နိုုဝင္ဘာ ေကာင္မေလး

ေကာင္မေလးေရ..

မင္းနဲ႕ငါ ခုုထက္ထိ

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ မေတြ႕ဖူးပါေသးဘူး။

မင္းကိုု နိုုဝင္ဘာ ေမြးေန႕ရွင္ကေလးမွန္း သိတယ္။

ဝိုုးတိုုးဝါးတား ဓါတ္ပံုုေတြထဲက အျပံဳးမ်က္ႏွာေလးကိုု

စိတ္ကူးထဲအထိ စြဲလမ္းေနတယ္။

ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ႏွိမ့္ခ် ေျပာတတ္တာေလးကိုု

ေလးစားခဲ့တယ္။

စိတ္မဆိုုးတတ္တာေလးကိုု

သေဘာက်မိတယ္။

ေလလိႈင္းထဲက မခ်ိဳ႕တခ်ိဳ အသံေလးကိုု

ႏွစ္သက္မိတယ္။

မင္းရယ္သံေတြ လြမ္းလြန္းလိုု႕

ငါ့အိပ္မက္ေတြေတာင္ သံသရာ ရွည္ခဲ့ရပါတယ္။

နိုုဝင္ဘာမေလးေရ..

မင္းနာမည္ရင္းကိုု ငါမသိပါဘူး။

မင္း ဘယ္ေနရာမွာေနျပီး ဘာလုုပ္တယ္

အတိအက် မသိရပါဘူး။

ငါ အေသအခ်ာသိတာ

တစ္ခုုသာ ရွိပါတယ္။

ငါ့ႏွလံုုးသားကိုု မင္းအပိုုင္သိမ္းခဲ့တာပါ။

နိုုဝင္ဘာေတြမွာ မိုုးမရြာတတ္တာကိုု ငါသိပါတယ္..။

မင္းႏွလံုုးသားကေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕မေနဖိုု႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနတုုန္းပါ။

နိုုဝင္ဘာေတြမွာ

တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြက ေနျပင္းလုုိ႕ေကာင္းတုုန္း

တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတြမွာေတာ့ ႏိုုဝင္ဘာ ပီပီသသ

အေအးဓါတ္ စိမ့္ဝင္စျပဳလာ။

ေကာင္မေလးေရ..

မင္းကေတာ့ ေနရာလိုုက္ျပီး ဆက္ဆံေရး ေျပာင္းတတ္သူလိုု႕

ငါဘယ္ေတာ့မွ ထင္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းတိုုင္းကိုု

ခ်ိဳသာစြာ ရိုုးသားတတ္သတဲ့

ငါ့ရဲ႕ ေဆာင္းဦးမေလး ေရ…

မင္းရဲ႕ အေပ်ာ္တမ္း စကားေျပာေဖာ္သက္သက္ေတာ့

ငါမျဖစ္ရလိုုပါ။

ငါ့ရဲ႕ အစစ္အမွန္ ကမၻာမွာသာ

ထာဝရ သာေစခ်င္တဲ့ လမင္းတစ္စင္းဟာ

မင္းတစ္ေယာက္သာ…။

သိဂၤါေက်ာ္

ငွက္ကေလးေရ..

 

ငွက္ကေလးေရ..

မင္းအတြက္ေတာ့

ေျခခ်စရာ ေျမမလိုုေပဘူးေပါ့။

ေျခနွစ္ေခ်ာင္းခ်င္း အတူတူေပမယ့္

ေျမကိုု တပ္မက္လိုု႕ ေလာဘတက္ေနတဲ့လူေတြ

ေနာက္ဆံုုးတစ္ေန႕ေတာ့လည္း

ကံေကာင္းမွ ၆ေပ ၄ေပ တစ္ကြက္ထဲမွာ အေျခခ်ရမွာကိုု

မသိသလိုု ေမ့ရင္း

အျငင္းပြား တိုုက္ခိုုက္သူေတြ၊

မသိမသာ ခိုုးဝွက္လုုယူသူေတြ

တစ္ပံုုတစ္ပင္ ရွိေနေလရဲ႕။

ငွက္ကေလးေရ..

မင္းအတြက္ေတာ့

သဘာဝကေပးတဲ့ ျမက္ေျခာက္ ရြက္ေျခာက္နဲ႕ပဲ

မင္းအိမ္ေထာင္စုုကိုု ႏွစ္သိမ့္နိုုင္ေပမယ့္

အဲဒီ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းသားေတြကေတာ့

အိမ္တစ္လံုုးအတြက္ ေလာဘတက္ေနၾကရ၊

ေဒါသသင့္ေနၾကရ

ေနစရာတစ္ေနရာ အတြက္ ဘဝပ်က္ၾကရသူေတြလည္း

တစ္ပံုုတစ္ပင္ ရွိေနေလရဲ႕။

ငွက္ကေလးေရ..

