နိုုဝင္ဘာ ေကာင္မေလး

ေကာင္မေလးေရ..

မင္းနဲ႕ငါ ခုုထက္ထိ

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ မေတြ႕ဖူးပါေသးဘူး။

မင္းကိုု နိုုဝင္ဘာ ေမြးေန႕ရွင္ကေလးမွန္း သိတယ္။

ဝိုုးတိုုးဝါးတား ဓါတ္ပံုုေတြထဲက အျပံဳးမ်က္ႏွာေလးကိုု

စိတ္ကူးထဲအထိ စြဲလမ္းေနတယ္။

ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ႏွိမ့္ခ် ေျပာတတ္တာေလးကိုု

ေလးစားခဲ့တယ္။

စိတ္မဆိုုးတတ္တာေလးကိုု

သေဘာက်မိတယ္။

ေလလိႈင္းထဲက မခ်ိဳ႕တခ်ိဳ အသံေလးကိုု

ႏွစ္သက္မိတယ္။

မင္းရယ္သံေတြ လြမ္းလြန္းလိုု႕

ငါ့အိပ္မက္ေတြေတာင္ သံသရာ ရွည္ခဲ့ရပါတယ္။

နိုုဝင္ဘာမေလးေရ..

မင္းနာမည္ရင္းကိုု ငါမသိပါဘူး။

မင္း ဘယ္ေနရာမွာေနျပီး ဘာလုုပ္တယ္

အတိအက် မသိရပါဘူး။

ငါ အေသအခ်ာသိတာ

တစ္ခုုသာ ရွိပါတယ္။

ငါ့ႏွလံုုးသားကိုု မင္းအပိုုင္သိမ္းခဲ့တာပါ။

နိုုဝင္ဘာေတြမွာ မိုုးမရြာတတ္တာကိုု ငါသိပါတယ္..။

မင္းႏွလံုုးသားကေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕မေနဖိုု႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနတုုန္းပါ။

နိုုဝင္ဘာေတြမွာ

တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြက ေနျပင္းလုုိ႕ေကာင္းတုုန္း

တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတြမွာေတာ့ ႏိုုဝင္ဘာ ပီပီသသ

အေအးဓါတ္ စိမ့္ဝင္စျပဳလာ။

ေကာင္မေလးေရ..

မင္းကေတာ့ ေနရာလိုုက္ျပီး ဆက္ဆံေရး ေျပာင္းတတ္သူလိုု႕

ငါဘယ္ေတာ့မွ ထင္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းတိုုင္းကိုု

ခ်ိဳသာစြာ ရိုုးသားတတ္သတဲ့

ငါ့ရဲ႕ ေဆာင္းဦးမေလး ေရ…

မင္းရဲ႕ အေပ်ာ္တမ္း စကားေျပာေဖာ္သက္သက္ေတာ့

ငါမျဖစ္ရလိုုပါ။

ငါ့ရဲ႕ အစစ္အမွန္ ကမၻာမွာသာ

ထာဝရ သာေစခ်င္တဲ့ လမင္းတစ္စင္းဟာ

မင္းတစ္ေယာက္သာ…။

သိဂၤါေက်ာ္

ငွက္ကေလးေရ..

 

ငွက္ကေလးေရ..

မင္းအတြက္ေတာ့

ေျခခ်စရာ ေျမမလိုုေပဘူးေပါ့။

ေျခနွစ္ေခ်ာင္းခ်င္း အတူတူေပမယ့္

ေျမကိုု တပ္မက္လိုု႕ ေလာဘတက္ေနတဲ့လူေတြ

ေနာက္ဆံုုးတစ္ေန႕ေတာ့လည္း

ကံေကာင္းမွ ၆ေပ ၄ေပ တစ္ကြက္ထဲမွာ အေျခခ်ရမွာကိုု

မသိသလိုု ေမ့ရင္း

အျငင္းပြား တိုုက္ခိုုက္သူေတြ၊

မသိမသာ ခိုုးဝွက္လုုယူသူေတြ

တစ္ပံုုတစ္ပင္ ရွိေနေလရဲ႕။

ငွက္ကေလးေရ..

