က်ိဳက္ထီးရိုးခရီးသည္

Thesis အျပီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး တကြဲတျပား မျဖစ္ခင္ ခရီးသြားဖို႕ ေရြးလိုက္ေတာ့ မေရာက္ဖူးတဲ့သူလည္းရွိ၊ ရက္နည္းနည္းနဲ႕လည္း သြားႏိုင္တဲ့ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူး သြားဖို႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္ခရီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္မယ့္သူပါ။ ဆရာမေတြ အပါအ၀င္ တစ္တန္းလံုးနီးပါး လိုက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ထင္ထားေပမယ့္ ဆရာမေတြက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ မအားၾကလို႕ (သြားခြင့္မရတာက အဓိကပါ၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ထားခံရတယ္လို႕ေတာင္ ထင္စရာပဲ၊ ကိုယ္တို႕ ခြင့္ရတာေတာင္ ကံေကာင္းလို႕။) မလိုက္ျဖစ္လို႕။ ဆရာမ မလိုက္ေတာ့ မစည္းလံုးဘူး အေျပာခံရမွာ ေၾကာက္ျပီး လုိက္မယ့္သူေတြေတာင္ မလုိက္ျဖစ္ဘူးဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ၂၄ ေယာက္ ရွိတဲ့ အထဲ ကိုယ္တို႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ၉ ေယာက္ပဲ သြားျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ေရႊေၾကးစည္ဘုရားဖူးကား နဲ႕ ည ၁၀ နာရီ ေလာက္မွာ လမ္းထိပ္က ထြက္စီးခဲ့တာ ကင္ပြန္းစခန္းကို မနက္ ၂ နာရီခြဲ ေလာက္ ေရာက္ပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္မွာ ေတာင္တက္ကားစခန္း ဖြင့္မယ့္ ၆ နာရီ အထိ ေစာင့္ရင္းနဲ႕ အိပ္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။

မသြားခင္ကေတာ့ အေျပာၾကီးထားၾကတာ... ကင္ပြန္းစခန္းကေန တက္မယ္ေပါ့။ တကယ္တမ္းလည္း ေရာက္ေရာ မတက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ေအာက္ကပံုက ေတာင္တက္ကားစခန္းမွာ ႐ိုက္ထားတာပါ။

မဲခြဲလိုက္ေတာ့ ေျခလ်င္တက္မယ့္ ဘက္ကေတာ့ မ်ားပါရဲ႕... ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ (အေပၚေရာက္မွပဲ တစ္ျခားေတာင္ေတြ တက္ၾကမယ္ေပါ့၊ ကားရွိတဲ့ ေနရာမွာ ကားနဲ႕ပဲ တက္ၾကမယ္ ဆိုျပီး) ကားနဲ႕ပဲ ရေသ့ေတာင္ထိ တက္ခဲ့ၾကတယ္။ ရေသ့ေတာင္ ေရာက္မွပဲ ကားမရွိေတာ့လို႕ ေျခလ်င္တက္ၾကရတယ္။ လမ္းႏွစ္ခြေတြ႕ေတာ့ ေျခလ်င္လမ္းကို ေရြးလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးတယ္။ လမ္းၾကမ္းတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ညစ္ပတ္တာကို ေျပာတာ။ ေမာရတဲ့ အထဲမွာ အနံအသက္က မေကာင္းပဲ ေလေကာင္းေလသန္႕ မရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္တန္းကို က်န္းမာေရး အဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕ေလာက္လာျပီး ပညာေပးသင့္တယ္လို႕ ေတာင္ထင္မိပါရဲ႕။

ေတာင္ေပၚကို အတက္ လမ္းမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ။

တည္းခုိခန္းမွာ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးေတာ့ တည္းခုိခန္းက ညႊန္းတဲ့ ထမင္းဆိုင္မွာ စားျပီး အနီးဆံုးလို႕ သူတို႕ ေဒသခံေတြေျပာတဲ့ ေက်ာက္ထပ္ၾကီး ဘုရားကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေရးထားတာကေတာ့ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးသို႕ မိနစ္ ၆၀ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအညႊန္းက ဆင္နဲ႕ သြားတာကို ေျပာတာပါတဲ့။ အခု ဆင္နဲ႕ မသြားေတာ့တဲ့ ေခတ္မွာလည္း လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ကို ျပင္မထားပါဘူး။

