မ်က္ဝန္းတစ္စံု

အဲဒီမ်က္ဝန္းေတြရဲ႕

အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာ

ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြျပဳတ္က်သြားတာ

ျပန္ေကာက္ယူျပီးဆက္စပ္ဖို႕ေတာင္

မဝံ့ရဲေလာက္ေအာင္ပဲ။

သစၥာတရားတစ္ခုကိုပဲ အားကိုးျပဳျပီး

အိပ္မက္တစ္ခု တည္ေဆာက္ခ်င္ခဲ့တာ

အမွားတစ္ခုမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း

သက္ေသျပႏိုင္ဖို႕လည္း သီအိုရီတစ္ခုမွမ႐ိွခဲ့။

စိတ္ကူးထည္ေတြဆိုတာ

ေကာင္းကင္မကက်ယ္ျပန္႕ႏိုင္ရဲ႕

ဒါေပမယ့္ေလ

ဝတ္ဆင္ႏိုင္တဲ့အပိုင္းအစက

ၾကယ္တစ္မံႈစာမွမ႐ွိခဲ့ပဲ။

ပန္းတိုင္ကိုထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဖက္ေပြ႕ထားဆဲ

ေဝဝါးဝါးအနာဂတ္ေတြကို

မၾကည့္ရဲသူတစ္ေယာက္အတြက္

မင္းမ်က္ဝန္းအၾကည့္ဟာ

အမွန္တရားတစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္လည္း

ခါးသီးစရာပဲကြယ့္။

ကဗ်ာေရးရင္းဖတ္ရင္းနဲ႕

အာဟာရသိဒၶိျပီးေနတတ္တဲ့

ငါလိုေကာင္မ်ိဳးရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း

တစ္သက္တစ္ခါ ခုန္ခ်င္တဲ့

ႏွလံုးသားတစ္ခု႐ွိတယ္ဆိုတာ

ေျပာျပခြင့္မ႐ွိရဘူးတဲ့လား…။

ေျမလႊာထဲနစ္ဝင္သြားခ်င္ေအာင္ေတာင္

ငါ့ကိုသိမ္ငယ္ေစတဲ့

အဲဒီမ်က္ဝန္းရဲ႕ ေျခာက္လွန္႕မႈေအာက္

ႏွလံုးသားတစ္ခုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ေသသြားေပါ၊့

မာနပန္းဖူးတစ္ဖူးကေတာ့

ေျမမႈန္ထဲကပဲ ထိုးထြက္႐ွင္သန္လာေလတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္

16.7.2002.

ေန႕လည္

ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ ေန႔ခင္းဘက္ ခိုးေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ အခုတေလာ ရာသီဥတုနဲ႔ ကိုက္ညီေနလို႕ နည္းနည္းပါးပါး ျပင္ျပီး တင္လိုက္တာပါ။ ကေလးဆန္တယ္လို႕ေတာ့ မေျပာၾကနဲ႔ေနာ္…။

ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ေန႕ခင္းဟာ

လူတစ္ေယာက္ကို

အပ်င္းေရာဂါစြဲကပ္ေစတယ္၊

ဥာဏ္ခပ္ခပ္တံုးတံုး ဦးေႏွာက္ဟာ

လံုး၀ပ်က္စီးသြားလုမတတ္

ေကာင္းကင္ဟာ

ပူျပင္းေနေလရဲ႕။

အိုက္စ္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ထဲ ေျခေထာက္ေတြႏွစ္ရင္း

စိတ္ကို ဆန္႕ထုတ္ရမလား၊

ရူးသြပ္သြပ္ ေနဟာ

အသည္းႏွလံုးကို အရည္ေပ်ာ္ေစရဲ႕။

ဒါဟာ

အမွန္တရားတစ္ခု မဟုတ္ဘူး၊

မိုးခါးေရေသာက္တဲ့

လူေတြထဲက တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါပဲ။

စူးရွရွမ်က္လံုး

ေအးစက္စက္အသည္းႏွလံုးနဲ႕

လူတစ္ေယာက္၊

သူ႕စိတ္ဓာတ္ဟာ

စိတ္မႏွံတဲ့ ေန႕လည္ခင္းေတြမွာ

အ၀ီစိအထိ ထိုးက်ေနေလျပီလား။

အေဖာ္အေပါင္းမဲ့

ျပင္းရွရွေန႔ခင္းဟာ

ငါ့ကို ဖမ္းစားလြန္းေနေလရဲ႕။

သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ဟာ

ဒီလိုေန႔လည္ေတြမွာ

ေနကိုအန္တုျပီး

ေလဆန္ပ်ံသန္းေနၾကေပါ့၊

ဘယ္ေတာ့မွလည္း

ဦးတည္ရာကို မေရာက္ႏိုင္ပဲနဲ႕ေလ။

(သိဂၤါေက်ာ္)

