည္။ ဖေလာ္ရာကေလး အတြက္စဥ္းစား၍ အိမ္ကေလးကို ေရာင္းျပီး အထီးက်န္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ဟာရက္အက္ကေလ တစ္ေယာက္သာက်န္ေတာ့ေသာ ဤ အက္ကေလ မိသားစု အိမ္ၾကီးသို႔ ေျပာင္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အန္တီ ဟာရက္ ေသဆံုးျပီး ေနာက္မွာ သူတို႕အတြက္ ဤအိမ္ၾကီးမွလြဲ၍ အေမြပိုက္ဆံ တျပားတခ်ပ္မွ မက်န္ခဲ့ပါ။ ဤအိမ္ၾကီးကို ထိန္းသိမ္းရန္ စားရိတ္အတြက္ အိမ္ငွား သံုးေယာက္ထားခဲ့ရသည္။ ယခု အသစ္ တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာေတာ့မည္။
ဖေလာ္ရာသည္ အျပာေရာင္မ်က္လံုးက်ယ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ျပံဳးရယ္ခဲျပီး လွပေသာႏႈတ္ခမ္း၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ ဆံႏြယ္တို႕ႏွင့္ ႏူးညံေသာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ စတိုးဆိုင္မွ သၾကားႏွင့္ လက္ဖက္ေျခာက္မ်ား ၀ယ္လာေသာ သူမသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႕ ၀င္လာျပီး အန္တီ အမန္ဒါ ထိုင္ေနေသာ စားပြဲသို႕လာသည္။
‘‘ဆရာမေနမယ့္ အခန္းထဲက ေရကရားကို ေရျဖည့္ျပီးျပီလား’’ ဆိုဖီယာက အမန္ဒါကို ၾကည့္၍ ေမးသည္။ ‘‘ငါမလုပ္ရေသးဘူး’’ အမန္ဒါက ေျဖသည္။
‘‘သြားစမ္းပါ ဖေလာ္ရာ ေရခ်ိဳင့္ကို ယူျပီး ေရျဖည့္ထားလိုက္စမ္းပါ မဖိတ္ေစနဲ႕ေနာ္ ’’
“ဟိုအခန္းလား” ဖေလာ္ရာက သိပ္မသြားခ်င္။ “ဟုတ္တယ္၊ သြားစမ္းပါ”
ဖေလာ္ရာက ေရခ်ိဳင့္ကို ယူလာျပီး ေရျဖည့္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္ အေပၚတက္သြားသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရထားလံုးတစ္စင္း အိမ္ဘက္သို႕ ဦးတည္လာသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။
‘‘သြားၾကိဳလိုက္စမ္းပါ အမန္ဒါ ငါဒီမွာ ဆက္လုပ္လိုက္မယ္ သူ႕အခန္းကို ျပလိုက္စမ္းပါ္’’
အမန္ဒါ ထြက္သြားျပီးေနာက္ ဆိုဖီယာက သူ႕ကိတ္မုန္႔ကို ဆက္လုပ္ေနစဥ္ ဖေလာ္ရာက အျပာေရာင္ ေရကရားႏွင့္ ၀င္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
‘‘ဘာျဖစ္လို႕အဲဒါကို ထပ္ယူလာျပန္တာတုန္း’’ ဆိုဖီယာက ေမးသည္။ ‘‘အန္တီ အမန္ဒါက ေရလိုတယ္ ဆိုလို႕ပါ’’
သူမ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ႏွင့္ ႐ႈတ္ေထြးေနေသာ အမူအရာ ျဖစ္ေနသည္။
‘‘ေရေတြ အမ်ားၾကီးကို ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ ဘယ္လိုသံုးလိုက္တာလဲ’’
‘‘ေရက တစ္စိ မွကို မ႐ွိေတာ့တာ’’
‘‘မင္းခုန ျဖည့္တုန္းက ဖိတ္က်ကုန္တာလား’’
‘‘မဟုတ္ပါဘူး’’
‘‘ငါၾကည့္မယ္’’ ဆိုဖီယာ ယူၾကည့္ေတာ့ ေရခ်ိဳင့္မွာေျခာက္ေသြ႕ေနျပီး ဖုန္အနည္းငယ္ေတာင္တက္ေနေသးသည္။ ဖေလာ္ရာ ေရမျဖည့္ခဲ့ဘူး ထင္ျပီးဆူေတာ့ သူမက ငိုျပီး သူမျဖည့္ခဲ့ေၾကာင္းေျပာသည္။
ေရယူျပီး တက္သြားေတာ့ ဆိုဖီယာက ေနာက္ကလိုက္သြားသည္။ မစ္ လူး၀စ္ စတပ္ခ္ က ေရကို ေစာင့္ေနသည္။
မစ္ စတပ္ခ္ သည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္လာ၍ ပိုင္ႏိုင္တိက်ေသာ ဆရာမပံုစံ ေပါက္ေနသည္။ အမန္ဒါက ဆိုဖီယာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အခန္းကို ၾကိဳက္မၾကိဳက္ေမးရင္းႏွင့္ နံရံကပ္ ဘီ႐ိုၾကီးလည္း ႐ွိသည့္အေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ ဘီ႐ိုကို ၾကည့္မိရာ တံခါးပြင့္ေနျပီး ခရမ္းေရာင္ အစတစ္စ ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