မင္းတိုု႕ အမ်ိဳးအေဆြအခ်င္းခ်င္း

အညိႈးဖြဲ႕ သတ္ျဖတ္ၾကဖူးသလား

အဲဒီ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းသား ေတြကေတာ့

ဟိုဟိုဒီဒီ အေၾကာင္းျပေပမယ့္

ေနာက္ဆံုုးက်ေတာ့လည္း

အတၱ ေလာဘ မိႈင္းေတြ ဝဝေနတဲ့ အေၾကာင္းရင္းနဲ႕ေပါ့

အသက္ေတြ ေၾကြၾက၊ ေခၽြၾကသူေတြလည္း

တစ္ပံုုတစ္ပင္ ရွိေနေလရဲ႕။

ငွက္ကေလးေရ..

မင္းအတြက္

သဘာဝက ေပးတဲ့ အေမြးအေတာင္တစ္စံုုနဲ႕

အဲဒီ ေျခနွစ္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ေဝးရာမွာသာ

အိမ္မျပန္နိုုင္သူေတြ အားက်ေအာင္

ပ်ံသန္းေနလိုုက္ပါ။

စာနာစိတ္ တစ္စိမရွိသူေတြရဲ႕ ဝမ္းစာ ျဖစ္သြားမွာလည္း

စိုုးရိမ္ရလိုု႕ပါ။

သိဂၤါေက်ာ္

ေဒါသစိတ္ကေလး စကၠန္႕၆၀

သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေျပာျပလိုု႕ သိရတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးကိုု အေျခခံျပီး ေရးျဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ 

******************

သူ႕မိဘမ်ားက သူ တကၠသိုုလ္ မျပီးခင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားကပင္ ဆံုုးပါးခဲ့ျပီး အေဒၚအပ်ိဳၾကီးက သူ႕ကိုု ေက်ာင္း ဆက္ထားေပးခဲ့သည္။ သူက ေက်ာင္းတက္စဥ္ကလည္း ရန္ကုုန္မွာ အေဆာင္ေန၊ အလုုပ္ရေတာ့လည္း တစ္ျခားျမိဳ႕သြားေန၊ အေဒၚကလည္း တရားသမားျဖစ္သျဖင့္ တရား ရိပ္သာမ်ား လွည့္ဝင္ေနသည္က မ်ားရာ သူ႕ကိုု တစ္ေကာင္ၾကြက္သမားလိုု႕လည္း ေျပာ၍ ရသည္။

သူ ႏွင့္ သူ႕မိန္းမ မရီတိုု႕ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႕က လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူ ပထမဆံုုး ပိုုစတင္ က်ေသာ ျမိဳ႕က မရီ၏ ဇာတိျမိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းဝယ္ေနေသာ သူမ ႏွင့္ စေတြ႕ကာ စိတ္ဝင္စားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မရီက အေဝးသင္ႏွင့္ ဘြဲ႕တစ္ခုု ရခဲ့ေသာ္လည္း အလုုပ္မလုုပ္ပဲ အိမ္မွာပဲေနကာ သူမအေမ၏ ဆိုုင္အလုုပ္ကိုု ကူေပးေနခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ေမတၱာမ်ွ ျပီးေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကသည္။ သူ႕အလုုပ္ကေပးေသာ အိမ္ရာမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေနခဲ့ၾကသည္။ အဲဒီေနာက္ သမီးၾကီးကိုု ေမြးသည္။ သူ႕လခအျပင္ မရီက အိမ္မွာ အိမ္ဆိုုင္ငယ္ေလး ဖြင့္လိုုက္သျဖင့္ စားဝတ္ေနေရးက ေျပလည္ပါသည္။

အစိုုးရဝန္ထမ္းပီပီ တစ္ျမိဳ႕မွာ အေျခက်ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္တစ္ျမိဳ႕သိုု႕ ရာထူးတိုုးျပီး ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ ျမန္မာနိုုင္ငံ အလယ္ပိုုင္းေဒသက ေအးခ်မ္းေသာ ျမိဳ႕ကေလး တစ္ျမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ သမီးၾကီးက သံုုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိျပီ။ အဲဒီျမိဳ႕ကိုု ေရာက္မွ သားလတ္ ႏွင့္ သမီးငယ္ကိုု တစ္ႏွစ္ျခားျပီး ေမြးသည္။ သူေရာက္ျပီး တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွ အလုုပ္ေနရာက ျမိဳ႕ျပင္နားက ေနရာသစ္ကိုု ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သျဖင့္ မရီကိုု ဝန္ထမ္း အိမ္ရာသိုု႕ မလိုုက္ေစပဲ ျမိဳ႕ထဲမွာ ငွားထားေသာ အိမ္မွာပဲ ေနေစခဲ့သည္။ သမီးကလည္း ေမြးကာစပဲ ရွိေသးသျဖင့္ ေျပာင္းရေရႊ႕ရမွာ အလုုပ္ရႈပ္သျဖင့္ သူပဲ ျမိဳ႕ထဲက အလုုပ္ကိုု ဖယ္ရီႏွင့္ သြားေနလိုုက္သည္။