လမ္းမွာ ဝင္ဖူးခဲ့ရတဲ့ ဘုရားေလးေတြ ... ေက်ာက္ဆီယိုဘုရား၊ နဂါးဘုရား၊ ဖားဘုရား နဲ႕ ဘြဲ႕ေတာ္မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ဘုရားေလးေတြပါ။

ဇြတ္အတင္း အလွဴခံၾကလို႕ နဂိုအခံ သဒၶါတရားကို ေပ်ာက္မသြားေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး လွဴျဖစ္တဲ့ ေနရာလည္း လွဴျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕ (ေရႊဆိုင္းေတြ၊ ေရပံုးေတြကို လက္ထဲ လာထည့္ေပးေတာ့ လွဴလိုက္ရေရာ) မလွဴျဖစ္တဲ့ ေနရာလည္း မလွဴျဖစ္ခဲ့ပါဘူး (ပင္ပင္ပန္းပန္း လာေတာ့လာျပီး သဒၶါတရား မရွိတဲ့သူေတြလို႕ ေျပာခံရျပန္ေရာ)၊ အဖြဲ႕လိုက္ စုလွဴတဲ့ေနရာလည္း လွဴခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း မိဘဆီက လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနရတဲ့သူမို႕ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ ဘယ္လွဴႏိုင္ပါ့မလဲ။ လွဴေတာ့ လွဴခ်င္တာေပါ့။

ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႕ ပဲ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးဘုရားကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာက္ထပ္ၾကီးဘုရားမွာ ဆည္းလည္း နဲ႕ ေရႊဆိုင္း ကပ္လွဴေပးဖို႕ ဘုရားေပၚကို ဆိုင္းထားတဲ့ ၾကိဳးေပၚကတက္ေနတဲ့ ပံုပါ။ သူတို႕ ဒီလူကို ၾကိဳးမင္းသားေလးလို႕ ေခၚၾကပါတယ္။

လမ္းမွာ ေမာေမာနဲ႕ ထိုင္ေနၾကတာ...။ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ ခံုျမင္ရင္ကို ထိုင္ခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း စိတ္ပ်က္မိပါရဲ႕။ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးကို အသြားအျပန္ ၄ နာရီ ေလာက္ကို ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေဒသခံေတြအတြက္ေတာ့ အသြားအျပန္ ၂ နာရီ ဆိုတာေတာင္ လြန္လွျပီ ဆိုပဲ။ အျပန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ျပန္မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ ေပတူးလာခဲ့ပါတယ္ (မေပပဲ ေနပါ့မလား... ဒီေလာက္ ဖုန္ထူ လမ္းၾကမ္းတာကို)။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြက ေျခေထာက္ေတြ ၾကည့္ျပီး ေက်ာက္ထပ္ၾကီးက ျပန္လာတာလားလို႕ ေမးပါတယ္။ စားေသာက္ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႕ တက္မယ္လို႕ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ေရတံခြန္ေတာင္ အေၾကာင္းေမးေတာ့ အကြာအေဝးကေတာ့ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးနဲ႕ အတူတူပဲ၊ လမ္းကေတာ့ အရမ္းမတ္ျပီး ၾကမ္းတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သူတို႕ အတြက္ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးက ေျမျပန္႕ပါတဲ့။ ကိုယ္တို႕အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား သြားခဲ့ရတာပါ။ ဒီထက္ဆိုးတဲ့လမ္းဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး တစ္ျခားေနရာ ေမးျမန္းၾကည့္ပါတယ္။

