မိုးလြင္ အတြက္ သိတတ္စ အရြယ္မွစ၍ အေတာင့္တဆံုး၊ အလိုခ်င္ဆံုး အရာမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုး ပင္ျဖစ္သည္။ သူတို႕ သားအဖသည္ အိမ္ခန္းငွား ေနၾကရာမွာ ၾကာ႐ွည္ အဆင္မေျပသျဖင့္ ေနရာ အႏွံ ေလွ်ာက္ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ သူ႕အေဖသည္ တတ္ႏိုင္သမွ်ေလးႏွင့္ ေနရာတစ္ခု ငွား၍ရေအာင္ ေစ်းအေပါဆံုး ေနရာတစ္ခုကို အျမဲတေစ ႐ွာေဖြေနခဲ့ရသည္။ အိမ္႐ွင္က ငွားခ တိုးေတာင္းလွ်င္ မေပးႏိုင္သျဖင့္ ေနရာခဲ့ရသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေနရာေျပာင္းရဖန္ မ်ားေသာေၾကာင့္ အေဖက တြန္းလွည္းေလးတစ္ခု လုပ္ထားျပီး ထိုတြန္းလွည္းေပၚတြင္ သူတို႕ သားအဖပိုင္ ပစၥည္းအနည္းအက်ဥ္းကို တင္ကာ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရသည္။ ထို အခိုက္အတန္႕ အခ်ိန္မ်ားကို သူ အမုန္းဆံုးပင္ျဖစ္သည္။
အေဖက ဘယ္ေလာက္ပင္ ဆင္းရဲ က်ပ္တည္း ေနေသာ္လည္း ေရာက္ေလရာ အရပ္မွာ သူ႕ကိုေက်ာင္းေတာ့ ထားခဲ့သည္။ မိုးလြင္ကလည္း တစ္ႏွစ္ တစ္တန္းေတာ့ ေအာင္ေအာင္ ေျဖခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ တစ္ႏွစ္ တစ္ေက်ာင္း ေလာက္နီးနီး ေျပာင္းေနရသည္ကိုေတာ့ သူမၾကိဳက္ပါ။ ႐ွိႏွင့္ျပီးေသာ အတန္းၾကီး ကေလးမ်ားက သူ႕ကို အႏိုင္က်င့္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း ႐ွိလာျပန္ေတာ့လည္း ရင္းႏွီးမႈ ပိုလာခ်ိန္မွာ ခြဲခြာရျပန္သည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းရယ္လို႕လည္း သူမထားေတာ့။ အတန္းၾကီးလာေတာ့ သူ႕လို အဆင့္အတန္းမ်ိဳးကို အဖက္မလုပ္ခ်င္သူေတြ ကလည္း မ်ားလာသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုနဲ႕ပဲ သူ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့သည္။ သူ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ ႏွစ္မွာပင္ အေဖ ဆံုးသြားသည္။ သူ႕အေမကေတာ့ သူ႕ကို ေမြးျပီးစဥ္ကပင္ ဆံုးပါးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အေဖက မိုးလြင္ကို သူ႕လို ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္သည္။ သူ႕လို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ မျပဳဖို႕၊ အလုပ္ၾကိဳးစားဖို႕၊ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္တစ္လံုး ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႕ မွာခဲ့႐ွာသည္။ အေဖ့ခမ်ာ ေသသြားသည့္ အခ်ိန္အထိ သူေနခ်င္ေသာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ႏွင့္ ေနမသြားရ႐ွာေပ။ အေဖ ဆံုးျပီးေနာက္ မိုးလြင္လည္း ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ပါ။ သမာအာဇီဝ အလုပ္မ်ိဳးစံုကို လုပ္ျပီး တတ္ႏိုင္သမွ် ၾကိဳးစား႐ွာေဖြကာ စုေဆာင္းခဲ့ပါသည္။ လူငယ္သဘာဝ အေပ်ာ္အပါးႏွင့္ အခ်ိန္မျဖဳန္းပဲ အခ်ိန္႐ွိသမွ် ေငြရႏိုင္မည့္ အလုပ္ကိုသာ ႐ွာၾကံ လုပ္ကိုင္ ခဲ့ပါသည္။ မေသ႐ံုတမယ္ ျခိဳးျခံ ေခၽြတာ စားသံုးကာ စစ္စစ္စီစီ သံုးစြဲ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