အိမ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ :)

Thesis အတြက္ Program ျပဖို႔ deadline ကလည္းနီးလာျပီ။ ဒီသီတင္းကၽြတ္မွာ vacation မရေတာ့ဘူး လို႔ေတာင္ ထင္တာ...။ ၁၀ ရက္ရေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ... အိမ္ကိုအရမ္းျပန္ခ်င္ေနတာ ၾကာလွျပီေလ။ ျဖစ္သလို ၀ယ္စားေနတာ ေတြလည္း ျငီးေငြ႕လွျပီ။ အိမ္ထမင္း၊ အိမ္ဟင္း ကို လြမ္းေနတာ ၾကာလွေပါ့။

တကယ္တန္းေတာ့ ကိုယ့္ Program ထဲမွာ error ေတြက အမ်ားၾကီးရယ္…။ ေနာက္မွ လုပ္မယ္ ေနာက္မွ လုပ္မယ္ ဆိုျပီး ထားခဲ့တာေတြ… ခုေတာ့ မနည္း ႐ွင္းရေတာ့မယ္… ဟီး ဟီး…။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ ပစ္ထားခဲ့ျပီး အိမ္ကို ျပန္ေတာ့မယ္။ သူမ်ားေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားေနတာ ျမင္လည္း ကိုယ္ကေတာ့ ေအးေဆးရယ္။ သူမ်ားေတြ စာမျပီးလို႕ အိမ္မျပန္ၾကဘူး ဆိုလည္း ကိုယ္ကေတာ့ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ျပန္ခြင့္ရတုန္း ျပန္ရတာ ျပန္မွာပဲ။ (သနားစရာ ကိုယ့္မွာ Laptop ေလးလည္း မ၀ယ္ထား ႏိုင္ေလေတာ့ Desktop Computer ၾကီးထဲက Program ကေတာ့ အိပ္ေနလိုက္ဦး ေပါ့… ဟိ)

သီတင္းကၽြတ္ ဆိုေတာ့ ကန္ေတာ့ဖို႕ရာ မုန္႕ေလး ပဲေလး လည္း ၀ယ္သြားရဦးမယ္။ အဲဒါမွ အျပန္က်ရင္ မုန္႕ဖိုး မ်ားမ်ား ေတာင္းလို႕ေကာင္းမွာ…ဟဲ ဟဲ။

Internet နဲ႕ ေတာ့ ခဏေ၀းေနရဦမယ္။ ဇာတိျမိဳ႕မွာ Internet ဆိုင္က တစ္ဆိုင္၊ ႏွစ္ဆိုင္ ပဲ႐ွိတာ။ ဘေလာ့ ကို ေက်ာ္လႊား တင္ဖို႕ေတာ့ အေ၀းၾကီး။ ၁၀ ရက္ထဲပါ။ ၁၀ ရက္ ေလာက္ မသံုးရမွာ ကိုေတာင္ တမ်ိဳးၾကီးပဲ။ ျပန္ေရာက္ရင္လည္း စာေရးျဖစ္ဖို႕ေတာ့ မလြယ္ေသးပါဘူး။ ကိုယ့္ ကိစၥ ျပီးေအာင္ လုပ္ရဦးမယ္။ Program ျပျပီးေတာ့မွပဲ စာျပန္ေရး ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အရင္ကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ မျပန္ခင္ ျပီးလိမ့္မယ္ ထင္ခဲ့တာ။ ခုမျပီးႏိုင္ေတာ့… မျပန္ခင္လည္း ျပာေနတယ္…။ (ဘယ္ျပီးပါ့မလဲ ကိုရီးယားကားေတြပဲ ၾကည့္ေနတာ :D အိမ္က်ရင္လည္း ၾကည့္ဦးမွာပဲ)

အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ ဘေလာ့နဲ႕ ေ၀းေ၀း ေနဦးမယ္ေနာ္…။