ကိုယ္တို႕ Second Year တုန္းကေတာ့ ႏွစ္ရက္အတြင္း ရေသ့ေတာင္ကစလုိ႕ ေတာင္ေတြ အမ်ားၾကီး တက္ခဲ့တာပဲ။ ကိုယ္မွတ္မိတာေတာ့(ဓါတ္ပံုေတြထဲ ပါေနလို႕) အျပင္ျမစိမ္း၊ အတြင္းျမစိမ္း ေလာက္ပဲ။ အဲဒီေတာင္ေေတြ အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ အခုသြားခဲ့တာထက္ အမ်ားၾကီး ေဝးတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပင္ပန္းတယ္လို႕လည္း မထင္ခဲ့ပါဘူး။ အခုလည္း ကိုယ္ကေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ လူမ်ားရင္ ေရတံခြန္ေတာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သြားမယ့္ဘက္ကပဲ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားက မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့လည္း မသြားရံုပဲေပါ့။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း မသြားတာေကာင္းတယ္လို႕ ထင္မိပါရဲ႕။ တစ္ရက္ အလကားထိုင္ေနရမွာလည္း မေနခ်င္ဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ဆြဲေဆာင္လို႕ မရေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္မွာေတာင္ နည္းနည္းေလးမွ လမ္းမေလွ်ာက္ပဲ တကၠစီပဲ စီးေနတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္ပါ့မလဲေလ။

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ ေစာေစာ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးကပ္အျပီး ႐ိုက္ထားတဲ့ပံု။

မနက္စာစားျပီးေတာ့ က်ီးပါးစပ္ တစ္ခုကိုပဲ သြားျပီး ထမင္းစားခ်ိန္မတိုင္ခင္ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

က်ီးပါးစပ္လိုဏ္ဂူထဲက ဘုရားပါ။ လိုဏ္ဂူထဲတြင္ တစ္ဖြဲ႕စီ ၀င္ျပီး ဖူးရပါတယ္။ အထဲမွာ သမိုင္းေၾကာင္း ႐ွင္းျပျပီး အလွဴခံေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္။

တစ္ေန႕ခင္းလံုး တည္းခိုခန္းမွာ အိပ္ေနၾကတာပါ။ ညေနဘက္ အိပ္ေရးဝေတာ့မွ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ျပီး ဆည္းဆာ ႐ႈခင္းေလး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ညဘက္က်မွ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတက္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။

ျပန္ကာနီး တည္းခိုေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ...။

အဆင္း ေတာင္တက္ကားေပၚက႐ိုက္ထားတဲ့ လမ္းကေလး။

ကင္ပြန္းစခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ကားလက္မွတ္မ႐ွိေတာ့ဘူး ဆိုလို႕ ေဒါသေတြျဖစ္ရေသးတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျပန္မယ့္ရက္ကို အေၾကာင္းၾကားထားပါရက္ ေရႊေၾကးစည္ဂိတ္က ဖုန္းလက္ခံသူက တာဝန္မဲ့လို႕ လက္မွတ္ကို ေသခ်ာ မစီစဥ္ထားတာပါ။ တစ္ေယာက္တည္းသာဆို တျခားမွာ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ထပ္ဝယ္ျပီး ျပန္ေနရေလာက္ျပီ။ အဖြဲ႕မ်ားျပီး ေျပာႏိုင္လြန္းလို႕သာ စိန္ဝင္းနဲ႕ေရာင္းရင္းမ်ား ကားနဲ႕ ျပန္စီစဥ္ေပးတာပါ။

အျပန္မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း က်ိဳက္ေပါေလာ မွဲ႕႐ွင္ေတာ္ ဘုရားနဲ႕ ပဲခူး ေရႊေမာ္ေဓာ ဘုရားကို ဝင္ေပးပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ခရီးေလးပါပဲ။ ပံုမွန္ ဘဝထဲမွာေတာ့ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြက ေစာင့္ၾကိဳေနမွာပါ။ အဲဒီလို ခရီးမ်ိဳးေတြ အျမဲတမ္းသြားေနခ်င္ပါတယ္

(သိဂၤါေက်ာ္)

ဒီဇင္ဘာ ၃၁ မွ ဇန္နဝါရီ တစ္ သို႕

ဒီဇင္ဘာ ၃၁

အသစ္မျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေဟာင္းေတြကို

ထားခဲ့ေတာ့မယ္။

ႏွစ္ေဟာင္းကို စြန္႔ခဲ့ျပီလို႕

က်ဴးရင့္သူတိုင္း

စိတ္အေဟာင္းေတြကို

တကယ္ေၾကးခၽြတ္ႏိုင္ၾကရဲ႕လား။

ႏွစ္ေဟာင္းက

မျပီးေသးတဲ့ အလုပ္ေတြကလည္း

အေဟာင္းပဲ၊

မပစ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်စ္ကလည္း

အေဟာင္းပဲ၊

မရပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဝင္သက္ထြက္သက္ကလည္း

အေဟာင္းပဲ၊

မေျပာင္းႏိုင္ေသးတဲ့ ဒီမ်က္ႏွာကလည္း

အေဟာင္းပဲ။

ကဲ...