***
အခ်ိန္ကာလ မ်ားစြာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မိုးလြင္ တစ္ေယာက္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ တစ္လံုးဝယ္ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။ ထိုအိမ္မွာ မိုးလြင္၏ အေျခအေနႏွင့္ စာလွ်င္ အေတာ္ပင္ ေကာင္းေနပါသည္။ ႏွစ္ထပ္တိုက္ကေလး ျဖစ္ျပီး အေတာ္ပင္ သစ္လြင္ေနပါေသးသည္။ လူခ်မ္းသာ ရပ္ကြက္၏ အစြန္ဆံုး နားက်ျပီး အနီးအနား႐ွိ အိမ္မ်ားႏွင့္ အနည္းငယ္ အလွမ္းေဝးသည္။ ပြဲစား တစ္ေယာက္ ၾကားခံႏွင့္ ဝယ္ယူလိုက္ျခင္း ျဖစ္ျပီး ယခင္က ဘယ္သူေတြ ေနခဲ့မွန္း သူမသိပါ။ ေစ်းႏႈန္းမွာ မတန္တဆ နည္းေနျပီး မိုးလြင္ အေနႏွင့္ အခ်ိဳ အေခ်ာင္ ရလိုက္ျခင္းဟုပင္ ေျပာရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ေငြကို ရဖို႕ပင္ သူ႕မွာ မနည္းၾကီး ၾကိဳးစား စုေဆာင္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အခုေတာ့ သူဆင္းရဲ ပင္ပန္းခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္မ်ား အဆံုးသတ္သြားျပီ ျဖစ္ပါသည္။ ခန္႕ညားေသာ တိုက္တစ္လံုးကို သူပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပါျပီ။ သူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေသာ အိမ္ကို ရ႐ွိခဲ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ သူ႕အေဖကေတာ့ သူ႕အနားမွာ မ႐ွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ထိုအိမ္ကို သူတစ္ေယာက္တည္းသာ ေျပာင္းလာခဲ့ရသည္။ သူ႕မွာ ပစၥည္း မ်ားမ်ားစားစားလည္း မ႐ွိသျဖင့္ ေနရာခ်ထားျခင္း ကိစၥမွာလည္း ခဏႏွင့္ပင္ ျပီးသြားပါသည္။ အိမ္ထဲကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္ သူ ေက်နပ္ေနပါသည္။ ဤအိမ္သည္ သူ တစ္ေယာက္တည္း ပုိင္ေသာ အိမ္ ျဖစ္သြားပါျပီ။ သူ႕အေဖကို ေခၚျပီး ျပလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သူက အိမ္ကို ၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေသာ္လည္း အိမ္အတြင္းတြင္ ေႏြးေထြးမႈကို မခံစားရပဲ ေအးစိမ့္စိမ့္ ခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသလို ခံစားရသည္။
ေန႕ခင္းဘက္တြင္ သူ႕ခ်စ္သူ လာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေမတၱာ႐ွိေနၾကသည္မွာ ၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခအေန မေပးသျဖင့္ ခပ္ေဝးေဝး ေနေနၾကရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေတာ့ သူ အိမ္ တစ္လံုးဝယ္ႏိုင္ျပီ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတူေနဖို႕ အေရးမွာလည္း နီးလာျပီဟု ထင္ရပါသည္။ သူမကလည္း သူမ၏ မိသားစုကို လုပ္ေကၽြးေနရသူ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွမမ်ားေသာ သူမ၏ အိမ္မွာ သူ႕အေနႏွင့္ လိုက္ေနဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ယခုေတာ့ အဆင္ေျပပါေတာ့မည္။ သူမကလည္း သူ႕အိမ္ကို သေဘာက်ပါသည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ျပီး ညေနေစာင္းေတာ့မွ သူမ ျပန္သြားခဲ့သည္။
***
ထိုေန႕ ညပိုင္းတြင္ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဧည့္ခန္း၌႐ွိေသာ တစ္လံုးထဲ႐ွိေသာ တစ္လံုးတည္းေသာ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာတြင္ ထိုင္၍ ေအးေအးလူလူ တီဗြီ ၾကည့္ေနခဲ့ပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းၾကည့္ေနရာမွ သတင္းေၾကျငာသူသည္ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ကို လက္ညိႈးညႊန္ကာ “ဒီအိမ္က ခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြား” ဟုေျပာလာပါေတာ့သည္။ သူ အံၾသတုန္လႈပ္သြားျပီး ဘာသတင္းကို ေၾကျငာေနပါလိမ့္ ဟု အေသအခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ေနာက္ခံ သတင္း႐ုပ္ပံုလည္း မ႐ွိပါ။ သတင္းေၾကျငာသူသည္ သူ႕ကို လက္ညိႈးထိုး၍ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသူက “ ဒီအိမ္မွာ မင္းကို ေနခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး၊ ထြက္သြားပါ၊ အခုထြက္သြားပါ ” ဟုေျပာသည္။ သူက ေၾကာင္ၾကည့္ေနဆဲ။ တီဗြီထဲမွ ထိုလူ၏ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ထြက္လာျပီး လက္အရွည္ၾကီး ဆန္႕တန္းကာ သူ႕ကို လည္ပင္းညွစ္ေတာ့သည္။ သူ အတင္း ႐ုန္းကန္ကာ ခံုမွ ထျပီး ထြက္ေျပးရသည္။ ထိုလူလည္း ေပ်ာက္သြားသည္။ သူ တီဗြီ ၾကည့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ကာ အိပ္မက္မက္ျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ထင္မိသည္။
ဆိုဖာထိုင္ခံုမွာ သူျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ထုိင္ခံုက သူ႕အလိုလို ေဒါင္လိုက္ေစာင္းသြားျပီး သူလိမ့္က်သြားသည္။ ဆိုဖာထိုင္ခံုက ေဒါင္လိုက္ေရြ႕ေနသည္။ မီးဖိုခန္းမွ ပစၥည္းမ်ားက ေလထဲတြင္ ဝဲပ်ံကာ ဧည့္ခန္းသို႕ ေရာက္လာၾကသည္။ သူ ေၾကာက္ရြံ၍ နံရံေထာင့္တြင္ ကပ္ေနမိသည္။ ဆိုဖာထိုင္ခံုက ေရြ႕လာျပီး သူ႕ အေပၚသို႕ လာဖိသည္။ ဆိုဖာဆီမွ လာသည္ဟု ထင္ရေသာ အသံတစ္သံကို ၾကားရသည္။ “ မသြားေသးဘူးလား၊ ထြက္မသြားေသးဘူးလား ” ဟူေသာ ဆိုဖာက ေျပာေသာ အသံကို သူၾကားရသည္။ “ မင္း အသက္နဲ႕ ခႏၶာျမဲခ်င္ရင္ ဒီအိမ္က ျမန္ျမန္ ထြက္သြား ” ဟူေသာ အသံကို ၾကားရျပီး သားလွီးဓား တစ္ေခ်ာင္းက သူ႕နားရြက္ေဘးသို႕ လာစိုက္သည္။ သူ ပတ္ေျပးသည္။ သားလွီးဓားက သူထြက္သြားေသာ တံခါးေဘာင္တြင္ စိုက္လ်က္ က်န္ခဲ့သည္။
သူတစ္ခ်ိဳးတည္း ေျပးလာခဲ့ရာ ရဲဌာနသို႕ ေရာက္သြားသည္။ သူ႕အိမ္တြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ကို သတ္ဖို႕ ၾကံစည္ေနသည့္ အေၾကာင္း ေျပာကာ ရဲမ်ားကို သူ႕အိမ္သို႕ မရမက ေခၚလာခဲ့သည္။ အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ဝင္လိုက္ေတာ့ ေျဗာင္းဆန္ေနေသာ ဧည့္ခန္းကို ေတြ႕ရသည္။ ဆိုဖာထိုင္ခံုက ေဒါင္လိုက္ျဖစ္ေနသည္။ သားလွီးဓားက တံခါးေဘာင္တြင္ စိုက္ေနသည္။ ဘာတစ္ခုမွေတာ့ မလႈပ္႐ွား မပ်ံဝဲေတာ့။ သူက ေစာေစာက ျဖစ္ရပ္ကို လိုက္လာေသာ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ ႏွစ္ဦးကို ေျပာေတာ့ သူတို႕က မယံုၾကည္ႏုိင္ပံုႏွင့္ သူသာလွ်င္ မူးျပီး ေၾကာင္ကာ ထင္ရာျမင္ရာ ေျပာေနသည္ဟု စြပ္စြဲကာ သူတို႕ အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းသျဖင့္ မေက်နပ္ၾကပံုႏွင့္ ျပန္သြားၾကသည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ သားလီွးဓားႏွင့္ ဆိုဖာထုိင္ခံုက လႈပ္လာသည္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ သူ အလ်င္အျမန္ပင္ အျပင္ထြက္၍ တံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္ရသည္။
ထိုညက သူသည္ မိုးအလင္းေရာင္းေသာ စားေသာက္ဆိုင္ကေလးထဲမွာပင္ ငုတ္တုတ္ငိုက္ခဲ့ရသည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူ႕အိမ္သို႕ မျပန္မျဖစ္ ျပန္ခဲ့ရသည္။ ညက ေသာင္းက်န္းခဲ့ေသာ အိမ္ မဟုတ္သကဲ့သို႕ပင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ ေနခဲ့သည္။ သူညက ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ယူဆရေအာင္လည္း ဧည့္ခန္းထဲမွ ပစၥည္းမ်ားက သက္ေသျပေနသည္။