မင္းအတြက္ေတာ့

သဘာဝကေပးတဲ့ ျမက္ေျခာက္ ရြက္ေျခာက္နဲ႕ပဲ

မင္းအိမ္ေထာင္စုုကိုု ႏွစ္သိမ့္နိုုင္ေပမယ့္

အဲဒီ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းသားေတြကေတာ့

အိမ္တစ္လံုုးအတြက္ ေလာဘတက္ေနၾကရ၊

ေဒါသသင့္ေနၾကရ

ေနစရာတစ္ေနရာ အတြက္ ဘဝပ်က္ၾကရသူေတြလည္း

တစ္ပံုုတစ္ပင္ ရွိေနေလရဲ႕။

ငွက္ကေလးေရ..

မင္းတိုု႕ အမ်ိဳးအေဆြအခ်င္းခ်င္း

အညိႈးဖြဲ႕ သတ္ျဖတ္ၾကဖူးသလား

အဲဒီ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းသား ေတြကေတာ့

ဟိုဟိုဒီဒီ အေၾကာင္းျပေပမယ့္

ေနာက္ဆံုုးက်ေတာ့လည္း

အတၱ ေလာဘ မိႈင္းေတြ ဝဝေနတဲ့ အေၾကာင္းရင္းနဲ႕ေပါ့

အသက္ေတြ ေၾကြၾက၊ ေခၽြၾကသူေတြလည္း

တစ္ပံုုတစ္ပင္ ရွိေနေလရဲ႕။

ငွက္ကေလးေရ..

မင္းအတြက္

သဘာဝက ေပးတဲ့ အေမြးအေတာင္တစ္စံုုနဲ႕

အဲဒီ ေျခနွစ္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ေဝးရာမွာသာ

အိမ္မျပန္နိုုင္သူေတြ အားက်ေအာင္

ပ်ံသန္းေနလိုုက္ပါ။

စာနာစိတ္ တစ္စိမရွိသူေတြရဲ႕ ဝမ္းစာ ျဖစ္သြားမွာလည္း

စိုုးရိမ္ရလိုု႕ပါ။

သိဂၤါေက်ာ္

ေဒါသစိတ္ကေလး စကၠန္႕၆၀

သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေျပာျပလိုု႕ သိရတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးကိုု အေျခခံျပီး ေရးျဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ 

******************

သူ႕မိဘမ်ားက သူ တကၠသိုုလ္ မျပီးခင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားကပင္ ဆံုုးပါးခဲ့ျပီး အေဒၚအပ်ိဳၾကီးက သူ႕ကိုု ေက်ာင္း ဆက္ထားေပးခဲ့သည္။ သူက ေက်ာင္းတက္စဥ္ကလည္း ရန္ကုုန္မွာ အေဆာင္ေန၊ အလုုပ္ရေတာ့လည္း တစ္ျခားျမိဳ႕သြားေန၊ အေဒၚကလည္း တရားသမားျဖစ္သျဖင့္ တရား ရိပ္သာမ်ား လွည့္ဝင္ေနသည္က မ်ားရာ သူ႕ကိုု တစ္ေကာင္ၾကြက္သမားလိုု႕လည္း ေျပာ၍ ရသည္။

သူ ႏွင့္ သူ႕မိန္းမ မရီတိုု႕ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႕က လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူ ပထမဆံုုး ပိုုစတင္ က်ေသာ ျမိဳ႕က မရီ၏ ဇာတိျမိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းဝယ္ေနေသာ သူမ ႏွင့္ စေတြ႕ကာ စိတ္ဝင္စားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မရီက အေဝးသင္ႏွင့္ ဘြဲ႕တစ္ခုု ရခဲ့ေသာ္လည္း အလုုပ္မလုုပ္ပဲ အိမ္မွာပဲေနကာ သူမအေမ၏ ဆိုုင္အလုုပ္ကိုု ကူေပးေနခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ေမတၱာမ်ွ ျပီးေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကသည္။ သူ႕အလုုပ္ကေပးေသာ အိမ္ရာမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေနခဲ့ၾကသည္။ အဲဒီေနာက္ သမီးၾကီးကိုု ေမြးသည္။ သူ႕လခအျပင္ မရီက အိမ္မွာ အိမ္ဆိုုင္ငယ္ေလး ဖြင့္လိုုက္သျဖင့္ စားဝတ္ေနေရးက ေျပလည္ပါသည္။