‘‘ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္၊ ဒီထဲကဟာေတြ အကုန္႐ွင္းျပီးျပီလို႕ထင္တာ’’ သူက အစကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ အမန္ဒါ မွာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားျပီး အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ ဆိုဖီယာ က ဆရာမကို ေတာင္းပန္ရသည္။ ဆရာမက အမန္ဒါ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားသည္ ထင္၍ လိုက္ၾကည့္ရန္ ေျပာသည္။
အမန္ဒါ မွာ အန္တီ ဟာရက္၏ ခရမ္းေရာင္ အက်ႌ ကို ျမင္၍ ေၾကာက္ရြံ သြားမွန္း ဆိုဖီယာ သိသြားသည္။ ထိုအရာကို သူယူလာျပီး ထိုဘီ႐ိုထဲတြင္ ျပန္ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္ ဟုေျပာလိုက္သည္။ သူမ ထိုသို႕ မလုပ္ခဲ့မွန္း အမန္ဒါ သိပါသည္။
အေနာက္ေတာင္ အခန္းထဲတြင္ မစ္လူး၀စ္ စတပ္ခ္ သည္ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို ေနရာခ်ျပီးေနာက္ ညစာစားရန္အတြက္ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္မ်ားပါေသာ အနက္ေရာင္ ပိုးထည္စကိုံု လဲ၍ မီးခိုးေရာင္ စြန္းစ ဆံပင္မ်ားကို ျဖီးသင္သည္။ ေၾကာင္မ်က္ရြဲ အနက္ႏွင့္ ပုလဲမ်ား ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ စပ်စ္ခိုင္ပံု ရင္ထိုး ကို ထိုးဖို႕ လုပ္သည္။ အနက္ေရာင္ ဆံခ်ည္ တစ္ေထြးကို ေအာက္ခံ ေရႊေရာင္ခ်ိတ္ ေပၚျငိေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အံၾသျပီး ဖယ္ပစ္လိုက္ရသည္။ သူတပ္ေနက် ရင္ထိုးတြင္ ထိုကဲ့သို႕ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိသျဖင့္ ေၾကာက္ရြံသလိုပင္ ျဖစ္မိသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထိုးရန္ ၾကိဳးစားရာတြင္လည္း ဆံခ်ည္ တစ္ေထြး ျငိေနသည္ကို ထပ္ေတြ႕ရျပန္သည္။ မွန္ထဲတြင္ ျမင္ရေသာ သူ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း ေၾကာက္ရြ႕ံပံုေပၚေနသျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သူပင္ အံၾသရသည္။ ထိုအရာကို ဖယ္ပစ္ျပီး သူ႕ရင္ထိုးကို ေအာင္ျမင္စြာ တပ္ျပီးေနာက္ ေအာက္ထပ္သို႕ ဆင္းခဲ့သည္။
ညစာ စားပြဲတြင္ တျခားအိမ္ငွား သံုးေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ရသည္။ အသက္ၾကီးၾကီး မုဆိုးမတစ္ေယာက္၊ ငယ္ရြယ္ေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီး တစ္ေယာက္၊ သက္လတ္အရြယ္ စာၾကည့္တိုက္မႈး တစ္ေယာက္ တို႕ျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္မႈး အမ်ိဳးသမီးက ေမးသျဖင့္ ေျပာရင္းႏွင့္ သူ႕အခန္းမွာ အိမ္႐ွင္၏အေဒၚ ေသဆံုးခဲ့မွန္း သိသြားၾကသည္။ စာၾကည့္တိုက္မႈးက သူ႕ကို အိ္ပ္ရဲသလား ဟုေေမးသည္။ ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူတိုင္း မေကာင္းေသာ ၀ိညာဥ္မ်ား မေႏွာက္ယွက္ႏိုင္ဟု တစ္ထစ္ခ် မွတ္ယူထားသူျဖစ္သည္။ မုဆိုးမ အဘြားၾကီး ကလည္း မစ္ ဟာရက္ ကိုယ္တိုင္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သျဖင့္ ေၾကာက္စရာ မ႐ွိေၾကာင္း၊ သူေၾကာက္တတ္လွ်င္ အခန္းခ်င္း လဲေပးမည္ ဟုဆိုသည္။
မစ္ လူး၀စ္ စတပ္ခ္ သည္ ညစာျပီးသည္ႏွင့္ အခန္းသို႕တန္းျပန္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ခရီးပန္းလာ၍ အနားယူခ်င္ေနျပီ။ မအိပ္ခင္ စာနည္းနည္း ေလာက္လည္း ေရးခ်င္ေသးသည္။
အခန္းထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ ညေနဆည္းဆာေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ က အခန္းတြင္းသို႕က်ေနသည္။ ပထမဆံုး သတိထားမိ သြားသည္မွာ သူ၏ အေကာင္းဆံုး အနက္ေရာင္ ဖဲ၀တ္စံု ေအာက္ပိုင္းကို မွာ နံရံကပ္ ပန္းခ်ီကား ေပၚ ခ်ိတ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပင္။ ထို၀တ္စံုကို ေသတၱာထဲ ထည့္ထားခဲ့သည္ကို သူ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိပါသည္။ ထိုအ၀တ္ကို