အလုပ္ကို ေရာက္ေတာ့လည္း သူ႕အေပါင္းအသင္းမ်ားကို ေျပာမျပရဲပါ။ သူ႕ကို ေၾကာင္သြားျပီဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္။ သို႕ေပမယ့္လည္း ညေရာက္မွာကို သူေၾကာက္ေနသည္။ ထိုအိမ္ထဲမွာ ညက်လွ်င္ သူ တစ္ေယာက္တည္း မေနရဲေတာ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အတူလာအိပ္ေပးရန္ ေခၚထားေသာ္လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ျပန္သြားၾကေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ တစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္သည္။ ဆိုဖာေပၚတြင္ မထိုင္ရဲေတာ့ပဲ ၾကမ္းေပၚတြင္သာ အိပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
သူမ်က္စိကို မိွတ္ကာစသာ ႐ွိေသးသည္။ ေလွကားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ ေျခသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူကလည္း မေနႏိုင္ပဲ မ်က္စိကို ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ေလွကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္မွာ ေျခက်င္းဝတ္ အထက္မွ ျပတ္ေနေသာ ေျခေထာက္ျပတ္ ႏွစ္ဖက္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ မ်က္စိကို ဇြတ္ျပန္မွိတ္ လိုက္ေသးေသာ္လည္း ေျခသံက သူ႕အနီးသို႕ ေရာက္လာေသာအခါ သူမေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ မ်က္စိကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္က သူ႕အနီးသို႕ ေရာက္ေနေလျပီ။ သူ ထေျပးရျပန္သည္။ ေျပးရင္းႏွင့္ပင္ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္က လက္မ်ား ျဖစ္သြားျပီး သူ႕လက္မ်ားမွာ ေျခေထာက္ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္လိုက္သည္။ ေျပးရင္းလႊားရင္းႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္ျပင္အထိ ေရာက္သြားရသည္ပဲ ျဖစ္သည္။
***
ေနာက္ည မွာေတာ့ သူ လံုးဝ အိမ္ထဲမွာ အိပ္ဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ပါ။ ညလံုးေပါက္ ဖြင့္ေသာ လမ္းေဘးဆိုင္ကေလး တစ္ဆိုင္ထဲမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းရန္ ၾကိဳးစားေနစဥ္ လူၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသည္။ သူက သူ႕အိမ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပမိသည္။ ထိုလူၾကီးက သူ႕အျဖစ္အပ်က္မွာ မထူးဆန္းဟု ဆိုသည္။ ဝိညာဥ္ ဆိုသည္မွာ ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိေၾကာင္း၊ တစ္ေနရာထဲတြင္ စြဲျမဲေနေသာ ဝိညာဥ္ ႏွင့္ လြင့္ေမ်ာေနေသာ ဝိညာဥ္ ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ႐ွိေၾကာင္း သူက ေျပာသည္။ သူ႕အိမ္မွ အေႏွာက္အယွက္မွာ သူ႕အိမ္ကို စြဲေနေသာ မကၽြတ္မလြတ္ေသးသည့္ ဝိညာဥ္ တစ္စံုတစ္ရာ ေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ထိုလူၾကီးက ေျပာသည္။