အစိုုးရဝန္ထမ္းပီပီ တစ္ျမိဳ႕မွာ အေျခက်ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္တစ္ျမိဳ႕သိုု႕ ရာထူးတိုုးျပီး ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ ျမန္မာနိုုင္ငံ အလယ္ပိုုင္းေဒသက ေအးခ်မ္းေသာ ျမိဳ႕ကေလး တစ္ျမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ သမီးၾကီးက သံုုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိျပီ။ အဲဒီျမိဳ႕ကိုု ေရာက္မွ သားလတ္ ႏွင့္ သမီးငယ္ကိုု တစ္ႏွစ္ျခားျပီး ေမြးသည္။ သူေရာက္ျပီး တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွ အလုုပ္ေနရာက ျမိဳ႕ျပင္နားက ေနရာသစ္ကိုု ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သျဖင့္ မရီကိုု ဝန္ထမ္း အိမ္ရာသိုု႕ မလိုုက္ေစပဲ ျမိဳ႕ထဲမွာ ငွားထားေသာ အိမ္မွာပဲ ေနေစခဲ့သည္။ သမီးကလည္း ေမြးကာစပဲ ရွိေသးသျဖင့္ ေျပာင္းရေရႊ႕ရမွာ အလုုပ္ရႈပ္သျဖင့္ သူပဲ ျမိဳ႕ထဲက အလုုပ္ကိုု ဖယ္ရီႏွင့္ သြားေနလိုုက္သည္။

သမီးၾကီးလာေတာ့လည္း ျမိဳ႕ထဲက အိမ္မွာက ေနသားက်ေနသည့္ အျပင္ အလုုပ္က ေပးထားေသာ ကားႏွင့္ အသြားအလာကလည္း အဆင္ေျပေနသျဖင့္ သူတိုု႕ အိမ္ မေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူအတြက္ေတာ့ ရာထူးၾကီးျပီး တာဝန္ေတြ မ်ားလာသျဖင့္ အလုပ္က ေနာက္က်မွ ျပန္ရတာေတြ မ်ားလာသည္။ တစ္ခါတေလ လူၾကီး လာဖိုု႕ ရွိလွ်င္ အလုုပ္မွာပင္ အိပ္လိုုက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိလာသည္။ မရီကလည္း ကေလး သံုုးေယာက္ ျဖစ္လာသျဖင့္ လူခြဲမရွိေတာ့ အိမ္ဆိုုင္ေတြ ဘာေတြ ဖြင့္ေရာင္းဖိုု႕ အခ်ိန္မရွိပါ။ အခုု အလုုပ္ေနရာက အပိုု ဝင္ေငြေလး ဘာေလး ရ၍သာ ေတာ္ပါေသးသည္။ အဲဒီအျပင္ သူက တနဂၤေနြလိုု ပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္သိုု႕ သြားျပီး ဆန္ေလး၊ ပဲေလး ဝယ္ေလွာင္တာ၊ ဝယ္ေရာင္းတာမ်ိဳးလည္း လုုပ္လိုုက္ပါေသးသည္။ အဲဒီေတာ့ သူတိုု႕မွာ စားဝတ္ေနေရးကေတာ့ ပူပင္စရာ မရွိပါ။ အဆင္ေျပေနပါသည္။