ေအာက္ျပန္ခ်ျပီး အိပ္ရာလိပ္ေပၚ ျပန္တင္ထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ လက္အိပ္တစ္စံုကိုပါ ျမင္လိုက္ရသည္။ အနက္ေရာင္ပိုးခ်ည္ႏွင့္ ေသသပ္စြာ ခ်ဳပ္လုပ္ထားသည္။ အိပ္ရာေဘးမွာလည္း အရင္မျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ တစ္ခုခု႐ွိေနသည္။ အနက္ေရာင္ အပ္ခ်ည္လံုး၊ ကတ္ေက်းတစ္လက္ ႏွင့္ စတီးအပ္တစ္ေခ်ာင္း ထည့္ထားသည့္ ေသတၱာေလး တစ္လံုးျဖစ္သည္။ ထိုအရာသည္ အစကတည္းက ထိုေနရာမွာ ႐ွိေနခဲ့သလား အခုမွ ေရာက္လာသလား သူ မေသခ်ာပါ။
မွန္ေ႐ွ႕တြင္ အ၀တ္လဲေနရင္း သူ႕ရင္ထိုးတြင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ခဲ့သည္ကို သတိရလာသည္။ ရင္ထိုးကို ျဖဳတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ဘက္ ေ႐ႊခ်ိတ္္တြင္ အနက္ေရာင္ ဆံခ်ည္ တစ္ေထြးကို ေတြ႕လိုက္ရျပန္သျဖင့္ တုန္တုန္ရင္ရင္ ႏွင့္ ဖယ္ပစ္ျပီး ဘူးထဲထည့္ကာ အံဆြဲထဲ ထည့္ထားလိုက္သည္။ အ၀တ္အစားလဲေနေသာ သူ႕လက္ေတြမွာ ေအးစက္ျပီး ထံုက်င္သလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ႏွာေခါင္းထဲမွာ Lovage အနံေတြ ရလာသည္။ ဘီဒိုတံခါး အနီးမွ ခ်ိတ္တြင္ ခရမ္းေရာင္ ၀တ္စံုတစ္စံု က အခန္းထဲတြင္ ေလ၀င္ေနသလို ျဖည္းျဖည္း လႈပ္ရမ္းေနသည္။ ဘီဒိုထဲမွ ခ်ိတ္အားလံုးတြင္လည္း သူ႕ပိုင္မဟုတ္ေသာ အ၀တ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ထိုအ၀တ္မ်ားမွာလည္း ထူးဆန္းေသာ ပံုစံမ်ားျဖစ္သည္။
လူး၀စ္ စတပ္ခ္ သည္ အ၀တ္ျပန္၀တ္လိုက္ျပီး ေအာက္ဘက္သို႕ ဆင္းလာခဲ့သည္။ တျခားလူမ်ားက ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ သူက ဘယ္သူကိုမွ မၾကည့္ပဲ အမန္ဒါကိုသာေမးျပီး သူ႕အစ္မ႐ွိရာ မီးဖိုေဆာင္ကို လာခဲ့သည္။ ဖေလာ္ရာက သူ႕အေဒၚကို ကူလုပ္ေပးေနရင္း မစ္ စတပ္ခ္ကို ရပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာတြင္ ထိတ္လန္႕ရိပ္မ်ားေပၚလာသည္။
“မစ္ ေဂးလ္” သူက ဆရာမေလသံႏွင့္ ေခၚလိုက္သည္။ “ကၽြန္မ ေမးစရာ႐ွိလို႕၊ ႐ွင္မ်ား အခန္းထဲက ဘီဒိုၾကီးထဲက ကၽြန္မ အ၀တ္ေတြ ထုတ္ျပီး အျခားအ၀တ္ေတြ အစားထိုးထားသလားလို႕”
ဂ်ံဳမႈန္႕ေပေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ဆိုဖီယာ၏ မ်က္ႏွာသည္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားျပီး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေသာပံုႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း တင္းတင္းေစ့သြားသည္။
“ဘာ၊ ကၽြန္မ႐ွင္ေျပာတာ နားမလည္ဘူး မစ္ စတပ္ခ္"
“ကၽြန္မအ၀တ္ေတြ ေနရာမွာ တျခားအ၀တ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္”
“႐ွင္ေျပာတာ ဘာမွ မသိဘူး ဖေလာ္ရာ မင္းေရာ သိလား”
“ဟင့္အင္း မသိပါဘူး”
ဆိုဖီယာသည္ ဂ်ံဳမႈန္႔မ်ားေပေနေသာ လက္ကို သုတ္ျပီးေနာက္ မစ္စတပ္ခ္ ႏွင့္ အတူ အေပၚသို႕တက္သြားသည္။ ဖေလာ္ရာက သူတို႕ ေနာက္မွ ပါသြားသည္။ သူတို႕ အေနာက္ေတာင္ အခန္းသို႕ေရာက္သြားေသာအခါ ဘီဒိုၾကီး၏ တံခါးမွာ ပိတ္ေနသည္။ ဆိုဖီယာက ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဆရာမ၏ အ၀တ္မ်ားသာ ညီညီညာညာ စီထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ “ဘာမွလည္း အမွားအယြင္းမ႐ွိပါလား” ဆိုဖီယာကေျပာေတာ့သည္။ မစ္စတပ္ခ္သည္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ နီးရာ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။ ဘီဒိုထဲတြင္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ အ၀တ္မ်ားသာ ႐ွိေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကေလး အတြင္းမွာ ဘယ္သူမွ လာေျပာင္းဖို႔မျဖစ္ႏိုင္။ ေၾကာက္လန္႕စိတ္က တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ “႐ွင္ တစ္ခုခုမ်ား မွားသလား” ဆိုဖီယာက ေျပာသည္။ ဆိုဖီယာထြက္သြားျပီးေနာက္ အ၀တ္လဲျပီး အိပ္ရာ၀င္လိုက္သည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူ မနက္စာဆင္းမစား ေသးသျဖင့္ ဆိုဖီယာ သတင္းေမးဖို႔ အေပၚတက္လာေတာ့ ေန႔ခင္း ရထားအတြက္ လက္မွတ္မွာ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူက ေနမေကာင္းသျဖင့္ ပိုမဆိုးခင္ အိမ္ျပန္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ဆိုဖီယာ လုပ္ေပးထားေသာ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ကိုပင္ မေသာက္ႏိုင္ပဲ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဆိုဖီယာသည္ သူမအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ ေဒါသထြက္လာသည္။ ေက်ာင္းဆရာမ ဘာေၾကာင့္ ထြက္သြားသည္ကို သိသလိုလို႐ွိသည္။ ထိုအရာက ဆိုဖီယာကို စိတ္ဆိုးေစသည္။
မုဆိုးမ မစၥက္ အယ္ဗီယာ ဆီမြန္က ေက်ာင္းဆရာမ ေျပာင္းသြားမွန္းသိေသာအခါ အခန္းေျပာင္းခ်င္သည္ဟု ေျပာလာသည္။ ဆိုဖီယာ ျပန္ေျပာဖို႕ နည္းနည္းေတာ့ ေႏွာင့္ေႏွးေနသည္။ “ျငင္းစရာေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ အဲဒီ အခန္းမွာ ကၽြန္မတို႔အေဒၚ ဆံုးထားတာကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ေနလို႔ရပါတယ္”
ထိုေန႔ ေန႔လည္မွာပင္ ဖေလာ္ရာ အကူအညီႏွင့္ အေနာက္ေတာင္ အခန္းသို႔ ေျပာင္းသြားသည္။ ဖေလာ္ရာသည္ သူ႕အေဒၚေၾကာင့္သာ ထိုအခန္းမွာ ကူလုပ္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ဖေလာ္ရာ ဆင္းလာျပီး ညအိပ္ ေခါင္းစြပ္တစ္ခုကို ယူလာျပသည္။ “အန္တီဟာရက္ရဲ႕ဟာပဲ ေခါင္းအံုးေအာက္က ေတြ႕တာ” ဟုဆိုသည္။ ဆိုဖီယာက ဖေလာ္ရာကို စတိုးဆိုင္လႊတ္လိုက္ျပီး ေခါင္းစြပ္ကို စတိုထဲ ပစ္ထည့္ကာ အခန္းကို သူကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္သည္။ ေနာက္ထပ္ အမွား တစ္စံုတစ္ရာ မ႐ွိေတာ့ပါ။ မစၥက္ အယ္ဗီယာ ကေတာ့ သူ႕အခန္းအသစ္ကို အေတာ္္သေဘာက်ေနသည္။
ညစာစားျပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မႈး မစ္ အယ္လစ္ဇာ ႏွင့္ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္တည္း ဧည့္ခန္းမွာ က်န္ခဲ့စဥ္ အယ္လစ္ဇာက ေျပာသည္။
“လြန္ခဲ့တဲ့ အပတ္က ေက်ာင္းဆရာမ မလာခင္ ကၽြန္မ အဲဒီ အခန္းကို ေရာက္ဖူးတယ္”
“အဲဒီေတာ့”
“အိပ္ရာခင္းနဲ႔ လိုက္ကာေတြကို ႐ွင္သတိထားမိ္တယ္မဟုတ္လား၊ ဘာအဆင္လဲ”
“အျပာေရာင္ေအာက္ခံေပၚမွာ ေဒါင္း႐ုပ္ေတြေလ”
“ေသခ်ာရဲ႕လား”
“ေသခ်ာပါတယ္ ဘာလို႕လဲ”
“အဲဒီေန႕က ကၽြန္မေရာက္ေတာ့ ေဒါင္းေတြမဟုတ္ဘူး၊ အ၀ါေရာင္ ေအာက္ခံေပၚက ႏွင္းဆီအနီေတြပဲ”
“မစ္ ဆိုဖီယာ လဲထားတာ ျဖစ္မွာေပါ့”
“မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီကို ကၽြန္မ ေနာက္တစ္နာရီ ေလာက္မွာ ထပ္ေရာက္တယ္၊ အဲဒီမွာ ေဒါင္း႐ုပ္ေတြျဖစ္ေနျပီ”
“မင္း ပထမတစ္ခါၾကည့္တုန္းက အျမင္မွားတာ ျဖစ္မွာပါ”
“ကၽြန္မကေတာ့ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးေပး အဲဒီအခန္းမွာေတာ့ မအိပ္ရဲဘူး”
မစၥက္ ဆီမြန္သည္ သူမအခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာခင္းႏွင့္ ကုလားထိုင္စြပ္မ်ားကို ၾကည့္သည္။ အျပာေရာင္ေပၚမွ ေဒါင္း႐ုပ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ မစ္ အယ္လစ္ဇာ ကို ရယ္ခ်င္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ အိပ္ရာမ၀င္မီ အခင္းမ်ားကို ထပ္ၾကည့္မိေတာ့ အျပာေရာင္ေပၚမွ ေဒါင္းမ်ား အစား အ၀ါေရာင္ေပၚမွ ႏွင္းဆီနီမ်ား ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူမမ်က္စိမ်ားကို ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ျပီး ၾကည့္သည္။ အခန္းကို ေလွ်ာက္သြားျပီး ျပန္ၾကည့္သည္။ အခန္းထဲတြင္ လင္းခ်င္းေနသည္။ အျပင္မွာလည္း လက သာေနသည္။ ဘယ္လိုမွ မမွားႏိုင္ပါ။ အ၀ါခံေပၚက ႏွင္းဆီနီမ်ားပင္ျဖစ္ေနသည္။ သူမသည္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းရန္ျပင္ျပီးမွ ျပန္၀င္လာသည္။ ဒါက သူမကို ဘာမွ အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္မွာမွ မဟုတ္ပဲ၊ သူမေရာ အယ္လစ္ဇာ ပါ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနျပီလား မသိ။ ထိုအရာမ်ားက သူမ၏ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းကို ၾကာၾကာမေႏွာက္ယွက္ႏိုင္ပါ။ ထိုအိပ္ရာခင္း ဘာအဆင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူမကေတာ့ အိပ္ေမာက်သြားသည္။
သို႕ေသာ္ ညလယ္ေလာက္တြင္ သူမ၏လည္ပင္းကိုိ ညွစ္ထားသလို ခံစားရေသာေၾကာင့္ ႏိုးလာသည္။ အျဖဴေရာင္လက္ေခ်ာင္း ႐ွည္႐ွည္မ်ားသည္ သူမ၏ လည္တိုင္ေပၚေရာက္ေနျပီး အျဖဴေရာင္ေခါင္းစြပ္ႏွင့္ အဘြားအို တစ္ေယာက္က သူမမ်က္ႏွာကို အုပ္မိုးေနသည္ ဟုအိပ္မက္မက္ခဲ့သည္။ သူမ ႏိုးလာေသာအခါ ဘာ အဘြားအိုမွ ႐ွိမေနပါ။ အခန္းက လေရာင္ေၾကာင့္ ေန႕အလားလင္းေနသည္။ သို႕ေသာ္ လည္ပင္းညွစ္ခံရေသာ ခံစားမႈကေတာ့ ဆက္႐ွိေနျပီး မ်က္ႏွာႏွင့္ နားရြက္မ်ားကိုပါ တစ္ခုခုႏွင့္အုပ္ထားသလို ခံစားရသည္။ လက္ေျမွာက္ျပီး စမ္းၾကည့္ေသာအခါမွ ညအိပ္ေခါင္းစြပ္က မ်က္ႏွာကိုဖံုးျပီး ေမးေအာက္မွာ တင္းက်ပ္ကာ မသက္မသာျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေခါင္းစြပ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီး အိပ္ရာမွခုန္ထြက္လိုက္သည္။ အယ္လစ္ဇာမ်ား အခန္းထဲ၀င္လာျပီး စြပ္သြားသလားဟု ထင္လိုက္ေသးသည္။ အခန္းကိုလည္း ေသာ့ပိတ္မထားဘူးေလ။ သူမက အယ္လစ္ဇာထံ သြားရန္ တံခါးနားေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးက ေသာ့က်ေနသည္။ သူမက ဘယ္တုန္းကမွ ေသာ့ခတ္ျပီး အိပ္ေလ့မ႐ွိသျဖင့္ အေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ အခုလို ေသာ့ပိတ္ေနေတာ့ အျပင္က ဘယ္သူမွ ၀င္လာျပီး လုပ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေတာ့။ ေၾကာက္စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သလို ျဖစ္လာျပီး ေဒါသလည္းထြက္လာသည္။ “ငါနဲ႕ကစားခ်င္ေနတယ္ဆိုလည္း ၾကည့္ရေသးတာေပါ့၊ ဘယ္သူပဲလုပ္လုပ္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးေဟ့…” သူမက က်ယ္ေလာင္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
ေခါင္းစြပ္ကို ျပတင္းေပါက္မွ လႊင့္ပစ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ျပီး သူမ ပစ္ခ်ခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ျပန္႐ွာေသာ အခါ လံုး၀ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ အခန္းထဲကို လေရာင္ျဖင့္ပင္ ျမင္ႏို္င္ေသာ္လည္း သူမက မီးအိမ္ကိုပါ ထြန္းျပီး ေနရာအႏွံ႐ွာသည္။ မေတြ႕ရပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လက္ေလွ်ာ့ျပီး အိပ္ရာသို႕ျပန္၀င္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီးေနာက္ ပထမတစ္ခါလိုျဖစ္ျပီး ႏိုးလာျပန္သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ သူမသည္ ေခါင္းစြပ္ကို ဖယ္ျပီးေနာက္ လႊတ္မခ်ေတာ့ပဲ ပြင့္ေနေသာ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔လာကာ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ေလေအး တစ္ခ်က္ေ၀ွ႕လာျပီးေနာက္ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ အစြပ္က သူမမ်က္ႏွာဆီသို႕ ပင့္ကူအိမ္တစ္ခုလို ျပန္လာကပ္သည္။ သူမက ျပန္ဖမ္းဆုပ္ထားသည္။ သူမ တကယ္ပင္ ေဒါသထြက္ေနျပီ။ ထိုအရာက လက္ထဲမွ ႐ံုးထြက္သြားျပီးေနာက္ ဘယ္မွာမွ မျမင္ရေတာ့။ ၾကမ္းျပင္မွာလည္းမ႐ွိ။ မီးအိမ္ထြန္းျပီး ထပ္႐ွာေသာ္လည္း အရိပ္အေရာင္ပင္ မျမင္ရ။
