ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မသိတာမရွိဘူးဆိုုတဲ့
လူတတ္ၾကီးေတြ ၾကားမွာ
ငါက ဗလာလူသားတစ္ေယာက္လိုု ေနခ်င္တယ္။
ကိုုယ့္အျမင္မွကိုုယ္ အမွန္လိုု႕ ထင္ၾကတဲ့
ျငင္းခုုန္မႈေတြ ၾကားမွာ
ငါက စကားမေျပာတတ္သူ တစ္ေယာက္လိုု ေနခ်င္တယ္။
ျပႆနာအစေတြ ရွာရွာဖြျပီး
ကိုုယ့္အကုုသိုုလ္ ကိုုယ္ ရွာရတာကိုု
အေကာင္းထင္ေနတဲ့ လူေတြၾကားမွာ
ငါက နားမၾကားသူတစ္ေယာက္လိုု ေနခ်င္တယ္။
ကိုုယ့္စိတ္ထဲက နတ္ဆိုုးနဲ႕ နတ္ေကာင္း
အျမဲတမ္း အားျပိဳင္မႈေတြထဲ
ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပန္ရွာေနရတာနဲ႕တင္
သူတစ္ပါးကို လက္ညိႈးထိုုးဖိုု႕ မအားမလပ္ရွိသူရယ္ပါ။
နာရီေတြ သြားတာ ျမင္ေနႏိုုင္ဖိုု႕အတြက္
အသက္ေမြးမႈ တစ္စံုုတစ္ရာကိုု လုုပ္ေနရသတဲ့။
အခ်ိန္ေတြ ေလလြင့္သေလာက္
အက်ိဳးရယ္လည္း မရွိခဲ့ပါလား။
လိုုအင္ ဆိုုတာ ဘယ္ေသာအခါမွ
အဆံုုးတိုုင္ ျပည့္ဝဖိုု႕ ဆိုုတာ မရွိေသာအရာ။
အလိုုမျပည့္မႈေတြက Vampire ေတြ ေသြးငတ္သလိုု
တျဖည္းျဖည္း ဆိုုးလာၾကလိမ့္မယ္။
ငါ့လိုုဘေတြ ငါမျဖည့္ႏိုုင္သလိုု
ဘယ္သူ႕အလိုုကိုုမွလည္း ျဖည့္မေပးႏိုုင္တဲ့သူ။
အသံုုးမက်တဲ့သူ လိုု႕
ပင္လယ္ေတြရဲ႕ ဟိုုမွာဘက္ထိ ေရာက္ေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုုက္ပါ။
တိတ္ဆိတ္တဲ့ ျမက္ခင္းထဲ
ငါ့ကိုု ခဏေလာက္ လႊင့္ပစ္ခဲ့ၾကပါ။
ေပါင္းပင္ေတြ ၾကားထဲက သစၥာပန္းတစ္ပင္
ေရေလာင္းေပါင္းသင္သူ မရွိပဲ လွလွပပ ရွင္သန္တာကိုု ၾကည့္ရင္း
စိတ္ခြန္အား ျဖည့္ဖိုု႕ လိုုလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ကြယ္။
သိဂၤါေက်ာ္