သမီးၾကီးလာေတာ့လည္း ျမိဳ႕ထဲက အိမ္မွာက ေနသားက်ေနသည့္ အျပင္ အလုုပ္က ေပးထားေသာ ကားႏွင့္ အသြားအလာကလည္း အဆင္ေျပေနသျဖင့္ သူတိုု႕ အိမ္ မေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူအတြက္ေတာ့ ရာထူးၾကီးျပီး တာဝန္ေတြ မ်ားလာသျဖင့္ အလုပ္က ေနာက္က်မွ ျပန္ရတာေတြ မ်ားလာသည္။ တစ္ခါတေလ လူၾကီး လာဖိုု႕ ရွိလွ်င္ အလုုပ္မွာပင္ အိပ္လိုုက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိလာသည္။ မရီကလည္း ကေလး သံုုးေယာက္ ျဖစ္လာသျဖင့္ လူခြဲမရွိေတာ့ အိမ္ဆိုုင္ေတြ ဘာေတြ ဖြင့္ေရာင္းဖိုု႕ အခ်ိန္မရွိပါ။ အခုု အလုုပ္ေနရာက အပိုု ဝင္ေငြေလး ဘာေလး ရ၍သာ ေတာ္ပါေသးသည္။ အဲဒီအျပင္ သူက တနဂၤေနြလိုု ပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္သိုု႕ သြားျပီး ဆန္ေလး၊ ပဲေလး ဝယ္ေလွာင္တာ၊ ဝယ္ေရာင္းတာမ်ိဳးလည္း လုုပ္လိုုက္ပါေသးသည္။ အဲဒီေတာ့ သူတိုု႕မွာ စားဝတ္ေနေရးကေတာ့ ပူပင္စရာ မရွိပါ။ အဆင္ေျပေနပါသည္။

မရီဟာ သူ႕အတြက္ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ စစ္စစ္ ျဖစ္သည္ဟုု သူယံုုၾကည္ပါသည္။ မရီ ႏွင့္ သူ ဟာ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ျခမ္းစီ ေပါင္းစပ္မွ ျပည့္စံုုေသာ တစ္စံုုတစ္ရာ ျဖစ္လာသည္ဟုု သူ ခံစားမိသည္။ သူတိုု႕ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ အေျခအတင္ စကားမ်ားၾကတယ္ ဆိုုတာ တစ္ခါမွ မရွိစဖူးပါ။ မရီက မိန္းမ ပီသသည္၊ အိမ္ေထာင္ ထိန္းသိမ္းမႈ နိုုင္နင္းသည္။ သူကလည္း မရီကလြဲျပီး တစ္ျခား ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ မရွိ။ ရသမွ် မိန္းမကိုုပဲ အပ္ျပီး အားသည့္ အခ်ိန္တိုုင္းလည္း အိမ္ကုိ မွန္မွန္ ျပန္သူ ျဖစ္သည္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုုးက ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မရွိပဲ ရိုုးသား ပြင့္လင္းသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ကေလး သံုုးေယာက္ ရွိေသာ္လည္း အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္မထားပဲ မရီကပဲ အိမ္မႈကိစၥေတြ အားလံုုး နိုုင္နင္းေအာင္ လုုပ္သြားသည္။ သူကေတာ့ သူ႕အလုုပ္ကလြဲျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ ေယာက်္ားေလး လုုပ္မွ ျဖစ္သည့္ မီးျပင္တာ၊ ေရပိုုက္ျပင္တာ လိုုမ်ိဳးကိုုပင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ မလုုပ္တတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕တပည့္ေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုု ေခၚခိုုင္း ရသည္။ ဒါေတြ သူကိုုယ္တိုုင္ မလုုပ္တတ္တာကိုုလည္း မရီက အျပစ္ျမင္တတ္သူ မဟုုတ္ပါ။