မရီဟာ သူ႕အတြက္ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ စစ္စစ္ ျဖစ္သည္ဟုု သူယံုုၾကည္ပါသည္။ မရီ ႏွင့္ သူ ဟာ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ျခမ္းစီ ေပါင္းစပ္မွ ျပည့္စံုုေသာ တစ္စံုုတစ္ရာ ျဖစ္လာသည္ဟုု သူ ခံစားမိသည္။ သူတိုု႕ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ အေျခအတင္ စကားမ်ားၾကတယ္ ဆိုုတာ တစ္ခါမွ မရွိစဖူးပါ။ မရီက မိန္းမ ပီသသည္၊ အိမ္ေထာင္ ထိန္းသိမ္းမႈ နိုုင္နင္းသည္။ သူကလည္း မရီကလြဲျပီး တစ္ျခား ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ မရွိ။ ရသမွ် မိန္းမကိုုပဲ အပ္ျပီး အားသည့္ အခ်ိန္တိုုင္းလည္း အိမ္ကုိ မွန္မွန္ ျပန္သူ ျဖစ္သည္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုုးက ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မရွိပဲ ရိုုးသား ပြင့္လင္းသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ကေလး သံုုးေယာက္ ရွိေသာ္လည္း အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္မထားပဲ မရီကပဲ အိမ္မႈကိစၥေတြ အားလံုုး နိုုင္နင္းေအာင္ လုုပ္သြားသည္။ သူကေတာ့ သူ႕အလုုပ္ကလြဲျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ ေယာက်္ားေလး လုုပ္မွ ျဖစ္သည့္ မီးျပင္တာ၊ ေရပိုုက္ျပင္တာ လိုုမ်ိဳးကိုုပင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ မလုုပ္တတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕တပည့္ေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုု ေခၚခိုုင္း ရသည္။ ဒါေတြ သူကိုုယ္တိုုင္ မလုုပ္တတ္တာကိုုလည္း မရီက အျပစ္ျမင္တတ္သူ မဟုုတ္ပါ။

ဒီျမိဳ႕ကိုု ေရာက္ကတည္းက ဆိုုသလိုု သူတိုု႕အိမ္မွာ လိုုအပ္တာ ေခၚခိုုင္းေလ့ ရွိသူက သူ႕အလုုပ္က ဝန္ထမ္းငယ္ တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ေမာင္ဝင္းထြတ္ ျဖစ္သည္။ အေစာပိုုင္းကေတာ့ လိုုတာရွိလွ်င္ သူကိုုယ္တိုုင္ ေမာင္ဝင္းထြတ္ကိုု ဖုုန္းဆက္ ေခၚေလ့ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုုင္း သူကလည္း အလုုပ္မ်ားလာျပီး အိမ္မွာ မရွိသည့္ အခ်ိန္က မ်ားလာေသာအခါ ေမာင္ဝင္းထြတ္ကိုု သိေနျပီ ျဖစ္ေသာ မရီက သူ႕ဟာသူပင္ ေခၚခိုုင္းကာ မုုန္႕ဖိုုးေပးလိုုက္ေလ့ ရွိသည္။ ေမာင္ဝင္းထြတ္ အိမ္ကလည္း သူတိုု႕အိမ္ႏွင့္ သိပ္မေဝးသျဖင့္ အဆင္ေျပသည္။ မရီက ကေလးေတြ တစ္ဖက္ႏွင့္မိုု႕ အျပင္မထြက္နိုုင္သည့္အခါ ဟိုုနား ဒီနား ဝယ္စရာ ျခမ္းစရာ ရွိလွ်င္လည္း ေမာင္ဝင္းထြတ္ကိုုပင္ ဝယ္ခိုုင္းေလ့ ရွိသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုုးက ေမာင္ဝင္းထြတ္ကိုု ကိုုယ့္ ညီငယ္/ေမာင္ငယ္ သားခ်င္း လိုုပင္ သေဘာထားခဲ့သည္။ သူ အိမ္မရွိသည့္ အခိုုက္ လိုုအပ္သည့္အခါ အေဖာ္အေလွာ္ ရသျဖင့္ ေက်းဇူးလည္း တင္သည္။ ေမာင္ဝင္းထြတ္ကလည္း ရိုုးသားပံုု ေပါက္သည္မိုု႕သာ သူကလည္း စိတ္ခ်လက္ခ် ဝင္ထြက္ခြင့္ ျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဒီႏွစ္ သမီးၾကီးက ေလးတန္း ေရာက္ျပီ။ သားလတ္က တစ္တန္း၊ သမီးငယ္က သူငယ္တန္း တက္ေနျပီ။ ကေလး သံုုးေယာက္လံုုးကလည္း ခုုခ်ိန္ထိ တစ္ေယာက္မွ ဒုုကၡၾကီးငယ္ မေပးခဲ့ၾကပါ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာမ်ိဳး၊ ေအာ္ဟစ္ ငိုုယိုု ဂ်ီက်တာမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ။ ေက်ာင္းေနေတာ့လည္း စာလိုုက္နိုုင္ၾကသည္။ သူတိုု႕ စီးပြားေရးကလည္း ကေလးေတြ လိုုအပ္သေလာက္ အသင့္အတင့္ ဝယ္ျခမ္းေပးနိုုင္ေအာင္ ေျပလည္သည္။ ဘာဆိုုဘာမွ ပူပင္စရာရယ္လိုု႕ မရွိပါ။

အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေနေသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သူတိုု႕ မိသားစုု ဘဝေလး ကိုု ေလနီၾကမ္းလိုု ေမႊ႕ရမ္းနိုုင္ေသာ အေၾကာင္းကိစၥမ်ိဳး ေပၚေပါက္လာလိမ့္မည္ ဟုု သူ အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ဖူးခဲ့ပါ။ သမီးတိုု႕ သားတိုု႕ ဘြဲ႕အသီးသီးရ၊ လူလားေျမာက္ၾကခ်ိန္ အထိလည္း သူတိုု႕ လင္မယားရဲ႕ ခ်စ္လက္စသစ္ပင္မွာ အညြန္႕အဖူး ေဝစည္ေနဆဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုု သူ႕စိတ္ထဲ အေၾကာင့္အၾကမဲ့ ရွိခဲ့သည္။ သိုု႕ေသာ္လည္း ဘဝ ဆိုုသည္မွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည္မ်ားလည္း ျဖစ္တတ္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။

*******

သံလြင္အိပ္မက္မွာ ဆက္လက္ဖတ္ရႈနိုုင္ပါတယ္ေနာ္..။

http://www.thanlwin.com/beta/index.php/short-stories/243-2012-11-13-02-17-31

သိဂၤါေက်ာ္

အေနအထိုုင္မတတ္တဲ့ စိတ္ကူးသမား

ပံုစံခြက္ေတြထဲ အေျခက်ေနတာၾကာေတာ့လည္း

ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႕ စိတ္ေတြ ေျခဆန္႕ခ်င္လာတယ္။

အျမဲ ရွင္းလင္းထားတဲ့ ကြက္လပ္ထဲ

တစ္ရံတစ္ခါေတာ့လည္း

သံေယာဇဥ္ႏြယ္ေတြ စည္ပင္ခြင့္ ေပးခ်င္ျပန္ေရာ၊

ေရေလာင္းေပါင္းသင္ရင္းနဲ႕ပဲ

မရွင္သန္နိုုင္ေတာ့တာလည္း ရွိမယ္။

ေလာကဓံ ခက္ခဲလာတဲ့ အခ်ိန္ေတြၾကား

ေမ့ေလ်ာ့ျပီး ပစ္ထားမိလိုု႕

ေျခာက္ေသြ႕ေသဆံုုးသြားတာလည္း ရွိမယ္။

အဲဒီအခါ ဝမ္းမနည္းေၾကးလိုု႕

ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု အားေပးရင္း

ေပ်ာ္သလိုု ေနခဲ့သူေပါ့။

သံေယာဇဥ္ေတြ အခက္ေဝလို႕ ခုုတ္မပစ္ရက္တဲ့အခါ

ရွင္သန္ျခင္းေတြ လွပလိုု႕…။

နွလံုုးသားကိုု အျဖဴေရာင္ ေက်ာက္သားလိုု

ကာကြယ္ထားခ်င္သူ ျဖစ္လွ်က္

ပတ္ၾကားနက္ေအာင္ တိုးဝင္ခ်င္တဲ့

ႏြယ္ျမစ္ေတြကိုု သတ္မပစ္နိုုင္ျခင္းဟာ

ျပင္မရတဲ့ အားနည္းခ်က္ တစ္ခုုသာ။

ကိုယ္ဘက္ကမေပးနိုုင္တဲ့ အရာကို

သူတစ္ပါးဆီက မလိုခ်င္ပါနဲ႕လို႕

ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပန္ဆံုုးမေနရင္းနဲ႕ပဲ

အေနအထိုုင္မတတ္တဲ့ စိတ္ကူးေတြေၾကာင့္

ဟိုုမေရာက္ ဒီမေရာက္ထဲမွာပဲ လြင့္လြင့္ေနတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ့လည္း

ကိုုယ့္လမ္းကိုု ေသြဖည္ဖိုု႕ သတၱိမရွိသူပါ၊

ကမ္းမယ့္လက္ကိုု လွမ္းျဖစ္ခဲ့ရင္

ေလွ်ာက္ေနၾကလမ္းထက္ ပိုၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းနိုုင္တဲ့အခါ