ဘယ္လိုျဖစ္လို႕

အားလံုးအသစ္လို႕ ေအာ္ခ်င္ရတာလဲ။

ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ

ေအာ္ပါရေစ

၃၁ ဒီဇင္ဘာမွာ

အေဟာင္းေတြအားလံုး ပစ္ခဲ့ျပီလို႕

ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္

စိတ္ခ်မ္းသာပါရေစေပါ့။

ဇန္နဝါရီ တစ္ မွာ

အေဟာင္းေတြၾကားထဲ ျပန္မသြားခ်င္ဘူး

စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြပဲလုပ္ျပီး

တစ္ႏွစ္လံုးေပ်ာ္ရေအာင္

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္တယ္။

ဒါလည္း

အိပ္မက္ေဟာင္းတစ္ခုပဲ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။

(သိဂၤါေက်ာ္)

ပံုမ်ားကို Forward mail တစ္ခုႏွင့္ photobucket.com တို႕မွ ယူထားပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာခရီးသည္(၂)

ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတဲ့ ၾကားထဲက ခရီးတစ္ခုေတာ့ ထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ပီနန္ မွာ စာတမ္း သြားဖတ္ရင္း ကြာလာလမ္ပူ ကို ျဖတ္ျပီး စင္ကာပူမွာပါ လည္ျပီးမွ ျပန္လာခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ပါ။ ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ႐ႈခင္းပံုေလးေတြ ကို အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။ လူပံု ၾကီးၾကီး ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုေတြကိုေတာ့ ဘေလာ့ ကို လာလည္တဲ့သူေတြ လန္႔သြားမွာစိုးလို႕ မတင္ေတာ့ဘူးေနာ္ :D ေအာက္ကပံုက ပီနန္ေရာက္ကာနီး ေလယာဥ္ေပၚက ရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။

မသြားခင္ရက္ေတြက မအားတာနဲ႔ ဘယ္ဟိုတယ္ကိုမွ ေသခ်ာ Reserve လုပ္မထားတဲ့ ကိုယ္တို႕ ေလးေယာက္သားဟာ ၁၀ ရက္ေန႔ ညေန ပီနန္ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့မွ Information ေကာင္တာ က အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ လမ္းညႊန္ေပးတဲ့ Hutton Lodge ဟိုတယ္ကို တကၠစီငွား သြားၾကတာပါ။ အဲဒီညကေတာ့ ခရီးပန္းတာနဲ႔ အိပ္လိုက္ၾကျပီး ေနာက္တစ္ရက္က်မွ ေလဆိပ္က ယူလာတဲ့ ေျမပံုေတြ ၾကည့္ျပီး ဘတ္စ္ကားနဲ႔႔ပဲ City Tour ကိုစၾကပါေတာ့တယ္။ ေအာက္ကပံုက ကားမွတ္တိုင္ေ႐ွ႕က အေဆာက္အဦကို ကားေစာင့္ရင္း႐ိုက္ခဲ့တာပါ။

ပီနန္ေတာင္ကို ေရာက္ေတာ့ ပိတ္ထားတာနဲ႔ပဲ မတက္ခဲ့ရပါဘူး။ အနီးအနား လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လင္းႏို႕ဂူကို ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဂူထဲမွာ တကယ့္ကို လင္းႏို႕ေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါ။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ Kek Lok Si Temple ကို ကားျပန္စီးျပီး သြားၾကပါတယ္။ Chinese temple တစ္ခုပါ။ အဲဒီ ဘုရားေစာင္းတန္းမွာပဲ အမွတ္တရပစၥည္း ေတြလည္း ဝယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေန႕လည္စာ စားရင္းနဲ႕ ေျမပံုၾကည့္ျပီး ျမန္မာဘုရားေက်ာင္းကို သြားဖို႕ျပင္ၾကပါတယ္။ ဘတ္စ္ဒ႐ိုင္ဘာကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဂိတ္ကိုျပန္စီးရမယ္ဆိုလို႕ ျပန္စီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ပီနန္ျမိဳ႕ေလးက သိပ္မက်ယ္ေပမယ့္ တစ္လမ္းေမာင္းေတြ မ်ားတာေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားနဲ႕ တစ္ပတ္ပတ္ ကားေျပာင္းစီးျပီးမွ ဘုရားကို ေရာက္ပါတယ္။