ဒီျမိဳ႕ကိုု ေရာက္ကတည္းက ဆိုုသလိုု သူတိုု႕အိမ္မွာ လိုုအပ္တာ ေခၚခိုုင္းေလ့ ရွိသူက သူ႕အလုုပ္က ဝန္ထမ္းငယ္ တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ေမာင္ဝင္းထြတ္ ျဖစ္သည္။ အေစာပိုုင္းကေတာ့ လိုုတာရွိလွ်င္ သူကိုုယ္တိုုင္ ေမာင္ဝင္းထြတ္ကိုု ဖုုန္းဆက္ ေခၚေလ့ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုုင္း သူကလည္း အလုုပ္မ်ားလာျပီး အိမ္မွာ မရွိသည့္ အခ်ိန္က မ်ားလာေသာအခါ ေမာင္ဝင္းထြတ္ကိုု သိေနျပီ ျဖစ္ေသာ မရီက သူ႕ဟာသူပင္ ေခၚခိုုင္းကာ မုုန္႕ဖိုုးေပးလိုုက္ေလ့ ရွိသည္။ ေမာင္ဝင္းထြတ္ အိမ္ကလည္း သူတိုု႕အိမ္ႏွင့္ သိပ္မေဝးသျဖင့္ အဆင္ေျပသည္။ မရီက ကေလးေတြ တစ္ဖက္ႏွင့္မိုု႕ အျပင္မထြက္နိုုင္သည့္အခါ ဟိုုနား ဒီနား ဝယ္စရာ ျခမ္းစရာ ရွိလွ်င္လည္း ေမာင္ဝင္းထြတ္ကိုုပင္ ဝယ္ခိုုင္းေလ့ ရွိသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုုးက ေမာင္ဝင္းထြတ္ကိုု ကိုုယ့္ ညီငယ္/ေမာင္ငယ္ သားခ်င္း လိုုပင္ သေဘာထားခဲ့သည္။ သူ အိမ္မရွိသည့္ အခိုုက္ လိုုအပ္သည့္အခါ အေဖာ္အေလွာ္ ရသျဖင့္ ေက်းဇူးလည္း တင္သည္။ ေမာင္ဝင္းထြတ္ကလည္း ရိုုးသားပံုု ေပါက္သည္မိုု႕သာ သူကလည္း စိတ္ခ်လက္ခ် ဝင္ထြက္ခြင့္ ျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဒီႏွစ္ သမီးၾကီးက ေလးတန္း ေရာက္ျပီ။ သားလတ္က တစ္တန္း၊ သမီးငယ္က သူငယ္တန္း တက္ေနျပီ။ ကေလး သံုုးေယာက္လံုုးကလည္း ခုုခ်ိန္ထိ တစ္ေယာက္မွ ဒုုကၡၾကီးငယ္ မေပးခဲ့ၾကပါ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာမ်ိဳး၊ ေအာ္ဟစ္ ငိုုယိုု ဂ်ီက်တာမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ။ ေက်ာင္းေနေတာ့လည္း စာလိုုက္နိုုင္ၾကသည္။ သူတိုု႕ စီးပြားေရးကလည္း ကေလးေတြ လိုုအပ္သေလာက္ အသင့္အတင့္ ဝယ္ျခမ္းေပးနိုုင္ေအာင္ ေျပလည္သည္။ ဘာဆိုုဘာမွ ပူပင္စရာရယ္လိုု႕ မရွိပါ။

အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေနေသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သူတိုု႕ မိသားစုု ဘဝေလး ကိုု ေလနီၾကမ္းလိုု ေမႊ႕ရမ္းနိုုင္ေသာ အေၾကာင္းကိစၥမ်ိဳး ေပၚေပါက္လာလိမ့္မည္ ဟုု သူ အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ဖူးခဲ့ပါ။ သမီးတိုု႕ သားတိုု႕ ဘြဲ႕အသီးသီးရ၊ လူလားေျမာက္ၾကခ်ိန္ အထိလည္း သူတိုု႕ လင္မယားရဲ႕ ခ်စ္လက္စသစ္ပင္မွာ အညြန္႕အဖူး ေဝစည္ေနဆဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုု သူ႕စိတ္ထဲ အေၾကာင့္အၾကမဲ့ ရွိခဲ့သည္။ သိုု႕ေသာ္လည္း ဘဝ ဆိုုသည္မွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည္မ်ားလည္း ျဖစ္တတ္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။

*******

သံလြင္အိပ္မက္မွာ ဆက္လက္ဖတ္ရႈနိုုင္ပါတယ္ေနာ္..။

http://www.thanlwin.com/beta/index.php/short-stories/243-2012-11-13-02-17-31

သိဂၤါေက်ာ္