သတိရျခင္းေတြကိုု ျဖတ္သင့္သေလာက္ျဖတ္ရင္း

ပိုုးဖလံ အျဖစ္မခံနိုုင္တဲ့သူမွာ

အေကာင္အထည္ျပစရာမရွိတဲ့ စိတ္ကူးေတြပဲ တိုးတိုးလာေလရဲ႕။

သိဂၤါေက်ာ္

အေကာက္ေတာင္ ေရႊျမင္တင္ ဘုုရား

ခုုတေလာ အားေနေပမယ့္ စာေရးဖိုု႕ရာ စိတ္မပါပဲ ျဖစ္ေနလိုု႕ ေရးလက္စေတြလည္း အျပီး မသတ္နိုုင္ပဲ ဘေလာ့ကိုု ပစ္ထားမိတာ ၾကာသြားပါတယ္။

အခုုလည္း စာမတင္ေသးပဲ သြားခဲ့တဲ့ အနီးအနား ခရီးတစ္ခုုက ပံုုေလးေတြ တင္ရင္းနဲ႕ ဘေလာ့ကိုု ဖုုန္ခါရပါေတာ့မယ္။

အေကာက္ေတာင္ ဟာ ျပည္ျမိဳ႕ တစ္ဘက္ကမ္း ထံုုးဘိုု အနီးမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ျပည္ျမိဳ႕ကေန ထံုုးဘိုုျမိဳ႕ကိုု သြားတဲ့ လိုုင္းကားမ်ား ရွိေပမယ့္ အတြင္းဘက္ ဝင္ရတာ အနည္းငယ္ ေဝးတာေၾကာင့္ ကိုုယ္ပိုုင္ကားမ်ား၊ ကိုုယ့္အဖြဲ႕နဲ႕ကိုုယ္ ငွားသြားတဲ့ ကားမ်ား၊ ဆိုုင္ကယ္မ်ားနဲ႕သာ သြားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ 

ကိုု္ယ့္အိမ္က ျပည္မွာ ဆိုုေပမယ့္ ျပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ ၾကာေနျပီမိုု႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘယ္မွ မထြက္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ဆိုုင္ကယ္ေတာင္ မစီးတတ္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ တစ္ေန႕ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လာလည္ပါတယ္။ ကိုုယ္တိုု႕ နွစ္ေယာက္လံုုးရဲ႕ ဆရာမ တစ္ေယာက္ကလည္း ျပည္မွာ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ေနခိုုက္မိုု႕ ဆရာမဆီ လာရင္းနဲ႕ ကိုုယ့္ဆီ ဝင္လာတာပါ။ ဆရာမက ခရီးကေန ျပန္မေရာက္ေသးတာနဲ႕ သူ လာတဲ့ တစ္ရက္ကိုု အလကား မျဖစ္ေအာင္ အေကာက္ေတာင္ သြားၾကမလားလိုု႕ ကိုုယ္က အၾကံျပဳေတာ့ သူကလည္း သေဘာတူပါတယ္။ ျပည္ဇာတိေပမယ့္ အဲဒီကိုု တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေတာ့ ကိုုယ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ သြားခ်င္ေနတယ္ေလ။ သူက ျပည္ကိုု နွစ္ခါေလာက္ ေရာက္ဖူးျပီးသားမိုု႕ တစ္ျခားေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးျပီး အေကာက္ေတာင္ကိုုပဲ မေရာက္ဖူးေသးတာမိုု႕ စိတ္ပါေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလး နွစ္ေယာက္တည္း သြားရမွာ နည္းနည္း ေဝးျပီး လူျပတ္မွာ စိုုးတာနဲ႕ ကိုုယ့္အေဖကိုုပါ ေခၚျပီး ဆိုုင္ကယ္ႏွစ္စီးနဲ႕ သြားခဲ့တာပါ။ ကိုုယ္က ဆိုုင္ကယ္ မစီးတတ္တဲ့ သူ ဆိုုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေနာက္က လိုုက္တာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ လမ္းလည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ဒီလိုုပဲ လမ္းမွာ ေမးစမ္းျပီးေတာ့ သြားရတာပါ။ ကိုုယ့္ အေဖ ဆိုုတာကလည္း အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေနျပီ ဆိုုေတာ့ ဆိုုင္ကယ္ ျမန္ျမန္ စီးရဲတာ မဟုုတ္ေတာ့ ကိုုယ္တိုု႕ ဆိုုင္ကယ္ကိုု မွီေအာင္ မနည္းလိုုက္ေနရပါတယ္။ ျပည္ နဝေဒး တံတားကိုု ေက်ာ္ျပီး တစ္ဘက္ကမ္း မွာ နွစ္နာရီေလာက္ စီးျပီးေတာ့ ထံုုးဘိုု ျမိဳ႕ကိုု ေရာက္ပါတယ္။ လမ္းက မဆိုုးပါဘူး။ ထံုုးဘိုု အဝင္လမ္းေလး ၁၅ မိနစ္ေလာက္သာ ေတာ္ေတာ္ ဆိုုးျပီး က်န္တဲ့ ဟိုုင္းေဝးလမ္းက ေကာင္းပါတယ္။ ထံုုးဘိုု ေရာက္ေတာ့လည္း လမ္းမွာ ေတြ႕တဲ့လူကိုု ေမးျပီး ေရႊျမင္တင္ ဘုုရားသိုု႕ ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ေနာက္ လိုုက္ရပါတယ္။ လမ္းက်ဥ္းေလး အတိုုင္း သြားျပီး ဘယ္နားဆံုုးမယ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနတုုန္း အဲဒီနား အိမ္ထဲက လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာျပီး ဆိုုင္ကယ္ ဆက္သြားလိုု႕ မရေတာ့ဘူး၊ ထားခဲ့ဖိုု႕ ေျပာမွ ထားခဲ့ရပါတယ္။ လမ္းျပ ကေလးေလး ၂ေယာက္က လိုုက္ပိုု႕ခ်င္တယ္ ဆိုုတာနဲ႕ ေခၚခဲ့ရပါတယ္။