ထိုလူၾကီး၏ အမည္မွာ ဦးဘမင္းေမာင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ စကားေျပာေနစဥ္မွာပင္ လူၾကီး တစ္ေယာက္ ဆုိင္ထဲ ဝင္လာသည္။ ဦးဘမင္းေမာင္ က သူတို႕ စားပြဲသို႕ ဖိတ္ေခၚသည္။ စားပြဲထိုး ကမူ လာေရာက္ ေမးျမန္းျခင္းမ႐ွိ။ ဦးဘမင္းေမာင္ က စားပြဲထိုးကို ေခၚကာ ထိုလူၾကီး အတြက္ မွာေပးသည္။ တစ္ဖန္ခြက္ ကုန္ေအာင္ ေသာက္ျပီးေနာက္ ထိုလူၾကီး ထျပန္သြားသည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာ။ ထုိလူ ျပန္သြားေတာ့မွ ဦးဘမင္းေမာင္ က ထိုလူသည္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ခန္႕ကပင္ ေသဆံုးျပီးသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ဟုဆိုသည္။ ဦးဘမင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ မူးျပီး ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနသည္ပင္ သူက သေဘာထားလိုက္သည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ဆက္ေသာက္ၾကသည္။ ေသာက္ေနၾက မဟုတ္ေသာ သူ႕မွာ နည္းနည္း ေလာက္ႏွင့္ပင္ မူးေနျပီ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကို ဦးဘမင္းေမာင္က အိမ္လိုက္ပို႕ေပးသည္။ သူက သူ႕အိမ္မွာပဲ အိပ္ရန္ ေျပာသည္ကို ထိုလူၾကီးကလည္း လက္ခံသည္ဟု ထင္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္မွာေတာ့ အမူးလြန္၍ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ သူ႕ကို ထားခဲ့ျပီး ဦးဘမင္းေမာင္က အိမ္ျပန္သြားခဲ့သည္။
ထိုညမွာေတာ့ သူ အိမ္အျပင္ကို ထြက္မေျပးရေတာ့ပါ။ သို႕ေပမယ့္ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ေျပးလႊားခဲ့ရပါေသးသည္။ သူ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေၾကာက္ခဲ့ရေသာ ၾကက္ဖဝဝၾကီးမ်ား လုိက္သျဖင့္ ေျပးရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႕ သူ တက္ေျပးခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ မိုးကလည္း ႐ြာေနေသးသည္။ ၾကက္ဖၾကီးမ်ားကလည္း သူ႕အနီးသို႕ ဝိုင္းလာကာ သူႏွင့္ နီးေလျပီ။ ေလျပင္းမ်ားတိုက္၍ လွ်ပ္စီးမ်ားလက္ကာ မိုးျခိမ္းသံမ်ားကိုလည္း ၾကားရသည္။ ၾကက္ဖၾကီးမ်ား ေ႐ွ႕တိုးလာေသာေၾကာင့္ သူ႕မွာ ေျပးစရာေျမ မ႐ွိျဖစ္ျပီး အိမ္ေခါင္မိုး ေပၚမွ ခုန္ခ်ရန္ စဥ္းစားမိသည္။ သူ ခုန္ခ်ကာနီးမွာပင္ မိုးၾကိဳးက သူ႕ကို ပစ္ခ်လိုက္သည္ ဟုထင္လိုက္ျပီး သူ႕အနီးမွာ လင္းလက္သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ ဘာမွ မသိေတာ့။
သူအိပ္ရာမွ ႏိုးလာေသာအခါ ေဆး႐ံုေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႕ခ်စ္သူ ခ်ိဳရည္လည္း ေရာက္ေနသည္။ သူတို႕ ေျပာၾကသည္က သူသည္ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ ၍ ေခါင္မိုးေပၚမွ ခုန္ခ်ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သူ႕ကိုယ္သူ ႐ူးသြားျပီ ဟုပင္ ထင္မိသည္။ ဦးဘမင္းေမာင္လည္း ဘယ္ကၾကားသည္ မသိပဲ ေရာက္လာသည္။ ထိုလူၾကီးကိုေတာ့ သူ႕အိပ္မက္ကို အမွန္အတိုင္း ေျပာျပမိသည္။ ဦးဘမင္းေမာင္က သူ႕အတြင္းစိတ္မွ ေၾကာက္ေန၍ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေၾကာက္လြန္ေနျခင္းသည္ မေကာင္းေၾကာင္း၊ သူ႕အိမ္မွ ပရေလာကသားသည္ သူေၾကာက္မွန္းသိ၍ ေျခာက္ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုအိမ္၏ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇဝင္ကိုလည္း စံုစမ္းၾကည့္သင့္ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။
