တစ္ေနရာတည္းမွာ အတည္တက် မေနရတတ္တဲ့ ဇာတာပါတဲ့ ကိုယ္ ခုလည္း အိမ္နဲ႕ အေဝးတစ္ေနရာကို လာခဲ့ရျပန္ပါျပီ။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ မျငင္းမဆန္ ဝန္ထမ္းေကာင္းလုပ္ျပီး က်ရာသြားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ လာခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ခုခ်ိန္ အသက္ ၃၀ ထိ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျမင္ျပီး အရာရာ စိတ္မခ်တတ္တဲ့ မိဘေတြက အဲဒီ ေနရာကို မေရာက္ခင္ကတည္းက ပူညံပူညံ လုပ္ျပီး မၾကိဳက္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကုိယ္ကေတာ့ ကုိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္ အေျပာင္းအလဲကို လိုလားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ကိုယ္မွားျပီလားလို႕ေတာင္ ထင္ခ်င္လာပါတယ္။
ရန္ကုန္ကေန မႏၱေလးကို ၁၂ နာရီ ရထား upper တန္းက သားအမိ သံုးေယာက္ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ တစ္ညက ျပည္က ညကားစီးျပီး လာၾကတာပါ။ အရင္တာဝန္က်တဲ့ ပုသိမ္က ပစၥည္းေတြက သင္တန္းတက္ေနတဲ့ ရန္ကုန္မွာပဲ ထားထားေတာ့ ျပည္ျပန္မသယ္ေတာ့ပဲ ရန္ကုန္ကပဲ သြားလိုက္တာပါ။ လိုက္မပို႕နဲ႕လို႕ ေျပာလည္း ဘယ္လိုမွ မရပဲ အေဖ နဲ႕ အေမက လိုက္ပို႕ပါတယ္။ အိမ္က အေဒၚကလည္း အဲလို လိုက္ပို႕ဖို႕ ညႊန္ၾကားထားတာပါ။ ကိုယ္က မႏၱေလးကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ခုလို ရထားၾကီးနဲ႕ ဆိုေတာ့ ပိုျပီးေတာ့ အၾကာၾကီး ပ်င္းေလာက္ေအာင္ စီးရပါတယ္။ (ရထားစီးမိတဲ့ အက်ိဳးအေနနဲ႕ ေဘဇင္ နားမွာ ပစၥည္းေတြ ထားမိလို႕ ေသတၱာ တစ္ဝက္ေလာက္ အဝတ္ေတြ ေရစိုခဲ့ရပါတယ္။) မနက္ ၄ နာရီေလာက္ ေရာက္ျပီး ဆန္နီ ပစ္ကပ္ ကားတစ္စီး ငွားျပီးေတာ့ ရတနာပံုျမိဳ႕သစ္ ႐ွိတဲ့ေနရာကို လာခဲ့ရပါတယ္။
၂၁ မိုင္စခန္း ထက္ ၂မိုင္ေလာက္ အေက်ာ္မွာ Yatanarpon City ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အမွတ္အသားကို ေတြ႕ရျပီးေတာ့ အထဲကို တေမွ်ာ္တေခၚ ဝင္ခဲ့ရပါတယ္။ ပထမဆံုး Yatanarpon Teleport ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီတစ္ခုတည္း ထီးထီးၾကီး.. အနီးအနား လည္း ဘာမွ မျမင္ရ… ေမးစရာလူလည္း တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ပါဘူး။ ေနာက္မွ အေစာင့္ တစ္ေယာက္ေတြ႕လို႕ ေမးျပီး Building 6 ဘက္ကို လာခဲ့ရပါတယ္။
ေလွကားအျမင့္ၾကီးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္မွလည္း မေတြ႕ရေတာ့ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားနဲ႕ တက္သြားၾကည့္ေတာ့ တံခါးကလည္း ပိတ္ထားတယ္။ ေနာက္မွ ထြက္လာျပီး ဖြင့္ေပးပါတယ္။ ကြင္းျပင္ထဲ …ေတာထဲ လာရလို႕ ဆုိျပီး အေဖ နဲ႔ အေမက ဆူဆူပူပူ လုပ္ခ်င္ေနတာ ေနရမယ့္ အခန္းကို ေတြ႕ေတာ့ ပိုဆိုးသြားပါေရာ..။ သံုးေယာက္ခန္း ရဲ႕ အလယ္ေခါင္ ကုတင္ … အေပါက္ဝတည့္တည့္ ျဖစ္ေနပါေရာ..။လူမလာေသးတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ခန္း ႏွစ္ခန္း က်န္ပါရဲ႕ ေနလို႕ မရဘူးလို႕ ေျပာတယ္။ တျခား လာမယ့္ ရာထူးၾကီးတဲ့ လူေတြ အတြက္ ဆိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ရာထူး အတူတူပါပဲ။ update မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ order ထဲမွာ ကို္ယ္က ရာထူး တစ္ဆင့္ နိမ့္ေနရလို႕ပါ။ (ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ အထိ အဲဒီ ရာထူးကိစၥကလည္း update မျဖစ္ႏိုင္လြန္းစြာပဲ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ထဲ ျဖည့္ထားတာကို မယံုၾကည္ႏိုင္စြာနဲ႕ လစာရဖို႕အေရးကို ရာထူးတိုးထားတဲ့ order စာ႐ြက္ ျပန္႐ွာေပးခဲ့ရပါတယ္။) ေနာက္ေန႕ က်ေတာ့မွ တစ္ေယာက္က သင္တန္းတစ္ခုေၾကာင့္ မလာႏိုင္ေသးဘူး ဆိုလို႕ အေပါက္နဲ႔ မတည့္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ခန္းကို ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းေနဆိုလို႕ ေျပာင္းေနလိုက္ပါတယ္။ ေသတၱာနဲ႕ ပစၥည္းေတြ ကုတင္ေနာက္မွာ ပံုထားလို႕ ရတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ပထမ အခန္းတုန္းကဆို ထားစရာကို ေနရာ မ႐ွိတာ..။
အမွန္တကယ္က ႐ံုးခန္းေတြလုပ္ရမယ့္ အခန္းက်ယ္ၾကီးကို ျဖစ္သလို ကန္႕ျပီး မိန္းကေလး ၁၃ ေယာက္ကို ထားမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၇ ေယာက္ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြက ေျပာတာကေတာ့ သူတို႕ ေရာက္စက ေကာင္းေနတဲ့ အိမ္သာေတြ က အကုန္ပ်က္ကုန္ျပီး တစ္ခုပဲ ေကာင္းေတာ့တယ္တဲ့။ ေဘဇင္ေတြလည္း ဒီလိုပဲ။ မီးေခ်ာင္းေတြလည္း ဒီလိုပဲ။ အေဆာက္အအံုအသစ္ၾကီး ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘာမွ မသံုးရေသးပဲ သူ႕အလိုလို ပ်က္ေနၾကတယ္။ မိုးေရေတြကလည္း မီးဖိုေဆာင္တို႕ ေ႐ွ႕ဆင္ဝင္ေပါက္ တို႕မွာ ယိုေသးသတဲ့။ မီးပလပ္ေပါက္ေတြကလည္း အကုန္သံုးလို႕ မရေသးဘူး။ ထရန္စေဖာ္မာ မျပီးေသးလို႕ ဆိုပဲ။ အဝတ္လွမ္းဖို႕ ၾကိဳးကို ဘယ္မွ တန္းစရာ မ႐ွိတာနဲ႕ အဝတ္လွမ္းစင္ ဝယ္ခိုင္းလိုက္ရတယ္ (အေဖ့ကိုပဲေလ…) ။ မီးဖိုခန္းကို ေယာက်ၤားေလးေရာ မိန္းကေလးေရာ ေရာသံုးရတယ္။ မိန္းကေလးေရခ်ိဳးခန္း နဲ႔ေတာ့ ကပ္လ်က္ပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္း မတူလို႕။
ဝန္ထမ္းအိမ္ရာက ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာ ေဆာက္ေနျပီလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပီးမယ္ေတာ့ မသိပါ။ ျပီးသြားလို႕ ေျပာင္းရရင္လည္း သြားဖို႕ လာဖို႕ ျပႆနာက ႐ွိျပန္ေရာ။ လမ္းေလွ်ာက္လို႕ မရေလာက္ေအာင္ ေဝးပါတယ္ တဲ့။ အေဖက မႏၱေလး ျပန္အိပ္ျပီး အေမ ကေတာ့ ႏွစ္ည ကို္ယ္နဲ႔ အတူတူ အိပ္သြားပါတယ္။ ျပန္မယ့္ေန႕က် အေဖက လာေခၚျပီး သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေဝးတဲ့ ကားလမ္းေပၚက အေပါက္ဝကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတာပါ။ လိုက္ပို႕မယ့္ ကားလည္း မ႐ွိပါဘူး။ ကိုယ္က မိဘကို ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတဲ့ သမီးပါ။