ေၾကာက္႐ြံမႈေတြ ေပ်ာက္ေနျပီး ဘာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနမွန္းပင္မသိ။ သူမမွာ သေရာ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ျပင္းထန္ေသာ အားတစ္ခုက သူမ၏ အားနည္းခ်က္ကို ဆန္႕က်င္ဘက္ အေနႏွင့္ ၀င္ေရာက္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မေက်ႏိုင္ မခ်မ္းႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အိပ္ရာျပန္၀င္လိုက္ရသည္။ အိပ္လို႕ေတာ့ မေပ်ာ္ေတာ့။ လည္ပင္းမွ အထိအေတြ႕ကို ခံစားေနရသည္။ အျဖဴေရာင္ အမွ်င္မ်ားက သူမ၏လည္မ်ိဳကို တင္းက်ပ္စြာ ရစ္ပတ္ေနသည္။ သူမ ရန္သူကေတာ့ လာျပန္ေခ်ျပီ။ ထိုအရာကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး ကတ္ေက်းကို ယူကာ ညွပ္ပစ္လိုက္သည္။ “ကဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေခါင္းစြပ္ အစုတ္က ဒုကၡမေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး”
အစမ်ားကို ျခင္းထဲပစ္၍ အိပ္ရာထဲျပန္၀င္သည္။ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ထိုအရာက သူမ၏လည္ပင္းကို ရစ္ပတ္လာျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုအရာကို ျပန္တိုက္ရျပန္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွ အတင္းဆြဲခြာပစ္ရသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူမ၏ အခန္းေဟာင္းေလးဆီသို႕ တိတ္တဆိတ္ ျပန္သြားျပီး အိပ္ရာေဟာင္းေပၚမွာပဲ အိပ္ရသည္။ လည္ပင္းေပၚသို႕ ထိုအရာ တက္လာဦးမလားလို႕ ထိတ္လန္႕စြာ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း ထိုအရာက ဤအခန္းအထိေတာ့ လိုက္မလာေတာ့ပါ။
မိုးလင္းေတာ့ အေနာက္ေတာင္အခန္းသို႕ အ၀တ္လဲရန္ ျပန္ရသည္။ မူမမွန္တာ တစ္စံုတစ္ရာ ႐ွိေနသည္ဟု လံုး၀မထင္ရပါ။ ျပီးေတာ့ နံနက္စာစားရန္ ေအာက္သို႕ဆင္းခဲ့သည္။ အယ္လစ္ဇာက အိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား ဟုေမးေသာအခါ အိပ္ရာေျပာင္း၍ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဟု ျပန္ေျဖျပီး အခန္းအေဟာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေတာ့မည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ အယ္လစ္ဇာကို မလိမ္ခ်င္ေသာ္လည္း ဆိုဖီယာတို႕က ႐ွိေနသည္။
“႐ွင္ ကၽြန္မကို ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္တယ္လို႕ ေျပာစရာကို မလိုပါဘူး အဲဒီ အခန္းထဲမွာ တစ္ခုခု ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ သိျပီးသားပဲ” အယ္လစ္ဇာက တဲ့တိုးၾကီး ေျပာလိုက္ေသာအခါ သူတို႕ အားလံုးက မစၥက္ ဆီမြန္ကို ၾကည့္ကုန္ၾကသည္။ မထူးေတာ့ျပီမို႕ ညက အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပလိုက္ရသည္။ နံနက္စာ အျပီးမွာေတာ့ အမန္ဒါႏွင့္ ဖေလာ္ရာက သူမကို အခန္းေဟာင္းသို႕ ျပန္ေျပာင္းရန္ ကူညီေပးၾကသည္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘုရားသခင္အေပၚ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ ႐ွိေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းၾကီးေလး ဂၽြန္ဒမ္း က အေနာက္ေတာင္ဘက္ အခန္းသို႔ ေျပာင္းေပးရန္ ေတာင္းဆိုသျဖင့္ ဆိုဖီယာက လက္ခံလိုက္ရသည္။