ဘုရားရိပ္က ေအးခ်မ္းတာနဲ႕ ေရေသာက္၊ မုန္႕စား၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ လုပ္လိုက္ၾကတာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ထိုင္းလက္ရာ Sleeping Buddha ကိုေရာက္ေတာ့ ပိတ္သြားတာနဲ႕ မဝင္လိုက္ရေတာ့ပါဘူး။ အဝ မွာပဲ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ျပီး ျပန္လာရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ Butterworth မွာ႐ွိတဲ့ Universiti Technologi ,Mara (UiTm) မွာ စာတမ္းဖတ္ဖို႕ အတြက္ မနက္ေစာေစာထျပီး ဖယ္ရီဂိတ္ေရာက္ေအာင္ ဘတ္စ္ကား စီးသြားရပါတယ္။ ဖယ္ရီ နဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္း ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကို ေရာက္ဖို႕ ဘတ္စ္ကား ထပ္စီးရပါေသးတယ္။ ကိုယ္တို႕ေနတာက ဒီဘက္ကမ္း George Town မွာပါ။ ပီနန္ တံတားကိုလည္း တကၠစီဖိုး မတတ္ႏိုင္လို႕ မျဖတ္ခဲ့ရပဲ အေဝးကပဲ ေငးခဲ့ရပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္က ေက်ာင္းဝင္း အဝင္ဝ နားမွာပါပဲ။

Conference လုပ္တဲ့ Building ပါ။

Conference မွာ ေကၽြးတဲ့ ေန႕လည္စာပါ။ ျမန္မာနဲ႕နီးစပ္ေတာ့ ကိုယ္တို႕အားလံုး စားလို႕ ေကာင္းၾကပါတယ္။ :D

စာတမ္းဖတ္ရမယ့္ ရက္က ေလးေယာက္လံုး တစ္ရက္တည္း မက်တာမို႕ Conference ရက္ႏွစ္ရက္လံုး ေက်ာင္းကို သြားရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ မသြားခင္ မနက္မွာပ မဝင္လိုက္ရတဲ့ဲ Sleeping Buddha ကို ထပ္သြားၾကပါတယ္။

KL သြားမယ့္ ရထားဘူတာ႐ံုက အဲဒီဘက္ကမ္းမွာ ႐ွိတာမို႕ Luggage ေတြပါသယ္ျပီး ေက်ာင္းကို သြားရတာပါ။ ေက်ာင္းေ႐ွ႕က လံုျခံဳေရး ႐ံုးမွာ အပ္ထားခဲ့ျပီး ေက်ာင္းထဲကို ဝင္ၾကတာပါ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပါ။ ဒင္နာေတာင္ မတက္ႏိုင္ပဲ ၉:၃၀ ရထားနဲ႕ KL ကိုလာခဲ့ၾကပါတယ္။ KL ေရာက္ေတာ့ ဆရာတို႕ စံုတြဲရဲ႕ေက်းဇူး နဲ႕ လြတ္လပ္ေရးရင္ျပင္၊ သစ္ခြဥယ်ာဥ္ နဲ႔ KL Tower ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေအာက္က ပံုက Asian ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ တိုးတက္မႈ ျပယုဂ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

Twin Tower တက္ဖို႕ကေတာ့ မနက္ ၆ နာရီ မွာကိုပဲ Tower တက္ဖို႕ တန္းစီေနတဲ့လူတန္းၾကီးက ေတာ္ေတာ္ ႐ွည္ေနတာနဲ႕ ေအာက္ကေနပဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျပီး ျပန္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ေအာက္ကပံုကေတာ့ KL Tower ေပၚက ႐ိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။