ကြင္းျပင္ေခါင္ေခါ္င္က အေဆာက္အအံု တစ္ခုစီ သီျခား ႐ွိေနတဲ့ ေနရာမွာ လူလည္းသိပ္မ႐ွိေသးေတာ့ ဘာမွ စားေသာက္စရာဆိုင္ ဆိုတာလည္း မ႐ွိပါဘူ။ ဟိုးေရွ႕အဝင္ဝမွာသာ ေရသန္႕ တို႕ ဟင္း႐ြက္ဆိုင္တို႕ ႐ွိပါတယ္။ ေစ်းကားက စေနဆို ျပင္ဦးလြင္ေစ်း၊ ဗုဒၶဟူးဆို အနီးစခန္းေစ်း ႏွစ္ရက္ထြက္မယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ (အနီးစခန္းေစ်းကိုေတာ့ ေရာက္ျပီးပါျပီ၊ ဘာမွသိပ္မ႐ွိတဲ့ ေစ်းကေလးပါ၊) ေစ်းကားမထြက္ခင္ ကိုယ့္မွာ ေသာက္စရာေရသန္႕ မ႐ွိေတာ့လို႕ ထံုးဓာတ္ပါတဲ့ ပိုက္က ေရေတြကိုပဲ ေရေႏြးၾကိဳေသာက္ေနရပါတယ္။ အဲဒီေရေတြ ခ်ိဳးျပီး နဂိုကတည္းက မျဖဴတဲ့ ကိုယ္ေတာ့ အသားမည္းေတာ့မွာ ျမင္ေယာင္ပါေသးတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ေနာ..။
စေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ့ စက္လည္းမ႐ွိ ၊ internet လည္း မရ။ ေနာက္ေန႕ က်ေတာ့မွ လုပ္ေပးပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ internet ရေနရင္ေတာ့ အလုပ္မ႐ွိေသးလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနမွာပဲ…။ အလုပ္ကေတာ့ ကိုယ္ ေတြးထားတဲ့ အတိုင္း (သူတို႕ Plan ထဲက အတိုင္း) မဟုတ္ပဲ အျပေကာင္း အလုပ္တစ္ခု လုပ္ရလိမ့္ဦးမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မ႐ွိပဲေနရတာနဲ႕ စာရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕က ေပးသမွ်တာဝန္ ဝမ္းသာအားရ လုပ္မွာပါပဲ။
အေဆာက္အအံု ပံုစံက အဝိုင္းၾကီးပါ။ အလယ္မွာ ကြင္းျပင္ၾကီးနဲ႕ ေကာင္းကင္ကို ျမင္ေနရတဲ့ အေပါက္ၾကီး႐ွိပါတယ္။ ညဆိုရင္ ေကာ္ရစ္တာ အဝိုင္း တေလွ်ာက္ မီးလင္းေနလို႕ ေတာ္ပါေသးတယ္။
ခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Blog ေလးလည္လုိက္၊ အေျခအေနလွမ္းေမးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးေတြနဲ႕ Chat လိုက္နဲ႕ အဆင္ေတာ့ ေျပေနတာပါပဲ။ စက္ခန္းကို ညဘက္ ၁၂ နာရီ ေနာက္ဆံုးထားျပီး သံုးခြင့္ေပးထားပါတယ္။ ဒီမွာ ဒါတစ္ခုပဲ စိတ္ေျဖစရာ ႐ွိတာမဟုတ္လား။ Chat ဝါသနာပါသူမ်ားကေတာ့ ေန႕ ည အဆင္ကို ေျပလို႕…။ ကိုယ္က အဲဒါကို ဒီေလာက္ ဝါသနာပါသူမဟုတ္ေတာ့ ၁၉ လက္မ Monitor နဲ႕ ႐ုပ္႐ွင္ေလးၾကည့္လိုက္၊ blog ေလး ဖတ္လိုက္နဲ႕တင္ ေက်နပ္ပါျပီ။ မသိ မကၽြမ္း မျမင္ဘူးတဲ့ သူေတြနဲ႕လည္း စကားသိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။ အရင္က invite လုပ္တဲ့သူ တစ္ခ်ိဳ႕ကို လက္ခံထားမိေပမယ့္ နည္းနည္းပါးပါး ႏႈတ္ဆက္ျပီးရင္ ကိုယ့္မွာ ေျပာစရာ စကားကို မ႐ွိေတာ့လို႕ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ပလီပလာ မဟုတ္မဟတ္ေတြလည္း လုပ္ဇာတ္ခင္းျပီး မေျပာတတ္ေတာ့ ခုေနာက္ပိုင္း မသိတဲ့လူေတြ လက္မခံ ျဖစ္ဘူး။