ထိုည ဆယ့္ႏွစ္နာရီခန္႔တြင္ ဘုန္းၾကီးေလး ဂၽြန္ဒမ္းသည္ သူ၏ အေနာက္ေတာင္အခန္း သို႔ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မတိုင္ခင္ အထိ သူသည္ သမၼာက်မ္းစာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ေနခဲ့သည္။ မီးအိမ္ငယ္ တစ္လံုးႏွင့္ ခန္းမက်ယ္ကိုျဖတ္ခဲ့ျပီး အေနာက္ေတာင္အခန္းကို ဖြင့္၍၀င္ရန္ျဖစ္သည္။ ထိုတံခါးမွာ ပြင့္ျပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ျပီး လေရာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ႏွင့္ အခန္းထဲကိုပင္ ၾကည့္လို႔ရသည္။ အိပ္ရာကိုပင္ ျမင္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မ၀င္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ၀င္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္တိုင္း မျမင္ရေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ဆန္႔က်င္ေသာ အင္အားစုကို မေက်ာ္လြန္ႏိုင္သလို ထူးဆန္းေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ရေနသည္။ သူသည္ အားကစားသမား မဟုတ္ေသာ္လည္း သန္မာသူတစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္သည္။ သူ၏ တံေတာင္ဆစ္မ်ားကို ေကြးျပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့၍ ရင္ဆိုင္ရန္ အသင့္ျပင္ကာ အတြင္းသို႕၀င္ရန္ျပင္သည္။ သူေတြ႔ေနေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္အင္အား ကလည္း ေတာင္တစ္လံုးလိုပင္ တင္းမာခက္ထန္ျပီး တိတ္ဆိတ္ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။
နာရီ၀က္ခန္႔ အၾကာမွာေတာ့ သူသည္ အခန္းထဲသို႔၀င္ရန္ ေၾကာက္ရြံသည္ထက္ သံသယႏွင့္ ေဒါသျဖစ္ျခင္းက သူ႕စိတ္ကို လႊမ္းမိုးလာသည္။ စိုးထိတ္စရာ အဆန္းတၾကယ္ အတားအဆီးက သူ႕ကို အင္အားမဲ့ေစသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၾကီးမားေသာ ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႕မႈ ကပင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို သူ႕အေပၚ ျခံဳလႊမ္းလာသည္။ သူသည္ ေၾကာက္လန္႕ေနေသာ မိန္းကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လိုပင္ သူ႕အခန္းအေဟာင္းသို႕ ေျပးလာခဲ့ျပီး တံခါးပိတ္ထားလိုက္သည္။
ေနာက္ေန႕ မနက္မွာေတာ့ မစ္ ဆိုဖီယာဆီ သြားျပီး ဘာျဖစ္ခဲ့သည္ကို မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုအခန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္စံုတစ္ရာ မွားယြင္းေနသည္ ဟုယံုၾကည္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ “ဘာလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခန္းထဲမွာ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါး အင္အားတစ္ခုေတာ့ ႐ွိေနတယ္ ေခတ္သစ္သိပၸံနည္းနဲ႕ ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္တဲ့ အရာမ်ိဳးပဲ” သူကေျပာသည္။
“ဒီညေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ အဲဒီ အခန္းမွာ သြားအိပ္မယ္” ဆိုဖီယာက ေျပာလိုက္သည္။
ထိုည ဆယ္နာရီခန္႕တြင္ ဆိုဖီယာသည္ အေနာက္ေတာင္ အခန္းသို႕သြားခဲ့သည္။ အခန္းထဲ႐ွိ စာေရးစားပြဲေပၚတြင္ မီးအိမ္တစ္ခုကို ထြန္းျပီး ခန္းဆီးမ်ားကို ခ်သည္။ အိပ္ရာဖံုးကို ဖယ္ျပီး ညအတြက္ ျပင္ဆင္သည္။ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ စဥ္းစားျပီး လုပ္ေနခိုက္ သူမ ေတြးေနမိေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ထူးဆန္းသည္ဟု ခံစားလာရသည္။ သူ မမွတ္မိႏိုင္ေသာ မေမြးခင္က အေၾကာင္းမ်ားကို မွတ္မိေနသည္။ သူမ အေမ၏ လက္ထပ္ျပီးေနာက္ ဒုကၡမ်ား၊ ခါးသက္ဖြယ္ ဆန္႕က်င္မႈမ်ား၊ အိမ္၏ အပယ္ခံ ျဖစ္ခဲ့ပံုမ်ား…။ သူမ ကိုယ္တိုင္ပင္ မေက်မခ်မ္းႏိုင္ ျဖစ္ျပီးေနာက္ သူမ အေမကို အဲဒီလို ဆက္ဆံခဲ့ေသာ အေမ့အေမ ႏွင့္ ညီအစ္မမ်ား ကို မဆန္႕က်င္ခ်င္သလိုလို သူမ အေမကို ဆန္႔က်င္မိသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ သူမဘယ္လိုမွ မမွတ္မိႏိုင္ေသာ္လည္း မိန္းမငယ္ေလး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မွတ္မိေနေသာ သူမအေမ အေပၚ အႏၲရာယ္တစ္ခုခု က်ေရာက္ေတာ့မည္ ကဲ့သို႕ ခံစားရသည္။ သူမ ကိုယ္တိုင္ႏွင့္ အမန္ဒါ၊ ဖေလာ္ရာတို႕ အေပၚ အႏၲရာယ္တစ္ခုခု က်ေရာက္ေတာ့မည္ ကဲ့သို႕ ခံစားရသည္။ မေကာင္းဆိုး၀ါး၏ အၾကံအစည္မ်ားက သူမ ဦးေႏွာက္ကို စီး၀င္ျပီး အသည္းထဲထိ ေအးစက္ေစသည့္ျပင္ သူမကို ဆြဲေဆာင္ေနသလိုပင္။ သူမ၏ သိစိတ္က ႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနျပီး ထူးထူးျခားျခားေတြ ေတြးမိေနသည္။ သူမသည္ သူမသိေသာ တျခားလူတစ္ေယာက္၏ အေတြးမ်ားကို ေတြးေနမိျပီး ကိုယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ေနသလို ခံစားရသည္။
သူမသည္ သူမ၏ အဆက္အႏြယ္ မေကာင္းဆိုး၀ါး ၀ိညာဥ္ ဆီမွ မွန္ကန္ ခိုင္မာေသာ အင္အားကို ဆက္ခံရ႐ွိခဲ့သည္။ သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားဥာဏ္ ႏွင့္ ျပန္စဥ္းစား ျပီး သဘာ၀လြန္ ေၾကာက္လန္႕စရာ အေတြ႕အၾကံဳကို ျပန္စဥ္းစားျပီး “ငါ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာပါ” ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာလိုက္သည္။ သူမသည္ ဆံပင္ကို ျဖန္႕ခ်လိုက္ျပီး မွန္ေ႐ွ႕သို႕သြားၾကည့္ေသာ အခါ သက္လတ္ပိုင္း အရြယ္ အျပာေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္႐ွိေသာ၊ သူတစ္ပါးအေပၚ ႐ိုး႐ိုးသားသားႏွင့္ စိတ္ေကာင္းထားတတ္ေသာ ဆိုဖီယာ၏ မ်က္ႏွာ အစား အနက္ေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုေရာ လူတိုင္းကိုပါ ေသသည္အထိ နာက်င္စြာ မုန္းတီးေနခဲ့ေသာ အဘြားအို တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရသည္။ သူမ၀တ္ထားေသာ ၀တ္စံုမ်ားႏွင့္ ပခံုးမ်ားေပၚတြင္ သူမမ်က္ႏွာ အစား အန္တီ ဟာရက္၏ မ်က္ႏွာ ေရာက္ေနသည္။
ဆိုဖီယာသည္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမေျပာျပႏိုင္မည့္ တစ္ဦးတည္းေသာသူ အမန္ဒါ၏ အခန္းသို႕လာခဲ့သည္။ အမန္ဒါသည္ မ်က္ႏွာကို လက္ကိုင္ပ၀ါ အုပ္ျပီး ရပ္ေနေသာ ဆိုဖီယာကို ၾကည့္ျပီးေနာက္ စားပြဲေပၚတြင္ မီးအိမ္ကို ထြန္းလိုက္သည္။
“ဘာျဖစ္သလဲ ဆိုဖီယာ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ” သူမက အေလာတၾကီး ေမးသည္။ ဆိုဖီယာက လက္ကိုင္ပ၀ါကို အုပ္ထားဆဲ…။
“အိုး ဆိုဖီယာ သူမ်ားေတြကိုပါ ေခၚလိုက္ရမလား၊ မင္းမ်က္ႏွာ ခိုက္မိသြားသလား၊ ဘာျဖစ္တာလဲ”
ဆိုဖီယာက မ်က္ႏွာေပၚမွ ပ၀ါကို ဖယ္လိုက္ျပီးေနာက္ “ငါ့ကို ၾကည့္စမ္းပါ အမန္ဒါ” ဟု ေျခာက္ျခားေသာ အသံႏွင့္ ေျပာသည္။
“ဘာမွလည္း မျဖစ္ပါလား၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုဖီယာ”
“နင္ ဘာျမင္ရလဲ”
“ဘာျဖစ္လို႕တုန္း နင့္ကို ျမင္တာေပါ့”
“ငါ့ကိုလား”
“ေအးေလ နင္က ဘာျမင္မယ္ထင္တာတုန္း”
ဆိုဖီယာက သူ႕ညီမကို ၾကည့္သည္။ “နင္ ျမင္မယ္ထင္တာကို ငါ့တစ္သက္လံုး ေျပာမျပေတာ့ပါဘူး၊ နင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမးပါနဲ႕ေတာ့”
“ထားပါေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူး” အမန္ဒါက ေၾကာက္ရြံမႈႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။
“နင္ ေနာက္တစ္ခါ ဟို အခန္းထဲကို သြားမအိပ္ပါနဲ႕ေတာ့ ဆိုဖီယာ”
“မဟုတ္ဘူး၊ ငါ ဒီအိမ္ကို ေရာင္းေတာ့မယ္” ဆိုဖီယာက ေျပာလိုက္သည္။
Mary Wilkins ၏ The Southwest Chamber ကို သင့္ေလ်ာ္သလို ျပန္ဆိုပါသည္။
