နှင်းဆီတစ်ခင်း ပန်းတစ်ခြင်း

18 February, 2010

လရဲ႕အေဝး

အဲဒီတစ္ခ်ိန္ကေတာ့

သူ႕အရိပ္ကို

ကိုယ္ ခိုခြင့္ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။

ကိုုယ္႐ံႈးနိမ့္ေမာပန္းတဲ့ အခါေတြတိုင္း

သူ႕ေခၽြးသိပ္စကားေတြနဲ႕

ေအးျမေစခဲ့တာေပါ့။

ကိုယ္လက္ေလွ်ာ့့မယ္ ၾကံတုိင္းလည္း

သူ႕ရင္ခြင္မွာ လံုျခံဳေစျပီး

အားသစ္ေတြ ထည့္ေပးခဲ့ျမဲ။

သူမ႐ွိရင္ ကိုယ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး…

ကိုယ္မ႐ွိရင္လည္း သူမျဖစ္ႏိုင္ဘူး..လုိ႕

ဖြင့္မေျပာပဲ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ သစၥာေတြနဲ႕။

ဒါေပမယ့္ေလ

ဘဝဆိုတာ

ဝတၱဳတစ္ပုဒ္လို

ဇာတ္သိမ္းကို ၾကိဳေတြးလို႕မွ မရႏိုင္တာ…။

တစ္ခါတစ္ရံ

ဇာတ္လမ္းတြဲေတြလိုလည္း

ရင္နင့္စရာ ေဝးကြာမႈေတြ

႐ွိတတ္တာ သဘာဝေပါ့။

သူ႕ရဲ႕ အရိပ္ေအာက္

ဟိုအေဝးမွာ…

သူ႕အလင္းကို တမ္းတရင္းနဲ႕

မေရႏိုင္တဲ့ အိပ္ပ်က္ညေတြ…။

ကို္ယ္လည္း မမွားဘူး၊

သူလည္း မမွားဘူး၊

ကံၾကမၼာကပဲ မွားခဲ့တာပါ။

အဆံုးသတ္ မဟုတ္ေသးဘူးလို႕ေတာ့…

ေမွ်ာ္ခ်င္မိေသးရဲ႕၊

ကိုယ့္ဘဝကို

သူ႕ရင္ခြင္ကလြဲလို႕

ဘယ္မွာမွ မျမွဳပ္ႏွံခ်င္ခဲ့တာ…

ကိုယ့္လမင္းလည္း အသိပါ။

အိပ္မက္ေတြ တူခဲ့ရင္

သစၥာေတြ သိမ္းထားႏိုင္ခဲ့ရင္

တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့

လရဲ႕ အလင္းေအာက္ကို

ကိုယ္အေရာက္လာခဲ့မွာပါ။

သိဂၤါေက်ာ္

18.2.2010

10:10 PM

17 February, 2010

ဘေလာ့ကို ပစ္ထားၾကာသြားပါတယ္..။ Transformer ပ်က္ေနလို႕ မီးပ်က္ေနတာက တစ္ပတ္ေလာက္ ႐ွိမယ္..။ လွ်ပ္စစ္မီး မ႐ွိတဲ့ ႐ြာေတြမွာလိုပဲ မီးေသြး မီးဖိုနဲ႕ ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္စား..။ ညက်ေတာ့ ေရဒီယိုေလးနဲ႕ FM ေလး နားေထာင္..။ လွ်ပ္စစ္မီး မ႐ွိတဲ့ ဘဝဟာ ဘယ္လို မေနေပ်ာ္မွန္းကို မသိပါဘူး။ မီးျပန္လာေတာ့လည္း အလုပ္အေၾကြးေတြ လုပ္ေနတာနဲ႕..။ ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေနတာနဲ႔...။ မီးပ်က္ေနတုန္း ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ လက္ေရးနဲ႕ ေရးထားတာလည္း တန္းလန္းၾကီး ျပန္႐ိုက္ေနတာလည္း မျပီးေသးလို႕...။ ခု blogger.com ကလည္း ဒီအတိုင္းဖြင့္လို႕ မရေတာ့ပဲ freedom နဲ႕ ေက်ာ္မွပဲ ရပါေတာ့တယ္...။ တင္ဖို႕ရာ အရင္လို သိပ္မလြယ္ကူေတာ့ဘူး။ Internet ဆိုတာလည္း Yatanarpon Teloport ၾကီးနဲ႕ အနီးေလးမွာကို ခုတေလာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိပဲ ေႏွးေကြးေနတာ...။ ဟဲဟဲ အမွန္ေတာ့ စာေရးပ်င္းေနတာကို အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ေပးေနတာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ဒ္ မဝယ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ ရဲ႕ ဘေလာ့ေပၚမွာ တင္ရဖို႕ အေရးက ဆူးၾကားမွာ ပြင့္တဲ့ cactus ပန္းေလးေတြလိုပါပဲလို႕...။ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ ႐ိုက္ေနတာ မျပီးေသးလို႕ ပံုေလးေတြ တင္ျပီး ေတာင္းပန္တာပါ..။ :D