ည ၁၁ : ၃၀ ကားနဲ႕ စင္ကာပူကို မသြားခင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ေအာက္ပံုက ကုန္တိုက္မွာ ေျခဖဝါးေတြ က်ိန္းတဲ့ အထိ ပတ္ၾကပါေသးတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ ဘာအိပ္ေကာင္းသလဲ မေမးပါနဲ႕။

Sg ကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၄ နာရီ။ စင္ကာပူ ေဒၚလာ တစ္ျပားမွ မ႐ွိပဲ တကၠစီငွားျပီး တည္းမယ့္ အိမ္ေရာက္မွ တက္ယူျပီး ေပးလိုက္ရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ကားသမား ဦးေလးၾကီး သေဘာေကာင္းလို႕။ :D ေရာက္တဲ့ရက္မွာပဲ Marina Bay ကို သြားခဲ့တယ္။

ေနာက္တစ္ရက္မွာ Sentosa ကို သြားခဲ့တယ္။ Underwater လည္း မဝင္ပဲ မေနပါဘူး။ Underwater ထဲမွာ ရိုက္တဲ့ ပံုေတြကေတာ့ မရိုက္တတ္လို႕လား မသိဘူး၊ သိပ္မေကာင္းလို႕...။

ကုန္တိုက္ေတြကို အခ်ိန္ရသလိုဝင္ျပီး Vivo City ကိုလည္း ညဘက္တစ္ခါ မနက္တစ္ခါ ေရာက္ျဖစ္တယ္။

Sg မွာ တစ္ညပဲ အိပ္ျပီး ေနာက္ေန႕ ညမွာ ျပန္ခဲ့ၾကတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ ၾကာၾကာမေနႏိုင္လို႕ ေျပာေနေပမယ့္ ကိုယ္တို႕မွာလည္း ၾကာၾကာေနဖို႕ အေျခအေနက မေပးေတာ့ မေနႏိုင္ပါ။ ျပန္ေရာက္ျပီး ႏွစ္ရက္ၾကာရင္ ဝန္ထမ္းတိုင္း ေျဖရမယ့္ အဂၤလိပ္စာ နဲ႕ ဘာသာရပ္ စာေမးပြဲက ေျဖရဦးမွာေလ။ ရသေလာက္ အခ်ိန္ေလးမွာ မနားမေနသြားျပီး ပင္ပန္းေနၾကလို႕ ဟိုမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေက်ာင္းတက္၊ အလုပ္လုပ္ ေနရတဲ့ သူေတြကေတာင္ ကိုယ္တုိ႕ကို ျပန္သနားရတဲ့ အထိပါပဲ။

Chinese Gargen ထဲဝင္ဖို႕ေတာ့ အခ်ိန္မရခဲ့ဘူး။ MRT ဘူတာကပဲ လွမ္းျမင္ခဲ့ရတယ္။

အျပန္မွာ Air Asia က ဘယ္ terminal မွာမွန္း မသိဘူးဆိုလို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက အံၾသတစ္ၾကီး ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႕ အတြက္ကေတာ့ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒီလိုပဲ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းနဲ႕ ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္ ဆိုသလို ေမးျမန္း စံုစမ္းျပီး သြားခဲ့ၾကမို႕ ဘာမွမဆန္းပါဘူး :D ။ သုဝဏၰဘူမိ ေလဆိပ္ကို ညဘက္ၾကီး ေရာက္ျပီး မနက္ေလယာဥ္ကို ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေစာင့္ၾကရေသးတယ္။ မနက္ဘက္ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့မွ စိတ္ခ်လက္ခ် နဲ႔ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏိုးလာေတာ့ ေလယာဥ္ၾကီးက ရပ္ေနတာနဲ႕ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီ ထင္လိုက္ပါတယ္၊ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းလို႕ ပ်ံမတက္ရေသးတာပါတဲ့။ ျပန္ဆင္းျပီး ေနာက္တစ္စင္း ေျပာင္းစီး လိုက္ရေသးတယ္။ ပံုမွန္ဘဝကို ျပန္ျဖတ္သန္းရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့လည္း မျပန္ခ်င္သလိုပဲ။ :P

(သိဂၤါေက်ာ္)