ေတာင္ကမ္းပါးရံမွာ ထြင္းထားတဲ့ ဘုုရားေတြကိုု ဖူးဖိုု႕ အတြက္ စက္ေလွငွားရပါတယ္။ ကိုုယ္တိုု႕က လူကလည္း သံုုးေယာက္ထဲမိုု႕ စက္ေလွ အေသးေလးပဲ ငွားျပီး သြားခဲ့ပါတယ္။ ေရေၾကာက္တတ္တဲ့သူ ဆိုုရင္ေတာ့ ဒီ ေလွ ခပ္ပါးပါး ေသးေသးကိုု စီးရဲခ်င္မွ စီးရဲပါမယ္။ လူမ်ားရင္ စက္ေလွ အၾကီး ငွားလိုု႕ရတဲ့ ေနရာလည္း ရွိပါတယ္။

ေလွေပၚကေန ေတာင္ကမ္းပါးရံက ဘုုရားေတြကိုု ဖူးရတာ စိတ္ေက်နပ္စရာပါ။ အဲဒီေလွထဲမွာ မလႈပ္ရဲ၊ လႈပ္ရဲနဲ႕ ရိုုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုုေတြကေတာ့ ထင္သေလာက္ မေကာင္းပဲ ေတာ္ေတာ္ ဆိုုးေနပါတယ္။  ေနေရာင္ စူးတဲ့ အခ်ိန္မိုု႕ ေနတည့္တည့္ကိုု ခ်ိန္ ရိုုက္သလိုု ျဖစ္ျပီး အလင္းစက္ေတြ ပါေနလိုု႕ပါ။ ေတာ္ရံုုရိုုက္တာမိုု႕ မလိုုဘူး ထင္ခဲ့တဲ့ Lens Hood လိုုတာ၊ ရိုုးရိုုး filter မဟုုတ္ပဲ UV filter လိုုတာ လက္ေတြ႕ သိလိုုက္ရပါတယ္။ Professional မဟုုတ္ေတာ့လည္း ဒီလိုုေပါ့ေနာ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ပံုုေတြ မေကာင္းေပမယ့္ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံု အေနနဲ႕ တင္လိုုက္ပါတယ္။

 

စက္ေလွေပၚက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေတာင္ေပၚက ဘုုရားပါ။

 