ေဆး႐ံုမွာ အိပ္ရေသာ ငါးညတာကာလသည္ သူ႕အတြက္ (ထိုအိမ္သို႕ ေျပာင္းျပီးေနာက္) အိပ္ေရးအဝဆံုး ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ံုမွာ ဆက္ေနလို႕ မရေတာ့သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ရသည္။ ခ်ိဳရည္က သူ႕ကို လိုက္ပို႕သည္။ ေန႕ခင္းၾကီး ျဖစ္သျဖင့္လည္း ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မ႐ွိပါ။ ခ်ိဳရည္ ျပန္သြားေတာ့ သူ အိမ္ထဲမွာ ေသာင္းက်န္းပစ္လိုက္သည္။ ဆိုဖာကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္သည္။ နံရံကို ကန္သည္။ အိမ္ထဲမွ တေစၦကို စိန္ေခၚသည္။ မေၾကာက္ဘူး၊ မေၾကာက္ဘူး ဆိုသည့္ အေၾကာင္း သူ႕ကိုယ္သူပါ ယံုၾကည္လာေအာင္ ေအာ္ေျပာသည္။
ထိုေန႕တြင္ သူ႕အိမ္မွ တေစၦမကို သူ စတင္၍ ေတြ႕ရသည္။ ပထမေတာ့ သူက မသိပါ။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဟုသာ ထင္သည္။ သူ႕အိပ္ခန္းထဲမွာ အိပ္ရာ ျပင္ထားျပီး အခန္းထဲမွာပဲ အိပ္ေတာ့မည္ ဟု သူစိတ္ကူးထားသည္။ သူ႕အခန္းေထာင့္တြင္ ထိုမိန္းကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ သူက အနီးအနားမွ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေယာက္လား ဟုပင္ ထင္လိုက္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိလိုက္ပါသည္။ သူက စကားေျပာဖို႕ ၾကိဳးစားေတာ့ မိန္းကေလးက သူမကို သူ ျမင္ေနသည္ကို အံၾသသြားသည္။ သူမက သူ႕ကို ဤအိမ္မွ ထြက္သြားဖို႕ေျပာသည္။ သူက သူဝယ္ထားေသာအိမ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖယ္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူမကို သူ႕အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္သြားဖို႕ ေျပာလိုက္သည္။
ဤအိမ္တြင္ ေျခာက္လွန္႕ေနေသာ ဝိညာဥ္သည္ သူမပင္ ျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေၾကာက္လန္႕စရာ ပံုသဏၭန္ မျပလွ်င္ေတာ့ သူက မေၾကာက္ပါ။ ေနာက္ေန႕ေတြ သူမႏွင့္ ထပ္ေတြ႕လွ်င္ ေကာင္းေကာင္း ေဆြးေႏြးရမည္။ ဤအိမ္ေပၚမွ ေၾကာက္လန္႕၍ ထြက္ေျပးရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေစရ ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။
ထို႕ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမကလည္းသူ႕ကို အရင္လို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မေျခာက္လွန္႕ေတာ့ပါ။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ သူမကို လူပံုသဏၭန္ အတိုင္း ေတြ႕ေနရသည္။ သူမႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူမ အေၾကာင္းကို သိလာရေတာ့လည္း ဤအိမ္မွ ထြက္မသြားႏိုင္ျဖစ္ေနသည့္ အေၾကာင္းကို နားလည္လာသည္။ သူကလည္း သူ႕အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပလိုက္သည္။ သူမက သူ႕ကို အိမ္မွ ထြက္သြားဖို႕ ေနာက္ထပ္ မေျပာေတာ့ပါ။
စာအသစ္ မေရးျဖစ္ေသးလို႕ (အားတဲ့ အခ်ိန္ေလးလည္း ႐ုပ္႐ွင္ ၾကည့္တာ မ်ားေနလို႕ ...ဟီး) လာတဲ့သူေတြ အလကားမျဖစ္ေအာင္ ပံုေလးေတြ တင္လိုက္တယ္ေနာ္...
အိမ္ျပန္တုန္းက သြားခဲ့တဲ့ေနရာေလးပါ။ ျပည္ျမိဳ႕အထြက္ ျပည္-ရန္ကုန္ လမ္းမေပၚ (ေရႊေတာင္ျမိဳ႕ မေရာက္ခင္ေလာက္) မွာ တည္႐ွိပါတယ္။
ရဟႏၱာ႐ွစ္ဆယ္ ရဲ႕ ႐ုပ္ထုေတာ္ေတြကို ဂူေလး တစ္ခုစီနဲ႕ ထုလုပ္ထားပါတယ္။ ေရွးေဟာင္းလက္ရာမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္းကိုေတာ့ မမွတ္ထားမိလို႕ မေရးႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ျပည္ကိုေရာက္ရင္ သြားလည္ဖို႕ တစ္ေနရာတိုးတာေပါ့ေနာ္...။
.....