ကိုယ့္ laptop ကိုေတာ့ ကုတင္ေအာက္ထိုးထားတယ္…။ အခန္းထဲ ပလပ္ေပါက္လည္း မရွိဘူးေလ။ မီးပူေတာင္ မနည္းတိုက္ရမွာ..။ အဲဒီ အခန္းထဲမွာ internet ရရင္ေတာင္ မသံုးရဘူး ဆိုပဲ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ႐ံုးမတက္မွာစိုးလို႕ တဲ့။ ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္။ wireless လည္း teleport မွာသာရတာ.. ဒီမွာ ဘယ္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ စားပြဲ မ႐ွိ၊ ကုလားထိုင္မထိုင္ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္း မရတဲ့ အိပ္ခန္းထဲမွာ ေနပါ ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘယ္သူမွ ေနမယ္ မထင္ပါဘူး။ စက္သံုးခ်င္ရင္ ကုတင္ေပၚတင္ျပီး ၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္ သံုးရမွာပါ။ ေနာက္ျပီး ကိုယ္တို႕ အားလံုးက စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တဲ့ ေက်ာင္းက လာသူေတြမို႕ အလုပ္မ႐ွိလို႕ ႐ံုးမတက္ပဲ အိပ္ခန္းထဲ ထိုင္ chat ေနဖို႕ စိတ္ကူးကို မ႐ွိပါဘူး။
အဲဒီ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ Teleport အျပင္ building ၇ခု ၈ခုေလာက္ ျပီးေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႕လိုပါပဲ။ MCC တစ္ခုပဲ သင္တန္းေတြ ဖြင့္ ေနပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဆိုေတာ့ အခက္အခဲေတြေတာ့ ႐ွိစျမဲပါ။ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႕က အစမ္းသပ္ခံ၊ initiator လုပ္ရမယ့္ သားေကာင္ေတြျဖစ္ရတာကို လက္မခံႏိုင္ပါ။ အေျခအေနမွန္ကို မသိရပဲ အပို႕ခံလိုက္ရသူေတြပါ။ ကံဆိုးမဲ ေပါက္သူေတြလို႕လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဦးစီးဌာနေျပာင္းသြားလို႕ ကိုယ့္ မိခင္ဌာန မဟုတ္ေတာ့တာကိုလည္း ဝမ္းနည္းမိပါရဲ႕။ ကိုယ့္မိခင္ တကၠသိုလ္၊ ကိုယ့္ ဆရာမၾကီးေတြ လက္ေအာက္မွာ ဆိုရင္ေတာ့လည္း အခက္အခဲ ႐ွိေပမယ့္ ပိုျပီးေျဖသာႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ၾကီးဟာ တိုးတက္ေကာင္း တိုးတက္ လာႏိုင္ပါတယ္။ Plan ေတြေတာ့ ႐ွိတာပဲေလ..။ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ Cyber City ၾကီးေပါ့။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့...။
(လက္ဝဲသုႏၵရ အမတ္ၾကီးကေတာ့ မဲဇာ အပို႕ခံရေတာ့ “မဲဇာေတာင္ေျခ စီးေထြေထြတည့္ ” အစခ်ီတဲ့ ရတု ကဗ်ာေကာင္း တစ္ပုဒ္ကို စပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဒီလို ပါရမီ မ႐ွိသူမို႕ လက္ဝဲသုႏၵရ လိုေတာ့ မစပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီလို သြားစရာ လာစရာ မ႐ွိတဲ့ ေနရာမွာ စာေလး ေပေလး ေရးျဖစ္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။)
သိဂၤါေက်ာ္
15. 10. 2009