ေတာင္ေျခကိုု ေရာက္ေတာ့ ကမ္းပါးကေန နည္းနည္းေလာက္ တက္ရပါတယ္။ အတက္လမ္းက ေတာင္နံရံမ်ားမွာ ထုုဆစ္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္း ဘုုရားရုုပ္ထုုေတာ္မ်ားကိုု ဖူးျမင္ရပါတယ္။

 နည္းနည္းေလာက္ တက္ျပီးေတာ့မွ အေကာက္ေတာင္ ေရႊျမင္တင္ဘုုရားကိုု ေရာက္ေတာ့ အေမာေတြ ေျပသြားပါတယ္။

ေတာင္ေပၚမွာ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိျပီး ဘုုန္းဘုုန္းက ဘုုရားဖူးမ်ားကိုု သက္သတ္လြတ္ဟင္းမ်ားနဲ႕ ထမင္းေကၽြးေလ့ရွိတယ္လိုု႕ လမ္းျပ ကေလးေလး ေျပာလိုု႕ သိရပါတယ္။ ကိုုယ္တိုု႕ သြားတဲ့ ေန႕ကေတာ့ ဘုုန္းဘုုန္း ခရီးထြက္ေနလိုု႕ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္လည္း လြန္သြားတာနဲ႕ ဦးပုဇဥ္းေတြ ကိုု ဝတၱဳေငြ တတ္နိုုင္သေလာက္ လွဴျပီးေတာ့ ဦးပုုဇဥ္းတိုု႕ ခ်ေကၽြးတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႕ ေရေႏြးပဲ ေသာက္ျပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။

 

-->

အျပန္လမ္းကိုု အလာကအတိုုင္း ကမ္းပါးေစာင္းက ျပန္ဆင္းျပီး စက္ေလွနဲ႕ ျပန္ရင္လည္း ရေပမယ့္ ေရတံခြန္ ဆိုုတာကိုု စပ္စုုခ်င္တာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္လမ္းက ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရတံခြန္ေလးကေတာ့ ခုုခ်ိန္ ေရမရွိေတာ့ဘူး ဆိုုုုျပီး ေရတံခြန္ၾကီးဘက္က ပတ္ဆင္းၾကရေအာင္ ဆိုုျပီး လမ္းျပကေလးေတြက ေခၚသြားပါတယ္။ လမ္းမွာ ဘုုရား နဲ႕ ပဥၥဝဂၢီငါးဦးရဲ႕ ရုုပ္ထုုေတာ္မ်ားကိုု ေတြ႕ရပါတယ္။ ပဥၥဝဂၢီငါးပါးကိုု ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနနဲ႕သာ ထုုလုုပ္ထားတာကိုု ေတြ႕ရတာ မ်ားေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ ရေသ့မ်ားအသြင္ ထုုလုုပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ေရတံခြန္ၾကီး ဆိုုေပမယ့္လည္း ခုုခ်ိန္မွာေတာ့ ေရအနည္းငယ္သာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရက်တဲ့ ေအာက္ဘက္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းကေတာ့ နည္းနည္း နက္ပံုုေပၚပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေရပဲ ဆင္းကူးသလား၊ ျပဳတ္က်သလား မသိပါဘူး။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကပဲ သံုုးေယာက္ေလာက္ ေရနစ္ ေသဆံုုးဖူးတယ္လိုု႕ ၾကားထားပါတယ္။

 

 အျပန္လမ္း တစ္ေထာက္မွာ ေတြ႕ရတဲ့ ေစတီေလး တစ္ဆူပါ။

အျပန္လမ္းက အလာလမ္းထက္ေတာ့ အနည္းငယ္ ပိုုေဝးပါတယ္။ ဘုုရားဖူးရံုုသက္သက္ ဆိုုရင္ေတာ့ စက္ေလွနဲ႕သြားတဲ့ လမ္းကပဲ တက္ျပီး အဲဒီကပဲ ျပန္ဆင္းရင္ နည္းနည္း ပိုုသက္သာ နိုုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္တဲ့ ခရီးတစ္ခုုပါပဲ။

ထံုုးဘိုုျမိဳ႕ဟာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ သခင္ျမရဲ႕ ဇာတိ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ သခင္ျမ ရုုပ္ထုုကိုုလည္း အမွတ္တရ ရိုုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္